ခ်စ္သူ မသိေသာ အလြမ္းမ်ား

လူကၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ေတြလြင့္ေနတယ္။
လြမ္းတယ္ဆိုတာလႈိင္းေတြလိုပဲ…တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ လူကို တိုက္စားသြားတာ…

*
တစ္ပတ္ၾကာမယ္ လို႕ မင္းေျပာခဲ့သလားဟင္…

*
ေတြ႕ေနက်ေနရာမွာ အၾကာႀကီးထိုင္ေစာင့္ေနမိတယ္…
လာမယ္ထင္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…
ကိုယ္ လြမ္းေနလို႕ပါ…

*
ဒီလိုနဲ႕ပဲ အလြမ္းေတြက အဖ်ားတတ္သလို တေငြ႕ေငြ႕ တက္လာတယ္…မေတြ႕ဘူးဆိုတာ သိရက္နဲ႕လဲ ဆက္ေစာင့္ေနမိတယ္…

*
ကိုယ့္စိတ္ေတြ တုန္ခါၿပီး ၿပိဳက်ေတာ့မတတ္ပဲ…ကိုယ္ဘာလုပ္ရမလဲဟင္…

*
အတူေျဖခဲ့ဖူးတဲ့ English Placement Test တစ္ခုကို ျပန္ေျဖရမလား…
မင္းတက္ခိုင္းတဲ့ သင္တန္းေတြ အေၾကာင္း ဖတ္ေနရမလား…
မင္းျပန္လာရင္ ဖတ္ဖို႕ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ ပဲေရးေနရမလား…
ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ဒီအလြမ္းေတြက သက္သာရာရလိမ့္မလဲ…

ေတြ႕ေနက်ေနရာမွာ အတူလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြ ျပန္လုပ္ၾကည္႕ရင္ အလြမ္းေျပလိမ့္မယ္လို႕ ကိုယ္မယံုၾကည္ပါဘူး…
အလြမ္းေျပ ဆိုတာမွန္သမွ်ဟာ ပိုၿပီး လြမ္းဖို႕ေတြခ်ည္းပါပဲ…

*
ကိုယ္ေရးတဲ့ စာေတြကို၊ ကိုယ့္ ကဗ်ာေတြကို… နားမလည္ဘူးပဲ မင္းအၿမဲေျပာတတ္ေတာ့…ခု ကိုယ္က လြမ္းတယ္ေျပာလဲ မင္းနားလည္ပါ့မလား ထင္မိတယ္…

လြမ္းတယ္ ဆိုတာ…
ကိုယ္လြမ္းေနတဲ့သူကို ကိုယ့္အနီးနားမွာ ရွိေနေစခ်င္တဲ့…
မ်က္ေစ့ေအာက္မွာ အၿမဲ ျမင္ေတြ႕ေနခ်င္တဲ့ ဆႏၵကိုေခၚတာပဲ…
ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္… ကိုယ့္အလြမ္းေတြ သိပ္ ေပါ့ ပ်က္ သြားမယ္ ဆိုတာ သိပါတယ္…

ႏွလံုးသားခ်င္း မနီးရင္ေတာ့ အတူတူရွိေနလဲ လြမ္းရတာပါပဲ…
တခါတခါဆို ကိုယ့္မ်က္ေစ့ ေအာက္မွာ မင္းရွိေနရက္နဲ႕လဲ ကိုယ္ လြမ္းေနခဲ့ရဖူးတယ္…

*
တကယ္ေတာ့ လြမ္းတယ္ဆိုတာ…
ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ တြယ္တာတဲ့သူနဲ႕ စိတ္ဝိဉာဉ္ခ်င္း နီးစပ္ေနခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ပါပဲ…

*
ခုခ်ိန္မွာ မင္းဘာေတြ လုပ္ေနမွာလဲ…
ဘယ္သူ႕ အေၾကာင္းကိုေတြးၿပီး … ဘယ္သူနဲ႕ အတူ ရွိေနမွာလဲ…

အေတြးေတြ အမ်ားႀကီး မေတြးပါနဲ႕ လို႕ မင္းေျပာဖူးတာ ျပန္သတိရမိတယ္…
ကိုယ့္မွာ ေတြးေနဖို႕ အခ်ိန္ေတြ မရွိတာေတာင္္ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ…

ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး…

မင္း အေၾကာင္းေတြက အလိုလို ေရာက္လာတယ္…
အသည္းႏွလံုး နဲ႕ ဦးေႏွာက္က နီးနီးေလးပါပဲ…
ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အရာေတြက အေတြးထဲကို လြယ္လြယ္နဲ႕ ေရာက္သြားတတ္တာပဲ…

*
လြမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ… ကိုယ္လြမ္းေနတဲ့သူ ဘာမ်ားလုပ္ေနမွာပါလိမ့္ လို႔ ေတြးရတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္… မင္းျပန္လာတဲ့အခါ… မေျပာဘဲ ကိုယ္ျပန္မေမးပါဘူး…
သံသယေတြနဲ႔ ေမးတယ္လို႔ သံသယဝင္ေနဦးမယ္ ဆိုရင္… ကိုယ့္အလြမ္းေတြ ညစ္ေထးကုန္ပါ့မယ္။

*
အလြမ္းေတြက လြတ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟင္…
ဒီေန႕ကိုယ္ Baldwin Library ကို သြားတယ္…
MicroStation သင္တန္းကို သြားတယ္…
ေန႔လည္စာစားတယ္…
ေတြ႕ေနက်ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ မင္းရွိမေနဘူး…

*
မင္း ရွိမေနတဲ့ အခါ အရာရာဟာ လြမ္းစရာပဲ…
မင္း ဘယ္တုန္းကမွ ရွိမေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာေတြကေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ လြမ္းစရာပဲ…
မင္းနဲ႕ ဘယ္တုန္းကမွ စကား မစပ္မိခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု ကေတာင္.. လြမ္းစရာပဲ…
ဘာတစ္ခုမွ မတိုက္ဆိုင္ပါဘဲနဲ႕လဲ လြမ္းစရာပဲ…

*
ဒီတစ္ခါ မင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရင္ေတာ့ ေျပာျပရဦးမယ္…

*
မင္းရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ ခ်ည္တိုင္ တစ္ခုရွိေနတယ္...
အဲဒီ ခ်ည္တိုင္မွာ ႀကိဳးတစ္စ ရွိတယ္…
အဲဒီ ႀကိဳးရဲ႕ အဆံုးမွာေတာ့… ကိုယ့္ အသည္းႏွလံုး ရွိပါတယ္…

*
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ မသိတတ္ခဲ့တာပါ…
ကိုယ့္ ရင္ထဲမွာက ႀကိဳးတစ္စ ယွက္သမ္းၿပီး…
သံေယာဇဉ္ ေတြ အမွ်င္တန္းေနခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေပါ့...

(စုဗူးမွာ တင္ၿပီးသား post အေဟာင္းပါ.. 2008 Jan တုန္းက တင္ခဲ့တာ.. )

ခ်စ္သူ

* Design from NLS's Blog

ေလျပည္ညင္းလိုေပါ႔

သူ...ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရာက္လာခဲ႔တာ...


ကိုယ္႔ဆံႏြယ္ေတြထဲမွာေတာင္

သူ႔ ၀င္သက္ေႏြးေႏြး

ခုထိရွိေသးတယ္...

*
မဖိတ္ေခၚဘဲ လာခဲ့သူ
*

ရင္ထဲမွာ ေၾကမြ

အရာအားလံုးကို ေႁခြခ်

ကိုယ္႕ႏွလံုးသား ေႂကြက်သြားကာမွ...
*

ခ်န္ခဲ့ရက္ေလတယ္...
*

Feeling in Singapore!

I m just a so-called busy one! Coz sometimes we get so many projects, sometimes a little!

Anyway, we, Myanmar youths, always get stress away from own country, own family, own society whether busy or not!

Two weeks ago, I felt homesick seriously. So I had to work carefully, contacted my old friends, talked about this & that with them via phone & go to Toa Payoh on Saturdays to say Dammah Satkyar! Here there's no one except Buddha, Dammah & Sanga to rely on. Anyway I think it is the great chance to be mature, stronger & perfect!

We can live in Myanmar freely & happily without stress as the children’s, & without responsibilities to take in our home or work. Now status is totally different! Totally changed! We inevitably have to take responsibilities whatever we do here!

But I m lucky one coz there is one Myanmar senior engineer in my work. He taught me about work & also about people in our company. So I could adapt easily to my very new environment in my former days. Besides I think people in our company are alike Myanmar people.

