အားခြာ: မရီတာကို အင္တာဗ်ဴးခ်င္လိုက္တာ။ သြားနင္နားလိုက္ေတာ့လို႕ ေျပာမွာလားဟင္
Me: မေျပာပါဘူး သူမ်ား ေျပာၿပီးသားႀကီး။ အဲဒီ စကားလံုးက ေပ်ာ့လို႔။ သိပ္မေျပာင္ေျမာက္ဘူး။
အားခြာ: အသစ္ေျပာမွာလား။ ဆံပင္ဆြဲမွာလား။ ပါးရိုက္ဦးမွာလားဟင္။ အစမ္းေလး တလံုးေလာက္ပါ။ အီစိမ့္သြားေအာင္ ဖရိတ္ဖတ္စ္ေပါ့။
Me: ကာယကံေျမာက္ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး။ (ဘာလို႔ဆို cbox ကေန လုပ္လုိ႔မွ မရတာ)။ ေမးစရာ႐ွိရင္ ျမန္ျမန္ေနာ္။ ေတာ္ၾကာမွ အတုေပၚလာရင္ အားလံုး ႐ႈပ္ကုန္မယ္။ ခုေတာင္မွ လြမ္းေအာင္ရယ္တတ္သူ ဒု-ပိုင္းလိုခ်င္လို႔ လာတာ။
အားခြာ: အခုလိုေလ ၀ိုင္းျပီးေရးၾကေတာ့ ခံစားမွုေလး (ရင္ထဲကအမွန္ေလးေပါ့)
Me: ဒါ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါ ဘေလာ့ေလာကမွာ ပထမဆံုး အႀကိမ္လဲ မဟုတ္ဘူး။ ဆုိေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ သူ႕အလုပ္သူလုပ္ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္႐ံုပဲ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ သေဘာထားကို မႏွစ္ဆီကတည္းက ေရးခဲ့ၿပီးသား။ စာေၾကရင္ သိလိမ့္မယ္။ ကိုယ္ ဘယ္လို သေဘာထားလဲ ဆိုတာ။
အားခြာ: ဟုတ္
mon: အားခြာဆက္ဗ်ဴးပါ
အားခြာ: ျပီးေတာ့ေလ အဲ့ဒါေအာင္ျမင္မႈလို႕ေကာ သတ္မွတ္ရမလား (အမွတ္တရ၊ နမ္းမွာလား ေမာင္တုိ႕တုန္းကလည္း ၀ိုင္းျပီးေ၀ဖန္ၾကတာနဲ႕ တအားဆုိေတာ့ေလ)
Me: ဘယ္လိုသတ္မွတ္တာလဲ ဆုိတာထက္ ဘယ္သူက သတ္မွတ္တာလဲ ဆိုတာကိုပဲ ကိုယ္ ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္တယ္။
အားခြာ: ေကာ္ျပန္႕ေၾကာ္ေတြစားတုန္းက နဲ႕ အခုေကာ ဘယ္လို ကြာျခားပါလဲဟင္
Me: ဟားဟားဟား ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္ကို ေမ့ေနလို႔ ေတာ္ေတာ္ ျပန္စဉ္းစားရတယ္။
အားခြာ: စာမေၾကဘူး
Me: တိန္
အားခြာ: သူ႕အလုပ္ ကိုယ္အလုပ္လုပ္ၾကရံုပဲဆုိေတာ့ ဆရာ၀န္ေတြ ေက်ာင္းဆရာေတြ သူ႕အလုပ္သူလုပ္တာ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုသလို ဘေလာ္ဂါေတြ စာေတြေရးေနတာလည္း ေစတနာမပါဘူးလို႕ ဆိုလိုႏိုင္သလား။
Me: ဗမာေတြ ဗမာစာရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို သေဘာမေပါက္ၾကတာ မ်ားတယ္လို႔ ဘေလာ့ေရးသက္ တေလ်ာက္လံုးမွာ ထင္မိတယ္။ တခ်ိဳ႕စာေတြကိုက် ေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမဖတ္လို႔ မေပါက္တာ၊ တခ်ိဳ႕စာေတြကိုက် ေပါက္ႏိုင္စြမ္းကို မ႐ွိတာ။ တခ်ိဳ႕ကက်ေတာ့ ေပါက္ေတာ့ေပါက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္ဆုိင္ မဆုိင္ဆုိင္ ဝင္ေျပာတာ။ ဥပမာ- ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာသာတရား မထြန္းကားဘူးလို႔ ကိုယ့္ အယူအဆကို ေျပာတုန္းက။ သူေျပာတာေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း သူေကာင္းေၾကာင္း ျပခ်င္႐ံုသက္သက္နဲ႔ မဆုိင္တာေတြ လာေျပာသြားတယ္လို႔ပဲ ခံစားရတယ္။
Me: အားခြာ: ဆရာ၀န္ေတြ ေက်ာင္းဆရာေတြ သူ႕အလုပ္သူလုပ္တာ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုသလို ဘေလာ္ဂါေတြ စာေတြေရးေနတာလည္း ေစတနာမပါဘူးလို႕ ဆိုလိုႏိုင္သလား)) အဲဒီမွာ ေျပာစရာတခု႐ွိတယ္။
အားခြာ: ဟုတ္ ေျပာပါ။
Me: ဘေလာ့ဂါေတြ စာေရးတာ ကိုယ့္ဘာသာ ေရးခ်င္လုိ႔ေရးတာ။ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ အနစ္နာခံၿပီး ဖတ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ အခ်ိန္ကုန္ခံေရးတာ မဟုတ္ဘူး။
အားခြာ: ဆတ္ေဆာ့ျပီးေရးတယ္လုိ႕ေရာ ေျပာႏိုင္ပါသလား။ သံခေမာက္ေပးၾကပါ။
mon: ေရာ့အင့္ အားခြာ
အားခြာ: ေက်းေက်းမြန္
mon: ေရာ့အင့္ရီတာ သံတုတ္
Me: ေက်းဇူးတင္စရာလို မလုိ ဆိုတာကို ကာယကံ႐ွင္ကိုယ္တိုင္က ငါ အနစ္နာခံ အခ်ိန္ကုန္ခံေရးလို႔ ေက်းဇူးတင္ရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ရင္ မ႐ိုးသားဘူး။ (အားခြာ: ဆတ္ေဆာ့ျပီးေရးတယ္လုိ႕ေရာ ေျပာႏိုင္ပါသလား)) RITA: ဘယ္လိုသတ္မွတ္တာလဲ ဆုိတာထက္ ဘယ္သူက သတ္မွတ္တာလဲ ဆိုတာကိုပဲ ကိုယ္ ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္တယ္။)
