ၾကက္သြန္ျဖဴကို ဆီသတ္ၿပီး Mixed vegetable ball ေတြ အရင္ဆံုး ထည့္ေၾကာ္လိုက္သည္။
(ၿပီးေတာ့ မိႈႏွင့္ baby corn ထည့္၏။)
(ေနာက္ဆံုးက်မွ မုန္ညင္းျဖဴေတြ ထည့္လိုက္သည္။)
ဆား၊ အခ်ိဳမႈန္႕ႏွင့္ ပဲငံျပာရည္ အၾကည္ နည္းနည္းထည့္ၿပီး မီးဖိုေပၚက ခ်ဖို႕ ေတာ္ေလာက္ၿပီ (...ဟု ထင္ပါသည္)
(ၿပီးၿပီ ။ တယ္ေတာ္တဲ့ ငါပါလား...)
(ဟင္းခ်က္တယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းတုန္းက C program တစ္ပုဒ္ေရးရသေလာက္ ပညာပါလို႕လား ဟင္။
ISO Drawing တစ္ပံုကို view အမ်ိဳးမ်ိဳးက ေျပာင္းဆြဲရသေလာက္... view အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ျပထားတဲ့ ပံုေတြကို ISO ျပန္ထုတ္ရသေလာက္ ဦးေႏွာက္သံုးစရာ လိုလို႕လားဟင္)
_______________________________________________________________
(ဒီေန႕ ၁၀နာရီခြဲ အိပ္ရာမွ ထသည္။ မေန႕ညက ၁နာရီခြဲၿပီးမွ အိပ္ရာ၀င္၏။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ မေန႕က NTUC သြားၿပီး ၀ယ္လာခဲ့တာေတြႏွင့္ ရမ္းသမ္းၿပီး အစိမ္းေၾကာ္ ေၾကာ္သည္။
ၿပီးေတာ့ ဒီကို လာခါနီး မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ခဏခဏ ညည္းခဲ့မိတာ သတိျပန္ရေနပါသည္။
"လိုတာရတဲ့ အခ်ိန္မ်ားနဲ႕ ဒီေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကို လဲခ်င္တယ္" ဆိုတာ...
ခု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေနာက္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ေနရခ်ိန္မွာေတာ့ အဆင္သင့္ရတဲ့ ဘ၀ကို ျပန္ၿပီး လိုခ်င္လာပါသည္။ ထမင္း လက္ေဆးစားမည္။ အသင့္ျပင္ၿပီး ထမင္းဘူးကို ယူ၍ ေက်ာင္းတက္မည္...႐ံုးသြားမည္။ ခ်က္ေကၽြးတာ မႀကိဳက္ရင္ ဂ်ီးမ်ားမည္။ အျပင္ထြက္ စားခ်င္တာ စားမည္။
ေအာ္ ခုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ေခ်ာ့ေကၽြးေနရတဲ့ ဘ၀ပါလားေနာ္။
အဲဒါေတြနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ရမွာ ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ေသာ စိတ္ေရာဂါတစ္မ်ိဳး ရွိပါသည္။ မီးဖိုထဲမွာ အခ်ိန္ နည္းနည္းေလး ကုန္သြားတာနဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အလိုလိုေနရင္း စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္လာတတ္သည္။
ဒါ ငါလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေတြလား လို႕ ေမးခြန္းထုတ္မိတတ္သည္။
အထင္ေသးလို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါ။
အထင္လည္း မႀကီးပါ။
ဒီေန႕ေတာ့ လုပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာနဲ႕ ထလုပ္မိပါသည္။ အိမ္က ညီမေလးတစ္ေယာက္ (ဟင္းခ်က္ အလြန္ေကာင္း၊ သူ႕လက္ရာေတြ ခဏခဏစားဖူး၊ အာလူးဟင္းကိုေတာင္ ဘာမွ မပါဘဲ ေကာင္းေအာင္ ခ်က္ႏိုင္သူ၊ ေရာက္စက အုန္းႏို႕ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးဖူးသူ၊ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ရ၊ ခု SAT တက္ေနသူ) ကို ေကၽြးေတာ့ သူက "အစ္မ ရွယ္ပဲ" လို႕ေျပာေတာ့ ဟုတ္ေသာ္ရွိ၊ ဟုတ္ေသာ္ရွိ (မဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္...ကိုယ့္ လက္ရာကိုယ္ေတာ့ ဟုတ္ပစ္လိုက္တာ ေအးတယ္) ေတာ္ေတာ္ ေျမာက္သြားပါ၏။
