ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ - စႏၵယား ခ်စ္ေဆြ

ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ

ႏုႏုငယ္ငယ္ စိတ္ကူးယဉ္တတ္တဲ့ အ႐ြယ္ကတည္းက
သူနဲ႔ကိုယ္ ႏွလံုးသားက ခင္တြယ္လာၾကတယ္
စိတ္တူကိုယ္တူ အေတြးမ်ားလည္း အတူတူပဲကြယ္
အၿမဲတတြဲတြဲ စားစား သြားသြား ကစားရင္းနဲ႔ အတူေပ်ာ္မဆံုး
ခ်စ္ခြန္းသီဖြဲ႕ ခြန္းခ်ိဳစကားေတြဖလွယ္

ဘဝအဆက္ဆက္က အကၽြမ္းတဝင္ ခင္မင္လာခဲ့သူေလလား
ဝိုးတဝါးစိတ္ဝယ္ ခ်စ္အားတက္မိျပန္ေသးတယ္

ကိုယ့္ငယ္ကၽြမ္းရဲ႕ အသည္းလႊာျပင္ဝယ္
ခ်စ္အကၡရာတင္ဖို႔အတြက္ေတာ့ ခ်စ္သတၱိ အမွန္မ႐ွိသူကြယ္

သူနဲ႔ေတြ႕ေလတုိင္း အ႐ုိင္းစိတ္ကို ရင္မွာၿမိဳသိပ္
ခ်စ္စကားရိပ္ေသာ္မွ ဖြဖြညင္သာ မဆုိရဲဘူးကြယ္
ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေနၾကာလာခဲ့သည္ မွန္ေသာ္လည္း
ေသြကြာေဝးရမယ့္ စကားဆို တခြန္းေသာ္မွ ေျပာမထြက္ရက္သူပါကြယ္

ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ့္ဘဝင္ မတင္မက် တေငြ႕ေငြ႕ ေၾကာင့္ၾကပူပင္ ဗ်ာပါသည္းနင္
ခ်စ္ေႏွာင္ႀကိဳး မငင္ဝံ့သူမွာ
ရင္ေမာ ေမာ လွ ပါ ၿပီ ကြယ္

ယေသာဓရာ

ယေသာဓရာ

ဖဝါးေျခထပ္ ျဖည့္ဆည္းျခင္းဟာ
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နက္နဲခဲ့ပါသလဲ

***
သူ႕ရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြက

မဟာက႐ုဏာေတာ္ေတြထဲမွာ

ဘဝ အဆက္ဆက္ လိမၼာတတ္သိမႈေတြက

ေ႐ႊဉာဏ္ေတာ္ရဲ႕ အတုမ႐ွိ အက်ယ္အဝန္းမွာ

သစၥာစီရင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြက

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆြးရတဲ့ တစ္ညေဝး အလြမ္းေတြမွာ

ရင္းႏွီးစြန္႔လႊတ္ျခင္းေတြက

ပါရမီေတာ္ေတြတိုင္းမွာ

မခြာထပ္ၾကပ္ ေပးဆပ္ျခင္းေတြက

နိမ့္ပါးေလ်ာက် အခါသမယေတြမွာ

ကၽြမ္းေျမ့ ေလာင္ၿမိဳက္ရျခင္းေတြက

"ေနခဲ့" ခ်မွတ္တဲ့ အမိန္႔ေတာ္ျမတ္ေတြမွာ

စြန္႔ထား ခ်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ စည္းတဘက္မွာ ရပ္ဖို႔

ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခက္ခဲခဲ့ပါသလဲ

***

အသခၤတ ကမ္းတုိင္...

အသေခၤ်ဘဝ အစမွာကတည္းက

ထံပါးမွ ၾကာပန္းကိုင္ခဲ့သူ...

***

photo from here

'ၾကည္ေအး' အေၾကာင္းနဲ႔ ဟိုဟိုဒီဒီ

Aung Phyoe: ‎" ဒို႕ေခတ္ကိုေတာ့ ေရာက္ရမည္မွာမလြဲပါ " ကိုဖတ္ရမွ သည္ကဗ်ာေလးကို ပိုသေဘာေပါက္လာမိသလိုပဲ ။ ဗညားေမာ္ဟာ ဆရာဒဂုန္တာရာ့ ရဲ့ကိုယ္ပြားလား ။

ေငြေလွေပၚမွ အနမ္း

Me: ႐ုပ္႐ွင္ေတးကဗ်ာမွာ နည္းနည္း ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဝတၳဳလား မသိ။

ဒဂုန္တာရာကို သိပ္မစြဲဘူး။ "ေမ" ကလြဲလို႔လဲ အၿပီးထိ ဘာမွ မဖတ္ဖူးပါဘူး။ ဝတၳဳတို/႐ွည္ေတြေတာ့ ဖတ္ဖူးတယ္။ သူ႕စာေတြ ဖတ္ရရင္ လတ္တေလာ ကာလမွာမဟုတ္ဘဲ တျခားကမၻာေရာက္သြားသလိုပဲ ထင္မိတယ္။

Aung Phyoe: ၾကည္ေအးကို ၾကိဳက္ရင္ ဒဂုန္တာရာကိုလည္း ၾကိဳက္မွာပါ .. သူ႕ ဝတၳဳတိုေတြ ၊ ကဗ်ာေတြေရာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္ ။ အရွည္ေတာ့ သိပ္မေရးဘူး ထင္တယ္ ... က်ေတာ္ၾကိဳက္တာက ေမ ၊ ျမိဳင္ ... ေနာက္ ၾကာပန္းေရစင္

http://www.facebook.com/note.php?note_id=470197151208&id=648609795&ref=mf#!/note.php?note_id=414351696208
သည္ကဗ်ာေလးလည္း အရမ္းၾကိဳက္တယ္ ။

ေနာက္တစ္ခုက ၾကည္ေအးကဗ်ာေတြ နဲ႔ ဒဂုန္တာရာ့ ကဗ်ာေတြ ယွဥ္ဖတ္ရင္ ဆက္ႏႊယ္ မႈတစ္ခုခုကို ခံစားရတတ္တယ္ ...