အားခြာ: ဒါဆို ဘယ္သူသတ္မွတ္တာကို ဂရုစိုက္တာပါလဲ
Me: ကိုယ့္အေနနဲ႔ ေျပာမယ္။
အားခြာ: ဟုတ္ ေျပာပါ ကိုယ္။
Me: ဂ်ဴး စာေရးတယ္။ သူ႕စာေတြ ဖတ္ရတဲ့ အခါမွာ (တခါတခါ) သိပ္ ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒီလိုပဲ ကိုေပါ ဘေလာ့မွာ ကိုယ္မသိတာ မေတြးမိတာေတြ တင္တဲ့အခါ ဖတ္ရရင္ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒါ ကိုယ့္ဘက္ကေလ။
ေနာက္ ညလဆ ေရးသြားတဲ့ ကိစၥမွာ ေက်းဇူးတင္စရာမဟုတ္ဘူး။ တင္စရာမလုိဘူးလို႔ပဲ ယူလိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါ ခုပဲ ကိုယ္ေျပာလုိက္တဲ့ သေဘာတရားပဲ။ (RITA: ဗမာေတြ ဗမာစာရဲ႕ ဆုိလိုရင္းကို သေဘာမေပါက္ၾကတာ မ်ားတယ္လို႔ ဘေလာ့ေရးသက္ တေလ်ာက္လံုးမွာ ထင္မိတယ္။)
ညလဆေရးတာကို သေဘာေပါက္တဲ့ လူေတြ ပါတယ္။ ကြန္မန္႔မွာ ကိုယ္ နာမည္ေတြ ေမ့ေနလို႔။ မွတ္မိတာ တေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ေက်ာ္ႏွင္းဆီ။ သူ ညလဆ ဘာေျပာလဲဆိုတာကို ေသခ်ာ သေဘာေပါက္တယ္။
အားခြာ: ဗမာေတြ ဗမာစာမတတ္တာကိုေတာ့ သိပ္ပံ(ပတ္ဆင့္ရိုက္မရလို႕ပါ) ေမာင္၀ေရးဖူးတဲ့ေဆာင္းပါး တပုဒ္ကို ျပန္ေ၀မွ်သင့္တယ္ထင္တယ္။ ကာလကတၱားကေန ျမန္မာစာေမးခြန္းထုတ္ေတာ့ ဟိုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူက ကူထုတ္ေပးရသတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ေမးခြန္းလြယ္သလို ဘာေျဖေျဖ ျမန္မာစာ ေအာင္ၾကတယ္ဆိုတယ္။ အခုလည္း အဲ့လိုျဖစ္ေနတာျဖစ္မွာပါ။
Me: ေက်းဇူးတရားတို႔ ငါတို႔ အနစ္နာခံ လုပ္ရတယ္တို႔ ဆုိတဲ့ လူေတြ DASSK ေျပာတဲ့ သေဘာတရားေလးပဲ ေက်ေအာင္ ျပန္ဖတ္ေနၾကေစခ်င္တယ္။ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တဲ့ အလုပ္မွာ နစ္နာတဲ့သူ မ႐ွိဘူး။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က ေက်းဇူးတင္ထုိက္ မထုိက္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး တင္သင့္ရင္ တင္သြားလိမ့္မယ္။ မာသာထရီဆာေရာ ႏိုက္တင္ေဂးေရာ သူတို႔ အနစ္နာခံ လုပ္ေနရပါတယ္လို႔ ေျပာမသြား၊ ေတြးမသြား၊ ေႂကြးေၾကာ္မသြားဘူးလို႔ သူတို႔ကို ကိုယ္ေသခ်ာမသိေပမဲ့ ယံုၾကည္တယ္။
အားခြာ: အေစာက ေမးခြန္းေလး ျပန္ေကာက္ရရင္ ဂ်ဴးရဲ့ ဘယ္စာေတြကို ေက်းဇူးတင္ျဖစ္သလဲဟင္။ ေဆာရီး ကိုယ္ေျပာစရာ က်န္ေသးရင္ ဆက္ေျပာပါေနာ္ ဒီအင္တာဗ်ဴးရာက သိပ္စိတ္ေလာတာ။
Me: ဘယ္စာေတြဆုိတာထက္ general ပဲ ေျပာပါမယ္။ လမ္း႐ိုးအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနရာကေန ခ်ိဳးေကြ႕ ေျပာင္းလဲရမယ့္ အဆစ္အပိုင္းေတြ ကိုယ့္ကို ျမင္ေစခဲ့ႏိုင္တဲ့ သူ႕ စာေတြ ဖတ္ရတဲ့ အခါ။
အားခြာ: အညႊန္းေလး လုပ္ပါ ပိတ္သတ္ေတြလည္း သိရေအာင္ေပါ့။ ကိုယ္ေသခ်ာ ေတြးျပီးစာရိုက္ေနတယ္ေပါ့ေနာ္ (subtitle ထုိးရေသးတယ္)
Me: လရဲ႕ ေအာက္ဘက္က စလို႔ ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းစာေတြ။ ခံစားမႈနဲ႔ မႀကိဳက္ေတာ့ဘဲ သူ႕စိတ္ေစတနာကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ ျမင္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ခဲ့တယ္။
အားခြာ: လူငယ္ေတြအေၾကာင္းေၾကာင့္လား ပညာေပးသလိုျဖစ္သြားေစလို႕လား မိန္းမတေယာက္ရဲ့ ဘ၀ကို လွစ္ဟသြားလို႕လား။
Me: ဒါေပမဲ့ ေျပာရရင္ ေ႐ွ႕ပိုင္း ဝတၳဳေတြမွာလဲ ခံစားမႈ ဦးစားေပးတယ္ ထင္ရေပမဲ့ ျမင္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတယ္။ ဥပမာ- သူ႕ ဇာတ္ေကာင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ႏွံ႔စပ္သိျမင္တာ၊ ႀကိဳးစားအားထုတ္တာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတြအတြက္ သူ ဦးတည္ ေျပာေနတယ္လို႔ပဲ ျမင္မိတယ္။
ထူးဆန္းတာ တခု ေျပာရဦးမယ္။ ဂ်ဴး ေရးခဲ့တဲ့ "ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကရင္" ဆိုတာ...
