မုန္း၍မဟူ ဖတ္တုန္းက ဒီတိုင္းပဲ ရွိလုိ႔ဖတ္လိုက္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဖတ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒါ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္ကေန ငွားဖတ္ျဖစ္တာ။ final တုန္းက ထင္တယ္။
တခါတခါ စိတ္အာ႐ံုက sensibility သိပ္မေကာင္းဘူး။ inertia ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းပံုရတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို အဲဒီေရွ႕ပိုင္းမွာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္လာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ပံုစံမဟုတ္ဘူး ဆုိတဲ့ အစြဲက ရွိေနႏွင့္ၿပီးသား။ အဲဒါနဲ႔ မုန္း၍မဟူ ဖတ္ေတာ့ ႀကံဳႀကိဳက္တုိက္ဆုိင္လုိ႔ ဖတ္လုိက္တယ္ ဆိုၿပီး ၿပီးၿပီးေရာနဲ႔ ၿပီးသြားတာ။ ျပန္လည္း သတိမရဘူး။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီဇာတ္ေၾကာင္းေလး အေတာ္စြဲသား။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အဲလုိအစြဲကို မသိလုိက္ဘဲ စာ နည္းနည္း ေရးမိတယ္။ ေရးေနတုန္းမွာပဲ အဲဒီဇာတ္လမ္း ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ျပန္ျပန္ေပၚလာတတ္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီဇာတ္လမ္း စိတ္ထဲ အေတာ္ရွိေနတာမွန္း နားလည္သြားေတာ့တယ္။
ေဒါက္တာမတင္ဝင္း ေဆာင္းပါးတစ္ခုမွာ အဲဒါကို အသြင္မတူတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္လုိက္ရင္ မဆီေလ်ာ္ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ နည္းနည္း ထည့္ေရးဖူးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ('ပင္လယ္ေပ်ာ္စင္ေရာ္' လုိဟာကိုေတာင္ ဆက္မေတြးခ်င္တတ္တဲ့အစားထဲက ဆုိေတာ့) ဘာမွ ဆက္မေတြးပါဘူး။ ဒီလူႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးတာ ဒီလူႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းပဲေပါ့။ စာဖတ္သူကို ဘာမ်ား ပညာေပးထားခ်င္တာပါလိမ့္လို႔ ဆက္ေတြးရမွာ သူ႕အႏုပညာ role က်တယ္လို႔ ထင္တယ္။ Dr မတင္ဝင္းကေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ယွဉ္ေျပာခ်င္ခဲ့သလား မသိဘူး။ (မသိဘူးဆုိတာ တကယ္မသိလို႔ ေျပာတာမဟုတ္)။
အသြင္မတူ ဆုိတာလည္း အေပၚယံ ဓေလ့ ထံုးစံ ေနမႈ ထုိင္မႈ စားမႈ ေသာက္မႈ ဘာညာကြိကြေတြ ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒါ အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ဟာ စိတ္ေနသေဘာထားနဲ႔ အေတြးအေခၚ အယူအဆ တန္ဖိုးထားမႈ စံေတြ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ရွိဖုိ႔သာ အေရးႀကီးတယ္ ထင္တယ္။ (တူစရာမလုိ)
