လူ နားမလည္ေအာင္ ေရးတဲ့ စာ

၁) နီကိုရဲ ရဲ႕ masterpiece "ခ်စ္ျခင္း၏ နဂၢတစ္မ်ား" ကို သတိရေနမိတယ္။

အဲဒီထဲက ရဲဝင္း နဲ႔ ၾကည္ျပာ ရဲ႕ စကားေျပာခန္း။

ၾကည္ျပာက ရဲဝင္းကို ေမးတယ္။

"နင္ ငါ့ကို ခ်စ္ရဲ႕လား" တဲ့။

... ဆုိေတာ့ ရဲဝင္း ခမ်ာ ခ်စ္သူရဲ႕ အေမးမွာ အေတာ္ေႂကြသြားတယ္။
သူက တကယ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ရသူ ျဖစ္တာကိုး။
ၾကည္ျပာ့အေနနဲ႔ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ကိုယ္စီ အတြဲရသြားၿပီး ရဲဝင္းက သူ႕ကို ခ်စ္ေရးဆုိလို႔သာ လက္ခံလုိက္ရတာမ်ိဳး ...

ရဲဝင္းက အားတက္သေရာေျဖတယ္။

"ခ်စ္တာေပါ့ဟ။ ငါ နင့္ကို သိပ္ကို ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ နင္သိလား ၾကည္ျပာ။ ငါ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါ ခ်စ္တာဟ"

"ဘာေျပာတယ္"

"ဟုတ္တယ္ဟ။ နင့္ကို ခ်စ္လို႔ နင့္အသံေလးၾကားခ်င္တာ၊ နင့္မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ခ်င္တာေတြက ငါကိုယ္ငါ ခ်စ္ေနတာပဲ။ နင့္အသံကို မၾကားရရင္၊ နင့္မ်က္ႏွာေလးကို မေတြ႕ရရင္ ခံစားေနရတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ သနားမိတဲ့အတြက္ နင့္ကို ငါ့နားမွာ အၿမဲ႐ွိေနေစခ်င္တာ။ တကယ္ေတာ့ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ ဆုိတာ နင့္ကို ခ်စ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ နင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆုိတာထက္ ငါ့ကိုယ္ငါ ပိုခ်စ္ေနတာပဲ"

အဲဒီမွာ သမီးရည္းစား ျပႆနာထတက္ၾကလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဝိုင္းရွင္းေပးရတယ္။

ၾကည္ျပာ က သူငယ္ခ်င္းေတြကို တိုင္တယ္။

"ငါက သူ႕ကိုေမးတယ္ေလ။ နင္ ငါ့ကို ခ်စ္သလား လို႔ ဆုိေတာ့ ဒီေကာင္ ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ"

"ေအး ဘာျပန္ေျပာလဲ"

"ခ်စ္တယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ငါ့ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူ႕ကိုယ္သူ ခ်စ္ေနတာတဲ့။ ၾကည့္စမ္း။ နင္တုိ႔ စဉ္းစားၾကည့္စမ္း။ ဒီေကာင္ ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေစာ္ကားသလဲလို႔။ အဲဒါ ငါ့ကို ေစာ္ကားလိုက္တာပဲ"

အဲဒီမွာ ရဲဝင္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာတဲ့ စကား ကိုယ္ အေတာ္ သေဘာက်တယ္။

"ေဟ့ေကာင္ ရဲဝင္း မင္းကလည္း ဒုကၡပါပဲကြာ။ ခ်စ္လား ေမးရင္ ခ်စ္တယ္ လို႔ပဲ ေျဖလိုက္ေပါ့။ ဘာမွ စိတ္တုိ႔၊ ေစတသိတ္တုိ႔၊ ႐ုပ္တို႔၊ နာမ္တို႔ လုပ္မေနနဲ႔။ ေနာက္တခါ ခ်စ္လား ေမးရင္ ခ်စ္တယ္လို႔ပဲေျပာ"

***
တိုက္႐ုိက္ တဲ့တုိးအက်ဆံုး၊ အ႐ိုး႐ွင္းဆံုး သေဘာတရားနဲ႔ အ႐ိုးသားဆံုးေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို အဓိပၸါယ္တလြဲ ေကာက္လိုက္မိၿပီဆိုရင္ ေျပာတဲ့လူကို ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ လို႔ ထင္စရာပဲ။