အားခြာ: ဟုတ္ ေျပာပါ။
shrink: that dudes are mentally, being lonely overseas. that is.
shrink: mentally ill
Me: အဲဒါ ေဆာင္းပါးလို႔ ကိုယ္က ထင္ေနတာ။ ဝတၳဳလို႔လဲ ေျပာၾကတယ္။ ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါကို လက္မထပ္ရေသးတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္သူနဲ႔ လက္မထပ္ျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္တဲ့ ခံစားမႈလို႔ ဘာသာျပန္ၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ဆိုတာပဲ။ (ဒီ blog မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး)
အားခြာ: ကိုယ္က ေရာ ဘယ္လိုထင္သလဲ
mon: ေနာက္တစ္ခုေျပာရမယ္ ဘေလာ့ဖတ္သူအေနနဲ႕ေပါ့ေနာ္ ရီတာ ဂ်ဴးအင္တာဗ်ဴးေတြ တင္ေပးတာ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္...ေရးသူရဲ႕ေစတနာကုိျမင္ရတယ္...
အားခြာ: အားခြာကေတာ့ သူတို႕ လက္မထပ္ျဖစ္ၾကဘူးလို႕ထင္တယ္။ အင္တာဗ်ဴးရာကလည္း နာမည္ပါခ်င္တာနဲ႕ အျမင္ေတြ စြတ္ေျပာေနမိျပီ သည္းခံပါပိတ္သတ္ၾကီး။
Me: အဲဒီမွာ ဂ်ဴး က အဓိက ေျပာခ်င္ခဲ့တာ လက္ထပ္ျခင္းမဟုတ္ဘူး လို႔ပဲ ကိုယ္ ျမင္တယ္။ ကိုယ္ ျမင္တာ မွားေနလားလို႔ တျခားလူေတြ ျမင္တာကို ဖတ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ေတြးမိျပန္တယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကေန ကမၻာႀကီး အေၾကာင္း၊ လူမႈ ပတ္ဝန္းက်င္အေၾကာင္း အမ်ားႀကီးကို ျပဆိုခ်င္တာလို႔ ထင္မိတာပဲ။
အားခြာ: သူတုိ႕ လက္မထပ္ျဖစ္တာ အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္လား။ ဥပမာ တခုခုကို အတြက္ သူတုိ႕လက္ထပ္ျခင္းကို ေနာက္ဆုတ္ေစခဲ့တာမိ်ဳး။
Me: အဲဒီထဲက လူႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ျဖစ္တာ မျဖစ္တာကို ဂ်ဴးက ဆက္ေတြးေစခ်င္လိမ့္မယ္လို႔ ကိုယ္မထင္ဘူး။ သူေျပာခ်င္တဲ့ အဓိက အခ်က္က လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထပ္ျခင္းလို႔ ကိုယ္ မျမင္ဘူး။ အဲဒါကို ဗဟိုျပဳၿပီး ခ်ျပသြားတဲ့ တျခားအခ်က္အလက္ေတြကမွ ဒီ ေဆာင္းပါး/ဝတၳဳရဲ႕ ဆုိလိုရင္းလို႔ ျမင္တယ္။
အားခြာ: စာဖတ္သူေတြက ကိုယ္လိုရာဆဲြေတြးတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား ခံစားမွု ကို ဦးတည္သူက ခံစားမွုကို ေတြးျပီး က်န္တဲ့ေတြးတတ္သူေတြ တျခားအရာကိုေတြးသြားေစခ်င္တာေရာ... အမ်ားစုက ေခါင္းေျခာက္မယ့္အေတြးမ်ိဳးကိုမေတြးၾကပဲ ခပ္လြယ္လြယ္ေတြးတတ္သူေတြဆိုတာကို စာေရးသူေတြ သတိထားျပီး ဂရုစိုက္ၾကရင္ေရာ... စာေရးသူ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသလို စာဖတ္သူလည္း ရွိႏိုင္တာမို႕ပါ။
Me: ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီလို ေဆာင္းပါးမ်ိဳးကို လက္မထပ္ရေသးတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ ခံစားမႈလို႔ အကဲျဖတ္ၾကတယ္ဆုိေတာ့ ညလဆေရးလုိက္တဲ့ စာကိုလည္း ဘယ္ဆရာဝန္၊ ဘယ္ေက်ာင္းဆရာမွ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုဘူးလို႔ေျပာတာလို႔ ဘာသာျပန္ၾကတာ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ စ ဖတ္လိုက္ကတည္းက ဒါမ်ိဳးေတြ လာေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း ထင္လိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးကို ေစာ္ကားတဲ့ေကာင္လို႔ ေျပာရင္လည္း ခံပါတယ္ ဆိုတဲ့စာသား ထည့္ေရးခဲ့တာ။
အားခြာ: အမ်ားစုက ေခါင္းေျခာက္မယ့္အေတြးမ်ိဳးကိုမေတြးၾကပဲ ခပ္လြယ္လြယ္ေတြးတတ္သူေတြဆိုတာကို စာေရးသူေတြ သတိထားျပီး ဂရုစိုက္ၾကရင္ေရာ... စာေရးသူ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသလို စာဖတ္သူလည္း ရွိႏိုင္တာမို႕ပါ။
Me: ဒီ့ထက္ ဂ႐ုစိုက္လို႔လည္း ဘာမွ မထူးဘူး။ ေတြးခ်င္တဲ့လူက ေတြးခ်င္သလို ေတြးမွာပဲ။ မတတ္ႏိုင္တဲ့ အပိုင္းေတြ။ ဘုရားေတာင္ မခၽြတ္ႏိုင္တာေတြ႐ွိတယ္။ ဘေလာ့ဂါက ဘာမို႔လို႔လဲ။
အားခြာ: ကိုယ္ကေရာ ဘယ္လို စာဖတ္သူမ်ိဳးကို ပစ္မွတ္ထားျပီးေရးေလ့ ရွိပါသလဲ။
mon: အားခြာ...နင္နားလုိက္ေတာ့...နင္နားလုိက္ေတာ့
Vista: တကယ္က နားခိုင္းတာ ေစတနာနဲ ့ပါေနာ္ ဟိဟိ
