ဘလက္ခ္ေကာ္ဖီ

ကြၽန္ေတာ့္အေမက မနက္ ကြၽန္ေတာ္ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္း ေျပာေလ့ရွိတာကေတာ့ “မင္းဟာေလ ဘို႐ူးပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဂၤလန္ျပန္ ဘိုဆန္တယ္ဆိုၿပီး ေကာ္ဖီကို သၾကားမပါ၊ ႏို႔မပါ၊ ဘာ အရသာမွမရွိဘဲ ေသာက္တတ္တယ္။ သိပ္ႀကီးက်ယ္မေနနဲ႔၊ သၾကားေလး၊ ႏို႔ေလး နည္းနည္း ထည့္ေသာက္စမ္းပါကြယ္။”

အဲဒီလို ေန႔တိုင္းနီးပါး ကြၽန္ေတာ္ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္း ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။ အေမဟာ ေသသာသြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘလက္ေကာ္ဖီရဲ႕အရသာကိုႀကိဳက္လို႔ သၾကား၊ ႏို႔ မထည့္ဘဲေသာက္တယ္ ဆိုတာကို ယံုၾကည္မသြားဘူး။ အေနာက္တိုင္းဆန္တယ္လို႔ အထင္ခံခ်င္လို႔ ဘလက္ပဲ ေသာက္တယ္လို႔ ထင္သြားရွာပါတယ္။

(ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ဝင္း - အသည္း/ "ႏိုင္ငံျခားဆုိတာ ေဆာင္းပါးစုမွ")

***

ခုတ္ရာ နဲ႔ ႐ွရာ

ဖတ္ဖူးတာ တစ္ခုပါ။ အေသးစိတ္အခ်က္ေတြကိုေတာ့ ေမ့ကုန္ၿပီ။
အေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုက အားလပ္ရက္ ခရီးထြက္ အပန္းေျဖၾကတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာလို႔ ဆိုပါတယ္။

ႏွစ္တိုင္း အဲဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီေနရာမွာ လူစည္ကားၿပီး လူငယ္ လူ႐ြယ္ေတြ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားႏႈန္းကလည္း ျမင့္တယ္။ ေဒသခံ ရဲစခန္းမွာ အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ေခါင္းက်ိန္းေနရတယ္ ဆိုတယ္။ အမႈျဖစ္လို႔ ဖမ္းခ်ဳပ္ရတဲ့ လူငယ္လူ႐ြယ္ဆုိတာလည္း အခ်ဳပ္နဲ႔ အျပည့္။ ဒီေတာ့ အမႈျဖစ္ႏႈန္းက်ေအာင္ ဆုိၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့နည္းေတြကို ေျပာင္းၾကည့္တယ္။ ျပင္းထန္ၾကည့္တယ္။ အဲဒါလည္း မရဘူးဆုိတယ္။ (လူငယ္ခ်င္း ရန္ျဖစ္တာမ်ိဳး၊ တားျမစ္စည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္တာမ်ိဳးဆုိေတာ့ လိုတာထက္ ပို ျပင္းထန္လို႔ေတာ့လည္း ရမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ)

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရဲအရာ႐ွိတစ္ေယာက္က ေျဖ႐ွင္းနည္း ေတြ႕သြားတယ္။
ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကို စဉ္းစားရင္းနဲ႔ အပန္းေျဖလာၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ အမႈျဖစ္လို႔ အခ်ဳပ္ထဲ ဝင္ရတဲ့ ကိစၥဟာ ဂုဏ္ယူစရာလုိလုပ္ေနၾကတယ္ လို႔ သူက နားလည္သြားလို႔တဲ့။ အဲဒီေနရာကို အပန္းေျဖသြားလို႔မွ အခ်ဳပ္ထဲ မဝင္ခဲ့ရရင္ ေခတ္မမီဘူးဆုိတာမ်ိဳး လူငယ္ေတြၾကားမွာ ျဖစ္ေနတာ။ ဒီေတာ့ သူက အခ်ဳပ္ထဲမွာ အျပစ္ေပးပံု ေပးနည္းကို ေျပာင္းလိုက္တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္လာတဲ့ လူငယ္ေတြကို အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ကေလးေတြ ဆက္ဆံသလိုမ်ိဳး ဆက္ဆံၿပီး အ႐ွက္ရေစမယ့္ မာန္ခ်ပစ္ႏိုင္တဲ့ နည္းေတြသံုးတယ္။ ဒီေတာ့မွ အဲဒီေဒသမွာ အခ်ဳပ္ထဲထည့္ရေလာက္တဲ့ အမႈ မျဖစ္သေလာက္ နည္းသြားတယ္။

