သစၥာနီ - သံသရာ

သံသရာ

သူတို႔... ဘာမွမေတာ္ၾကပါဘူး။
သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြက ခပ္ဆင္ဆင္
သူတို႔ စကားလံုးေတြက ခပ္ဆင္ဆင္
သူတို႔ ေကာင္းကင္ေတြက ခပ္ဆင္ဆင္

တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ကို
တစ္ေယာက္က မီးလႈံၾက
တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိပ္မက္ကို
တစ္ေယာက္က ထြန္ယက္ၾက
တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပင္လယ္မွာ
တစ္ေယာက္က ေသာင္ထြန္းၾက
တစ္ေယာက္ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးကို
တစ္ေယာက္က ဘာသာျပန္ၾက။

သူတို႔... ဘာမွမေတာ္ၾကပါဘူး
ကံက ကံမေကာင္းဘူးတဲ့
လမ္းဟာ လမ္းေပ်ာက္ေနတယ္တဲ့

သူတို႔... ဘာမွမေတာ္ၾကပါဘူး။

***
မေန႔က post အေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာ။
ဖတ္တုန္းက စိတ္မဝင္စားဘဲ အမွတ္တမဲ့ ဖတ္ခဲ့မိတာ ေသခ်ာတယ္။
ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာေတာင္ သတိမရေတာ့ဘူး။

မေန႔ကေတာ့ အဲဒီဘေလာ့ က ေနာက္ဆံုး post ကို ဖတ္ၿပီး၊ post အေဟာင္းတစ္ခု ႐ွာရင္းနဲ႔ အမွတ္မထင္ ျပန္ေတြ႕တာ။ ဖတ္ဖတ္ခ်င္း တန္းခနဲ ပဲ ျမင္သြားလုိက္တာ။ ထူးပဲထူးဆန္းေသးေတာ့...

ဘာကိုလဲ လို႔ လာမေမးၾကနဲ႔။ လံုးဝ ေျဖမွာ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒီအေၾကာင္းေတြ လံုးဝ မေျပာရေတာ့ဘူး လုိ႔ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ ထုတ္ထားခံရလို႔။
:)

အဲဒီေခါင္းစဉ္အတိုင္းတပ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့လကမွ စိတ္ထဲကေန ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ ႐ွိေသးတယ္။ ေခါင္းစဉ္က တမင္တူေအာင္ ေပးထားတာ မဟုတ္ဘဲ idea ကိုက တူေနတာ။
တင္ပါလားလို႔ လာမေျပာၾကနဲ႔။ လံုးဝ တင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြ လံုးဝ မေရးရေတာ့ဘူး လုိ႔ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ ထုတ္ထားခံရလို႔။
:)

***
ကိုယ္ ပထမဆံုး ဖတ္ဖူးတဲ့ လံုခ်င္း (ေမာင္စိန္ဝင္း - ပုတီးကုန္း ရဲ႕ ပန္းေႁခြတဲ့ေႏြ ႏွင္းေဝတဲ့ေဆာင္း) မွာ ကဗ်ာသမားေတြ စုဆံုၾကေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္း ကဗ်ာ အေၾကာင္း ေျပာထားၾကတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေလး ပါတယ္။ ဇာတ္ကြက္ဆုိေပမယ့္ တကယ္ စာေရးဆရာကိုယ္တုိင္ ႀကံဳလာခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကြက္အစစ္ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။

လိုရင္းကေတာ့ အဲဒီ ကဗ်ာကို ႐ႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးက ၾကည့္လို႔ ဘာကိုေရးထားတာပါလို႔ သန္ရာသန္ရာ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကတာကို ေျပာထားတာပါ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ေလာကဓံကို ဖြဲ႕တာပါေပါ့။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒါ တရားသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဘယ္လုိပါေပါ့။

အဲဒီမွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ၿပံဳးၿပီး ျပန္ေျပာတာက...
ျမစ္ထဲ သေဘၤာစီးရင္း ငါ ျမင္တာကို ငါ ေရးလာတာပါ တဲ့။

***
ဒီမွာ မူရင္း post ပါ။

***