Me: စာေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပစ္မွတ္က ဘယ္သူမွမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ။ ဒါ ကိုယ့္အတြက္ေျပာတာ။
အားခြာ: ဒါဆို ကိုယ္ျပန္ဖတ္ဖို႕အတြက္ဆုိပါေတာ့ (မႏိုင္းႏုိင္းစေနဆုိ သူဖတ္ဖုိ႕ဆိုျပီး သပ္သပ္ခြဲထားတတ္လုိ႕ပါ)
Me: ေနာက္ဆံုး ေမာင္သစ္ဆင္း စာလို၊ ဂ်ဴး ဝင္းၿငိမ္း အင္တာဗ်ဴးလို ႐ိုက္တင္တာေတာင္မွ ကိုယ့္လို ဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြကို မွ်ခ်င္တာဆိုတာ ပါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ တင္ခ်င္လုိ႔ကို တင္တာပဲ။
mon: ဒါဆုိ ေက်းဇူးတင္စရာ မလုိဘူးေပါ့ေနာ္။
အားခြာ: ဟမ္ မြန္ စာမေၾကဘူး။ ေအာက္မွာ ေသေလာက္ေအာင္ ေျပာလာတာ သူ အခု ျပန္စျပီ။
mon: ဟုတ္ပါတယ္ ကုိယ္စာမေၾကပါဘူးး ကုိယ္စိတ္မဝင္စားရင္ အေပၚယံရွပ္ျပီးဖတ္ပါတယ္ ဝင္စားရင္ေတာ့အေခါက္ေခါက္ဖတ္ပါတယ္။
Me: လုပ္ခ်င္လုိ႔ လုပ္ေနတာမွာ အနစ္နာခံတယ္ အခ်ိန္ကုန္ခံေပးတယ္ ေက်းဇူးတရား
ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ ႐ွိတယ္။
* ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး အေၾကာင္း ျမသန္းတင့္ ေရးတာေတြ ကို ျပန္႐ိုက္တင္ေပးတဲ့ မေ႐ႊမိ ကို ကိုယ္ သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။
* ဂ်ဴး facebook page လုပ္ၿပီး ဂ်ဴးစာေတြ ျပန္႐ိုက္တင္ေပးတဲ့ admin ေတြကို ေက်းဇူးတင္တယ္။
* အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ ကို ေရးၿပီး လူ႕ေလာက က ေကာင္းျမတ္မႈေတြကို အေတြးထဲ ေရာက္ေအာင္ ထည့္ေပးတဲ့ ဆရာမ ဝင္းဝင္းလတ္ကို သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။
* ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္း ေဆးခန္းသြားတဲ့အေခါက္ ေဆးကုရင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာၿပီး ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ ေမးလိုက္တဲ့ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာေဆြျမင့္ ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ငါတို႔ မင္းတို႔ အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံ အနစ္နာခံေပးၿပီး လုပ္ေပးေနတာလို႔ လာေျပာရင္ေတာ့ အၾကည္ညိဳပ်က္မွာပဲ။
(ဒါေပမဲ့ ဆုိခဲ့တဲ့ အဲဒီလူေတြဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ဒါမ်ိဳး ေျပာၾကမွာမဟုတ္ဘူး ဆုိတာ ကိုယ့္ အသိစိတ္ထဲက ေသခ်ာေပါက္ ယံုၾကည္တယ္)
mon: ကုိယ္လဲ ရီတာ့ စာတခ်ဳိ႕အတြက္ သိတ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးအတြက္လဲ အားခြာေလးကုိ နဲနဲေက်းဇူးတင္တယ္။ ရီတာတုိ႕အားခြာတုိ႕နဲ႕ခင္ရတာေၾကာင့္လဲ မမကြမ္ ကုိ သိတ္ေက်းဇူတင္တယ္။
အားခြာ: ကိုယ့္ရဲ့ သေဘာထားအမွန္ကို အခုလို သိရတာ ေက်းေက်းေနာ္။ ဒြတ္ေခါ စာမ်က္ႏွာမ်ားလာဘီ ေဖာင္မဆန္႕ေတာ့ဘူး။
Me: ပရိသတ္က ထမင္းေကၽြးထားလို႔ ပရိသတ္ေက်းဇူးေတြ ျပန္ဆပ္ေနတာလို႔ ေျပာတာမ်ိဳးကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္တယ္။ လုပ္စရာ႐ွိတာ လုပ္တယ္ဆို ၿပီးတာပဲ။ ေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားနဲ႔ လုပ္ေပးရတာ ပိုေကာင္းတယ္မ်ား သူထင္ေနလား မသိဘူး လို႔ ဆက္ေတြးရင္း စိတ္ကုန္မိတယ္။
အားခြာ: ဘယ္သူ႕ကိုလဲဟင္
mon: မင္းသားမင္းသမီးတုိင္းေတာ့အဲလုိေျပာတာပဲမဟုတ္လား
Me: ဟုတ္တယ္ ဗမာေတြက အ႐ိုးစြဲစိတ္နဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ သူမ်ား ဒါေျပာဆို ကိုယ္လဲ ဒါပဲေျပာတာပဲ။ အမ်ားကလည္း အဲလိုမွ မေျပာရင္ အ႐ိုင္းအစိုင္းလို႔ပဲ မွတ္တာပဲ။ ေဒြးလိုလူမ်ိဳးေတာင္ ဒါမ်ိဳးေျပာသလား မသိ။
Vista: RITA: ဟုတ္တယ္ ဗမာေတြက အ႐ိုးစြဲစိတ္နဲ႔ပဲ အလုပ္လုပ္တယ္ (ကိုယ္မပါဘူး ဟန္နီ
အားခြာ: ဗမာေတြ ဘယ္လိုလုပ္သင့္ပါသလဲ (ဒါေဆြးေႏြးခန္းျဖစ္သြားျပီ)။ ေရွးရိုးစြဲတာကို ေျပာတာလား။ သူမ်ားေယာင္လို႕လိုက္ေယာင္တာမ်ိဳးလား။
Me: ေအးေလ ေယာအတြင္းဝန္ နဲ႔ ငတာဆိုလဲ သိပ္သေဘာက်ၾကတာ မဟုတ္လား။ အဲဒါကို ေဒါက္တာ သန္းထြန္းေရးတာ ခုတေခါက္ ျပန္ေတာ့ ဖတ္လုိက္ရတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ တထပ္တည္းပဲ။
အားခြာ: ေဒြးက ပုထုဇဥ္ပဲေလ။
mon: ေဒြးလဲ ေျပာတာပဲေလ။
အားခြာ: ဆုိလိုရင္းက...
