ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင့္ စကားေျပာျခင္း

နဖူးပိုက်ယ္လာတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းကလို ဆံပင္တုိတိုကပ္ကပ္ထားတုန္းေပမယ့္ အရင္ကထက္ ပါးသြားတယ္ (ထင္တယ္)။ ကိုကုိ ဆံပင္ေရာ ျဖဴေနၿပီလား။

ကိုကိုဟာ အျပင္မွာမသိတဲ့လူအဖို႔ ဓါတ္ပံုထဲကေန ျဖဴသလား ညိဳသလား၊ ႏုသလား ရင့္သလား၊ ပိန္သလား ျပည့္သလား၊ ျမင့္သလား နိမ့္သလား ခြဲျခားဖို႔ခက္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔။ ႐ႈေထာင့္နဲ႔ အလင္းအေမွာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ တစ္ေနရာတစ္မ်ိဳးစီ ျဖစ္ေနတတ္လို႔။ သိခဲ့ဖူးတဲ့လူေတာင္ ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားသလဲ မွန္မွန္ကန္ကန္ မခန္႔မွန္းႏုိင္ဘူး။

တခ်ိဳ႕ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ကိုကို အသက္ႀကီးသြားၿပီ၊ လူႀကီးျဖစ္သြားၿပီ လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ ေတာလမ္းနံေဘးက သစ္ပင္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ပံုဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ 17 ႏွစ္ စေတြ႕ၾကတုန္းကထက္ေတာင္ ဘာမွ ပိုမႀကီးေသးဘူးလို႔ ထင္ရျပန္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ၿပံဳးရယ္ေနတဲ့ ပံုေတြေပါ့။ ေသခ်ာတာေတာ့ အရင္ကလုိ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ပင္ပန္းလုိ႔ ျဖစ္မယ္။ ကုိကုိ ရယ္ေနတဲ့ပံုေတြကို ျမင္ရတာ ဟုိးအရင္ စေတြ႕တုန္းကအခ်ိန္ေတြကို သတိရမိတယ္။

ကိုကို႔ကို ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ တခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းကလည္း ျမန္မာလိုကလြဲလုိ႔ တျခားဘာမွ မဝတ္ဘူး၊ ကိုယ္ မွတ္မိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခု ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႔မဟုတ္တဲ့ပံုေတြခ်ည္းပဲေတြ႕ေတာ့လည္း ဟိုးအရင္ကတည္းက ျမင္ေနက်လိုပဲ။ ကိုကို ခုထိ jean ကို ကိုယ္ေပၚမတင္ခ်င္ဘူး လုပ္တုန္းလား။ holiday သြားတဲ့ပံုေတြမွာကိုပဲ jean pants ေလးေတာင္မွ မေတြ႕မိဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ၾကည့္ရတဲ့ ပံုေတြထဲမွာပဲ မပါတာလား။ တခ်ိန္လံုး ကိုကို႔ကို သံေယာင္လုိက္ၿပီး၊ တေလသံတည္းလုိက္ထြက္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့၊ ကိုကို႔ေနာက္လိုက္သာ လုပ္လာခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ jean ကလြဲလို႔ ဘာမွေတာင္ ကိုယ္ေပၚမတင္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ သိရင္ အံ့ၾသမလား။ အံ့ၾသမယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကို ကိုကို သိၿပီးသားပဲ။

အရြက္ေတြမရွိတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ပံုလည္း ငယ္႐ုပ္မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ေျခာက္ေသြ႕ေအးစက္မယ္ ထင္ရတဲ့ ေနာက္ခံပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဲဒီသစ္ပင္ေရွ႕မွာ ကိုကို တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနတာေတြ႕ရေတာ့...