Me: ေမ ကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ က်န္တဲ့ လံုးခ်င္းေတြက် မဖတ္ဖူးဘူး။ ဗညားေမာ္ပါတဲ့တစ္ခုကို နည္းနည္းဖတ္ဖူးတယ္လို႔ ထင္ေနတယ္။ ေတးကဗ်ာမွာ ပါတဲ့ သူ႕ အခန္းဆက္ေတြ ဖတ္ဖူးေပမယ့္ မႀကိဳက္ဘူး။ ေနာက္ ဘယ္မဂၢဇင္းမွာလဲ မသိပါေသးတယ္ ။ စင္သီယာတို႔ ဇာတ္ေကာင္ေတြနဲ႔ေလ။

ဝတၳဳတိုစာအုပ္ ဝယ္ဖတ္ဖူးတယ္။ အမွီးလည္းပါတယ္။ သူနဲ႔ ၾကည္ေအးနဲ႔ ဆင္ေပမယ့္ ၾကည္ေအးကို အျပည့္အဝႀကိဳက္တယ္။ သူ႕ကို အျပည့္ မႀကိဳက္ဘူး။

ကဗ်ာက်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို သိပ္မႀကိဳက္လွတာ =D
ကဗ်ာ ပါရမီ နည္းတယ္ေလ။ ႐ွည္ရင္ ေက်ာ္ဖတ္ေတာ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ၾကည္ေအးကဗ်ာ အတိုေတြေတာ့ ေသခ်ာ ဖတ္ျဖစ္ၿပီး ႀကိဳက္လည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။

တခါတခါက် ကိုယ့္ဘာသာ ထင္မိတယ္။ ဟန္ခ်က္မညီဘူးလို႔။
=)

Aung Phyoe: ၾကည္ေအးထဲမွာ ဖုန္းသက္တိုင္ ကိုအၾကိဳက္ဆံုးပဲ ။ အခုဖတ္ေနတယ္ဟုတ္. ... အမွန္ေျပာရရင္ ေမေမစိန္လို မိန္းမမ်ိဳးကို အျပင္မွာေတြ႔ဖူးခဲ့တယ္ .... ။ တင္တာေႏွးရင္ ေဆာရီးအမေရ ... တစ္ဝက္ေလာက္က်န္ေသးတယ္ ။ သည္တစ္ပတ္အျပီးတင္ေပးမယ္ ။

Me: တဝက္ေတာင္ က်န္ေသးတာလား။ ႐ွည္လိုက္တဲ့ မဂၢဇင္း ဝတၳဳ။

ႀကိဳက္တယ္ ဖုန္းသက္တုိင္ ကို။ ခုခ်ိန္ထိ ေမေမစိန္နဲ႔ ကိုဖုန္းခင္ ဇာတ္လမ္းက တကယ္ေတာ့ ဘာမွသိပ္ မထူးဆန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ presentation နဲ႔ စကားလံုးေတြက အေတာ္ထူးျခားတယ္ ထင္မိတယ္။ ၾကည္ေအးက စာေရးဖို႔ ေမြးလာတာပဲ ထင္မိတယ္။

Aung Phyoe: ဟိုတေလာက အဆက္အသြယ္ရတယ္ ... သူေရးတဲ့အထဲက သူၾကိဳက္တာေတြေရြးေပးမယ္တဲ့ "မိုး ႏွင့္ သရက္" ဖတ္မိတယ္မဟုတ္လား

Me: ‎'88 တဝိုက္မွာ အားမာန္သစ္က ထုတ္တဲ့ ၾကည္ေအး ဝတၳဳတို စာအုပ္ အိမ္မွာ႐ွိေတာ့ ငယ္ငယ္တည္းက အဲဒီ ဝတၳဳဖတ္ဖူးတယ္။ ငယ္ကေတာ့ ဘယ္နားလည္မလဲ။ ဒီလုိပဲ ေတြ႕ရာေကာက္ဖတ္မိတာ။ ႀကီးေတာ့ သူ႕ စာေရးျခင္းအတတ္ကို အံ့ၾသမိတယ္။ အဲဒီ ဝတၳဳတို စာအုပ္ထဲက ကိုယ္ အႀကိဳက္ဆံုးက ရည္းစားကို အေမွ်ာ္စိုက္တဲ့ တစ္ပုဒ္ပဲ။ နာမည္ေဖာ္မရျဖစ္ေနတယ္။ ေစာင့္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ေနရာက ေရးထားတာကြာ။ အေၾကာင္းအရာ ဘာမွ မ႐ွိဘူး။ စကားလံုးေတြနဲ႔ပဲ လက္ဖ်ားခါယူရတယ္။

Aung Phyoe: OMG ခုေလးတင္ဖတ္ေနတာ တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ "ရထားဘီး ႏွင့္ ခဲလံုးမ်ား" မဟုတ္လား

