ေလာေလာဆယ္ channel U က ကိုရီးယားကား "Brilliant Legacy" ကုိ ၾကည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီကို ေရာက္ၿပီးမွ ပထမဆံုး ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ tv ဇာတ္လမ္းတြဲ။ Xiao Huan ဆိုတာ အဲဒီထဲက မင္းသားကေလးရဲ႕ နာမည္။ (တ႐ုတ္သံနဲ႔ ဖလွယ္ထားတယ္လို႔ ထင္တယ္)
ကုိရီးယားကားေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။
ယုတၱိမရွိတာေတြပါလည္း စိတ္ပါလက္ပါ ခြင့္လႊတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ တင္ျပပံုနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းၾကတယ္။ သူတို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းပံုက အကုန္လံုး သိပ္ဘက္ညီၿပီး အေပးအယူမွ်တယ္ ဆုိရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ဇြတ္အတင္း ဇာတ္လမ္းဆန္ထားတဲ့အပိုင္းေတြ ျပေနတာေတာင္ ၾကည့္တဲ့လူမွာ အဲဒီဇြတ္ေတြက မတိုးေတာ့ဘဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ အျပေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါရေတာ့တာပဲ။
ဟိုမွာတည္းက tv မွာ လာသမွ် မၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ ၾကည့္မိသမွ်မွာဆုိ ဇာတ္လမ္းအသြားေတြက ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ ဥပမာ - ဇာတ္နာခ်င္ရင္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး စီးပြားပ်က္ျပတာမ်ိဳး၊ ယုတ္မာတဲ့လူက ဇြတ္ႀကီးကုိ ဉာဏ္ကစားၿပီး အကြက္ဆင္၊ ခံရတဲ့လူကလည္း ဘာဆုိ ဘာမွ မသိ မရိပ္မိ။ တုိက္ဆိုင္ခ်င္ရင္လည္း ဇြတ္၊ ေတ့လြဲခ်င္ရင္လည္း ဇြတ္။ ေတာ္ခ်င္ရင္လည္း စြတ္ေတာ္၊ ညံ့ခ်င္ရင္လည္း စြတ္ညံ့ေတြေရးတဲ့ ဗမာျပည္က best seller ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္။ ဒါေတြကိုပဲ ျပကြက္ေလးေတြကို အေသးစိတ္ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ပစ္ေတာ့ ပရိသတ္မွာလည္း တည့္တည့္ထိျပန္တယ္။ (အမွန္ေတာ့ သိသိႀကီးနဲ႔ အ႐ူးလုပ္ခံေနၾကတာ)
ကိုရီးယားမင္းသားေတြေတာ့... အင္းးး မႀကိဳက္လွဘူး။
တကယ္ မႀကိဳက္ဘူးလား ဆုိေတာ့လည္း အင္းးး အဲလုိလည္း မဟုတ္ဘူး။
ၾကည့္ရတာေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ထဲေတာ့ ႏြဲ႕ၾကတယ္ ထင္တာပဲ။ မ်က္ႏွာေလးေတြဆုိလည္း ေခ်ာလိုက္ထာ လြန္ေရာ။ သူတို႔ ေခ်ာပံုက မိန္းကေလးဆန္ၿပီး မိန္းမေခ်ာေခ်ာေနတာမ်ိဳး။ (စိတ္ထဲမွာ ေခ်ာတယ္လို႔ ထင္ရင္၊ အသားကလည္း ျဖဴေနတယ္ဆိုရင္) ကိုယ့္ေပတံနဲ႔ကိုယ္တုိင္းၿပီး ေယာက္်ားမပီသဘူးထဲ ထည့္ပစ္မိတယ္။ (ေယာက္်ားေလးပါဆုိမွ ႐ုပ္ရည္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ၾကမ္းတမ္းဦးမွ၊ အသားကလည္း ညိဳဦးမွေပါ့)
ခုၾကည့္ျဖစ္ေနတဲ့ ကားထဲမွာေတာ့ မင္းသား ႏွစ္ေယာက္၊ မင္းသမီး ႏွစ္ေယာက္။
