အညာ၊ အေမ၊ စာေပ နဲ႔ လူႀကီးဆရာ

* ခင္ခင္ထူး

ေကာင္းပါသည္။ ႀကိဳက္ပါသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ အညာအေၾကာင္းအရာမ်ား အလြန္ ထိရွသည္ဟု ခံစားပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ အဲဒီနယ္နဲ႔ ရင္းႏွီးထဲဝင္ ပတ္သတ္ခဲ့သူျဖစ္ေသာအခါ နားေထာင္သူသက္သက္အျဖစ္ထက္ ပိုေသာ ခံစားမႈေတြ ရရွိသည္ဟု ယူဆမိ။

သို႔ေသာ္ စာေရးဆရာမ်ားအေနျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးျပက္လံုးထုတ္ျခင္းကို ခံစား၍မရပါ။ လက္ရွိႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းမ်ား ေျပာဆုိျခင္းသည္ တေယာက္ခ်င္းစီ၏ လြတ္လပ္ခြင့္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ joke လုပ္ေျပာလြန္းလာေသာအခါ အီလွၿပီ။ ထုိ႔ျပင္ လက္ခုပ္သံကို ထုိနည္းျဖင့္ယူရသည္ဟူေသာ ပံုေသနည္းမ်ား ျဖစ္ေနသလားဟု သံသယဝင္လာမိ။

(စာႂကြင္း။ လူ႐ႊင္ေတာ္မ်ား ျပက္လံုးထုတ္ျခင္း ႏွင့္ ကာတြန္းမ်ားက သေရာ္ျခင္းကိုေတာင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေအာင့္သက္ ခံစားမရျဖစ္မိ။ သို႔ေသာ္ ထုိနယ္ပယ္ႏွစ္ခုက သူတို႔အလုပ္ သူတုိ႔လုပ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး၊ စာေရးဆရာမ်ားက ႏိုင္ငံေရးကိစၥ လူရႊင္ေတာ္လို သေရာ္သည္အား ခံစား၍ မရ။ တျခားနည္းအားျဖင့္ ပရိသတ္ကို မက္ေဆ့ဂ်္ေပးလို႔မရဘူးလား။ တျခားတင္ျပပံုနည္းလမ္း ရွာေစခ်င္မိ။)

ထူးျခားသည္မွာ ဆရာမ စကားေတြကေန အညာကအသံကို ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာ - ကဲ့ရီ ခံရမယ္။ (ေနာက္ထပ္ ရွိေသးေသာ္လည္း ခ်ေရးမလာခဲ့ရလို႔ ေမ့သြားၿပီ)

* ခ်စ္စံဝင္း

မိဘေမတၱာ၊ အေမ့ေမတၱာ ႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ ေခါင္းစဉ္ျဖစ္၍ ေဝဖန္ရန္ အလြန္တရာမွ တြန္႔ဆုတ္စရာျဖစ္ေသာ္လည္း၊ တကယ္တမ္းက် တြန္႔ဆုတ္မေနေသာေၾကာင့္ အလြန္တရာမက အလြန္တရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ပင္ ေဝဖန္ခ်င္မိ။

ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာစဉ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေဝဖန္ခ်င္တာမဟုတ္ဘဲ ဆရာခ်စ္စံဝင္းကို ေမးခြန္းေတြသာ ထုတ္ခ်င္တာျဖစ္ေနျပန္သည္။

၁) အဲဒီေခါင္းစဉ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ေဟာေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရြးတဲ့အခါ ပရိသတ္ကို ဘယ္လို role အေနျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္သတ္မွတ္၍ ေ႐ြးခဲ့ပါသလဲ။

၂) မိဘေမတၱာ (အေမ့ေမတၱာ) နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ေဖာ္ညႊန္းတင္စားခ်က္တခ်ိဳ႕ကို ဆရာ တကယ္ အသဲစြဲယံုၾကည္ပါသလား။

၃) တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တခ်ိဳ႕ကို ထားလုိက္ဦး။ မိဘေမတၱာကို ၫႊန္းဆိုေျပာျပတဲ့အခါ reality မဟုတ္တဲ့စကား (ဥပမာ - မဟာသမုဒၵရာနဲ႔ ယွဉ္ရင္၊ ျမင္းမိုရ္ေတာင္နဲ႔ယွဉ္ရင္၊ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္းအထုရွိတဲ့ မဟာပထဝီေျမႀကီးနဲ႔ ယွဉ္ရင္၊ မဟာစၾကဝဠာနဲ႔ ယွဉ္ရင္၊ ေရတစ္စက္စာ၊ ေပါက္သစ္စ ႏြားဦးခ်ိဳ၊ ျမဴမႈံပမာ၊ အပ္နဖားေပါက္) စတာေတြက နားေထာင္သူေတြရဲ႕စိတ္ထဲ အဲဒီ ေမတၱာတရားကို ပိုမိုၾကည္ညိဳ ေပ်ာင္းတိမ္းၫႊတ္ႏူးသြားေစလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါသလား။

