My Childhood Days !

Pic from Here

တဂ္ေရး႐ွိက ေရးအပ္လွ၏။
နန္းညီ က ကေလးဘဝ ဘာညာကြိကြမ်ား မွာ တဂ္လို႔ ေရးမွာပါ။

***
ငယ္ငယ္ကလို႔ စဉ္းစားမိရင္ "အလွ်ံညီးညီး ေတာက္မည့္မီးကား" ဆုိတာကို သြားသြား သတိရမိပါတယ္။ ေတာ္တာ မေတာ္တာကို ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ဟာ တျခားလူေတြလိုပါပဲ။ ေတာ္တာတခ်ိဳ႕ (လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္တာ) ႐ွိၿပီး၊ ေလ်ာ္တာတခ်ိဳ႕လည္း ႐ွိပါတယ္။ ေယဘုယ်ေျပာရရင္ေတာ့ ေယဘုယ်က်တဲ့ လူ (average person) ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ တခ်ိဳ႕အစြဲအလမ္းေတြကေန ကင္းလြတ္တဲ့ (အနည္းဆံုးေတာ့ ကင္းလြတ္ခ်င္တဲ့) သူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အလွ်ံညီးညီး ေတာက္မည့္မီးကား ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဗီဇ တခ်ိဳ႕က ျပလာခဲ့ၿပီးသားလို႔ ေျပာခ်င္တာပါပဲ။

***
ကေလးဘဝမွာ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ၊ ဘိုးဘြားအစံုအလင္နဲ႔ အညာက ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာကေတာ့ အင္မတန္ ေက်နပ္စရာပါ လို႔ အသက္ႀကီးလာေလ၊ ေတြးမိလာေလပါပဲ။ ကြာျခားမႈကို အညာမွာပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးျပင္းခဲ့ရရင္ (သို႔) ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီးမွာပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရရင္ မသိႏိုင္ေလာက္ဘူး လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။

အညာလို ၿမိဳ႕ေသးေသးတစ္ၿမိဳ႕က သာမန္လူတစ္ေယာက္မွာ၊ ရန္ကုန္လို ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက သာမန္လူတစ္ေယာက္ထက္ identity ပိုၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသား႐ွိတယ္ လို႔ ေျပာရင္ ႏွစ္ေနရာစလံုးမွာ ေနထိုင္က်င္လည္ဖူးတယ္ဆုိရင္ လက္ခံၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို နယ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ လူေတြရဲ႕ identity ကြာျခားပံု အေၾကာင္းကို ဟိန္းလတ္ ရဲ႕ မေဟသီ စာေပအင္တာဗ်ဴးမွာ ဆရာေဖျမင့္ ေျပာသြားတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးေတြ စုထုတ္တဲ့ စာအုပ္ ငွားဖတ္တုန္းက ကူးမထားလိုက္မိဘူး။

သူေျပာသြားတာက ... နယ္က လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ သူပါ ဆုိတဲ့ identity ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆုပ္ကိုင္ ႏိုင္သလဲ ဆုိရင္... ဥပမာ - တေနရာရာမွာ ျပႆနာ တခုခု ျဖစ္ၿပီ ဆုိပါစို႔။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူ ျဖစ္ေနတာ ဆုိတာကို သတင္းရတာနဲ႔ ဘာျပႆနာ ဆုိတာကို မွန္းလို႔ ရေနၿပီ။ အဲဒီေနရာကို ဘယ္သူထပ္ေရာက္လာရင္ ဘာဝင္ျဖစ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ ဆုိတာကို က်န္တဲ့လူေတြက မွန္းလို႔ ရေနၿပီ ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ ေကာင္းတာလည္း ႐ွိပါတယ္။ မေကာင္းတာလည္း ႐ွိပါတယ္။

အင္း မဆိုင္တာေတြ ႐ွည္မိျပန္ၿပီ။

***
ကေလးဘဝကေတာ့ ကိုယ့္ မွတ္ဉာဏ္ထက္ လူႀကီးေတြ မွတ္ဉာဏ္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြက ပိုမ်ားပါတယ္။ ကေလးဘဝတည္းက ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳမွတ္သားမိတဲ့ အရာေတြကို အလ်ဉ္းသင့္ရင္ ဆြဲထည့္ တတ္တာကေတာ့ အေတာ္သိသာခဲ့တယ္ ဆုိရမယ္။