Once, one of accountant Aunties (there's 2 accountants: 1 is age of over 40 & another 1 is about over 50) came & showed us (My senior & me) her grandson's photos in her hand phone. I felt pleased & though it is alike Myanmar culture! All the rests have warm heart too.

However they all are the strangers for all of us! So I miss my own society all the time! And I didn't notice before I came here that large amount of Myanmar blood is flowing throughout of the whole of my body!

But we have no choice in Myanmar!

One week ago, one of my friends asked me, "Are you happy in S'pore?” I couldn't answer anything except, "If u think I came here as I hoped I would be happy, your thought is totally wrong".

But I have already had the real words to say him next time. Like that:

"When I get my first salary here, I feel very pleased, thinking I am able to send it to my parents & my aunt. That kinda thought make me feel something! Besides I m very proud of myself coz I can stand on my own feet without supporting of my parents. That kinda felling is pretty good!

So I m very 'Satisfied' with myself in S'pore rather than 'Happy'."

Life is so-so.

In my point of view, it needs to practice to be content & to be satisfied with current situation! I can assure myself to try my best wherever I will be.

I wanna be the one who can look after family & the nearest ones. I don't like some of Myanmar people's manners & behaviors in S'pore. Most of them can't help or don’t wanna help each others. I don’t wanna be the one like that.

May I repeat!
I wanna be the one who can look after family & the nearest ones.

***
I wrote it on 21st July 2008. This one is an email I've send to my director of my previous work in Myanmar. Now I post it on my personal blog by editing a little.

Have you ever...?

ေအးခ်မ္းတဲ့ ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔မွာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အရမ္းခ်စ္ၾကတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရွိတယ္။ သူတို႔ဟာ အျမဲမခြာ တစ္တဲြတဲြပဲ ေန႔တိုင္း ပင္လယ္ေဘးကို သြားျပီး ေနထြက္၊ ေန၀င္ခ်ိန္ကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ သူတို႔က

ျမင္သူတကာ အားက်တဲ့ စံုတဲြေလးပါ။

ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔မွာ မေတာ္တဆ ကားတိုက္မႈေၾကာင့္ ေကာင္မေလး အျပင္းအထန္
ထိခိုက္ဒဏ္ရာ ရျပီး ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့တယ္။ အိပ္ရာထဲမွာပဲ ျငိမ္သက္စြာ
လဲေလ်ာင္းေနရတယ္။ ေန႔ဖက္ဆိုရင္ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးနားမွာေနျပီး
သူ႔နာမည္ကို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေခၚတယ္။ ညဖက္ဆိုရင္ ဘုရားေက်ာင္းသြားျပီး
ေကာင္မေလး က်န္းမာလာေစဖို႔ ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းတယ္။ အခ်ိန္ေတြ တေျဖးေျဖး
ကုန္လြန္သြားခဲ့ျပီး ေကာင္ေလးခမ်ာ ငုိရလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္
ခမ္းလုနီးေနျပီ။ ေကာင္မေလးက ေမ့ေမ်ာေနဆဲပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္ေလး
လက္မေလွ်ာ့ခဲ့ဘူး။ ဘုရားသခင္ထံ ဆုေတာင္းျမဲ ဆုေတာင္းတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ညမွာ ဘုရားသခင္က ေကာင္ေလးရဲ႔ မေလွ်ာ့တဲ့ ဇဲြနဲ႔
ေကာင္မေလးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာတရားေၾကာင့္ သူ႔အေပၚ သနားသက္၀င္ျပီး
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခုေပးလိုက္တယ္။ ဘုရားသခင္က ေကာင္ေလးကို " ေကာင္မေလးရဲ႔
အသက္ကို ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ လွဲလွယ္ႏိုင္မလား" လို႔ ေမးတယ္။ ေကာင္ေလးက
ေတြေ၀မေနဘဲ လဲွလွယ္ႏိုင္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖတယ္။

"ဒါဆိုေကာင္းျပီ။ ေကာင္မေလး အျမန္ႏုိးလာဖို႔ အသင္ ပုစဥ္းဘ၀နဲ႔
သံုးႏွစ္အသြင္ေျပာင္းရမယ္။ သေဘာတူႏိုင္လား" လို႔ ဘုရားသခင္က ေမးျပန္တယ္။
ေကာင္ေလးက မဆိုင္းမတြဘဲ သေဘာတူေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

