ကိုယ္ ႏွင့္ ဂ်ဴးမ်ား (၂)

ကိုယ္ ႏွင့္ ဂ်ဴးမ်ား

* ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ

သစ္ပင္ေတြေနရာမွာ တျခားတခုခု အစားထုိးၿပီး ေရးလုိ႔မရဘူးလား၊ ဥပမာ - ပန္းခ်ီကားျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ လို႔ တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ ျပဳျပင္ ပ်ိဳးေထာင္ လိုက္ေလ်ာလို႔ရတာ၊ ျပဳျပင္ ပ်ိဳးေထာင္ လိုက္ေလ်ာမႈကို လိုအပ္တာ သက္ရွိေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္က ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာစိတ္၊ အတတ္ပညာစိတ္နဲ႔ ျပဳျပင္ဖန္တီးတာ ခံရႏိုင္ေပမယ့္၊ ပန္းခ်ီကားဆိုတာ လုိအင္တို႔ လိုအပ္ခ်က္တို႔စတဲ့ ဆႏၵေတြမရွိတဲ့ ဖန္တီးခံသက္သက္ သက္မဲ့ပစၥည္းတစ္ခုသာပဲ။

သက္႐ွိေတြရဲ႕ၾကားမွာ ဆက္စပ္ခ်ည္ေႏွာင္ေပးတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားကုိ ျပဆုိဖို႔ရာ (လူ၊ သတၱဝါကို မသံုးဘူးဆုိရင္ေတာ့) သစ္ပင္ထက္ေကာင္းတဲ့ သေကၤတ ရွိမယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။

"တခ်ိဳ႕အပင္က တဝက္တပ်က္ အရိပ္ကို ႀကိဳက္တယ္။ တခ်ိဳ႕အပင္က ေတာက္ပတဲ့ ေနေရာင္ကို ႀကိဳက္တယ္။ အပင္ေတြရဲ႕ လုိအပ္မႈအလုိက္ ကိုယ္က ေနရာခ်ထားေပးတယ္။ မင္းက နည္းနည္းေလးမွ နားမလည္ဘဲ ေနရာေ႐ႊ႕တယ္။ ဥယ်ာဉ္ပညာဟာ မ်က္ေစ့ပသာဒတစ္ခုတည္း အေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္လုိ႔ မရဘူး။"

(ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ)

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ 40 ပတ္ဝန္းက်င္ အညာၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕က သူသင္ခ်င္တဲ့ပညာ သင္ၿပီး အိမ္က လုပ္ငန္းကိုဦးစီးခ်င္တဲ့ ေလးဘာသာဂုဏ္ထူးရွင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြ၊ ဆရာသမားေတြက အတင္းအၾကပ္ဝိုင္းၿပီး သူတို႔တက္ေစခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းကို ပို႔လုိက္ၾကတယ္ ဆုိတာ ခုေတာ့ ပံုျပင္လုိပဲ။

ေစတနာဆုိတာ အေမွ်ာ္အျမင္မပါရင္၊ အဲဒီ ေစတနာကို ခံယူရမယ့္ တဘက္သားရဲ႕အေျခအေနကို နားလည္သိျမင္တတ္မႈမပါရင္ အေတာ္ အျငင္းပြားစရာေကာင္းတယ္။ လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္လုိအပ္ခ်က္နဲ႔ ကုိယ္ပိုင္ဘဝရွိတယ္။ အဲဒါကို ေစတနာတခ်ိဳ႕က ဖန္တီးႏိုင္တယ္။ ေစတနာတခ်ိဳ႕က ဖ်က္ဆီးႏိုင္တယ္။

***
"ကိုယ္နဲ႔အတူ လုိက္ေနသမွ် ႏွစ္ႏွစ္တာကာလမွာ ကိုယ္ ဘယ္လို ႀကိဳးစားဆြဲေခၚေခၚ မင္းအတြက္ ေနသားတက်မျဖစ္ဘူး။ မင္းရဲ႕ အသံုးဝင္မႈဟာ ဘာလဲဆုိတာ မင္းကိုယ္မင္း မသိဘူး။ မင္းကိုယ္မင္း အားမရဘူး။ မင္းဘဝကို မေက်နပ္ဘူး။ ကိုယ့္ အသိုင္းအဝိုင္းမွာ မင္းမေပ်ာ္ဘူး။ မင္းရဲ႕ ညႇိဳးႏြမ္းမႈကို ကိုယ္ ၾကာ႐ွည္ျမင္ရက္ပါ့မလား။ မင္းနဲ႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး ေနရာကုိ ကိုယ္သိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကိုယ္ ဒီမွာေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ရေတာ့တာေပါ့"

(ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ)

***
မေန႔က ဒီဝတၳဳတိုအေၾကာင္း ေရးလုိ႔ကုန္ၿပီလို႔ ထင္လိုက္မိတယ္။

***

ကိုယ္ ႏွင့္ ဂ်ဴးမ်ား

ကိုယ္ ႏွင့္ ဂ်ဴးမ်ား

ထူးအိမ္သင္အေၾကာင္း ေရးတုန္းက ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ႔ အစခ်ီေျပာမွ ရတယ္။
ဂ်ဴးအေၾကာင္းက်ေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ေျပာင္းျပန္။
ဂ်ဴးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စဖတ္မိတာေပမယ့္ (အထူးသျဖင့္ ဝတၳဳတိုေတြကို) အဲဒီအခ်ိန္မွာ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေတြကို နားမလည္ေသးဘူးဆုိတာကုိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ နားလည္ေနတယ္။

* ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ

စဖတ္မိတာ "ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ" ဝတၳဳတို ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ မဂၢဇင္းထဲမွာ ဖတ္ၿပီး၊ ဘာကိုေရးတာလဲ၊ ဒါေတြကိုေရးတဲ့ ဂ်ဴး က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္မွ နာမည္ႀကီးရတာလဲလို႔ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခ်စ္သူေကာင္မေလးကုိ မနမ္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ (ေလွ်ာ္လဲ ေလွ်ာ္မပစ္ႏိုင္တဲ့) ရစရာအေႂကြး က်န္ေနေသးသလုိ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ျမင္ရေလာက္ေအာင္ အားမေကာင္းခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ကာတြန္းပဲ အမ်ားဆံုးဖတ္ေနတာကိုး။

