Tuesday, January 4, 2011

လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ နဲ႔ ၿမိဳ႕

လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ နဲ႔ ၿမိဳ႕

သိပ္ေတာ့မဆိုင္သလို ထင္ရေပမယ့္ ေယာက္မ ပို႔စ္ ကြန္မန္႔ေတြ ေရးရင္း က်င္လည္ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အေတြ႕အႀကံဳေတြကလည္း ခံစားမႈကို လႊမ္းမိုးျပဳျပင္တယ္လို႔ ဆက္ေတြးမိတယ္။ (အမွန္ေတာ့ ေျပာျဖစ္တာက အႏုပညာ ဘာညာကြိကြ အေၾကာင္းပါ)

အလယ္တန္းေလာက္မွာ bestseller စာေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝတၳဳတအုပ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ဖတ္မိတယ္။ ၇ တန္း၊ ၈ တန္း ျဖစ္မွာပါပဲ။ အေၾကာင္းအရာက အမ်ိဳးသားဇာတ္ေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက စည္းေတြေဘာင္ေတြၾကားမွာ ႀကီးခဲ့ရလို႔၊ လူလားေျမာက္ေတာ့ လူ႕ေလာက က စည္းေဘာင္ေတြၾကားမွာကို မေနေတာ့ဘူး ဆုိတာမ်ိဳး စထားတယ္။

ေနာက္ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္၊ မိန္းကေလးဘက္က သေဘာမတူ၊ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္ၾကမယ္ဆုိေတာ့ စာခ်ဳပ္ေတြ မလိုဘူးလို႔ သူ (အမ်ိဳးသားဇာတ္ေကာင္) က ဆိုတယ္။ သူက ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာေတြ၊ စည္းတားတာေတြ မႀကိဳက္သူမို႔၊ သူ႕ကိုခ်စ္ရင္ သူ႕ကိုယံုရင္ သူတို႔ၾကားမွာ စာခ်ဳပ္ဆိုတာ မလုိဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ (စာခ်ဳပ္ဆိုတာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္တာအျပင္၊ ယံုၾကည္မႈ မ႐ွိၾကလို႔သာ လုိတဲ့အရာလို႔ သူက ယူဆပံုမ်ိဳး ေရးထားတယ္)။ လိုရင္းကေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကြဲေရာ။


စာေရးသူက လူႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္တာမွာ စာခ်ဳပ္ကိစၥကို အေလးေပးေရးတာလည္း သူ ျဖတ္သန္းလာရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳအရ ျဖစ္မွာပဲ။ ဇာတ္ေၾကာင္းကလည္း ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ငယ္ငယ္က အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႔ သူ ႀကီးျပင္းအ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ အဲဒါေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈအရ တုန္႔ျပန္ပံုကို ေရးထားတဲ့သေဘာလုိ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ကိုယ့္အေနနဲ႔ ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာထက္ (ကိုယ္ပိုင္အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ လႊမ္းမိုးခံခဲ့ရတာေတြအရ ေျပာရမယ္ဆုိရင္) ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးအတြက္ လန္႔ ေလာက္စရာျဖစ္သြားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသားရဲ႕ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ အေတြးအေခၚ (စာေရးသူက လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ဆိုတာကိုပဲ အထူးသျဖင့္ ေျပာသြားတယ္) က ကိုယ္ ဖတ္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ (ကိုယ့္ ခံစားမႈကို ဘာမွ မသက္ေရာက္ေစလုိက္ဘူး)။

(တကယ္ ေရးခ်င္တာက ဖတ္ဖူးတဲ့ အဲဒီဝတၳဳေၾကာင္းလည္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္အယူအဆေၾကာင္းလည္း မဟုတ္၊ အႏုပညာေၾကာင္းလည္း မဟုတ္၊ ငယ္ဘဝနဲ႔ လႊမ္းမိုးခံရတာလည္း မဟုတ္။ တကယ္ ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက ခဏေနမွ လာမွာ။ ေရးလက္စနဲ႔ အေတြးေတြေနာက္လိုက္ၿပီး ဆက္ေရးလိုက္ဦးမယ္)

ဂ်ဴး ဝတၳဳတိုေတြကို နားလည္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိခင္မွာပဲ "ျမ ရဲ႕ လ" ကို ဖတ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း နားလည္တယ္။ အဲဒါကလည္း အေတြ႕အႀကံဳက ခံစားမႈကို လႊမ္းမိုးလို႔ပါပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိတာတစ္ခုလည္း ႐ွိတယ္။ ဂ်ဴး ဟာ အညာမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရလုိ႔ကို အဲဒီဝတၳဳကို အဲဒီတင္ျပပံုနဲ႔ ေရးျဖစ္တာ။ မဟုတ္ရင္ အဲဒီ ဝတၳဳရဲ႕ presentation က တျခား တပံုစံ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပဲ ဆုိတာ... (ဟုတ္ မဟုတ္ကေတာ့ စမ္းၾကည့္လို႔မရဘူး။ အထင္အျမင္ေတြပါပဲ။ အႏုပညာျဖစ္ေနတာကိုး)

