ယဉ္ေက်းမႈဆိုတာ ???

from Ko Phyoe L'Etranger

"ကၽြန္ေတာ္၏ ဓာတ္ပံုခရီးတြင္ ..."

ယခု ရက္ပိုင္းအတြင္း ကၽြန္ေတာ္႐ိုက္သည့္ ျမန္မာေမာ္ဒယ္တဦး၏ ဘီကီနီဓာတ္ပံုမ်ားေၾကာင့္ ဆူဆူညံညံ အသံေတာ္ေတာ္ထြက္သည္။

ေမးခြန္းမ်ား

- ျမန္မာမိန္းခေလးမ်ား ဘီကီနီဝတ္လွ်င္ အ႐ွက္မ႐ွိျဖစ္ၿပီေလာ။
- ထိုသို႔ ဘီကီနီဝတ္ၿပီး ဓာတ္ပံုအ႐ိုက္ခံလွ်င္ အ႐ွက္မ႐ွိျဖစ္ၿပီေလာ။

အေျဖက ႐ွင္းသည္။ အ႐ွက္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္က်င့္သိကၡာႏွင့္သာ ဆိုင္သည္။ အဝတ္အစားႏွင့္ မဆိုင္။ ဆိုင္သည္ဟု ဖင္ပိတ္၍ ျငင္းခ်င္သူမ်ား ကမ္းေျခတြင္ ျမန္မာရင္ဖံုး၊ ခ်ိတ္ထမီႏွင့္သာ သြား၍ ေရကူးၾကေပေရာ့။

အဆိုပါ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ကူး၍ ယူ၍ ျဖန္႔ၾကသည္။ အဆိုပါ ကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္၍ ေမးၾကျမန္းၾကသည္။ ေျဖရ႐ွင္းရသည္။

အမ်ားစု တူညီၾကသည္မွာ -

- သတင္းေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ကိုၿဖိဳးရဲ႕ဓာတ္ပံုေတြေတာ့ ဘယ္ဆိုဒ္ေတြမွာ ေရာက္ကုန္ၿပီ စသည္ျဖင့္ သတင္းေပးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုဆိုဒ္မ်ားကို သိလည္းမသိပါ။ စိတ္လည္း မဝင္စားပါ။ ျမန္မာေတြ Sexy က်သည္ဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ၿမိဳ႕သားတေယာက္ ႐ြာထဲမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ၿမိဳ႕စတိုင္ ဖမ္းထား႐ံုေလာက္သာ ခံစားရသည္။ ျမန္မာလိင္ဗီဒီယို စသည့္မ်ားမွာလည္း မႈန္ဝါးဝါးႏွင့္ သူမ်ားအတြင္းေရးမ်ားကို အသည္းအသန္စပ္စု၍ ခိုး႐ိုက္ထားသည္မ်ားေလာက္သာျဖစ္သည္ဟု ခံစားရသည္။ မိမိသည္လည္း ေ႐ွာင္ႏိုင္သည္မဟုတ္ပါဘဲ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္ မ႐ွိဘဲ သူမ်ားအထုပ္ လိုက္ေျဖခ်ေနၾကသည္မ်ားဟုသာ ခံစားရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျပဳၾကသူမ်ား ကိုယ့္အလွည့္ မႀကံဳရေလေအာင္သာ ဆုေတာင္းၾကပါကုန္။

- သတင္းေပးၿပီး သတိထပ္ေပးၾကျခင္းျဖစ္သည္။

တခ်ဳိ႕လူေတြက ကိုၿဖိဳးကိုယ္တိုင္ ျဖန္႔သည္ဟု ထင္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးေလဟု သတိပါထပ္ေပးသည္။ အဆိုပါ ကိစၥမွာလည္း ႐ွင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သာ ျဖန္႔ခ်င္ပါက ထိုပ်ံ႕ႏွံ႔ေနေသာ ပံုမ်ားအျပင္ မ်ားစြာ က်န္ေနေသးသည္။ အဆိုပါပံုမ်ားကို ရင္းႏွီးသူမ်ားပင္လွ်င္ မေတြ႕မျမင္ဖူးၾကေပ။ Fine Art Album ကို မွတ္မိၾကေပဦးမည္။ အဆိုပါ ေမာ္ဒယ္ မည္သူနည္းဟု ေမးသူ မနည္းပါ။ မည္သူတဦးတေယာက္ကိုမွ် အရိပ္အႁမြက္ေလာက္မွ် ကၽြန္ေတာ္ မေျပာခဲ့ဖူးေပ။ ေမးခဲ့ၾကသူမ်ား သက္ေသခံၾကလိမ့္မည္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္၏ ကိုယ္က်င့္တရားျဖစ္သည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရလွ်င္ ဓာတ္ပံုဆရာ၏ က်င့္ဝတ္ျဖစ္သည္။

- အႀကံဥာဏ္မ်ား ေပးၾကသည္။

ဟိုလိုလုပ္ပါလား။ ဒီလိုလုပ္ပါလား စသည္ျဖင့္ အႀကံေကာင္းဉာဏ္ေကာင္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္အား ကိုယ္ခ်င္းစာ၍ ေပးၾကသည္။ အသံုးဝင္သည္ျဖစ္ေစ၊ အသံုးမဝင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထိုသူမ်ားအား လႈိက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သူတို႔၏ စိတ္၊ အခ်ိန္ စသည္တို႔အား ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေဝမွ်ေပးျခင္းျဖစ္သျဖင့္ လႈိက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

- အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေမးခြန္းမ်ား ေမးၾကသည္။

ခိုးတယ္လို႔ ဘာလို႔ ေျပာႏိုင္ရတာလဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္လို စ ခိုးသြားတာလဲ။ ယူသြားတာ ဘယ္သူလဲ။ စသည္ျဖင့္ အေတာ့္ကို အူတိအူေၾကာင္ႏိုင္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို ေမးၾကသည္။ ဘယ္လိုရယူသြားသည္ဆိုသည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေပးလိုက္ျခင္း မဟုတ္သျဖင့္ ယူသြားသူအားသာ သြားေမးၾကပါကုန္။

ဤေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဖ့ဘုတ္ေပၚ ဓာတ္ပံုမ်ားတင္ရာတြင္ မည္သည့္ ကန္႔သတ္တားျမစ္ခ်က္မ်ားမွ သတ္မွတ္မထားသည္ကို အသိေပးခဲ့ခ်င္ပါသည္။

အခ်ဳိ႕သူမ်ားက Privacy မ်ား ထား႐ွိၿပီး တားျမစ္ၾကသည္မွာ သူတို႔၏ ခံစားခ်က္အရသာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မဆိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ မသတ္မွတ္ထားရျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္ဖြားတေယာက္က ဒါမ်ဳိးေတြ ဖန္တီးထားသည္ကို မည္သူမဆို လြတ္လပ္စြာ ခံစားႏိုင္ရန္ျဖစ္ပါသည္။ ႀကိဳက္သလိုခံစား၍ ႀကိဳက္သလို ေဝဖန္ႏိုင္ပါသည္။ မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္း ေဝဖန္သမႈ ျပဳသူမ်ားမွာ သူ၏ လိပ္ျပာကို သူ သိပါလိမ့္မည္။

- ရက္ရက္ေရာေရာ မွတ္ခ်က္မ်ား ေပးၾကသည္။

ဟိုဆိုဒ္ေတြကို ေရာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မဝတ္စားထားရင္ မေရာက္ပါဘူး ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ဳိးကေတာ့ အေတာ့္ကို ဆန္းသည္။ ဒီမိုကေရစီ ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လွိမ့္ပိန္႔ေအာ္ေနၾကၿပီးကာမွ လူတေယာက္၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈကအစ လိုက္ေျပာေနလွ်င္ ဒီလိုလူမ်ဳိးေတြရဲ႕ လက္ထဲ အနာဂတ္တိုင္းျပည္ ေရာက္မသြားသည္က ပိုေကာင္းမည္ဟု အမုန္းခံ ေျပာပါရေစ။

ဖန္တီးသူတေယာက္က ဖန္တီးခ်င္ ဖန္တီးမည္ျဖစ္ၿပီး ခိုးယူသူတေယာက္ကလည္း ခိုးခ်င္ခိုးမည္ျဖစ္သည္။ အကုန္လံုး သူ႕ကိစၥ သူလုပ္ေနၾကသည္။ မဆိုင္ရာဆြဲထည့္ၿပီး မေယာင္ရာဆီလူးသည့္ မွတ္ခ်က္မ်ဳိးေတြကို ေဖာေဖာသီသီေပးတတ္သူမ်ားကေတာ့ သူမ်ားအလုပ္ကို အဆင္းဘီးတပ္သူမ်ားဟုသာ ခံစားရသည္။
သားေျပာ၊ မယားေျပာ ေျပာၾကသည္။ ႏွမသားခ်င္း မစာနာဘဲ မွတ္ခ်က္ေပးၾကသည္။ မေအ ႏွမ မ႐ွိသူမ်ားဟုသာ ထင္မိပါသည္။ ေထြေထြထူးထူး မ႐ွိပါ။ အသိဉာဏ္နည္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အသိဉာဏ္လြန္လြန္းသြား၍ေသာ္လည္းေကာင္း တခုခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ေျပာရပါလွ်င္ သူတို႔လည္း သူတို႔ပါးစပ္ႏွင့္သူတို႔ ငါဘာေကာင္ကြဟု ေဖာ္က်ဴးျပေနၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

- မဆိုင္သလို ေနၾကသည္။

သူတို႔ေတြ ေအးခ်မ္းၾကပါသည္။

***
ကၽြန္ေတာ္ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ။
ေထြေထြထူးထူး လုပ္ရန္ မ႐ွိပါ။ ဘယ္ေျခဖဝါးက ေျမႀကီးတြင္နင္းထားလ်က္၊ ညာေျခဖဝါးက ေလွကားတထစ္တက္လ်က္ အေနအထားတြင္ ေနာက္တထစ္ ထပ္တက္မည္ဆိုပါက အဆိုပါ ေျမႀကီးအား စြန္႔ထားခဲ့ရမည္သာ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ အသိကို သတိေပးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ကိုဝဏၰအား ေက်းဇူးစကားဆိုအပ္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။
ကၽြန္ေတာ္ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အႏုပညာကို ဝါသနာပါသည္။ ႀကိဳက္လွ်င္ အားေပးပါ။ မႀကိဳက္လွ်င္ အားမေပး႐ံုပါပဲ။ ဆရာလိုလို ေၾကာသလို ေမာသလိုႏွင့္ ေျပာသည္မ်ားကိုလည္း ရိပ္မိပါသည္။ ေစတနာအရင္းခံ၍ ေထာက္ျပေဝဖန္သည္မ်ားကိုလည္း ရိပ္မိပါသည္။ လိုအပ္သည္ဟုခံစားရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ယူသံုးပါမည္။ သံုးခ်င္သံုးမည္ မသံုးခ်င္လည္း မသံုးဟူေသာ သေဘာျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါအခ်က္အတြက္ သေဘာထားႀကီးစြာထား၍ စိတ္မခုၾကပါကုန္။ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြားေနသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မည္သူ႕ကိုမွ ခြမစီးသလို၊ မည္သူကမွ် လာခြစီးသည္ကိုလည္း မႀကိဳက္ႏိုင္ပါ။

လက္တြဲပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္မည္ဆိုပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တတ္ႏိုင္တာ ကူညီေပးႏိုင္ပါသည္။ လက္တြဲပူးေပါင္း ေခါင္းစဉ္တပ္ၿပီး လစ္ရင္တြယ္မည္ဟု ႀကံထားသူမ်ားလည္း သူ၏ သေဘာသာ႐ွိပါေစ။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ အဆိုပါ ကိစၥမ်ားအေပၚတြင္ ခံစားမႈကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ၿပီးပါၿပီဟု စာတမ္းထိုးပါသည္။ မိတ္ေကာင္းေဆြမြန္မ်ား စိတ္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါကုန္။ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြားၾက႐ံုသာ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုၿဖိဳး

***
fb မွာေတြ႕တဲ့ NOTE တစ္ခုပါ။
အသံုးျပဳခြင့္ေပးလို႔ မူရင္းေရးသူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သူ႕ကို မသိပါဘူး။ သူ႕ NOTE ကို မေတာ္တဆ သူမ်ားဆီက တဆင့္ ျမင္တာပါ။
ခုထိလည္း ဒီ NOTE မွာ ပါတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြဆိုတာကို မၾကည့္မိေသးပါဘူး၊ စိတ္မဝင္စားလို႔။
ခဏေနရင္ေတာ့ ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္မယ္။

႐ိုးရာယဉ္ေက်းမႈလို႔ ဆုိလုိက္ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဝတ္အစားပဲ ေျပးျမင္ၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။

ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ မႀကိဳက္ရင္ မလုပ္႐ံုပါပဲ။ ကိုယ့္လည္း မထိခိုက္၊ သူမ်ားလည္း မထိခိုက္တဲ့ ဝတ္ခ်င္လို႔ ဝတ္၊ ႐ိုက္ခ်င္လို႔ ႐ိုက္တဲ့လူေတြကို ဝင္စြက္ဖက္စရာအေၾကာင္း မ႐ွိပါဘူး။

ယဉ္ေက်းမႈကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္မျပခ်င္ပါ။ (မဖြင့္တတ္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ ပ်င္းလို႔)
တစ္ခုပဲ ေမးစရာ႐ွိပါတယ္။

"ကိုယ့္စံနဲ႔ မကိုက္ညီတာ၊ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို မျဖစ္တာနဲ႔ သူမ်ားလြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးပုတ္ခတ္တာ၊ ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာတာ၊ ထိခိုက္နစ္နာေစခ်င္တာဟာ ယဉ္ေက်းမႈဆုိတာပါလား"

***

ေျပာခ်င္လုိ႔ ေျပာတာေတြ

Aung Phyoe
‎"ေရဆန္လမ္း" ဖတ္လို႔ျပီးသြားျပီ ။ ဖတ္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးတယ္ ။ "ေႏြတစ္ည" ေလာက္မၾကိဳက္ေပမယ့္ "မသိန္းရွင့္ဆီ ပို႔ေပးပါ" ထက္ေတာ့ ၾကိဳက္ပါတယ္ ... အယူအဆ ေရးရာေတြေတာ့ နားရႈပ္ေပမယ့္ ၊ စာေရးသူရဲ့ တိက်ျပတ္သားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အေတြးအေခၚ ( လံုးဝ ဥသံု လက္မခံႏိုင္သည့္တိုင္) ကို ျပီျပင္ေအာင္တင္ျပႏိုင္တာကို ႏွစ္သက္မိတယ္ ။
(like - me)

ေတာ ေက်ာင္း ဆရာ
ေခတ္နဲ႕ဆိုင္မယ္ေပါ့ဗ်ာ.. ဆိုၾကပါစို႕ သခင္ဘေသာင္းရဲ႕ ေလာကနိဗၺာန္ (The Fall of Titan by Igor Gouzwnk ) ျပန္ထြက္လာေတာ့ အခုခတ္မွာ ျပန္ဖတ္ရတာ ဖတ္မိတယ္ဆိုရံုပဲရွိတာ။ ဒီလိုပဲ ေျခေလးေခ်ာင္းေတာ္လွန္ေရး( Animal Farm by George Orwell) ျပန္ထြက္လာလည္း ရယ္စရာဝတၳဳလို႕ေတာင္ သေဘာထားမိမယ္ေလ။

ဟိုေခတ္တုန္းကေတာ့ သခင္ဘေသာင္းက သူ႕အေၾကာင္းနဲ႕သူ စိတ္နာ၊ ေနာက္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ေတြျပန္၊ အဲ့ေခတ္က စီပီေတြက သူ႕ဆိုလည္လွီးျပီး သတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္၊ အဲသလိုေတြရွိခဲ့ၾကတာကိုး။ ႏိုင္ဝင္းေဆြလည္း အဲသလိုပဲ၊ ေရဆန္လမ္းတို႕၊ မသိန္းရွင္တို႕၊ ေႏြတညတို႕၊ ဘ၀စာမ်က္ႏွာတို႕ အဲတာတာေတြကို ျပန္ထြက္လာလို႕ ဒီေန႔အခ်ိန္ခါေရာက္မွ ဖတ္ဖူးမယ္ဆို၊ အဲလိုဖတ္ဖူးတဲ့သူေတြအတြက္ အနည္းနဲ႕အမ်ားဆိုသလို ဟာတာျဖစ္သလိုလို၊ ခုေနသလို ခံေနသလို ျဖစ္မွာအေသအခ်ာပါပဲ။

စကားစပ္လို႕ပဲဗ်ာ၊ မွတ္မိေသးတယ္၊ ခုလူငယ္ေတြ အရမ္းၾကိဳက္ၾကတဲ့ ဂ်ဴးက ထက္ျမက္နဲ႕ေတြ႕ေတာ့ .. ေအာ္ ... ရသကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းကို သတ္လိုက္တဲ့သူပါလား ဆိုတာ ေျပာခဲ့ဖူးသတဲ့၊ ႏိုင္၀င္းေဆြနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဂ်ဴးက အဲသလိုေျပာခဲ့ဖူးတယ္လို႕ နီးစပ္သူေတြဆီက ၾကားခဲ့ဖူးတယ္ ၊ ဂ်ဴးေကာင္းတယ္ဆိုတာက ႏိုင္၀င္းေဆြကို မီမွမမီခဲ့တာကိုး (သူ႕ေခတ္နဲ႕ သူေျပာပါတယ္)၊

ဂ်ဴးက ထက္ျမက္ကို ဘာလို႕အဲသလိုေျပာလဲဆိုေတာ့ ေနာက္ခံက ရွိျပန္တယ္၊ မိုၾကိဳမုန္တိုင္း ကိစၥနဲ႕ဆိုင္ေနတယ္ေလ၊ ဒီကိစၥက ကံအေၾကာင္းမလွတဲ့ ႏိုင္၀င္းေဆြအတြက္ ေမာဟအမွားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အမွားသိေပမယ့္ အခ်ိန္မမီလိုက္ခဲ့ဘူး။ ဒီေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ သူလည္း ကေလာင္ေရာ၊ လူပါ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားရတယ္။ ႏွေျမာစရာပါပဲ။

ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ဗ်ာ၊ သူ႕ေခတ္ကေရးခဲ့တဲ့ ႏိုင္၀င္းေဆြရဲ႕ စာေတြဟာ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ဖတ္မယ္ဆိုရင္ သူ႕အာေဘာ္ျခံဳမိႏိုင္ဖို အခက္အခဲရွိမယ္ဆိုတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီစာအုပ္ေတြျပန္မထြက္ခင္တုန္းက မိတၱဴေတြဖတ္ဖူးတာ၊ နည္းနည္းေတာ့ အခက္အခဲေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္၊ ပစၥည္းမဲ့လူတန္းစားရဲ႕ သရုပ္မွန္စာေပအႏွစ္ၾကီးေတြပဲလို႕ စာဖတ္ဖူးတုန္းက သေဘာထားမိတယ္၊ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဲ့ထက္ပိုသြားပါျပီ။ :)
(like - Aung Phyoe & Mg Yu Pie)

Aung Phyoe
ေနာက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဖတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္မယ္ ။ သခင္ဘေသာင္း ရဲ့ ေလာကနိဗၺာန္ ကိုဖတ္ဖို႔ ထုတ္ထားတယ္ ။

ေႏြတစ္ည ကိုေတာ့ ရသျမတ္ႏိုးသူတိုင္း ခံစားႏိုင္မယ္ထင္ပါတယ္ ။ ႏိုင္ဝင္းေဆြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဦးတည္ခ်က္လံုးဝေျပာင္းသြား သလိုပဲ ။ လူတန္းစားအျမင္ ျပင္းထန္လြန္းတယ္ ။ "ဘဝစာမ်က္ႏွာမ်ား" မွာ 'အဆိပ္ပင္' ဆိုျပီး ခင္ႏွင္းယုကို တိုက္ခိုက္ထားတာ ... ၊ အဲဒါဖတ္တုန္းက တစ္မ်ိဳးပဲ ဘာေၾကာင့္လည္းေပါ့ ။ ခု ေရဆန္လမ္း ကိုဖတ္မိမွ သူ႕စာေပအျမင္ကို ေရးေရးသေဘာေပါက္မိတယ္။

Me
ေခတ္ကြာတာနဲ႔ ဖတ္တဲ့လူအတြက္ အႏွစ္သာရကြာတယ္ဆုိတာကိုက အႏုပညာမွာ ဝါဒေရးရာသြင္းထားတာေၾကာင့္လို႔ ထင္မိတယ္။ အႏုပညာ သက္သက္ မဟုတ္လုိ႔။ ဆုိလိုတာက အႏုပညာက media အျဖစ္ အသံုးခ်ခံရလို႔။

ဥပမာ - မိုးမိုး (အင္းလ်ား) အိမ္ေထာင္ေရးဝတၳဳေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါမွာ သူတို႔ေခတ္က ကိုယ္မသိ မမီလုိက္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါလားဆုိ ဖတ္တဲ့လူက စိတ္ဝင္တစား ဖတ္မိလိမ့္မယ္။

မိုးမိုး ဝတၳဳမ်ိဳး မႀကိဳက္ဘူးဆုိတဲ့သူကေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရး ဘဝသ႐ုပ္ေဖာ္ကို ႀကိဳက္ကို မႀကိဳက္တတ္လို႔ မႀကိဳက္တာပဲ ျဖစ္မွာေပါ့။ (ကိုယ္တုိင္လည္း သူ႕ဝတၳဳေတြ ႀကိဳက္လွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး)

Bo
စာဖတ္သူရဲ့ စာဖတ္အား၊ ဓာတ္ခံတိမ္းညြတ္မႈေပၚ မူတည္ပီး ခံစားခ်က္ေတြ ကြာသြားမယ္ထင္ပါတယ္။ လူအမ်ားစုဘဝအေျခအေနကေတာ့ မသိန္းရွင္၊ ေရဆန္လမ္းေတြ၊ မုိးမုိးနဲ႔ မစႏၵာစာေတြေခတ္ကနဲ႔ တယ္မထူးလွေသးပါဘူး။

ဂ်ဴးကေတာ့ ၾကည္ေအးေလာက္ ေအာ္သန္တစ္ျဖစ္တယ္မထင္ဘူး၊ ဖတ္ဖူးတဲ့စာတုိေပစေတြနဲ႔ ေလလုံးႀကီးႀကီးေတြ ေရာေမႊထားတဲ့ ဘတ္ဆဲလားတမ်ိဳးလုိ႔ပဲ ျမင္တယ္။ အတုိေတြကေတာ့ ေကာင္းတယ္။

Me
ကိုယ္ေျပာတာက မိုးမိုး တို႔ေရးတာမွာ ဝါဒေရးရာ မပါဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ သူတို႔ကို အႏုပညာသက္သက္ တင္ျပတယ္လုိ႔ ျမင္မိတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို မႀကိဳက္ဘူးဆုိရင္ သူတုိ႔ေရးတဲ့လိုင္းမ်ိဳးကို မႀကိဳက္လို႔ မႀကိဳက္တာ။ ႏိုင္ဝင္းေဆြကိုက် ဝါဒေရးရာကို အႏုပညာနဲ႔ ေရာျပထားလို႔ကို ေခတ္ကြာလာတာနဲ႔ အမွ် ဖတ္တဲ့လူနဲ႔ ခံစားမႈ အဟပ္က ကြာတာ။