(တကိုယ္ေရအျမင္ေျပာရရင္ ဆရာခ်စ္စံဝင္း ေျပာေနတာနားေထာင္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ၁၀ တန္းတုန္းက အဂၤလိပ္စာမွာ သင္ရတဲ့ the 4 young men လား၊ ေခါင္းစဉ္ေမ့ေနၿပီ။ လာလည္တဲ့ တရြာသားကို လူလည္လူငယ္ေလးေယာက္က ယံုတမ္းစကားေျပာတဲ့ ပံုျပင္ပဲ တခ်ိန္လံုး သတိရေနမိတယ္။

အေၾကာင္းအရာရင္းက ဘယ္လုိေကာင္းေကာင္း ဖြင့္ဆုိခ်က္က အရာမဟုတ္တဲ့အခါ မူရင္းေကာင္းၿပီးသားႀကီး တန္ဖိုးေတာင္က်တယ္လုိ႔ ျမင္မိ။)

၄) ဆရာေဟာေျပာတာကို နားေထာင္ေနတဲ့ပရိသတ္ကို ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ။ (အေမ ေခါင္းစဉ္ေအာက္မွာ ဆရာေရြးခ်ယ္ေျပာသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားကား အလြန္ပင္ ထင္မွတ္မထားသျဖင့္ အလြန္ပင္ အံ့ၾသမိ။)

ႀကံဖန္အေကာင္းျမင္တတ္သူဟု လူထင္မခံခ်င္လွေသာ္လည္း ဆရာလက္ရွိ လုပ္ေနရတဲ့ လုပ္ရပ္နဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ စကားခ်ပ္လို ထည့္ေျပာသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာအတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ လက္ရွိအေျခအေန အေနအထား ကံပစ္ခ်ရာ ဘာပဲေျပာေျပာ လတ္တေလာ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးတဲ့ အေဖတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့အခါ... ဆုိတာကို ျမင္ခြင့္ရလုိက္တဲ့အတြက္နဲ႔တင္ ဆရာ့မိဘေမတၱာကို ယံုတမ္းျဖစ္ေအာင္ ေျပာသြားေသာ စကားမ်ားအား ေခ်လိုက္ပါသည္။

* ေဖျမင့္

စတက္လာခ်င္းမွာပဲ "ဒါမ်ိဳးေျပာရင္ သိပ္သေဘာက်ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာဘူး။" ဆုိတာမ်ိဳးက စလာတဲ့အတြက္နဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ ေက်နပ္သြားတယ္။ (စာေရးဆရာက စင္ေပၚမွာ ပရိသတ္ပြဲက်ေအာင္ တမင္တကာ လုပ္ျပစရာ အေၾကာင္းမွ မရွိတာ)။ အထူးေျပာစရာမရွိပါ။ ႀကိဳက္ပါသည္။

* ဦးေအာင္သင္း

အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ man of the literature talk.

ငါ ဆရာလုပ္တာ မင္းတို႔ သည္းခံ လုိ႔ တခ်ိန္လံုးေျပာေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ဆရာလုပ္တာ ပါတယ္လုိ႔ မထင္ရ။

ျပန္ေရးျပစရာ ႐ုတ္တရက္မေတြ႕ႏိုင္ပါ။ ေရးလည္းမေနေတာ့ပါ။ စာရွည္ေနမည္။

အသက္ ၈၅ ႏွစ္မွာ အေတြ႕အႀကံဳအရေရာ ဉာဏ္ပညာအရပါ ေျပာစရာ မ်ား၊ မ်ားသမွ်ကိုလည္း ေျပာခဲ့ေပမယ့္ ေျပာေနတဲ့စကားက ဘယ္ထိဆက္ေရာက္ေရာက္ အဆံုးမွာ မူရင္းေနရာကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ ေကာက္ႏိုင္တာ အေတာ္ထူးတဲ့ ကုသိုလ္လို႔ ထင္မိပါသည္။

