'တစ္ေယာက္ေသာသူ'
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃/၄ လေလာက္က မ်က္႐ႈ မွာ ဝင္းဦး အမွတ္တရ ပို႔စ္ေတြ သြားဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမယာ ရဲ႕ တစ္ေယာက္ေသာသူ ကို စဖတ္မိတယ္။
"နင္သိလား။ အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းျပားလွတယ္။"
အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္မဖတ္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေပၚယံ သညာသိေတြကို ခံစားမိတာနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ယွဉ္လုိ႔ ခံစားရတာ မတူဘူးမဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး ထပ္တူ တျခားသူက ေရးျပထားတာကို ဖတ္ရတဲ့အခါ...
အဲဒီလိုအေနအထားမွာ စာဖတ္ေနရင္း ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားမႈက စာနဲ႔ေရးျပလို႔ ရမယ္မထင္ဘူး။
တခါတေလ အရွိန္တခုနဲ႔ လိမ့္ေနခိုက္မွာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့မိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးေတြ။ တေနရာရာမွာ ခဏအနားရေတာ့မွ အေတြးထဲ ျပန္ေပၚလာတဲ့အခါ အတိတ္ဆုိတာ ျဖစ္သြားၿပီ။ အတိတ္ကိုက် ျပန္ရခ်င္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။
"ငါ့စိတ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈကုိ သူသိဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ငါေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ဘူး။"
"အေဝးေရာက္ယူတဲ့ စာရင္းထဲက သူ႕နာမည္ကုိ အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း ငါတုိ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာနဲ႔ အေသအခ်ာေတာင္ ဖီးလ္မတက္လုိက္ရပါဘူး။"
"ငါ အၿမဲလုိလုိ သတိတရရွိေနသူရဲ႕ အသံလုိ႔ မခံစားမိဘူး။"
သူ႕စာအဆံုးမွာ အထံုးကေလးတစ္ခုပါတယ္။ ႀကိဳးစကေလးနဲ႔။ အဲဒီ အစကေလးကို ဆြဲခ်လုိက္ရင္ရတယ္ ဆုိတာပဲ ျပထားၿပီး တကယ္ ဆြဲေျဖမျပခဲ့ဘူး။ ဖတ္တဲ့သူဟာ သူ႕ဇာတ္ေကာင္အတုိင္းပဲ အထံုးကေလးကို တသသနဲ႔ က်န္ရစ္ရေတာ့တယ္ လို႔ ျမင္မိတယ္။
ခံစားခ်က္ဆုိတာဟာလည္း ႏိႈင္းရသေဘာေဆာင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။
လူ႕ဘဝမွာလည္း တခ်ိဳ႕ေသာအာ႐ံုေတြကို အထူးျပဳၿပီး သြားေနခိုက္ မသိလုိက္မသိဘာသာ ေက်ာ္ခ်လာခဲ့တဲ့ အာ႐ံုတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။
***
ရီစရာေကာင္းတယ္ထင္တာတခုက ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ တြတ္ပီကာတြန္းေတြကို မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္ ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါမွ ငါ ဒါေတြကို ခုထိ စိတ္ဝင္စားေနတုန္းပါလားလို႔ ျပန္သိလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒါေတြကို ႐ိုးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုးသြားတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္ေနခဲ့တာပဲ ရွိတယ္။
အဲဒါ ဇာတ္လမ္းတခုလံုးနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ တခါတေလ ကိုယ့္ဘာသာေက်ာ္ခ်ခဲ့မိတဲ့ အာ႐ံုေတြ ဆုိတဲ့ တခ်က္နဲ႔ပဲ ဆုိင္တာေလးပါ။
"အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ..." ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေန ကိုယ့္ကို သတိရေစလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ဆြဲထုတ္ျပရရင္ေတာ့ ဆံုးမယ္ မဟုတ္ဘူး။
***
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'