ထင္မိထင္ရာ စြတ္ေျပာတာေတြလည္း ႐ွိတယ္။ အိမ္မွာ ဆြမ္းေတာ္ပြဲက်ေတြ လာယူတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ေမေမကို စကားနည္းနည္းေျပာေနၾကတာ ျမင္လို႔ သူငယ္ခ်င္းလားလို႔ ထင္ေနတာမ်ိဳး။

***
* ၁၁လ

၁၁ လမွာ စကားစေျပာၿပီ ဆိုတယ္။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ ၁ႏွစ္ ၁လႀကီးတဲ့ အစ္ကိုဝမ္းကြဲက အဲဒီခ်ိန္ထိ စကားမေျပာေသးဘူး။ ကိုယ္ စေျပာတဲ့ စကားလံုးက "ေပးဘူး" တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ၾကယ္တီး (ၾကယ္သီး)၊ ေနာက္ ေမေမ။ တကယ္ေတာ့ အားလံုး တၿပိဳင္တည္း လုိလုိ ေျပာေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကေလးေတြဟာ ေမေမ ကို စေျပာၾကတာပဲ။ ကိုယ္ဟာ ေပးဘူး ကိုပဲ စေျပာတယ္လို႔ လူႀကီးေတြ အမွတ္မွားေနတာလို႔ ခုထိ ထင္တုန္း။

ေနာက္ပိုင္း ကိစၥေတြကေတာ့ ၃/၄ ႏွစ္ ကေန ေက်ာင္းတက္ကာစ အသက္ ၅ ႏွစ္အထိ ေလာက္မွာေပါ့။

* တခုၿပီးေတာ့ တခု

ေမေမ့ဘက္က အဘိုးက ဂီတကို ဝါသနာပါတယ္။ ပတၱလားတီးတတ္တယ္။ (အဲဒီအေမြကို ဘယ္သူမွ မရဘူး)။ အဲဒီ ပတၱလားမွာ စီထားတဲ့ ဝါးျပားေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး တန္းစီေနတာပဲ ဆိုတာကိုလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ "ေမေမ ဘဘရဲ႕ ပတၱလားက တခုၿပီးေတာ့ တခု၊ တခုၿပီးေတာ့ တခု ေနာ္" လို႔ ေျပာခဲ့တယ္ ဆုိတယ္။

* ၾကက္သြန္

ၿပီးေတာ့ နည္းနည္း အစားေ႐ြးတယ္။ ဟင္းထဲမွာ ၾကက္သြန္ပါတာ မႀကိဳက္ဘူး။ တေန႔ အသားဟင္းေၾကာ္တာကို ၾကက္သြန္နီ ႏိုင္းခ်င္းထည့္လိုက္ေတာ့ ေအာ္ ငိုၿပီး ခ်က္တဲ့ လူႀကီးေတြကို ရန္ေတြ႕တယ္တဲ့။

"အဲဒီ ဟင္းထဲကို ၾကက္သြန္ေတြ ထည့္ရတယ္လို႔ ဘယ္သူက ေျပာတာတုန္း" ဆိုၿပီး။ လူႀကီးေတြမွာ ရီစရာႀကီး ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။ ကေလးက မႀကိဳက္ဘူး။ မစားခ်င္ဘူး။ ၾကက္သြန္ေတြ ဖယ္ေပးပါလုိ႔ မေျပာဘဲ ဒါမ်ိဳးေျပာတယ္ ဆုိေတာ့...။ လူကျဖင့္ ခုအ႐ြယ္ထိ ဘာမွ တတ္တာ မဟုတ္ဘူး။

* သစ္ပင္ေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုမယ္

ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ့ဘက္က အဘြားက ႐ုပ္႐ွင္ ဝါသနာပါတယ္။ စစ္ကိုင္းမွာ ႐ုပ္/သံ ထပ္ဆင့္လႊင့္ ေဆာက္လို႔ ကိုယ္တို႔ဆီမွာ TV ၾကည့္လို႔ရၿပီလည္း ဆုိေရာ တန္းဝယ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က မီးကလည္း မွန္၊ သတင္းစာကလည္း မွန္၊ ေလယာဉ္ကြင္းကလည္း မွန္တယ္ ထင္ပါ့။ ေလယာဉ္ကြင္းကိစၥေတာ့ သိပ္မသိပါဘူး။

