အမ်ိဳးသားစိတ္
ဦးဖိုးက်ား (၁၀ ဧၿပီ ၁၉၂၄ ကြယ္လြန္) ေရးတဲ့ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ ကို ဖတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ။ သူေရးတာေတြ အကုန္မမွန္ဘူးဆုိတာ ခုမွ သိပါတယ္။ အေျခခံ မမွန္ေတာ့ အခု အေနအထုိင္ပံုစံလည္း မမွန္ဘူး ထင္ၾကပါတယ္။ တို႔ဘုိးဘြားေတြ ေဘာင္းဘီပဲ ဝတ္တယ္။ ေဘာင္းဘီ ဝတ္ခဲ့တာ အႏွစ္ ၄၀၀၀ ဆိုရင္ လံုခ်ည္ဝတ္တာ အႏွစ္ ၆၀၀ ေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတယ္။ ေဘာင္းဘီဝတ္တာ ႐ိုးရာ၊ လံုခ်ည္ဝတ္တာ ကုလား (Tamil) စ႐ိုက္၊ ႐ွပ္ဝတ္တာ ဥေရာပစ႐ိုက္ ဒါေလာက္ေတာ့ သိထားသင့္တယ္။
ေက်ာင္းဆရာဘဝ
ဖဆပလ အစိုးရက ငါ့ကို ဘာအလုပ္မွ မေပး၊ ေလွ်ာက္လႊာတင္တိုင္း အပယ္ခံရလို႔ ငါ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ေနတာ။ "မင္းတို႔ကို ငါက ေစတနာ ေမတၱာ႐ွိလို႔ ဆရာလုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး" လို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ငါ ေျပာထားပါတယ္။ "ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ဆိုတာ မင္းတို႔ကို ဘယ္ေလာက္သင္သင္ မတတ္ဘူး။ ငါ့မွာလည္း သုေတသန အလုပ္ပ်က္တယ္။ ႏွစ္ဦး အက်ိဳးမ႐ွိတဲ့ လုပ္ငန္းကို ငါ အႏွစ္ ၅၀ လုပ္ခဲ့ရတယ္" လို႔ ေျပာမိတယ္။
ဒီတပည့္ေတြ ည့ံပံုေျပာရရင္ "ဖဆပလေတြ ဖ်င္းသလားမေမးနဲ႔။ လြတ္လပ္ေရး ေက်ာက္တိုင္ေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မစိုက္ႏိုင္ဘူး" ေျပာတာ အဟုတ္မွတ္လို႔ သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ငါ့ကို အလုပ္ဝတၱရားမေက်ဘူး ဆုိၿပီး အလုပ္က ျဖဳတ္ပစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာလုပ္စားမလဲဆိုရင္ ေဗဒင္ေဟာမယ္၊ ဘိုးေတာ္လုပ္မယ္၊ ေ႐ွ႕ေနလုိက္မယ္၊ ဒီ ၃ ခုထဲက ဘာလုပ္လုပ္ ခ်မ္းသာႏိုင္တယ္။
ေထာင္တန္တဲ့ စကား
ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ အေျဖလႊာကို စစ္ခြင့္ရလို႔ စစ္ရင္ စာတစ္အုပ္ စစ္ေဆးခ ေငြတစ္က်ပ္ရတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ သမိုင္းေမးခြန္းေပါက္တယ္။ ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡကို မသကၤာပါ။ ငါ့ကို အုပ္တစ္ေထာင္ ေဝစုေပးၿပီး "ဒီမွာ ေမးခြန္းစာ႐ြက္" လုိ႔ ပါေမာကၡက ေပးေတာ့ "ေမးခြန္းက စာမမစစ္မီကပဲ ရၿပီး ျဖစ္ပါတယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ "ဒါျဖင့္လည္း မယူနဲ႔ေတာ့" လုိ႔ ေျပာၿပီး ေငြတစ္ေထာင္ဖိုး အေျဖစာအုပ္ေတြကို မေပးေတာ့ပါ။
အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္း
မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ေ႐ႊကိုင္းသား ဦးေသာဘိတ (၅ ဇန္နဝါရီ ၁၉၁၂ - ၂၉ ဇြန္ ၁၉၈၇)၊ လူထုဦးလွ (၁၉ ဇန္နဝါရီ ၁၉၁၀ - ၇ ၾသဂုတ္ ၁၉၈၂)၊ ေဒၚအမာ (၂၉ ႏိုဝင္ဘာ ၁၉၁၅ ေမြး)၊ သိန္းႏိုင္၊ စြမ္းရည္၊ သာႏိုး ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြေတြက ငါနဲ႔ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေက်ာ္ရင္ကို သူတို႔ သင္းပင္းျဖစ္တယ္လို႔ ေ႐ြးေကာက္လုိက္ၾကတယ္။ မႏၱေလးသား လူအမ်ားကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ကပဲ ေရာက္ေနတဲ့ ဦးလွကိုေတာင္ မႏၱေလးသား မေခၚပါ။ မအမာေယာက္်ားလို႔ပဲ သာမည လက္ခံထားတယ္။ တကၠသိုလ္ေမာင္ေစာလြင္ကေတာ့ ငါ့ကို စိတ္မပ်က္ေအာင္ "သံုးခါလယ္ အသယ္ျဖစ္" လို႔ အားေပးပါတယ္။ ငါကေတာ့ မႏၱေလးက ေကာင္ေလးေတြ ငါ့လိုပဲ ကတ္တီးကတ္ဖဲ့ မထီတရီေျပာလာၿပီလုိ႔ ေက်နပ္ပါတယ္။ ...
ဒီလိုနဲ႔ သုေတသနစာတမ္းအေရး ပိုသြက္လာတယ္။ မျပတ္ခရီးသြားလို႔ ေရးစရာေတြလည္း ေတြ႕ေတြ႕လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အာသာေက်ာင္း က "မင္း သုေတသနစာတမ္းေရးဖို႔ ဘယ္က စားရိတ္ရသလဲ။ ဒီအေပၚက ဝင္ေငြ႐ွိသလား၊ ရာထူးတိုးသလား" ဆုိတာမ်ိဳး စစ္ေဆးပါတယ္။ ေငြကုန္တယ္၊ ရာထူးတိုးဖို႔ ေနေနသာသာ ျပဳတ္မွာေတာင္ စိုးရတယ္လုိ႔ သူသိသြားေတာ့ ႏြားက်လိုက္တာလို႔ ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ ေျပာသလိုပါပဲ။ သူက သမိုင္းသုေတသနဌာနမွာ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးခ်ဳပ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ျမန္မာႏိုင္ငံသုေတသနအသင္းမွာ ဥကၠ႒ ဦးတင္အံုး။ သူတို႔ေျပာတာလည္း မွန္ေပသားပဲ။ ငါကေတာ့ သုေတသန မလုပ္တဲ့လူေတြ သုေတသန အဖြဲ႕အစည္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရင္ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္း နစ္နာတာေပါ့လို႔ပဲ သိတယ္။ ငါနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး။ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာသင္း၊ သုေတသနသင္းဆုိတာေတြ ပ်က္သြားေပမယ့္ ငါက စာေရးမပ်က္။
လူထုဦးလွ
ဦးလွကို ငါေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သူဟာ ငါ့အစ္ကိုလို႔ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္တယ္။ ဦးလွဟာ ဒါကို အသိအမွတ္ျပဳပံုရတယ္။ အပိုစကား၊ ေလာကြတ္ေတြ မပါပါ။ ငါလိုခ်င္တာကို သူ႕ဆီက တိုက္႐ိုက္တစ္ခါမွ် မေတာင္းခံဖူးပါ။ ေပးရင္ယူတယ္၊ ေကၽြးရင္စားတယ္ ဆိုတဲ့ အဆင့္က ငါေနတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ငါလိုသမွ်ကို သူသိၿပီးသား။ သူ လုပ္ေပးႏိုင္သမွ် လုပ္ေပးၿပီးသား။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါေတာင္းခံဖို႔မလိုဘူး။ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာဖို႔ မလုိဘူး။ ေျပာလည္း မေျပာမိဘူး။ အဲဒါေတြကို ထင္႐ွားေအာင္ ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။