* ေပဖူးလႊာ အင္တာဗ်ဴး

ေနာက္ေတာ့ ဒီမွာပဲ တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဦးဝင္းၿငိမ္းနဲ႔ ေပဖူးလႊာအင္တာဗ်ဴး (တပိုင္းတစ)။
သူ ေျပာတတ္ ဆုိတတ္၊ ေမးတတ္ ေျဖတတ္တာ (ဦးဝင္းၿငိမ္း ေမးတတ္သည္ ဟု သိပ္မထင္ပါ။ ဂ်ဴး ကိုယ္တိုင္ကသာ အေမးမ်ားႏွင့္ ျပန္ေျဖတတ္သည္ ဟု ထင္မိသည္) ေစ့စပ္ခိုင္မာတာကို အေတာ္သေဘာက်ခဲ့ဖူးတယ္။ အေျဖစကားလံုးေတြ အင္မတန္ သိပ္သည္းတာပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ (ဦးစံရွား ဖတ္ျဖစ္ေနၿပီဆုိေတာ့ အက်ိဳးနဲ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ေျပာတာေတြကို အေတာ္ပဲ သေဘာက်ခဲ့မိတယ္)

မွတ္မွတ္ရရ ေက်ာင္းမွာ အခင္ဆံုး အတြဲျဖစ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီစာအုပ္ ငွားသြားေတာ့ သူ႕မိဘေတြ (ေက်ာင္းက ဆရာနဲ႔ ဆရာမ) ပါ ဖတ္ၿပီး သိပ္သေဘာက်ခဲ့ၾကတာ မွတ္မိတယ္။

အဲဒီ တပိုင္းတစ အင္တာဗ်ဴးရဲ႕ အစမွာ "ကၽြန္မေျပာခ်င္တဲ့ ဝမ္းနည္းစကားက ဒီလို ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္မ်ိဳး ဖန္တီးခဲ့မိတဲ့အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဝဖန္ခံရတဲ့အတြက္ ဝမ္းနည္းစကား ေျပာတာပါ။ ကိုယ့္အေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ နားမလည္ႏိုင္တာကို ခံစားရတဲ့အခါ ၀မ္းနည္းရသေလာက္ပါပဲ" တဲ့။

သူ႕ေခတ္ သူ႕အခါ သူ႕အေျခအေနကို နားလည္ေလ အဲဒီစကားလံုးကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႕စိတ္ခံစားမႈကို သေဘာေပါက္လာေလပဲ။

* ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ

၄/၅ တန္းမွာ "တက္ဆူးကိုး ကူ႐ိုယာနာဂီ" ရဲ႕ "ျပတင္းေပါက္က မိန္းကေလးငယ္" (ျမသိန္း ဘာသာျပန္) စာအုပ္ကို မၾကာခဏ ဖတ္ခဲ့မိေပမယ့္ ၇ တန္းတက္မယ့္ႏွစ္ '93 ေလာက္မွာ အဲဒီ "ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ" ကို ဖတ္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ နားမလည္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ဘာေျပာထားမွန္းေတာင္ မသိခဲ့တဲ့ ဝတၳဳ။

(စကားမစပ္ 2000 ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အက္ေဆးလိုလို ဘာလိုလို ဘာမွန္းမသိတဲ့ စာတပုဒ္ေရးျဖစ္တာဟာ အဲဒီ ဝတၳဳတိုရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈေတြ ပါတယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ဖူးတာ ခု အေတာ္ေနာင္တရမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဆံုးနားေလးမွာ ကပ္ထည့္လိုက္တဲ့ စာ တစ္ေၾကာင္းႏွစ္ေၾကာင္းကလြဲလို႔ က်န္တာေတြက ကိုယ့္ဘာသာ ေရးခ်င္ရာ ခ်ေရးထားမိတာေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီဝတၳဳရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈနဲ႔ပါလုိ႔ ေရးထားတာ အဲဒီဝတၳဳကို mislead လုပ္ရာေတာင္ က်ေနေသးေတာ့တယ္)

ဂ်ဴးရဲ႕ မွတ္ခ်က္က "ကၽြန္မတို႔က အခ်စ္ဆုိတာကို စိတ္ခံစားမႈသက္သက္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရမယ့္ အတတ္ပညာ တစ္ခုပါ" တဲ့။ အခ်စ္အေၾကာင္းလို႔ သိသာေစတဲ့ ေခါင္းစဉ္တပ္ထားၿပီး၊ တပုဒ္လံုး သစ္ပင္ေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပန္အလွန္ စကားေျပာခန္းေတြခ်ည္းပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဖတ္မိသမွ် ဂ်ဴးရဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြ ဘာကိုေျပာခ်င္တယ္ ဆုိတာကို နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဖတ္ထားတာေတြကို ေခါင္းထဲမွာ မွတ္မိေနခဲ့တယ္။

ေနာက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီး ျပင္ပအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကေန အဲဒီဝတၳဳရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို ရလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ "တက္ဆူးကိုး ကူ႐ိုယာနာဂီ" ရဲ႕ ငယ္ဘဝ "ျပတင္းေပါက္က မိန္းကေလးငယ္" ထဲက အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုပါ တန္းစီၿပီး ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။

အဲဒီေခတ္အခါက လက္ရွိဂ်ပန္ပညာေရးစံနစ္ကေန ေသြဖည္သေယာင္ တမူကြဲတဲ့ စံနစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ တိုမိုေက်ာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး "ဆုိဆာကူး ကိုဘာယာရွီ"။

"He believed all children were born with an innate good nature, which can be easily damaged by their environment and the wrong adult influences. His aim was to uncover their 'good nature' and develop it, so that the children would grow into people with individuality."