Me: တကယ္ေတာ့ ေဒြးမွာ ကိုယ္ပုိင္ အေတြးအေခၚ႐ွိတယ္။ စာသိပ္ဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူေတာင္ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ေျပာေပးရတယ္။
mon: အားခြာလဲ ပုထုဇဥ္ပဲမလား အားခြာမင္းသားျဖစ္ရင္လဲအဲလုိေျပာရင္ေျပာမွာ။
Me: ဟုတ္တယ္ ကိုယ္ ျဖစ္ရင္လဲ ေျပာခ်င္ေျပာေနရမွာ။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းသမီး မလုပ္တာ။
kkmg: ျမန္မာအမ်ားစုလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္ပါလိမ္႔မယ္.. ေရွးရိုးစြဲ.. ကြန္ဆာေဗးတစ္ေတြမ်ားတယ္.. သူတို႔စိတ္ထဲမွာ တခုခုေကာင္းျပီဆိုရင္.. ထာဝရ ေကာင္းျပီလို႔ ထင္ေနၾကတယ္..
mon: စကားမစပ္ yishun north point မွာ addidas ေတြ ခ်ေနတယ္။
အားခြာ: ဟမ္ မြန္
Me: ဂါဝန္ပဲ လိုခ်င္တာ
အားခြာ: မိန္းမ ပီသပါေပတယ္။
Me: အေပၚတပိုင္း ေအာက္တပိုင္း ႐ွာ မဝတ္ခ်င္လို႔။ ဂါဝန္ဆို တထည္တည္း စြပ္ခ်လိုက္ ၿပီးေရာ။
အားခြာ: အင္တာဗ်ဴး ျပီးျပီေပါ့ေနာ္။
Me: အလုပ္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။ ေနာ္မန္ လာရင္ ေျပာလိုက္ပါ။ လြမ္းေအာင္ရယ္တတ္သူ ဒုတိယပိုင္း ျမန္ျမန္႐ွာေပးလို႔။
mon: ေျဖျပီးသြားျပီလား။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွန္လုိ႕ေျပာအုံးေလ။
Me: သူ႕ဘာသာ ပထမပိုင္း လာေပးလို႔ ဒုတိယပိုင္း ျပန္႐ွာေပးဖို႔ တာဝန္႐ွိတယ္။ သူ႕အလုပ္ သူလုပ္တာ ဘာမွ ေက်းဇူး မတင္ႏိုင္ဘူး။ ဒါပဲ။ (:mt: ပံု)
mon: အမ္ အဲဒါေျပာတာဟုတ္ဘူးေလ။ ဗ်ဴးတာေျဖပီးရင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွန္လုိ႕ ေျပာတယ္မဟုတ္လား။
Me: သူ႕ဘာသာ ဗ်ဴးခ်င္လို႔ ဗ်ဴးတာ တင္ပါဘူး။ ကိုယ္က ဗ်ဴးပါလို႔ ေျပာလုိ႔လား။
kkmg: ကိုယ္ရည္ေသြးျခင္းသည္၄င္း၊ ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေဖာ္ျခင္းသည္၄င္း.. အင္ဆိုမားနီးယား... သို႔မဟုတ္ ဘိုင္ပိုလာ ဒစ္ေအာ္ဒါ ၏ ကာရိုက္တာရစါစတစ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္၊
Me: အင္း kkmg ေတာ့ ဒါကို သူသိတယ္ ဆုိၿပီး ကိုယ္ရည္ေသြးေနျပန္ၿပီ။ ကုေပးလိုက္ၾကဦး။
အားခြာ: အခုလို ေလးေလးနက္နက္ ေမးသမွ်ကို မခြ်င္းမခ်န္ အားၾကိဳးမာန္တက္ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ထဲထဲ၀င္၀င္ တိတိက်က် ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အလုပ္ခ်ိန္ကိုပဓါနမထားပဲ ေျဖၾကားေပးတဲ့အတြက္ မမကြန္ ဆီပံုပိတ္သတ္ကိုယ္စား လက္ေညာင္းခံရိုက္ျပီးေမးခဲ့တဲ့ အားခြာမွ ေက်းေက်းပါလို႕ ရင္ထဲအသည္းထဲက အတည္ေျပာလိုက္ပါတယ္ ဒန္
mon: ၾကည္႕စမ္းသိတ္ေတာ္ၾကတာပဲ ေရႊအျမဳေတက ဦးဝင္းျငိမ္းအားခြာနဲ႕ ဂ်ဴးရီတာ တုိ႕အင္တာဗ်ဴးေလးက ဖတ္လုိ႕သိတ္ေကာင္းတာပဲ။ အားခြာ သိပ္ေတာ္တယ္ ... 7days မွာသြားလုပ္ပါလားငွင္။
အားခြာ: ျမန္မာတိုင္းစ္မွာ ဘာလို႕ မလုပ္ခုိင္းတာလဲဟင္ ၁၅၀ေလာက္ေတာ့ ရမွာ
mon: ေတာ္လုိ႕ပါဆုိေနမွပဲ 7days နာမည္တက္ေအာင္ေလ။
shrink: those cbox dudes are mentally ill, being lonely overseas. that is.
kkmg: Then U better F uck out from this C-box Dude>>> to shrink
Wht the Bloody Hell... those Bipolar Disorder imitator
***
ပါဝင္ေဆြးေႏြးသူမ်ား (7 Days အားခြာ၊ မြန္၊ ဗစ္စတာ၊ kkmg၊ shrink) အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
***
30 comments:
Gosh !!!
ခစ္ ပပရရ ပဲ
ဘုရားေတာင္ မခၽြတ္ႏိုင္တာေတြ႐ွိတယ္။
ဒါေလးေတာ႕ခိုက္သြားတယ္...