***
အသိ အင္ဂ်င္နီယာအန္တီ တစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတာ။
သူက '84 ဆင္း(ep က ပါ)။ သူတို႔ဆရာက ဗုဒၶဘာသာအသင္းပြဲတခုမွာ ေျပာဖူးတယ္တဲ့။
"ျခင္ လာကိုက္ရင္ မ႐ိုက္ၾကပါနဲ႔။ ဒီျခင္ကို ကိုယ္က ႐ိုက္လိုက္ေပမဲ့ ေနာက္ျခင္ေတြက လာကိုက္ဦးမွာပဲ"

အဲဒီ အန္တီက အဲဒီေနာက္ပိုင္း ျခင္ မ႐ိုက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး လို႔ ေျပာတယ္။

ကိုယ့္လာေျပာရင္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုယ့္လာကိုက္တဲ့ ျခင္ကို ႐ိုက္မိတာ ကိုက္ရေကာင္းလားရယ္လို႔ ေဒါသနဲ႔ ႐ိုက္မိတာ။ ေနာက္ထပ္ ျခင္ေတြက လာမကိုက္ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ႐ိုက္တာ မဟုတ္လို႔။ (တကယ္ေတာ့ အဲဒီစကားေျပာတဲ့ ဆရာရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ဟာ ေကာင္းပါတယ္။ တပည့္ေတြကို အကုသိုလ္မလုပ္ဖို႔ တားတာ ဆရာလုပ္ရမယ့္ အလုပ္ပါပဲ)

ေတြးမိတာက လုပ္ရပ္တစ္ခုကို တားႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ လုပ္တဲ့လူရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ အရင္းအျမစ္ကို အရင္ မိ ဖို႔လိုတယ္။

(အသက္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာေတာ့ ျခင္လာကိုက္ရင္လည္း မ႐ိုက္မိေတာ့ဘူး။
ဘာေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။ သတိထားၿပီး ၾကည့္မိလို႔။)

***
ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆို သူငယ္ခ်င္းတစု မခ်က္တတ္ မျပဳတ္တတ္တာ ဂုဏ္ယူစရာလုိ႔ ထင္တယ္။
အဲဒီအခါ ကိုယ့္ထက္အႀကီးေတြက ဒီမခ်က္တတ္တဲ့ကိစၥ ေဝဖန္ရင္ (သူတို႔ကေတာ့ မိန္းကေလးေတြတန္မဲ့ မခ်က္တတ္တာ ကိုယ္ေတြ ႐ွက္ပါေစေတာ့လို႔ ရည္႐ြယ္တာ) စူဠလိပ္ ေရထဲလႊတ္သလိုပဲလို႔ အနီးစပ္ဆံုးေျပာရမယ္ထင္တယ္ (သိပ္မဆီေလ်ာ္မွန္း သိေပမဲ့ ဒီထက္ ဆီေလ်ာ္တာ မသိေတာ့လို႔)။ မခ်က္တတ္ဘူး မျပဳတ္တတ္ဘူး စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုတာကို ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာကုိး။ "မတတ္ဘူး မတတ္ဘူး" ဆုိတာကိုပဲ ေခါင္းတခါခါနဲ႔ ေျပာခ်င္ၾကတာ။ ဆိုေတာ့... သူတို႔အေျပာေတြက အဲဒါေတြ လွည့္မၾကည့္ခ်င္ေအာင္ "ဆြ" ေပးတာနဲ႔ ပိုတူတယ္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာဖူးတဲ့ အတန္းႀကီး အစ္မတေယာက္ဆို လက္ဖက္သုပ္ထဲ ထည့္စားဖုိ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ အခြံႏႊာတာ အခြံတခုလံုး ပါသြားေအာင္ ေျပာင္ေအာင္ မခြာရဘူး။ အေပၚယံ အေမွးပါးေလး က်န္ေနရမယ္လို႔ လက္ခ်ာေပးဖူးတယ္ ဆုိပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အဲဒီစကားက တမင္လုပ္ေျပာရတဲ့ ေပၚပ်ဴလာစကား ျဖစ္သြား႐ံုကလြဲၿပီး တျခား ဘာသက္ေရာက္မႈမွေတာ့ မ႐ွိပါဘူး။