အဲဒီမတိုင္ခင္မွာ ျမဂႏိုင္ ဆိုတဲ့ကားကို ႐ုပ္႐ွင္႐ံုမွာ ၾကည့္ျဖစ္ထားေတာ့... ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခုမွာ မင္းသမီးတေယာက္က သစ္ပင္ေပၚမွာ သီခ်င္းဆိုတဲ့ အခန္းပါတယ္။ ေျခေထာက္ကေလးကို စည္းခ်က္နဲ႔ အညီ လႈပ္လို႔ေပါ့။

တစ္ရက္ေတာ့ ေမေမ့ဘက္က အဘြားအိမ္မွာ လူႀကီးေတြ အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့နားမွာ ကိုယ္က အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ေဆာ့တယ္။ တခါေျပာမရ၊ ႏွစ္ခါေျပာမရ ျဖစ္ေနေတာ့ အဘြားလုပ္သူက "ဒီကေလးမေလးေတာ့ ေျပာမရရင္ တမာပင္ခြၾကား သြားတင္လိုက္မွနဲ႔ တူတယ္" လို႔ ေျပာတယ္။

အဲဒီမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ "ဟင္ ဒါဆို ႐ုပ္႐ွင္ထဲကလို အဲဒီ သစ္ပင္ေပၚမွာ ေျခေထာက္ေလးလႈပ္ၿပီး သီခ်င္းဆုိေနလိုက္မွာေပါ့" လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။

(ကိုယ္က ေဖေဖ့ဘက္က အဘြားကိုသာ ေၾကာက္တယ္။ အဲဒီ အဘြားက ထက္ျမက္တယ္။ ၾသဇာလႊမ္းခ်င္တယ္။ စည္းစနစ္ ခ်ခ်င္တယ္။ ေမေမ့ဘက္က အဘြားက ပံုေျပာလုိက္၊ စာဖတ္ျပလိုက္၊ ခၽြဲလိုက္ ႏြဲ႕လိုက္ ဆုိေတာ့ မေၾကာက္ဘူး။ အဲဒီ အဘြားကို ပိုရင္းႏွီးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းေနတဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ ေဖေဖ့ဘက္က အဘိုးအဘြားေတြနဲ႔ ေနခဲ့ရတယ္။)

* လြတ္ေအာင္ေ႐ွာင္တဲ့ ယုန္ကေလး

ကိုယ္က ပံုျပင္ႀကိဳက္တယ္။ စာဖတ္ျပတာ နားေထာင္ရတာ ႀကိဳက္တယ္။

ကေလးဘဝလို႔ စဉ္းစားမိရင္ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္းတင္ မကဘဲ၊ ဗမာေတြရဲ႕ နယ္ပယ္မွာေတာ့ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အခန္းက႑ပါပါလာမွာပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္ဘဝဟာ ႀကီးတဲ့ထိ (အသိစိတ္ထဲမွာ မမွတ္မိသည့္တိုင္ေအာင္) အရိပ္ထိုးတယ္ လို႔ ယံုၾကည္သူ ျဖစ္ေတာ့ အဲဒီ အခန္းက႑ေတြကို စိတ္ဝင္စားပါတယ္။ ဗမာမႈနယ္ပယ္ဟာ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြ ႐ွိသလို၊ မေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ႐ွိတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။

ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္လို႔ တေယာက္ေယာက္ကို "သမီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ/ သားတို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘယ္သူက ပိုလွတာလဲ" လို႔ေမးတာမ်ိဳး၊ "ေမေမနဲ႔ ေဖေဖကို ဘယ္သူ႕ပိုခ်စ္လဲ" လို႔ ေမးတာမ်ိဳး ...
ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္လို႔ ေမးတာ။ ေမး႐ိုးေမးစဉ္ေမးတာ လို႔ ယူဆလို႔ ရေပမယ့္ ဘာမွလည္း အဓိပၸါယ္ မ႐ွိဘူးလို႔ ကိုယ္ျမင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမးခြန္းဟာ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ စိတ္မွာ သူနဲ႔ ငါနဲ႔ ဘယ္သူက ပိုသာတာလဲ။ ဘယ္သူနဲ႔ ယွဉ္ရင္ ဘယ္သူက... ဆုိတာ သြင္းေပးလိုက္တယ္ လို႔ ကိုယ္ျမင္တယ္။

