လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ နဲ႔ ၿမိဳ႕

လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ နဲ႔ ၿမိဳ႕

သိပ္ေတာ့မဆိုင္သလို ထင္ရေပမယ့္ ေယာက္မ ပို႔စ္ ကြန္မန္႔ေတြ ေရးရင္း က်င္လည္ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အေတြ႕အႀကံဳေတြကလည္း ခံစားမႈကို လႊမ္းမိုးျပဳျပင္တယ္လို႔ ဆက္ေတြးမိတယ္။ (အမွန္ေတာ့ ေျပာျဖစ္တာက အႏုပညာ ဘာညာကြိကြ အေၾကာင္းပါ)

အလယ္တန္းေလာက္မွာ bestseller စာေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဝတၳဳတအုပ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာ ဖတ္မိတယ္။ ၇ တန္း၊ ၈ တန္း ျဖစ္မွာပါပဲ။ အေၾကာင္းအရာက အမ်ိဳးသားဇာတ္ေကာင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက စည္းေတြေဘာင္ေတြၾကားမွာ ႀကီးခဲ့ရလို႔၊ လူလားေျမာက္ေတာ့ လူ႕ေလာက က စည္းေဘာင္ေတြၾကားမွာကို မေနေတာ့ဘူး ဆုိတာမ်ိဳး စထားတယ္။

ေနာက္ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္၊ မိန္းကေလးဘက္က သေဘာမတူ၊ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္ၾကမယ္ဆုိေတာ့ စာခ်ဳပ္ေတြ မလိုဘူးလို႔ သူ (အမ်ိဳးသားဇာတ္ေကာင္) က ဆိုတယ္။ သူက ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာေတြ၊ စည္းတားတာေတြ မႀကိဳက္သူမို႔၊ သူ႕ကိုခ်စ္ရင္ သူ႕ကိုယံုရင္ သူတို႔ၾကားမွာ စာခ်ဳပ္ဆိုတာ မလုိဘူးလို႔ ဆိုတယ္။ (စာခ်ဳပ္ဆိုတာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္တာအျပင္၊ ယံုၾကည္မႈ မ႐ွိၾကလို႔သာ လုိတဲ့အရာလို႔ သူက ယူဆပံုမ်ိဳး ေရးထားတယ္)။ လိုရင္းကေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကြဲေရာ။

စာေရးသူက လူႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္တာမွာ စာခ်ဳပ္ကိစၥကို အေလးေပးေရးတာလည္း သူ ျဖတ္သန္းလာရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳအရ ျဖစ္မွာပဲ။ ဇာတ္ေၾကာင္းကလည္း ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ငယ္ငယ္က အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႔ သူ ႀကီးျပင္းအ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ အဲဒါေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈအရ တုန္႔ျပန္ပံုကို ေရးထားတဲ့သေဘာလုိ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

ကိုယ့္အေနနဲ႔ ႀကိဳက္တာ မႀကိဳက္တာထက္ (ကိုယ္ပိုင္အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ လႊမ္းမိုးခံခဲ့ရတာေတြအရ ေျပာရမယ္ဆုိရင္) ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးအတြက္ လန္႔ ေလာက္စရာျဖစ္သြားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္အမ်ိဳးသားရဲ႕ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ အေတြးအေခၚ (စာေရးသူက လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ဆိုတာကိုပဲ အထူးသျဖင့္ ေျပာသြားတယ္) က ကိုယ္ ဖတ္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ (ကိုယ့္ ခံစားမႈကို ဘာမွ မသက္ေရာက္ေစလုိက္ဘူး)။

(တကယ္ ေရးခ်င္တာက ဖတ္ဖူးတဲ့ အဲဒီဝတၳဳေၾကာင္းလည္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္အယူအဆေၾကာင္းလည္း မဟုတ္၊ အႏုပညာေၾကာင္းလည္း မဟုတ္၊ ငယ္ဘဝနဲ႔ လႊမ္းမိုးခံရတာလည္း မဟုတ္။ တကယ္ ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက ခဏေနမွ လာမွာ။ ေရးလက္စနဲ႔ အေတြးေတြေနာက္လိုက္ၿပီး ဆက္ေရးလိုက္ဦးမယ္)

ဂ်ဴး ဝတၳဳတိုေတြကို နားလည္ႏိုင္စြမ္း မ႐ွိခင္မွာပဲ "ျမ ရဲ႕ လ" ကို ဖတ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း နားလည္တယ္။ အဲဒါကလည္း အေတြ႕အႀကံဳက ခံစားမႈကို လႊမ္းမိုးလို႔ပါပဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိတာတစ္ခုလည္း ႐ွိတယ္။ ဂ်ဴး ဟာ အညာမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရလုိ႔ကို အဲဒီဝတၳဳကို အဲဒီတင္ျပပံုနဲ႔ ေရးျဖစ္တာ။ မဟုတ္ရင္ အဲဒီ ဝတၳဳရဲ႕ presentation က တျခား တပံုစံ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပဲ ဆုိတာ... (ဟုတ္ မဟုတ္ကေတာ့ စမ္းၾကည့္လို႔မရဘူး။ အထင္အျမင္ေတြပါပဲ။ အႏုပညာျဖစ္ေနတာကိုး)