အဲလိုပဲ။ ကိုယ္လည္း ကိုယ္ ႀကီးျပင္းထိေတြ႕လာရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ အထက္က ဘတ္ဆဲလားစာေရးသူ အဲဒီဝတၳဳကို ေရးသလို ေရးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ကိစၥကို ဘယ္လိုမွ သူေတြးသလိုေတြးၿပီး သူေရးသလို ေရးျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီဝတၳဳကို ဖတ္တဲ့အခါမွာလည္း တေလွ်ာက္လံုး သယ္လာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္က စာေရးသူ အထူးသျဖင့္ေျပာသြားတဲ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ကိစၥအေရာက္မွာ ကိုယ့္အတြက္ nothing ပဲ ျဖစ္သြားၿပီ။

10 တန္းေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီ။ 10 တန္းမွာ အေတာ္ ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အဲဒီ စာအုပ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီ ဘတ္ဆဲလားစာေရးသူ ပစ္တဲ့ အခ်က္က သူ႕ကိုေတာ့ ထိတယ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ဆုိတာေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္က သူ႕ခံစားမႈမွာ တိမ္းေစာင္းမသြားဘူး။ အဲလိုသာ စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ခ်င္တဲ့ လူတေယာက္နဲ႔မ်ား သူ ေတြ႕ရရင္ ဒုကၡပါပဲ ဆိုတာမ်ိဳးထိ သူ ခံစားရပံုပဲ။ (တကယ္ေတာ့ အၾကားအျမင္လည္း မမ်ားတဲ့ အ႐ြယ္ေတြမို႔လို႔ပါ)

***
ခုတေလာ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ဝင္း အညာေၾကာင္းေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ရရင္ သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ အညာမို႔လို႔ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ကို သူ စာေရးပံု၊ အေၾကာင္းအရာေတြကို ႀကိဳက္တာမ်ိဳးပါပဲ။

အဲဒီမတိုင္ခင္တည္းက ၿမိဳ႕အေၾကာင္းေရးဦးမွလုိ႔ ေတြးေနမိတာ။ သူ႕ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါတိုင္း ကိုယ္သိတာေတြလည္း ခ်ေရးထားဦးမွလို႔ ခဏခဏ ေတြးမိတယ္။ ေတြးသာေတြးတာ၊ သိတာကလည္း ဘာမွ မ႐ွိဘူး။ သိေအာင္ အားထုတ္ခ်င္စိတ္ကို မ႐ွိတာ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ ႏွစ္တုိင္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္ျဖစ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ျပန္သြားတဲ့ တခဏမွာ စားဖို႔၊ အိပ္ဖို႔၊ စာဖတ္ဖို႔၊ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔ လည္ဖို႔ ပတ္ဖို႔ေလာက္ပဲ ဆိုေတာ့ သိသမွ်ေတာင္ ေမ့ကုန္ၿပီ။ မေသခ်ာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ေမးမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာင္မွ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။


ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕အေၾကာင္းကို ေရးဦးမွ လို႔ စဉ္းစားတုိင္းမွာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကိစၥနဲ႔အတူ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဲဒီစာအုပ္ရယ္၊ စာတအုပ္တည္းဖတ္ၿပီး တုန္႔ျပန္ ခံစားရပံုခ်င္းမတူတဲ့ 10 တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းရယ္ အရင္ဆံုး အေတြးထဲ ဝင္လာတယ္။

"ေဖေဖနဲ႔ ေမေမမွာလည္း လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မ႐ွိဘူး" လို႔ ကိုယ္ေျပာေတာ့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက အင္မတန္ အံ့ၾသတယ္။

ကိုယ္ က်င္လည္ႀကီးျပင္းခဲ့႐ံုတင္မက ဆင္းသက္လာတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ ဆုိႏိုင္ေပမယ့္ မသိတာေတြ၊ အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့တာေတြ၊ နီးလြန္းလို႔ ဝါးသြားတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတစ္ခုေတာ့ ေသခ်ာသိတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ လက္ထပ္တယ္၊ မဂၤလာေဆာင္တယ္ ဆိုတာကို ဘယ္လုိပံုစံနဲ႔ပဲ လုပ္လုပ္ ႐ံုးတက္လက္မွတ္ထိုးၿပီး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာေတာ့ ဘယ္သူ႕မွာမွ ထံုးစံမ႐ွိဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ 30 ေလာက္ကဆုိ ဖိတ္စာမွာ သတို႔သား၊ သတို႔သမီး ဘာဘြဲ႕ရရ ထည့္လည္း မ႐ိုက္ၾကဘူး။ ထည့္႐ိုက္ရင္လည္း အေတာ္ကို ေၾကာင္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္သြားမွာပဲ။ အဲလိုေျပာရင္ ေခတ္အခါနဲ႔ အေနအထားကို ေသခ်ာမသိရတဲ့သူ၊ နယ္မွာ မႀကီးျပင္းဖူးတဲ့သူေတြက ေၾကာင္တယ္ဆုိတာကို ခံစားလုိ႔ ရခ်င္မွ ရမွာ။