မိုးလင္းတာနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာ ပုစဥ္းတစ္ေကာင္ အသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။
ပုစဥ္းေလးက ေဆးရံုဖက္ကို အလ်င္အျမန္ ပ်ံလာတယ္။ လူနာခန္းထဲ ၀င္ၾကည့္ေတာ့

ေကာင္မေလးက ႏိုးေနျပီး ဆရာ၀န္တစ္ဦးနဲ႔ စကားေျပာေနတာကို ေတြ႔တယ္။

သူတို႔ေျပာေနတာေတြကို ပုစဥ္းက မၾကားရဘူး။ တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ေနေတာ့
ေကာင္မေလး က်န္းမာလာျပီး ေဆးရံုက ဆင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမေပ်ာ္ဘူး။
ေနရာအႏွံ႔ ေကာင္ေလးကို လိုက္စံုစမ္းတယ္၊ လိုက္ရွာတယ္။ ေကာင္ေလး
ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ေကာင္ေလးက ပုစဥ္းအသြင္နဲ႔
ေကာင္မေလးေဘးမွာ ရစ္၀ဲ ပံ်သန္းေနေပမဲ့ ေကာင္မေလးကို သူေခၚလို႔ မရဘူး။
ေပြ႔ဖက္လို႔ မရဘူး။ ေကာင္မေလးကိုပဲ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြရက္ေတြ တေျဖးေျဖး ကုန္လြန္ျပီး ေဆာင္းဦးကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ေဆာင္းေလညင္းေတြေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေၾကြကုန္တယ္။ ပုစဥ္း
ဒီေနရာက ခြာရေတာ့မယ္။ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္အျဖင့္ ေကာင္မေလးရဲ႔
ပုခံုးထက္နားကို သူအရဲစြန္႔ျပီး သြားနားလိုက္တယ္။ ႏူးညံ့တဲ့ ေတာင္ပံနဲ႔
ေကာင္မေလးရဲ႔ ပါးျပင္ကို ထိလိုက္တယ္။ ေသးငယ္တဲ့ ပါးစပ္နဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႔
ပုခံုးသားကို ႐ႈိက္နမ္းလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလး သတိမထားမိခင္မွာ သူတိတ္တဆိတ္
ထပံ်လာခဲ့တယ္။

မ်က္စိတမွိတ္အတြင္းမွာပဲ ေႏြဦးရာသီကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေႏြေရာက္တာနဲ႔

ခ်က္ခ်င္းပဲ ပုစဥ္းကေလးဟာ ေကာင္မေလးနားကို အေရာက္ပ်ံသန္းလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့
သူရင္းႏွီးတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႔ေဘးမွာ ခန္႔ညားတဲ့ သူစိမ္းေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို
သူ ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ပ်ံသန္းေနတဲ့ သူ႔ေတာင္ပံေတြ ေလဟာနယ္ တ၀က္တပ်က္မွာ
အရပ္တန္႔ခံလိုက္ရတယ္။

လူေတြက ေကာင္မေလး ကားတိုက္ခံရတာ ဒဏ္ရာေတြ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းထန္ေၾကာင္း၊
ဒဏ္ရာေတြကို ကုသေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ဟာ ေကာင္မေလးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ ဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း၊
သူတို႔ရဲ႔ အခ်စ္ေတြက စံတင္ထိုက္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေကာင္မေလး ဘ၀က အရင္လို
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ ေနျပီျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာသံေတြကို
ပုစဥ္းၾကားလိုက္ရတယ္။ ပုစဥ္းကေလးခမ်ာ ရင္ကဲြရျပန္တယ္။ ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးနဲ႔
ေကာင္မေလး ပင္လယ္ေဘးသြားျပီး ေန၀င္၊ ေနထြက္ၾကည့္တာကို သူအျမဲေတြ႔ေနရေပမဲ့
တစ္ခါတေလ ေကာင္မေလးရဲ႔ ပုခံုးထက္မွာ ခဏသြားနားတာကလဲြလို႔ သူဘာမွ
မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ပုစဥ္းေလးဟာ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာေတြကို ၾကိတ္မွိတ္ခံစားရင္ ဒီႏွစ္ေႏြဟာ
ခါတိုင္းေႏြထက္ ပိုရွည္လ်ားေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ေကာင္မေလးနားမွာ
ရစ္၀ဲပ်ံသန္းဖို႔လည္း သူမွာ ခြန္အားေတြ ဆုတ္ေလ်ာ့ေနတယ္။
ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႔ တီးတိုးစကားေျပာသံနဲ႔ ရယ္သံေတြက သူ႔ကို
အသက္႐ႈက်ပ္ေစတယ္။