ေခါင္းစဉ္တပ္ထားတဲ့ Xiao Huan ကေတာ့ အဓိကေပါ့။ ကိုးရီးယား စံနဲ႔ဆို မင္းသားႏွစ္ေယာက္လံုး ႐ုပ္ခပ္ဆိုးဆိုးထဲပါေတာ့ စၾကည့္ေတာ့ တမ်ိဳးေတာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္က စဖြင့္ကတည္းက နာေနၿပီ။ မေရွာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
Xiao Huan ဇာတ္႐ုပ္က စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အမ်ားႀကီးဖြင့္ထားတဲ့ သူေဌးမႀကီးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမး။ သားသမီးကို အလုိလိုက္ဖို႔ကလြဲၿပီး ဘာမွ မသိနားမလည္ အေျခခံမပါတဲ့ အေမျဖစ္သူရဲ႕ ေမာက္မာတတ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးေအးစက္တဲ့ သား။ စစခ်င္း ေဘးပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္ႏွလံုး မေႏြးေထြးႏိုင္တဲ့ပံု လုပ္ျပထားတာ ၾကည့္ရတာကို စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာေစတယ္။
ဥပမာ - US မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း အဘြားလုပ္သူက သူ႕လုပ္ငန္းေတြအေၾကာင္း သင္ယူဖုိ႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျပန္ေခၚလို႔ ေရာက္လာၿပီး၊ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ျပႆနာတက္တဲ့ အခန္း၊ မန္ေနဂ်ာကို ဆြဲထိုးၿပီး၊ ေလ်ာ္ေၾကးပစ္ေပးတဲ့ အခန္း။ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ အတူရွိေနတုန္း အနီးကပ္ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး လာႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးကို မတူမတန္သလုိ တြန္းထုတ္တဲ့ အခန္း။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ထ႐ိုက္ခ်င္တယ္။ စိတ္ထဲ ဒီမင္းသားေတာ့ ေနာက္အခန္းေတြမွာ ဘာပံုစံေလး လုပ္ျပျပ ၾကည့္မရေတာ့ဘူးလို႔ပဲ။ သူ႕အဘြားလုပ္သူနဲ႔ အတူ ဒီေကာင္ေလးဟာေတာ့ ဘယ္လုိမွ ျပဳျပင္လုိ႔မရေအာင္ ပစ္လုိက္ရပါၿပီလို႔ ထင္လာမိတယ္။ ႐ုပ္က မရွိရတဲ့ၾကားထဲ တင္းမာ ေအးစက္ ျပင္းထန္ ႏွလံုးသား ခံစားခ်က္မရွိပံု လုပ္ျပထားတာ ေမတၱာကို ေတာ္ေတာ္တံုးေရာ။ ဒါလည္း ဆက္ၾကည့္တာပဲ။
အဲဒီထဲမွာ ဇာတ္႐ုပ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ စ႐ိုက္ေတြကလည္း မ်ိဳးစံုပါပဲ။ အားလံုးလည္း သူ႕ေနရာနဲ႔သူ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ Xiao Huan ေနရာကေတာ့ တမ်ိဳးထူးျခားတယ္။ ဆိုခဲ့သလို အေျခအေနေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္ ေအးခဲေနတဲ့ ပံုစံကေန တဆင့္ခ်င္း ေလွ်ာ့ခ် ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျပသြားရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ တသမွတ္တည္း လုပ္ရတာထက္စာရင္ ပိုခက္မယ္ ထင္မိတယ္။ အဲလုိလုပ္ဖို႔ ဇာတ္ကြက္ေလးေတြက တဆင့္ခ်င္း ပံ့ပိုးေပးထားတာ၊ သူကလည္း အဲဒီအတိုင္း ပံုစံဝင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ အေတာ္ ခ်ီးက်ဴးစရာ၊ ၾကည့္ရတာလည္း ဘဝင္က်စရာ။
