Saturday, February 27, 2010
ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၁)
ျပန္ဖို႔ျပင္တုန္းက...
luggage တခုလံုး သူမ်ားအတြက္ခ်ည္းပဲ။ ကိုယ့္အဝတ္အစားက ၿပီးခါနီးမွ အေပၚက နည္းနည္း ထည့္သြားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိတ္တလံုးလည္းပါေသးတယ္။ ႏွစ္ခုေပါင္း 28 ကီလို။ hand carry ဘာမွမပါ (laptop ကလြဲလို႔)။
မျပန္ခင္ညက အင္းေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔။ shirt နဲ႔က ဉာဏ္ထြန္း ေပါ့။
သူ႕မ်က္ႏွာ လူျမင္မွာ အင္မတန္ေၾကာက္တာ။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး တင္ေပးလုိက္တယ္။ ေအးေရာ...။
အဲဒီေန႔က ပသွ်ဴးထမင္းေၾကာ္စားၿပီး ဗိုက္ေအာင့္ေနေသးတယ္။ (ဒါနဲ႔မ်ား ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ လမ္းေဘးစာ စားဖို႔ႀကံေသးတာ။)
အဲဒီမတိုင္ခင္ တပတ္ကလည္း အရင္အိမ္က ညီမေလးေတြနဲ႔ စားၾကေတာ့ ပသွ်ဴးထမင္းေၾကာ္ပဲ စားတယ္။ ဗိုက္ေအာင့္တာပဲ။ စပ္လုိ႔။
အဲဒါကို အမွတ္မ႐ွိ မျပန္ခင္တရက္မွာ ထပ္စားတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ညပဲ ျဖစ္လုိ႔။ မနက္က် ေပ်ာက္သြားေရာ။
စားရင္းတန္းလန္း ပသွ်ဴးေၾကာင္း ျငင္းၾကေသးတယ္။ ရည္းစားနဲ႔ စကားေျပာမတည့္ ျဖစ္တာကို ေျပာျပေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာေနၾကတယ္။ ဟိုက ဘယ္လိုမ်ိဳးေျပာလဲဆုိတာ သိေတာ့ ပိုဝမ္းသာၾကေသးတယ္။ ဝဋ္လည္တာ ဆိုၿပီး...။
အခြင့္ႀကံဳတာနဲ႔ ကိုယ့္ရည္းစားက ကိုယ့္ေျပာလိုက္တဲ့စကားကို ျပန္သံုးၿပီး ႏွက္ခ်င္ေနၾကေသးတယ္။ သူတို႔ေျပာတာ ရီရတာနဲ႔ စိတ္ဆိုးေနတာေတာင္ နည္းနည္းေပ်ာက္သြားတယ္။ (အေၾကာင္း႐ွာ)
Changi မွာ။ (31st Jan 2010)
လိုက္ပို႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက စားခ်င္တာနဲ႔ ဝင္စားၾကတာ။ Indian Snack ေတြ။ ကိုယ္ကေတာ့ ခ်ိဳတာေတြ မႀကိဳက္ပါဘူး။ Juice ခ်ဉ္ခ်ဉ္တခြက္ပဲ ေသာက္တယ္။
သူ႕ဘာသာ စားတာ။ ကိုယ္မပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ လက္တဆုတ္စာပဲ က်န္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုျပေတာ့ "ဂ်ေလဘီက ဂ်ေလဘီစားတယ္" ဆုိၿပီး ဟားေနၾကေသးတယ္။
အဲဒီဆိုင္မွာ ေလကန္ေနမိလို႔ အခ်ိန္ကပ္ေနမွ အထဲကို အေျပးအလႊားဝင္ရတယ္။
hand carry ေတြ scan ျဖတ္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ေနာက္ဆံုးမွတ္တာ... ကိုယ့္ေနာက္မွ တစ္ေယာက္ဝင္လာေသးတယ္။ (ေတးေသာ္...)