အညာက ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ တသက္လံုး ေမြးစကေန ေသသည္ထိ ဒီလူ ဒီလူ၊ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္၊ ၿမိဳ႕ေတာင္ဖ်ားက လူတစ္ေယာက္နာမည္ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ေျမာက္ဖ်ားကေရာ၊ အေ႐ွ႕ဖ်ား အေနာက္ဖ်ားကေရာ၊ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ကေရာ အားလံုးသိတဲ့ အျပင္၊ အဲဒီလူတင္မက အဲဒီလူရဲ႕ ေဆြခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ပါ ရာဇဝင္ေၾကာင္းနဲ႔တကြ အကုန္အစင္သိႏိုင္ေလာက္တယ္။ အႏွစ္ 20/30 ေလာက္ နီးနီးနားနားေနလာတဲ့ မွတ္ဉာဏ္လည္းေကာင္းတဲ့ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးတေယာက္ေယာက္ကို ေမးလိုက္မိလို႔ကေတာ့ မူလတန္းတုန္းက ဘာျဖစ္တာ၊ အလယ္တန္းတုန္းက ဘာျဖစ္တာကစ အေသးစိတ္ေတာင္ ေျပာျပႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။

အဲဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးမွာ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေတာ့မယ့္ လူႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမွတ္ကၽြမ္းဝင္လာတဲ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူအမ်ားထက္ ပိုၿပီး၊ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေပၚက စာလံုးေတြက အေရးမပါႏိုင္ဘူးဆိုတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ မ႐ွိဘူး။

***
ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေတာ့လည္း တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ။
မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္၊ ေနာက္က အၿမီးေတြ မထည့္မျဖစ္ ထည့္လာၾကၿပီ။ ဟိုးတႏွစ္ဆီက အိမ္ျပန္တုန္းမွာ ကိုယ့္ ေမာင္ဝမ္းကြဲတေယာက္ ဘာတက္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္တေယာက္က ကိုယ္နဲ႔ေတြ႕မွ ေမးရင္း ေျပာရင္းနဲ႔ သိၿပီး တအံ့တၾသ ျဖစ္သြားတာလည္း ႀကံဳဖူးတယ္။ 10 တန္းေအာင္တယ္၊ တကၠသိုလ္တက္တယ္ဆုိတာလည္း ထူးျခားျဖစ္စဉ္မွ မဟုတ္ေတာ့တာေလ။ ဘယ္သူ ဘယ္ႏွစ္က ဘယ္လိုေအာင္လို႔၊ ဘာေက်ာင္းတက္ၿပီး ဘာနဲ႔ၿပီးသြားတယ္ဆုိတာ ေတာ္႐ံုမသိၾကေတာ့ဘူး။

မႏွစ္ကေတာ့ အညာကို ေရာက္တုန္း ကိုယ့္ 3rd cousin နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္မိတယ္။ နင္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သလားလို႔။ သူက ေျပာတယ္။ "ထံုးစံမ႐ွိတာေတြ... ဒီလူနဲ႔ ဒီလူ ဘာစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္စရာလိုသလဲ" တဲ့။

***
အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ဝတၳဳက ပစ္သြားတဲ့အခ်က္ ကိုယ့္ကို မထိတာလည္း အံ့ၾသစရာ မ႐ွိဘူးေပါ့။

***
(မွတ္ခ်က္ - နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီတိုင္းပဲလို႔ ထင္ပါတယ္)

ဖတ္မိတာေလး

21 comments:

Sunny said...

ဟုတ္တယ္ မမရီတာ.. နယ္ျမိဳ႔ေတြမွာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အေလ့အထ သိပ္မရွိၾကဘူး.. အခုေခတ္က်ေတာ့လည္း လင္မယား ႏိုင္ငံျခားေခၚသြားမယ္၊ လိုက္လာမယ္ဆိုရင္ေတာင္ စာခ်ဳပ္ပါမွ အလုပ္ျဖစ္တာကိုး.. အဲဒီေတာ့လည္း လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ လိုလာတာေပါ့ေနာ္..

Rita said...

ဟုတ္တယ္ ခုပဲ ျပန္မွတ္မိတယ္။

ကိုယ္တို႔ ၿမိဳ႕ကပဲ ေဖေဖတို႔ထက္ နည္းနည္းပဲငယ္မယ့္ အင္ဂ်င္နီယာဦးေလးတေယာက္ ကိုယ္နဲ႔ တေန႔တည္း စင္ကာပူေရာက္တယ္။ သူကေတာ့ ဟိုက သူ႕ကုမၸဏီက လႊတ္တာလို႔ ထင္တယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္မွာ အႀကီးက ဒီမွာ ပိုလီၿပီးကာစ၊ အငယ္က သူနဲ႔မွတူတူလိုက္လာၿပီး ပိုလီစတက္မွာဆုိေတာ့ တမိသားစုလံုး ဒီေနရေတာ့မယ္။

အမ်ိဳးသမီးပါေခၚမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ျပန္လုပ္ရတယ္။ လုပ္တာကလည္း ရန္ကုန္မွာ၊ ဒါေပမဲ့ တၿမိဳ႕တည္းသား တရားသူႀကီးဆီမွာ... အဲဒါ သူ႕အိမ္သြားေတာ့ တရားသူႀကီးက အိမ္ျပန္မေရာက္ေသး။ တရားသူႀကီးရဲ႕ အမ်ိဳးသမီးကက်ေတာ့ သူတို႔ကို ေသခ်ာမသိဘူး။ ထိုင္ေစာင့္ရင္း စကားေျပာရင္းနဲ႔ ဒီအသက္ဒီအ႐ြယ္ေတြက လက္ထပ္စာခ်ဳပ္လုပ္ခ်င္တယ္ဆုိတာကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး၊ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္ ကေလးေတြ ပါမလာဘူးလား ေမးတယ္ ဆုိတယ္။

အဲဒါ အသိအိမ္မွာ ဆံုၾကရင္း ဟာသလုပ္ေျပာတာ ခုမွ ျပန္မွတ္မိတယ္။

Unknown said...