ဟိုရက္က လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္မိေတာ့ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျပန္သတိရလာတယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျမယာပဲ ေရးခဲ့တာလားလို႔ ျပန္စဉ္းစားမိၿပီး ရွာေတာ့ ဟုတ္ေနတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္မိတုန္းက တပုဒ္တေလသာ ထင္လုိ႔ အမွတ္မထားခဲ့မိဘူး။
ဒီတပုဒ္ကိုလည္း အစအဆံုး ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ဖတ္မိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ေတာ့ မႀကံဳဖူးခဲ့ေသးေတာ့ ပထမတစ္ပုဒ္ေလာက္ စိမ့္ဝင္မလာခဲ့ဘူး ထင္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျမႇဳပ္စရာရွိတာေလးေတြကို ျမႇဳပ္ပစ္လိုက္ၿပီး တုိ႔ထိ႐ံု ေရးသြားတဲ့ အေရးအသားကို သိပ္သေဘာက်မိတယ္။ ဘယ္လို ထူးတဲ့ ပါရမီပါလိမ့္။ တခ်ိဳ႕စာေရးသူေတြ ေတာ္မွန္း သိေပမယ့္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ စိတ္အာ႐ံုထဲ ေရွာေရွာ႐ႉ႐ႉဝင္လာဖို႔ခက္၊ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ဖုိ႔ ခက္တယ္။ ျမယာကို ဖတ္မိေတာ့ တုိက္႐ိုက္ဝင္လာသလုိ စိတ္ထဲလည္း စြဲၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။
အဲဒီ ဝတၳဳကေန တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မျဖစ္မေန သတိရျပရမယ္ဆုိရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက (9 တန္း 10 တန္းေလာက္က) ကိုယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြ အေတာ္ကို စိတ္ဝင္တစား အႀကိဳက္ညီခဲ့တဲ့ (ခုထိလည္း သက္ရွိထင္ရွားရွိေသးတဲ့) ေမာ္ဒန္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းကို အကၽြမ္းတဝင္ မသိပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ မႀကိဳက္ႏိုင္တာေတြ ေတာ္ေတာ္လုပ္ျပခဲ့ေတာ့ တအံ့တၾသ စိတ္ပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳက္တာတခ်ိဳ႕လည္း လုပ္ျပႏိုင္တုန္းပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္း ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ 'နပိုလီယံ'။
'သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးက ေမြးဖြားလိုက္တဲ့လူ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရကိုေရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကိုေရာ သူက ေသြဖည္ခဲ့တာကိုး။ ေဒစီေရးလုိ ဘူဇြာမိသားစုထဲက မိန္းကေလးကို မယူႏိုင္ဘဲ ဂ်ိဳးဇက္ဖင္းလို မဟာႏြယ္ မိန္းမလည္ကိုယူတယ္ ဆုိတည္းက သူဟာ တယ္ၿပီး မဟာႏြယ္မ်ား အလယ္မွာ တြင္က်ယ္လိုသူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ျပတာပါပဲ။ မာရီယာလူဝီဇာကို ထပ္ယူျပန္ေတာ့ သူ႕ မဟာဆန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ မဟာဆီ မဟာေသြးမ်ားအလယ္မွာ တင့္တယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားဟာ ပိုၿပီး ေပၚလြင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။'
(နပိုလီယံ)
(မွတ္ခ်က္။ ကိုယ္က သမုိင္းကို မသိ၊ စိတ္လည္းမဝင္စားေတာ့ ဖတ္ရင္ အခ်က္အလက္ေတြထက္ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းတို႔လို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္ ေရးတတ္တဲ့သူေတြ ေရးတာကို ဖတ္မွ ဆံုးေအာင္ ဖတ္လို႔ရတယ္။ သူ႕စာေတြထဲမွာ အဂတိေတြပါတယ္လုိ႔ ခံစားရေသာ္ျငားလည္း ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာကို စိတ္မဝင္စားတဲ့သူအတြက္က အဂတိေလးနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕သံုးသပ္ထင္ျမင္ခ်က္ေလးပါမွ စိတ္ဝင္စားႏိုင္ေတာ့သလုိပဲ။ သမိုင္းလိုကိစၥမွာ အဂတိပါရင္ ပညာရပ္ဆုိင္ရာတန္ဖိုးက်တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ႀကိဳက္တာေတြ လူ႕သဘာဝမွာ အမ်ားသားမဟုတ္လား။ ဓညင္းသီးနဲ႔ဆုိ ပို ထမင္းစားဝင္တဲ့လူမ်ိဳးေတြလိုေပါ့။