Silk Air ေလယာဉ္ delay ျဖစ္တယ္။ 1:50 PM ထြက္ရမယ့္ဟာ 3:30 PM မွ ထြက္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူမ်ားေတြလည္း ဖုန္းဆက္ေနၾကတာနဲ႔ ကိုယ္လည္း အိမ္ကိုဆက္တယ္။ လိုက္ပို႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္း မစု ကို လွမ္းဆက္တယ္။
"ဟဲ့ ငါ ခုထိ မထြက္ရေသးဘူး" ဆုိေတာ့ သူက ေလယာဉ္ေပၚကို မတက္ရေသးဘူးထင္ၿပီး၊ "နင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာ ျဖစ္ေနဦးမယ္" တဲ့။ (လူမ်ား ခုမွ ေလယာဉ္ပ်ံစီးဖူးတာက်ေနတာပဲ။)
သူက ေလယာဉ္ဘာျဖစ္တယ္ေျပာလဲ ေမးေတာ့... "ေလယာဉ္ေမာင္းမယ့္လူ ခုမွ လိုက္႐ွာတုန္း ႐ွိေသးတယ္တဲ့" လို႔ျပန္ေျပာၿပီး ဟားေနမိေသးတယ္။
ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလည္း လွမ္းဆက္ေသးတယ္။ ႐ွည္ေနၿပီမို႔ မေရးေတာ့ဘူး။
***
အစက ခ်က္ခ်င္းေရးဖို႔ အစီအစဉ္မ႐ွိဘူး။ TZA ဖတ္လိုက္မိတာ ေရးခ်င္သြားတာနဲ႔။
ေခါင္းစဉ္ကလည္း အညာထိ ျပန္ျဖစ္တာ ဆုိေတာ့ အညာကို ရည္ၫႊန္းၿပီး ေပးျဖစ္သြားတာ။ စင္ကာပူက စထြက္တဲ့အေၾကာင္းကို စေရးမိေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း ျပန္မျပင္ေတာ့ဘူး။
"ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ" ကို သြားတယ္ ဆုိေတာ့ ကိုယ္ခုေနေနတဲ့ ေနရာကပဲ "ေနမျမင္ ေရျပင္ခဲ" တဲ့ ေနရာလုိလို ဘာလိုလို...
ေခါင္းစဉ္က "မင္းခ်စ္သူ" ရဲ႕ သီခ်င္းစာသားပါ။ ျမန္မာတျပည္လံုးကို ရည္ၫႊန္းထားတဲ့ စကားလံုးပါပဲ။
***
Labels:
Myanmar,
remembrance,
Trip
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
9 comments:
ေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လား ညီမ ရီတာ...ညီမက ပိန္ ပိန္ ေလးဆိုေတာ့ ႐ြာအျပန္ စားအား႐ိွတာေပါ့ကြယ္...ေစာင့္ဖတ္ေနမယ္ေနာ္၊ စားလာခဲ့တာေတြ ေျပာျပအံုး...:)
ရီတာျပန္လာၿပီေနာ္။
သီရိကုိကုိ ဆုိခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးမွတ္မိေသးတယ္။
ေရႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့အရပ္ေဒသ
ၾကြယ္၀တဲ့ သီးႏွံေျမ
ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ေတြ
ကုိယ္စီကုိယ္စီ လွပခ်စ္စရာေကာင္း
တစ္ပုဒ္လုံးရေပမယ့္ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္လုိက္မယ္ေနာ္။ :D
စာအုပ္ေရာ ရွာျဖစ္လား ရီတာ။
ခင္မင္ေလးစားလ်က္
ရည္းစားအေႀကာငး္ေၿပာတာမ်ားေနတယ္ ရီတာ။
ပိုလွလာသလုိပါဘဲလား.
ေနာက္ဆံုး sentence ဖတ္ၿပီး ခံစားသြားရတယ။္ ဘာမွန္းေတာ႕မသိ
ၿမန္မာႏိုင္ငံက ပံုေလးေတြရွိရင္လည္း တင္ပါဦး
ေဟ႔ ညီမ၊ ျပန္လာၿပီလား။
ဖတ္သြားတယ္၊ ျမန္မာျပည္ကပံုေတြကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ဗ်ဳိ႕
ခ်န္ဂီကပံုမွာ လူက အေကာင္ပိုေသးသြားသလိုပဲေနာ္..။
ညီမ ပိန္ပိန္ေလး... း))
All are love their home town and home land.
BINO
Post a Comment