Signing a marriage certificate from the view point of a man is like a
fish asking for the fisherman to use a strong and sharp hook for better piercing of its jaws.

ညိမ္းႏိုင္ said...

ဟုတ္တယ္...ဘယ္သူမွ မလုပ္ျကဘူး..။ခုထိဘဲ..။
ကၽြန္ေတာ့္သယ္ရင္းေတြ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ေဆာင္တယ္..။ခ်ုပ္ျကပါဘူး.
အင္း...သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဒီလာဖို့လုပ္ေတာ့ မိဘ
ေတြရဲ့ လက္ထပ္စာခ်ုပ္ျပရတယ္..၊ဘာေျကာင့္ဆိုတာ
ေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာမသိ၊ခက္တာက စာခ်ုပ္ကမရွိ၊
သူတို့ယူတုန္းက တရားသူျကီးကလည္း ဆံုးရွာျပီ..။
ဆိုေတာ့ တရားသူျကီးကေတာ္ကို အကူအညီေတာင္းရ
တယ္..။စာခ်ုပ္အေဟာင္းရွာဝယ္ရတယ္...။လက္မွတ္
ကေတာ့ အဲ့အမ္တီက ထိုးေပးတယ္..။တံဆိပ္တံုးမရွိလို့
နမူနာျပျပီး ပန္းဆိုးတန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ကသြားလုပ္ေပးရ
တယ္....ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကဟာကိုေလ...:)..တခါတ
ေလ ျမန္မာျပည္ကကိစၥေတြက အေတာ္ေတာ့ဂြက်သား

ညိမ္းႏိုင္ said...

အဲ အဓိကေျပာခ်င္တာက အဲ့ဒါမဟုတ္..၊ေျပာခ်င္တာက
ကိုယ္ျကီးျပင္းလာတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္က အေတာ္လြမ္းမိုးမွု
ရွိတယ္ဆိုတာ..။ကၽြန္ေတာ့္အမ နဲ့ကၽြန္ေတာ္က အသက္
လည္းကြာ၊ျကီးျပင္းလာတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္လည္းကြာေတာ့
စာတစ္အုပ္ထဲကို ဖတ္တာျခင္းတူတာေတာင္ အျမင္ေတြ
တူဘူးဗ်..။ကၽြန္ေတာ္ခံစားလို့ရတာကို သူက နင့္ဟာက
လည္း ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိဘူးတဲ့..သူက၊သူျကိုက္တာကို
ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွမဟုတ္တာကို ျကိုက္ရေကာင္း
လားဆိုျပီး ျငင္းျကေရာ...။ဆိုေတာ့မရီတာရဲ့အေတြးကို
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေတြးမိေတာ့ အႏုပညာဆိုတာ ဖန္တီးသူ
နဲ့ ခံစားသူ ထပ္တူက် မွ သူ့အႏုပညာျကီးက အဓိပၸါယ္ရွိ
လာသလား..လို့..။

အဂၤါဟူး said...

ေခါငး္ရင္း ခုႏွစ္အိမ္ ေျခရင္း ခုႏွစ္အိမ္ကို အသိေပးလိုက္ရင္ ရၿပီေလ.....

juli said...

ဟုတ္တယ္ တို႔နယ္မွာလည္းမရွိဘူး.. လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တဲ့အေလ့အထ။ မဂၤလာဧည့္ခံပဲြက်င့္ပ လူေတြကိုဖိတ္ (ျပီးသြားေရာ)။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ တခ်ိဳ႔လည္း စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၾကတယ္.. မခ်ဳပ္တဲ့လူေတြလည္း ရွိေနဆဲပဲ။

ck said...

(မွတ္ခ်က္ - နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီတိုင္းပဲလို႔ ထင္ပါတယ္)

မွန္ပါတယ္

JulyDream said...

ေရာမေရာက္ေနလို႕ ေရာမလိုပဲ က်င့္ႀကံလိုက္ေပမယ့္ တကယ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္က မိသားစုအေရးမွာ တရားဥပေဒအရ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုလို႕ ျမင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္ေလးေပါ့။

Rita said...

ဇူလုိင္ ျမင္တာ သဘာဝက်ပါတယ္။ ခုေနာက္ပိုင္း အေနအထားေတြအရေရာ.. ေနာက္ ဇူလိုင္က ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးဘက္မွာ ႀကီးလာရတာေၾကာင့္ေရာ။

(တရားဥပေဒအရ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု) ဆိုတာလည္း ခုေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုမွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္သိသေလာက္ေတာ့ ျမန္မာဥပေဒမွာက အထက္က တေယာက္ ေျပာသြားသလို ေ႐ွ႕ခုနစ္အိမ္၊ ေနာက္ခုနစ္အိမ္ အသိအမွတ္ျပဳတယ္ဆိုရင္ အရာေျမာက္တယ္ဆိုတယ္။ စာခ်ဳပ္မလိုဘူး။ ဥပေဒအရမွာကို အသိအမွတ္ျပဳမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္က စာခ်ဳပ္ထက္ပို အေရးပါတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါပဲ။