အဲဒီဇာတ္က ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကေလးေတြ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို အေတာ္ သေဘာက်မိတယ္။ ေဝေဝ အမ်ိဳးေတြဆီ ေရာက္သြားတုန္း သူ႕ခင္ပြန္းနဲ႔၊ အစ္မျဖစ္သူရဲ႕ ခင္ပြန္းဆရာဝန္ကို ယွဉ္ေတြးျပတဲ့အခန္းမ်ိဳးကို ႀကိဳက္တယ္။ ေဝေဝ့အစ္ကုိႀကီး ဆႏၵျပတာကို ေဝေဝ့ခင္ပြန္းက ျမင္တဲ့အျမင္ စသျဖင့္ တခ်က္တည္း တခန္းတည္းေပမယ့္ အေတာ္လုိရင္းေရာက္တဲ့ ဇာတ္ကြက္မ်ိဳးေပါ့။ (ေရႊလင္းယုန္ တုန္းကလည္း ဇာတ္ကြက္ကေလးတစ္ခုကို ေသခ်ာေရးျပခဲ့တာ မွတ္မိတယ္။ ဇာတ္လမ္းကို အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္...။)
အဲဒီ 'မုန္း၍မဟူ' ထဲက တခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္ေတြကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္မ်က္ေစ့နဲ႔ၾကည့္မယ္ဆုိ တမ်ိဳးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမယ္ ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘဝင္မက်မိတာက ဇာတ္ေကာင္ ဆံုးရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက အေနာက္တုိင္းေဆးေၾကာင့္လုိ႔ ယူေသာ္ရ၏ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာ...။ ဒါေတြကလည္း ဇာတ္လမ္းကို အေတာ္ႀကိဳက္ေနေတာ့ အသာ ေခါက္ထားလုိ႔ရတယ္။ တဇာတ္လံုးမွာ ကိုယ့္အတြက္ အေပၚလြင္ အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ ေဝ့ဖီလင္ေတြပဲ။
ဒီဝတၳဳရဲ႕ ရီဗ်ဴး သိပ္အမ်ားႀကီး မဖတ္ဖူးေပမယ့္ ဖတ္ဖူးသမွ်မွာ ဗမာဆန္တဲ့ ေဝေဝခမ်ာ အေနာက္တုိင္းဆန္တဲ့ ခင္ပြန္းနဲ႔ ညားရွာလို႔ဆုိတာကို ျပႆနာရဲ႕ အဓိကလုိ ေရးၾကတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ ဇာတ္က စဖြင့္တည္းက အဲလုိနဲ႔ ဖြင့္ထားတာဆုိေတာ့...။
သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီ ေနမႈထုိင္မႈ စားမႈေသာက္မႈဆိုတဲ့ကိစၥမွာ ဘာဆန္တာ မဆန္တာက ဘာမွမျဖစ္ေလာက္တဲ့အပိုင္းလို႔သာ ထင္တယ္။ အဲဒါေတြက တကယ္ေတာ့ အေပၚယံပဲ။ က်န္ေနေသးတဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုး အတူတူေနေတာ့မယ္လုိ႔ေတာင္ ဆံုးျဖတ္ထားႏိုင္စြမ္းၿပီဆုိမွေတာ့ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ အစစ အရာရာ တူမွ ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေတြးစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ မတူတာေတြနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနႏိုင္စြမ္းသာ လုိတာပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မၿပီးႏိုင္တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းထဲ သူ ဝင္မဆံ့တာ၊ သူ႕အသိုင္းအဝိုင္းထဲ ကိုယ္ ဝင္မဆံ့တာဟာ ျပႆနာႀကီးတစ္ခုေပါ့။
ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီဝတၳဳမွာ အခ်စ္ရယ္၊၊ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ရယ္၊ အေတာ္ကို ေျပျပစ္တဲ့ ဇာတ္ကြက္မွန္းကို မသိေစတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေလးေတြရယ္ကိုပဲ ျမင္ခဲ့တယ္။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး စာအုပ္ေတြထဲက စြဲမိတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ဝတၳဳ။