Me: အင္း ဟုတ္လိမ့္မယ္။
ျပတင္းေပါက္ကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလသာ ပံုသ႑ာန္တခုခု ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္း႐ွိရင္ ေလးေထာင့္ကြက္ေလးေတြ ျပဳတ္က်လာမည္... ဆုိတာေလးပါတယ္။ =)

ေအာင္ၿဖိဳး တင္ထားတဲ့ သူ႕စာေလးကို ဖတ္မိပါတယ္။

သူ႕ကို ဗ်ဴးၾကည့္ပါလား။ အင္တာဗ်ဴး ဖတ္ခ်င္တယ္။ ေနာက္ သူ႕ဝတၳဳေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ခုခု ေျပာတာကို ၾကားခ်င္မိတာ။ ဘယ္ဝတၳဳက ဘယ္လိုဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။

ေနာက္ၿပီး သူ ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ "မွန္၏ေမွာင္ရိပ္" နဲ႔ "အိမ္ျဖဴလင္းသစ္" ကို ဖတ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၿပီးေသးဘူး လို႔ စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္။ ဆက္ထြက္တာလဲ မေတြ႕မိဘူး။ အဲဒါ ဆက္ေရးျဖစ္ မေရးျဖစ္၊ ထြက္ျဖစ္ မထြက္ျဖစ္ သိပ္သိခ်င္တာပဲ။

ကိုယ္က သူ႕စာေတြဖတ္ရင္ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းေရာ၊ ကိုယ္ေရးအက်ဉ္းေရာနဲ႔ပါ တကူးတက ယွဉ္တြဲဖတ္မိခဲ့ေတာ့ သူ႕စာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ သူ႕ အျမင္ေတြကို သိပ္ၾကားခ်င္မိတယ္။ တျခား စာေရးသူေတြလို မီဒီယာနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္သူလည္း မဟုတ္ေတာ့ေလ။

Aung Phyoe: သူ႕ သမီးကေတာင္ မေမးရဲဘူးဆိုေတာ့ က်ေတာ္ဆို မေျပာနဲ႔ေတာ့ .အမွန္ေျပာရရင္ ေၾကာက္တယ္ ... ။ က်ေတာ္လည္း သိခ်င္ပါတယ္ အခ်ိဳ႕ စာေတြဆို တကယ့္ခံစားေရးဖြဲ႔သူ ေနရာက ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္ မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေၾကကြဲစရာမ်ိဳးေတြ ...

Me: ေအာ္ အဲလိုလား။
ကိုယ္ကေတာ့ ဖတ္ခ်င္ေနတယ္ =(

ဒါနဲ႔ (တကယ့္ခံစားေရးဖြဲ႔သူ ေနရာက ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္ မခံစားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေၾကကြဲစရာမ်ိဳးေတြ ...) ဆုိတာကို ဖတ္မိေတာ့ "ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္" ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရတယ္။ ေအာင္ၿဖိဳးက ဘာေတြကို ေျပာခ်င္တာလဲ။

(ကိုယ္က ဒီလိုပဲ တခုခု စလုိက္ရင္ မၿပီးေတာ့ဘူး။ အသက္ႀကီးလာၿပီေလ LOL)

Aung Phyoe: ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ ၊ လြမ္းအိပ္မက္ (ဝတၳဳတို) ၊ ခ်ိဳေထြးနဲ႕ ညိဳေလး (တို) ...

Me: ‎=) တို ႏွစ္ပုဒ္ကို မသိဘူး။ မမွတ္မိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ဒီလာခါနီးမွာ ၾကည္ေအး ဝတၳဳတို စာအုပ္ ၂ အုပ္ ဝယ္ဖတ္တယ္။ တအုပ္က ေႂကြလုႏွင္းဆီနဲ႔ ေနာက္တခုကေတာ့ ပိုထူၿပီး ပိုမ်ားတဲ့ ၾကည္ေအး ဝတၳဳတိုမ်ားဆုိတာ... ေသခ်ာေတာ့ ဖတ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလာခါနီး ဖတ္ခဲ့ရတာေတြကို ေမ့ကုန္တာ မ်ားတယ္။

ေတာ္မွ ေတာ္မွ

Aung Phyoe: ေမာင့္ဖို႔ေၾကြရုပ္ ၊ မျမမွီ ၊ ျမင့္မားရိပ္ ၊ လက္စားေခ်ျခင္း ( အတိုေတြပဲ )

Me: ျပန္ေတာင္ ဖတ္ခ်င္လာၿပီ။ တခုမွ ေခါင္းစဉ္နဲ႔ စာ တြဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

Aung Phyoe: ေနာက္ပိုင္း ေရႊအျမဳေတမွာ ေရးတဲ့ "သိမ္းဆည္းမထားမိေသာ ေကာက္ရသည့္ စာတစ္ေစာင္" series ေတြထဲက ၂ ပုဒ္ေလာက္ရွိေသးတယ္ ။

Me: ဟုတ္လား။ ခုေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့ လက္ရာလား။

Aung Phyoe: ၂၀၀၀ ေနာက္ပိုင္း ၾကာေတာ့ၾကာျပီ ။ ေနာက္ပိုင္းေရးတာ ကိုယ္ေရးအထၳဳပတၱိ ေဆာင္းပါးေတြ သရဖူမွာ ေသခ်ာေတာ့မဖတ္ရဘူး ... ေပါင္းခ်ဳပ္ထုပ္မွာပါ .. သည္ေတာ့မွ