ကိုယ္ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ ကိုကို။
သူတပါးကို သနားၾကင္နာသလုိ ခံစားမိတဲ့အခါတိုင္း ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ လိပ္ျပာမလံုသလုိ ခံစားရတတ္တယ္။ ဒီလုိေျပာရင္ ကိုကိုကေတာ့ သဘာဝမက်တဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ ခံစားမႈေတြလို႔ ေျပာဦးမယ္။ ခုဆုိ ကိုယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုပါ စစ္ၾကည့္ခ်င္မိဦးမယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ သူမ်ားကို သနားပါတယ္ေနာ္လုိ႔ ေျပာရမွာ အေပၚစီးဆန္သလုိလုိ ကိုယ့္ဘာသာ ဘဝင္ျမင့္သလုိလုိ ပံုစံမ်ိဳးလို႔ ထင္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္သနားၾကင္နာတာကို ခံလိုက္ရတဲ့ လူရဲ႕ျဖစ္တည္မႈကို ထိပါးသလုိထင္လို႔ ေျပာထြက္ဖို႔ အင္မတိ အင္မတန္ ဝန္ေလးတာပဲ။

ဒီေလာက္ေျပာရင္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ကိုကို သိမယ္မဟုတ္လား။ ကုိယ္က ဘယ္ေနရာမွာမွ ကိုကို႔ထက္ ပိုသာေနလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို႔အတြက္ ဘယ္ေနရာမွာမွ ကြက္လပ္ မရွိေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။

ကြင္းျပင္ထဲမွာ ကိုကို႔ေနာက္ေက်ာဘက္ကို အေဝးက လွမ္းျမင္ရတဲ့ပံုကို အၾကာႀကီးၾကည့္ရင္း အဲဒီေက်ာဘက္မွာ တကယ္ပဲ ရပ္ေနရသလို ထင္လာမိတယ္။ အဲလိုအေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ တခါ ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသည္ေလာက္က်ယ္တဲ့ ကြင္းျပင္ထဲမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အဲသည္လို ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေလၾကမ္းတိုက္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ပံုထဲမွာေတာ့ ကိုကို႔ ကုတ္အက်ႌရွည္ရဲ႕ အနားေတြေတာင္ လြင့္ပါးလို႔ေနတယ္။

ဟိုးတုန္းကအခ်ိန္ေတြကို ျပန္စဉ္းစားမိရင္ အဲဒီတုန္းက သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ အစုအဖြဲ႕ကေလး တခ်ိန္မွာ တေယာက္တေနရာစီ ေဝးလံလြင့္ပါးၿပီး ျပတ္ေတာက္ကုန္ၾကမယ္ မထင္ခဲ့ရဘူး။ လူေတြဟာ အနာဂတ္မွာ ဘာေတြျဖစ္မယ္ဆုိတာ ႀကိဳသိခြင့္မရလုိ႔သာ ပစၥဳပၸန္မွာ ေနသာထုိင္သာရွိႏိုင္တယ္ဆုိတာ ဟုတ္မွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ ဖဲ့ထုတ္လို႔မရတဲ့ ျဖစ္စဉ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ ျပန္စခြင့္ရလည္း အဲဒီ အပိုင္းအျခားကာလကို အဲဒီအတုိင္းသာ တေသြမတိမ္း လက္ခံရမွာပါ။

ကိုကိုေျပာဖူးသလုိပဲ ကိုယ္ဟာ တသက္လံုး ေလ့က်င့္ကၽြမ္းဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေလ့အထေတြကို တစ္ရက္ တစ္မနက္မွာတင္ စြန္႔လိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့သူ၊ ခုတခဏမွ ေတြ႕ထိသိျမင္တဲ့ အေလ့အထတခ်ိဳ႕ကုိလည္း ခ်က္ခ်င္း ေလ့က်က္သိုမွီးၿပီးသားလိုျဖစ္ေအာင္ အညႇာလြယ္တဲ့သူ။ ထသြားၿပီးရင္ ျပန္မၾကည့္ခ်င္တဲ့သူ။ ကိုယ္ အမွတ္ရမယ့္ အေျဖလႊာက ကိုယ့္လက္ေရးကိုေတာင္ ေနာက္တခါ ျပန္မစစ္ေဆးခ်င္တဲ့သူ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ အရင္းအတိုင္း မျမင္ႏိုင္စြမ္းဘူးေနမွာေပါ့။ ေလယူရာတိမ္းၿပီး ယိမ္းခ်င္တတ္တဲ့သူသာ ျဖစ္မွာေပါ့။