***
ဒီလုိပဲ ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္လည္း သေဘာထားက အဲလိုဆန္ဆန္ေတြ ႐ွိၾကတယ္။

(သိပ္မၾကာေသးခင္က အင္တာနက္မွာပဲ ဖတ္မိတယ္ထင္တယ္။ ျမန္မာဆုိဒ္တခုမွာပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။
အေမရိကားမွာလည္း လူငယ္ေတြ သမိုင္းကို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားမသိၾကေတာ့ဘူး ဆုိတဲ့အေၾကာင္း...
အေမရိကန္လူငယ္တခ်ိဳ႕ကို ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္းေမးတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ခဲ့လို႔ျဖစ္ခဲ့မွန္းေတာင္ မသိဘူးတဲ့။ တခ်ိဳ႕ကဆို အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ဘယ္တုန္းကမွ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခဲ့ဖူးပါဘူးလို႔ေတာင္ လာေမးတဲ့လူကို ျပန္ေျပာလႊတ္တယ္ ဆုိတယ္)

အေမရိကန္ပညာေရးစနစ္ေတာ့ ဘယ္လိုဆုိတာ မသိဘူး။

ကိုယ္ေတြတုန္းကလည္း ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ ညံ့တာ ဂုဏ္လုပ္စရာလိုလို ထင္ခဲ့တာပဲ။
ျမန္မာျပည္ ပညာေရးစနစ္အရ သမိုင္း ပထဝီဆိုတာ ခုၾကည့္ ခုရတာပဲ။ ၾကက္တူေ႐ြးႏႈတ္တိုက္စြမ္းရည္႐ွိရင္ အမွတ္ေကာင္းလို႔ ရတဲ့ ဘာသာေတြပဲ။ ဘာခက္လဲ။ ဘာဦးေႏွာက္သံုးရလို႔လဲ။ အဲဒီလိုအေတြးမ်ိဳးဆိုတာ ငယ္တုန္းကေတာ့ မသိဘူး။ ခု ဒီအ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္လာတယ္။

ေနာက္ ဂ်ဴး "မိန္းမတစ္ေယာက္..." ထဲမွာ ယုေမာ္နဲ႔ ႏွင္း ေမာ္လၿမိဳင္က ဟိုတယ္တခုမွာ တည္းေနတုန္း ယုေမာ္က သူ႕စာတမ္းအေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ "ႏွင္း ငယ္ငယ္က ပထဝီေတာ္သလား" လို႔ ေမးတယ္။ ႏွင္းက ေခါင္းယမ္းၿပီး "ဟင့္အင္း ကိုယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ သိပ္ညံ့တယ္" တဲ့။ (ဒီအေၾကာင္းထည့္ေရးရတာ "အို... ဘုရားေရ ကၽြန္မ ရင္ေတြ ခုန္လုိက္တာ") <<< ေယာက္ျပားႏွာသံျဖင့္ ဖတ္ရန္။

အဲဒီစာအုပ္ဖတ္ေတာ့ ငယ္ေသးတယ္။ ၈ တန္းထက္ မပိုဘူး။ နားလည္း မလည္ဘူး။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ပ်င္းလည္းပ်င္းတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထက္ ေစာထြက္တဲ့ "နံရံ၏ အျခားတဘက္" ဖတ္တုန္းက နားလည္ေပမယ့္ "မိန္းမတစ္ေယာက္..." က်ေတာ့ သေဘာတရားေရးရာေတြက ပိုျမင့္တယ္ေလ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ႏွစ္အုပ္လံုး သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စာအုပ္စာရင္းထဲမွာ မပါဘူး။ ထားပါေတာ့။

ေျပာခ်င္တာက "ဟင့္အင္း ကိုယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ သိပ္ညံ့တယ္" လို႔ သူမ်ားအေျပာကို ဖတ္လုိက္ရတာကုိပဲ အရသာ႐ွိလိုက္တာ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေျပာခ်င္လိုက္တာ။ ဒါေတာင္မွ တကယ္တမ္း ကိုယ္က ဘယ္ဘာသာရပ္ရယ္လို႔မွ အထူးတလည္ အထင္ႀကီးတာ အထင္ေသးတာ မ႐ွိဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မသိစိတ္ထဲမွာေတာ့ ႐ွိပံုရတယ္။