recipe ေတြ ေရးထားလို႕ ဟင္းခ်က္နည္း ေပးသည္ဟု မထင္ပါႏွင့္။ တလြဲေတြ ျဖစ္ရင္ ျပင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ေရးထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္လည္း ဟင္းခ်က္တယ္ ဆိုတာ Design တစ္ခု ဆြဲသလိုပဲ မွန္တယ္၊ မွားတယ္ ဆိုတာမရွိပါဘူး ... ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးပဲ ရွိတာပါလို႕ မာနေလး တလူလူနဲ႕ ေတြးလိုက္မိေသး။ ဟုတ္ မဟုတ္ကိုေတာ့ Design ပညာရွင္ Thet Paing Thu @ Daisy Paing သို႕ သြားေမးၾကပါကုန္။
အစကေတာ့ ဟင္းနာမည္ကို စိုးျမတ္သူဇာ ရဲ႕ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္နာမည္ တပ္ဦးမလို႕ပဲ။
လူရီစရာ ျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႕....(ဘယ္သူမွ မရီခင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အရင္ဆံုး ရီခ်င္တာ)
ေလာကမွာက တစ္ခုရခ်င္ရင္ တစ္ခုျပန္ေပးရတာခ်ည္းေလ။
ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခ်င္ခဲ့ဖူးတာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေနာက္ကို လိုက္ခ်င္ေတာ့ မျဖစ္မေန (တခါမဟုတ္ တခါေတာ့) လုပ္ေနရတာပဲ။
မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဟင္း၀င္ခ်က္တယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ အတြက္ေတာ့ အေပးအယူကိစၥ တစ္ခုပါပဲ။
3 comments:
ဟ .. ဟ... မမKOM ရဲ႕ Nature of men ကိုဖတ္ၿပီး ဟင္းခ်က္က်င့္ေနၿပိလား.. ေကာင္းတယ္.. ေကာင္းတယ္ (မိန္႔မိန္႔ၾကီး ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ဆက္ေၿပာသည္) ေၾသာ္.. မမၿမင္ရင္ ၀မ္းသာရွာမွာပဲ.. ေရးရၾကိဳး နပ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေလ...
I THINK COOKING IS NOT GIVE N TAKE.ALSO NOT DEPEND ON UR EDUCATION, UR POSITION.
FOR ME COOKING FOR SOMEBODY N SEEING THEY EATING MY COOK A LOT IS SATISFACTION OF MY MIND.
give & take ကို comment ေပးသူ။ ထို post သည္ အတည္ ေရးထားျခင္း မဟုတ္ဟု သိေစအပ္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းသာ နားလည္ေသာ post ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစအပ္ပါသည္။ ျပင္ပမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ဆုိလုိ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အဲဒီတုန္းက ဘေလာ့မွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ မသိေသးခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
give & take ဆိုတာက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္ဘာသာ ေကာ္ဖီေတာင္ ေဖ်ာ္မေသာက္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားထြက္လာလို႔ ဟင္းခ်က္ေနရတာ အေပးအယူ လုပ္ရတဲ့ သေဘာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာတာပါ။
ကိုယ္ခ်က္တာ သူမ်ား (ကိုယ္ေကၽြးခ်င္တဲ့သူ) စားေကာင္းေနရင္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္မိမွာကေတာ့ လူတိုင္း ထင္တာပါပဲ။ ဝမ္းမေျမာက္ႏိုင္တာကေတာ့ ခ်က္ေနတုန္း အခိုက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
(ေမာတာ)
Post a Comment