မိုးမိုး (အင္းလ်ား) မွာက်ေတာ့ ႀကိဳက္ၿပီဆုိ ေခတ္ကြာတာ ဖတ္ရတာကိုက အရသာ ျဖစ္မွာ။ မႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ေခတ္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ေရးတာမ်ိဳးကို ဖတ္တဲ့လူက မႀကိဳက္လုိ႔ပဲ။

Aung Phyoe
ဂ်ဴးဟာ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ မဟုတ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ .. ဒါေပမယ့္ မွီးတယ္လို႔လဲေျပာလို႔ မရဘူး .. သူကၾကိဳက္တဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ရဲ့ အီမိုးရွင္း ကိုပဲ ယူတာကို ..။

Me
ဒီလို ေျပာေၾကးဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မလြတ္ေတာ့ဘူး။
=)

ဥပမာ - မီ ဟာ ေမ ကေန လာတယ္လို႔ ကိုယ္က ထင္တာကိုး။
(မီ ကို မွီးတယ္ဆိုတဲ့စာအုပ္လည္း မဖတ္ဖူးပါဘူး)

Aung Phyoe
မီ က အေမရိကန္ ရုပ္ရွင္ရွိတယ္ ... နာမယ္မမွတ္မိလို႔ ။ ဝန္ခံထားတယ္ .... ။

(မွတ္ခ်က္။ စာအုပ္ပါ႐ွိတယ္။ မီ အမွာစာမွာ ဒဂုန္တာရာ ထည့္ေရးထားတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ စာအုပ္ နာမည္တူတူပဲ)

Bo
http://en.wikipedia.org/wiki/Dead_Reckoning_%28film%29

http://www.youtube.com/watch?v=5IznfnWzVPQ

Aung Phyoe
ေက်းဇူး ဆရာဘို ၊ ေမ့ေနတာ ရုပ္ရွင္နာမည္ကို

Bo
မုိးမုိးက မဆလ NLD မွာ တာဝန္ထမ္းခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာပဲ။ အေထြေထြက်ပ္တည္းမႈကုိ သူ႔ပုံစံနဲ႔သူတင္ျပတယ္ပဲျမင္တယ္။ သိပ္ဖီလင္မလာတာေတာ့ ေရးဟန္ေတြေျပာင္းတာလဲပါမယ္။ ေခတ္လူေနမႈ စီးပြားေရးပုံစံကလဲ ကြာသြားပီ။

ဝါဒေရးေတြ မလည္ဝယ္တာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားမႈ က်တာနဲ႔လဲဆုိင္မယ္။ စာေရးဆရာက ႏုိင္ငံေရး၊ ဒႆန၊ သမုိင္း၊ လူမႈေဗဒ၊ စိတၱေဗဒ သိပၸံ ဘက္စုံေအာင္ ဖတ္ေလ ပုိထက္ေလ ေရးကြက္မ်ားေလပဲ။ အႏုပညာေျမာက္တာ ဘာနဲ႔တုိင္းလဲေတာ့မသိဘူး။
(like - Mg Yu Pie)

Me
‎(အႏုပညာေျမာက္တာ ဘာနဲ႔တုိင္းလဲေတာ့မသိဘူး။)
ဟုတ္တယ္ ကိုယ္လည္း မသိဘူး။

ဒါေပမဲ့ ဖ်တ္ခနဲ ဦးသုခ ႐ိုက္တဲ့ အသံုးလံုးကားကို သြားသတိရတယ္။
(like - Bo)

(မွတ္ခ်က္။ "ဘယ္သူၿပိဳင္လုိ႔ လွပါေတာ့ႏိုင္"။ တကယ္ေတာ့ အဲဒါ မဆလေခတ္က ဝါဒျဖန္႔တဲ့ကားပဲ)

Aung Phyoe
က်ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ရဲ့ ခံစားမႈနဲ႔ပဲတိုင္းတယ္ .. သူ႔ရဲ့ ဖန္တီးမႈအေပၚ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ပူးဝင္ခံစားႏိုင္သလဲေပါ့ .... ၊ နည္းလမ္းမွန္မမွန္ေတာ့ မသိဘူး ။

Me
စိတၱေဗဒ ဆိုလုိ႔ အဲဒါကို စိတ္ဝင္စားတယ္။
တဆက္တည္း ေျပာရရင္ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ ဝတၳဳေတြ ကိုယ္ မစြဲဘူး။ ဘာလုိ႔ဆို ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြ ေသ ေနတယ္လို႔ ထင္လို႔။ စာေရးဆရာက ဝင္ပါေပးရတဲ့ စ႐ိုက္ေတြလို႔ ထင္တယ္။
(like - Bo)

Me
တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ဝင္းေဆြကို တအုပ္မွ မဖတ္ဖူးဘဲနဲ႔ ဝင္ေျပာေနတာ အေတာ္ေတာ့ ဂြက်တယ္။

Mg Yu Pie
ဆရာဘို...အဲေလာက္ အမွန္တိုင္းႀကီးေတြေျပာနဲ႔ေလ.. း )
ဆရာမႀကီးေတာင္ အႏွီသို႔ဆိုရင္ ဆရာမႀကီးကိုစုတုျပဳၿပီးထြက္လာတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ဘုစုခရု (ေဆးေက်ာင္းေတာ့ေရာက္ျပီ မထူးပါဘူး..ဘတ္ဆဲလာေလးျဖစ္ေအာင္လုပ္အံုးမွဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳးရွိတဲ့) ဆရာမေလးေတြ တျပံဳႀကီး လဲွေသလိုက္ဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ : P
(like - Aung Phyoe & Bo)

Mg Yu Pie
အို ဘုရားေရ..ေမာင္တို႔ေယာက္်ားေတြရဲ႕အတၱကေတာ့ ကၽြန္မသီးမခံႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ မိုးျမင့္ထိပ္ေခါင္ ကုမၸဏီမွာလုပ္ေနတဲ့ ဦးထြဋ္ေခါင္အုပ္စိုးေနမင္းေက်ာ္စြာထက္ျမက္သိမ္းပိုက္ဆိုတာ ကၽြန္မရဲ႕ ေမာင္ဆိုတာ ေလ။ ဟင္း ဟင္း ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကလည္း ႏြယ္ပင္တိမ္တိုက္လမင္းသက္တံ့ခင္ခင္ႀကီးပဲေလ..ကၽြန္မကိုေတာ့ လြယ္လြယ္သိမ္းပိုက္လို႔ ရမယ္မထင္လိုက္ပါနဲ႔ ေမာင္....စသျဖင့္ စသျဖင့္ ယေန႔ဘတ္ဆဲလာဘုတ္အုတ္ေလးေတြမွာ လြမ္းမိုးဆဲျဖစ္သလို ဒီဘုတ္အုတ္ေတြကို ဓါတ္ရွင္ဗီဒီယို ျပန္ရိုက္ၾကတဲ့အခါ နဂိုကမွ စာေပ၀မ္းစာနည္းက်သည့္ ယေန႔လူငယ္မ်ိဳးဆက္အတြက္ မေတြး၀ံ့စရာပါေလ။
(like - Aung Phyoe & Bo)

Aung Phyoe
LOL :D

Bo
အို ဘုရားေရ လား အုိ ကုလားေရ လား :-)

Me
ဘက္ဆဲလားေတြ ဘာလို႔ အဲလုိစာမ်ိဳးေရးတာလဲဆိုတာ ကိုယ္နားလည္ႏိုင္တယ္။ နားမလည္ႏိုင္တာက ေယာက္်ားႀကီးေတြက သူတို႔ကို ဘာလို႔ လုိက္ေဆာ္ေနၾကတာလဲ ဆုိတာပဲ။

I think it may be Jealous!

LOL
=D

MYP ကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းေတြထဲ အရင္တည္းက ႀကံဳဖူးလုိ႔ပါ။ လႊတ္ထားလုိက္လို႔ မရဘူးလား။ ဘာမွလည္း အေရးႀကီးတာမဟုတ္ဘူး။
=)

Bo
ႀကီးတာေပါ့ ဗမာျပည္မွာ ဒီလုိစာဆုိးစာညံ့ေတြပဲ က်န္ေအာင္ တုံးသထက္တုံး ခ်ာသထက္ခ်ာေအာင္ စနစ္တက်လုပ္ခဲ့တာပဲ။ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း မင္းသုဝဏ္ ေဇယ် ဒဂုန္တာရာ ေမာင္စြမ္းရည္ ေဒၚအမာ ကစပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ ဒါမ်ိဳးေတြအႏၱရာယ္ကုိ သတိေပးခဲ့တာပဲ။ ဘတ္ဆဲလားက တမူးတန္ေခတ္အဆက္ပဲ။ ျမမ်ိဳးလြင္ တက္ထြန္း တင့္တယ္ ဝင္းဦး ေမာင္သာရ ဘုန္းႏုိင္စတဲ့ အထီးေတြ စခဲ့တာပဲ။ ဂ်န္ဒါနဲ႔ မဆုိင္ပါ။
(like - KTZ)

Me
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စနစ္တက်လုပ္ခဲ့တယ္ပဲ ထားပါဦး။
စနစ္ေျပာင္းလဲ ႐ွိေနမွာပဲ။ အနည္းအမ်ားေတာ့ ကြာႏိုင္တယ္။ (ကြာခ်င္မွလည္း ကြာမယ္) ေနာက္ သူတို႔ကို ေဝဖန္တဲ့စာေတြကိုယ္၌က ေဝဖန္တာနဲ႔ မတူဘဲ ကလိသလိုလို ရိသလုိလိုျဖစ္ေနတာ။ ေလွာင္သလိုလို ေျပာင္သလုိလုိ ေလသံ။

လူႀကီးေတြေျပာတာကေတာ့ တပိုင္းပါ။
ကိုယ္ေျပာတာက စာနယ္ဇင္းမွာ ေတြ႕ရမ်ားတဲ့ အဲဒီစာေတြကို ေဝဖန္တဲ့ပံုစံကို အဓိက ေျပာခ်င္တာ။

ေနာက္တခုက အဲဒီစာေရးသူေတြကို တားဖို႔ ပိတ္ပင္ဖို႔ ေဆာ္ဖို႔ ကေလာ္ဖို႔ထက္ စာဖတ္သူကုိ ဖြင့္ေပးႏိုင္ဖုိ႔ပဲလုိတာလို႔ ထင္တယ္။

ကိုယ့္အထင္ပါပဲ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မွန္တယ္။

Mg Yu Pie
ဟီးဟီး...အဲဒါ ပုရိသႀကီးဘက္ကေန လိုက္ေဆာ္တာဟုတ္ပါဘူး၊ ကေန႔ လူငယ္ေတြလမ္းမွားသြားႏိုင္တဲ့ Pop art ရဲ႕အစြယ္အပြားတစ္ခုကို ေထာက္ျပတာပါ၊ Jနဲ႔လည္းဆိုင္ပါဘူးဂ်ာ..