Me: ဟုတ္လား အဲဒါေတြ ကိုယ္ မသိဘူး။ ကိုယ္ေရး အတၳဳပၸတၱိ ဖတ္ခ်င္လိုက္တာ။

Aung Phyoe: အာရင္ဘတ္ ရဲ့ "လူမ်ားသကၠရာဇ္မ်ား ဘဝ " လိုပဲ သူသိတဲ့ လူေတြအေၾကာင္းေရးတာ နည္းနည္းစမ္းဖတ္ၾကည့္ခ်င္ရင္ အျမည္းရွိတယ္

http://www.tharahpumag.com/client/artview.php?art_id=261

***
facebook မွာ ေျပာျဖစ္တာေတြ။ ဘာရယ္မဟုတ္ မွတ္ထားလိုက္ခ်င္လို႔။

***

ေဒါက္တာ သန္းထြန္း (၁၀)

ရဲေဘာ္သန္းထြန္း စည္း႐ံုး၍ မရပါ

တကၠသိုလ္ သမုိင္းဌာနမွာ က်ဴတာျဖစ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမိတယ္။ အခု ျပန္စဉ္းစားေတာ့ နာမည္ခံ ႏိုင္ငံေရးပါတီဝင္ ျဖစ္လိုက္ရေသးတယ္။ 1962 ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီနဲ႔ အတူ ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္ လမ္းစဉ္ပါတီ ေပၚလာတယ္။ ေပၚစက တကၠသိုလ္ကို အစိုးရက သိမ္းတယ္။ အရင္က တကၠသိုလ္ သီးျခား အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ႐ွိတယ္။ ႏွစ္စဉ္ ေငြအေထာက္အပံ့ေတာ့ နည္းနည္း ယူတယ္။ ဘယ္လို အေထာက္အပံ့ယူသလဲ ဆိုရင္ ဘာသာရပ္တစ္ခုအတြက္ ပါေမာကၡတစ္ဦး၊ ကထိကတစ္ဦး၊ လက္ေထာက္ ကထိကတစ္ဦး၊ နည္းျပတစ္ဦးကို အစိုးရလစာနဲ႔ ခန္႔ေပးတယ္။ ဌာနကလည္း ေလးငါးခုပဲ ႐ွိတယ္။

ေနာက္ လူမ်ားလာေတာ့ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ဆီးနိတ္အဖြဲ႕က ဆရာ တိုးခန္႔ရတယ္။ အစိုးရခန္႔ဆရာက တစ္သက္ပန္ ခန္႔ထားၿပီး၊ အၿငိမ္းစားယူတဲ့အခါ အစိုးရက ေပးတဲ့ အၿငိမ္းစား လစာ ခံစားခြင့္ ႐ွိတယ္။ ဆီးနိတ္ခန္႔ဆရာကိုေတာ့ ႏွစ္စဉ္စီမံကိန္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ပိုင္ ေငြထဲက လစာေပးၿပီး "ဘယ္သူ႕ကို ဘယ္ဌာနမွာ အခုႏွစ္ ဇြန္ ၁ ရက္က ေနာက္ႏွစ္ ေမ ၃၁ ရက္ထိ က်ဴတာခန္႔တယ္လို႔ စာထြက္ပါတယ္။

စခန္႔ၿပီးကတည္းက ကာလအပိုင္းအျခားကို ထည့္ေျပာထားေတာ့ ေမ ၃၁ ရက္က်ရင္ အလိုလို အလုပ္ျပဳတ္သြားပါတယ္။ ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡ ေထာက္ခံစာနဲ႔ ေမ ၃၁ မတိုင္မီ ဆီးနိတ္က ေနာက္တစ္ႏွစ္ ခန္႔စာ ထြက္ေပးပါမွ အလုပ္ ဆက္ရတယ္။ ငါက က်ဴတာျဖစ္ကတည္းက ဆီးနိတ္ခန္႔ဆရာပဲ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရခန္႔ ျဖစ္ဖို႔က ရာထူးလစ္လပ္တဲ့အခါ ပါေမာကၡႏွစ္သက္တဲ့ လူကို သြင္းေပးလိုက္တယ္။ ငါ့မွာ ဒီလို အစိုးရရာထူးကို ရႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း မ႐ွိဘူး။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ဘယ္ေတာ့မဆို ဗ်ာဒိတ္ေတာ္ျမတ္အတိုင္းပါဘုရား လို႔ မေျပာႏိုင္ရင္ ဒီေကာင္မ်ိဳး အတြင္းေတာ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အခစားဝင္ရမယ့္အေကာင္ မဟုတ္ဘူး လို႔ အေျပာခံရတယ္။ ငါလဲ အတြင္းေတာ္ကို ဝင္ရမယ့္အေကာင္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနတယ္။

ႏိုင္ငံျခား ပညာေတာ္သင္သြားေတာ့လည္း အတူတူသြားတဲ့ လူေတြက ပညာေတာ္သင္ေထာက္ပံ့ေၾကးအျပင္ ရၿမဲလစာကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆက္ထုတ္ခြင့္ရတယ္။ ငါ့ကိုေတာ့ လစာမဲ့ ခြင့္ေပးတယ္။ တစ္လမွ ေပါင္ 30 ပဲ ရလို႔ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ အမ်ားႀကီး ဆင္းရဲတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ သူမ်ားေတြ ေဝလနယ္၊ စေကာ့နယ္၊ ျပင္သစ္ သြားလည္ၾကတယ္။ ငါက မသြားႏိုင္ေတာ့ "ငါက ျမင္းမိုရ္ေတာင္ပဲ သြားခ်င္တာ" လို႔ ေျပာၿပီး လန္ဒန္မွာပဲ စာၾကည့္တိုက္၊ ျပတိုက္ေတြပဲ ႏွံ႔ေအာင္ သြားရတယ္။