သူမ်ားအေၾကာင္းေတာ့ ထည့္မေျပာခ်င္ေပမယ့္ ႀကံဳလို႔... ခုသတင္းၾကားေနရတဲ့ ဆယ္လီဘရစ္တီတေယာက္ရဲ႕ အမႈမ်ိဳးမွာေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သိသာသိေစ မျမင္ေစနဲ႔ဆုိတာမ်ိဳးလုပ္ထားေလေတာ့ အဲဒီအေျခအေနမ်ိဳးက် "စာခ်ဳပ္" က အဓိက က်သြားျပန္ေရာ။

ခု ပြဲ 6 ပြဲေတာင္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စံုတြဲက်ေတာ့ ဥပေဒအရဆို လက္မွတ္ထိုးတဲ့ပြဲ ျဖဳတ္ၿပီး 5 ပြဲဆိုရင္ပဲ တရားဝင္ေနၿပီ။ မဝင္ခ်င္လုိ႔ကို မရဘူး။ သေဘာကို ေျပာတာပါ။

ပတ္ဝန္းက်င္ အသိအမွတ္ျပဳမႈဆုိတာလည္း တသက္လံုး ဒီလူ/ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ မေျပာင္းမလဲေနၾကတဲ့ နယ္နဲ႔ ကိုယ့္ ေဘးခန္း၊ ေအာက္ထပ္၊ အေပၚထပ္ ဘယ္သူေနလို႔ ေနမွန္းမသိႏိုင္ၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး ကြာျပန္တယ္။

Vista said...

ကိုယ္တို ့အတြဲလည္း ဒီဘက္ေခတ္ကေပမယ့္ စာမခ်ဳပ္ခ်င္တဲ့ သူေတြထဲမွာပါတယ္ ။
ဒါေပမယ့္ ဥပေဒအရ မခ်ဳပ္လို ့မရဘူး ။ ႏိုင္ငံျခားမွာဆိုပိုဆိုးတာေပါ့ ၊ ပိုင္ဆိုင္မွဳ ဘဏ္ဘာညာ ၊ အခြန္ေဆာင္တာကအစေလ ။ ေယာက်္ားေဆာင္ရင္ မိန္းမ မေဆာင္နဲ ့ဆိုေတာ့ကာ စာခ်ဳပ္ျပရတယ္ ။ မရွိခဲ့ရင္အလုပ္မျဖစ္ဘူး။
ကိုယ္တုိ ့အေမေတြေခတ္က မရွိခဲ့ဘူး။
အဲဒီမွာ ဘာေတြခက္ကုန္လည္းဆိုေတာ့ တခိ်ဳ့ ေယာက်္ားဆံုးေတာ့မိန္းမကို ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြနာမည္လြဲရာမွာ ၊ အစစ္အမွန္ သူ ့ဇနီး ျဖစ္ေၾကာင္းက်မ္းကိ်န္ရေတာ့တာပဲ။ တကယ္ဆို လူတိုင္းသိပီးသားကိစၥေလ ။ ကေလးေတြလည္း ၾကီးလွပီ။ အဘိုးၾကီးအဘြားၾကီးေတြျဖစ္ေနမွ စာခ်ဳပ္မရွိခဲ့တာနဲ ့က်ိန္ရေတာ့တာ ။ စာျပန္ခ်ဳပ္ဖို ့ေယာက်ာ္းကလည္းဆံုးသြားေတာ့ ။ အဲလိုအခ်ိန္က ပိုခါးသီးတယ္ ။ စိတ္ကုန္ဖို ့ေကာင္းတယ္ ။ ႀကံဳဖူးတဲ့လူေတြပို နားလည္မယ္။

ဇြန္မိုးစက္ said...

အဲဒီဝတၳဳကုိ ဇြန္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္။ ဇာတ္လမ္းအစ အင္းယားကန္ေဘာင္မွာ အသက္၂၂ႏွစ္ျပည့္ၿပီး ရည္းစားမရွိေသးတဲ့ ေကာင္မေလးကေန ခ်စ္သူေတြ႔သြားၿပီး...ေနာက္ဆုံးသူတုိ႔ကြဲသြားၾကတဲ့အထိ ကုိယ္မွတ္မိေနတယ္။ ေကာင္ေလးနာမည္မွာ 'ညီ' ပါတယ္။ ေယာမင္းႀကီးလမ္းက တုိက္ခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနတယ္...။ ဇာတ္လမ္းဖတ္အၿပီး ေကာင္ေလးက လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ ၿပီးေရာ၊ ဒါေလးကုိ ဘာလုိ႔မလုပ္ႏုိင္ရတာလဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးေလာက္ေတာ့ မခံစားရဘူး။ ေကာင္ေလးကုိ မခ်င့္မရဲျဖစ္မိတာ။