ကိုယ္ဟာ နည္းနည္း အကဲဆတ္တာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမဲ့ လူႀကီးအေနနဲ႔ ကေလးကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိရာမွာ သူ႕ကို ကိုယ္က ခ်စ္ခင္သိမွတ္တာကို ျပဖို႔ပဲ မေကာင္းဘူးလား။ ဒီနည္းနဲ႔ ကေလးရဲ႕ စိတ္မွာ ေက်နပ္မႈနဲ႔ ယံုၾကည္မႈ တစ္ခုခု ရသြားဖို႔ မေကာင္းဘူးလား။ ယွဉ္ဖို႔ မလုိတာေတြကို ယွဉ္ၾကည့္ေစခ်င္တဲ့စိတ္မ်ိဳး ဘာျဖစ္လုိ႔ သြင္းေပးခ်င္ၾကတာလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာရင္ ေျပာတဲ့သူကို ႐ူးေနတယ္ေတာင္ ထင္ေကာင္း ထင္ၾကဦးမယ္။

(တကယ္က အဲဒီေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးတဲ့ လူႀကီးေတြမွာ အဲဒီ စိတ္မ်ိဳးသြင္းေပးမယ္ ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ဟာ မ႐ွိပါဘူး။ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒါမ်ိဳးေမးတာလဲ ဆိုေတာ့ ဘာရည္႐ြယ္ခ်က္မွ မ႐ွိပါဘူး။ ေမး႐ိုးေမးစဉ္မို႔ ေမးလိုက္တာပါပဲ။ ဒါပါပဲ။)

ဒါမ်ိဳးကို ကေလးဘဝမွာ ကိုယ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ႀကံဳခဲ့လို႔ ဘာေတြ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္ဆုိတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ ႀကံဳသလုိပဲ ေျဖခဲ့မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထင္ သူငယ္တန္း အ႐ြယ္ေလာက္မွာေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ႀကံဳခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က ႏွစ္ဘက္ဘိုးဘြားေတြ တစ္အိမ္မွာပဲ စုဆံုၿပီး ႐ွိတဲ့ေန႔။ တျခားဧည့္သည္ေတြလဲ ႐ွိတယ္။
အဲဒီထဲက ဧည့္သည္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္က စကားဝိုင္းကေန ကိုယ္ ေဆာ့ေနတဲ့ေနရာကို လွမ္းေမးတယ္။ ကိုယ့္ အေဖဘက္က အဘြားနဲ႔ အေမဘက္က အဘြား ဘယ္သူ႕ကို ပိုၿပီး ခ်စ္တာလဲ တဲ့။

ေဖေဖနဲ႔ ေမေမပဲ ျဖစ္ျဖစ္... အဘိုးႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ယွဉ္ၿပီး ေမးရင္ ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး။ အဘြားႏွစ္ေယာက္ကို ေ႐ွ႕တင္ ယွဉ္ေမးတာကေတာ့ တကယ့္ ေခ်ာက္ပဲ။

ေဆာ့ေနရာကေန "ယုန္ကေလး ႏွာေစးေနလို႔ မေျဖႏိုင္ေသးဘူး" လို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။
လူႀကီးေတြမွာ ပြဲက် ေနေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ အ႐ြယ္မွာ ခံစားတတ္ၿပီ ေျပာရမလား၊ အဲဒီ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ဘူး။ လုိက္လည္း မရီဘူး။ ေမးတဲ့သူကို ေခ်ာက္ခ်တယ္လို႔ စိတ္က မသတ္မွတ္ေသးတတ္သည့္တိုင္ေအာင္ သေဘာမက်ခဲ့ဘူး လို႔ ခုခ်ိန္ထိ ဝိုးတဝါး မွတ္မိတယ္။

ျခေသၤ့ႀကီးရဲ႕ ပါးစပ္နံသလား ေမးေတာ့ နံတယ္ ေျပာလဲ အစားခံရမယ္။ မနံပါဘူး ေျပာလည္း အစားခံရမယ္ ဆုိေတာ့ ႏွာပဲေစးေနလိုက္တဲ့ ယုန္ကေလးေပါ့။

***
ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္ ႀကီးလာေတာ့လည္း ကေလးေတြကို ေနရခက္ေအာင္၊ သူတို႔ အတြက္ အဓိပၸါယ္မ႐ွိတာေတြ အပိုစကားေတြလို႔ ကိုယ့္ ဉာဏ္နဲ႔ေတြးမိသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က ကေလးတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုဖို႔ သိပ္ေတာ့ စိတ္႐ွည္တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။
ကိုယ္ဘာလုပ္ေပးခ်င္လဲ ဆုိေတာ့ သူတို႔ ေမးခြန္းေတြ ေမးရင္ သူတို႔ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ေျဖေပးခ်င္တယ္။ ေျဖလည္း ေပးခဲ့တယ္။

တခါတေလ ခ်ည္လို႔ ခ်ည္မွန္း မသိတဲ့... ႀကိဳးေတြ...
က်လို႔ က်မွန္း မသိတဲ့ ေခ်ာက္ေတြကို ျပေပးခ်င္တယ္။
အဆင့္ (၁) ဆိုတဲ့ ႀကိဳးေတြ၊
၁ဝ တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေအာင္ရင္ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ရတယ္ ဆုိတဲဲ့ ေခ်ာက္ေတြ...