အထက္က နပိုလီယံ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘယ္စာအုပ္ကေန ဖတ္မိမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အြန္လိုင္းကေန ဖတ္မိတာ။ အဲဒီစာပိုဒ္ကိုေတာ့ ကူးထားလိုက္မိတယ္။)
***
'ႏွစ္လုိေစသူ'
လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ မ်က္႐ႈက ဝတၳဳတိုဆိုတဲ့ label မွာ ျမယာ ဝတၳဳေတြ လိုက္ရွာမိတယ္။ ဒီတပုဒ္ ႏွစ္လုိေစသူ ကို ထပ္ေတြ႕တယ္။
သူ႕စာေတြ ဖတ္ရတာ ဖတ္ၿပီးရင္း ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္းမို႔ အဲဒီဝတၳဳကို တဆက္တည္း ၃ ခါေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္လုိက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕နာမည္နဲ႔ google ၾကည့္တယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ အဲဒီ ၃ ပုဒ္ပဲ တျခား ဆုိဒ္တခုနဲ႔ ရတီ မဂၢဇင္းဆိုဒ္မွာ ေတြ႕ရတယ္။
သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ေနာက္ဆံုးနားမွာ အထံုးကေလးနဲ႔ေပါ့။
'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... ' ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္က သူ႕စိတ္ထဲမွာ ထံုးေနခဲ့တဲ့ အထံုးေလးေပါ့။
ဒီလုိ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ိဳးကို ေဘးအျမင္နဲ႔ မွန္တယ္ မွားတယ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အေၾကာင္းမရွိဘူးလုိ႔ ယူဆတယ္။ ကာယကံရွင္အေနနဲ႔သာ ကိုယ့္အတုိင္းအဆကို အမွန္အတိုင္းသိႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ရွိဖို႔ (တနည္းအားျဖင့္) ကိုယ္နဲ႔ ဘာက ကိုက္ညီတယ္၊ ဘာကို ရေအာင္ယူရမယ္ဆုိတာကို ထင္ထင္ရွားရွား သိႏိုင္စြမ္းဖို႔သာ အဓိကပဲ။
မိန္းကေလးေတြ ဘာႀကိဳက္သလဲလုိ႔ ေမးလာရင္ ေျဖစရာ အေျဖရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ ေမးစရာေမးခြန္း မဟုတ္လုိ႔။
ကိုယ္တသက္လံုး အတူေနသြားရမယ့္သူနဲ႔ ပတ္သတ္သမွ်က ကိုယ့္ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုးကို ခ်ဳပ္တည္း ၾကပ္တည္းေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ဘဲ လႈိက္လွဲ ေႏြးေထြး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကိုမွ အေလးထားတဲ့သူမ်ိဳးဟာ အဲဒီဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးလုိ ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုလည္း ဘာမွ အံ့ၾသစရာမရွိဘူးပဲ။
ကိုယ့္ အျမင္မွာေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးမွာ ကိုယ့္အတိုင္းအဆနဲ႔ ဆီေလ်ာ္ရာကို သိတဲ့ ဉာဏ္ရည္တမ်ိဳးရွိတယ္။ အဲလိုဉာဏ္ရွိဖို႔ဟာ မလြယ္ဘူး။ (မိန္းမေတြဟာ သိပ္ စိတ္ကူးယဉ္တယ္ေလ)။ ေနာက္ အဲလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ဉာဏ္ရွိတယ္လို႔ အမ်ားစုက မသတ္မွတ္ဘူး (အဲဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာကလည္း ဉာဏ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆိုလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေရးျပမထားဘူး သူ ဝွက္ထားတယ္)။
'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... '