လက္ထပ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေတြးႏွစ္ခု ဝင္လာတယ္။

တစ္ခုက...
ျမန္မာလက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ အလုပ္အကုိင္ ဘာလုိ႔ထည့္ရတာလဲ၊ ထည့္စရာ တကယ္ပဲ လုိအပ္သလား။ လတ္တေလာ ဇြန္႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ ဆရာဝန္လုိ႔ typewrite က ထည့္လုိက္မိလုိ႔ overseas ေရာက္ၿပီး ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းတုိးတဲ့အခါ အခက္အခဲျဖစ္သြားတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက... အေဝးေရာက္ ခ်စ္သူခ်င္း စိတ္မခ်လုိ႔ ႀကိဳတင္လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီးမွ အဆင္မေျပျဖစ္လုိ႔ ကြဲကြာၾကတဲ့အခါ စာခ်ဳပ္ျပန္ေတာင္းရတာနဲ႔၊ တဖက္က မေပးခ်င္ရတာနဲ႔ ကိစၥေတြျဖစ္လာတာကုိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႀကဳံဖူးလုိ႔ ၾကားရေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ခါျပန္လက္မွတ္ထုိးတာကုိ မသိႏုိင္ဘူးလုိ႔ ဆုိၾကတယ္။ အဲဒါ... မေကာင္းဘူးေနာ္။

ရီတာတုိ႔ၿမိဳ႕မွာ စာခ်ဳပ္မလုိဘဲ လက္ထပ္တဲ့ အေလ့အထရွိတယ္ဆုိတာ ဇြန္အခုမွ သိတယ္။ ရန္ကုန္သူစစ္စစ္မုိ႔ ထင္ပါရဲ႕... အညာဓေလ့ေတြနဲ႔ သိပ္မရင္းႏွီးဘူး။ :D

ဇြန္မိုးစက္ said...

ဒါနဲ႔ ရီတာ... အဲဒီ့ဘက္ဆဲလား ဆရာမရဲ႕ 'ေလ႐ူးသုန္သုန္' ကုိ ေက်ာ႐ုိးယူၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ ဝတၳဳကုိ ဖတ္ဖူးလား။ (ဖဘမွာ သူရွိေနလုိ႔ မေမးမိတာ)

Rita said...

ကိုယ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနေသးတယ္ အဲဒီဝတၳဳကို...

ၿပီးေတာ့ အဆံုးသတ္အေတြးကလည္း တို႔ႏွစ္ေယာက္ သဘာဝက်က်ကို မတူဘူး။

ကိုယ္က် မိန္းကေလးဘက္ကို "စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္လည္း ဘာအေရးလဲ၊ ဧည့္ခံပြဲတစ္ပြဲေလာက္ လုပ္လုိက္ရင္ ကိစၥျပတ္သြားတာပဲ" လို႔သာ ေတြးလိုက္မိတယ္။ =D

***
စာခ်ဳပ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ ဇြန္ေျပာတဲ့ ဒုတိယအခ်က္ကို ဆက္ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ လက္မွတ္ထိုးခဲ့တဲ့ တရား႐ံုးက မွတ္တမ္းထဲမွာေတာ့ က်န္ေနမွာပဲ။ ကာယကံ႐ွင္ႏွစ္ေယာက္ ျပႆနာတက္ရင္ေတာ့ အဲဒီအရင္းအျမစ္ကေန ေျဖ႐ွင္းလို႔ရႏိုင္မွာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေၾကာင္းမသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဘယ္မွာ ဘယ္သူနဲ႔ လက္မွတ္ထိုးခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္႐ွိ/ မ႐ွိၾကေတာ့ ဘယ္ကို လိုက္လို႔ လုိက္ရမွန္းသိမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ခုမွ ေတြးမိတယ္။ ကိုယ္မသိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။ (အဲဒါေတြေၾကာင့္ အြန္လိုင္းကဇာတ္လမ္းေတြအေၾကာင္း ၾကားရရင္ risk ယူရဲၾကတာကို အံ့ၾသတယ္။ ေဝဖန္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္စိတ္ကူးဖို႔မရဲတဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ အြန္လိုင္းမဟုတ္လည္း မသိႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ကလူႀကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ့္ထဲကိုယ့္ဟာေတြကို ခုမွသိတဲ့ လူသူတစိမ္းနဲ႔ထက္ တသက္လံုးက မ်ိဳးနဲ႔႐ိုးနဲ႔ခ်ီၿပီး သိလာတဲ့ အတြင္းသိ အစင္းသိ လူေတြနဲ႔သာ လက္ထပ္ေစခ်င္ၾကတာ)

ဇြန္ေျပာတဲ့ ပထမ တခ်က္ - အလုပ္အကိုင္ ထည့္ရတယ္ဆိုလို႔... အဲဒီအခ်က္ကိုေတာ့ ခုမွ သိတာပါ။

ဒါေပမဲ့ တဆက္တည္း 88 အၿပီးမွာ လုပ္ၾကရတဲ့ အေစာဆံုး NRC Card ေတြမွာ အေဖနာမည္ မပါတာ သြားသတိရတယ္။ အဲဒီ အစပိုင္း NRC Card ေတြမွာ အေဖနာမည္ေတြ မပါရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းရာဇဝင္ကိုလည္း ေက်ာင္းၿပီးကာစမွာတက္ျဖစ္တဲ့ biz သင္တန္းတစ္ခုက ဆရာတစ္ေယာက္ ေျပာတာ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူး။ ၿငိေနမွာစိုးလို႔။

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဗမာျပည္မွာ မေရာင္ရာသာ စြတ္ဆီလူးၿပီး၊ တကယ့္အေရးႀကီးကိစၥက်မွ ေက်ာ္သြားတာေတြ မွတ္ထားလိုက္တာ။