မူလတန္းစတက္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ပံုမွန္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကေန ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ကို သမီးကေလး စိတ္ဒဏ္ရာရမွာစိုးလို႔ ဖြင့္မေျပာျပခဲ့ဘဲ ကေလးနဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ ေက်ာင္းကိုရွာအပ္ခဲ့တဲ့၊ သမီးကေလး နားလည္လက္ခံႏိုင္မယ့္ အသက္ ၂၀ က်မွ အရင္ေက်ာင္းက အထုတ္ခံခဲ့ရလို႔ သမီးကို ေမေမက တိုမိုေက်ာင္းကို ပို႔ခဲ့ရတာေပါ့ လို႔ ဖြင့္ေျပာခဲ့တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကေလးမေလး ေတာ့တိုး-ခ်န္ ရဲ႕ အေမ။

"ကၽြန္မကို အရင္ေက်ာင္းကေန အထုတ္ခံခဲ့ရတယ္ဆုိတာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ (တိုမိုေက်ာင္းမွာ အဆင္ေျပေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့) ကၽြန္မဟာ တကယ္ပဲ အရင္ေက်ာင္းမွာေနတုန္းက အဲသေလာက္ ဆုိးဝါးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သလား"

"... အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ကၽြန္မ အသက္ ၂၀ မတိုင္ခင္မွာ ဖြင့္မေျပာခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ အေမကို အႏူးအၫြတ္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။"

"မင္းကို ေက်ာင္းက ထုတ္လိုက္ၿပီတဲ့။ ဘာေတြျဖစ္လာဦးမလဲ။ ခုေနာက္တေက်ာင္းကပါ ဆက္ၿပီး အထုတ္ခံရမယ္ဆုိရင္ မင္း ဘယ္ေက်ာင္းကို သြားတက္မလဲ" ဆိုတာမ်ိဳးေတြ အေမက ကၽြန္မကုိ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ေျပာမယ္ဆုိ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီလိုသာ ေျပာခဲ့မယ္ဆိုရင္ တိုမိုဂါဂူးအန္ ေခၚတဲ့ ေက်ာင္းသစ္ရဲ႕ ဂိတ္ဝကို ပထမဆံုးေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနခဲ့ရမွာပါလိမ့္။ အျမစ္ေတြထြက္ေနတဲ့ (post) ေက်ာင္းဂိတ္တံခါးဝႀကီးနဲ႔ မီးရထားတြဲစာသင္ခန္းေတြကလည္း ကၽြန္မကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝမ္းေျမာက္ေပ်ာ္ျမဴးေစမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုအေမမ်ိဳးရွိတာ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကံေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။"

***
"တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ခံစားမႈ စိတ္သက္သက္ မဟုတ္ဘူး။
အကဲခတ္တတ္မႈ ပါတယ္။ နားလည္မႈ ပါတယ္။ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈ ပါတယ္။"

(ဂ်ဴး)

***
"ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ" အေၾကာင္းကို ေရးျပဖို႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ခုထိ ထင္ေနတုန္းပါပဲ။ ဒါ့အျပင္ ဒီဝတၳဳကို ဘယ္လုိ နားလည္တယ္၊ ဘယ္လို ျမင္ခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း စိမ့္ဝင္ခဲ့တယ္ ဆုိတာ ေျပာဖို႔ အဲဒီဝတၳဳသက္သက္နဲ႔တင္ မလံုေလာက္ဘူး။

အဲဒီဝတၳဳကို ျမင္လုိက္ႏိုင္ဖို႔ ေတာ့တိုး-ခ်န္ က အေထာက္အပံ့ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီဝတၳဳေၾကာင့္ပဲ အစက ဘာရယ္ညာရယ္ မေစာေၾကာမိတဲ့ သာမန္သာ ႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ေတာ့တိုး-ခ်န္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို ပိုၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္လိုက္ႏိုင္တယ္။

ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အဲဒီဝတၳဳႏွစ္ခုက မိဘနဲ႔ သားသမီး၊ ဆရာနဲ႔တပည့္၊ ခ်စ္သူရည္းစား စသျဖင့္ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ႕ၾကားမွာမဆုိရွိတဲ့ ခ်စ္(တတ္)ျခင္းေတြကို ဖြင့္ဆိုျပတဲ့ ေခါင္းနဲ႔ပန္းလုိပါပဲ။

***
လူ ဆုိတာဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ ဘဝေတြ ေထြျပား၊ ခံစားမႈေတြ ေထြျပား၊ ဉာဏ္ရည္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ေထြျပား၊ အဲဒါေတြအေပၚမွာ အေျခခံၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ ေထြျပားတယ္။

အဲဒီလို ေထြျပားတဲ့လူေတြဟာ "မိဘ" ျဖစ္ေစ၊ "ဆရာ" ျဖစ္ေစ၊ "ခ်စ္သူ" ျဖစ္ေစ ေခါင္းစဉ္ကြဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ မိဘလို႔ဆုိတာနဲ႔ သားသမီးေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တူသြားၾကေရာ၊ ဆရာလို႔ဆုိတာနဲ႔ တပည့္အေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ေစတနာေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တူသြားၾကေရာဆုိတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ လူဟာ လူပါပဲ။ လူ လူခ်င္းမွာ မတူႏိုင္ရင္ ေခါင္းစဉ္တူတစ္ခုခုေအာက္ ေရာက္သြားတာနဲ႔လည္း မတူႏိုင္ဘူး။

စိတ္ေစတနာဆိုတဲ့ မျမင္ရတဲ့၊ လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ သက္ေသျပစရာမရွိတဲ့၊ အျငင္းပြားလြယ္တဲ့အခ်က္ကို ခ်န္ထားခဲ့ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္။ (အခ်စ္ဆိုတာ ဒီတစ္ခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ခံစားမႈသက္သက္တင္ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာတယ္)။ အဲဒီအခ်စ္စိတ္ရဲ႕ေနာက္မွာ အရွည္ကိုေမွ်ာ္ေတြးတဲ့ အက်ိဳးကို လိုလားစိတ္နဲ႔ တတ္သိနားလည္တဲ့၊ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ယွဉ္တဲ့ ပံ့ပိုးပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္မႈပါရတယ္။