လူေတြရဲ႕ အထင္အျမင္ေတြဟာလည္း inertia ေတြ သိပ္မ်ားတယ္ေနာ္ ကိုကို။ သူတို႔ေရွ႕မွာ တေလွ်ာက္လံုးက ေလႏွင္ရာလြင့္ခဲ့ဖူးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အတည္တက် အျမစ္တြယ္ခြင့္ မေပးခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ေလတိုက္ထဲမွာပဲ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ေစာဒကမတက္ဖို႔သာ ေျပာမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ေစာဒကတက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို႔ကို တိုင္တည္ခ်င္႐ံုပါပဲ။

ကိုကို႔ ေနပံုထုိင္ပံု ဝတ္ပံုစားပံုေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းလည္း ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ျမင္သားတက်ရွိေနတာပါပဲ။ အေပၚယံေတြ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ မေျပာင္းတာေတြ ရွိေနေသးတာကိုး။ အဲသည္မ်က္လံုးေတြ၊ အဲသည္အၿပံဳးေတြနဲ႔ အဲသည္အၾကည့္ေတြေပါ့။ ဟိုတုန္းကတည္းကလို မေျပာင္းလဲေသးတဲ့၊ ကိုယ္တုိင္ေရာ သူတပါးကိုပါ ေက်နပ္ စိတ္ခ် ႏွစ္လို ယံုၾကည္စိတ္ကုိ ကူးစက္ေစၿမဲ ကိုကို႔ မူပိုင္အရာေတြေပါ့။ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကမွ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ခိုင္ၿမဲတဲ့ ဂုဏ္သတၱိေတြေပါ့။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ၾကားကာလအခ်ိန္ေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျခားနားမေနႏိုင္တာ။ ဘယ္လုိစိတ္နဲ႔မွ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ ဘဝေပးအေျခအေနရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ ေျပာပါရေစဦး။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း မွန္ရာကိုေျပာဖို႔ ခ်င့္ခ်ိန္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ကိုကိုနဲ႔က်မွ ႀကံဳေနရတာလည္း ဒီဘဝမွာေတာ့ မေရွာင္လြဲႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။

ၾကည့္မိသမွ်ပံုေတြထဲမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ေဘးနားမွာ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ မရွိေသးတာလဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ တစ္ေယာက္တည္း ေနေနေသးတာလဲ။ mid-30s ဆိုတဲ့ အသက္အရြယ္ဟာ ဘဝမွာ အစစအရာရာ ျပည့္စံုေအာင္ျမင္ၿပီးသား၊ အေျခတက် ရပ္တည္ႏိုင္ၿပီးသား ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဖို႔ တစ္ေယာက္တည္း မလံုေလာက္ႏိုင္စေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္အခါမဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ အေျပာင္းအလဲျမန္ၿပီး၊ ေအးစက္ သက္မဲ့တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ေႏြးေထြးႏွစ္သိမ့္မယ့္၊ ၾကင္နာယုယမယ့္၊ မွ်ေဝခံစားမယ့္သူ မပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း မေနပါနဲ႔။

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုထင္ျမင္လည္း ဒီစကားေတြကို ကိုယ္ အရွင္းလင္းဆံုးေသာ စိတ္ထားနဲ႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ ကိုကိုကေတာ့ ယံုႏိုင္မွာပါ။ ကုိကုိ ယံုမွာကို ေသခ်ာသိေပမယ့္၊ ယံုၾကည္ၿပီးမွ ခါးသက္ေနရမွာ စိုးလုိ႔ အဲဒီမွန္ေသာစကားေတြကို ကိုယ္ မဆုိခ်င္တာပဲ။