ေနာက္ ေက်ာင္းအၿပီးမွာ ၆ တန္းနဲ႔ ၄ တန္းကေလးကို လပိုင္းေလး စာသင္ျဖစ္တာရယ္၊ တျခားကေလးေတြကို စပ္စုမိသေလာက္ရယ္နဲ႔ ႀကံဳသေလာက္ကေတာ့ ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြကို အေလးမထားစိတ္ ႐ွိတယ္။ အဲဒါလည္း ကိုယ္ေတြတုန္းကလိုပဲ၊ သူ႕တို႔ဘာသာ သိသိႀကီးနဲ႔ ႐ွိေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မသိလိုက္ဘဲ ႐ွိေနတာ။ အတန္းငယ္ေတြမွာ မသိသာဘူး။ အလယ္တန္းေလာက္က စလို႔ သိသာတာ။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီလူေတြ သိပၸံလိုင္းသပ္သပ္ (ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ကြန္ပ်ဴတာလို) ေရာက္သြားရင္ေတာ့ ၿပီးေရာ။ (အားလံုးေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ ႐ွိမွာပါ)

ကေလးတို႔/ လူငယ္တို႔ မေျပာနဲ႔ ကိုယ္ေတြမွာေတာင္ အဲလိုစိတ္ ႐ွိႏိုင္တယ္။ ကိုယ္က ဘယ္ပညာရပ္ကို အဓိကထား သင္ထားပါေစ၊ တျခား ကိုယ္နဲ႔ မတူတဲ့ ပညာရပ္ကို အေလးမထားစိတ္႐ွိတယ္ဆိုတာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ မေကာင္းဘူးလို႔ သိတဲ့ အသိက တျခား၊ "ဟင့္အင္း ကိုယ္က ဝိဇၨာဘာသာရပ္ေတြ သိပ္ညံ့တယ္" လို႔ ေျပာၿပီး ဂုဏ္လုပ္ခ်င္တာက တပိုင္းေပါ့။

အဲဒီအခါ ညံ့ရပါ့မလားလို႔ သြားအျပစ္တင္ရင္ ပိုဆိုးသြားမယ္ထင္တယ္။ သူတို႔က ညံ့တာကိုပဲ ဂုဏ္လုပ္ခ်င္ေနတာေလ။ ေနာက္ ႏိုင္ငံရဲ႕ အေနအထားကလည္း အေၾကာင္းတခ်က္ေပါ့။ ဘယ္ဟာက solution ပါလိ႔ု ေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ဟာက solution မဟုတ္ႏိုင္ဘူး ဆုိတာကိုပဲ ေျပာတာပါ။ တစံုတရာကို တန္ဖိုးထားေစခ်င္ရင္ေတာ့ တန္ဖိုးသိေအာင္ လုပ္မွပဲ၊ အျပစ္ဆိုတဲ့နည္းနဲ႔ မရဘူး။

(သိပၸံလိုင္းကလူ (အထူးသျဖင့္ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ကြန္ပ်ဴတာ) ကို ဝိဇၨာပိုင္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ မသိရေကာင္းလားေတာ့ သြားမေျပာမိေစနဲ႔။ "ၾကက္သြန္ျဖဴ အခြံကို အကုန္ေျပာင္ေအာင္ မႏႊာရဘူးေနာ္" ဆုိတာထက္ ပိုဆိုးသြားလိမ့္မယ္)

*** 
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ပ်င္းလို႔။

***

လက္႐ွိ အေတြးမ်ား

၁) ဟင္းခ်က္စရာ ေဈးဝယ္မယ္ဆိုရင္ ဗိုက္ဆာေနတဲ့ခ်ိန္ ဝယ္မွသာ ဟိုဟာလဲ ဝယ္ခ်င္ ဒီဟာလဲ စားခ်င္နဲ႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ပါလာတယ္။ ႐ံုးဆင္း ညေနစာ အရင္ဝင္စား ဗိုက္ျပည့္ၿပီးမွ ntuc ဝင္ရင္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ပါမလာဘူး။