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဝတၳဳရဲ႕ အသက္က အဲဒီ စာေၾကာင္းေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးပဲ။
ဒီတခါေတာ့ အထံုးကေလးကို ျပ႐ံုမွ်မကဘဲ ဇာတ္ေကာင္ကိုယ္တုိင္က သူ႕အထံုးကို သူ ျပန္ေျဖသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ေျဖပံုေျဖနည္းေၾကာင့္ပဲ တခ်ိဳ႕ေသာ စာဖတ္သူေတြရဲ႕အာ႐ံုမွာ အထံုးတစ္ခု ျပန္ထံုးသြားေစမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ကေတာ့ ဖတ္ၿပီး ဘဝင္က်သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘာနာမည္မွ မတပ္၊ ဘယ္သူမွန္း မသိလည္း အဲဒါ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူတစ္ေယာက္ ေရးထားတယ္ဆုိတာ သိသာႏိုင္တဲ့ ေရးဟန္မ်ိဳးကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူနဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေရးသူေတြမွာ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈ၊ ဖန္တီးမႈ အာ႐ံုေတြ ရွိၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။ တူစရာလည္း မလိုအပ္တဲ့ အာ႐ံုေတြေပါ့။ ကြဲျပားေနမွသာ အရသာခံႏိုင္မယ့္ အာ႐ံုေတြေပါ့။
၃ ပုဒ္လံုး ရတီမဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ့ ဝတၳဳတုိေတြပါ။
***
သာဓုေခၚတာ အမွ်ေဝတာတုိ႔ဆုိတဲ့ ေမြးကတည္းက အ႐ိုးစြဲလာတဲ့ အေလ့အထေတြကို ခုမွ ျပည့္ျပည့္ဝဝ လုိလိုလားလား လုပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာမိတယ္။
ဖတ္လုိက္ရလို႔ ဘဝင္က်သြားတဲ့ စာမ်ိဳးေတြ႕ရင္ ကိုယ့္မွာ သာဓုေခၚခ်င္လာတာ တကယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာသူ' စဖတ္ကတည္းက "ေကာင္းလုိက္တာ" ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို ၃ ႀကိမ္ ၃ ခါေရးၿပီး facebook မွာ တင္မိတယ္။ သာဓုရဲ႕ အနက္ကလည္း "ေကာင္းေလစြ" လို႔ ႏွစ္ေထာင္းအားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ ကိုယ္ ဖတ္သလို သူမ်ားကိုပါ ဇြတ္ ဖတ္ေစခ်င္လာတဲ့အခါ facebook မွာတင္ မက gtalk ကေနပါ တဘက္လူ အားလား မအားလား မစဉ္းစားႏိုင္ဘဲ လင့္ခ္ ေပးမိတယ္။ ဒါတင္အားမရလို႔ စာေရးၿပီးပါ တင္ရတယ္။ ေဝမွ်တယ္ဆုိတာလည္း အမွ်ေဝျခင္းတမ်ိဳးေပါ့။
ကိုယ္ ႀကိဳက္တဲ့စာေတြ၊ စာေရးသူေတြ မနည္းဘူး ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သာဓုေခၚၿပီး အမွ်ေဝခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဘဝင္က်သြားတဲ့ထိ ျဖစ္ရတာေတာ့ သိပ္မမ်ားလွဘူး။ ဟိုအရင္ႏွစ္ေတြဆီက မပါဘဲ၊ ဒီေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ေတာ့ 'ေတဇာ' နဲ႔ 'ျမယာ'။
***
မ်က္႐ႈဆိုဒ္က ခုေလာေလာဆယ္ ဝင္မရျဖစ္ေနတယ္။ ေအာက္ကလင့္ခ္ေတြက တျခားဆုိဒ္ေတြက လင့္ခ္ေတြ။
'တစ္ေယာက္ေသာသူ'
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'
'ႏွစ္လုိေစသူ'
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ၃/၄ လေလာက္က မ်က္႐ႈ မွာ ဝင္းဦး အမွတ္တရ ပို႔စ္ေတြ သြားဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမယာ ရဲ႕ တစ္ေယာက္ေသာသူ ကို စဖတ္မိတယ္။
"နင္သိလား။ အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းျပားလွတယ္။"
အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္မဖတ္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေပၚယံ သညာသိေတြကို ခံစားမိတာနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ယွဉ္လုိ႔ ခံစားရတာ မတူဘူးမဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး ထပ္တူ တျခားသူက ေရးျပထားတာကို ဖတ္ရတဲ့အခါ...