အဲလိုပဲ။ ကိုယ္လည္း ကိုယ္ ႀကီးျပင္းထိေတြ႕လာရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ အထက္က ဘတ္ဆဲလားစာေရးသူ အဲဒီဝတၳဳကို ေရးသလို ေရးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ကိစၥကို ဘယ္လိုမွ သူေတြးသလိုေတြးၿပီး သူေရးသလို ေရးျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီဝတၳဳကို ဖတ္တဲ့အခါမွာလည္း တေလွ်ာက္လံုး သယ္လာတဲ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္က စာေရးသူ အထူးသျဖင့္ေျပာသြားတဲ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ကိစၥအေရာက္မွာ ကိုယ့္အတြက္ nothing ပဲ ျဖစ္သြားၿပီ။

10 တန္းေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီ။ 10 တန္းမွာ အေတာ္ ခင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အဲဒီ စာအုပ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီ ဘတ္ဆဲလားစာေရးသူ ပစ္တဲ့ အခ်က္က သူ႕ကိုေတာ့ ထိတယ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ဆုိတာေၾကာင့္ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္က သူ႕ခံစားမႈမွာ တိမ္းေစာင္းမသြားဘူး။ အဲလိုသာ စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ခ်င္တဲ့ လူတေယာက္နဲ႔မ်ား သူ ေတြ႕ရရင္ ဒုကၡပါပဲ ဆိုတာမ်ိဳးထိ သူ ခံစားရပံုပဲ။ (တကယ္ေတာ့ အၾကားအျမင္လည္း မမ်ားတဲ့ အ႐ြယ္ေတြမို႔လို႔ပါ)

***
ခုတေလာ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ဝင္း အညာေၾကာင္းေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ရရင္ သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ။ အညာမို႔လို႔ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ကို သူ စာေရးပံု၊ အေၾကာင္းအရာေတြကို ႀကိဳက္တာမ်ိဳးပါပဲ။

အဲဒီမတိုင္ခင္တည္းက ၿမိဳ႕အေၾကာင္းေရးဦးမွလုိ႔ ေတြးေနမိတာ။ သူ႕ေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါတိုင္း ကိုယ္သိတာေတြလည္း ခ်ေရးထားဦးမွလို႔ ခဏခဏ ေတြးမိတယ္။ ေတြးသာေတြးတာ၊ သိတာကလည္း ဘာမွ မ႐ွိဘူး။ သိေအာင္ အားထုတ္ခ်င္စိတ္ကို မ႐ွိတာ ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။ ႏွစ္တုိင္း ၿမိဳ႕ကိုျပန္ျဖစ္တယ္ ဆုိေပမယ့္ ျပန္သြားတဲ့ တခဏမွာ စားဖို႔၊ အိပ္ဖို႔၊ စာဖတ္ဖို႔၊ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြနဲ႔ လည္ဖို႔ ပတ္ဖို႔ေလာက္ပဲ ဆိုေတာ့ သိသမွ်ေတာင္ ေမ့ကုန္ၿပီ။ မေသခ်ာတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ေမးမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာင္မွ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕အေၾကာင္းကို ေရးဦးမွ လို႔ စဉ္းစားတုိင္းမွာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ကိစၥနဲ႔အတူ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဲဒီစာအုပ္ရယ္၊ စာတအုပ္တည္းဖတ္ၿပီး တုန္႔ျပန္ ခံစားရပံုခ်င္းမတူတဲ့ 10 တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းရယ္ အရင္ဆံုး အေတြးထဲ ဝင္လာတယ္။

"ေဖေဖနဲ႔ ေမေမမွာလည္း လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မ႐ွိဘူး" လို႔ ကိုယ္ေျပာေတာ့ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက အင္မတန္ အံ့ၾသတယ္။