ဒုကၡ ဒုကၡ။

(မွတ္ခ်က္။ စာအုပ္မ႐ွိလို႔ အဆင္ေျပသလို ျပန္ေရးထားပါတယ္)

***
၂) ျမသန္းတင့္ ရဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး စာအုပ္က အေၾကာင္းအရာတစ္ခု။

"အားလံုးက ရင္ခြင္ထဲမွာ အျမတ္တႏိုး ထည့္မထားဘူး။
အားလံုးကလည္း ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္မပစ္ဘူး။
ဒီေတာ့ ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ပစ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳးကို ဒီစာအုပ္ေကာင္းလွပါတယ္ တိုက္တြန္း႐ံုနဲ႔ ဒီလူ စိတ္ေျပာင္းသြားမွာလား။ ဒီစာအုပ္မ်ိဳးကိုမွ အျမတ္တႏိုး ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ့လူမ်ိဳးကိုေကာ ဒါေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာစရာလိုေသးသလား။ ခင္ဗ်ား မေျပာေပမယ့္ သူကေတာ့ ေစာင့္ၿပီး ႀကိဳဆိုေနမွာပဲ။

အခု ခင္ဗ်ားက သူ႕ဝတၳဳေတြကို ဘာသာျပန္တယ္။
ခု ခင္ဗ်ား ဘာသာျပန္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အလင္းေရာင္ရွာေနတဲ့လူေတြက ရင္ခြင္မွာထည့္ၿပီး အပ္ထားၾကလိမ့္မယ္။ အလင္းေရာင္ကို လိုက္ပိတ္ေနတဲ့သူေတြက ခင္ဗ်ား အခု ဘာသာျပန္ထားတဲ့စာအုပ္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းပစ္ၾကလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၾကားထဲကေနၿပီးေတာ့ ဘာဝင္ေရးေပးရဦးမလဲ။ တစ္ခုပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ခင္ဗ်ား ယံုၾကည္သလား။ ယံုၾကည္ရင္ ေနာက္မတြန္႔ဘဲ ဆက္လုပ္။ ဒီစာအုပ္ၿပီးရင္ ေနာက္စာအုပ္တစ္အုပ္ ျပန္ဦး။"

(ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ကိုေစာဦး)

ဒါကိုေတာ့ မေ႐ႊမိ ရဲ႕ ဘေလာ့ က မ, လာတာပါ။
ေဂၚကီရဲ႕ ဝတၳဳတိုမ်ား စာအုပ္ကို ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္ေတာ့ ေရးေပးခဲ့တဲ့ ကိုေစာဦးရဲ႕ အမွာစာ လို႔ ဆုိပါတယ္။

ဘာလို႔ ႀကိဳက္မိသလဲ ဆုိေတာ့ One Minute Interview post မွာ ကိုအင္ဒီရဲ႕ အေမးကို ျပန္ေျဖခဲ့တဲ့ အေျဖထဲမွာ ထည့္ေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ သေဘာတရားတစ္ခုနဲ႔ တူေနလုိ႔ပါ။

ကိုအင္ဒီက ေမးတယ္။ "ရီတာက ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္ ဆိုတာလား မဆိုတာလားကို အေသအခ်ာ မရေသးဘူး" ဆိုတာမွာ...

"ကၽြန္မအေနနဲ႔ တင္သင့္၊ မတင္သင့္ ဆုိတဲ့ဘက္က ဘယ္ေတာ့မွ ေဆြးေႏြးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒါက ခံယူတဲ့သူနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ကိစၥမို႔လို႔ပါ" လို႔

ကိုေစာဦး ေျပာသြားတဲ့ သေဘာကို အဲဒါေၾကာင့္ ႀကိဳက္မိတယ္။
ိ
ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကိုယ့္ အာေဘာ္ေတြ အတင္း သြင္းေပးဖို႔ စိတ္မဝင္စားဘူး။
ကိုယ့္ကို လာသြင္းေပးလည္း မႀကိဳက္ဘူး။
အယူအဆတစ္ခုကို ခ်ျပလိုက္၊ ႀကိဳက္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ႀကိဳက္ပါမယ္။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အယူအဆတစ္ခုကို ဒီတုိင္းပဲ ခ်ျပမယ္။
သေဘာတူျခင္း၊ မတူျခင္းကို ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ လက္ခံမယ္။