အေစာပိုင္း လံုးဝ ေအးခဲေနတဲ့ အေနအထားရယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အရာရာနားလည္ မွ်ေဝတတ္လာတဲ့ စိတ္ႏွလံုးပူေႏြးလာတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ေရာက္သြားၿပီးခ်ိန္ရယ္ထက္ အဲဒီအေျခအေနႏွစ္ခုၾကား ျဖည့္ထားတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြမွာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ လြန္ဆြဲတဲ့ ကာလေတြက လုပ္ရပိုခက္မယ္ ထင္တယ္။ ၾကည့္ရတာလည္း ေဒါသထြက္ရမလို၊ ၿပံဳးရမလုိ၊ အျမင္ကပ္ရမလို၊ သနားရမလုိနဲ႔ သူ ျဖစ္ေနသလုိ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့သူသာမက ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ ဖန္တီးတဲ့သူနဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာကလည္း အင္မတန္ ေစ့စပ္ႏိုင္လုိ႔။
အဘြားလုပ္သူက တခ်က္လႊတ္အာဏာသံုးၿပီး ကားျပန္သိမ္း၊ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကစ ျပန္သိမ္း၊ ကိုရီးယားမွာ မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး US ပဲ ျပန္ပါေတာ့မယ္ဆုိေတာ့လည္း ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ သြားႏိုင္ရင္သြား လုပ္လိုက္ေတာ့ အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့ၿပီး၊ အဘြားစားေသာက္ဆုိင္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး စားပြဲထုိးျပန္လုပ္ရ၊ သူ ထုိးခဲ့တဲ့ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ ေဘာင္အတြင္းကေန ပညာေပးတာခံရ၊ သူေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားနဲ႔ ျပန္ထည့္တာ ခံရ၊ ဆိုင္ထဲဝင္လာတဲ့ customer ေတြကို အၿပံဳးနဲ႔ ဦးၫႊတ္ႀကိဳဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ထံုးစံမရွိတဲ့ပံုစံနဲ႔ ဆိုင္မွာလာစားသူေတြနဲ႔ ျပႆနာတက္။ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔အတူ ဆိုင္မွာ မစားဘဲ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္ထြက္စားတဲ့ထိ တသီးတသန္႔ေန။
အဲဒီကေနမွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိုင္ကလူေတြနဲ႔ စားပြဲထိုးဘက္ မင္းသမီးေလးက တြဲေခၚ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္မပါလက္မပါေပမယ့္ မတတ္သာတဲ့အဆံုး လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း အဆင္ေျပ သင္ယူႏိုင္လာ။ လူ႕ေလာကမွာ ဘယ္တုန္းကမွ လက္ေတြ႕က်က် အတြင္းက်က် သဘာဝက်က် ေလ့လာျမင္ေတြ႕ခြင့္မရဘဲ ေအးခဲေနတဲ့ စိတ္ႏွလံုးက တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ္က်လာၿပီး လူသားဆန္လာခဲ့။