***
လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကိစၥကေတာ့ လိုတာ မလိုတာက ဟိုးအရင္မွာ သိသာေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းကာလေတြ ေျပာင္းလာၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ လိုလို႔၊ မလိုလို႔ ဆိုတာထက္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဉ္မို႔ လမ္းေဟာင္းအတုိင္း ဆက္သြားၾကတာပါပဲ။

တရားဝင္ဖို႔ဆုိတာကေတာ့ ဥပေဒအရ စာခ်ဳပ္မလိုတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ Vista ေျပာတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ပိုင္ဆုိင္မႈနဲ႔ဆိုင္တာေတြက်ေတာ့လည္း စဉ္းစားစရာေပါ့။ ခင္ပြန္း ဇနီး တစ္ဦးဦးဆံုးပါးလို႔ က်န္ခဲ့သူမွာ ပိုင္ဆုိင္မႈ အမည္ေပါက္ေအာင္လုပ္ဖို႔ က်မ္းက်ိန္တဲ့ထိ လုပ္စရာလိုတယ္ဆိုတာေတြ ခုမွ သိတာပါ။ နယ္မွာေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ဒီကိစၥမ်ိဳးေတြလည္း မ႐ွိသေလာက္႐ွားမယ္လို႔ ထင္တယ္။ လင္ေသ မယားဆိုင္၊ မယားေသ လင္ဆိုင္ကို။

ေရးရင္း အေတြးေတြ အေတာ္ကို ျပန္႔လာၿပီ။ ေနာက္ထပ္ အေတြးတစ္ခု ထပ္ေရာက္လာတယ္။ ကိုယ္သိတာက အေဖဆံုးပါးသြားရင္ သားသမီးေတြက အေမကို အေမြေတာင္းပိုင္ခြင့္႐ွိတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား အေမ အရင္ဆံုး၊ အေဖက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့လို႔၊ ျပဳၿပီးမွ အေဖဆံုးရင္ ပစၥည္းေတြ ေနာက္အိမ္ေထာင္ (မိေထြး) လက္ထဲေရာက္၊ သားသမီးေတြ အေမြေတာင္းလို႔ရေသးရဲ႕လားမသိ။ မရဘူးဆုိရင္ေတာ့ NRC Card မွာ အေဖနာမည္ မပါတဲ့ကိစၥလိုပဲ။ =D

***
ေလ႐ူးသုန္သုန္ မူကြဲလည္း ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။
မူရင္းကိုေတာ့ ဒီႏွစ္မွ ဖတ္ရလုိ႔ ကိုယ့္မွာ သိတာ မၾကာေသးဘူး။ =)

တီခ်မ္း said...

လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ေတာ့ prenup ကလိုုလာျပန္ေရာ
မခက္ခက္ေအာင္ မရႈပ္ရႈပ္ေအာင္လုုပ္ၾကတာ
ေရွ႕ေနလဲ ထမင္းစားတာပဲေလ
နားလည္ၾကပါ

တီခ်မ္း said...

ေနာက္ထပ္စဥ္းစားမိတာ ေပၚလာလိုု႔
ကိုုယ္ကေတာ့ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ျခင္း ထက္ လက္ထပ္ပြဲလုုပ္ျခင္း ကိုု တမ်ိဳးေတြးတယ္
ကိုုယ့္ပြဲကိုု လာ ကိုုယ္ေကြ်းတာ ကိုု စားျပီး ကိုုယ့္အတင္းေျပာၾကမယ့္ ဟာကိုုမ်ား ပိုုက္ဆံေတြအကုုန္အက်ခံ လုုပ္ေနလိုုက္ၾကတာ
မိန္းမေတြ တသက္တပြဲ (အရင္တံုုးက အယူ) နဲ႔လုုပ္ၾကတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္ မဆန္းက်င္ပါဘူး လုုပ္လဲ
ေတာ္ရံုုသင့္ရံုုေပါ့ ရံုုးတက္ လက္မွတ္ထိုုး ဟိုုဘက္ဒီဘက္ မိဘ သူငယ္ခ်င္းနည္းနည္း ေကြ်းလိုုက္ျပီးတာပဲ ဧည့္ခံပြဲ မွာ ကုုန္မယ့္ ေငြေတြကိုု နွစ္ေယာက္အတူ စရင္ဆိုုင္မယ့္ ဘဝအတြက္ ရင္းနွီး ရင္ ပိုုအဓိပၺါယ္ မရွိပါလား လိုု႔ ခဏခဏ ေတြးမိတယ္
မေယာင္ရာဆီလူးား အဓိက နဲ႔ သာမည အဓိပၺါယ္ဖြင့္ဆိုုပံုုျခင္းမတူၾကတာလား
ကိုုယ္ကပဲ ဘုုဂလန္႔လားေတာ့ မသိ မသိ မသိ ဘာဘာ ဘာမွမသိ

Rita said...

