ေ႐ႊရတု မတိုင္မီ (သို႔) Before Golden Jubilee

မမတန္ခူး tag လို႔ ပါ။ ေက်းဇူးတင္စြာနဲ႔ ေရးပါတယ္။ မမက အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ လို႔ ၫႊန္းထားေတာ့ အၫႊန္းကို ဖတ္ၿပီးမွပဲ ၿပံဳးမိသြားပါတယ္။ မၿပံဳးျဖစ္တာေတာင္ ၾကာပါၿပီေကာ။ :)

႐ြာသားေရးတာ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဘီးတဲလ္စ္ အဖြဲ႕ရဲ႕ When I am 64 သီခ်င္းေလး သြားသတိရမိပါတယ္။ သူ႔ post နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ေတာ့ မဆိုင္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူက ေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲ ႀကီးလာရေတာ့ ထင္မိထင္ရာပါပဲ။ (ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀ မွာ 64 လဲ မ႐ွိေသးပါဘူး။ ေ႐ႊရတုေတာင္ မတိုင္ေသးဘူး။)

ကၽြန္မလို ဘာ plan မွ မ႐ွိတဲ့ လူအဖို႔ ေနာင္အႏွစ္ ၂၀ အေၾကာင္း ႀကိဳေတြးရတာ လန္႔စရာပါပဲ။ ဒီေခါင္းစဉ္ကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကို approach လုပ္ၿပီး ေရးရမလဲ ဆုိတာ အရင္ စဉ္းစားမိပါတယ္။

ေနာင္ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာတဲ့အခါ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ စိတ္ကူးေလးကို ေရးရမွာလား။
ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်႐ွိတဲ့ ကိုယ့္အေနအထားကို သံုးသပ္ၿပီး ေရးရမွာလား။
ဒုတိယ တစ္ခုပဲ ေရးေတာ့မယ္။

ေသခ်ာတာကေတာ့... ေနာက္ အႏွစ္ ၂၀ ဆုိ ကၽြန္မ အသက္ အႏွစ္ ၂၀ ပိုႀကီးသြားၿပီ။
(ဘြားဘြားတို႔ ေခတ္ကေတာ့ သားကို ေခၽြးမေတာင္းေပးရမယ့္ အ႐ြယ္ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။)

ကံေကာင္းတစ္ခ်က္ေလာက္သာ မေထာက္မခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေနျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘဲ ကမၻာပတ္ေနျဖစ္ဦးမယ္ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဘ၀မွာ အေျပာင္းအလဲေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံဳလာခဲ့သမွ် ေက်ာခိုင္းခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနရာေတြကို (ျပန္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မျပန္ခ်င္သည္ ျဖစ္ေစ) ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့တာက မ်ားေနလို႔ပါပဲ။ ငယ္ငယ္ထဲကလည္း တစ္ေနရာတည္းမွာ အေျခတက် ေနဖို႔ထက္ ေနရာအႏွံ႔ကို သြားလာခ်င္တဲ့ ဆႏၵမ်ိဳးလည္း ႐ွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

(A J Cronin လို)

*****
တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သားေတြ သမီးေတြ ရေနခဲ့မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ သူတို႔ ကိစၥ အ၀၀မွာ ၀င္ေရာက္ပါ၀င္ စီမံခန္႔ခြဲ ၾသဇာေပးရင္း အသက္ႀကီးသြားေပမယ့္ စိတ္က ခုထိ မခ်ေသးဘူးလုိ႔ ကြယ္ရာမွာ ကေလးေတြ အတင္းေျပာတာ ခံရမယ့္ အဘြားႀကီး ျဖစ္ေနႏိုင္ပါတယ္။ ကေလးေတြ ကိစၥ မင္း ၀င္မပါစမ္းပါနဲ႔ လို႔ တားျမစ္မယ့္ ကေလးေတြ အေဖနဲ႔ ရန္ျဖစ္ရင္းေပါ့။

စိတ္တိုင္းကေတာ့ က်မယ္မထင္ဘူး။ ဘာလို႔ဆုိေတာ့ ကိုယ္က ျမန္မာျပည္မွာ အႏွစ္ ၃၀ နီးနီး ေနထိုင္ႀကီးျပင္းလာတဲ့သူ။ ျမန္မာမွ အညာသူေတာင္ ျဖစ္ေနလိုက္ေသးဆိုေတာ့...။ သူတို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံရပ္ျခား လူမ်ိဳးျခားေတြထဲမွာ ဒီေဒသက အက်င့္စ႐ိုက္ေတြနဲ႔ ေမြးကတည္းက က်င့္သားရလာတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနမွာကိုး။
(အင္း ဒုကၡ ဒုကၡ)
အဲဒီလိုဆိုရင္ ကၽြန္မ ကမၻာပတ္ ခရီးထြက္ရင္ သူတို႔ေတြ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္ေနၾကေတာ့မွာပဲ။
ဒါေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ကေလးေတြ ၀မ္းသာခ်င္ သာပါေစ။ ကေလးေတြ အေဖ ၀မ္းမသာနဲ႔။

လာ ကိုယ္နဲ႔ တူတူလိုက္ခဲ့။

ဒီကမၻာႀကီး အဆံုးကို ကုိယ္သြားမယ္။

*****
ေအာင္ျမင္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရး တစ္ခုခုလည္း ထူေထာင္ထားႏိုင္ခ်င္ပါတယ္။
အင္း Social Welfare Activity တစ္ခုခုမွာလည္း ၀င္ၿပီး အမႈေဆာင္ခ်င္မိပါတယ္။
ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ Fund တစ္ခုေလာက္လည္း ေထာင္ခ်င္တယ္။
မိဘမဲ့ ကေလးေက်ာင္းလို၊ ေဆးသုေတသနလို၊ ပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေရးလို ကိစၥမ်ိဳးေတြ အတြက္ေပါ့။

(Melinda Gates ပဲ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။ ငါ့ႏွယ္...)