ဒါေပမဲ့ အဲဒါကိုပဲ တခ်ိန္လံုး ေအးခဲေနခဲ့သူပီပီ (ဘယ္ေလာက္ ေမာက္မာခဲ့လည္း ႐ိုးေျဖာင့္တဲ့ စိတ္အခံနဲ႔ ေလာကအေတြ႕အႀကံဳ မျပည့္ဝခဲ့ေတာ့) ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြကို သူကိုယ္တုိင္လည္း ေသခ်ာ ထိုးထြင္းမရိပ္မိတဲ့ပံု၊ ငါ့စိတ္ေတြ ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ အတြင္းက ကေလးဆန္ဆန္စိတ္ထားပါ ေပၚလာေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပႏိုင္ခဲ့တယ္။
တေယာက္ေယာက္အေပၚ ေကာင္းျပၿပီးရင္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ team work တခုခု ဝင္လုပ္ၿပီးရင္ ေက်းဇူးတင္မခံရေအာင္ ခပ္တည္တည္ လွည့္ထြက္လာတတ္တာ၊ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာရင္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ မ်က္ႏွာမထားတတ္သလို အသားမက်တဲ့ အူတူတူပံုစံမ်ိဳးေတြက ၾကည့္ရတာ အေတာ္သေဘာတက်နဲ႔ တျဖည္းျဖည္းႏွစ္လိုလာၿပီး သူ႕ဘက္သားလံုးလံုး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ မေခ်ာလွတဲ့ ႐ုပ္ဆိုးဆိုး ကေလးဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာေပးကိုလည္း ႀကိဳက္လာမိတယ္။
ဒီဇာတ္႐ုပ္ကို ျဖည့္ေပးတဲ့ အကြက္ေလးေတြကလည္း ေစ့စပ္လွတယ္။ ဥပမာ - အျပင္မွာတေယာက္တည္း စားေလ့ရွိတဲ့ သူ႕ကို လက္ထဲ ပိုက္ဆံမရွိေအာင္လုပ္ၿပီး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ေန႔လည္စာ ဝင္စားခိုင္းတာ။ ကုမၸဏီႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ ေၾကာ္ညာစာရြက္ေတြ လိုက္ကပ္ရတာ၊ အသက္ 60 ေက်ာ္လူႀကီးေတြဆီ လုိက္ဖိတ္ရင္း အစီအစဉ္ေတြ ရွင္းျပရတာ။ ပထမေတာ့ မင္းသမီးကေလးကပဲ ဦးေဆာင္လုပ္သြားၿပီး၊ ေနာက္တစ္ရက္မွာ သူကိုယ္တုိင္ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ လူႀကီးေတြကို ဖိတ္၊ အစီအစဉ္ေတြ ဝင္ရွင္းျပနဲ႔ အသက္ဝင္လာတာ။
အဲဒီအထိ အလုပ္မွာ စိတ္ပါတုန္းသာ လႈပ္ရွားေနၿပီး ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း စက္႐ုပ္မ်က္ႏွာလို ျပန္ျဖစ္သြား။
ျဖည့္ထားတဲ့ အကြက္ေတြ အေသးစိတ္ပံုက...
အစပိုင္းမွာ စားပြဲထုိးရင္း သူ႕ေၾကာင့္ ဆိုင္မွာလာစားသူတစ္ေယာက္ အက်ႌ ဟင္းေပသြားတဲ့အခါ သူေဌးေျမးပံုစံနဲ႔ မေတာင္းပန္ဘဲ ပင္မင္းေပးေပးပါမယ္ လို႔ ပဲ ျပန္ေျပာခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္း သူ က်င့္သားရလာခ်ိန္ ဆိုင္မွာ လာစားတဲ့တစ္ေယာက္က အႏိုင္က်င့္လုိ႔ ေခ်ာ္လဲ ေပက်ံကုန္တဲ့အျပင္ ရင့္ရင့္သီးသီး ဆက္ဆံတာ ခံရတဲ့အခါ ရာႏႈန္းျပည့္ မေျပာင္းလဲရေသးတဲ့ စိတ္အခံနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ သည္းညည္းခံလုိက္ရတဲ့ အခန္း။
