ဆင့္ပြား အေတြးမ်ား

ဆင့္ပြား အေတြးမ်ား

ေဒါက္တာသန္းထြန္း ေျပာတာေတြ ႐ိုက္တင္ရင္း၊ ေရာက္လာတဲ့ comment နည္းနည္းကို ဖတ္ရင္းနဲ႔ စဉ္းစားမိတာေတြပါ။

ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း

ေဒါက္တာသန္းထြန္းအေၾကာင္းကို ဟိုမွာဖတ္မိ ဒီမွာဖတ္မိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို သိေနၿပီး သူ႕စာေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မဖတ္မိခဲ့ဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ့ ရီစရာပဲ။ ေဒါက္တာသန္းထြန္း စာအုပ္ကို စဖတ္ဖူးတာ ဒီတေခါက္ February အိမ္ျပန္ေတာ့မွ။ အဲဒါ ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း စာအုပ္ပါ။

အဲဒီစာအုပ္ကို 2008 ေလာက္တည္းက စက္ထဲကို ebook ခ်ထားေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔မွန္းမသိ မဖတ္ျဖစ္ဘူး။

အိမ္မွာ စာအုပ္ေတြ႕လို႔ ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ ဖတ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔လည္း တဟားဟား ေအာ္ရယ္မိတဲ့ အပိုင္းေတြ ႐ွိတယ္။ ဟာသေျမာက္တာေတြ ပါလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သေဘာက်လြန္းလို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြ ဖတ္ရတာ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ျပန္ဖတ္ေနရသလိုပဲ ေျပာရင္ မႏႈိင္းေကာင္း ႏိႈင္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေနမလားမသိ။ တခါတခါ သူ႕အေတြး ကိုယ့္အေတြး၊ သူ႕စံ ကိုယ့္စံ ေတြ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ တူေနတာ ေတြ႕ရင္ အံ့ၾသမိပါတယ္။ လံုးဝမွ မတူတာ႐ွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒါ သူ႕အရည္အခ်င္းနဲ႔ ကိုယ့္အရည္အခ်င္း ျဖစ္လိမ့္မယ္။

လိုရင္းကို ေျပာရရင္ အင္မတန္ကို သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။

***
ကိုေမာင္ေလးရဲ႕ မွတ္ခ်က္

ကိုေမာင္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ခုတေလာ စာေရးခ်င္စိတ္ကို ေပ်ာက္ေနလို႔ စာအုပ္ထဲက စာေတြ အလကားေနအလကား ႐ိုက္တင္ေနတာ။ ကိုေမာင္ေလး မွတ္ခ်က္ေရးသြားတာ ဖတ္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေတြေပၚလာတယ္။

သူက သူလိုလူ စာအုပ္အေပၚ ခံစားရတာနဲ႔ ငါေျပာခ်င္သမွ်... စာအုပ္အေပၚ ခံစားရတာကို ယွဉ္ေျပာသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စံေတြ ေပတံေတြ မတူၾကဘူးလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ တခုခုကို ႀကိဳက္တာခ်င္း တူရင္ေတာင္မွ ႀကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း အခ်က္အလက္က ကြာေနျပန္ေရာ။ မႀကိဳက္တာခ်င္း တူရင္လည္း ဒီလိုပါပဲ။ မႀကိဳက္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္း အခ်က္အလက္က ကြာေနႏိုင္ျပန္တယ္။

ပဲျပဳတ္ နံျပား

ဥပမာ - ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းမွာပဲ ပဲျပဳတ္နံျပားနဲ႔ ပတ္သတ္တာ တင္ခဲ့ပါတယ္။
အမွန္ကို ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ စ႐ိုက္သဘာဝက ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ ပံုစံထဲမွာ အက်ံဳးဝင္တယ္။ ဒါ ေယဘုယ်ေျပာတာ။ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာလိုက္တာ။ အဲဒီလို ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာလုိက္တဲ့ထဲမွာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ဆိုတာေတြ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈဆိုတာေတြ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားဆုိတာေတြ နည္းဗ်ဴဟာေတြ မဟာဗ်ဴဟာေတြကို ခ်န္ထားခဲ့မယ္။ ဘာလို႔ဆို အဲဒါေတြက ေခါင္းစဉ္သပ္သပ္ ေျပာရမယ့္ ကိစၥ။