ေျပာလက္စ ဆက္ေျပာရရင္ တစ္ႏွစ္ကုန္ေတာ့ ငါ့လို ေကာင္မ်ိဳးကို ဆိုင္ရာ ပါေမာကၡက ဆက္ထားဖို႔ စာတင္ေပးရတယ္။ ဘာျပဳလို႔ ငါ့ကို ဆက္သံုးေနသလဲလို႔ ဦးဘၫြန္႔ကို ငါ မေမးလိုက္မိပါ။ "အၿငိမ့္မင္းသမီးက ပရိသတ္ထဲမွာ ငါ့ရည္းစားေတြ ႐ွိတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ကုလားက ငါပါသလား ေမးတယ္။ ဟဲ့ နင္မပါဘူး" လို႔ အေျပာခံရသတဲ့။ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မွာစိုးလို႔ မေမးမိတာပါ။

တကၠသိုလ္ကို အစိုးရက သိမ္းေတာ့မွ ငါက တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ခန္႔တဲ့ "စပါးေတာင္းဆရာဘဝ" က လြတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းစဉ္ပါတီ မဝင္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲလို႔ ငါ့အထက္က ပါေမာကၡေက်ာ္သက္က ေျပာၿပီး ငါ့အတြက္ ပါတီဝင္ေလွ်ာက္လႊာကို သူ႕ဘာသာျဖည့္ၿပီး တင္လုိက္တယ္။ လ အေတာ္ၾကာမွ အရန္ပါတီဝင္ လက္ခံတယ္လို႔ စာရင္းထြက္တယ္။ ငါ့ေယာက္ဖက မဝင္လို႔ ၫႊန္ခ်ဳပ္ျဖစ္ႏိုင္လ်က္နဲ႔ မျဖစ္ဘဲ အၿငိမ္းစား ယူလိုက္ရတယ္။ အရန္ပါတီဝင္ ျဖစ္ေပမယ့္ ပါတီေဆြးေႏြးပြဲ ေထာက္ခံပြဲ သင္တန္း ဘာဆို ဘာမွ မတက္ပါ။ အမွတ္တမဲ့ ေနခဲ့တယ္။ ရာထူးတိုးေပးခ်င္ရင္ ပါတီဝင္ ဟုတ္ မဟုတ္ ၾကည့္ပါတယ္။ 1965 ခု မႏၱေလးမွာ သမိုင္းပါေမာကၡ ရာထူးတိုးေပးခါနီးက ပညာေရး ဒုတိယဝန္ႀကီးက ဒီလူ အရန္ပါတီဝင္ပဲဆုိၿပီး ေထာက္ခံလိုက္လို႔ ရတယ္လို႔ ေနာက္မွ သိရတယ္။ မႏၱေလးက မိတ္ေဆြေတြက "ဒီတစ္သက္ မင္းပါေမာကၡ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ တို႔ထင္တာ" လို႔ ဆီးေျပာပါတယ္။

တပည့္က ဆရာမွန္းသိမွ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ လြယ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတြ မီးခိုးေရာင္ဝတ္စံု ဝတ္ဖို႔၊ ရင္ဘတ္မွာ နာမည္ကတ္ျပားခ်ိတ္ဖို႔ အႀကံျပဳလာေတာ့ ငါက ငါ့တပည့္ေတြဟာ ငါ ပုဆိုးမပါဘဲ လာလည္း ႐ိုေသမွာပဲလို႔ ကန္႔ကြက္လို႔ အႀကံျပဳခ်က္ ပ်က္သြားတယ္။

ေန႔စဉ္ မင္းပြဲသဘင္ဝင္ရသလို အလွဆင္ခ်င္တဲ့ ဆရာမေတြက ငါ့ကို ေက်းဇူးတင္ၾကတယ္။

မႏၱေလးမွာ ႐ွိေနတုန္း ပါတီေၾကး ေပးရမယ္ ေတာင္းတဲ့အခါ ငါ မေပးဘူး။ လေပါင္း ၃၀ ၾကာေတာ့ ငါ့ဆီကို ပါတီက စာတစ္ေစာင္ ပို႔တယ္။ တိုက္႐ိုက္ေပးစာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့အေၾကာင္းကို ဌာနခ်ဳပ္ကို တိုင္လို႔ ဌာနခ်ဳပ္က အရန္ပါတီဝင္အျဖစ္က ထုတ္ပယ္တဲ့စာ ျဖစ္တယ္။ အစီရင္ခံစာမွာ "ရဲေဘာ္သန္းထြန္း စည္း႐ံုး၍ မရပါ" လို႔ ေရးတယ္။ ႐ုကၡေဗဒပါေမာကၡ သန္းထြန္းက "ဘာေၾကာင့္ ဆက္လက္႐ွင္သန္ေနပါသလဲ How did you survive" လို႔ ေမးတာကိုေတာ့ ငါ မေျဖတတ္ပါ။

***
(ေဒါက္တာသန္းထြန္း - ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္)

***

ေဒါက္တာ သန္းထြန္း (၉)