သံုးႏွစ္ေျမာက္ ေႏြရာသီမွာေတာ့ ပုစဥ္းဟာ ေကာင္မေလးကို ခဏခဏ
သြားမၾကည့္ေတာ့ဘူး။ သူနားေနက် ေကာင္မေလးရဲ႔ ပုခံုးကို ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးက
တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ သူ႔ေတာင္ပံနဲ႔ ထိေနက် ေကာင္မေလးရဲ႔
ပါးျပင္ဟာလည္း ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးက တယုတယနမ္းေနတယ္။ ပုစဥ္းရင္ကဲြတစ္ေကာင္က
သူ႔တို႔ေဘးမွာ ရစ္၀ဲေနတယ္ဆိုတာကို ခ်စ္တင္းေႏွာျပီး ၾကည္ႏႈးေနတဲ့
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သတိထားမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးကလည္း အတိတ္ဆိုတာကို
လံုး၀ သတိေမ့သြားခဲ့ျပီေလ။

သတ္မွတ္ထားတဲ့ (၃)ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္ဖို႔ တစ္ရက္အလိုမွာ
ေကာင္မေလးနဲ႔ ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးတို႔ လက္ထပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းထဲ
သူပ်ံ၀င္ျပီး ေကာင္မေလးရဲ႔ ပုခံုးထက္မွာ နားလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးနဲ႔
ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးရဲ႔ ဘုရားသခင္ထံ သစၥာခံယူေနတဲ့ အသံကို သူၾကားလိုက္တယ္။
ဆရာ၀န္ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရဲ႔ လက္ကို လက္ထပ္လက္စြပ္ စြပ္ေပးျပီး
နမ္းလိုက္တာကို သူေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ သူ႔ပါးျပင္ငယ္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ
စီးက်လာခဲ့တယ္။

"အသင္ ေနာင္တရျပီလား" ဘုရားသခင္က ပုစဥ္းကို ေမးတယ္။
"ေနာင္တ လံုး၀မရပါဘူး" မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ရင္း သူျပန္ေျဖတယ္။
"မနက္ျဖန္ဆို လူ႔ဘ၀အသြင္ ေျပာင္းလို႔ရျပီ" ဘုရားသခင္က ေျပာေတာ့ ပုစဥ္းက
ေခါင္းခါျပီး "ပုစဥ္းအျဖစ္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တစ္သက္လံုး ေနပါရေစေတာ့။
တစ္ခ်ဳိ႕ကံတရားက လက္လြတ္ဆံုး႐ံႈးဖို႔ စီရင္လာျပီးသားပါ။ တစ္ခ်ဳိ႕ဖူးစာက
ေပါင္းစပ္ဖို႔ ကံပါမလာခဲ့ဘူး။

လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တာ ရယူပုိင္ဆိုင္မွ
မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ရယူပိုင္ဆိုင္ျပီးရင္ေတာ့
ေကာင္းေကာင္း တန္ဖိုးထား ခ်စ္တတ္ရမယ္"

သင့္ရဲ႕ ပုခံုးေပၚမွာေရာ ပုစဥ္းေလးတစ္ေကာင္ နားခဲ့ဖူးသလား....?
သင္ေကာ ပုစဥ္းေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသလား......?

--
Your world I have hidden in my heart.
__________________________________________________________________
ဒါလဲ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ email ပါပဲ..

သူ႕စာကို ဖတ္ၿပီးေတာ့...
တေယာက္ေယာက္အတြက္ ကၽြန္မ ပုစဥ္းေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေပးႏိုင္သလားလို႕ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိပါတယ္..
___________________________________________________________________
စာကို ဒီေနရာမွာ ဒီလိုေလး အဆံုးသတ္လိုက္ရင္ မိုက္ခ်င္စရာ...ခိုက္ခ်င္စရာေလး ျဖစ္မယ္မွန္းသိေပမယ့္..
ေနာက္ဆက္တြဲ အေတြးကို မေရးဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။

တေယာက္အတြက္ တေယာက္က အဲေလာက္ထိ ေပးဆပ္လိုက္ရင္ ဘ၀က ေက်နပ္စရာ ေကာင္းမွာလားဟင္..