ကုိယ္ကေတာ့ ဒီလိုပါပဲ။ အတိတ္ကလူေတြကို ျမင္ရင္၊ သတင္းၾကားရရင္ အတိတ္ကို မွန္းၿပီး လြမ္းမိတယ္။ ကြယ္ရင္ေမ့ၿပီး ေတြ႕ေသေအာင္လြမ္းတယ္လုိ႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္မကတဲ့ သူေတြက ေျပာခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ တခါတရံ၊ အေၾကာင္းတစံုတရာေလးသာ မဟုတ္ဘဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ကြယ္ခဲ့ ခ်န္ခဲ့ရတာေတြကို မသိလုိက္ မသိဘာသာ ေမ့ထားလို႔သာ မရခဲ့ရင္ ကိုယ္ ဘယ္လုိမ်ားေနရမွာပါလိမ့္။ တကယ္ေတာ့ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ တည့္တည့္ေနႏိုင္ေအာင္ အလုိေလ်ာက္ ႀကိဳးစားလိုက္မိတာ ျဖစ္မွာပါ။

စေတြ႕ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္အပိုင္းအျခားေတြေလာက္က ၿခံဝန္းက်ယ္တစ္ခုထဲ သစ္ပင္တပင္ကို ပတ္ဝိုင္းထားတဲ့ ခံုတန္းေရွ႕ စားပြဲမွာ ကြန္ပါဘူးေပၚက ထပ်ံေနသလုိဟန္နဲ႔ tweety ႐ုပ္ကေလးကို ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေဟာင္းရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဖံုးေပၚမွာ ကိုကို မင္အနက္နဲ႔ ကူးဆြဲခဲ့တယ္။ ကိုယ္ စာလုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ကိုကို စာစစ္ေနတုန္း high light နဲ႔အေရာင္ျခယ္ၿပီး 'ၾကက္ပ်ံမက်' လုိ႔ ပံုအၫႊန္းစာတပ္ေတာ့ ကိုကိုက ယူၾကည့္ၿပီး 'tweety က ၾကက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဲေပါက္ကေလးပါ' တဲ့။ ကိုယ္က 'မဟုတ္ဘူး ၾကက္ကေလး' လုိ႔။ tv မွာလာရင္ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ၿပီး ႐ံႈးတဲ့လူ ဒိန္ခ်ဉ္တိုက္ေၾကးလို႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာတြန္းကားလည္း ေစာင့္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအေလာင္းအစားကလည္း အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ ၾကားအခ်ိန္ေတြမွာလည္း အဲဒီအေၾကာင္းအရာဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲ အမွတ္တရ ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအေကာင္ေလးဟာလည္း ၾကက္လည္းမဟုတ္၊ ဘဲလည္းမဟုတ္တဲ့ ကေနဒီယန္ငွက္ကေလးလုိ႔ ေနာင္ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သိတယ္။

ကိုကို မွတ္မိေသးလား။

ခုေတာ့ အဲဒီငွက္ကေလးရဲ႕ ပံုေလးေတြျမင္ရင္ ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အတိတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ကိုယ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကအတိတ္ကို ဘယ္စိတ္နဲ႔မွ တမ္းတတာမဟုတ္ဘဲ အဲဒီအခ်ိန္ရဲ႕ ရွင္းလင္းသန္႔စင္ႏိုင္ၾကတဲ့ စိတ္ႏွလံုးသက္သက္ေတြကိုသာ လြမ္းဆြတ္မိတာပါလုိ႔ သူ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ ကိုကို။

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုကိုအပါအဝင္ အဲဒီအခ်ိန္က သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ လူတခ်ိဳ႕နဲ႔ အတူဆံုျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္။ စကားေတြလည္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ဖုိ႔ ခဲယဉ္းတယ္ဆုိတာလည္း သိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ အဲဒီဆႏၵကို တကယ္ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္ရဲ႕လားဆုိတာ ကိုယ့္ဘာသာ မေသခ်ာျပန္ပါဘူး။ ကိုယ္ဟာ အရင္တုန္းကလိုပါပဲ။ ဘာကိုမွ မျပတ္သားဘူး။ ဒါေပမဲ့ အစြန္းတဘက္မွာ ရပ္တတ္တယ္။

ခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကေတာ့ ဘာမွ မမယ္ရလွပါဘူး။ ကိုကို သိၿပီးတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္မယ္လုိ႔ ကုိယ္ ေမွ်ာ္လင့္စီစဉ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္မလာဘူး။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရင္ ရႏိုင္ေပမယ့္ ဒီတိုင္း ရပ္ေနခဲ့မိတယ္။ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ အေနအထား မရႏိုင္ရင္ မယူဘူးဆုိတဲ့ တယူသန္စိတ္နဲ႔ေပါ့။ ေလာကမွာ တနည္းနည္းနဲ႔ ျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတိုင္းလည္း ကာယကံရွင္ေတြအဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေရွ႕မဆက္ဘူးလို႔ ခ်လုိက္ရတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ရွိေသးတာပဲလို႔ နားလည္ေစလိုက္တဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။ ကိုယ့္ မေခ်ာေမြ႕တဲ့ အတြင္းသေဘာေတြကို တိုက္စားခံလိုက္ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳပါပဲ။

လမ္းဆံုလမ္းခြေတြ ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကုိကို႔ဆီက ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုခုကို ကိုယ္တုိင္ မသိလိုက္ဘဲ မွန္းဆၾကည့္မိတတ္တယ္။ တေလွ်ာက္လံုး ကိုကို တန္ဖိုးထားၿပီး ႏွစ္ျမဳပ္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အရာကို ကိုယ္က အေပၚယံ ပကာသနကိစၥလိုသာ သတ္မွတ္ ရယူခ်င္တဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳး ရွိေနတုန္းပဲ။

နာခံလြယ္ခဲ၊ ေမ့ေပ်ာက္လြယ္ခဲ၊ မွတ္မိလြယ္ခဲလာၿပီး ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ အိပ္မက္ေတြလည္း မက္ခဲလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခါတေလ ထင္ထင္ရွားရွား မက္မိတတ္တဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲက အဲဒီၿမိဳ႕ကေလး၊ အဲဒီလမ္းကေလး၊ အဲဒီေကာင္းကင္ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ ရနံ႔ေတြနဲ႔ အဲဒီတုန္းက စိတ္ႏွလံုးကုိပါ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ထိ ျပန္ခံစားလို႔ ရေနတတ္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ မသိႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ကိုယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေက်းဇူးျပဳဖို႔ ေတြ႕ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကိုေပါ့။ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ေမတၱာေစတနာ မပ်က္လည္းဘဲ ဘာေကာင္းက်ိဳးမွ အျပန္အလွန္ မျပဳႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မရည္ရြယ္ မလုပ္ကိုင္ပါဘဲ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ထိခုိက္ေစတဲ့အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။

ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဖန္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲေပါ့။

ခုေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာ ကိုကို ၿပံဳးေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲေနာ္ လို႔ ျပန္ေတြးယူၾကည့္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခြးကေလးေပြ႕လ်က္ပံုရယ္၊ ေခြးကေလးခ်ည္းပဲ အနီးကပ္႐ိုက္ထားတဲ့ပံုရယ္ ကိုယ္ သိမ္းထားလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီေရာက္စတုန္းက ကိုကို႔ dob ကို bank acct. password လုပ္ထားခဲ့ဖူးတယ္။

ျပန္စဉ္းစားၾကည့္ရင္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဆံု ေတြ႕ ျဖစ္ ပ်က္ ခဲ့ရသမွ်က ေရွာင္လႊဲမရေအာင္ တုိက္ဆုိင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီဘဝကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္စစ အဲဒီျဖစ္စဉ္ေတြအတိုင္းသာ အတိအက် လက္ခံရမွာပါ။

ေနာက္ထပ္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ က်န္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္ ေရွာင္လႊဲလို႔မရရင္ ခဏေလာက္ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ ကိုကို။