(ဧည့္ခံပြဲ မွာ ကုုန္မယ့္ ေငြေတြကိုု နွစ္ေယာက္အတူ စရင္ဆိုုင္မယ့္ ဘဝအတြက္ ရင္းနွီး ရင္ ပိုုအဓိပၺါယ္ မရွိပါလား လိုု႔ ခဏခဏ ေတြးမိတယ္)

ဒါကေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အယူအဆ မတူႏိုင္ဘူးေလ။ ဘယ္သူ ဘယ္ေလာက္ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ သူ႕ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ သူခ်ဲ႕ႏိုင္လို႔ ခ်ဲ႕တာပဲ။ ေနာက္ၿပီး အရင္းအႏွီးလုပ္မယ့္ေငြေတြ အထိပါးခံၿပီးေတာ့ေတာ့ ဘယ္သူမွ ဧည့္ခံပြဲ လုပ္မယ္မထင္ဘူး။ ပိုလို႔ လွ်ံလို႔သာ လုပ္ၾကတာျဖစ္မွာလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥမ်ိဳးက် တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေပတံခ်င္းကလည္း မတူႏိုင္ဘူးမဟုတ္လား။

ေနာက္ လူ႕ေလာကထဲေနတာ ဂုဏ္ပကာသနအေရးလုပ္ၾကတာကို အပိုလို႔ သိပ္မထင္ဘူး။ ဒါ အမွန္ေျပာတာ။ လူေတြၾကားမွာ ပကာသနကိစၥဆုိတာ (အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မဟုတ္ဘူးလို႔ ဦးေႏွာက္က သိေနေပမယ့္) လံုးလံုး ပစ္ထားလို႔မရဘူးလို႔ ယူဆတယ္။ ဂုဏ္ပကာသနေနာက္ လုိက္ဖို႔ဆုိတာ အတိုင္းအတာတခုထိ လိုအပ္တယ္။ တတ္ႏိုင္လို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေဆာင္ၾကတဲ့လူေတြကို ေဝဖန္ခ်င္စိတ္ မ႐ွိဘူး။ သူတို႔နဲ႔တန္ရာတန္ရာကို လုပ္ၾကမွာပဲ။

တခ်ိဳ႕ေတြေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုငတ္ေနတာကို ဒီေလာက္အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ေဆာင္ရသလား ဘာညာ ဘာညာ... ကိုယ့္အျမင္ေတာ့ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္ရင္ ကိုယ့္အလွည့္မွာ မလုပ္႐ံုပဲ။ သူမ်ား လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္တာေတာ့ ဘာမွ ျပစ္တင္ရန္မရွိလို႔ ထင္တယ္။ ဒီလို စကားကပ္ေျပာေၾကးဆို သူတို႔ အႀကီးအက်ယ္မေဆာင္ဘဲေနေတာ့ေရာ ငတ္တဲ့လူေတြ ခ်မ္းသာလာမွာမွ မဟုတ္တာ။

NangNyi said...

ဘာမွကိုလုပ္မေနခ်င္ဘူး.. ခ်စ္တယ္ေပါ့.. မိဘေတြ လည္း သိတယ္ေပါ့.. အတူတူေနၾကမယ္ေပါ့… ဘ၀ကိုူ အတူတူျဖတ္သန္း ရင္ဆိုင္ၾကမယ္ေပါ့.. ၿပီးတာပဲေပါ့

Rita said...

ညည္း ငယ္ေသးလို႔ပါေအ။
=)

ဒါေပမဲ့ အဓိက ကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ေထာက္ခံတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စာခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူသိ႐ွင္ၾကား အသိအမွတ္ျပဳမႈျဖစ္ျဖစ္၊ ဥပေဒေၾကာင္းအရ တရားဝင္မႈျဖစ္ျဖစ္ ျပင္ပအေၾကာင္းေတြက သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ထက္ေတာ့ အဓိက မက်ဘူး။

လက္မထပ္ဘဲ အတူတူေနၿပီး လက္တြဲသြားတယ္ဆိုတာ တာဝန္ေတြ ေ႐ွာင္ခ်င္လုိ႔၊ တာဝန္မယူခ်င္လို႔ ေ႐ြးၾကတာျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ယံုၾကည္မႈျမင့္မားလြန္းလို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။

ဒါေပမဲ့ ဒီတသက္ေတာ့ အဲဒီလမ္းေၾကာင္းကုိ ဘယ္ေလာက္ယံုၾကည္ႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာထင္ေနသည္ျဖစ္ေစ ေ႐ြးမိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ျပန္ဘူး။

NangNyi said...

မမရီတာေျပာသြားတာေတြ အားလံုးဟုတ္သည့္အတြက္ အဲလုိပဲ ေရြးဖို႔လည္း စိတ္ကူးရွိေၾကာင္းပါ.. း)
ငယ္ေသးလို႔လည္း ဟုတ္မယ္..
သူနဲ႔ကိုယ္ဟာ စာခ်ဳပ္နဲ႔ ခ်ည္ထားစရာမလိုဘဲ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ တာ၀န္ယူခ်စ္ခင္သြားႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈ ျမင့္မားလို႔လည္း ဟုတ္တယ္.. (အစကတည္းက အဲလိုယံုၾကည္ရတဲ့လူကိုပဲ ေရြးထားတာပဲ)..
ကိုယ့္ကိုကိုယ္မ်ား ထင္ေနလိုက္တာေျပာလည္း ခံရရံုသာ..
စာရြက္ကေလး တစ္ရြက္ဟာ လူ႔ေဘာင္ေလာကမွာ အေတာ္ေလးအေရးပါေနတာျမင္ေတာ့ စိတ္အခ်ဥ္လည္း ေပါက္မိတယ္

Rita said...

fb မွာဆုိရင္ေတာ့ like လုပ္မိမွာပဲ
=)