ကိုယ္ က်င္လည္ႀကီးျပင္းခဲ့႐ံုတင္မက ဆင္းသက္လာတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ ဆုိႏိုင္ေပမယ့္ မသိတာေတြ၊ အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့တာေတြ၊ နီးလြန္းလို႔ ဝါးသြားတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတစ္ခုေတာ့ ေသခ်ာသိတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ လက္ထပ္တယ္၊ မဂၤလာေဆာင္တယ္ ဆိုတာကို ဘယ္လုိပံုစံနဲ႔ပဲ လုပ္လုပ္ ႐ံုးတက္လက္မွတ္ထိုးၿပီး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာေတာ့ ဘယ္သူ႕မွာမွ ထံုးစံမ႐ွိဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ 30 ေလာက္ကဆုိ ဖိတ္စာမွာ သတို႔သား၊ သတို႔သမီး ဘာဘြဲ႕ရရ ထည့္လည္း မ႐ိုက္ၾကဘူး။ ထည့္႐ိုက္ရင္လည္း အေတာ္ကို ေၾကာင္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္သြားမွာပဲ။ အဲလိုေျပာရင္ ေခတ္အခါနဲ႔ အေနအထားကို ေသခ်ာမသိရတဲ့သူ၊ နယ္မွာ မႀကီးျပင္းဖူးတဲ့သူေတြက ေၾကာင္တယ္ဆုိတာကို ခံစားလုိ႔ ရခ်င္မွ ရမွာ။

အညာက ၿမိဳ႕နယ္အဆင့္ ၿမိဳ႕ကေလးမွာ တသက္လံုး ေမြးစကေန ေသသည္ထိ ဒီလူ ဒီလူ၊ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္၊ ၿမိဳ႕ေတာင္ဖ်ားက လူတစ္ေယာက္နာမည္ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ေျမာက္ဖ်ားကေရာ၊ အေ႐ွ႕ဖ်ား အေနာက္ဖ်ားကေရာ၊ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ကေရာ အားလံုးသိတဲ့ အျပင္၊ အဲဒီလူတင္မက အဲဒီလူရဲ႕ ေဆြခုႏွစ္ဆက္ မ်ိဳးခုႏွစ္ဆက္ပါ ရာဇဝင္ေၾကာင္းနဲ႔တကြ အကုန္အစင္သိႏိုင္ေလာက္တယ္။ အႏွစ္ 20/30 ေလာက္ နီးနီးနားနားေနလာတဲ့ မွတ္ဉာဏ္လည္းေကာင္းတဲ့ ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးတေယာက္ေယာက္ကို ေမးလိုက္မိလို႔ကေတာ့ မူလတန္းတုန္းက ဘာျဖစ္တာ၊ အလယ္တန္းတုန္းက ဘာျဖစ္တာကစ အေသးစိတ္ေတာင္ ေျပာျပႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။

အဲဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးမွာ လက္ထပ္ထိမ္းျမားေတာ့မယ့္ လူႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိမွတ္ကၽြမ္းဝင္လာတဲ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူအမ်ားထက္ ပိုၿပီး၊ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေပၚက စာလံုးေတြက အေရးမပါႏိုင္ဘူးဆိုတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ မ႐ွိဘူး။

***
ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေတာ့လည္း တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ။
မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာေတြ ၾကည့္လိုက္ရင္၊ ေနာက္က အၿမီးေတြ မထည့္မျဖစ္ ထည့္လာၾကၿပီ။ ဟိုးတႏွစ္ဆီက အိမ္ျပန္တုန္းမွာ ကိုယ့္ ေမာင္ဝမ္းကြဲတေယာက္ ဘာတက္ေနတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း အရင္းေခါက္ေခါက္တေယာက္က ကိုယ္နဲ႔ေတြ႕မွ ေမးရင္း ေျပာရင္းနဲ႔ သိၿပီး တအံ့တၾသ ျဖစ္သြားတာလည္း ႀကံဳဖူးတယ္။ 10 တန္းေအာင္တယ္၊ တကၠသိုလ္တက္တယ္ဆုိတာလည္း ထူးျခားျဖစ္စဉ္မွ မဟုတ္ေတာ့တာေလ။ ဘယ္သူ ဘယ္ႏွစ္က ဘယ္လိုေအာင္လို႔၊ ဘာေက်ာင္းတက္ၿပီး ဘာနဲ႔ၿပီးသြားတယ္ဆုိတာ ေတာ္႐ံုမသိၾကေတာ့ဘူး။

မႏွစ္ကေတာ့ အညာကို ေရာက္တုန္း ကိုယ့္ 3rd cousin နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္မိတယ္။ နင္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္သလားလို႔။ သူက ေျပာတယ္။ "ထံုးစံမ႐ွိတာေတြ... ဒီလူနဲ႔ ဒီလူ ဘာစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္စရာလိုသလဲ" တဲ့။

***
အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ဝတၳဳက ပစ္သြားတဲ့အခ်က္ ကိုယ့္ကို မထိတာလည္း အံ့ၾသစရာ မ႐ွိဘူးေပါ့။

***
(မွတ္ခ်က္ - နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အဲဒီတိုင္းပဲလို႔ ထင္ပါတယ္)

ဖတ္မိတာေလး