အျပန္အလွန္ အထင္ေသး

တကၠသိုလ္က ဆရာဆိုရင္ သုေတသန လုပ္ရမယ္။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ တိုးတက္မႈဟာ သူ႕အလုပ္၊ ဟုိဟာဒီဟာ အေၾကာင္းျပၿပီး သုေတသန မလုပ္ရင္ အလကားအေကာင္လို႔ သတ္မွတ္တယ္။ ေျပာင္းမႈန္႔ကို သၾကားနဲ႔နယ္ၿပီး ေထာပတ္နဲ႔ေၾကာ္တဲ့ ဟိႏၵဴမုန္႔တစ္မ်ိဳး ႐ွိတယ္။ လၮဴလို႔ ေခၚတယ္။ ခ်ိဳသလို ဆိမ့္သလို ေမႊးသလိုနဲ႔ ထင္သေလာက္ မေကာင္းပါဘူး။ သုေတသန မလုပ္တဲ့လူဟာ လူသြက္ လူရည္လည္ ျဖစ္မယ္၊ ဂိုက္ေကာင္းမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငါက သူ႕ကို လၮဴလို႔ ေခၚပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီ လၮဴေတြပဲ ငါ့ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ရာထူး တက္တက္သြားလိုက္ၾကတာ၊ ငါ လူကဲခတ္ ေတာ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ငါ လၮဴေခၚရင္ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြားၾကတာ မ်ားတယ္။

ပုဂံေခတ္ ေက်ာက္စာ

ႏိုဝင္ဘာ 1956 မွာ လုစ္ နဲ႔ ဘ႐ွင္ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ငါလဲပါတဲ့ "သုနပရႏၱ"လို႔ ေခၚတဲ့ သုေတသနခရီးသြားတယ္။ ေက်ာက္ဆည္၊ တံတားဦးနယ္ေတြကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္သြားၿပီး ေက်ာက္စာ႐ွာတယ္။ မင္ ကူးယူတယ္။ ၿမိဳ႕ေဟာင္း၊ ႐ြာေဟာင္း၊ ခံတပ္ေဟာင္းေတြ သြားၾကည့္တယ္။ အဲဒီအခါက ေက်ာက္စာကို မႈိင္းခံစကၠဴအစိုကို ဝက္မင္ဘီးနဲ႔ ႐ိုက္ၿပီးကပ္၊ မင္ကို ဒလိမ့္တံုးနဲ႔တိုက္၊ ခြာခ်ၿပီး ေရေျခာက္ေအာင္ ေနလွန္းတဲ့ အခါ ငါက ခ်က္ခ်င္း ဖတ္တယ္။ မင္လွိမ့္ကူးတဲ့လူေတြ (ကိုဆြဲ၊ ကိုၾကင္ေမာင္၊ ကိုလွေမာင္၊ ကိုေအာင္ျမတ္ေက်ာ္၊ ကိုေက်ာ္ေထြး) က မဖတ္တတ္ဘူး။ ဖတ္တတ္ရင္ မင္ကူးလက္ရာ ပိုေကာင္းမယ္။ သူတို႔ကို ဆြဲေခၚၿပီး ေအာ္ဟစ္ဖတ္ၾကတယ္။ အဓိပၸါယ္ျပန္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္သြားတယ္။

ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ပုဂံေက်ာက္စာသင္တန္း၊ ပ်ဴေက်ာက္စာသင္တန္း လုပ္တယ္။ ငါ ဒီလိုလုပ္တာကို ဆရာလုစ္ တို႔က အစမွာ အားမေပးဘူး။ မကန္႔ကြက္တာပဲ ႐ွိတယ္။ ေနာက္မွ ဒီလိုလုပ္တာ ေကာင္းတယ္။ အလုပ္ ပိုၿပီး ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိတာ သိသြားတယ္။ ဆရာလုစ္က ငါ့ကို လန္ဒန္မွာ ပုဂံေက်ာက္စာဖတ္လို႔သာ ေျပာတာ၊ ဘယ္လိုဖတ္၊ ဘယ္လို အကၡရာဖလွယ္၊ ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ေကာက္ ဆိုတာေတြ သင္မေပးပါ။ "ငါလုိ ႏိုင္ငံျခားသားေတာင္ ဖတ္ႏိုင္ေသးတာ၊ သူတို႔ တိုင္းရင္းသားပဲ ဖတ္ႏိုင္မွာေပါ့" လို႔ ထင္သလားမသိ။

အခု ေက်ာက္စာမင္ကူးကို ေနလွန္းရင္း ဝိုင္းဖတ္ၾက၊ စာေၾကာင္းဘယ္ေလာက္က အဆံုးနားက စာလံုး သံုးေလးလံုး မွိန္ေနတယ္။ မင္းက ေက်ာက္စာသြားၾကည့္ပါဦး ေျပာရနဲ႔ စကားလိမ္၊ စကားဝွက္ကို ေဖာ္ရတဲ့ ေပ်ာ္စရာ ကစားနည္းတစ္မ်ိဳးလို ျဖစ္ၿပီး၊ ေက်ာက္စာကူးတဲ့ လူေတြဟာ ေက်ာက္စာပညာ႐ွင္ ျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာက္စာ အကူး၊ အဖတ္မွာ သူတို႔ဟာ အားကိုးေလာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာက္စာကူးတာ ပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေက်ာက္စာဖတ္တတ္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေပ်ာ္စရာအလုပ္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာက္စာဖတ္တတ္ဖို႔က သိပ္လြယ္ပါကလားလို႔ သိတဲ့အတြက္လည္း သိပ္ေက်နပ္ၾကတယ္။

***
(ေဒါက္တာသန္းထြန္း - ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္)

***

ေဒါက္တာ သန္းထြန္း (၈)