အလုပ္ခ်ိန္မွာ တကယ္ပဲဗ်ဴးသြားတာလား။ း)
1)
မူပိုင္ခြင့္ စကားေျပာပါမယ္
ေရွ႕ေနနဲ႔ေျပာျပီးပါျပီ
တရားစြဲဆိုဖို႔ ဆင့္ေခၚစာကို တရားရံုးက ပို႔ပါလိမ့္မယ္
2)
သ လံုးႀကီးတင္ ပေစာက္ နွစ္ထပ္ဆင့္ ေသးေသးတင္ သိပၸံ
o+d
y
Shift+ctrl+alt+y
shift h
3)
မင္းသမီး မျဖစ္နိုင္
ဂါဝန္ဝတ္လဲ လွမွာမဟုတ္ပါ
ရွင္မွီး ဆိုရင္ ပိုအဆင္ေျပမယ္ထင္ပါတယ္
4)
မဆိုးဘူး ကိုယ့္ေလာက္နီးနီး ေပါရဲလာျပီ
၁ မိနစ္ အင္တာဗ်ူးဆိုေတာ့ လက္မွာ ေမာ္တာ တပ္ျပီးေတာ့မ်ား စာရိုက္တာလား။ :D
Art for People sake. Art for art sake. Art for no sake
စာတစ္ပုဒ္တည္းက အေၾကာင္းအေရာေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ေက်းဇူးတင္တာနဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး နည္းနည္း ၀င္ရွည္လိုက္ဦးမည္။ ဒီေနရာမွာ ဘိုေတြနဲ႔ “ဗမာ”ေတြ ကြာသြားတာက ဘိုေတြက ေသးေသးႀကီးႀကီး လုပ္ေပး Thank You လိုက္တာပဲ။ ေျပာၿပီးလည္း ခဏပဲ ခံတယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ မင္းကိုငါ မေန႔က ကူညီထားတာေလ သြားေျပာရင္ေတာင္ မမွတ္မိဘဲ ဘာေတြ လာေၾကာင္ေနတာလဲ ေျပာထည့္လိုက္ဦးမည္။
တို႔ဗမာမ်ားကေတာ့ ပါးစပ္က မသြက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္သက္လံုး စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မွတ္ေနေရာ။ ညီလင္းဆက္ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ ေက်ာင္းဆရာေတြ ဥပမာက ေကာင္းတယ္။ ဆရာ၀န္၊ ေက်ာင္းဆရာ အတန္းအစားထဲကဆို ကိုယ့္ကို ကုသေပး၊ သင္ၾကားေပးတဲ့သူ မဟုတ္တာေတာင္ အဲဒီ အတန္းအစားဆို ေလးစားၿပီး ေက်းဇူးေတြ တင္ေနလိုက္ၾကတာထဲမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ပါခ်င္တယ္။
စာဖတ္နာတဲ့သူကေတာ့ အေတြးအေခၚ (မွန္ခ်င္လည္း မွန္မည္။ မွားခ်င္လည္း မွားမယ္) တမူထူးေပမယ့္ ေလာကမွာ လူသာမန္ေတြက အမ်ားသားလား။ တကယ္ေျပာခ်င္တာက “ကိုယ္ လုပ္စရာရွိ လုပ္လိုက္ လူေတြ ေက်းဇူးတင္ေအာင္ အထင္ႀကီးေအာင္ မလုပ္နဲ႔”လို႔ ေျပာခ်င္တာကို “(ဥပမာ) လုပ္အားေပးတဲ့သူေတြ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြက အားယားေနလို႔ လုပ္တာ စိတ္အပန္းေျဖလုပ္ေနၾကတာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူေတြက သူ႔ခံယူခ်က္နဲ႔မို႔ သူလုပ္ေနတာ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုဘူး” လို႔ ယူသြားမည့္လူေတြ ရွိႏိုင္တာ ကိုယ္ေတြ႔ပဲေလ။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ကေလးအေဖမို႔လားမသိ့ လူသာမန္ေတြကို (ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း လူသာမန္ပါပဲ) ေျပာတဲ့ အခါ ကေလးေတြကို ေျပာျပသလို ရွင္းရွင္းရိုးရိုးနဲ႔ တည့္မတ္မွန္ကန္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚကိုပဲ ေလွ်ာက္ေစခ်င္တယ္။ ခပ္ျမင့္ျမင့္ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ လူသာမန္ေတြကို ရႈပ္ေထြးလမ္းမွားေစတာနဲ႔ စာရင္ ဒီလိုပဲ ေကာင္းတယ္လို႔ Personally ထင္တယ္ေလ။ ဒီ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုထဲမွ မဟုတ္ပါဘူး တျခားဟာေတြကိုလည္း ဒီလိုပဲ ေျပာေလ့ရွိတာေတြ႔မိမွာပါ။
ဒါနဲ႔ စာမေပါက္တဲ့ ဗမာေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါမယ္။ ရီတာက ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္ ဆိုတာလား မဆိုတာလားကို အေသအခ်ာ မရေသးဘူး။ (ဒါကိုကလည္း စာေရးနည္း တစ္ခုပဲကိုး…)
၁မိနစ္ က ဖတ္ေတာ့ တခ်ိဳ႕စာေၾကာင္းေတြက ၂မိနစ္ ၃မိနစ္က်တယ္။
-_-ll
တကယ္ေတာ့ ဒီ post အတြက္ comment ေတြ လာရင္ ဘာမွ မျပန္ဘဲေနမယ္လို႔ စဉ္းစားထားခဲ့တာပါ။ ခါတိုင္းျပန္ေနက် comment မ်ိဳး (ဇြန္ ေမးထားတာမ်ိဳး) ကိုေတာင္ မျပန္ဘဲ ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ မြန္ ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ ပို႔တဲ့ comment ကိုလည္း သူ႕ကို ေသခ်ာေျပာျပၿပီး မတင္ဘဲ ထားလိုက္တယ္။ မြန္က အေကာင္းေတြ ေရးထားလုိ႔ပါ။
ဒါေပမဲ့ ကိုအင္ဒီ comment ကိုေတာ့ ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္မိလို႔ေရာ၊ ျပန္သင့္တဲ့ comment ျဖစ္လုိ႔ေရာ ျပန္ပါမယ္။
(တကယ္ေျပာခ်င္တာက “ကိုယ္ လုပ္စရာရွိ လုပ္လိုက္ လူေတြ ေက်းဇူးတင္ေအာင္ အထင္ႀကီးေအာင္ မလုပ္နဲ႔”လို႔ ေျပာခ်င္တာ)
အဲလို ေျပာခ်င္တာလည္း မဟုတ္ဘူး ကိုအင္ဒီ။ ေျပာလည္း ဘာမွ ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ဆိုလိုရင္းက "လုပ္စရာ႐ွိတာ လုပ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား ေက်းဇူးတရား ဆုိတာေတြ၊ အနစ္နာခံတယ္ဆိုတာေတြ မဆုိင္တာေတြ ထည့္ေျပာေနရင္ ေျပာေနတဲ့ သူေတြဟာ စိတ္ကုန္စရာႀကီး၊ ကၽြန္မကေတာ့ အဲလိုလူမ်ိဳးကို ႐ိုးသားတယ္ မထင္ေတာ့ဘူး။ မယံုၾကည္ဘူး" လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါပဲ။ ေက်းဇူးတင္ေအာင္ အထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္ခ်င္လုပ္၊ မလုပ္ခ်င္ မလုပ္နဲ႔။ သူ႕သေဘာအတိုင္းပါ။ အထင္ႀကီးတာ မႀကီးတာ၊ ယံုၾကည္တာ မၾကည္တာလဲ ကိုယ့္သေဘာပဲေပါ့။ ဒါ ႐ွင္းပါတယ္။
