လတ္တေလာ စဥ္းစားမိတာေတြ...

ကၽြန္မဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္ ရွိလြန္းသူ လို႕ အရင္က ထင္ခဲ့မိပါတယ္...

၉ တန္းေအာင္ၿပီးကတည္းက မိသားစုနဲ႕ အေ၀းမွာ အေဒၚျဖစ္သူနဲ႕ ေနလာခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာခဲ့တဲ့ထိ (တစ္ႏွစ္တစ္ခါ မွန္မွန္ အိမ္ျပန္ေသာ္ျငား) လြမ္းလွခ်ည္ရဲ႕ တမ္းတလွခ်ည္ရဲ႕ တခါမွ မရွိခဲ့ပါ... ဇာတိရပ္ရြာကို ခ်စ္ေပမယ့္လည္း အဲဒီမွာ ကၽြန္မဘ၀ မရွိဘူး လို႕ ခံယူသူျဖစ္ပါတယ္...

ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြကို ခဏခဏ သတိရေနမိတယ္...
ပိုင္နက္တစ္ခုတည္းရဲ႕ ေအာက္မွာ ရွိစဥ္တုန္းက မထူးျခားခဲ့တဲ့ ကၽြန္မေမြးဖြား ၾကီးျပင္းခဲ့ရာ ေနရာက အေငြ႕အသက္ေတြဟာ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေ၀းတဲ့ ပင္လယ္ရပ္ျခား ေဒသတစ္ခုကို ေရာက္ခါမွ အရွိန္ျပင္းျပင္း လာေရာက္ရိုက္ခတ္ေနပါတယ္...

ၿပီးေတာ့.....ကေလးဘ၀က ပံုရိပ္ေတြ..

ကၽြန္မအာရံုထဲကို ပထမဆံုး တိုး၀င္လာတဲ့ အရိပ္တစ္ခု ကေတာ့...

ေဖေဖရယ္ ေမေမရယ္ ကၽြန္မရယ္ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႕ ညဘက္ၾကီး တေနရာကိုသြားၾကတယ္..
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မဟာ ေမေမ့ကို သိပ္တြယ္တာတာပဲ...ေမေမ စက္ဘီးေနာက္မွာ ပါလာတယ္မွန္း သိေနေပမယ့္..ေရွ႕ခံုကေန လက္ေနာက္ျပန္ၿပီး ေမေမ့လက္ကို လွမ္းကိုင္ထားတတ္တယ္... စက္ဘီးေရွ႕ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး လိုက္တဲ့ ၃, ၄ ႏွစ္အရြယ္တုန္းက ဆိုေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ေမေမ မေတာ္တဆ ျပဳတ္က် က်န္ေနခဲ့မလားလို႕ စိုးရိမ္စိတ္ရွိေနခဲ့မိတာကို ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မိေနပါတယ္...
(အဲဒီလို စိုးရိမ္တတ္တဲ့ ကေလးမေလးဟာ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ေလာက္ အေရာက္မွာ အိမ္နဲ႕ေ၀းရာကို ထြက္ခဲ့ၿပီး အသိုက္အ၀န္း အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ဘာကိုမွ တမ္းတမ္းတတ သတိမရဘဲ ဘယ္လိုမ်ား ေနတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသလဲ)

အညာမွာ မိုးရြာၿပီးရင္ ေရအိုင္ေတြ ေနရာအႏွံ႔ က်န္ေနခဲ့တတ္တယ္...အဲဒီ ေရအိုင္ေတြေပၚ ေဖေဖ စက္ဘီးျဖတ္နင္းတဲ့အခါ ထြက္လာတတ္တဲ့ ေရသံကို ကၽြန္မက သိပ္သေဘာက်တယ္...ဒါကို ေဖေဖကသိေတာ့ ေရအိုင္ရွိတဲ့ ေနရာက တမင္ျဖတ္နင္းေပးတတ္တယ္...

ေမေမ့လက္ကို ဆြဲကိုင္ထားရင္း ေဖေဖေျပာတဲ့ စကားေတြနားေထာင္ရင္း စက္ဘီးေရွ႕ခံုေလးမွာ ထိုင္လိုက္ခဲ့တဲ့ အဲဒီ ပံုရိပ္ကေလးဟာ ခုတေလာ ကၽြန္မအာရံုထဲကို မၾကာခဏ ၀င္၀င္လာတဲ့ အရိပ္တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္...

ဘ၀ဟာ ရထား တစ္စင္းလိုပဲတဲ့ .. ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနရာေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႕ မရႏိုင္ေတာ့ဘူးေနာ္...