Peaceful Life

သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ Fwd: လုပ္ၿပီး ပို႕လိုက္တဲ့ ပံုေလးပါ.. အေၾကာင္းအရာထက္ လက္ရာကို ပိုသေဘာက်မိတယ္.. ကေလးေလးေတြ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလို႕.. သူ႕ email မွာေတာ့ ဒီလို ညႊန္းထားပါတယ္..

" In the picture, just look at their condition.. no place to sleep, still they have made some space for cat and dog... water poring from the roof but still each one of them have a peaceful smile on their face..

Simply Amazing!!!

The happiest people in the world are not those who have no problems, but those who learn to live with things that are less than perfect.

Keep Smiling Always." တဲ႔..

ကမၻာေပၚမွာ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုးလူေတြဟာ ျပႆနာ မရွိတဲ့ လူေတြမဟုတ္ပါဘူးဆိုပဲ..

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..
ပံုကေလးဟာ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါ..
သိပ္ေတာ့ မဆိုင္လွေပမယ့္ အထက္တန္းတုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ ၀န္ၾကီး ပေဒသရာဇာရဲ႕ ကဗ်ာေလးကိုေတာင္ သြားသတိရလိုက္မိေသးတယ္..
"...ၿပီးလွ်င္ ေရမရွာ ေခြးသာေကၽြးေတာ့သည္" ဆိုတာေလ...

ေနတတ္ရင္ေတာ့ ေက်နပ္စရာေတြခ်ည္းျဖစ္မွာေပါ႔

ေမာင္

ဒိုင္ယာရီေတြ ၾကားမွာသာ
မၾကာခဏ
ျပန္႔က်ဲလို႔ က်ခဲ့

အိပ္မက္ေတြမ်ားမွာသာ
ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ
ေယာင္ယမ္းလို႔ တခဲ့

*

နားဆင္ပါ...ခ်စ္သူရယ္

မိုးစက္ကေလးေတြ
မင္းဆီကို ေျပးကပ္လာတဲ့အခါ

မင္းျဖတ္သြားတဲ့အခိုက္
ေလျပည္ကေလးက ႐ႈိက္သံေပးတဲ့အခါ

ဟိုးအေ၀းက အသံတြဲတစ္စကို သယ္လာရင္း
ပင္လယ္ေရလႈိင္းတို႔
မင္းေျခရင္းကို တို႔ထိတဲ့ အခါ

မင္းေစာေစာႏိုးတဲ့
မနက္ခင္းတခ်ိဳ႕မွာ
ငွက္ကေလးတို႕ ေတးဆိုသံကို ၾကားတဲ့အခါ

*
ရွာၾကည့္ပါ... ခ်စ္သူရယ္
ဇြန္ပန္း႐ံု သစ္ရြက္ကေလးရဲ႕ ေနာက္က
ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ေလးရဲ႕ ေမႊးရနံ႔ထဲမွာ

ေကာင္းကင္မွာ လူးလြန္႔တဲ့
စိမ္းျပာေရာင္ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းေတြရဲ႕
မဆတ္တငံ့ ျမည္ေႂကြးသံမွာ

ေအးစက္စက္ မ်က္၀န္းေနာက္က
ထြင္းေဖာက္ၾကည့္မွ မင္းျမင္ရမယ့္
ခ်စ္ျခင္းဆိုတဲ့
အလင္းတန္းရဲ႕ေနာက္မွာ

*
နားလည္ပါ… ခ်စ္သူရယ္
တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ
ဖြင့္ဟခြင့္ မရခဲ့ေတာ့လည္း

တိုးတိတ္က်ယ္ေလာင္စြာ
ၿမိဳသိပ္ေပါက္ကြဲ

ရင္ထဲမွာ...

*
(မင္းၾကားေအာင္ မေခၚႏိုင္ခဲ့တာက လြဲရင္...ေနရာအႏွံ႔မွာ အဲဒီေခၚသံေတြ ကိုယ္ ၀ွက္ထားခဲ့ပါတယ္)

လတ္တေလာ စဥ္းစားမိတာေတြ...

