ကၽြန္ေတာ့္ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းက မိတ္ေဆြေတြ

ကၽြန္ေတာ့္ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း (ေသာ္တာေဆြ) က အေၾကာင္းအရာေတြကို သိပ္ အေသးစိတ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ကမန္းကတန္းနဲ႔ တခါတည္း ဖတ္ခဲ့ရတာျဖစ္ေတာ့... ဒါေတာင္ အပိုင္း (၁) မပါ။

ပတၱျမားခင္အေၾကာင္း ေရးျဖစ္ေတာ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ေခါင္းထဲ ျပန္ေပၚလာတယ္။
သူတို႔ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြျဖစ္ေတာ့ ပတၱျမားခင္ရဲ႕ သမီး မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာ ေသာ္တာေဆြ႕ဆီကို ကိုယ္တိုင္လာပို႔တယ္။ အတိအက်ေတြ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ဆရာေသာ္တာေဆြအတြက္က အဲဒီအခိုက္မွာ မဂၤလာပြဲလုပ္မယ့္ ဟိုတယ္ဆီ တက္ဖို႔၊ လက္ဖြဲ႕ဖို႔စတာေတြက အခက္အခဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး သူ ေရးသြားတာမွာ... တခါလည္း အဲလိုပဲ မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕ မတက္မျဖစ္တဲ့ (သား/သမီး မဂၤလာေဆာင္) ပြဲတစ္ခု တက္ဖို႔ရာမွာ လက္ဖြဲ႕စရာ အခက္ေတြ႕ေတာ့ အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ မသံုးျဖစ္တဲ့ ပန္းအိုးတစ္လံုးကို ပက္ကင္ထုပ္ၿပီး လက္ဖြဲ႕လုိက္ရတယ္ ဆုိတယ္။

အဲဒီကေန ဆက္ေရးေတာ့ ႐ႈမဝ ဦးေက်ာ္ နဲ႔ သူ႕ အေၾကာင္း။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း ကို သိရင္ ႐ႈမဝဦးေက်ာ္နဲ႔ ေသာ္တာေဆြၾကားက ပတ္သတ္မႈ အထူးေျပာစရာမလိုပါဘူး။ ဒီလုိသာျဖစ္တယ္။ သူ႕အေနနဲ႔ ဦးေက်ာ္ သားသမီးေတြရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ တခါမွ ဖိတ္တာ မခံရဖူးဘူးဆုိတယ္။ တကယ္က သိေတာင္ မသိလုိက္ရတာ။ မဂၢဇင္းတုိက္မွာ မျမင္ဖူးေသးတဲ့ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျမင္မိမွ ဒါ ဘယ္သူ႕ကေလးလဲ ေမးရင္း၊ ဦးေက်ာ္ရဲ႕ သား (ဒါမွမဟုတ္) သမီး တစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသြားလို႔ ကေလးေတာင္ ရၿပီဆုိတာ သိရတယ္ဆိုတယ္။

***
ေက်ာင္းၿပီးလို႔ လူလုပ္ခဲ့ရတာ မၾကာလွေသးပါဘူး။ အဲဒီအေတာအတြင္းမွာ အရင္လုိ လူႀကီးနဲ႔ ကပ္လုိက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ကို ဦးတည္ဖိတ္တဲ့ ပြဲေတြလည္း တက္ခဲ့ဖူးၿပီးၿပီ။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဘယ္ပြဲတက္ဖို႔ ခက္ခဲလိုက္တာ ဆုိတာမ်ိဳးေတာ့လည္း မႀကံဳဖူးေသးပါဘူး။ ေျပာရရင္ အင္မတန္ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ တက္ခဲ့တဲ့ ပြဲခ်ည္းပါပဲ။

မိတ္ေဆြအေပါင္းအေဖာ္၊ စာေရးေဖာ္ေရးဖက္၊
သား သမီးေတြနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ ပြဲလမ္းသဘင္၊
ခင္မင္ဆက္ႏြယ္မႈ နဲ႔ ဖိတ္ၾကား၊ ခ်ီးျမႇင့္။
ေန႔တိုင္း ထမင္းစား ေရေသာက္တာ စာမဖြဲ႕ေလာက္သလိုပဲ၊ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းထဲက ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဉ္ အဲဒီလူမႈကိစၥေတြလည္း စာမဖြဲ႕ေလာက္ဘူး ထင္ရတယ္။

ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးက ဆက္ႏြယ္ပတ္သတ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ (လူရင္းေတြမို႔ ခင္မင္မႈနဲ႔ ဖိတ္တယ္ ဆိုတဲ့ ဘာမွမထူးဆန္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ယွဉ္ျပထားတဲ့) လူရင္းေတြမို႔ ငဲ့ညႇာမႈနဲ႔ မဖိတ္ဘူး အသိေတာင္မွ မေပးဘူး ဆုိတဲ့အခ်က္ကို စိတ္ထဲ အေတာ္ ေလးေလးနက္နက္ ျဖစ္မိတယ္။

တခါတခါ တကယ့္ဘဝထဲက အဲဒီလုိ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကုိ ဖတ္ရသိရတာ ဘာနဲ႔မွ မတူဘူး ထင္မိတယ္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ အမွန္တကယ္ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္ဆိုတာေတြက ဘယ္လိုကြန္႔ျမဴးႏိုင္တဲ့ စိတ္ကူးဉာဏ္ကေနမွ ဖန္တီးလို႔ ထြက္မလာႏိုင္တဲ့ အရာေတြ။

ေက်ာက္မ်က္တစ္တံုးေပၚ ေနေရာင္က်လုိက္လို႔ ေရာင္ျပန္ေတြ ျဖာထြက္လာသလိုပဲ။
ဒီအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုတည္းေပၚကေန လူရင္းဆိုသူေတြရဲ႕ သူ႕ဘဝနဲ႔သူ၊ သူ႕ျဖတ္သန္းမႈနဲ႔သူ၊ သူ႕အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔သူ၊ သူ႕တန္ဖိုးထားမႈနဲ႔သူ ေဖာ္ျပလာၾကတဲ့ ပတ္သတ္ရာပတ္သတ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းတရားေတြ။

ကိုယ္တုိင္လည္း မဂၤလာေဆာင္တပြဲတက္ဖို႔ ဘယ္အခ်က္ကေတာ့ျဖင့္ ခက္ခဲလိုက္တာလို႔ မႀကံဳဖူးေသးေတာ့ (ေနာင္လည္း ႀကံဳေကာင္းမွ ႀကံဳရမွာပါလုိ႔ ပိုတြက္ေနမိေတာ့) မႀကံဳဖူးဘဲ မသိႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ ဒီလိုနည္းနဲ႔ သိခြင့္ရတာ ငဲ့ညႇာမႈနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့တဲ့သူ၊ ဒါကိုမွ အျပန္အလွန္ သိမွတ္ႏိုင္တဲ့စိတ္နဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ ေရးထားခဲ့ဖို႔သတိရတဲ့သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ေနမိေတာ့တယ္။

***