သို႔ေသာ္ စာ တလြဲ ဖတ္တတ္တာေတြကိုေတာ့ မွန္တာေျပာရရင္ စိတ္ကုန္တယ္။
႐ွင္းျပရတာလည္း မႀကိဳက္လို႔ guide လုပ္ဖို႔ေတာင္ မေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ဘူး။

***
၃) မေန႔က zoo သြားေတာ့ elephant show ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ေျဖေဖ်ာ္ရာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ မထင္ဘူး။ သိပ္သနားတယ္။

ညီလင္းဆက္ ရဲ႕ ဆုေတာင္း ကဗ်ာ ကို ဆက္ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္မိတယ္။

"ကိုယ္သာ ဆင္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္...
သြားတုိင္းျဖစ္တဲ့ လမ္းေတြနဲ႔
ေတာထဲက အ႐ိုင္းအစိုင္းဘဝမွာပဲ ေနခ်င္တယ္" လို႔

ကိုယ့္သေဘာအတိုင္းသာဆို ဘယ္ တိရိစၦာန္ကိုမွ လူကို ေျဖေဖ်ာ္မႈေပးရတဲ့ ေနရာမွာ မထားဘူး။
သူတို႔ဘာသာ ေတာထဲက အ႐ိုင္းအစိုင္းဘဝမွာပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေစမယ္။

အင္း ဒါကလည္း နီကိုရဲ ေျပာသလိုဆို သူတုိ႔ ေဖ်ာ္ေျဖေပးေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သနားစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဲဒီလိုေတြ ခံစားေနရတာကို သနားလို႔ သူတို႔ကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးခ်င္မိတာပါပဲ။

ကဲ ၾကည့္ ေဝ့လည္ေခ်ာင္ပတ္နဲ႔။
တိရိစၦာန္ကေလးေတြကို လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးခ်င္လိုက္တာ တို႔၊ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ၾကပါ တို႔ ဆုိတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ လူတကာ နားလည္ေအာင္၊ လူတကာ လက္ခံခ်င္ေအာင္ မေျပာရတာလဲ။

ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ကိုသနားမိၿပီး ခံစားေနရတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္သနားလို႔ သူတို႔ကို ေတာထဲမွာပဲ ေဘးမဲ့ေပးခ်င္တာလို႔ လူအမ်ား သေဘာမတူႏိုင္တဲ့ ႐ႈေထာင့္က ေျပာရတာလဲ။

အထက္ကလို ေျပာရင္ ကိုယ့္ကို သနားက႐ုဏာစိတ္ ႀကီးလိုက္တာလို႔ လူတကာ ခ်ီးက်ဴးမွာစိုးလို႔လား...

ေအာက္ကလို စကားလံုးေတြ သံုးၿပီး ေျပာေတာ့ ေဟာ... ဒီတစ္ေယာက္ဟာ အေတာ္ကို အတၱႀကီးမားပါလား၊ သူ႕အတြက္ပဲ သူသိတယ္။ အေကာင္ပေလာင္ေတြ ေဘးမဲ့ေပးခ်င္တာေတာင္ သူ႕ဘာသာ သနားမိတဲ့စိတ္ကို ျပန္သနားလို႔တဲ့ ဆုိၿပီး ေတြးမိသြားေစခ်င္လို႔လား...

အဲဒီကေနစလို႔ အျငင္းအခုန္ ထျဖစ္ရင္...

"တခ်ိဳ႕သူေတြက ဘာရည္ရြယ္ခ်က္လဲ ေတာ့ မသိဗ်ာ အဲဒီေလာက္ အခ်ိန္ကုုန္ အကုုသိုုလ္ အပြားခံျပီး အလိုုမတူ သူမ်ားတဲ့ စာေတြ တမင္ဆြေရး ျပီး တေယာက္ခ်င္း ကိုု ေသခ်ာ လက္အေညာင္းခံ လိုုက္ျပန္ေျပာ ေနတာ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့ အတိုုင္းပဲ ေနာ္ ဟ..ဟ ဒါေတာင္ သူ႕ဘေလာ့ မွာ မဟုုတ္ေသးဘူး အဲဒါလည္း သူ႕ အစာ အာဟာရ ပဲ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ" ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဘာစတိုင္မွန္းမသိ တေခ်ာင္းငင္ေတြ ႏွစ္ခါ ထပ္႐ိုက္ၿပီး လာေျပာတာကို ၾကားခ်င္မိလို႔လား...

လား လား လား...

***