***
12 comments:
မုန္း၍မဟူမွာ မ်က္ႏွာဖုံးပန္းခ်ီေလးကို ၾကိဳက္တယ္
မုမ္း၍မဟူဆိုတဲ့ အေတြးကို ေကာင္းေကာင္းထင္ဟပ္ျပႏိုင္တယ္လို႕ထင္တယ္
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးစာအုပ္ေတြထဲမွာ ပထမဆုံး ၀ယ္ၿပီး ဖတ္ခဲ့တဲ့စာတစ္အုပ္ပဲ။ ဒီစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူနဲ႔ကုိယ္ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က တူမေနေတာ့ အျမင္မတူတာလည္း သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလုိကြဲလြဲခ်က္ေတြရွိေနတာေၾကာင့္ပဲ ကုိယ္အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ေတြေ၀ခဲ့တာ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ မွန္သလား၊ မွားသလား မပုိင္းျခားႏုိင္ေသးဘူး။
”က်န္ေနေသးတဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္လံုး အတူတူေနေတာ့မယ္လုိ႔ေတာင္ ဆံုးျဖတ္ထားႏိုင္စြမ္းၿပီဆုိမွေတာ့ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ဟာ အစစ အရာရာ တူမွ ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေတြးစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ မတူတာေတြနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေနႏိုင္စြမ္းသာ လုိတာပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မၿပီးႏိုင္တဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းထဲ သူ ဝင္မဆံ့တာ၊ သူ႕အသိုင္းအဝိုင္းထဲ ကိုယ္ ဝင္မဆံ့တာဟာ ျပႆနာႀကီးတစ္ခုေပါ့”
ရီတာေျပာတာ လက္ခံတယ္။
အဲလုိ၀င္ဆံ့ဖုိ႔ေနရာမွာ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္စလုံး အေလွ်ာ့မေပးႏုိင္ခဲ့ရင္ မိန္းမေတြဘက္က ပုိလုိက္ေလ်ာရတဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္း ပုိမ်ားတယ္လုိ႔ ဇြန္ထင္တယ္။
က်ေနာ္လည္း သူတို႕နွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုဖတ္မိေတာ့ အသက္ရႈၾကပ္သလိုခံစားရတယ္
သီလရွင္၀တ္တဲ့ ေ၀ေ၀့မိခင္ကို အထင္ေသးသတဲ့
အဲဒီလူၾကီးပံုစံၾကည့္ရတာ ဘာအဆီအႏွစ္မွ စိမ့္လည္းမ၀င္လြယ္ ဘာမွလည္းျပန္ထြက္မလာတဲ့ အရိဳးတုံးၾကီး/ေက်ာက္တုံးၾကီးလိုပဲ
မိန္းမေတာ့ခ်စ္သား
ေ၀ေ၀ရဲ႕အမ ေယာက်ာၤးအေၾကာင္းဖြဲ႕ထားတာက်ေတာ့ခင္ေဆြဦးရဲ႕စာေတြဖတ္ရသလို
က်ေနာ္က ခံစားဖို႕ေလာက္သာအဆင့္ရွိတဲ့ ရသစာေပျမတ္နိုးသူတေယာက္ပါ
မၾကာခဏရီတာ့ဆီကိုေရာက္ပါတယ္
ေက်းဇူးတင္တယ္
(( ဘာအဆီအႏွစ္မွ စိမ့္လည္းမ၀င္လြယ္ ဘာမွလည္းျပန္ထြက္မလာတဲ့ အရိဳးတုံးၾကီး/ေက်ာက္တုံးၾကီးလိုပဲ ))
ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္။
ေျပာရေၾကးဆို ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို အႀကိဳက္ေတြ႕လွတယ္ မဟုတ္ဘူး။ စာေရးဆရာရဲ႕ လက္ထဲမွာလုိ႔ပဲ အၿမဲထင္ခဲ့တယ္။
ဒီတပုဒ္ကလြဲလို႔ေပါ့။
မုန္း၍မဟူ က ဇာတ္ေကာင္ေတြကေတာ့ သူ႕တို႔ဘာသာ သူတုိ႔ သြားတယ္။ ေနာက္ ဦးေစာဟန္ အေၾကာင္းဖတ္ရတာ မုန္းစရာလည္း မေကာင္းဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခ်စ္ရက္နဲ႔ ဆုေတာင္းမွားလာၾကသလိုပဲ။