"... ကိုယ္ ဒီသစ္ပင္ေတြကို အမ်ိဳးအစား အမ်ားႀကီး စိုက္လာခဲ့တာနဲ႔အမွ် တစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ လိုအပ္မႈ၊ ျဖစ္ေပၚမႈ အေျခအေနအားလံုးကို ကိုယ္သိတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ကိုယ္ ဘာလုပ္ေပးရမယ္ဆုိတာ ကိုယ္သိလာတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ရဲ႕ လုိအင္ဆႏၵဆုိတာ ကိုယ္ေမ့ထားႏိုင္ၿပီး၊ သစ္ပင္ေတြရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္ကို အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္တဲ့လူ ျဖစ္လာတယ္။

ဘယ္သစ္ပင္က ဘယ္ရာသီမွာ ဘယ္လုိအေနအထား ေျပာင္းတတ္တယ္။ ဘယ္သစ္ပင္က ေလဒဏ္ကို ေၾကာက္တယ္။ ဘယ္သစ္ပင္အျမစ္က မိုးေပါက္ဒဏ္ကို ေၾကာက္တယ္... ဒါေတြကို ကိုယ္နားလည္လာတယ္။ သူတို႔ လုိအပ္မယ့္ ႏွစ္သက္မယ့္ အေနအထားကို အကဲခတ္ၿပီး ျပဳျပင္လုိက္ေလ်ာေပးတယ္။"

(ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ - ဂ်ဴး)

မစၥတာကိုဘာယာ႐ွီရဲ႕ တိုမိုဂါဂူးအန္ေက်ာင္းဟာ သူ႕ရဲ႕ သစ္ပင္ဥယ်ာဉ္လုိပါပဲ။

"သစ္ပင္ေတြရဲ႕ အရိပ္အကဲကို သိတဲ့ကိုယ္ဟာ မင္းအရိပ္အကဲကို ဘာေၾကာင့္ မသိရမွာလဲ၊ မင္းဘာလုိခ်င္တယ္ ဘာျဖစ္ေစခ်င္တယ္ဆုိတာ ကိုယ္ အားလံုးသိတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ မင္းထင္သလို ခံစားမႈသက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ အတတ္ပညာတစ္ခုပဲ"

(ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ - ဂ်ဴး)

***
ေဒါက္တာခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ "အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္" ကို ဖတ္ရေတာ့လည္း ေခတ္ပညာ အကုန္အစင္မသင္ခဲ့ရေပမယ့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ပင္စင္ယူတဲ့အခ်ိန္ သားသမီးေတြအတြက္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရးသာမက စားေရးေသာက္ေရးမက်န္ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့၊ အညာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕က အေမရဲ႕ အႏုပညာကို ျမင္ေယာင္ခဲ့မိတယ္။

ရန္ကုန္မွာေနခ်င္လို႔ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတက္မယ္ ေျပာတဲ့သားကို "ငါတို႔ထဲမွာ ေလယာဉ္မႉးတစ္ေယာက္၊ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ရွိရင္ ေတာ္ၿပီ။ မင္း ေဆးေက်ာင္းပဲတက္" လုိ႔ ေျပာတဲ့အခ်က္က ခုခ်ိန္မွာ နည္းလမ္းက်လွတယ္ မဆုိသာရင္ေတာင္မွ သားသမီးေတြ ငယ္ငယ္တည္းကေန ဘြဲ႕ရၿပီးတဲ့ထိ အရာရာေထာင့္ေစ့ေအာင္ စြမ္းေဆာင္က်ိဳးပမ္းခဲ့တာေတြဟာ အံ့မခန္းပါပဲ။ အဲဒီအားမာန္ေတြနဲ႔ အားထုတ္မႈေတြဟာ ခ်စ္ျခင္း အတတ္ပညာနဲ႔ အႏုပညာပါပဲလို႔ ျမင္မိတယ္။

***
ထူးအိမ္သင္ ဆံုးၿပီးေနာက္မွာ ထုတ္တဲ့ "အစိမ္းရင့္ေရာင္ ရက္စြဲမ်ား" မွာ သီဟန္သြင္နဲ႔ နီကိုရဲ ေရးသြားၾကတဲ့ "သမီးကေလးကို သိုင္းသင္ေပးခ်င္တယ္" ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ပါတယ္။ ဆိုခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး သူ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကုိ ေျပာတုန္းက ရယ္စရာလို သေဘာထားခဲ့မိၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ ေဆာင္းပါးေတြအျဖစ္ ျပန္ေရးေတာ့ သူတို႔ ဒီကိစၥကို အေလးအနက္ ေရးခဲ့ၾကတယ္လုိ႔ ခံစားမိတယ္။

"ကၽြန္ေတာ့္သမီးကိုယ္တုိင္ သေဘာတူၾကည္ျဖဴလုိ႔ကေတာ့ သူ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မပူပါဘူး။ သူ႕စိတ္ဆႏၵမပါဘဲ အႏိုင္အထက္ျပဳခံရလို႔ စိတ္ဒဏ္ရာရသြားမွာသာ စိုးတာပါ"

***
ပုထုဇဉ္ေတြရဲ႕ အခ်စ္ဟာ အတၱကို အေျခခံမွာခ်ည္းပဲ။
ခ်စ္႐ံုခ်စ္ရတာ ဘာခက္သလဲ။
ခ်စ္တာရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးရသူရဲ႕ သူ႕သဘာဝနဲ႔ ကိုက္ညီမယ့္ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို လိုလားေဆာင္ၾကဉ္းေပးဖို႔သာ ခက္တာပါ။

***
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဂ်ဴးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ က အဓိပၸါယ္အျပည့္ဝဆံုးနဲ႔ အႏွစ္သက္မိဆံုး ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ပါပဲ။ အဲဒီဝတၳဳအေၾကာင္းကုိ ဘယ္ေသာအခါမွလည္း ျပည့္စံုေအာင္ ျပန္ေျပာျပႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။

ခ်စ္ျခင္း၏အႏုပညာက နားလည္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ခ်စ္ျခင္း၏အႏုပညာကို နားလည္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ ဆက္စပ္ပတ္သတ္ သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ မိတ္ေဆြမိသားစုတခ်ိဳ႕ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိေတာ့တယ္။

***
ဒီအေၾကာင္းအရာေတြက တခ်ိဳ႕အတြက္ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလုိ ထင္တဲ့သူေတြအတြက္ တကယ္ပဲ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။