သမိုင္းစဥ္ဆက္အမ်ိဳးသမီးစာဆိုေတြထဲကလည္း respect ထားရတာေတြအမ်ားႀကီးပါ.. ေဒၚမိုးမုိးရဲ႕အတိုေပါင္းခ်ဳပ္ေတြတစ္အုပ္မက်န္ဖတ္ခဲ့သလို ဂ်ဴးရဲ႕ခ်စ္သူေရးေသာကၽြန္မညတို႔ ဟို ပန္းခ်ီကားေတြပါတဲ့အတိုေပါင္းခ်ဳပ္တုိ႔ဆိုရင္ ေလ့လာတဲ့အေနနဲ႔ေတာင္ဖတ္ရႈခဲ့ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

အထက္မွာေျပာတဲ့ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ဒတ္သနေတြ အရူးအေတြးေတြကို ရိုးအတဲ့လူငယ္မ်ိဳးဆက္ေတြ မိႈင္းမိေအာင္မလုပ္ဖို႔ေတာ့ (အဲလိုေျပာရတာက အဲလိုေကာင္ေလး ေကာင္မေလးေတြ အျပင္မွာေတြ႕ေတြ႕ေနရလို႔) အေရးႀကီးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္ပါရဲ႕ခင္ဗ်ာ။

Me
ကိုယ္ကလဲ Gender ကို မျမင္ပါဘူး။
ဂ်ဴးကို ေယာက္်ားေတြ ဝုိင္းေျပာၾကသလုိ ဆုိတာမ်ိဳးေတာင္ မျမင္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ဘက္ဆဲလားဆုိတာေတြက မိန္းမေတြ အမ်ားျဖစ္ၿပီး ကလိတိတိရိတိတိ ေရးတဲ့ ဆရာေတြက ေယာက္်ားေတြ အမ်ားျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေနရလို႔။ ၾကည့္မေကာင္းဘူး။

တကယ္ေတာ့ မင္းခိုက္စိုးစန္ ဂၽြန္စတိုင္းဘက္ ဝတၳဳကိုလားမသိ ဘာမွ အၫႊန္းမထည့္ဘဲ ဟိုခုတ္ဒီထစ္လုပ္ၿပီး ပါးပါးလွီး ဝတၳဳေရးသြားတာမ်ဳိး ဝုိင္းေဆာ္ပါ့လား။ ၾကည့္ေကာင္းတာေပါ့။

=)

Bo
ကုိလုိနီေခတ္ကေန ခုထိ အစုိးရစာေပေပၚလစီက အေျပာင္းအလဲမရွိပါဘူး။ အျပာသာသာစာေတြကုိ ေဆာ္တာေတာ့ ဘယ္ပုံနဲ႔ေဆာ္တယ္ဆုိတာက အဓိကမက်ပါဘူး။ ေဝဖန္ေရးဆရာေတြေျပာလို႔ ဖိႏွိပ္တယ္လဲ မၾကားမိပါဘူး။ သိသိႀကီးနဲ႔ လႊတ္ထားတာပဲ။ ခုဆုိ သရဲဝတၳဳပါ ျပန္ေခတ္ထေနပီပဲ။ ဒီလုိစာေပဖာသည္ေတြကုိ ဘယ္သူကမွ မနာလုိစရာမရွိပါဘူး။

Bo
သူတုိ႔အမ်ားစုကုိ ရွဲဒုိးေရးေပးတာ ေယာက်္ားေတြပဲ။ သူတုိ႔ကုိ ေဝဖန္တာ သူတုိ႔ ျပန္ေရးခြင့္ရွိတာပဲ။ စာမွ ေသခ်ာ မေရးတတ္တာ။
(like - me)

Me ‎
(ေဝဖန္ေရးဆရာေတြေျပာလို႔ ဖိႏွိပ္တယ္လဲ မၾကားမိပါဘူး)

အဲဒီစာေတြ အေရးမပါတာေတာ့ လက္ခံပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဖိႏွိပ္တယ္ဆုိတာေရာ လုိအပ္လို႔လား။

အဲဒါ ဖတ္တဲ့သူဘက္က ေ႐ြးပါေစေပါ့။

ေနာက္ ေဆာ္တယ္ျဖစ္ေစ၊ ေဝဖန္တယ္ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ လုိတယ္။

ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကိုယ္အၿမဲေျပာတဲ့စကား႐ွိတယ္။
ဆန္႔က်င္တာျခင္းတူတာတစ္ခုတည္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ တသားတည္းမျဖစ္ႏိုင္တာေတြ ႐ွိတယ္ ဆုိတာ။

ဘယ္အရာအတြက္ ဘယ္ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းသံုးတယ္ဆုိတာ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ အေရးႀကီးတယ္။

Me
ေနာက္တခုက မနာလိုမႈ။

တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းေျပာလို႔မရဘူး။ (ဆုိလိုတာက Bo က ဒါမ်ိဳးေတြကို မနာလို မျဖစ္တာနဲ႔ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း မနာလို မျဖစ္ပါဘူး လုိ႔ ေျပာမရဘူး)

ဂ်ဴးနဲ႔ ႏုႏုရည္ကို နယ္က စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ အေရခြံခြာၿပီး ေဟာေျပာသြားၾကတဲ့ ထိပ္တန္းေက်ာင္းထြက္ ထိပ္တန္းစာေရးဆရာႀကီးေတြ အလယ္တန္းတုန္းက ျမင္ခဲ့ဖူးလို႔။ စာေပသက္သက္ ေဝဖန္တယ္ဆုိ မေျပာလိုပါဘူး။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာထိ ပရိသတ္ေတြေ႐ွ႕မွာ၊ ကာယကံ႐ွင္ေတြ ကြယ္ရာမွာ။ သူတို႔ကေတာ့ စာဖတ္သူေတြကို လမ္းျပရမယ္၊ ေစတနာထားရမယ္၊ ျပဳျပင္ရမယ္ ဘာမယ္ညာမယ္ေတြ ကိုင္ေျပာတာေပါ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ျပဳျပင္ခ်င္တဲ့၊ စာတအုပ္ဖတ္ၿပီး လမ္းမွားလိုက္သြားမယ္အထင္႐ွိတဲ့ စာေရးဆရာမ်ိဳး မႏွစ္သက္တာ အမွန္ပဲ။
(like - Bo)

(မွတ္ခ်က္။ လက္႐ွိ တစ္လ တစ္အုပ္မက ထုတ္ေနတဲ့ စာေရးဆရာမေတြကေန ဂ်ဴးနဲ႔ ႏုႏုရည္ ဂုဏ္သေရ႐ွိ စာေရးဆရာရင့္မႀကီးမ်ားရဲ႕ အေဆာ္ခံရတဲ့အေၾကာင္း ေခ်ာ္ၿပီး ေရာက္သြားတယ္)

Bo
ဘတ္ဆဲလားပရိသတ္ကေတာ့ အဲဒိေဝဖန္ေရးေတြ အေရးလုပ္ဖတ္ မထင္ေပါင္ဗ်ာ :D

Me ‎
(ဘုိ Bo ဘတ္ဆဲလားပရိသတ္ကေတာ့ အဲဒိေဝဖန္ေရးေတြ အေရးလုပ္ဖတ္ မထင္ေပါင္ဗ်ာ :D)

အဲဒါေၾကာင့္ အေရးမႀကီးဘူး ေျပာတာေပါ့။
ေဝဖန္လည္း အဖက္မလုပ္မယ့္ဟာကို ဘာလုိ႔ စာ႐ြက္ကုန္ေအာင္ ျဖဳန္းတီးမလဲ။

Bo
မဂ်ဴးကုိ တက္ခါစက ဝုိင္းအုပ္တာ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ပုိနာမည္ႀကီးသြားတယ္ထင္တယ္။ သူကလဲ အရည္အခ်င္းရွိတာကုိး။ ေနာက္ပုိင္းက်မွ ရွိတာထက္ ပုိေျမာက္သြားတာကတပုိင္းေပါ့။
အဲလုိ အဘိဇၩာမ်ားလုိ႔ လုံးခ်င္းေလာကမွာ ေယာက်ာ္းေတြ မေအာင္ျမင္တာထင္တယ္ း)

ေအာင္ၿဖိဳးေရ အစြမ္းျပေတာ့ ဟိ

Bo
ေလာကနိဗၺာန္က သံရုံးစာအုပ္ႀကီးပဲ ဗမာ့ေခတ္ကရုိက္တာ။ ေျခေလးေခ်ာင္းကေလးႀကိဳက္ထက္ ၁၉၈၄က ပုိမုိက္ပါတယ္။

Me
အမယ္ အဲဒါ တက္ခါစေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ 1994 ေလာက္ဆုိေတာ့ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။
လံုးခ်င္းေလာကမွာ ေယာက္်ားေတြ မေအာင္ျမင္တာ ဘာလုိ႔ေတာ့ မသိဘူး။
(မွတ္ခ်က္။ အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာမ်ား အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူမ်ားေလာက္ စန္းမထ ေခတ္မထသည္ကို ဆိုလိုသည္)
ေယာက္်ားေတြက ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို မိန္းမေတြေလာက္ မႏိုင္နင္းတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

Bo
မိန္းမေတြ အရက္ေသာက္ရင္လဲ က်သြားမွာဗ် မဂ်ဴးကုိ အျပင္းတုိက္မွ း)
(like - me)

Me
အရက္ေၾကာင့္တခုတည္းလည္း မဟုတ္ဘူး။
နီကိုရဲ မင္းလူ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တလုိင္းေလာက္ပဲ ရတယ္။ က်န္တာဆုိ စဉ္းစားၾကည့္လို႔ေတာင္ ေပၚမလာဘူး။
မိန္းမေတြ စဉ္းစားလိုက္ရင္ ဆံုးေတာင္ ဆံုးမယ္မထင္ဘူး။

ႏိုင္ဝင္းေဆြက်ေတာ့လည္း မဖတ္ျဖစ္ေသးဘူး။

ေတာ ေက်ာင္း ဆရာ
ေ၀ဖန္တာကို အဖက္မလုပ္လည္း ေရးသင့္ရင္ ေရးရမွာပဲ၊ မိႈင္းတိုက္တာလို႕ ထင္ရင္ မိႈင္းတိုက္တယ္လို႕ မွတ္တမ္းတင္ထားရမွာပဲ၊ ဒီမွာေတာ့ စုတုျပဳ ၀ဲဂယက္က မထြက္ႏိုင္ေသးေတာ့ စာေပအေၾကာင္းေျပာရင္ ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတာက အျမင့္ဆံုးလိုျဖစ္ေနတယ္ ၊ ေ၀ဖန္ေရးဆိုေခါင္းစဥ္တပ္ ပုဂၢိဳလ္ထိုးႏွက္မႈ ေရာေထြးမွာလည္း ရွိမွာပဲ၊ ခက္တာက ျမန္မာစာေပဆိုတာက ဘယ္က ဘယ္လိုစတယ္ ဘယ္လိုေျပာၾကမွာလဲ၊ ျမဳပ္ကြက္ေတြက အမ်ားၾကီး၊ ေပ်ာ့ကြက္ေတြက အမ်ားၾကီး၊ ငါေတာင္မျပင္ရက္လို႕ ဒီအတိုင္းထားတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚက လက္ေတြ႕မက်ဘူး၊ မွားေနတာကို ထံုးအိုးထဲ ႏွစ္ျပီး ခပ္ရဲရဲ ေျပာရဲတဲ့သူေတြ ရွိေနရမယ္၊

စာေပအဆင့္ပိုျမင့္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဖန္တီးမႈက အရင္လာသလား၊ သီ၀ရီက အရင္လာသလား အဲတာဆက္ေျပာၾကမယ္ ထင္တယ္၊ ခုေတာ့ ဘုရားပြဲက ရဟတ္ၾကီးလို တကၽြိကၽြိျမည္သံဆြဲ လည္ေနၾကတုန္း၊ ေဘးကိုမၾကည့္ပဲ ေဟာင္းႏြမ္းရဟတ္ၾကီးကို ဇိမ္ခံစီးသူေတြက စီးေနၾကတုန္း၊ ရိုလာကိုစတာစီးဖို႕စိတ္ကူးယဥ္ျပီး ရဟတ္တစ္ပတ္ႏြမ္းကို သံေယာဇဥ္တြယ္သူေတြက တြယ္ေနၾကတုန္း၊