ညီလင္းဆက္ ဆီမွာ အဲဒီ စကားလံုးက ဘယ္ကေန အရင္းခံလာသလဲ ကၽြန္မ ထင္တာ ေျပာၾကည့္မယ္။ မီဒီယာနဲ႔ အႏုပညာသမား အျပန္အလွန္ ေက်းဇူး႐ွိၾကတယ္ ဘာညာ ဘာညာကေန စလာတယ္ လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာဆုိင္လဲ။ မီဒီယာဘက္က မေအာင္ျမင္ခင္ပဲ တင္ေပးေပး၊ ေအာင္ျမင္မွ တင္ေပးေပး မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ ေရာင္းရဖို႔၊ သတင္းရဖို႔ သူ႕အလုပ္ သူလုပ္တာပဲ။ ဒီလိုပဲ အႏုပညာသမား ဆိုတာေတြဘက္ကလည္း ေပါင္းကူးတံတားေခၚေခၚ၊ အငွားပါးစပ္နဲ႔ ပရိသတ္ကို စကားဆုိတယ္ေျပာေျပာ သူ႕အလုပ္သူ လုပ္တာပဲ။ အျပန္အလွန္ အက်ိဳးျပဳႏိုင္တယ္ဆုိရင္ အျပန္အလွန္ အေလးထားၾကေပါ့။ ဒါပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥက ႏွစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ အေရးကိစၥပဲ။ ဘယ္သူက ဘယ္ဘက္ကမို႔လို႔ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္လိုရပ္တည္တယ္ ဆုိတာေတြ ဖတ္ရ သိရတာ အေတာ္ ေလ စရာပါပဲ။ ထားပါေတာ့။
(ရီတာက ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္ ဆိုတာလား မဆိုတာလားကို အေသအခ်ာ မရေသးဘူး)
ကၽြန္မအေနနဲ႔ တင္သင့္၊ မတင္သင့္ ဆုိတဲ့ဘက္က ဘယ္ေတာ့မွ ေဆြးေႏြးမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒါက ခံယူတဲ့သူနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ကိစၥမို႔လို႔ပါ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ ခံယူတာကို post ထဲမွာ ထည့္ေျပာၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ တိက်ေအာင္ ထပ္ျဖည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ထပ္ေျပာရင္ေတာ့ အဲဒါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ 'တင္' တာနဲ႔ တူသြားမွာကိုလည္း ေသခ်ာေပါက္ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တမင္ကို ထပ္ျဖည့္ေျပာပါမယ္။ မေန႔က ေန႔လည္ ႐ံုးေအာက္က fab လုပ္တဲ့ေနရာကို ဆင္းေတာ့ ကၽြန္မေလွ်ာက္လာမယ့္လမ္းမွာ ႐ွိေနတဲ့ စတီးလ္ ပိုက္လံုးေတြကို ကၽြန္မ လာေနတာျမင္လို႔ ေဘးကို ေသခ်ာကပ္ၿပီး ႐ွင္းေပးတဲ့ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ အလုပ္သမားတေယာက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္။
(သူ႐ွင္းမေပးလည္း ကၽြန္မ ေက်ာ္သြားလို႔ ရတယ္။ ေဘးက ေကြ႕ၿပီး ေလွ်ာက္လို႔ရတယ္။ ဒါ့ျပင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေက်ာ္သြားရလို႔ အိေႁႏၵပ်က္မွာေတြ ဘာေတြလည္း ပူေနမယ့္ အစားကို မဟုတ္ဘူး) အဲဒီ အလုပ္သမားကလည္း ကၽြန္မဆီက မ်က္ႏွာသာရႏိုင္လုိ႔၊ အခြင့္အေရးတခုခု ရႏိုင္လို႔ လုပ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ ပင္ကိုဗီဇအရ စိတ္ေစတနာေကာင္းနဲ႔ လုပ္ေပးတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ႐ံုးမွာက S'porean MD က စလို႔ မိန္းမေတြကို ဦးစားေပးတာ ႐ံုးေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ံုးေအာက္က အလုပ္သမားေတြေ႐ွ႕မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သိသိမွတ္မွတ္ကို လုပ္ျပထားလို႔ သူတို႔မွာပါ အဲဒီ အက်င့္ ကူးေနတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မဆုိင္သလိုေနလည္း ျဖစ္တာကို မေနၾကဘဲ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ အဲဒီ ေသးေသးမႊားမႊားကိစၥအတြက္ ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္တယ္။
ကိုအင္ဒီရဲ႕ စကားလံုးကို ထပ္ျပန္ေကာက္ၿပီး ေျပာရရင္၊ လုပ္ခ်င္လို႔ပဲ လုပ္လုပ္၊ လုပ္သင့္လို႔ပဲ လုပ္လုပ္၊ အနစ္နာခံတယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ မခံဘူးပဲ ေျပာေျပာ အဲဒီလို လုပ္ေနတဲ့ (ေပးေနတဲ့) လူေတြကို ခံယူတဲ့ လူေတြဘက္က ေက်းဇူးတင္သင့္ မတင္သင့္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မေဆြးေႏြးပါဘူး။ ဒါ ခံယူတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္သေဘာအတုိင္းပါပဲ။ လုပ္ေပးေနၾကတဲ့ လူေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ကၽြန္မ ဘယ္လိုခံယူလဲ ဆိုတာကိုပဲ ေျပာတာပါ။
ခု လုပ္ေနတဲ့ (ေပးေနတဲ့) လူဘက္က ေျပာၾကည့္ပါမယ္။ ဒါလဲ post မွာ ထည့္ေရးၿပီးသားပါ။ ကိုယ္တိုင္ ဘေလာ့ေရးေနေတာ့ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြ ေနရာကပဲ ေျပာထားပါတယ္။ ကၽြန္မ ေရးခ်င္လို႔ ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ စိတ္ေက်နပ္မႈအတြက္ပဲ ေရးတယ္။ အက်ႌတစ္ထည္ ဝတ္တာနဲ႔ ဘာမွ မထူးဘူး။ ႀကိဳက္တဲ့လူက ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးေနမွာေပါ့။ မႀကိဳက္တဲ့လူက မ်က္ေစ့စပါးေမႊးစူးေနမွာေပါ့။ ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ေက်နပ္မႈကို ဦးစားေပးလို႔ လုပ္တာပါပဲ။