***
(ဆက္ရန္)
(ဆက္ခ်င္မွလည္း ဆက္မည္)

Home

Home
Westlife

Another summer day
Has come and gone away
In Paris and Rome
But I wanna go home

Maybe surrounded by
A million people I
Still feel all alone
I just wanna go home
Babe I miss you, you know

And I’ve been keeping all the letters that I wrote to you
Each one a line or two
“I’m fine baby, how are you?”
Well I would send them but I know that it’s just not enough
My words were cold and flat
And you deserve more than that

Another aeroplane
Another sunny place
I’m lucky I know
But I wanna go home
I’ve got to go home

Let me go home
'Cause I’m just too far from where you are
I wanna come home

And I feel just like I’m living someone else’s life
It’s like I just stepped outside
When everything was going right
And I know just why you could not
Come along with me
That this is not your dream
But you always believed in me

Another winter day has come
And gone away
In even Paris and Rome
And I wanna go home
Let me go home

And I’m surrounded by
A million people I
Still feel all alone
Oh, let me go home
Oh, I miss you, you know

Let me go home
I’ve had my run
Baby, I’m done
I gotta go home
Let me go home
It will all be all right
I’ll be home tonight
I’m coming back home

***
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဟာ ကိုယ့္ကို တမင္ၫႊန္းဆုိတယ္ ထင္ရေလာက္တဲ့ အျဖစ္ေတြရွိၾကမွာပဲ။ အဲဒီအခါ အဲသည္သီခ်င္းကို ထပ္ခါနားေထာင္ရင္း ခ်ိဳၿမိန္ စူးရွ ၾကည္ႏူး ေၾကကြဲ ခံစားခ်က္ေတြ တခုခ်င္းစီခံစားရႏိုင္သလို အားလံုးကို တၿပိဳင္တည္း ေပါင္းဆံုၿပီး ခံစားရတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပဲ။

ဒီေန႔ ႐ံုးမွာ ဒီသီခ်င္းကို တိုးတိုး ဖြင့္ထားရင္း ဆ႒မေျမာက္အပိုဒ္ကေလးကိုလည္း သိပ္ႀကိဳက္ေနမိတယ္။

ျပန္ဆုိထားတဲ့ မူကြဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ ထင္ပါတယ္။

***
ေဝးကြာခ်ိန္က ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့အခါ ၾကားကာလေတြကို အလိုေလ်ာက္ ဥေပကၡာနဲ႔ မသိလိုက္မသိဘာသာ ျဖတ္သန္းေနမိေတာ့... တစ္ႏွစ္တာပတ္လံုးမွာ လြမ္းစရာအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ဆိုတာ ျပန္ေတြ႕ရခါနီးအခ်ိန္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

မၾကာခင္ ေတြ႕ရေတာ့မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေလ ပိုလို႔ လြမ္းရေလ။

***
အင္း MD ၾကားရင္ေတာ့ သူ႕ေစာင္းဖြင့္တယ္ ထင္မလားပဲ။

***

သစ္ပင္ေအာက္မွာ...

သစ္ပင္ေအာက္မွာ...

အဲသည္ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရွိသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေလ့လာမႈ ညံ့ဖ်င္းလြန္းေသာ ကိုယ္သည္ အဲဒါဘာပင္ဟု အဲဒီတုန္းကတည္းက သတိမထားမိခဲ့ပါ။ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခိုနားခဲ့ဖူးေသာ အရိပ္တစ္ခု၏ အရင္းအျမစ္ကို အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ျခင္းသည္ ဆိုးရြားလွသည္ဟု သတ္မွတ္မည္ဆုိပါက ကိုယ္သည္ အလြန္ပင္ ဆုိးရြားလွသူ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ (သို႔) တစ္စုတစ္ဖြဲ႕၏ အလာကို ေစာင့္စားရင္း လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ကုိယ္ အတန္ၾကာေအာင္ အတူတူရပ္လ်က္ စကားေျပာခဲ့ၾကဖူးသည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေနသျဖင့္ ဝန္ေလးက်ဉ္းၾကပ္ျခင္းမ်ိဳး သူေရာ ကိုယ့္မွာပါ မျဖစ္ခဲ့။ တစ္ေယာက္ေယာက္ (သို႔) တစ္စုတစ္ဖြဲ႕၏ အလာကို ထိုသစ္ပင္ရိပ္ေအာက္တြင္ ရပ္တန္႔ ေစာင့္စားရင္း ေအးေအးလူလူ စကားစျမည္ေျပာေနခဲ့ၾကသည္။ ခဏေနလွ်င္ ကိုယ္တုိ႔ ဘယ္ကို သြားၾကမည္လဲ၊ ဘယ္သူ႕ကို (သို႔) ဘယ္သူေတြကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတာလဲ၊ ဘာစကားေတြ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲ ဘာတစ္ခုမွ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ကိုယ္မွတ္မိတာ တစ္ခုသာပဲ ရွိသည္။
ထိုသစ္ပင္ႀကီး၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ကိုယ္ တစ္ေနရာရာကို သြားဖို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ (သို႔) တစ္စုတစ္ဖြဲ႕ကို ေစာင့္စားရင္း တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာဆုိေနခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ စိတ္အာ႐ံုေတြထဲမွာ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ အတိတ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ ကိုယ္တို႔သည္ ျဖစ္ပ်က္ၿပီးသမွ် အေၾကာင္းအရာေတြဆီမွာ မရွိ၊ အနာဂတ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ ကိုယ္တို႔သည္ မျဖစ္ပ်က္ေသးသမွ် အေၾကာင္းအရာေတြဆီမွာ မ႐ွိ။ လက္ရွိအခိုက္အတန္႔၏ ေအးခ်မ္းမႈျဖင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ။

ထိုေန႔က ေနအေတာ္ပူပါသည္။ တိုက္သည့္ ေလကလည္း ပူသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခုိက္ ေအးခ်မ္းသာယာ ရွိလွ၏။ သစ္ပင္ေပၚက ငွက္သံကေလးေတြကို ၾကားေနရၿပီး၊ သစ္ရြက္ေျခာက္ကေလးေတြလည္း က်ဆင္းလာတတ္သည္။