ကုမၸဏီႏွစ္လည္အတြက္ အစီအစဉ္တခ်ိဳ႕ ထပ္ျဖည့္တဲ့အခါ သူအႀကံေပးေတာ့ က်န္လူေတြ သေဘာက်ၿပီး ရယ္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာမထားတတ္ ေထာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ အသက္ 60 ေက်ာ္ လူႀကီးေတြဆီ သြားဖိတ္ရတုန္းက သူ ရွင္းျပရတဲ့ အလွည့္မွာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ကို "အဘြား အသက္ 60 ေက်ာ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မယံုဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိုင္စီျပ" လုိ႔ က်ီစားတာမ်ိဳးေလး။ ေနာက္ မင္းသမီးနဲ႔ ေၾကာ္ညာစာရြက္ေတြ လိုက္ကပ္တဲ့အခန္း။ ဆိုင္မွာစားေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ဦးဦးေခၚလုိ႔ ကိုကို ေခၚရမယ္ လုိ႔ ေျပာတဲ့ အခန္း။
ေနာက္ဆံုး ေခ်ာင္က်က် ရပ္ကြက္တစ္ခုက ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ မက်န္းမာတဲ့ ဇနီးသည္ကုိ ျပဳစုေနရတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က ေအာ္ဒါမွာလုိ႔ delivery လုိက္ပို႔ရင္း သူ႕ကို ထုတ္ေပးတဲ့ အိပ္ရာေအာက္က ပိုက္ဆံအႏြမ္းအေၾကေတြနဲ႔ အေႂကြေစ့ကေလးေတြ၊ လာပို႔ရတဲ့ စားပြဲထုိးကေလးကို ဘာ တစ္ပ္မန္းနီးမွ မေပးႏိုင္လုိ႔ သူ ျငင္းေနတဲ့ၾကားက လမ္းမွာ စားဖို႔ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ သၾကားလံုးကေလး ၂ လံုး။ အိမ္ျပင္ေရာက္မွ သူ က႐ုဏာမကင္း ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ... လူမမာဇနီးသည္ကို သူလာပို႔တဲ့ စြတ္ျပဳတ္ တုိက္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီး...
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူ႕ဆီမွာ အထပ္ထပ္ ဖံုးထားတယ္ ထင္ရတဲ့ ေအးခဲတဲ့အလႊာေတြ အကုန္လံုး ေပ်ာ္က်ကုန္ေတာ့တယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ ျပေနတဲ့ အပိုင္းေတြမွာ အဘြားလုပ္သူက ေကာင္မေလးကို ညေန အလုပ္ၿပီးရင္ အိမ္ေခၚခဲ့လို႔ သူ႕ကိုမွာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ အံ့အားသင့္ၿပီး ေကာင္မေလးနာမည္ကို ျပန္ရြတ္ၿပီး confirm လုပ္သလုိ အဘြားကိုလွမ္းၾကည့္၊ သေဘာေတြ႕သြားသလို မ်က္လံုးေလးေတြခ်ည္း ၿပံဳးလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့... ယံုပါတယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့သူမွန္သမွ် အကုန္ က်ဆံုးကုန္ၾကမွာပဲ။
တကယ္ေတာ့ တကားလံုးမွာ သူ႕ေနရာက အခက္ဆံုးပဲ။ မ်က္ႏွာအမူအယာကို အတက္အက် အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ျပရတာ။ သူ အေတာ္ လုပ္ႏိုင္တယ္။
မူရင္းဇာတ္ေက်ာ႐ိုးက အတင္း လုပ္ဇာတ္ဆန္တယ္ ဆုိေပမဲ့ တကားလံုးမွာ အႏုစိတ္ထည့္ထားတဲ့ အကြက္ေတြကေတာ့ ၾကည့္တဲ့သူေတြ ဘဝင္ခုိက္ေအာင္ အေတာ္ ေစ့စပ္တာ အမွန္ပဲ။