အဆာခံၿပီးမွ ေဈးဝယ္တာေကာင္းတယ္။

၂) ခုတေလာ သတင္းပလင္းေတြ ဖတ္မိတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြ ကိုယ္ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေနတာလဲဆိုတာ မသိၾကဘူးထင္တယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆန္႔က်င္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ အမူအက်င့္ စနစ္အတိုင္းပဲ လုပ္ျပ ကိုင္ျပ ဆက္ဆံျပ သ႐ုပ္ျပေနၾကသလိုပဲ။ အဲဒီစနစ္ကို ဆန္႔က်င္ပါတယ္ ဆန္႔က်င္ပါတယ္ ဘယ္လုိမေကာင္းတာပါလို႔ အတိအလင္းေအာ္ေနတဲ့ အမ်ားစုက ပိုၿပီး အဲဒီစနစ္က အခ်ိဳးအတိုင္း ခ်ိဳးျပတတ္တယ္။ ၾကာလာေတာ့ 'ဆန္႔က်င္တယ္' ဆုိတဲ့ ဗမာစကားက 'ပံုတူကူးတယ္' လို႔ေတာင္ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေနသလား ထင္မိေတာ့တယ္။ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ တင္ထားတဲ့ စံက တစ္မ်ိဳး၊ စိတ္ရင္းမွာ စြဲၿပီး လုိက္လုပ္မိေနတဲ့ စံက တစ္မ်ိဳးထင္တယ္။

ေ႐ွ႕ေဆာင္ႏြားလား ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားမွ ေနာက္ႏြားတသိုက္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္လိုက္တယ္ ဆုိတာ ႏြားေတြအတြက္ပဲ မွန္သလားမသိ။ လူေတြက် ေ႐ွ႕ေဆာင္လမ္းျပက ေျဖာင့္ေနေအာင္ သြားျပလည္း ေနာက္ကေန ေကြ႕ေကာက္ၿပီး လိုက္ခ်င္လိုက္တာပဲ။

ေ႐ွ႕ေဆာင္သူအေနနဲ႔ သူ႕အေဝးကလူေတြထက္ သူ႕လက္တကမ္းက လူေတြကို သူနဲ႔ တထပ္တည္းက်ေနေအာင္ (သူ႕ေျခရာနင္းႏိုင္ေအာင္) အရင္လုပ္ဖို႔ ပိုလိုလိမ့္မလား ေတြးမိတယ္။

၃) 'ေလးစားတယ္' ဆိုတာ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ကြယ္ပုန္းဖို႔ အားကိုး႐ွာတာကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ေ႐ွ႕ကေန ခံေပးလို႔ ခံတပ္ႀကီးလို သေဘာထားတာကို ေခၚတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ေလးစားတဲ့ လူရဲ႕ (သတၱိကို လိုက္မမီေတာင္) စိတ္ေနသေဘာထား၊ အမူအက်င့္ကို ေျခရာနင္းႏိုင္မွပဲ 'ေလးစားတယ္' လို႔ေျပာတာ အဓိပၸါယ္႐ွိတယ္ထင္တယ္။ ခု ခက္ေနတာက ေျခရာနင္းဖို႔ထားလို႔ အဲဒီလူ သြားေနတဲ့ လမ္းကို အနီးကပ္ေနတဲ့တခ်ိဳ႕ေတြ နားေတာင္လည္ၾကရဲ႕လား မသိဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။

တကယ္နားမလည္တာက ကိုယ္တိုင္ပဲလားေတာ့ မသိ။

၄) ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး စိတ္အခန္႔မသင့္စရာနဲ႔ ႀကံဳရၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္မွာ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့ ႏွေျမာစရာေကာင္းတဲ့အရာ တစ္ခု႐ွိတယ္။ အဲဒါ 'ပိုက္ဆံ' မဟုတ္ဘူး။ လြယ္လင့္တကူ ထြက္လာတဲ့ 'ကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ေစတနာ'။ ေငြေရးေၾကးေရးအကူအညီဆိုတာ လိုအပ္ေနတာ၊ အခက္အခဲျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေတြ႕ၾကားသိလို႔ ေပးတာ။ ဘယ္သူမွ မတိုက္တြန္းဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္တဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္း မဟုတ္ဘူး။

ႏိုင္ငံျခားေရာက္ၿပီး ေငြေၾကးနဲ႔ ပညာအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကတဲ့ လူခ်င္းအတူတူ ဘယ္သူကမွ ပိုၿပီး သနားစရာ မေကာင္းဘူး။ ၿပီးၿပီးေရာ ပစ္စလက္ခတ္သေဘာထားရေအာင္ ဘယ္သူ႕ပိုင္ဆိုင္မႈကမွလည္း ပိုၿပီး တန္ဖိုးမနိမ့္ဘူး။