ျမန္မာသမိုင္းေကာ္မ႐ွင္၊ သမိုင္းတံခြန္စာေစာင္

ျမန္မာသမိုင္းကို အားကိုးေလာက္တဲ့ က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္ျဖစ္ေအာင္ က်မ္းတစ္ေစာင္တစ္ဖြဲ႕ ျပဳစုေရးသားထုတ္ေဝဖို႔ (ပညာ႐ွင္ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ကို) 1955 က အဖြဲ႕တစ္ခု ဖြဲ႕ေပးတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သမိုင္းသုေတသန တကယ္လုပ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး။ ဒီလိုေျပာတာ တရားလြန္၊ မလြန္ သမိုင္းတံခြန္ အတြဲ ၁၊ စာေစာင္ ၁၊ ဇြန္ 1960၊ ေ႐ွ႕ဖံုး ေက်ာဘက္မွာပါတဲ့ ေကာ္မ႐ွင္အဖြဲ႕စာရင္းကို ၾကည့္ပါ။
...
ဒီစာရင္းမွာ သမိုင္းပါေမာကၡျဖစ္တဲ့ ဦးဘၫြန္႔နဲ႔ ဦးေက်ာ္သက္တုိ႔လဲ သမိုင္းသုေတသနကို တကယ္တမ္း စိတ္ပါဝင္စားသူေတြ မဟုတ္ပါ။ မင္းေပးဘြဲ႕ေတြနဲ႔ ရာထူးႀကီးႀကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြကလည္း သုေတသနသမားေတြ မဟုတ္ပါ။ ဆရာလုစ္ တစ္ေယာက္သာ သမိုင္းသုေတသနကို အထူး ေလးေလးစားစား လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက သမုိင္းစစ္စစ္ မဟုတ္ပါ။
...
သမိုင္းတံခြန္ အတြဲ ၁၊ အပိုင္း ၂၊ ဒီဇင္ဘာ 1960၊ မွတ္စုနဲ႔ စာေပေဝဖန္ခန္း (Notes and Review) မွာ ပါ႐ွိတဲ့ စာတမ္းတစ္ေစာင္အတြက္ ျပႆနာေပၚတယ္။
...
အပိုဒ္ ၄၀၂ (ဃ)။ ။ မႏၱေလး ပထမၿမိဳ႕နန္းတည္ မင္းတရားသည္ ရတနာသံုးပါးႏွင့္ စပ္၍ အရပ္ရပ္အလႉအတြက္ ကုန္ေငြ ၂၆ ႏွစ္ သံဝစၦရခ်ဳပ္သည့္အခါ ၂၂ ကုေဋ ၆ သန္းေက်ာ္ကုန္သည္။ ထုိကဲ့သို႔ လႉဒါန္းျခင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ေငြကို လႉဒါန္းလွ်င္ ကုသိုလ္ရသည္။ ႏိုင္ငံေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္ေငြကို လႉဒါန္းသံုးစြဲျပစ္လွ်င္ ခိုးျခင္း ၂၅ ပါးတြင္ ပါဝင္သည္။ လိမ္လည္၍ ယူျခင္း၊ ႏွိပ္စက္၍ယူျခင္း အမႈကို ျပဳရာေရာက္ေသာေၾကာင့္ မင္းက်င့္တရားပ်က္သည္ဟု ရာဇဓမၼသဂၤဟ မွာ လာသည္။
(တင္ ျမန္မာမင္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု၊ ၃၊ 1971 ျပန္ပံုႏွိပ္၊ 132)

ေယာမင္းႀကီး ဦးဘိုးလႈိင္ 30 ႏိုင္ဝင္ဘာ 1878 က ေရးၿပီးတဲ့ ရာဇဓမၼသဂၤဟကို ၫႊန္းလို႔ အဲဒီစာအုပ္ကို ႐ွာၾကည့္တဲ့အခါ...

ေကာင္းမြန္စြာ ကုန္စည္ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ရေအာင္ လယ္ယာလုပ္ေဆာင္ရေအာင္ ေစာင့္ထိန္းေစမည့္ ေစာင့္ထိန္းရန္ဖို႔ ေပးသည့္ အခြန္အတုတ္ကို ယူၿပီးလွ်င္ အလို႐ွိရာ လႉဒါန္းေပးကမ္းျခင္းကို မလုပ္သင့္။ အလို႐ွိရာ လႉဒါန္းေပးကမ္း စားသံုးလွ်င္ ခိုးျခင္း ၂၅ ပါးတို႔တြင္ လွည့္လည္ လွည့္စား၍ ယူေသာ ကုဋာဝဟာရ ႏွိပ္စက္၍ ယူေသာ ပသယွာဝဟာရတို႔မွ လြန္ႏိုင္ရန္ အေၾကာင္းမ႐ွိ။
(ဘိုးလႈိင္ 1878၊ 35)

သမိုင္းသုေတသနမွာ ေတြ႕ရင္ ေတြ႕သလို ေရးရတယ္။ ငါခ်စ္တဲ့လူ၊ ငါမုန္းတဲ့လူ၊ ငါေၾကာက္တဲ့လူ၊ ငါမသိလုိ႔ ရမ္းေရးတာဆိုမ်ိဳး မလုပ္ရ ဆိုတဲ့အတိုင္း ငါလုပ္တယ္။ ငါ ေနာင္တ မရပါ။