ေယာက္်ားမွန္ရင္ ေျပာရဲ ဆုိရဲ လုပ္ရဲ ကိုင္ရဲ ခံရဲ မလိုအပ္ဘဲအားမနာတတ္ ပြင့္လင္း ျပတ္သား တိုက္႐ိုက္ ဒဲ့ဒိုးက် အဲလို ျဖစ္ေနမွ ႀကိဳက္တယ္။ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ႀကိဳက္တယ္။

ႀကံဳလို႔ ျဖတ္ေျပာရဦးမယ္။ တခါတေလ ကိုယ္ႀကိဳက္ေနတဲ့လူအေၾကာင္း အေကာင္းေတြ ေျပာမိရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။ ဒါကေတာ့ နင္ႀကိဳက္တဲ့သူကိုး ေကာင္းတယ္ပဲ နင္ထင္မွာေပါ့ တဲ့။ ကိုယ္က ျပန္ေျပာရတယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္ေနလို႔ ေကာင္းတယ္ထင္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကို ေကာင္းတယ္ထင္လုိ႔ ႀကိဳက္တာ လို႔။ တကယ္လည္း အဲဒီအတုိင္းပဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္က ေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆမိမွသာ ႀကိဳက္တာ။

ေျပာခ်င္တာက ကိုယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေနလို႔ ႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြ သူ႕မွာ ႐ွိေနလို႔ ႀကိဳက္တာ။ Hero ပို႔စ္မွာ ေရးထည့္သြားတဲ့ စကားႏွစ္ခြန္းကိုလည္း ကိုယ္ႀကိဳက္တယ္။ ျဖစ္ျပန္ၿပီ။ အစကေတာ့ နံျပား မႀကိဳက္ဘူး ေျပာၿပီးေတာ့လို႔ မေတြးပါနဲ႔။ နံျပားကိစၥ ကိုယ္ သိပ္မစြဲ။ ေခါင္းထဲသိပ္မ႐ွိ လို႔ပဲ ေရးခဲ့တာ။ မႀကိဳက္ လို႔ မေရးခဲ့ဘူး။ ထားပါေတာ့ အဲဒီ စကားႏွစ္ခြန္းကို ကိုယ္ႀကိဳက္တာခ်င္း အတူတူမွာ ကြာတာေတြအမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။

၁) ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာ ျပ႒ာန္းတာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ကိစၥကို ဖတ္ၿပီး သူ ဘယ္လုိလူဆုိတာကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း နားလည္ရတယ္။ ဒီစကားေျပာလို႔ ဒီစကားေၾကာင့္မို႔လို႔ သူ႕ကို ႀကိဳက္တယ္။

၂) သူ ဘယ္လိုလူဆိုတာကို နားလည္ၿပီးသားမို႔ သူေျပာတဲ့ ပဲျပဳတ္ နံျပားကို ကိုယ္ ႀကိဳက္မိတယ္။

ထပ္ေျပာရရင္ (၁) စကားကိုေျပာလို႔ သူ႕ကို ႏွစ္ၿခိဳက္မိတယ္။ ကိုယ္ႏွစ္ၿခိဳက္မိတဲ့သူက ေျပာလို႔မို႔ (၂) စကားကို ႀကိဳက္မိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီစကားႏွစ္ရပ္အေပၚ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေလးနက္ပံုခ်င္းက ကြာတယ္။ တစ္ခုက လူကို ျပ႒ာန္းလိုက္တဲ့ စကားျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခုကိုေတာ့ လူကသာ ျပ႒ာန္းလိုက္ႏိုင္တဲ့ စကားပဲ။

ဘာအလုပ္မွ မလုပ္တဲ့ မိန္းမလုပ္စာထုိင္စားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က သူ႕ဇနီးကို မနက္က် ငပိရည္နဲ႔ သခြားသီးေလး တို႔ခ်င္လိုက္တာ လို႔ ေျပာတာၾကားရင္ ေအာ္ သူ႕မွာ အလုပ္မ႐ွိ႐ွာလို႔ အလုိက္တသိနဲ႔ ငပိရည္ပဲ ပူဆာ႐ွာတယ္ေလ လို႔ ဘယ္သူက ၾကည္ညိဳမွာလဲ။ ဒီလူ႕ႏွယ္ လက္ေၾကာမတင္းဘူး၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္တာေတာင္ ငပိရည္ ကိုယ့္ဘာသာ ထ မေဖ်ာ္ႏုိင္ဘူးပဲ ထင္မွာေပါ့။

ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္စားတာမွာ ႏွိမ္ခ်တာ ႐ိုးသားတာ ေရာင့္ရဲတာ ႐ိုးရာကို ခ်စ္တာနဲ႔လည္း ဘာမွ မဆုိင္ဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႐ိုးသားမွန္း ေရာင့္ရဲမွန္း ပကာသန မ႐ွိမွန္း သိထားၿပီးသားမို႔လို႔သာ သူေျပာတဲ့စကား ပဲျပဳတ္နံျပားမွာ ဒီအရိပ္ထင္ေနတာကို ၾကားသိရသူက ခံစားလို႔ရတာ။ ဒါေၾကာင့္ ပဲျပဳတ္ နံျပားစကားက လူကို မျပ႒ာန္းဘူး။ လူကသာ ဒီစကားကို ျပ႒ာန္းသြားတယ္လို႔ ေျပာတာ။ ဒါ ကိုယ့္အေနအထားနဲ႔ ကိုယ့္႐ႈေထာင့္ ကိုယ့္အျမင္ကို ေျပာတာပါ။ တျခားလူေတြ ဘယ္သို႔ ဘယ္ပံု ကိုယ္မသိဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မတူလည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ တူရမယ္လို႔လည္း မဆိုလိုဘူး။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ အားလံုး အတူတူခ်ည္းပဲဆုိ ပ်င္းစရာႀကီး။

ဆိုလိုရင္းက လူကို ျပ႒ာန္းႏိုင္တယ္လုိ႔ ကိုယ္ယူဆတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ လူကသာ ျပ႒ာန္းတယ္လုိ႔ ကိုယ္ယူဆတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေပၚ ကိုယ့္တန္ဖိုးထားမႈက မတူႏိုင္ဘူး ဆုိတာပါ။

(စာႂကြင္း။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ ငပိရည္လြမ္းတာ ႏိုင္ငံကို ခ်စ္လြန္လြန္းလုိ႔ လုိ႔ ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မထင္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းကလည္း ကိုးရီးယားကားေတြၾကည့္ရင္း ပဲေခါက္ဆြဲေတြ႕ရင္ သြားစားပစ္လုိက္ခ်င္တာပဲ မဟုတ္လား)

***
သူလိုလူ နဲ႔ ငါေျပာခ်င္သမွ်...

တကယ္ေတာ့ သူလိုလူနဲ႔ ငါေျပာခ်င္သမွ်... ကို ေရးဖို႔ဟာ ပဲျပဳတ္နံျပားနဲ႔တင္ ႐ွည္သြားတယ္။

သူလုိလူ စာအုပ္ကို ဘာေၾကာင့္ မႀကိဳက္သလဲဆိုတာ ကိုေပါ ဘေလာ့က comment page မွာ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ကို အေသအခ်ာ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ တကယ္က တေယာက္မကပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေသအခ်ာ အက်ယ္တဝင့္ ျပန္ေျပာျပလိုက္မိတာက တစ္ေယာက္တည္းမို႔လို႔။ ကိုေမာင္ေလးက ဒီစာအုပ္မွာ စာေရးသူက ခင္ပြန္းသည္ကို ပိုပိုသာသာေရးထားတယ္လုိ႔ ခံစားရပံုေပၚတယ္။

အဲဒီစာအုပ္ကို ကိုယ္ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ စာေရးသူအေၾကာင္း စာေရးသူနဲ႔ အထဲကဇာတ္ေကာင္ ပတ္သတ္မႈအေၾကာင္း ေခါင္းထဲ သိပ္မေရာက္ခဲ့ဘူး။ တစ္ခုပဲ။ အဲဒီ သူလိုလူ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္က ကိုယ္ႏွစ္ၿခိဳက္ ခံစားလို႔ရတဲ့ စ႐ိုက္မ်ိဳး လံုးဝ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ကို ဇာတ္လမ္းတပုဒ္အေနနဲ႔ပဲ ဖတ္ၿပီး ခံစားလုိ႔ မရခဲ့တာ။