၅) မႏွစ္ကေရာက္လာတဲ့ 'ေလ႐ူးသုန္သုန္' ကို ဒီႏွစ္မွ ဖတ္ျဖစ္ၿပီး စစ္ပြဲေတြအေၾကာင္း စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတယ္။ လူေတြ အမ်ားႀကီးရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ စိတ္ဓါတ္၊ ဘဝေတြ အပ်က္ခံ စစ္ျဖစ္ၿပီးမွသာ တခုခု ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း႐ွိတယ္ ဆိုသေ႐ြ႕ (တနည္း စစ္ကိုေ႐ွာင္ၿပီး လိုခ်င္တဲ့အေနအထားကို မဖန္တီးႏိုင္သေ႐ြ႕) လူ႕အျဖစ္ဟာ ဂုဏ္ယူစရာမေကာင္းေသးဘူး။

ဒါေပမဲ့ ေအးရာေအးေၾကာင္းလမ္းကို တဖက္တည္းက ေ႐ြးလို႔မရေပမယ့္၊ စစ္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ တဖက္တည္းက ေ႐ြးလိုက္လို႔ရတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ခက္သားပဲ။

၆) အရင္က ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာ actor ေတြ ေဆးလိပ္ေသာက္ျပတာဟာ ၾကည့္တဲ့ပရိသတ္ကို လိုက္ေသာက္ဖို႔ ဆြဲေဆာင္ရာေရာက္တယ္တို႔ ဘာတို႔ သိပ္လက္ခံလို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္မွ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာ။ ခုေတာ့ တမ်ိဳးေတြးမိတယ္။ ၾကည့္တဲ့လူက အဲဒီဘက္ကို ကိုင္းၫႊတ္ေနရင္ ကိစၥ႐ွိတယ္။ အလကားေနရင္း ေသာက္ျပတာထက္ အေၾကာင္းတခုခုနဲ႔ ေသာက္ျပရင္ ပိုေတာင္မွ ကိစၥ႐ွိေသးတယ္။ Long Vacation ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းတြဲကို ၾကည့္ၿပီး အေတြးေပါက္လာတာ။

***

ကာတြန္း

facebook က ေတြ႕တာ။
လတ္တေလာအတြက္ ဟာသေတြ ကာတြန္းေတြ ဖတ္ရင္ ရီေတာ့ ရီရပါရဲ႕။ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔။

ဒါေပမဲ့ ဒီတခုေတာ့ အရမ္းဟားရလို႔ share ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတာ။

ပိုင္႐ွင္ ကန္႔ကြက္ရင္ေတာ့ ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။

***

မမ ႏွင့္ ဆက္စပ္ရာ

ေရးရင္းနဲ႔ မမအေၾကာင္းတင္မကဘဲ ဆက္စပ္ရာေတြ ေတြးမိလာတာ ခ်ေရးထားလိုက္တယ္။ မမအေၾကာင္းေတာ့ ေနာက္မွ ျပန္ဆက္ေတာ့မယ္။

***
ျဖစ္ႏိုင္ေခ်၊ တြန္းအား၊ ၿပီးေျမာက္မႈ

မမက ကိုယ့္မွာ ျဖစ္ႏိုင္စြမ္းေတြ ႐ွိတယ္လို႔ ယူဆပံုရတယ္။ ေနာက္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ အေျခအေနေတြလည္း ႐ွိတဲ့အခါ မမေတာင္မွ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္ေသးတာပဲ ဆုိတဲ့ စကားကို သူေျပာတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျဖစ္တန္စြမ္းဆိုတာ တခုခုကို ရေအာင္ယူဖို႔ တြန္းအား မဟုတ္ဘူး။ တခုခုကိုရေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ ကာယကံ႐ွင္မွာ အဲဒီအရာနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ တန္ဖိုးထားစိတ္နဲ႔ ယံုၾကည္စိတ္ ႐ွိဖို႔လိုတယ္။