အဲဒီလိုအေနအထားမွာ စာဖတ္ေနရင္း ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားမႈက စာနဲ႔ေရးျပလို႔ ရမယ္မထင္ဘူး။
တခါတေလ အရွိန္တခုနဲ႔ လိမ့္ေနခိုက္မွာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့မိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးေတြ။ တေနရာရာမွာ ခဏအနားရေတာ့မွ အေတြးထဲ ျပန္ေပၚလာတဲ့အခါ အတိတ္ဆုိတာ ျဖစ္သြားၿပီ။ အတိတ္ကိုက် ျပန္ရခ်င္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။
"ငါ့စိတ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈကုိ သူသိဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ငါေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ဘူး။"
"အေဝးေရာက္ယူတဲ့ စာရင္းထဲက သူ႕နာမည္ကုိ အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း ငါတုိ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာနဲ႔ အေသအခ်ာေတာင္ ဖီးလ္မတက္လုိက္ရပါဘူး။"
"ငါ အၿမဲလုိလုိ သတိတရရွိေနသူရဲ႕ အသံလုိ႔ မခံစားမိဘူး။"
သူ႕စာအဆံုးမွာ အထံုးကေလးတစ္ခုပါတယ္။ ႀကိဳးစကေလးနဲ႔။ အဲဒီ အစကေလးကို ဆြဲခ်လုိက္ရင္ရတယ္ ဆုိတာပဲ ျပထားၿပီး တကယ္ ဆြဲေျဖမျပခဲ့ဘူး။ ဖတ္တဲ့သူဟာ သူ႕ဇာတ္ေကာင္အတုိင္းပဲ အထံုးကေလးကို တသသနဲ႔ က်န္ရစ္ရေတာ့တယ္ လို႔ ျမင္မိတယ္။
ခံစားခ်က္ဆုိတာဟာလည္း ႏိႈင္းရသေဘာေဆာင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။
လူ႕ဘဝမွာလည္း တခ်ိဳ႕ေသာအာ႐ံုေတြကို အထူးျပဳၿပီး သြားေနခိုက္ မသိလုိက္မသိဘာသာ ေက်ာ္ခ်လာခဲ့တဲ့ အာ႐ံုတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။
***
ရီစရာေကာင္းတယ္ထင္တာတခုက ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ တြတ္ပီကာတြန္းေတြကို မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္ ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါမွ ငါ ဒါေတြကို ခုထိ စိတ္ဝင္စားေနတုန္းပါလားလို႔ ျပန္သိလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒါေတြကို ႐ိုးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုးသြားတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္ေနခဲ့တာပဲ ရွိတယ္။
အဲဒါ ဇာတ္လမ္းတခုလံုးနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ တခါတေလ ကိုယ့္ဘာသာေက်ာ္ခ်ခဲ့မိတဲ့ အာ႐ံုေတြ ဆုိတဲ့ တခ်က္နဲ႔ပဲ ဆုိင္တာေလးပါ။
"အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ..." ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေန ကိုယ့္ကို သတိရေစလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ဆြဲထုတ္ျပရရင္ေတာ့ ဆံုးမယ္ မဟုတ္ဘူး။
***
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'
ဟိုရက္က လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္မိေတာ့ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျပန္သတိရလာတယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျမယာပဲ ေရးခဲ့တာလားလို႔ ျပန္စဉ္းစားမိၿပီး ရွာေတာ့ ဟုတ္ေနတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္မိတုန္းက တပုဒ္တေလသာ ထင္လုိ႔ အမွတ္မထားခဲ့မိဘူး။