အိုဘယ့္.. ျမန္မာစာေပ၊ ဆုတ္ယုတ္တာကို ေခတ္တစ္ခုတည္းေၾကာင့္လို႕ ေျပာမရျပန္ဘူး၊ အာဖရိကက၊ တရုတ္က လူေတြေတာင္ ဘယ္ခရီးေရာက္ေနၾကျပီလဲ၊ ဒါေလးေတြးမိတယ္။
(like - Bo)

Me
‎(ေ၀ဖန္တာကို အဖက္မလုပ္လည္း ေရးသင့္ရင္ ေရးရမွာပဲ)
ေရးသင့္တဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေရးရင္ ေကာင္းပါတယ္။

(မိႈင္းတိုက္တာလို႕ ထင္ရင္ မိႈင္းတိုက္တယ္လို႕ မွတ္တမ္းတင္ထားရမွာပဲ)
ကိုယ္ကေတာ့ သူတုိ႔ မႈိင္းတိုက္တတ္တယ္လို႔ေတာင္ မထင္တာ။
အဓိကက စာဖတ္သူပဲ လို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီစာေတြကို ဖယ္လိုက္ဖို႔ထက္ စာဖတ္သူကို ဖယ္တတ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ပဲ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီစာေတြကို ေဝဖန္ေရးေရးတဲ့လူေတြကိုက အဲဒီစာေတြ အဆင့္ေလာက္ပဲ လုိက္ေရးေနတယ္။

Aung Phyoe
ေယာက္်ားစာေရးဆရာေတြထဲမွာ လံုးခ်င္းေရးတာ ၾကိဳက္တာ "သိန္းေဖျမင့္" ပဲရွိတယ္ .. မိန္းမစာေရးဆရာေတြကေတာ့ အမ်ားၾကီး ၊ ခင္ခင္ထူးနဲ႕ ေနဝင္းျမင့္ေတာင္ မတူဘူး ... လင္မယားခ်င္း ရန္တိုက္ေပးမွာပဲ .. "မအိမ္ကံ" နဲ႔ "တိမ္ေတာင္ေပ်ာ္ပိုက္" ေရႊမွာလစဥ္ပါတာခ်င္းေတာင္ ေမွ်ာ္ရတာ မတူဘူး :D
(like - Bo)

ေတာ ေက်ာင္း ဆရာ
အရာအားလံုးတန္းတူညီမွ် မရွိႏိုင္ဆိုတဲ့ စကားရွိတယ္၊ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးက ေခါင္းေဆာင္ၾကီးပဲ၊ လက္ေအာက္သားက လက္ေအာက္သားပဲ၊ တန္းတူညီမွ်ဆိုတာ မရွိဘူး၊ မရွိတဲ့အရာကို အေျခတည္ျပီး တန္းတူညီမွ် လိုက္စဥ္းစားေနမယ္ဆိုရင္ အထြက္တိုးညံ့တဲ့ စပါးခင္းလို႕ မ်ိဳးမေအာင္တဲ့ အဖ်င္းစားေတြနဲ႕ပဲ သံသရာလည္ေနမွာေပါ့၊ ခြဲျခားစဥ္းစားဖို႕ေတာ့ ေတြးမိတယ္။
(like - me)

Me
မွန္တယ္။
ကိုယ့္သေဘာအတိုင္းဆုိ ဘယ္စာေပမ်ိဳးမွ ဘယ္အႏုပညာမ်ိဳးမွ ဖိႏွိပ္ ဖယ္႐ွားစရာ မရွိဘူး။ စာဖတ္သူက ေ႐ြးလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလို ေျပာရင္ ျမန္မာျပည္ အေနအထားက ဘယ္လို ေပၚလစီက ဘယ္လုိ ဆုိတာေတြ ပါလာဦးေတာ့မယ္။ ျမန္မာျပည္က တခုခု အေၾကာင္းေျပာရတာ အေတာ္လက္ဝင္တယ္။

ခုလည္း အေပ်ာ္ဖတ္စာေပ၊ အဆိပ္အေတာက္စာေပလုိ႔ ဝိုင္းတံဆိပ္ကပ္ၾကတာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္အလိုသာဆုိ ကိုယ္မဖတ္ခ်င္ မဖတ္ဘဲ ေနဖို႔ပဲ။ ေဝဖန္ခ်င္လား ေဝဖန္လိုက္။ ဒါေပမဲ့ ေဝဖန္တာ ပံုမက်ရင္ေတာ့ ျပန္ေဝဖန္ခံရဖို႔ ျပင္ထား။
(like - me)

Me
ကိုယ့္ဘာသာ ေရးၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ႀကိဳက္လိုက္တာ =)

ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းသံုးတယ္ ဆိုတာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။ ခုေျပာတဲ့ အေပ်ာ္ဖတ္စာေပ ဆုိတာမ်ိဳးကို ခုအစိုးရက ႏွိပ္ကြပ္ပစ္တယ္၊ ဖယ္႐ွားပစ္တယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ကိုယ့္အတြက္ လက္ခံႏိုင္စရာ မျဖစ္ဘူး။ (ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ လက္႐ွိအေနအထားဆုိတာႀကီးက ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒါႀကီးေၾကာင့္ လက္ဝင္ေနရတယ္)

Aung Phyoe
AMKK - အမ ပိုစ့္တင္လိုက္ပါ့လား အမွတ္တရ ။ ေနာက္ ဆရာတို႔လည္း ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ ။

Bo
ေမာင္သာရေကာင္းတာေတြ ရွိပါတယ္ ဆာၿဖိဳးရယ္။ ေဒၚထူးကုိ ေဒၚႏုေလာက္ အားမရဘူး သူက ပုံေျပာတယ္ တရားျပတယ္အဆင့္မွာတင္ ရပ္ေနသလုိပဲ။ နတ္သမီးဖတ္စာ း)

Aung Phyoe
ဟုတ္တယ္ သူ႕ကိုေမ့ေနတာ မတ္တပ္ရပ္လို႔ ... ၊ "ကတၱီပါဖိနပ္စီး ..." ပဲဖတ္ဖူးတယ္ ၾကိဳက္တယ္... ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္၂ အုပ္ကေတာ့ ဆက္ကိုမဖတ္ျဖစ္ဘူး .. "ညွာေရႊတစ္ခက္ ေၾကြရက္ေစာ" ဆိုလား သူ႕အေရးအသားက တင္စားလြန္းတာ Over ၾကီးလို႔ထင္လို႔ ။ :D

Bo
စကားေျပာဝတၳဳေတြ ေကာင္းပါတယ္
ေဒၚရီတာက မေျပာလဲ တင္မွာပဲ ဟဲဟဲ :D
(like - me)

Me
sorry မေန႔ညက ဖုန္းထေျပာၿပီး ဒီ ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘူး။
အကုန္ဝိုင္းေျပာမွပဲ တင္ဖို႔ သတိရတာပါ။ ကိုယ့္ဘာသာဆို စိတ္ေတာင္ကူးမိမွာမဟုတ္ပါဘူး တကယ္။

***
Update (1:45 PM)

Nyanthar Zaw
ကၽြန္ေတာ္ အထင္ေတာ့ အေပ်ာ္ဖတ္က ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ရွိတယ္ေလ။ ဒါကို အၿပစ္တင္ေနလို႕မၿဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ စာစဖတ္ေတာ့ ဒါေတြကေန စဖတ္တာပဲေလ။ ဒါကတစ္ဆင့္ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တာကို ေရြးဖတ္လာခဲ့တာပါပဲ။ အမွန္က စာဖတ္သူနဲ႕လည္း ဆိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဟိုစာအုပ္ေလးဖတ္ပါ။ ဒါေလးဖတ္ပါ ညႊန္းတာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ က ဖတ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ က ေလးတာေတြ မဖတ္ခ်င္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ကို ၿငင္းတယ္ေလ။ အေပ်ာ္ဖတ္မၾကိဳက္တဲ့သူေတြက အေပ်ာ္ဖတ္ေတြ ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ကို မဖတ္ခ်င္ေတာ့တာ။ ကၽြန္ေတာ့္တုန္းကလည္းအဲ့လိုပဲ ဖတ္ခ်င္စိတ္ကုန္လာတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ဖတ္ခ်င္ၾကတယ္ေလ

Nyanthar Zaw
ဒီေတာ့ အဲ့လိုဖတ္ခ်င္သူေတြ အတြက္လည္း အဲ့လိုစာေတြလိုတယ္ေလ။ မဟုတ္ရင္ သူတို႕ ကဘာသြားဖတ္မလဲ။ ဒါေပမဲ့ အေပ်ာ္ဖတ္ေရးသူေတြက ေတာ့ ကိုယ့္စာထဲမွာ အက်ိဳးရွိမဲ့ တစ္ခုခုကို ထည့္ေပးႏိုင္မယ္ ၿပီးေတာ့ အဆိပ္အေတာက္ ၿဖစ္ေအာင္ မေရးသင့္ဘူးေပါ့ေလ။ ႏိုင္ငံတကာက နာမည္ေက်ာ္ေနတဲ့ ဟယ္ရီေပၚတာတို႕ Twilight တို႕၊ Da Vince Code တို႕ေတြကေရာ ဘာေတြလဲ။ သူတို႕လည္း ဒါေတြပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ အံထဲကေန ယူစရာ ရွိေအာင္ေရးထားတယ္ေလ။

Nyanthar Zaw
ၿပီးေတာ့ ကိုဘိုေၿပာတာကို နည္းနည္းေၿပာခ်င္ပါတယ္။ ဂ်ဴးကေတာ့ ၾကည္ေအးေလာက္ ေအာ္သန္တစ္ျဖစ္တယ္မထင္ဘူး၊ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္မခံပါ။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခု ေနာက္ပုိင္းက်မွ ရွိတာထက္ ပုိေျမာက္သြားတာကတပုိင္းေပါ့။ဆိုတာလည္း မဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။ ဂ်ဴးဟာ အဲ့လို မ်ိဳးလူမဟုတ္ဘူးထင္ပါတယ္။

ဒါဟာ Personal အရ ကိုးကြယ္မႈ တစ္ခုနဲ႕ေၿပာတယ္လို႕ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဂ်ဳးေရးတဲ့ထဲမွာ စာဖတ္သူကို ဆရာလုပ္ထားတာ တစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္အၿမင္ သက္သက္ပါ။ ဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆံုးၿဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စာဖတ္အားအရ ဝင္မေၿပာသင့္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ေဆြးေႏြးၾကည့္တာပါ။ ေရဆန္လမ္းနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အၿမင္ကိုေတာ့ ဟိုတစ္ခါ ေၿပာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ မေၿပာေတာ့ပါဘူး။ :)

***
ျဖည့္စြက္

"ကိုယ့္သေဘာအတိုင္းဆုိ ဘယ္စာေပမ်ိဳးမွ ဘယ္အႏုပညာမ်ိဳးမွ ဖိႏွိပ္ ဖယ္႐ွားစရာ မရွိဘူး"
ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ေျပာရရင္ေတာ့ အေတာ္႐ွည္မွာပဲ။ ဆုိခဲ့သလို ျမန္မာျပည္ လက္႐ွိအေနအထားအရ သိပ္လည္း ေျပာရခက္တယ္။

ျမင္သာေအာင္ ေျပာရရင္ ေဂ်ာက္ဂ်က္ကိစၥပဲ။
ေဂ်ာက္ဂ်က္ကိစၥ ကိုေပါတို႔ ျဖစ္လုိက္ၾကတုန္းက မသိလုိက္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာမွ အဲဒါေတြကို သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေမးလ္ပို႔ေပးလို႔ (ေမးလ္ပို႔ေပးၿပီးတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ) ဖတ္ျဖစ္တယ္။