ဟိုးေရွ႕မွာ ျပထားတဲ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ေနာက္ပိုင္းအခန္းမွာ အကြက္ေစ့ေအာင္ အံကိုက္ ခ်ိတ္ဆက္ သံုးျပတတ္တာမ်ိဳး။ ဥပမာ - အျပင္မွာ ပင္လယ္စာစားရင္း မင္းသမီးက သူ ဂံုးမစားဘူး ေျပာတာကို ေနာက္ပိုင္း အကြက္ေတြမွာ ျပန္ထည့္သံုးထားတာ။ ကုမၸဏီႏွစ္လည္မွာ ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း အမည္မေဖာ္ဘဲ ကဒ္ျပားေလးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အႀကံေပးစာေလးေတြ ေရးရတဲ့အခါ ဘယ္ကဒ္ျပားက စာကေတာ့ ဘယ္သူေပးတာ ျဖစ္မယ္လုိ႔ အိမ္ေရာက္မွ မွန္းၾကည့္တဲ့အခန္းကို ျပထားၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္လက္ေရးကို တေယာက္ တေနရာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ၾကေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ကဒ္ျပားေလးေတြ တစ္ခုခ်င္းနဲ႔ ျပန္တုိက္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ကဒ္ျပားက သူ ေရးေပးခဲ့တာေလးျဖစ္မလဲ ျပန္ရွာၾကတာမ်ိဳး။
ေနာက္ Xiao Huan အေၾကာင္း ေရးတာေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ သေဘာက်မိတာ Xiao Huan တို႔အိမ္မွာ butler လုပ္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္။ Xiao Huan အဘြားရဲ႕ လူယံုေတာ္ဆိုလည္းဟုတ္။ သူ တကယ္ ပုိ႔ေပးရတဲ့ အခန္းက ခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေနရာပဲ ရွိေသးတယ္။ Xiao Huan အဘြားကို ႐ုတ္တရက္ ေဆး႐ံုတင္လုိက္ရၿပီး ကိုမာဝင္ေနရာက ျပန္ေကာင္းလာၿပီဆုိတာ သိလို႔ ေဆး႐ံုမွာ လာေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ မ်က္ရည္က်တဲ့အခန္းရယ္။ ေဆး႐ံုကမွ ဆင္းမယ္မႀကံေသးဘူး ကုမၸဏီမွာ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္တက္ၿပီး အဘြားႀကီးကုိ ကုမၸဏီဥကၠ႒ေနရာက ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ႀကံတဲ့ ဒါ႐ိုက္တာအစည္းအေဝးကို တက္ရတယ္။ အဲဒီေနရာကို ေဆး႐ံုက ဆင္းစ သူ႕သခင္မကို သူ ကိုယ္တုိင္ အခန္းဝထိ လုိက္ပို႔ၿပီး၊ သူ လုိက္ဝင္လုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အစည္းအေဝးခန္းထဲ တစ္ေယာက္တည္း ဝင္သြားတာကို ပူပန္စိတ္မခ်တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လုိက္တဲ့ အခန္း။ ခဏေလးပဲ။ တစ္ဇာတ္လံုးကိုလည္း သူ မပို႔ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခန္းေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို အသက္ဝင္တယ္။
သူတို႔ဆီက သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက အပို႔ကလည္း အပို႔မို႔လို႔ အရံကလည္း အရံမို႔လို႔ သိပ္ ဘက္ညီတယ္။ Ghost ကားထဲမွာလည္း တကြက္။ Sam ရဲ႕ ေငြေတြထုတ္ဖို႔လုပ္ရင္း Whoopi Goldberg ဘဏ္မွာ စိတ္လႈပ္ရွား ပ်ာယာခတ္ေနေတာ့ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က "ဘာမ်ား ျဖစ္တာပါလိမ့္" သေဘာနဲ႔ နားမလည္ႏိုင္ စိတ္႐ႈပ္တဲ့ အမူအယာနဲ႔ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ ၾကည့္ေပးလိုက္တာေလး။ သူတို႔ဟာ လမ္းႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ အမူအယာမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ထိ ပို႔ေပးႏိုင္တာ အမွန္ပဲ။
ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ့ မသိဘူး။ သန္းတိုးေအာင္ သူတို႔ေခတ္က ေျပာဖူးတာ သတိရမိတယ္။
"ျမန္မာေဘာလံုးေလာက အဆင့္မီဖို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးလႈိင္ဝင္းတို႔ေလာက္က အရံခံုမွာပဲ ထုိင္ရေလာက္တဲ့လူေတြ ျဖစ္မွ" ဆုိတာ...။
***
ကိုရီးယားကားေတြမွာ မိသားစုပံုစံေတြ ဦးစားေပး ျပတတ္တာေတာ့ ႀကိဳက္မိတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ခုေခတ္မွာ သူတို႔ကားေတြထဲကလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆုိလည္းပဲ အဲဒီလုိ မိသားစုပံုစံမ်ိဳးကို သူတုိ႔ ျပန္တမ္းတ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ႐ိုက္ျပတယ္ပဲ ေအာက္ေမ့ရတယ္။ မႀကိဳက္တာကေတာ့ လက္ပါတာကို used to ျဖစ္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ျပတတ္တာပဲ။ ေကာက္က်စ္တာ လွည့္ဖ်ားတာေတြကေတာ့ ဇာတ္လမ္းသေဘာျဖစ္တာရယ္၊ လူ႕သေဘာျဖစ္တာရယ္ေၾကာင့္ ထူး မေျပာလုိေတာ့ဘူး။ ဇာတ္လမ္းကို ဇာတ္လမ္းလိုပဲ ၾကည့္တာေကာင္းတယ္။
ကိုရီးယားကား မၾကည့္ျဖစ္တာလည္း ၾကာေတာ့ ခု ၾကည့္မိတာ ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီကား ခုထိလည္း မၿပီးေသးဘူး။ Xiao Huan ကိုလည္း အေတာ္ ႀကိဳက္ေနမိေတာ့ ညေန ဘာကိစၥရွိရွိ အဲဒီကားမီဖို႔လို႔ ဝီရိယ စိုက္ထုတ္ေနမိတယ္။ လြတ္မ်ားသြားရင္ စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး။
***
တခုေတာ့ ရွိတယ္။ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ ဇာတ္႐ုပ္ပီျပင္ၿပီး ေကာင္းတယ္ဆုိဆို ဇာတ္လမ္းက လုပ္ယူထားတာေတြဆုိေတာ့ ၾကည့္တုန္း ခဏပဲ။ ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွ မက်န္ခဲ့တာ အမွန္။ ဇာတ္လမ္းအားျပဳတဲ့ ကားေတြျဖစ္လုိ႔ ေနာက္ဘယ္ႏွစ္ခါ ထပ္ၾကည့္ၾကည့္ဆုိတဲ့ထဲ မပါတာလည္း အမွန္။ စံုေထာက္ဝတၳဳေတြလိုေပါ့။ ဇာတ္လမ္းသိၿပီးသြားရင္ ေနာက္တခါ ျပန္ဖတ္ ဘယ္အရသာ ရွိေတာ့မလဲ။
***
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ေတာ့ ေကာင္းခန္း။ ဗီဇာေလွ်ာက္ထားတာ ဖုန္းလွမ္းဆက္ရင္ေတာင္ ေနာက္ေန႔မွ လာယူေတာ့မယ္ ေျပာဖို႔ ႀကံထားတာ။ ခုထိေတာ့ မလာဘူး။ ေအးတာပဲ။ အိမ္တန္းျပန္မယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ေတြတုန္းက ခိုင္းေတာ္မူထားတာေတြ လိုက္လုပ္ရင္း၊ လူႀကံဳလုိက္ေပးရရင္း ႏွစ္ရက္ေတာင္ လြတ္သြားတယ္။ $10 ပိုရလုိက္တယ္ဆုိေတာ့ လြတ္သြားတဲ့ ၂ ရက္အတြက္ တစ္ရက္ကို ငါးေဒၚလာေပါ့။ တန္သလား ကိုယ့္ Xiao Huan နဲ႔ လဲဖို႔။
***
♥ u Xiao Huan!