ဒီတပုဒ္ကိုလည္း အစအဆံုး ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ဖတ္မိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ေတာ့ မႀကံဳဖူးခဲ့ေသးေတာ့ ပထမတစ္ပုဒ္ေလာက္ စိမ့္ဝင္မလာခဲ့ဘူး ထင္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျမႇဳပ္စရာရွိတာေလးေတြကို ျမႇဳပ္ပစ္လိုက္ၿပီး တုိ႔ထိ႐ံု ေရးသြားတဲ့ အေရးအသားကို သိပ္သေဘာက်မိတယ္။ ဘယ္လို ထူးတဲ့ ပါရမီပါလိမ့္။ တခ်ိဳ႕စာေရးသူေတြ ေတာ္မွန္း သိေပမယ့္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ စိတ္အာ႐ံုထဲ ေရွာေရွာ႐ႉ႐ႉဝင္လာဖို႔ခက္၊ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ဖုိ႔ ခက္တယ္။ ျမယာကို ဖတ္မိေတာ့ တုိက္႐ိုက္ဝင္လာသလုိ စိတ္ထဲလည္း စြဲၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။
အဲဒီ ဝတၳဳကေန တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မျဖစ္မေန သတိရျပရမယ္ဆုိရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက (9 တန္း 10 တန္းေလာက္က) ကိုယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြ အေတာ္ကို စိတ္ဝင္တစား အႀကိဳက္ညီခဲ့တဲ့ (ခုထိလည္း သက္ရွိထင္ရွားရွိေသးတဲ့) ေမာ္ဒန္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းကို အကၽြမ္းတဝင္ မသိပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ မႀကိဳက္ႏိုင္တာေတြ ေတာ္ေတာ္လုပ္ျပခဲ့ေတာ့ တအံ့တၾသ စိတ္ပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳက္တာတခ်ိဳ႕လည္း လုပ္ျပႏိုင္တုန္းပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္း ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ 'နပိုလီယံ'။
'သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးက ေမြးဖြားလိုက္တဲ့လူ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရကိုေရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကိုေရာ သူက ေသြဖည္ခဲ့တာကိုး။ ေဒစီေရးလုိ ဘူဇြာမိသားစုထဲက မိန္းကေလးကို မယူႏိုင္ဘဲ ဂ်ိဳးဇက္ဖင္းလို မဟာႏြယ္ မိန္းမလည္ကိုယူတယ္ ဆုိတည္းက သူဟာ တယ္ၿပီး မဟာႏြယ္မ်ား အလယ္မွာ တြင္က်ယ္လိုသူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ျပတာပါပဲ။ မာရီယာလူဝီဇာကို ထပ္ယူျပန္ေတာ့ သူ႕ မဟာဆန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ မဟာဆီ မဟာေသြးမ်ားအလယ္မွာ တင့္တယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားဟာ ပိုၿပီး ေပၚလြင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။'
(နပိုလီယံ)
(မွတ္ခ်က္။ ကိုယ္က သမုိင္းကို မသိ၊ စိတ္လည္းမဝင္စားေတာ့ ဖတ္ရင္ အခ်က္အလက္ေတြထက္ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းတို႔လို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္ ေရးတတ္တဲ့သူေတြ ေရးတာကို ဖတ္မွ ဆံုးေအာင္ ဖတ္လို႔ရတယ္။ သူ႕စာေတြထဲမွာ အဂတိေတြပါတယ္လုိ႔ ခံစားရေသာ္ျငားလည္း ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာကို စိတ္မဝင္စားတဲ့သူအတြက္က အဂတိေလးနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕သံုးသပ္ထင္ျမင္ခ်က္ေလးပါမွ စိတ္ဝင္စားႏိုင္ေတာ့သလုိပဲ။ သမိုင္းလိုကိစၥမွာ အဂတိပါရင္ ပညာရပ္ဆုိင္ရာတန္ဖိုးက်တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ႀကိဳက္တာေတြ လူ႕သဘာဝမွာ အမ်ားသားမဟုတ္လား။ ဓညင္းသီးနဲ႔ဆုိ ပို ထမင္းစားဝင္တဲ့လူမ်ိဳးေတြလိုေပါ့။