အဲဒီမွာ မပိတ္ပင္သင့္ပါဘူးလုိ႔ဆုိတဲ့လူေတြ (တကယ္ေတာ့ ကိုေပါတစ္ေယာက္တည္းလား မသိ :D) ကို တန္ျပန္ၿပီး ဆန္႔က်င္အျငင္းပြားၾကသူေတြ အဓိက ကိုင္တဲ့အခ်က္က ဘာလဲဆုိေတာ့ အဲဒီ သီခ်င္းသံေတြကို မပိတ္ပင္သင့္ပါဘူးေျပာတဲ့လူေတြရဲ႕ သားသမီးေလးေတြ နားေထာင္ၿပီး လုိက္ဆိုကုန္ၾကရင္၊ အေကာင္းထင္ကုန္ၾကရင္ ဘာလုပ္မလဲ ဆုိတာပဲ။ အဲဒါက လက္႐ွိ ႏိုင္ငံအေနအထားေၾကာင့္ ထြက္လာတဲ့ ေမးခြန္းလို႔ ျမင္တယ္။

မွန္တယ္။ လက္႐ွိအေျခအေနမွာ ေဘးအိမ္ကေန ကိုယ့္အိမ္ဘက္က ၾကားေအာင္ဖြင့္ရင္၊ အိမ္နား လက္ဘက္ရည္ဆုိင္၊ ဘီယာဆိုင္၊ ကာရာအိုေကဆုိင္မ်ား႐ွိလို႔ ကိုယ့္အိမ္ဘက္က ၾကားေအာင္ဖြင့္ရင္ (ဒီကိစၥ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလုိ႔ ျငင္းလုိ႔မရတဲ့ အေနအထားပဲ)။ အဲလိုသာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆို စိုးရိမ္စရာပဲ။ (နန္းညီရဲ႕ ပို႔စ္တစ္ခုမွာ ဖတ္လုိက္ရတာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ဖြင့္ေနဆုိလား။ ေမာင္စိမ္းသူ ေရးၿပီး ၿဖိဳးႀကီး ဆုိတဲ့ သီခ်င္း။ အဲဒါ ဟိုးအရင္ေခတ္က အပိတ္ခံရတဲ့ သီခ်င္းလို႔ ဆုိတယ္)။

ကိုယ္တုိင္လည္း ဒါမ်ိဳးေတြ မၾကားခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒီပံုစံတုိင္းသာ ဆက္သြားေနမယ္ဆုိ၊ မေတာ္လို႔မ်ား ကိုယ့္ generation ကို အဲဒီလို ပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာပဲ ႀကီးျပင္းေစရေတာ့မယ္ဆုိ အဲဒီလိုသီခ်င္းမ်ိဳး ပိတ္ပစ္သင့္ပါတယ္လို႔ ေ႐ွ႕ဆံုးကေန ထ ေအာ္ရမယ့္ အေနအထားပဲ။

အဲဒါေၾကာင့္ လက္႐ွိအေနအထားအရ ဒီလုိ ကိစၥမ်ိဳးကို ျမန္မာျပည္အတြက္ ေဆြးေႏြးရတာ လက္ဝင္တယ္ ေျပာတာ။ (လူတစ္ေယာက္၊ လူတစ္စုရဲ႕ လုပ္ရပ္က က်န္တဲ့လူေတြကို မထိခိုက္ေစေအာင္ ကာကြယ္လုိ႔ မရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမို႔)

ဆိုလိုတာက အိမ္ေဘးက သီခ်င္းသံ က်ယ္တာနဲ႔ ကိုယ့္လြတ္လပ္ခြင့္ကို ထိပါးတာနဲ႔ ဥပေဒအရ တုိင္ေတာ အေရးယူလို႔ ရတဲ့ အေနအထားမ႐ွိလို႔။ တကယ္လို႔သာ ကိုယ့္လြတ္လပ္ခြင့္ကို သူတပါးက မထိခိုက္ေစ၊ သူတပါးလြတ္လပ္ခြင့္ကို ကိုယ္က မထိခိုက္ေစဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ကိုယ့္အျမင္မွာ ႏွိပ္ကြပ္သင့္တဲ့၊ ပိတ္ပင္သင့္တဲ့၊ ဖယ္႐ွားသင့္တဲ့ ဖန္တီးမႈဆုိတာ မ႐ွိပါဘူး။

ဒီလိုဆုိလည္း ေမးစရာ ႐ွိခ်င္႐ွိၾကဦးမယ္။
သူမ်ားက ကိုယ့္လြတ္လပ္ခြင့္ကိုေတာ့ မထိပါးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ generation တိတ္တိတ္ကေလး ဒီလို စာေပမ်ိဳး၊ ဒီလုိ ဂီတမ်ိဳး ကိုယ္မသိေအာင္ ခုိးနားေထာင္ခံစားေနတယ္ ဆုိရင္ေရာ... လို႔။

ေျဖစရာက တခုပဲ ႐ွိပါတယ္။
ကိုယ့္တာကိုယ္ လံုေအာင္ တာဖို႔ပါပဲ။
ဒီလိုမွ လံုေအာင္ မတာ ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုရင္၊ တာ ထားတဲ့ ၾကားကမွ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒါ သူတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ပါပဲ။

ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးကို ပိတ္ပင္ထားတာနဲ႔၊ မပိတ္ပင္ဘဲ ခြင့္ျပဳထားတာမွာ ပိတ္ပင္ထားတဲ့ၾကားက ျဖစ္လာမယ့္အေနအထားဟာ ပို မဆိုး႐ြားႏိုင္ပါဘူးလို႔ ဘယ္သူမွ အာမမခံႏိုင္ဘူး။ လုပ္ခ်င္တဲ့လူဟာ ေျဗာင္မလုပ္ရရင္ ခုိးလုပ္လိမ့္မယ္။ ဆိုေတာ့... မသင့္ေတာ္ဘူးထင္ရတဲ့ ဖန္တီးမႈေတြကို ပိတ္ပစ္တယ္ဆုိတာ မွန္ကန္တဲ့ solution လို႔ မယံုၾကည္ဘူး။ အဲဒီ ဖန္တီးမႈေတြကို လိုက္ပိတ္ေနတာထက္ ခံစားသံုးစြဲမယ့္သူေတြကို သူတို႔ဘာသာ ေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ေအာင္၊ ဖယ္႐ွားႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ပဲ အဓိကလို႔ ထင္တယ္။

ေနာက္တခုက ကိုယ့္အတြက္ ေကာင္းမြန္ျမင့္မားမွန္ကန္တယ္ ထင္တဲ့ စံ ေတြက သူတပါးအတြက္ အမွားႀကီး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ေနာက္တခ်က္က ေခတ္။ အရင္ေခတ္က လမ္းသရဲသီခ်င္း ဆုိတာေတြ ခု ေဂ်ာက္ဂ်က္နဲ႔ ယွဉ္ေတာ့ ထီးသံုးနန္းသံုးလို႔ေတာင္ ေျပာရေနၿပီ။ တခ်ိန္က ကိုယ္ မွန္တယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ေနတဲ့အရာေတြဟာ ေနာင္တခ်ိန္က် မွန္ခ်င္မွ မွန္မွာ။

ဒီေနရာမွာ ေတာေက်ာင္းဆရာလည္း စကားဝိုင္းထဲမွာ ပါေနျပန္၊ အေၾကာင္းကလည္း တိုက္ဆုိင္ျပန္လုိ႔ ဂ်ဴး အမွတ္တရ အေၾကာင္း ဆြဲထည့္လိုက္ဦးမယ္။ ဟိုဘက္ေခတ္မွာ အမွတ္တရ ဘယ္လုိ တုိက္ခိုက္ခံ၊ အေရခြံႏႊာခံရလဲဆိုတာေတာ့ ထူး ေျပာစရာ မ႐ွိပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ ဂုဏ္သေရ႐ွိ ထိပ္တန္းေက်ာင္းထြက္ ထိပ္တန္းစာေရးဆရာႀကီးမ်ားလည္း အာေပါင္အာရင္းသန္သန္နဲ႔ ပရိသတ္ကို လမ္းမွားမပို႔ေရး၊ လမ္းမွန္ျပေရး၊ ေစတနာဆုိတာေတြ ကိုင္ၿပီး ဂ်ဴးကို နင္းတက္ခဲ့ၾကေသးတာေပါ့။

ေနာက္ဆံုး ဂ်ဴးက "သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ" လုိ "ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မေျပာလုိက္ဘူး" လုိ စာမ်ိဳးေရးလာေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ားက လူငယ္ျပဳျပင္ေရးေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးေတြ၊ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြက ဘယ္သူမဆို လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဂ်ဴးကိုေတာ့ ဂ်ဴးမို႔လုိ႔ ေျပာေနရတာပါ။ အမွတ္တရ လုိ ဟာမ်ိဳးေလး လုပ္စမ္းပါဦး နဲ႔ လာၾကျပန္ေရာ။ (ဇြတ္ပဲ။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ပါၿပီဆုိမွ အမွတ္တရ လိုဟာ ျပန္ေရးေတာ့ေရာ ျဖစ္မလား)

ကိုယ္က ဂ်ဴးကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ အထင္လည္းႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေရးသမွ် ႀကိဳက္တယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ "ခ်စ္သူေရးတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ညေတြ" က စလုိ႔ ေနာက္ပိုင္း ခံစားမႈနဲ႔ ႀကိဳက္လုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒီထဲက ရတနာ ကို ခံစားလို႔ မရဘူး။ အဲဒီ စာအုပ္ထဲက စကားလံုးေတြ သိပ္ေကာင္းတယ္ သူမ်ားေျပာလည္း ကိုယ္က ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို ခံစားလုိ႔မရဘူးဆုိရင္ သြားေရာပဲ၊ စကာလံုး ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ ဇာတ္လမ္း ဘာျဖစ္ျဖစ္။

ေနာက္ "စကားတစ္ပြင့္"။ ပိုေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။ ပံုေျပာေနတာလုိလို၊ ဒ႑ာရီလုိလိုဟာေတြ ဖတ္ေနတုန္းသာ စိတ္ဝင္စားတာ။ ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပဲ။ အဲဒီ စကားတစ္ပြင့္ မွာ စြဲက်န္ခဲ့တာဆိုလုိ႔ "ကၽြမ္းထုိးေကာင္ အိုင္ခ်င္း" တစ္ပုဒ္ပဲ႐ွိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းစာေတြ ကိုယ့္ခံစားမႈအရ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး ဘယ္လိုေျပာေျပာ၊ ဂ်ဴးကေတာ့ ဂ်ဴးပါပဲ။ ဂ်ဴးကိုေတာ့ impressive ျဖစ္တုန္းပါပဲ။

အင္း ေခ်ာ္သြားျပန္ၿပီ။

အဆက္အစပ္မိေအာင္ နည္းနည္း ျပန္ေကာက္လုိက္မယ္။

(ေနာက္ဆံုး ဂ်ဴးက "သူမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ" လုိ "ေစာင့္ေနမယ္လို႔ မေျပာလုိက္ဘူး" လုိ စာမ်ိဳးေရးလာေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ားက လူငယ္ျပဳျပင္ေရးေတြ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးေတြ၊ အက်ိဳးျပဳလုပ္ငန္းေတြက ဘယ္သူမဆို လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဂ်ဴးကိုေတာ့ ဂ်ဴးမို႔လုိ႔ ေျပာေနရတာပါ။ အမွတ္တရ လုိ ဟာမ်ိဳးေလး လုပ္စမ္းပါဦး နဲ႔ လာၾကျပန္ေရာ။)