ထိုသစ္ပင္သည္ ဘာပင္မ်ားလဲ ကုိယ္ မသိခဲ့ပါ။

***
ထိုေနရာသို႔ တဖန္ ျပန္လည္ သြားၾကည့္ဖုိ႔ အခါခါ စိတ္ကူးမိေသာ္လည္း အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။
ခဲယဉ္းပင္ပန္းစြာ သြားေရာက္ရမည့္ ခရီးလည္းမဟုတ္၊ တားျမစ္ပိတ္ပင္မည့္သူ ရွိလွ်င္ေသာ္မွ အသိမေပးဘဲ ခဏတျဖဳတ္ႏွင့္ ေရာက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ္ ျပန္မသြားျဖစ္ေတာ့ပါ။ လူ႕ဘဝမွာ လုပ္တုိင္း မျဖစ္ႏိုင္တာေတြအျပင္၊ ျဖစ္တုိင္း မလုပ္ႏိုင္တာေတြလည္း ရွိေလသည္။

ထိုလမ္းကို မေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ေနာက္ ထိုသစ္ပင္၏ အမည္နာမကို သိ႐ံုသက္သက္ေတာ့ျဖင့္ အတိတ္ကို ျပန္မပတ္သတ္လုိေတာ့ၿပီ။

***
ဘယ္အရိပ္ေအာက္မွာ ကိုယ္ ခုိ​ဝင္ခဲ့ဖူးတာပါလဲ။

***

အသည္းပန္းမွာဆူးေတြနဲ႔ရယ္ - ျမေႏွာင္းညိဳ

အသည္းပန္းမွာဆူးေတြနဲ႔ရယ္

ႏွလံုးေျမ ဥယ်ာဉ္နန္းမွာလ
ယူသံုးေႁခြ ခုဆင္ျမန္းပါေတာ့
ညြတ္ႏူးရွာ မိုက္သူကေလးပါပဲ
ဆြတ္ခူးကာ ႐ိႈက္ၾကဴေမႊးပါလို႔
အခ်စ္မ်ားစြာ ပိုက္ယူေထြးေစဖုိ႔
ေမွ်ာ္ေတြးခဲ့မိတာပါ သခင္။

ဘယ္သို႔ပင္ ဘယ္လိုလွမ္းခဲ့ေသာ္လည္း
ပန္းညႇာမွာ ဆူးခၽြန္နက္ေတြက
သြယ္ခက္ကာရံဆင္ေတာ့
မယ့္သခင္ခူးေႁခြခိုက္မွာလ
ေသြးၿဖိဳက္ၿဖိဳက္ရႊင္။

ရတက္ျဖာ ရင္မွာနင့္ပါလို႔
တစ္သက္မွာ တစ္ခါပြင့္ေသာ္လည္း
ခြင့္လႊတ္ေတာ့ ခ်စ္သခင္ရယ္
ဝဋ္တံု႔တင္ ၾကမၼာေပပဲ
ေဝဒနာဖန္လာတဲ့ အခင္းမွာလ
ေျဖရွင္းဖို႔ အယူခံမဝင္
ကြယ္ရာဝင္ေတာ့ မ်က္ရည္ဝဲ။
႐ိႈက္ေဆြးလို႔ေလ
အမိုက္ကေလး ဗ်ာပါေဝေပါ့

ေန႔ရက္ေတြ ရွည္ၾကာေညာင္းေလသမွ်
အေမ့ခက္ေလ သူ႕ေဝဒနာ မေဟာင္းဘူးတဲ့
အခ်စ္ေျပာင္းမရွာ ႏွစ္ေတြဆန္းခဲ့သေလာက္
အသစ္ေလာင္းကာ ယစ္ေထြပန္းရသတဲ့

ေၾသာ္.. နန္းမဟီအသည္းမွာ အသင့္ခူးပါလို႔
မွန္းရည္အၿမဲသာ ပြင့္ဦးကိုဆက္ေပမယ့္
တတန္းတသီ တကတည္းသာ အဆင့္ဆင့္ဆူးေတြယွက္မွေတာ့

ေမာင္ေရ.. သည္းအက္ေၾကကြဲ။

ျမေႏွာင္းညိဳ
၁၉၈၂ ေပဖူးလႊာ

***
အႀကိဳက္ဆံုး ဝတၳဳေတြထဲက တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမ ျမေႏွာင္းညိဳရဲ႕ "အသည္းပန္းမွာ ဆူးေတြနဲ႔" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳရဲ႕ ဇာတ္ဝင္ကဗ်ာပါ။

ဒီကေန႔ အားေနတုန္း facebook ၾကည့္ေနရင္း fan pgae မွာ တက္လာတာေတြ႕လို႔ တင္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာနဲ႔။ (ကာယကံရွင္ဆရာမကို လွမ္းမေျပာဘဲ တင္လိုက္ပါတယ္)

အဲဒီလို ႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့ ဝတၳဳေတြ ရီဗ်ဴးေရးဖို႔ ႀကိဳးစားရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ပီျပင္မယ္ မထင္ဘူး။ အဲဒီဝတၳဳကို သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ အေရးပါေသာ၊ အေရးမပါေသာ၊ စာေၾကာင္းကေလးနဲ႔သာ ျပသြားေသာ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္ခ်င္းစီက စလုိ႔ စကားလံုးေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ ဇာတ္လမ္းယူသြားပံုေတြ၊ ျပန္ေျဖပံုေတြ တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္းကို အေသးစိတ္ ႀကိဳက္ခဲ့မိတယ္။ အဓိကကေတာ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။

ကိုယ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဝတၳဳမို႔ ျမေႏွာင္းညိဳအေၾကာင္း စကားစပ္မိတုန္း ဖတ္ၾကည့္ပါလားလို႔ တိုက္တြန္းဖူးတယ္။ ေခါင္းစဉ္ေျပာလုိက္တာနဲ႔ အတင္းကို ဖတ္ဖို႔ ျငင္းေတာ့တာပါပဲ။ (မိုက္လုိက္ေလျခင္း)

ဆုရဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာ ဘဝလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သီတာေဆာင္ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း နန္းရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ဆြဲယူဆက္စပ္ၿပီး ဆုေျပာတဲ့ စကားေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ။