ကြန္ျမဴနစ္သင္တန္းက တခုေသာ အေၾကာင္းအရာကို ေျပာမယ့္အလုပ္မွာ "ငါ ျမင္တာ ငါေျပာတာေနာ္။ မင္းတို႔ ယူခ်င္မွယူ" ဆုိတာၾကားေတာ့ အားရမိ။ ဆရာေရးဖူးတဲ့ မဟာဝိဇၨာတန္းတက္တုန္း ေက်ာက္စာသင္ေတာ့ "အာနန္" ဆုိတဲ့စကားလံုးနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ဆရာမင္းသုဝဏ္ ဘယ္လုိေကာက္ခ်က္ဆြဲျပခဲ့၊ ဘယ္လိုလမ္းဖြင့္ေပးခဲ့ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို သတိရမိသည္။

***

ေဆြးေႏြးခန္းမွာလည္း ႏိုင္ငံျခားေရာက္မိဘမ်ား၊ ကေလးမ်ားနဲ႔ ျမန္မာစာ စကားကိစၥကို ေျပာသြားတဲ့ ဆရာ့သေဘာထားကိုလည္း ႀကိဳက္ပါသည္။ မွန္သည္။ ဒါသည္ သူတို႔ကိစၥ၊ သူတုိ႔ကိစၥကို ေဘးလူက ကိုယ့္အျမင္ကိုသာ ေျပာလုိ႔ရမည္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္က သူတို႔လက္ထဲမွာသာ ရွိသည္။

က်န္တဲ့ဆရာမ်ားနဲ႔ေျပာတာေတြကေတာ့ သိပ္စိတ္ထဲ မရွိလွပါ။

ဆရာမခင္ခင္ထူးနဲ႔ ေျပာၾကတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားနဲ႔ ဝတ္စားဆင္ယဉ္မႈအေၾကာင္းမွာေတာ့... ဟိုတုန္းက ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႕အစည္းမွာ မိန္းကေလးတေယာက္ ပြဲလမ္းသဘင္သြားေတာ့မယ္ဆုိရင္ အိမ္က လူႀကီးသူမေတြက မိန္းကေလးရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယဉ္မႈကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခတ္ၿပီး စိတ္တုိင္းက်မွ အိမ္အျပင္ကို ေျခတလွမ္း လွမ္းလို႔ရတယ္။ ခုဒီေန႔ေခတ္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ မိန္းကေလးေတြမွာေတာ့ အဲဒီလို "ဟဲ့" လုိ႔ ေျပာမယ့္သူ မရွိလုိ႔ပါ ဆုိတယ္။

ဆရာမေျပာသြားတာ ႀကိဳက္သည္လည္း မဟုတ္၊ မႀကိဳက္သည္လည္းမဟုတ္။ ဆရာမကိုယ္၌ကလည္း (ရည္ရြယ္၍လား၊ မရည္ရြယ္ဘဲလားမသိ) အဲဒီကိစၥကို ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္ဟု ေျပာသြားတာ မဟုတ္။
(သူက ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို မွတ္ခ်က္ျပဳေပးသြားတာ မဟုတ္ဘဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ဆုိတဲ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းသက္သက္ေလာက္သာ ျပဆိုသြားတာျဖစ္ေတာ့ ေစာဒကတက္စရာ မရွိလွ)။

(အဲဒီေနရာမွာ ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္ ဆုိတာထက္ ေတြးမိတာတစ္ခုက) ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အေျခခံသေဘာကိုက တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ေရွ႕တန္းတင္ အေရးေပးထားတာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာပဲ။ အစုအဖြဲ႕တစ္ခုရဲ႕ သေဘာက် ေက်နပ္မႈစံနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ အဲဒီအစုအဖြဲ႕ရဲ႕ ၾသဇာခံေတြက (အဲဒီစံက အဓိပၸါယ္ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ အဲဒီစံကို ေက်နပ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မနပ္သည္ျဖစ္ေစ) ေနျပရတယ္ ဆုိတာပဲ။

ျမန္မာျပည္ဟာ တကယ္ပဲ ကၽြဲေပ်ာက္လို႔ ႏြားရွာေနၾကတာလား ဆုိတာ အဲဒီ ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕စကားကေန ဆက္ေတြးမိေစတယ္။

***
ကိုယ္ပိုင္အျမင္ျဖစ္၍ တျခားလူႏွင့္ တူရန္လိုသည္ဟု မထင္ပါ။ တူလို႔လည္း ဘယ္သူမွ အက်ိဳးရွိမျဖစ္၊ မတူလို႔လည္း ဘယ္သူမွ အက်ိဳးမရွိမျဖစ္။ ကုိယ့္အျမင္ကိုယ္ေျပာႏိုင္ခြင့္ ႏွင့္ ေျပာပိုင္ခြင့္သည္သာ အဓိကဟု ယူဆသည္။

***