ေ႐ႊျပည္ဝန္ႀကီး အမႈထမ္း ျမင္းထိန္းငတာက လူစုစု႐ွိရင္ ေ႐ႊျပည္ဝန္ႀကီးေရးတဲ့ ဝိမုတၱိရသက်မ္း၊ ကာသာႏုပႆနာက်မ္း၊ ဥတုေဘာဇနက်မ္းေတြ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဖတ္ၾကည့္စမ္းလို႔ ေျပာေလ့႐ွိတာကို ေ႐ႊျပည္ဝန္ႀကီးၾကားေတာ့ ဝန္ႀကီးက ငတာကို ေဒါင္းဒဂၤါး 16 ျပား ေပးၿပီး "ဒီေငြနဲ႔ ပုဆိုးဝယ္ဝတ္၊ ငါ့က်မ္းေတြကို ခ်ီးမြမ္းစကား ေနာက္ မေျပာေလနဲ႔" လို႔ ဆိုတယ္တဲ့။ ေယာမင္းက ထြင္တဲ့ စာအုပ္ေၾကာ္ညာျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ငါ ဒီလို ေျပာတာကို ထိန္ဝင္းစာေပက 1960 မွာ တည္းျဖတ္ပံုႏွိပ္တဲ့ ရာဇဓမၼသဂၤဟ စာတည္း ေမာင္ထင္က ကန္႔ကြက္မလားပဲ။

စကားစပ္မိတာနဲ႔ ဆက္ေျပာရဦးမယ္။ မင္းတုန္းလက္ထက္က ဥေရာပကို လူငယ္ေတြ ပညာေတာ္သင္ သြားရတယ္။ အဲဒီအခါ ေတြ႕တဲ့ အခက္အခဲက...

(၁) ဒီက အေျခခံပညာမွာ ေခတ္ပညာမပါေတာ့ ဟိုမွာ သခၤ်ာ၊ ဓါတုေဗဒ၊ ႐ူပေဗဒ၊ သတၱေဗဒ၊ ေဘာဂေဗဒ စတဲ့ ပညာေတြကို အေျခခံတဲ့ ဥေရာပ ေခတ္ပညာေတြနဲ႔ စက္မႈလက္မႈ လုပ္ငန္းေတြကို သင္လုိ႔ ဘယ္လုိမွ ေကာင္းေကာင္းမတတ္၊ တတ္ခ်င္ရင္လည္း သိပ္ ႀကိဳးစားရမယ္။ အခ်ိန္ၾကာမယ္။ ဇြဲ႐ွိရမယ္။ ဉာဏ္ထက္ရမယ္။ ဒီက လႊတ္လိုက္တာက ဒီလို ေကာင္ေလးေတြလား ေမးရင္...

(၂) မိဖုရား၊ မင္းညီမင္းသား၊ အမႉးအမတ္ေတြရဲ႕ အိမ္ေတာ္ပါ ကၽြန္၊ တူ၊ သား ေျမးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ပညာ ခၽြန္၊ မခၽြန္ မွန္းၾကည့္လို႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ့

(၃) ဘာသာစကား အခက္အခဲ ႐ွိတယ္။ ကိုယ္ေျပာတာ သူမသိ၊ သူေျပာတာ သူနားမလည္ ဆုိတာကို ဂ်ဳလိယ ဆီဇာလို "ငါလာတယ္၊ ငါျမင္တယ္၊ ငါပိုင္တယ္" ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ။ ဆြံ႕အ ပင္းကန္းေတြပဲ မဟုတ္လား။

(၄) ဒီလိုလူေတြ အေပၚမွာ အထူး ေမတၱာထားၿပီး ေစတနာဆရာရယ္လို႔ေကာ ႐ွိမလား။ မင္းဒုကၡနဲ႔ မင္းပဲ ထားလိုက္မွာေပါ့။

အဲဒီ ဝဲႀကီး ၄ မ်ိဳးကို ေက်ာ္ၿပီး၊ မေသမေပ်ာက္ ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဘိလပ္ျပန္က ျမန္မာလို သူတတ္သမွ် ေရးတယ္။ ေယာကို ႏွံ႔စပ္သူဆုိၿပီး စာတည္းလုပ္ခိုင္းတယ္။ သိပၸံေဝါဟာရကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ပါဠိနာမည္ ထြင္ေပးတယ္။ သိပၸံလည္း မတတ္၊ ပါဠိလည္း ေျပာင္ေျမာက္ေအာင္ တတ္ခ်င္မွ တတ္မယ္။ Oxygen ကို ေအာက္ဆီဂ်င္လို႔ ဘာသာျပန္ေပးတဲ့ တကၠသိုလ္သုခမိန္ေတြကမွ ေတာ္ေသးတယ္ (ပညာရပ္ ေဝါဟာရမ်ား OPQ 1973၊ 24)။ အတိုေျပာေတာ့ Chemistry, Anatomy ဆုိတာေတြမွာ သူက စာတည္း၊ ရာဇဓမၼသဂၤဟမွာ သူကိုယ္တိုင္ေရးေတာ့ Administration, Banking, Budget, Constitution, Democracy, Economics, Political Science ေတြကို သူက အနည္းအပါး ၾကားဖူး႐ံု႐ွိမယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာကၽြမ္းက်င္တယ္လို႔ မထင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ခုိးမႈ ၂၅ ပါး သူေထာက္ျပတာကိုေတာ့ ငါတို႔ ေက်နပ္တယ္။ သူေျပာတာကိုလည္း ေထာက္ခံတယ္။

***
(ေဒါက္တာသန္းထြန္း - ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ပါသည္)

***