အႏုပညာနဲ႔ ယဉ္ေက်းမႈဆုိတာေတြရဲ႕ စံ ဆုိတာကလည္း ေျပာရရင္ေတာ့ တရားက်စရာႀကီးပါကြယ္႐ို႕။

***
ထပ္ဆင့္ျဖည့္စြက္

ႏိုင္ငံေရးဝါဒေတြကို စာေပအႏုပညာထဲ အတင္းသြင္းတဲ့အေၾကာင္းက စ ေျပာခဲ့ၾကေပမယ့္ ထည့္ေျပာဖို႔ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။
"ေနာက္ၾကည့္မွန္"

***

လူ နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္

2001 ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ "ကြန္ပ်ဴတာ သတင္းလႊာ" ဆုိတဲ့ စာေစာင္တစ္ခုကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ေခါင္းစဉ္တပ္ထားေပမယ့္ သမိုင္း၊ ဗိသုကာ က စလို႔ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစံုပါပါတယ္။ ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးတို႔၊ ေဒါက္တာ ျမင့္ျမင့္ခင္တို႔ ေဆာင္းပါးေတြေရာ။ တခါတခါဆို ေဒါက္တာေအာင္ႀကီးက ေဆးပညာေၾကာင္းေတာင္ ေရးတာမဟုတ္ဘူး။ သူႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္ကားေတြအေၾကာင္းလိုမ်ိဳး ေဆာင္းပါးေရးေသးတာ။ သိပ္ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာအေၾကာင္းေတာင္ သိပ္မပါဘူး။ စာတည္းက ဦးေမာ္သန္းလို႔ ထင္တယ္။

အဲဒီစာအုပ္က ပါးပါးကေလးေပမယ့္ ေဈးႀကီးတယ္။ ကိုယ့္အထင္ အဲဒီအခ်ိန္က ကြန္ပ်ဴတာ ဂ်ာနယ္နဲ႔ ေဈးခ်င္းတူတူေလာက္လု႔ိ ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း မထြက္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ႐ြက္ႏုေဝ နာမည္နဲ႔ ေျပာင္းထုတ္တယ္။ မဂၢဇင္း အထူေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီး ေဈးကလည္း ေခါင္ခိုက္သြားတာနဲ႔ မဖတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီစာေစာင္ထဲမွာ မင္းခိုက္စိုးစန္ ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြလည္း ပါတတ္တယ္။
ေနာက္ပိုင္း အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ စာေရးသူတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္တယ္၊ မႀကိဳက္ဘူး ယတိျပတ္ေျပာဖို႔ ခက္လာပါတယ္။ မင္းခုိက္စိုးစန္ ကိုလည္း အဲဒီသေဘာအတိုင္းပါပဲ။

သူ ေရးဖူးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ခု သတိရေနမိတယ္။
ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး (တကယ္ေတာ့) လူေတြရဲ႕ ဗီဇအေၾကာင္းကို ေျပာသြားတာပါ။

ေမာ္ဒန္သမားေတြဟာ အဆုိးျမင္သမားေတြ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အပ်က္ဘက္ (တနည္းအားျဖင့္) အ႐ွိ/ ပကတိတရားသက္သက္ကို သူမ်ားထက္ပိုလို႔ စူးစူး႐ွ႐ွ ျမင္တတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီလို သူတို႔ျမင္တဲ့ အျမင္ေတြဟာလည္း (ကိုယ့္အတြက္ေတာ့) စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္။ တခါတခါဆို ကိုယ္တိုင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အလႊာေလးဖံုးၿပီး အထဲက ဘာဆုိတာကို ေသခ်ာ မစဉ္းစားႏိုင္ဘဲ ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနတာမ်ိဳးကို သူတို႔ေရးတဲ့စာ ဖတ္လိုက္မိမွ အလန္႔တၾကား ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ရေလ့႐ွိတယ္။

သူေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္လံုးကို မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
သူ႕ သူငယ္ခ်င္း (ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးသမားဆုိသူ) တစ္ေယာက္ကို သူ ျပန္ေျပာတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ေရးထားတာပါ။ "တကယ္ေတာ့ လူဟာ ကိုယ့္အက်ိဳးကို ကိုယ္ ကာကြယ္တာပါပဲ" တဲ့။ "ပတ္ဝန္းက်င္ပ်က္စီးတာဟာ ကိုယ့္လာထိခိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔လို႔သာ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ဆုိတာကို ဒီေလာက္ဂ႐ုျပဳေနၾကတာ၊ ကိုယ့္သာ လာမထိရင္ အဲဒီ ပတ္ဝန္းက်င္ ဆုိတာႀကီးကိုလည္း ပစ္ထားၾကဦးမွာပါပဲ" တဲ့။

ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းလုပ္သူက တိရိစၦာန္ေတြကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ကာကြယ္ေရး တရားေဟာတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက "မင္းတို႔ေတြ ႂကြက္တို႔၊ ယင္ေကာင္တုိ႔၊ ပိုးဟပ္တို႔ကိုေရာ ေစာင့္ေ႐ွာက္သလား။ သူတို႔လည္း တိရိစၦာန္ေတြပဲ" လုိ႔ ေမးခဲ့တယ္ တဲ့။

***
အဲဒီေဆာင္းပါးမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကေန ဆြဲေျပာသြားေပမယ့္ တကယ္တမ္း မင္းခုိက္စိုးစန္ ေျပာခ်င္တာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာလို႔ မျမင္ပါဘူး။ လူေတြရဲ႕ အဇၩတၱကို ဆြဲထုတ္ျပတာလုိ႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ "လူသားေတြအတြက္... ကမၻာႀကီးအတြက္ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္၊ အနစ္နာခံတယ္၊ ကာကြယ္တယ္၊ ထိန္းသိမ္းတယ္၊ ေစာင့္ေ႐ွာက္တယ္" ဆုိတာေတြ အသံေကာင္းဟစ္ၿပီး ေအာ္ျပတဲ့လူေတြနဲ႔ သူ ေတာ္ေတာ္ႀကံဳခဲ့ဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။

လူၾကားေကာင္းေအာင္၊ လူၾကည္ညိဳေအာင္၊ လူၾကည္ျဖဴေအာင္၊ လူႀကိဳက္မ်ားတာေလး၊ လူေထာက္ခံတာေလး ေ႐ြးၿပီး လုပ္တတ္ ေျပာတတ္တဲ့လူေတြဟာ က်န္တဲ့လူေတြကို နင္းၿပီး တက္သြားတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သူမ်ားကို နင္းတက္ေနလို႔ နင္းတက္မိမွန္း သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္ သတိေတာင္ မထားမိၾကဘူး။

အဲဒါမ်ိဳးေတြ သိေနတာ ၾကာလွၿပီလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ အထင္ေရာက္ေနမိေသးတယ္။ တကယ္တမ္းက် မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး နင္းတက္လို႔ တက္သြားမွန္းေတာင္ ႐ုတ္တရက္ မသိလိုက္မိတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ႐ွိလုိက္ေသးတယ္။ ၾကာၿပီလားဆုိေတာ့ မၾကာေသးဘူး။ မၾကာေသးဘူးလားဆုိေတာ့လည္း နည္းနည္းေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ခ်က္ခ်င္းထၿပီး ေထာပနာလိုက္တဲ့ထဲ ကိုယ္ေတာင္ ပါလုိက္ေသးတယ္။ (တံုးပံု)

လူအမ်ား သည္းေျခႀကိဳက္တာေလးေတြ ေ႐ြးၿပီး လုပ္ေနတတ္တဲ့လူေတြဟာ အၿမဲတမ္း ပန္းပန္လ်က္ပါ ဆုိတာခ်ည္းပဲ။

***
ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။
တိုက္ဆိုင္ေနတာေတြနဲ႔၊ ခုတေလာ သတိရေနမိတာေတြ ဆက္ၾကည့္လိုက္တာ။
တခ်ိဳ႕ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာေတြဆိုလည္း ေမ့ကုန္ၿပီ။ သတိရတုန္းေလး ခ်ေရးၿပီး ခုလို မွတ္ထားလိုက္မွ။

***

ငယ္ဘဝကို လႊမ္းမိုးခဲ့သူမ်ား

၁) ၿဖိဳးသီဟ

ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ငယ္ဘဝကို ျပန္သတိရေနတယ္။ ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားလမ္းေၾကာင္းအရ ငယ္ဘဝက အမွတ္တရ႐ွိခဲ့တဲ့ hero ေတြကို သတိရမိတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ငယ္ဘဝဆိုတာဟာလည္း ဟိုတစ္ပိုင္း ဒီတစ္ပိုင္းနဲ႔ အပိုင္းပိုင္း အစစေတြပါပဲ။

ဘာကိုမွ ဆုတ္ကိုင္ထားခ်င္လို႔ မရခဲ့ဘူး။

ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေတြးမိတုိင္းမွာ ျမန္မာျပည္ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ အံဝင္ခြင္က် မျဖစ္ခဲ့ဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒီေလာက္ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း မသိခဲ့ဘူးေပါ့။ သူမ်ားလိုမဟုတ္ဘူး ပ်င္းတယ္လို႔ပဲ အလြယ္ေျပာရမယ္။ အဲဒါ မွန္လည္းမွန္တယ္၊ မမွန္လည္း မမွန္ဘူး။

(ေရးရင္းနဲ႔ ကိုဘ တခါေျပာဖူးတဲ့စကား အမွတ္ရမိတယ္။ "မယ္ရီတာ ေထာင့္ကို မက်ိဳးဘူး၊ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ေလးေထာင့္ေတြနဲ႔ အံမဝင္တာ" တဲ့။ အင္း ခုမွပဲ ျပန္ေရးရင္း ေမးစရာေတြ႕တယ္။ "ဘဝမွာ ေလးေထာင့္ေတြနဲ႔ အံဝင္ဖို႔ အေရးတႀကီးလိုလို႔လား။ သူမ်ားေထာင့္ရင္ မျဖစ္မေန လိုက္ေထာင့္ရမယ္လား")

***
ငယ္ငယ္က သူမ်ားမဖတ္မိတဲ့ စာ ဖတ္မိရင္ ဖတ္မိမယ္။ သူမ်ားမသိတဲ့ စာေရးဆရာကို သိခ်င္သိေနမယ္။ သူမ်ားတကာသိတဲ့ ပညာေရး သူရဲေကာင္းေတြကိုေတာ့ သိခ်င္မွသိမယ္။ (မသိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သိလိုက္တယ္။ စိတ္ဝင္တစား မွတ္မထားႏိုင္တာ)

ငယ္ငယ္က ပံုမွန္ဖတ္ျဖစ္တဲ့ "ဟန္သစ္" ထဲမွာ ေနာက္မွ ေသခ်ာ ဖတ္ပါေတာ့မယ္ေလဆို၊ အေပၚယံလွ်မ္းဖတ္ၿပီး ပံုမွန္ ေက်ာ္သြားတဲ့ က႑ေတြ ႐ွိတယ္။ အဲဒါ ကဗ်ာေတြနဲ႔ ဦးရဲေဝ ေရးတဲ့ "ပညာ့ၾကယ္ပြင့္" က႑ပါပဲ။ (အဲဒီေဆာင္းပါးေတြ ေနာက္ေတာ့ စာအုပ္ထုတ္ပါတယ္)

ကိုယ္ဟာ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အမ်ားစုနဲ႔ အႀကိဳက္ခ်င္း မတူဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ တူတဲ့သူေတြကို အနီးနားမွာ အၿမဲေတြ႕ရတတ္တယ္။ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ သူတို႔ေတြနဲ႔ တသက္လံုးတူတူ ေနရဖို႔ ကံမပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခုထိ ခင္ေနတုန္းပဲ။