တန္ဖိုးထားစိတ္ ဆိုတာကို ထပ္႐ွင္းလို႔ မတတ္ေတာ့ဘူး။ ယံုၾကည္စိတ္ ဆိုတာေတာ့ သူမ်ားေတြအတြက္ ဘယ္လုိ အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္မယ္ မသိ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ တစံုတရာကို ႀကိဳးစားၿပီး ရေအာင္ယူႏိုင္ခဲ့ရင္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ေနေပ်ာ္ႏိုင္မွာပဲလို႔ ေသခ်ာယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့စိတ္ပဲ။ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးနဲ႔ပတ္သတ္သည္ျဖစ္ေစ အဲဒီစိတ္ႏွစ္ခု႐ွိမွ ရေအာင္ႀကိဳးစားလုိတဲ့ ဆႏၵေပၚမယ္။ ဆႏၵ႐ွိၿပီဆိုရင္ နည္းလမ္းကို သူမ်ားက လာေပးဖုိ႔ မလိုဘူး။ ဆႏၵ႐ွိတဲ့သူအဖို႔ သူလိုခ်င္တာရဖို႔ နည္းလမ္းကို သူ႕ဘာသာ မရ, ရေအာင္႐ွာတယ္။ အေျခအေနကိုလည္း သူ႕ဘာသာ မရ, ရေအာင္ဖန္တီးတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကိုယ့္မွာ အေကာင္းဆံုးသက္ေသျပစရာ႐ွိတယ္။ အဲဒါ မမ ကိုယ္တိုင္ပဲ။

10 တန္း result ထြက္လာေတာ့ အေၾကာင္းသိ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြအတြက္ မထူးဆန္းပါဘူး။ ကိုယ့္တြက္လည္း မထူးဆန္းဘူး။ (အဲဒါအတြက္ ခံစားတာ ၂ ေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္) မမကေတာ့ သူ႐ွိရက္နဲ႔ အမွတ္မေကာင္းရေလလို႔ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ မမ႐ွိလို႔သာ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေအာင္တာလို႔ သိေနပါတယ္။ (မလုပ္ခ်င္လုိ႔ကို မလုပ္ဘူးလို႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားတဲ့ ဘာသာေတြ ႐ွိေနတာ သိၾကားမင္း ဆင္းလာသင္လည္းပဲ ဒီထက္ေတာ့ ပိုစရာမ႐ွိဘူးထင္တယ္)

ကုိယ့္ကို အနီးကပ္စာသင္ေပးခဲ့ရတဲ့သူေတြ စိတ္ပင္ပန္းခဲ့ၾကမယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္း ျပန္နားလည္လာတယ္။ နားလည္ျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘဝကို 10 တန္းကေန ေနာက္တခါျပန္စလည္း ကိုယ္ကေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ ျပန္လုပ္မိမွာပဲ။

ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိုယ္ယံုၾကည္စိတ္မထားႏိုင္တဲ့အရာအတြက္ အထင္ႀကီးစိတ္ မ႐ွိသလို၊ အထင္ေသးစိတ္လည္း မ႐ွိ။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ အထင္အျမင္ေကာင္းဖို႔ဆိုတာ ထည့္မစဉ္းစားရင္၊ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာၿပီး အေျခအေနေပးရင္ ဘြဲ႕တစ္ခုေတာ့ ယူရမွာပဲလို႔ သတ္မွတ္ခ်က္မ႐ွိခဲ့ရင္၊ ပညာကို ဂုဏ္ပကာသနတရပ္အေနနဲ႔ မမက္ေမာတတ္ရင္ (ပညာေရးကို အသံုးခ်ၿပီး မရပ္တည္ခ်င္တဲ့လူေတြအတြက္) ဘြဲ႕ဆိုတာ ယူစရာကိုမဟုတ္ဘူး။

သူငယ္ခ်င္းထဲမွာ ထိပ္ဆံုးနားက တကၠသိုလ္ ၂ ခုကို ႀကိဳက္တာေ႐ြးတက္လို႔ရရက္နဲ႔ ဘာေက်ာင္းမွ ဆက္မတက္ေတာ့တဲ့တစ္ေယာက္ကို မွားလုိက္ေလလို႔ ခုခ်ိန္ထိ မထင္ဘူး။ (တခုေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ ဘြဲ႕မယူဘဲ အလကားထိုင္ေနတာမဟုတ္လို႔ေပါ့။ သူ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနလို႔ေပါ့။ ဆုိလုိတာက ေက်ာင္းပရဝုဏ္က မဟုတ္ဘဲ ျပင္ပကမၻာကေန သူ မ်ားစြာ သင္ယူႏိုင္ခဲ့လို႔ေပါ့)

ဒီလိုေျပာတာ ပညာဟာ အလကားလို႔ ဆုိခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။

***
အေဆာင္

ေက်ာင္းမွာ မမတို႔က ေနာက္ဆံုး အေဆာင္ေနရတဲ့ batch ေပါ့။ 96 မပိတ္ခင္မွာ အေဆာင္ထမင္းဆိုတာ ႀကံဳလုိက္ရၿပီး၊ ေနာက္တေခါက္ျပန္ဖြင့္ေတာ့ အေဆာင္မွာ ေနပဲ ေနရတယ္။ ထမင္းမေကၽြးေတာ့ဘူး။