ေနာက္ ဆု အဘြားျဖစ္သူ နာေရးမွာ ေက်ာ္ေဆြကို မိဘေတြနဲ႔ ျဖစ္ၾကတဲ့ကိစၥေနာက္ပိုင္း ေက်ာ္ေဆြကို ရဲ႕ စိတ္ခံစားမႈ ျပႆနာ။

ခင္ႏွင္းျဖဴကို လူဆိုးလုပ္မပစ္ခဲ့ဘဲ သဘာဝက်က် သူျဖစ္သင့္တဲ့ ျဖစ္ရမယ့္ အေနအထားအတုိင္း ေရးထားခဲ့တာ။ (တကယ့္လက္ေတြ႕ဘဝမွာ မေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ လုပ္တဲ့လူ၊ ယုတ္ညံ့တဲ့လုပ္ရပ္ လုပ္တဲ့လူ ဆုိတာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေတြ႕ေနႏိုင္တာေပမယ့္ အေပါစား႐ုပ္ရွင္၊ ဝတၳဳေတြထဲမွာလို သူတပါး ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥထဲ ဝင္ပါၿပီး ဗီလိန္ျဖစ္ဖုိ႔ဆိုတာ အေတာ္မလြယ္ဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။)

အဲဒီမွာမွ ဆု ရဲ႕ ခင္ႏွင္းျဖဴကို သူတို႔ဇာတ္လမ္းထဲမွာ လူဆိုးျဖစ္ေစလိုစိတ္ကိုလည္း ပါးပါးကေလး ျမင္မိခဲ့ေသးတယ္။ (တကယ္ေတာ့ လူ႕ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေတြဟာ အဲဒီလုိပါပဲ။ စိတ္ႏွလံုးထဲက အေကာင္း အဆုိးဆုိတာ ထင္ရွားလင္းခ်င္းျမင္ႏုိင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြသာမကဘဲ ေထြျပားလြန္းတာေတြလည္း မ်ားလွတယ္)

ေစာဒီလံုး၊ မင္းေမာ္၊ ဖရက္ဒီ၊ အိုင္လင္း၊ ကုိဘိုၾကည္၊ ကိုလတ္ စသျဖင့္ေတြ...

မဂၤလာဒံုေခတ္ ေဆးတကၠသုိလ္ (၂) ေနာက္ခံ ဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ရင္း အရိပ္ေတြ အေယာင္ေတြ အ႐ုပ္ေတြကို တခုခ်င္း ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္လာရပါတယ္။ အဲဒါဟာ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕ ဇာတ္ကြက္ေတြဖန္တီးပံုက ပီျပင္လြန္းလို႔ လို႔ထင္ပါတယ္။ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ရင္း အဲဒီလုိ ျမင္လာရၿပီဆုိရင္ ကိုယ့္အတြက္ အဲဒီဝတၳဳဟာ ႐ုပ္ရွင္ျဖစ္ဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ (ျဖစ္ရင္ သြားၿပီ)

ဇာတ္လမ္းထဲက အခ်စ္ဟာ ႐ိုးစင္းေပမယ့္ ေထြျပားတဲ့ ဘဝေတြ၊ စိတ္ခံစားမႈေတြနဲ႔ လန္႔စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ယုတၱိဆန္တဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြေၾကာင့္ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ရသလိုပဲ။

အဲဒီဝတၳဳက '82 ေလာက္က ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္ပါခဲ့ၿပီး နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တာေပမယ့္ 2001/2 ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္က လံုးခ်င္းက်မွပဲ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခဏခဏ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္မယ့္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပါပဲ။

***
ျဖည့္စြက္။ (3:12 PM)

ဆု ေနရာက ေရးထားတဲ့ ဇာတ္ဝင္ကဗ်ာ ႏွစ္ပုဒ္စလံုးဟာ ကဗ်ာႀကိဳက္ခဲတဲ့ ကိုယ့္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တယ္ မဆုိသာေပမယ့္ စာေရးဆရာကို ေမ့ၿပီး တကယ္ပဲ ဇာတ္လမ္းထဲက ဆုကိုယ္တုိင္ ေရးထားသလုိ ပီျပင္လွတယ္။

"ရတက္ျဖာ ရင္မွာနင့္ပါလို႔
တစ္သက္မွာ တစ္ခါပြင့္ေသာ္လည္း
ခြင့္လႊတ္ေတာ့ ခ်စ္သခင္ရယ္
ဝဋ္တံု႔တင္ ၾကမၼာေပပဲ
ေဝဒနာဖန္လာတဲ့ အခင္းမွာလ
ေျဖရွင္းဖို႔ အယူခံမဝင္
ကြယ္ရာဝင္ေတာ့ မ်က္ရည္ဝဲ။"

ဆိုတဲ့ အပိုဒ္က မျမင့္မားလွတဲ့၊ မျပည့္စံုတဲ့၊ အဘြားတစ္ေယာက္သာ အားကိုးရာရွိတဲ့ ဘဝကေန ျမန္မာတျပည္လံုး ပထမနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းဝင္ခဲ့ၿပီး၊ ခက္ခဲခ်ိဳ႕တဲ့သေလာက္ မာနနဲ႔ အာဃာတႀကီးမားလြန္းတဲ့ ဆု ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းျပႏိုင္တဲ့ အပိုဒ္ပါပဲ။

***

ဂ်ဴး ရဲ႕ အမ်ိဳးသားဇာတ္ေကာင္ေတြ

(အမ်ိဳးသားဇာတ္ေကာင္ကိုလည္း တျခား ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴးစာအုပ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြေလာက္ မညံ့တာကို ျမင္ရတယ္။ လယ္ဗယ္ညႇိထားတယ္ပဲ ေျပာရမလား )

(PM)

***
ေယာက္်ားေလးေတြဟာ ဂ်ဴးရဲ႕ အမ်ိဳးသားဇာတ္ေကာင္ေတြကို မိန္းမဇာတ္ေကာင္ေတြထက္ ညံ့တယ္၊ ဂ်ဴးက မိန္းမေတြကို ဦးစားေပး အသားေပးတယ္လို႔ ဘာလုိ႔ တညီတညာတည္း ျမင္ၾကတာလဲ မသိဘူး။