အထက္က နပိုလီယံ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘယ္စာအုပ္ကေန ဖတ္မိမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အြန္လိုင္းကေန ဖတ္မိတာ။ အဲဒီစာပိုဒ္ကိုေတာ့ ကူးထားလိုက္မိတယ္။)
***
'ႏွစ္လုိေစသူ'
လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ မ်က္႐ႈက ဝတၳဳတိုဆိုတဲ့ label မွာ ျမယာ ဝတၳဳေတြ လိုက္ရွာမိတယ္။ ဒီတပုဒ္ ႏွစ္လုိေစသူ ကို ထပ္ေတြ႕တယ္။
သူ႕စာေတြ ဖတ္ရတာ ဖတ္ၿပီးရင္း ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္းမို႔ အဲဒီဝတၳဳကို တဆက္တည္း ၃ ခါေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္လုိက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕နာမည္နဲ႔ google ၾကည့္တယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ အဲဒီ ၃ ပုဒ္ပဲ တျခား ဆုိဒ္တခုနဲ႔ ရတီ မဂၢဇင္းဆိုဒ္မွာ ေတြ႕ရတယ္။
သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ေနာက္ဆံုးနားမွာ အထံုးကေလးနဲ႔ေပါ့။
'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... ' ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္က သူ႕စိတ္ထဲမွာ ထံုးေနခဲ့တဲ့ အထံုးေလးေပါ့။
ဒီလုိ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ိဳးကို ေဘးအျမင္နဲ႔ မွန္တယ္ မွားတယ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အေၾကာင္းမရွိဘူးလုိ႔ ယူဆတယ္။ ကာယကံရွင္အေနနဲ႔သာ ကိုယ့္အတုိင္းအဆကို အမွန္အတိုင္းသိႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ရွိဖို႔ (တနည္းအားျဖင့္) ကိုယ္နဲ႔ ဘာက ကိုက္ညီတယ္၊ ဘာကို ရေအာင္ယူရမယ္ဆုိတာကို ထင္ထင္ရွားရွား သိႏိုင္စြမ္းဖို႔သာ အဓိကပဲ။
မိန္းကေလးေတြ ဘာႀကိဳက္သလဲလုိ႔ ေမးလာရင္ ေျဖစရာ အေျဖရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ ေမးစရာေမးခြန္း မဟုတ္လုိ႔။
ကိုယ္တသက္လံုး အတူေနသြားရမယ့္သူနဲ႔ ပတ္သတ္သမွ်က ကိုယ့္ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုးကို ခ်ဳပ္တည္း ၾကပ္တည္းေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ဘဲ လႈိက္လွဲ ေႏြးေထြး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကိုမွ အေလးထားတဲ့သူမ်ိဳးဟာ အဲဒီဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးလုိ ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုလည္း ဘာမွ အံ့ၾသစရာမရွိဘူးပဲ။
ကိုယ့္ အျမင္မွာေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးမွာ ကိုယ့္အတိုင္းအဆနဲ႔ ဆီေလ်ာ္ရာကို သိတဲ့ ဉာဏ္ရည္တမ်ိဳးရွိတယ္။ အဲလိုဉာဏ္ရွိဖို႔ဟာ မလြယ္ဘူး။ (မိန္းမေတြဟာ သိပ္ စိတ္ကူးယဉ္တယ္ေလ)။ ေနာက္ အဲလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ဉာဏ္ရွိတယ္လို႔ အမ်ားစုက မသတ္မွတ္ဘူး (အဲဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာကလည္း ဉာဏ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆိုလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေရးျပမထားဘူး သူ ဝွက္ထားတယ္)။