***
(ေဒါက္တာ သန္းထြန္း - ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္)
***
Thursday, July 22, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
ဆရာႀကီး က လူေၿဖာင့္ ႀကီးဗ်ေနာ္။ လူ႕ဂြစာႀကီး လို႕လည္း ဆိုၾကတယ္ ထင္တယ္။
မွ်ေ၀ေပးတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး။
ေဒါက္တာသန္းထြန္း ရဲ့ ဒီ ငါေျပာ ခ်င္သမွ် ငါ့အေျကာင္း
စာအုပ္ကို ျကိုက္ေတာ့ ျကိုက္တယ္..။ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ
တမ်ိုးျကီးခံစားရတယ္..။ဘယ္လုိခံစားမွု ဆိုတာေတာ့
လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ မေျပာတတ္ဘူး ခင္ဗ်..။
တခ်ို့အေျကာင္းေလးေတြက နည္းနည္းမ်ား သာသာထိုးထိုး ေရးထားသလိုမ်ားျဖစ္ေနသလားလို့..။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ရဲ့ သူလိုလူ ကိုဖတ္ရတုန္းကလည္း
အဲဒီလို ခံစားမွုမ်ိုး ရတယ္..။သူလိုလူက နဲနဲ ပိုျပင္းတယ္.။
မုိးတိမ္ညဳိေျပာသလုိပါပဲ။
က်ေနာ့္ရဲ႕ ပထမဦးဆုံး ပုိ႔စ္ ေရးတုန္းက (ညီလင္းဆက္ ဘေလာ့ဂ္ေက်းဇူးနဲ႔) အဲဒီ စာအုပ္ ဖတ္ၿပီးကာစ။ အရမ္းႀကဳိက္လုိ႔ အဲဒီစာအုပ္အေၾကာင္း တစ္ေၾကာင္းထည့္ေရးလုိက္မိတယ္။ သူ႕ေလသံကုိလည္း အတုခုိးလုိက္ေသးတယ္။ း-)
http://kopaw07.blogspot.com/2007/10/my-first-writing-in-blog.html
ငါဆုိတဲ့ နာမ္စားေၾကာင့္ ဖတ္ရသူစိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္တာလည္းပါမယ္ ထင္တယ္။
ခုလုိအခ်ိန္ ဒီစာအုပ္မ်ိဳး ထုတ္ေ၀ဖုိ႔ ႀကိဳးစားမိရင္ ဒီထဲကစာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ဖ်က္ခ်င္ဖ်က္၊ မဖ်က္ရင္လည္း စာေပစိစစ္ေရးက ခြင့္ျပဳၿပီး ထုတ္ခြင့္ေပးမယ္မထင္ဘူး။
သားက အေဖထက္ပိုေတာ္ရသလို (ရည္ညႊန္း မေဟာ္သဓာ)
တပည့္ဆိုတာ ဆရာထက္ပိုေတာ္ရမယ္ မဟုတ္လား
ဆရာတိုင္းလဲ ၾကည္ညိဳစရာမဟုတ္ပါ
ေစာ္ကားစရာမလိုပါ
လူလူခ်င္းအတူတူ
ဆရာႀကီးကေတာ့ လူေျဖာင့္ စိတ္တို ထင္ပါတယ္
ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ အေျဖလႊာကို စစ္ခြင့္ရလို႔ စစ္ရင္ စာတစ္အုပ္ စစ္ေဆးခ ေငြတစ္က်ပ္ရတယ္။ တစ္ႏွစ္မွာ သမိုင္းေမးခြန္းေပါက္တယ္။ ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡကို မသကၤာပါ။ ငါ့ကို အုပ္တစ္ေထာင္ ေဝစုေပးၿပီး "ဒီမွာ ေမးခြန္းစာ႐ြက္" လုိ႔ ပါေမာကၡက ေပးေတာ့ "ေမးခြန္းက စာမမစစ္မီကပဲ ရၿပီး ျဖစ္ပါတယ္" လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ "ဒါျဖင့္လည္း မယူနဲ႔ေတာ့" လုိ႔ ေျပာၿပီး ေငြတစ္ေထာင္ဖိုး အေျဖစာအုပ္ေတြကို မေပးေတာ့ပါ။
He is a hero in his field.
BINO
Post a Comment