သမား႐ိုးက်မဟုတ္တဲ့၊ တမူထူးျခားတဲ့ အရာေတြကိုပဲ အာ႐ံုက်တတ္တဲ့ ကိုယ္ေတြအတြက္ ငယ္ဘဝမွာ အမွတ္တရ သတိထားမိစရာ စီနီယာတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ခဲ့ၾကတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကုိယ္တို႔ ခုနစ္တန္းမွာ။

1993 ခုႏွစ္အတြက္ ဗိုလ္တေထာင္ (၅) က ၆ ဘာသာ ဂုဏ္ထူး႐ွင္။
နာမည္က ၿဖိဳးသီဟ...
အဲဒီအခ်ိန္က နာမည္အႀကီးဆံုး မေဟသီ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ရဲ႕သား။

မဂၢဇင္းကို စဖတ္လာၿပီး ျပန္ေျပာျပတာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ။ အိမ္ကို အဲဒီစာအုပ္ေရာက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေျပာတဲ့ အင္တာဗ်ဴးကို အရင္႐ွာဖတ္ခဲ့မိတယ္။

သူ႕အင္တာဗ်ဴးကိုေတာ့ ဟန္သစ္မွာ ဖတ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ နည္းနည္းဆန္းတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ေဆာင္းပါးေတြမ်ားတဲ့ ရနံ႔သစ္ မဂၢဇင္းမွာ။ ဟန္သစ္က စာေပအႏုပညာမဂၢဇင္းျဖစ္ၿပီး ဆုိခဲ့တဲ့ ပညာေရးက႑ကို လစဉ္ထည့္ေပမယ့္၊ ရနံ႔သစ္က အဲလို မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာသတင္းေတြ အဓိကပါတဲ့ မဂၢဇင္းပါ။ သူ႕လိုင္းမဟုတ္ဘဲ ၾကားေဖာက္ထည့္တယ္ဆုိတာ ထူးျခားလို႔ပါပဲ။

သူက တကယ္လည္း ထူးျခားပါတယ္။ ရနံ႔သစ္က အင္တာဗ်ဴးမတိုင္ခင္မွာ သင့္ဘဝမဂၢဇင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါး "ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ျဖစ္ေနတာ၊ ျဖစ္သင့္တာ" ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဉ္အတြက္ အဓိက ေမးခြန္းေတြ ေမးခဲ့တယ္ ဆုိတယ္။ ရနံ႔သစ္က အဲဒီအခံနဲ႔ သူ႕ကို အင္တာဗ်ဴးဖို႔ ေ႐ြးခဲ့တယ္ ဆိုတယ္။

(သူ႕ေမးခြန္းေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါးလုပ္ထားတဲ့ သင့္ဘဝမဂၢဇင္းကို ဖတ္ဖို႔ မႀကံဳခဲ့ဘူး။ အာသီသျပင္းျပခဲ့သေလာက္ မျဖစ္ခဲ့တဲ့ထဲမွာ အဲဒီတစ္ခုလည္း အပါအဝင္ပဲ)

ေမး႐ိုးေမးစဉ္ ေမးခြန္းေတြ မဟုတ္ဘဲ ႐ူပေဗဒကို သိပ္စိတ္ဝင္စားၿပီး nuclear ပညာ႐ွင္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေမးတဲ့သူကေမးလို႔ ေျဖတဲ့သူက ေျဖထားတာ ဖတ္ရတာ ၁၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္ေတြအတြက္ ဝါးလံုးေခါင္းကို အက္ေၾကာင္းေလးတစ္ခု ေပၚလာေအာင္ ဟ ေပးလိုက္သလိုပါပဲလို႔ ခုျပန္ေတြးေတာ့ ထင္မိတယ္။

- မိဘေတြက ဘာဖိအားမွ မေပးဘူးဆုိတာ၊
- လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ဖို႔ လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္အဝေပးတယ္ ဆိုတာ၊
- ဝတၳဳလို မဂၢဇင္းလို စာအုပ္တစ္အုပ္ေတြ႕တာနဲ႔ စိတ္ဝင္စားရင္ အစ/ဆံုး ၿပီးေအာင္ ဖတ္ပစ္လုိက္တာပဲ ဆုိတာ၊
- အမွတ္ျပည့္ရဖို႔ ဂုဏ္ထူးထြက္ဖို႔ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ စာေမးပြဲသြားေျဖတာ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိတာ၊
- သူ စိတ္မဝင္စားဆံုးဘာသာက ဘုိင္အုိျဖစ္ၿပီး၊ ဘိုင္အိုေျဖမယ့္ညက tv ထုိင္ၾကည့္ေနပါတယ္ ဆုိတာ၊
- ႐ူပေဗဒနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သူေျပာသြားတာေတြ
- ၁၀ တန္းေျဖမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ သူေျပာသြားတာေတြ
- Wuthering Heights က character ေတြ
- လတ္တေလာ သူဖတ္ၿပီးတဲ့ စာအုပ္က တင့္တယ္ ရဲ႕ ကမၼဖလ ဆိုတာ၊
- ဂ်ဴး နဲ႔ ေက်ာ္စြာထက္ ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြ ႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း
(အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာ္စြာထက္ ဝတၳဳတိုမ်ား (၁) (၂) (၃) ကို ႐ွာဖတ္ခဲ့မိတယ္)

အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးပါတဲ့ မဂၢဇင္းကို ခုခ်ိန္ထိ သိမ္းထားတုန္းပဲ။ စာအုပ္ဗီ႐ိုထဲမွာ ႐ွိေနတုန္းပဲ။

Dec 1998, ျဖဴး မိတ္ေဆြမ်ား စာၾကည့္သင္းက လုပ္တဲ့ပြဲမွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ကို ဆံုခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီပြဲကို ျဖဴးက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တူတူ သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္မင္းေခါင္လမ္းေပၚ ေနမ်ိဳးေဆးရဲ႕ Cafe D မွာေပါ့။ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးေနတဲ့ အယ္ဒီတာကို ေတြ႕တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သူ႕သားကို ခ်က္ခ်င္း သတိရၿပီး တိုးတိုးစကားေျပာၾကေတာ့ ရိပ္မ်ား ရိပ္မိေနခဲ့မလား... ခုေတာ့ မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။

ေက်ာင္းမၿပီးခင္လား ေက်ာင္းၿပီးကာစလား မမွတ္မိေတာ့... အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတုန္း April တစ္ရက္မွာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဆံုးတဲ့ သတင္းဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ခုႏွစ္ကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ (အုန္း သရက္သီးသနပ္နဲ႔ မိဂသီလမ္းထဲက အိမ္ပံုစံအဆန္းေလးဆုိတာကေတာ့ မဂၢဇင္းေတြကတဆင့္ ၾကားဖူးေနခဲ့တာ)

Family မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ ေရးသြားတဲ့ (ကိုယ္သိသေလာက္ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ စာ သိပ္မေရးပါဘူး) "မိသားစုဆိုတာ" ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဉ္နဲ႔ သူတို႔ မိသားစုအေၾကာင္း ျပကြက္ေလးတစ္ခုကို ကူးေရးၿပီး မွတ္ထားခဲ့ဖူးတယ္။ အိမ္ကို ေနာက္ဆံတင္းေနတဲ့ အေမလုပ္သူ တရားစခန္းဝင္ဖို႔ သူတို႔ သားအဖ ၃ ေယာက္က တိုက္တုိက္တြန္းတြန္းလုပ္ၿပီး၊ ဝင္ျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့သူ ၃ ေယာက္က အိမ္အလုပ္ေတြ တစ္ေယာက္တစ္လက္လုပ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ။ တိုတိုေလးပဲ။

ဒါေလးကို ဖတ္ရင္း ငယ္ငယ္က ကိုယ္တို႔ တအံ့တၾသသိခဲ့ရတဲ့ ၿဖိဳးသီဟ လုိ႔ အမွတ္ရစိတ္နဲ႔ အဲဒီစာတိုေလးကို ကူးေရးထားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျမာက္ဥကၠလာေဆး႐ံုမွာ သူ အလုပ္ဝင္ေနပါၿပီ။

ဟုတ္တယ္။ သူ ဆရာဝန္ပဲ လုပ္သြားတယ္။

အဲဒီ အင္တာဗ်ဴးမွာတည္းက သူ မစြန္႔စားပါဘူး၊ ဆရာဝန္ပဲ လုပ္မွာပါလို႔ ထည့္ေျပာသြားတယ္။ သူ စိတ္ဝင္စားတဲ့ ႐ူပေဗဒေမဂ်ာယူၿပီး သူ ေမွ်ာ္လင့္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ စိတ္ပ်က္မိမွာ စိုးပါတယ္ တဲ့။

"ဆရာဝန္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘယ္လို ဆရာဝန္မ်ိဳးျဖစ္ခ်င္သလဲ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ စဉ္းစားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေငြမ႐ွာခ်င္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံ သိပ္မခ်မ္းသာေပမယ့္ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားတဲ့ ဘဝမ်ိဳးကို လုိခ်င္ပါတယ္" ဆိုတယ္။

(အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ကိုယ္ေတြက ပိုငယ္သူေတြျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္ ႀကီးတဲ့သူက ဒီစကားလံုးေတြ သံုးသြားတာကို မထူးဆန္းဘဲ သာမန္ပဲ ဖတ္ခဲ့မိတယ္။ ခု ျပန္စဉ္းစားေတာ့ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၿငိမ္သက္ရင့္က်က္ၿပီးသူ လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳမိတယ္။ ကုိယ္ ၁၇ ႏွစ္မွာ အဲဒီ တဝက္ေတာင္ မ႐ွိခဲ့ေသးဘူး)

ငယ္ဘဝ စိတ္ကူးစိတ္သမ္းေတြရဲ႕ စံ ျဖစ္ခဲ့သူျဖစ္ေတာ့ ငယ္ဘဝနဲ႔ ႏႊယ္တဲ့ စာတစ္ပုဒ္ေရးမိခ်ိန္မွာ သူ႕အေၾကာင္းကို အမွတ္မထင္ အမွတ္တရ ထည့္ေရးျဖစ္မိေသးတယ္။

ေဘာင္က်ဉ္းက်ဉ္းကေလးထဲကေန ေဘာင္ေက်ာ္ၾကည့္ဖို႔ အသိေတြေပးခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီအင္တာဗ်ဴးကို ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ျမင္ခဲ့တဲ့ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္ၿပီး ထူးျခားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးဆုိတာအျပင္ ျမန္မာျပည္ပညာေရးရဲ႕တေစ့တေစာင္း အျဖစ္လည္း ခုခ်ိန္မွာ ျမင္မိျပန္တယ္။

ပတ္သတ္သိကၽြမ္းစရာအေၾကာင္း မ႐ွိခဲ့ေတာ့ ေနာက္ပိုင္းလည္း သတင္းေတြမၾကားမိေတာ့ေပမယ့္ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ တကယ္ပဲ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ လိုအပ္ေနမယ့္ ဆရာဝန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမယ္လို႔ ခံစားမိပါတယ္။

***
အေျခခံေက်ာင္းသားဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာေတာ့ ထူးျခားတဲ့ ပညာေရးအင္တာဗ်ဴး သံုးခုပဲ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္။ ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ့အခ်ိန္ ၂ ႏွစ္ကြာၿပီး၊ ဆရာဝန္အလုပ္ကို ဝါသနာပါတယ္ မဟုတ္ဘဲ ေဆးေက်ာင္းပဲ တက္ခဲ့ၾကတယ္။

***

pic from google