ဦးေစာဟန္ ေဝေဝတို႔အသိုက္အၿမံဳနဲ႔ အေစးမကပ္ႏိုင္တာကုိ ေရးျပတာ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဇာတ္လမ္းဟာ တျခားစာအုပ္ေတြလို စာေရးဆရာလက္ထဲက ထြက္လာတယ္လုိ႔ မထင္မိေတာ့ဘူး။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေရးသမွ်မွာ (သူလိုလူကေတာ့ ပါစင္နယ္ေၾကာင့္ ဆိုေတာ့ ဖယ္ထားၾကည့္ ) ၾကိဳက္လွခ်ည့္ဆိုလို႔ အတိုတစ္ပုဒ္ပဲ ရွိဘူးတယ္ ... ၊ 'ေခမာရီ' ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတိုေလး ... အေတာ့္ကို က်ေတာ္ၾကိဳက္တယ္ ။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလ:ရဲ့ "သူမ"။ အရမ္းၾကိဳက္တယ္။
လွတမ်က္နွာ & ယဥ္တကိုယ္လုံး၊ ေတြးတစိမ့္၂ (ဒီနံမယ္လို႕ထင္တာပဲ အတိုေလးေတြ) ထိမိတဲ့ အေရးအသားေတြကို ေတြ့ရတယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလ: ကအဂလိတ္ေဆးကို မုန္းတယ္လို႕ သူ႕အေၾကာင္းေရ:တဲ့ စာမာ ဖတ္ရတယ္။ ေသတဲ့အထိ ျမန္မာေဆးပဲေသာက္တယ္တဲ့။
ခေရျဖဴ့
အင္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးအေၾကာင္း..ဘေလာ့ဂ္ေတြ
မွာ မဖတ္ဘူးလုိ႕..ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မႀကိဳက္တဲ့လူ ေတြတယ္မ်ားတာကုိး..၀င္းကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ေရာ..ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးေရာ..သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္ရဲ႕စာေတြကုိ ႀကိဳက္တယ္..
ဦးခ်စ္ေမာင္ကေတာ့ ထားပါေတာ့..ေဒၚမမေလးရဲ႕ စာအုပ္ေတြကေတာ့ လက္ကကုိ မခ်ႏုိင္ဘူး.
.ဥပမာျပရရင္..ေလာကီရတနာ..ပထမဆုံးအႀကိမ္ဖတ္တုန္းကဆုိ..ၾကက္သီးေတာင္ ထတယ္..ေနာက္ အျဖဴ..ေနာက္.ေသြး..စာအုပ္္ ဖတ္တာ သိပ္မၾကာေသးဘူး ၂ႏွစ္ေလာက္ ရွိဦးမယ္..မ်က္ရည္က်ခဲ့မိတဲ့အထိပဲ..သူထဲက ကြိဆုိရင္ ဖတ္ခ်င္လြန္းလုိ႕..စာဖတ္တဲ့သူတုိင္းကုိ
ေမးယူခဲ့တဲ့အထိပဲ..ခေရျဖဴေျပာတဲ့..ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးက အဂၤလိပ္ေဆးကုိ မေသာက္တာ.
.ေသတဲ့အထိ.ျမန္မာေဆးပဲေသာက္တာ.တကယ္ပါ.
ျမန္မာတုိင္းရင္းေဆးပညာကုိ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ ဆုံးပါးသြားကတည္းက လုိက္စားခဲ့ၿပီး..သူတတ္ကၽြမ္းခဲ့တဲ့ ေဆးပညာနဲ႕ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ကယ္တင္ကု
သေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာ့ေဆးပညာရယ္လုိ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရးႏုိင္ခဲ့တဲ့အထိပါပဲ..ေျပာရင္းဆုိရင္းရွာလုိက္တာ..http://mashwemi.wordpress.com/category/ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး/မွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ စာေတြကုိ ႀက္ဳက္ႏွစ္သက္သူ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြရဲ႕ ခံစားမႈေတြကုိ ဖတ္ရႈႏုိင္ၿပီျဖစ္ပါေၾကာင္း..