အထက္မွာေျပာခဲ့သလို ကိုယ္က ေယာက္်ားမွန္ရင္ အဲဒီလိုမွ ဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳး႐ွိေတာ့ သူလိုလူက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို ခံစားလို႔မရတာ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ကိုယ္တုိင္က စာေရးေနမိေတာ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကို ဖတ္ၿပီဆိုရင္ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကိုပဲ အရင္ၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီအခါ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ သူ႕စ႐ိုက္ဟာ တခုခုေခ်ာ္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဒီဇာတ္ေကာင္ကို ရင္ဘတ္ထဲထည့္ၿပီး ခံစားလုိ႔ မရခဲ့ဘူး။

ႀကံဳလုိ႔ ခုေရးရင္းနဲ႔ ေခါင္းထဲ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာတာ ေျပာရရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္သူ႕မွ ကိုယ့္အာေဘာ္ေတြ သြတ္သြင္းေပးခ်င္စိတ္မ႐ွိ လို႔ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုပဲ စဉ္းစားမိတာ။ ကိုယ့္ေမာင္ေတြထဲမွာ ဒီလုိ မိန္းကေလးေတြေ႐ွ႕မို႔ အိမ္သာ မဝင္တာလို၊ အလြန္အကၽြံ အားနာတတ္တာမ်ိဳးလုိ ပါလာရင္ ကိုယ္ေတာ့ အသည္းတယားယားနဲ႔ ျပဳျပင္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိႏိုင္တယ္ ဆုိတာပဲ။

ကိုေမာင္ေလး ထင္သလို ပိုပိုသာသာဆုိတာကေတာ့ ကိုယ့္အျမင္ေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္တယ္။ ဘာလုိ႔ဆို ဒီစာေရးတဲ့အခ်ိန္က သူတို႔နဲ႔ ပတ္သတ္ ဆက္စပ္ခဲ့ဖူးသူေတြလည္း အမ်ားအျပား ႐ွိေနဦးမယ့္အခ်ိန္ ျဖစ္တာကိုး။ ကိုယ့္ခင္ပြန္းမို႔၊ ကိုယ္ခ်စ္ခင္ေလးစားသူမို႔၊ စာေရးလည္းေကာင္းသူမို႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးအေနနဲ႔ တင္ၿပီးေရးမိတာမ်ိဳး တခ်ိဳ႕ေနရာမွာ ႐ွိရင္လည္း ႐ွိႏိုင္တာပါပဲ။ ဒါကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ႐ွိႏိုင္တဲ့ အဂတိပါ။ ဒါေပမဲ့ ပိုပိုသာသာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ယူဆမိပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးကို သူ႕စာေတြထက္ လူကို ပိုစိတ္ဝင္စားမိတယ္။ စာေရးသူကို ယံုတာေရာ၊ ေရးခဲ့တဲ့ ေခတ္အေနအထားေၾကာင့္ေရာ မဟုတ္ဘဲေတာ့ အပိုပါမယ္ မထင္ဘူး။

ေနာက္ ငါေျပာခ်င္သမွ်...
အဲဒီ စာအုပ္ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ သူ႕အယူအဆ၊ သူ႕အျမင္ေတြကို သေဘာက်လိုက္တာ ႏွစ္ၿခိဳက္လိုက္တာနဲ႔ပဲ အစအဆံုး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဇြန္က ငါ နာမ္စားေတြအေၾကာင္းကို ေရးသြားပါတယ္။ ငါ နာမ္စားေတြကို ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ မေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ စာတပုဒ္ ဖတ္တဲ့အခါ နာမ္စားက ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွ အဓိက က်တဲ့ေနရာမွာ မ႐ွိပါဘူး။

ဒီမွာလည္း ဒီလိုပဲ ဒီစာအုပ္ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းအရ ပထမအႀကိမ္ 2001 ေမလ ဆိုေတာ့ ဆရာႀကီးအသက္ ၇၈ ႏွစ္ေလာက္မွာ။ စာေရးၿပီးခ်ိန္ 1999 စက္တင္ဘာ ဆုိေတာ့ သူနဲ႔ ပတ္သတ္ဆက္စပ္ခဲ့သူေတြ ႐ွိေနႏိုင္တုန္းပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာေတြ အတိအလင္း ထည့္ေရးခဲ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဒီစာအုပ္မွာလည္း ပိုပိုသာသာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္မိတယ္။ ကိုယ့္အထင္အျမင္ မွန္တယ္လို႔ေတာ့ မဆုိႏိုင္ပါဘူး။