ကၽြန္မဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္ ရွိလြန္းသူ လို႕ အရင္က ထင္ခဲ့မိပါတယ္...

၉ တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက မိသားစုနဲ႕ အေ၀းမွာ အေဒၚျဖစ္သူနဲ႕ ေနလာခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့တဲ့ထိ (တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မွန္မွန္ အိမ္ျပန္ေသာ္ျငား) လြမ္းလွခ်ည္ရဲ႕ တမ္းတလွခ်ည္ရဲ႕ တခါမွ မရွိခဲ့ပါ... ဇာတိရပ္ရြာကို ခ်စ္ေပမယ့္လည္း အဲဒီမွာ ကၽြန္မဘ၀ မရွိဘူး လို႕ ခံယူသူျဖစ္ပါတယ္...

ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြကို ခဏခဏ သတိရေနမိတယ္...
ပိုင္နက္တစ္ခုတည္းရဲ႕ ေအာက္မွာ ရွိစဥ္တုန္းက မထူးျခားခဲ့တဲ့ ကၽြန္မေမြးဖြား ၾကီးျပင္းခဲ့ရာ ေနရာက အေငြ႕အသက္ေတြဟာ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းတဲ့ ပင္လယ္ရပ္ျခား ေဒသတစ္ခုကို ေရာက္ခါမွ အရွိန္ျပင္းျပင္း လာေရာက္ရိုက္ခတ္ေနပါတယ္...

ၿပီးေတာ့.....ကေလးဘ၀က ပံုရိပ္ေတြ..

ကၽြန္မအာရံုထဲကို ပထမဆံုး တိုး၀င္လာတဲ့ အရိပ္တစ္ခု ကေတာ့...

ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္ ကၽြန္မရယ္ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႕ ညဘက္ၾကီး တေနရာကိုသြားၾကတယ္..
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မဟာ ေမေမ့ကို သိပ္တြယ္တာတာပဲ...ေမေမ စက္ဘီးေနာက္မွာ ပါလာတယ္မွန္း သိေနေပမယ့္..ေရွ႕ခံုကေန လက္ေနာက္ျပန္ၿပီး ေမေမ့လက္ကို လွမ္းကိုင္ထားတတ္တယ္... စက္ဘီးေရွ႕ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး လိုက္တဲ့ ၃, ၄ ႏွစ္အရြယ္တုန္းက ဆိုေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ေမေမ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က် က်န္ေနခဲ့မလားလို႕ စိုးရိမ္စိတ္ရွိေနခဲ့မိတာကို ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနပါတယ္...
(အဲဒီလို စိုးရိမ္တတ္တဲ့ ကေလးမေလးဟာ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ အေရာက္မွာ အိမ္နဲ႕ေ၀းရာကို ထြက္ခဲ့ၿပီး အသိုက္အ၀န္း အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ဘာကိုမွ တမ္းတမ္းတတ သတိမရဘဲ ဘယ္လိုမ်ား ေနတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ)

အညာမွာ မိုးရြာၿပီးရင္ ေရအိုင္ေတြ ေနရာအႏွံ႔ က်န္ေနခဲ့တတ္တယ္...အဲဒီ ေရအိုင္ေတြေပၚ ေဖေဖ စက္ဘီးျဖတ္နင္းတဲ့အခါ ထြက္လာတတ္တဲ့ ေရသံကို ကၽြန္မက သိပ္သေဘာက်တယ္...ဒါကို ေဖေဖကသိေတာ့ ေရအိုင္ရွိတဲ့ ေနရာက တမင္ျဖတ္နင္းေပးတတ္တယ္...

ေမေမ့လက္ကို ဆြဲကိုင္ထားရင္း ေဖေဖေျပာတဲ့ စကားေတြနားေထာင္ရင္း စက္ဘီးေရွ႕ခံုေလးမွာ ထိုင္လိုက္ခဲ့တဲ့ အဲဒီ ပံုရိပ္ကေလးဟာ ခုတေလာ ကၽြန္မအာရံုထဲကို မၾကာခဏ ၀င္၀င္လာတဲ့ အရိပ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္...

ဘ၀ဟာ ရထား တစ္စင္းလိုပဲတဲ့ .. ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနရာေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႕ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္...

It's me !

DoB:
6th April 1980

Zodiac:
Aries

Occupation:
Project Engineer

Location: Singapore