'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... '
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဝတၳဳရဲ႕ အသက္က အဲဒီ စာေၾကာင္းေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးပဲ။
ဒီတခါေတာ့ အထံုးကေလးကို ျပ႐ံုမွ်မကဘဲ ဇာတ္ေကာင္ကိုယ္တုိင္က သူ႕အထံုးကို သူ ျပန္ေျဖသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ေျဖပံုေျဖနည္းေၾကာင့္ပဲ တခ်ိဳ႕ေသာ စာဖတ္သူေတြရဲ႕အာ႐ံုမွာ အထံုးတစ္ခု ျပန္ထံုးသြားေစမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ကေတာ့ ဖတ္ၿပီး ဘဝင္က်သြားတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဘာနာမည္မွ မတပ္၊ ဘယ္သူမွန္း မသိလည္း အဲဒါ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူတစ္ေယာက္ ေရးထားတယ္ဆုိတာ သိသာႏိုင္တဲ့ ေရးဟန္မ်ိဳးကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူနဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေရးသူေတြမွာ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈ၊ ဖန္တီးမႈ အာ႐ံုေတြ ရွိၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။ တူစရာလည္း မလိုအပ္တဲ့ အာ႐ံုေတြေပါ့။ ကြဲျပားေနမွသာ အရသာခံႏိုင္မယ့္ အာ႐ံုေတြေပါ့။
၃ ပုဒ္လံုး ရတီမဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ့ ဝတၳဳတုိေတြပါ။
***
သာဓုေခၚတာ အမွ်ေဝတာတုိ႔ဆုိတဲ့ ေမြးကတည္းက အ႐ိုးစြဲလာတဲ့ အေလ့အထေတြကို ခုမွ ျပည့္ျပည့္ဝဝ လုိလိုလားလား လုပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာမိတယ္။
ဖတ္လုိက္ရလို႔ ဘဝင္က်သြားတဲ့ စာမ်ိဳးေတြ႕ရင္ ကိုယ့္မွာ သာဓုေခၚခ်င္လာတာ တကယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာသူ' စဖတ္ကတည္းက "ေကာင္းလုိက္တာ" ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို ၃ ႀကိမ္ ၃ ခါေရးၿပီး facebook မွာ တင္မိတယ္။ သာဓုရဲ႕ အနက္ကလည္း "ေကာင္းေလစြ" လို႔ ႏွစ္ေထာင္းအားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ ကိုယ္ ဖတ္သလို သူမ်ားကိုပါ ဇြတ္ ဖတ္ေစခ်င္လာတဲ့အခါ facebook မွာတင္ မက gtalk ကေနပါ တဘက္လူ အားလား မအားလား မစဉ္းစားႏိုင္ဘဲ လင့္ခ္ ေပးမိတယ္။ ဒါတင္အားမရလို႔ စာေရးၿပီးပါ တင္ရတယ္။ ေဝမွ်တယ္ဆုိတာလည္း အမွ်ေဝျခင္းတမ်ိဳးေပါ့။
ကိုယ္ ႀကိဳက္တဲ့စာေတြ၊ စာေရးသူေတြ မနည္းဘူး ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သာဓုေခၚၿပီး အမွ်ေဝခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဘဝင္က်သြားတဲ့ထိ ျဖစ္ရတာေတာ့ သိပ္မမ်ားလွဘူး။ ဟိုအရင္ႏွစ္ေတြဆီက မပါဘဲ၊ ဒီေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ေတာ့ 'ေတဇာ' နဲ႔ 'ျမယာ'။
***
မ်က္႐ႈဆိုဒ္က ခုေလာေလာဆယ္ ဝင္မရျဖစ္ေနတယ္။ ေအာက္ကလင့္ခ္ေတြက တျခားဆုိဒ္ေတြက လင့္ခ္ေတြ။
'တစ္ေယာက္ေသာသူ'
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'
'ႏွစ္လုိေစသူ'
***