ကိုယ္သိသေလာက္ေတာ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးကို ႀကိဳက္တဲ့သူေတြသာ ပိုမ်ားတာပါ၊ မဟုတ္လား။ မႀကိဳက္ဘူးေျပာတဲ့သူ မေတြ႕ဖူးသေလာက္ပဲ။
ၿပီးေတာ့ ထင္ျမင္တာ ေျပာရရင္ ဗမာစာဖတ္သူေတြက တခုခု လုိခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ ဖတ္ၾကတာ မ်ားတယ္ထင္မိတယ္။ တခုခုရတဲ့ တခုခု ေပးႏိုင္တယ္လို႔ သူတို႔ထင္တဲ့ စာမ်ိဳး၊ စာေရးသူမ်ိဳးေတြကို ပိုႀကိဳက္ၾကသလားပဲ။
ကိုယ္ေတာ့ စာဖတ္ရင္ ခံစားမႈနဲ႔ပဲ ဖတ္တယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အႏုပညာခံစားမႈေနာက္၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳခံစားမႈေနာက္ကို လုိက္ၿပီး ဖတ္ခ်င္တယ္။ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို စာေရးသူက ဖန္တီးလုပ္ယူထားတယ္လို႔ ထင္ရင္၊ ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္ကို စာေရးဆရာက သူ႕လက္ထဲမွာပဲ ထားတယ္လုိ႔ ထင္ရင္ သိပ္ခံစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။
ကိုယ္စာဖတ္တဲ့အခါ စာေတြဆီက လိုခ်င္တာ တခုခုရွိတယ္ဆုိရင္ တင္ျပပံု၊ ခံစားမႈနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ပဲ။ နမူနာေတြ အတုယူစရာဥပမာေတြ ပညာေပးေတြ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားေတြ မဟုတ္ဘူး။ အလိုလို ယူျဖစ္ရင္ျဖစ္သြားမယ္။ တမင္ ထည့္ေပးေနရင္ေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ =)
အျဖစ္မွန္ကိုျပန္ေရးတာ၊ အျပင္မွာရွိတဲ့သူကို ျပန္ေရးျပတာ ျဖစ္ပါေစဦးေတာ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ကို ခံစားလုိ႔မရရင္ မႀကိဳက္ေတာ့ျပန္ဘူး။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ကၽြန္မအတြက္ ႏွစ္ပိုင္းခြဲေျပာမွ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သူ႕စာေတြနဲ႔ သူ။ သူ႕စာေတြကို မစြဲလမ္းလွဘူး။ သူ႕ဘဝကိုေတာ့ သူ႕စာေတြထက္ ပို စိတ္ဝင္စားမိတယ္။
သူ႕စာေတြထက္ သူက ပို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေသးတယ္။
ဘယ္ကစေရးရမလဲစဥ္းစားေနတာပါ
တစ္ကယ္ေတာ႔ကြ်န္မအရြယ္နဲ႔ သူ႔ကုိၾကိဳက္ပါတယ္
သူငယ္ခ်င္းေတြကမယုံပါဘူး ခုလဲကြ်န္မဆီမွာ သူစာအုပ္ေတြ
အားလုံးနီပါးရွိပါတယ္ သူ႔လုိပဲ ဂ်ဴး-ဆရာဘုန္းႏုိင္-
အေပၚက မမေရးထားတဲ႔ကြန္မက္ေလးက စာေတြထက္ပုိျပီးစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္
ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ jasmine
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕“ေသြး”ကိုဖတ္ဖူးပါတယ္။
ရွားရွားပါးပါး.အဲ့ဒီ့တစ္အုပ္ပဲဖတ္ဖူးတာအစ္မ း)
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။
ခုေတာ့..ေနာက္တစ္အုပ္ဖတ္ဖို႕တိုးလာျပီ ;)
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္
ခ်စ္ခင္လွ်က္
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕“ေသြး”ကိုဖတ္ဖူးပါတယ္။
ရွားရွားပါးပါး.အဲ့ဒီ့တစ္အုပ္ပဲဖတ္ဖူးတာအစ္မ း)
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။
ခုေတာ့..ေနာက္တစ္အုပ္ဖတ္ဖို႕တိုးလာျပီ ;)
ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစရွင္
ခ်စ္ခင္လွ်က္
မွတ္သားသြားပါတယ္ေနာ္...
Post a Comment