တကယ္ေတာ့ အသက္ (၁၆) ႏွစ္ဆုိတာ ကိုယ္ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ မသိသည့္တိုင္ေအာင္၊ ဘာမလုပ္ခ်င္ဘူးလဲ ဆုိတာေတာ့ သိသင့္တယ္ ထင္တာပဲ။ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဆိုတာ အနည္းဆံုးေတာ့ သိသင့္တဲ့ အ႐ြယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္က (အထူးသျဖင့္ နယ္က) ကေလးေတြဟာ လူျဖစ္ေနာက္က်တယ္ ထင္မိတယ္။

ဘာမွန္းညာမွန္း မသိဘဲသြားရင္ေတာ့ ေနရာတိုင္းဟာ ေခ်ာက္ ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။
ကံေကာင္းလြန္းပါမွ... အေျခအေနက ကိုယ့္ဘက္ပါတာ။
ဒါေပမဲ့ ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။
အဲဒီ ေခ်ာက္ထဲ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိဘဲ ဆင္းၾကတာ ဒီတုိင္း ၾကည့္ေန႐ံုပါပဲ။

ၾကည့္မေနလို႔ "ဒီလိုဆုိရင္ မသြားသင့္ဘူး" ေျပာတယ္ ထားပါေတာ့။
"ဒီမသြားနဲ႔" ဆုိရင္ "ဘယ္ကို သြားလို႔ရတယ္" ဆုိတာ ၫႊန္းေပးႏိုင္ရမယ္ မဟုတ္လား။
"ဘယ္ကို သြားပါ" ဆိုတာကိုမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့လည္း သြားခ်င္တဲ့ဆီသာ သြားၾကပါေတာ့။
ကိုယ္လည္း ဘာမွန္းမသိတာေတြ လုပ္လာခဲ့တာပဲ။

အင္း ဒါလည္း မဆုိင္တာေတြပဲ။

***
ဆုိင္တာေလးနဲ႔ ျပန္ပိတ္လိုက္ဦးမယ္။
အဲဒီ အလွ်ံတညီးညီး ဟာ ဘယ္ထိေတာင္ ေတာက္လာခဲ့လဲ ဆိုေတာ့...

၁ဝ တန္းေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။

My Fri: မင္းက "..." လုပ္ရမွာ။

Me: အင္ "..."။ "..." ဆုိတာ ၾကမ္းပိုးကို လိပ္၊ လိပ္ကို ၾကမ္းပိုးျဖစ္ေအာင္ ေျပာတတ္ရတာေလ။

My Fri: မင္း အဲလိုပဲ အၿမဲတမ္း ေျပာေနတာပဲဟာ...

Me: "မွားေနၿပီ။ ကိုယ္က ၾကမ္းပိုးဆိုရင္ ၾကမ္းပိုးျဖစ္ေအာင္ပဲ ေျပာတတ္တာ။ သူမ်ားေတြက လိပ္လို႔ ထင္ေနၾကတဲ့ ၾကမ္းပိုးကုိေလ။

ဒီလိုပဲ လိပ္ ဆိုရင္လည္း လိပ္ျဖစ္သြားေအာင္ပဲ ေျပာတတ္တာ။ သူမ်ားေတြက ၾကမ္းပိုးလို႔ ထင္ေနၾကတဲ့ လိပ္ကိုေလ။"

***
အင္း ဒီလိုဟာမ်ိဳးမွ ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးက ဒါမ်ိဳး ျဖစ္ပါ့မလဲ။
(Blogger ျဖစ္တာကို ေျပာတာပါ။)

***
မေျပာမ႐ွိနဲ႔။ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ဟာ ႏႈတ္သီးေကာင္းဖို႔ေတာ့ အေတာ္လိုတာ။
ကိုယ့္ဘက္က ခိုင္မာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြေတာ့ ႐ွိရမယ္။

***