***
စကားလံုးေတြ

ေနာက္တခုက စကားလံုးေတြ...
ဒီ post ကို ႐ိုက္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ေဒါက္တာသန္းထြန္း (၄) မွာ comment ေတြ ဝင္လာပါတယ္။ ခုေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ အက်ံဳးဝင္ေနျပန္တယ္။

သိပ္မၾကာခင္ကပဲ မမKOM စီေဘာက္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ ဟိုတေလာက ဘေလာ့ဂါတေယာက္က သူ႕ဘေလာ့မွာ... "ကိစၥတစ္ခုမွာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ သူ႕ထက္သာသူ ႐ွိမယ္မထင္" ဆိုတဲ့ လူခ်စ္လူခင္မ်ားေစတဲ့ ဂါထာ႐ြတ္သြားတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေျပာတာပါ။ စီေဘာက္က သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ သူေျပာတာလည္း မွန္မွာပါ၊ သူေျပာတဲ့အတုိင္းလည္း သူေတာ္မွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ အဲလိုထုတ္ေျပာတာေတာ့ ခ်ဉ္တယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ ေလက်ယ္ႏိုင္စြမ္း႐ွိလုိ႔ က်ယ္တာပဲေလ လို႔ ေျပာပါတယ္။

စီေဘာက္က သူငယ္ခ်င္းေျပာတာ မလြန္ပါဘူး။ ေျပာတဲ့လူရဲ႕ အေၾကာင္းကို သူက မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ေျပာရတာလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းနဲ႔ ရာဇဝင္ကို သူ မသိဘူး။ ဒီေတာ့ သူက ေျပာတဲ့လူကို ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ေနတဲ့သူ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အမႊန္းတင္ေနတဲ့သူ လို႔ အဲလိုပဲ ျမင္မွာပဲ။ ကိုယ္လည္း အေၾကာင္းမသိတဲ့လူတစ္ေယာက္က ခုလိုေျပာတာ ၾကားလိုက္ရရင္ အဲလိုပဲ ထင္မွာပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းသိေနၿပီးသားလူက ေျပာေတာ့ အဲဒီစကား ကိုယ့္အတြက္ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ စီေဘာက္က သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေျပာမိပါတယ္။ အဲဒါ သူ ေလက်ယ္ၿပီး ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး၊ သူလုပ္ခ်င္တာတစ္ခုကို သူ ေတာက္ေလွ်ာက္ႀကိဳးစားလာၿပီးမွ လုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးမရလုိက္ႏိုင္လို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနတာပါ လို႔။ ဒါက ကိုယ္ ခံစားမိသလို ေျပာတာပါ။

ေျပာခ်င္တာက ၾကားလိုက္ ဖတ္လိုက္ သိလုိက္တဲ့ စကားလံုးေတြရဲ႕ေနာက္မွာ ေဆာင္ေနေသးတဲ့ တျခားေသာအဓိပၸါယ္ေတြ ႐ွိေနႏိုင္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ စကားလံုးတခ်ိဳ႕မွာ တုိက္႐ိုက္အနက္တင္ ႐ွိတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီ့ထက္ မကတာေတြ ႐ွိေနႏိုင္ေသးတယ္။

***
အေၾကာင္းအရာေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ယဉ္ေက်းတာတို႔ ႐ိုင္းစိုင္းတာတို႔ မၾကားဝ့ံ မနာသာတို႔နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ထားၾကတဲ့ စံေတြ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။ ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တာေတြမ်ား လုိရင္းက ဘာမွန္းမသိဘဲ သိပ္႐ွည္သြားၿပီ။

ေဒါက္တာသန္းထြန္းမွာ ကြန္မန္႔လာေရးၾကတဲ့သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေဒါက္တာသန္းထြန္း စာအုပ္ကို အိမ္ကေန ဒီသယ္လာ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ကြင္းေတြခတ္ထားၿပီး ပို႔စ္မွာ ကိုယ့္ အထင္အျမင္ မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ေရးဖို႔လို႔ ရည္႐ြယ္တာ။ တကယ္တမ္း တင္ျဖစ္ေတာ့ မွတ္ခ်က္ ေရးမထည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စာေရးခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္ေနတာနဲ႔ ဒီတိုင္းပဲ တင္လိုက္မိတယ္။

***