ကိုယ္ေတာ့ အဲလို မျမင္ပါဘူး။ ေျပာရရင္ ေယာက္်ားဇာတ္ေကာင္ေတြကမွ ဟုတ္တုတ္တုတ္ရယ္။ မိန္းမဇာတ္ေကာင္အေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာ္မလိုနဲ႔ ခ်ာတာတာ။

ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ အမ်ိဳးသားဇာတ္ေကာင္ေတြလည္း မရွိဘူး မဟုတ္ပါဘူး။ ရွိပါတယ္။

ဥပမာ - ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကားက (ၿဖိဳးေက်ာ္)။ ဒါကလည္း အလကားေနရင္း ညံ့တာမွမဟုတ္တာ။ သူ႕ဇာတ္နဲ႔သူ လုိက္ဖက္စြာ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ ပီျပင္စြာ အားနည္းတဲ့ ဇာတ္႐ုပ္ျဖစ္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။ သူ႕ကို ေဖ်ာ့ေတာ့ထားမွ နႏၵက ပိုျမင္သာမွာ မဟုတ္လား။

ကိုယ့္အျမင္ေတာ့ ေမာင္၊ နႏၵ၊ ယုေမာ္၊ ေနသန္၊ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲေတာ့ သူတို႔ ညံ့လိုက္တာ ဒါမွမဟုတ္ စာေရးဆရာက မမွ်မတ ဘက္လုိက္ေရးထားလုိက္တာလို႔ မထင္မိပါဘူး။ ျမတ္စုတို႔ ၿဖိဳးေက်ာ္တို႔လို အားနည္းတဲ့ဇာတ္ေကာင္ေတြမွာေတာင္ ဘက္လိုက္ၿပီးေရးထားတယ္လို႔ မခံစားရဘူး။ သူ႕ဇာတ္႐ုပ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းအေနအထားနဲ႔ လုိက္ဖက္သင့္ေတာ္ေနတာပဲ။

မဟုတ္ဘူးလား။

ဒါမွမဟုတ္ စာေရးဆရာရဲ႕ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ သ႐ုပ္ေဖာ္မႈၾကားမွာ ေယာက္်ားဇာတ္ေကာင္၊ ေယာက္်ားစာဖတ္သူ နဲ႔ မိန္းမဇာတ္ေကာင္၊ မိန္းမစာဖတ္သူေတြဟာ ေႁမြ ေႁမြခ်င္း ေျချမင္ေနၾကတာမ်ားလား။

***
SJD >>> ယုေမာ္နဲ့ သူ႔မိန္းမဆုိ ယုေမာ္ကုိပုိၾကိဳက္တယ္။ ပုိၾကိဳက္တယ္ေတာင္မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ၾကိဳက္ကုိၾကိဳက္တာ။သူဘာလုိခ်င္လဲ၊ သူဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ရမလဲဆုိတာကုိ သူသိတယ္။ သက္ႏွင္းအိမ္ကုိ အျမင္ကတ္တယ္။ ကုိယ္ကသာ Keptman (ဆုိလား ) ျဖစ္ေနရတာပါလုိ႔ သက္ႏွင္းအိမ္ကုိ သူေျပာတုန္းက သနားလုိက္တာ။ အဲ့ဒီက်ေတာ့မွ သူ႔ဖက္ကုိျမင္ေပးတတ္ခဲ့တာ။ အဲ့ဒီဇာတ္ကြက္ မတုိင္ခင္ကလည္း ႏွင္းကုိ မၾကိဳက္ပါဘူး။ ႏွင္းနဲ့ဆုိင္တ႔ဲ နာမဝိေသသနေတြဆုိတာကုိ လည္း ၾကိဳက္မွၾကိဳက္။

Me >>> ဟုတ္တယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဖြင့္ဟဝန္ခံခ်က္ ကို နားလည္လာတဲ့အခါ အဲဒီမိန္းမထက္ အဲဒီမိန္းမမ်ိဳးရဲ႕ ေယာက္်ားျဖစ္ရတဲ့ အၾကပ္အတည္းကို ပိုနားလည္လာေသးတယ္။

ဂ်ဴးရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္မိန္းမေတြ ေတာ္တယ္ ထက္ျမက္တယ္ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေနရာမွာ ေတာ္ေန ထက္ျမက္ေနတာလဲ လုိ႔ ေမးၾကည့္ရင္ ဘယ္နားသြားရွာျပရမွန္းကို မသိဘူး။ တကယ္။

ဂ်ဴးေတာ္တာကိုေတာ့ ခၽြင္းခ်က္မရွိ လက္ခံပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ႕ဇာတ္ေကာင္မိန္းမေတြကေတာ့ ဂ်ဴး မဟုတ္ဘူး။

SJD >>> သူတုိ႔က တေနရာမွာ တအားထက္ပီး တေနရာမွာ တအားညံ႔ေနလုိ႔နဲ႔တူတယ္။ ပညာတတ္ေတြညံ့ဘီဆုိ လုိက္လုိ႔ကုိ မမွီဘူး။ သင္လုိ႔ကုိမရဘူး။ ေနာက္တခုက အတၱနဲ႔ မာနၾကီးၾကလုိ႔လားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ကုိယ္ သူတုိ႔မသိက်ျပန္ဘူး။ ဂ်ဴး ရဲ႔ မိန္းမဇာတ္ေကာင္ေတြေျပာပါတယ္။

Me >>> snake snake see the legs =D

SJD >>> ပညာသည္ေတြ ဆုိေတာ့ေလ :D

PM >>> လယ္ဗယ္သံုးတာထက္ တျခားဘယ္လိုသံုးရင္ ေကာင္းမလဲေတာ့မသိဘူးဗ်
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဖတ္ဖူးတဲ့ အရင္ဇာတ္ေကာင္ေတြေနရာကို ဝင္ခံစားေပးလို႕မရဘူး။ ဒီစာအုပ္က်ေတာ့မွ အမ်ိဳးသားဇာတ္ေဆာင္ကို ကိုယ္ထင္ဟပ္ၾကည့္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပးလို႕ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အတၱနဲ႕ ႏိွဳင္းလိုက္မိတာပါပဲ (ဒါနဲ႕ ခုနက ေကာ္မန္႕ တစ္ခုေရးေသးတယ္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားလဲမသိဘူး)

***