မမေျပာတဲ့ အေဆာင္က အစဉ္အလာတခ်ိဳ႕ကို မွတ္မိတယ္။ ပါလာထဲမွာ တီဗြီဆင္းၾကည့္ၾကၿပီဆို အတန္းႀကီးေတြအတြက္ အငယ္ေတြက အလိုက္တသိနဲ႔ ေနရာေကာင္းခ်န္ထားေပးၾကတာမ်ိဳး၊ အတန္းႀကီးေတြ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္မွာ အငယ္ေတြက ေဝယ်ာဝစၥသြားလုပ္ေပးတတ္ၾကသလို၊ အငယ္ေတြ ေျဖခ်ိန္မွာလည္း အတန္းႀကီးသမားေတြက စာကူက်က္ေပး၊ မွတ္စုထုတ္ေပး၊ စေပါ့လုိက္ေပးတာမ်ိဳး။ ေက်ာင္းဝန္းထဲ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေတြ႕ၾကရင္ေတာင္ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ၾကားမွာ ပတ္သတ္မႈ႐ွိတဲ့ သိသိမွတ္မွတ္ ပံုစံေတြနဲ႔။

ေနာက္ေတာ့ အေရာင္ေတြ ေျပာင္းကုန္တယ္။ လူေတြက အုပ္စုႀကီးတစ္ခုဆိုတဲ့ သေဘာကေန အုပ္စုေလးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ့္ အစုကလြဲရင္ က်န္တာေတြ စိတ္ထဲ မထည့္ၾကေတာ့ဘူး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ယွဉ္ၾကည့္စရာမ႐ွိေတာ့ မသိသာဘူးေပါ့။ မမတို႔ batch က ေ႐ွ႕မီ ေနာက္မီျဖစ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ အေျပာင္းအလဲက သိသာခဲ့တယ္။

ဒီလိုလုပ္ရင္ ဒီလိုျဖစ္မယ္ဆုိတာ သိတဲ့လူေတြက ေသခ်ာသိလိမ့္မယ္။

***
႐ူးလို႔မရပါ

မမ အိမ္လာအိပ္တဲ့ ရက္ေတြမွာ သူ စာလုပ္ေနတာ ၾကည့္၊ သူ႕စာအုပ္ေတြၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ေျပာတတ္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ သူတို႔ေက်ာင္းသာ တက္ရရင္ ႐ူးရင္႐ူး၊ မ႐ူးရင္ က် ဒီ ၂ လမ္းပဲ႐ွိတယ္လို႔။ (ဘာျဖစ္လုိ႔မွန္းမသိ အဲေလာက္သာ စာလုပ္ရရင္ ႐ူးမွာပဲခ်ည္း ထင္ေနတာ)

သူတို႔ေက်ာင္းကို မၾကာမၾကာေရာက္ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ စာေၾကာင့္ စိတ္မွာ ျပႆနာျဖစ္တယ္ (ေပါက္ထြက္သြားတယ္) ဆုိတာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္လို႔မရဘူး။ သူ႕အဆင့္နဲ႔သူ လုိအပ္ခ်က္ေတြ႐ွိတယ္။ စာကို ျဖစ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ သည္းႀကီးမည္းႀကီး လုပ္ရမယ္။ အဲလို လုပ္ၿပီး သူလုပ္သေလာက္ ရလဒ္က ျပန္မရရင္ အဲဒီအေပၚမွာ အလြန္အကၽြံ ခံစားၿပီးမွ စိတ္က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္တဲ့အခါ ဇာတ္လမ္းစတာ လုိ႔ ထင္တယ္။ (အထူးသျဖင့္ေတာ့ သူတို႔ေက်ာင္းေတြမွာ စာေမးပြဲ က်ရင္ေပါ့ေလ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ေျဖေနတုန္းတန္းလန္းမွာ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္) သိရသေလာက္ေတာ့ အဲဒီအဆင့္အတိုင္း သြားတာပဲ။

ကိုယ့္ဘာသာလည္း နားလည္သြားတယ္။ ဘယ္ေက်ာင္းတက္သည္ျဖစ္ေစ စာေၾကာင့္ေတာ့ ႐ူးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဖ်ာလိပ္ၿပီးသာ ျပန္လာရမွာ။

***