*****
ကိုယ့္ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို Share လုပ္ဖို႔ စာလည္း ေရးခ်င္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ခဏတျဖဳတ္ စိတ္ကူးခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳ ေရးမယ့္ ကိစၥေတာ့ ထားလိုက္ပါၿပီ။

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ Margaret Michelle လို တအုပ္တည္းနဲ႔ ကမၻာေက်ာ္ခ်င္မိပါတယ္။ (သက္သာေအာင္လုိ႔)

*****

အႏွစ္ ၂၀ အေၾကာင္း ေရးၾကပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သေဘာတက် ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္မကို tag တဲ့ မမတန္ခူး ေရးတဲ့ post ေလးကိုဖတ္ရေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားမိပါတယ္။ ငါေတာ့ ဒီဘ၀မ်ိဳး မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ sense ရေနတာေၾကာင့္လားေတာ့ မသိပါဘူး။ အညာကို ခ်စ္ေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္ ကီးကိုက္တယ္လဲ မထင္မိေတာ့ပါဘူး။

မယံုမ႐ွိနဲ႔။ အညာမွာပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေနေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိရင္ စကားေျပာၾကည့္ပါလား။ ေျပာစရာအေၾကာင္းအရာေတြ ေတာ္ေတာ္ ႐ွားပါးေနတာ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ အထက္တန္းေအာင္ၿပီးကာစ ကာလေတြလို ေရပက္မ၀င္တဲ့ စကားေတြ ေတာ္ေတာ္ ဆိတ္သုဉ္းေနပါၿပီ။

သံေယာဇဉ္ဟာ သံေယာဇဉ္... အေျခအေနဟာ အေျခအေနပါပဲေလ။

*****
ဘယ္လိုပဲ သဘာ၀ေလာကကို ခ်စ္လည္း အေျခအေနေတြသာ မထင္မွတ္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စရာ မ႐ွိဘူး ဆိုရင္ ကၽြန္မေတာ့ Urban Area မွာပဲ ဘ၀ကို ကုန္ဆံုး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ကမၻာေက်ာ္ အႏုပညာရပ္ေတြ၊ စာေပေတြကို ထိေတြ႕ေလ့လာခြင့္ရၿပီး၊ ေခတ္ေပၚနည္းပညာေတြကိုလည္း မ်က္ေျခမျပတ္တဲ့ ေခတ္မီတဲ့ အဘြားႀကီး ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။

ဒီ video file ေလးထဲကလို

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငယ္ငယ္တုန္းက မသင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ပညာရပ္ တစ္ခုခုကိုလည္း သင္ၾကားခြင့္ ရခ်င္မိပါတယ္။

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဟင္းခ်က္နည္း ႏွင့္ ဇာထိုးပန္းထိုးနည္း မပါ)

(စာေရးဆရာမ (ေဒၚ) မျမတ္ေလး လို။ သူက အသက္ ၈၀ လား၊ ၉၀လား နီးမွ Applied Psychology ကို ေျမးေတြနဲ႔တူတူ တက္ၿပီး Diploma ယူခဲ့ေသးသတဲ့။ တကယ္ကို ဦးၫႊတ္ပါတယ္။ အာဂမိန္းမ !!!)


*****
ျဖည့္စြက္ခ်က္။ ။ ဘုရားေၾကာင္း၊ တရားေၾကာင္းေလး ထည့္ေရးဖုိ႔ ေမ့သြားလုိ႔။ ကဲပါေလ။ ေမ့လက္စနဲ႔ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အသက္မွ ၅၀ မေက်ာ္ေသးတာ။ ၅၀ ေက်ာ္ေတာ့ အလိုလို သတိရပါလိမ့္မယ္ (ထင္တာပဲ)။

ဘီးတဲလ္စ္ သီခ်င္းေလး နားေထာင္သြားပါဦး။




(The Beatles - When I am 64)

When I get older, losing my hair
Many years from now
Will you still be sending me
a Valentine Birthday greetings, bottle of wine
If I'd been out till quarter to three
Would you lock the door
Will you still need me
Will you still feed me
When I'm sixty four

You'll be older too
And if you say the word
I could stay with you
I could be handy, mending a fuse
When your lights have gone
You can knit a sweater by the fireside
Sunday morning go for a ride
Doing the garden, digging the weeds
Who could ask for more
Will you still need me
Will you still feed me
When I'm sixty four

Every summer we can rent a cottage
In the isle of Wight, if it's not too dear
We shall scrimp and save
Grandchildren on your knee
Vera Chuck and Dave

Send me a postcard drop me a line
Stating point of view
Indicate precisely what you mean to say
Yours sincerely wasting away
Give me an answer, fill in a form Mine for evermore
Will you still need me
Will you still feed me
When I'm sixty four

*****