***
10 comments:
ခိုင္းေတာ္မူထားတာေတြ ( အဲဒီမွာ အခ်စ္ေတြတၿပံဳတမႀကီးကို ျမင္လုိက္ရတယ္ ကိုရီးယားကေတာ့
မႀကိဳက္လုိ ့ေက်ာ္ဖတ္သြားတယ္ ) ။
ဇာတ္လမ္းအသားေပးမို႔ ဘယ္ခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ ျပန္ႀကိဳက္တာလညး္ ရွိေတာ့ရွိတယ္.. ေနပါဦး စဥ္းစားၿပီး ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာမယ္ သိလား
ဒီမွာၾကည့္လို ့ရတယ္..
http://www.dramacrazy.net/korean-drama/shining-inheritance/
လင့္ ၃ မ်ိဳးနဲ ့တင္ထားေပးတာေတြမွာ Speedy Joe က ၾကည့္လို ့မရဘူး.. First Mirror က ေနၾကည့္.. အဲဒါက YouTube မို ့ျမန္တယ္.. Quality လည္းေကာင္းတယ္..
အမလည္း အဲဒီကား ၾကည့္ေနတာ ရီတာရဲ႕။ မင္းသားေတြ မေခ်ာလို႔ ၾကည့္ျဖစ္တာပဲ။ အငယ္ေကာင္ေလးထက္ မ်က္ေတာင္စိပ္စိပ္နဲ႔ စုတ္ခြၽန္းခြၽန္းေလးကို ပိုသေဘာက်တယ္။ ျပံဳးလိုက္ရင္ ဂ႐ုဏာမ်က္ႏွာေလး ႐ိွလို႔။ လြတ္လိုက္ မိလိုက္ပဲ။ ဒီတပတ္ ဇာတ္သိမ္းေတာ့မွာမို႔ မလြတ္ေအာင္ ၾကည့္မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ဟုတ္ပါ့ ဇာတ္နာမွန္းသိေနလည္း သ႐ုပ္ေဆာင္ ပီျပင္ေတာ့ ပါသြားတာပါပဲ ဟားဟား.... :)
အမလည္း ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ ၾကည့္မိတယ္။
သုေမာင္နဲ႔ ဇင္မာဦးလို႔ မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးကို နာမည္ေပးထားတာ...။
ေယာကၡမႀကီးက သူက ေခ်ာပါတယ္ေအ...သုေမာင္က မေခ်ာပါဘူး ေျပာေနလို႔ေတာင္...သုေမာင္ ေခ်ာတုန္းကမျမင္လိုက္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ လို႔ ျငင္းေနတာ...။
ရီတာ့ အျမင္ေတြကို ႀကိဳက္တယ္ း)
His name is Lee Seung-Gi. He is a famous singer, actor, MC and entertainer. He debuted first as a ballad singer at 15 years old. He is also known as his well-manner and intelligent. Now he is a main MC in Strong Heart (Korea Talk Show). There is another drama of his called My Girlfriend is Gumiho. That drama is also good. I am a huge fan of him since 2008. :)
ရီတာ movie review ေလးကဖတ္လုိ့ေကာင္းလုိက္တာ။ ဒီဇတ္ကားၾကည့္ရင္းနဲ့ Xiao Huan(Lee Saung gi) ကုိေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ :)
Let me introduce a Korea film "Spring, Summer, Autumn, Winter_Spring".
Korea director Kim Ki-duk said of the film: "I intended to portray the joy, anger, sorrow and pleasure of our lives through four seasons and through the life of a monk who lives in a temple on Jusan Pond surrounded only by nature."
Kim Ki-duk also played matured monk at final chapter.
We see the Samsara (cycle of life) illustrated with aesthetic and naturalistic scenes.
http://www.youtube.com/watch?v=EII4ZmT47Oc&feature=share
I like your review..
ရီတာ ညႊန္းမွပဲ...ၾကည့္ဦးမွ...
Post a Comment