ကၽြန္မ တကူးတက စာ႐ိုက္တင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္သစ္ဆင္း စာေတြေရာ... ဘယ္သူ႕အတြက္မွ အနစ္နာခံလို႔ အခ်ိန္ေပးလို႔ လုပ္ေပးေနတဲ့ ဂုဏ္ေက်းဇူးႀကီး မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တာပါ။ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ဒီစာေတြ ႐ွိေစခ်င္လို႔ပါပဲ။ အဲဒါ ကၽြန္မရဲ႕ သူတို႔အေပၚ ႏွစ္ၿခိဳက္တာ၊ သူတို႔ အလုပ္ကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္တာေတြပါတဲ့အျပင္ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ blog ID ကို ထူေထာင္ခ်င္တဲ့စိတ္လဲ က်ိန္းေသ ျငင္းမရေအာင္ပါတယ္။ (ဒီေနရာမွာ post တခုျဖစ္မယ့္ စာမ်ိဳး ႐ိုက္တင္တာ မေျပာနဲ႔။ side bar မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ကိုယ္ဖတ္တဲ့ blog roll စာရင္းကစလို႔ blogger နဲ႔ blog ရဲ႕ ID ကို ျပဖို႔ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ကၽြန္မအတြက္ အတိအက်ပါတယ္)
ဒါေပမဲ့ ဂ်ဴး ဝင္းၿငိမ္း အင္တာဗ်ဴး တင္တုန္းက hit သိသိသာသာ တက္ေပမယ့္ ေမာင္သစ္ဆင္းစာေတြ တင္ေတာ့ ေလ်ာ့ေတာင္ ေလ်ာ့ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ တစ္အုပ္လံုး ႐ိုက္တင္ဦးမွာ။ hit ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ထက္ဝက္ေလ်ာ့ခ်င္ ေလ်ာ့ပေစ။ ႐ိုက္တင္မွာ။ ဘာလို႔ဆုိ ကၽြန္မက ႀကိဳက္တယ္ေလ။ ကိုယ္လိုပဲ ႀကိဳက္တဲ့လူေတြ မ်ားရင္ေတာ့ ဝမ္းေျမာက္စရာေပါ့။ မႀကိဳက္လို႔ အမ်ားစုက လွည့္မၾကည့္ဘူးဆိုေတာ့ ဝမ္းမေျမာက္ဘူးေပါ့။ ဒါ့ထက္ပိုလို႔ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ႀကိဳက္ေစခ်င္တဲ့၊ ကိုယ့္လို စိတ္ဝင္စားမႈတူတဲ့ လူေတြ႐ွိရင္ ဖတ္မိေစခ်င္တဲ့ စိတ္႐ွိေပမယ့္ ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနတာပါပဲ။ အခ်ိန္ကုန္ခံလို႔ အနစ္နာခံ ျဖန္႔ေဝေနတာ မဟုတ္ရပါ။ အႏၱရာယ္ႀကီးေပမဲ့ တခု ေျပာရဦးမယ္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ သူလိုလူ စာအုပ္ ျပန္႐ိုက္ပါလား ေျပာလာရင္ လံုးဝ စဉ္းစားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆို လံုးဝ မႀကိဳက္လို႔။ (ဒီေနရာမွာ ဒီစာေလးပဲ ျဖတ္ဖတ္လိုက္ၿပီး၊ ဒါ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္စံုတြဲကို ေစာ္ကားေမာ္ကားေျပာေနတာလို႔ လာရင္လည္း လာႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ သေဘာထားကို post တစ္ခုမွာ အတိအလင္းေရးၿပီးသားမို႔ ဒါေလးပဲ ျဖတ္ဖတ္ၿပီး ဘာေျပာေျပာ ဂ႐ုစိုက္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး)
လုပ္ေနတဲ့သူအတြက္မွာ ကိုယ္လုပ္လိုက္တာက သက္ေရာက္မႈ တခုခု ႐ွိသြားၿပီ၊ လူသိသြားၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္တာေတြေရာ၊ မတင္တာေတြေရာ၊ ဆဲတာေတြေရာ၊ ဆုိတာေတြေရာ လာမွာပဲ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္လို႔ကို လုပ္တဲ့ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳလာတာ၊ ေက်းဇူးစကားဆုိလာတာနဲ႔ ႀကံဳရင္ ဝမ္းေျမာက္မိတာသာ မကဘဲ အဲဒီလူကို ေက်းဇူးေတာင္ ျပန္တင္မိဦးမယ္။ ကၽြန္မႀကိဳက္လို႔ ႐ိုက္တင္တဲ့ ေမာင္သစ္ဆင္းစာေတြ ဖတ္ၿပီး သေဘာက်တယ္ ေျပာရင္ လာဖတ္တဲ့လူကို ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္တယ္။
မေန႔က မမကြမ္ စီေဘာက္မွာပဲ ဒီ post ကို ဖတ္ၿပီး zyt ဆိုတဲ့ nick နဲ႔ တေယာက္က လာေျပာတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားလံုးအတုိင္း ျပန္ေျပာရရင္... ကၽြန္မေျပာတာ မွန္ပါတယ္တဲ့။ post ထဲမွာပါတဲ့ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးအေၾကာင္း ႐ိုက္တင္ေနတဲ့ မေ႐ႊမိက လာဖတ္တဲ့လူေတြကို သူကေတာင္ ျပန္ေက်းဇူးတင္ေနေသးတာ တဲ့။ ဒီသေဘာတရားက ဘာမွ အက်ယ္ေျပာစရာမလုိဘဲ နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။
လုပ္တဲ့သူေတြဘက္က ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ခ်င္တာကို ေ႐ြးလုပ္ေနၿပီး၊ မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ ရပ္လိုက္လို႔ရတာကို ဘယ္သူ႕ ေက်းဇူးတင္ခံေနခ်င္ရမလဲ။ ဘယ္သူ႕ေခါင္းထဲမွာမွ အဲဒါမ႐ွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ခံခ်င္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစားသေဘာနဲ႔ လုပ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါ သူ႕လမ္းေၾကာင္းပဲ။ သူ႕ခံယူခ်က္နဲ႔ အဆင့္အတန္းပါပဲ။
ခံယူသူဘက္မွာ ကိုအင္ဒီေျပာတဲ့...
( “(ဥပမာ) လုပ္အားေပးတဲ့သူေတြ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြက အားယားေနလို႔ လုပ္တာ စိတ္အပန္းေျဖလုပ္ေနၾကတာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူေတြက သူ႔ခံယူခ်က္နဲ႔မို႔ သူလုပ္ေနတာ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုဘူး” လို႔ ယူသြားမည့္လူေတြ ရွိႏိုင္တာ ကိုယ္ေတြ႔ပဲေလ)
အဲလို ခံယူသြားေအာင္လို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိ ေျပာလိုက္ရင္ေတာင္ ဘယ္သူက နားေယာင္ပါလိမ့္မလဲ လို႔ ဆက္ေတြးေနမိတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဘယ္သူမွေတာ့ နားမေယာင္ပါဘူး ဆုိတာ ကိုအင္ဒီလည္း သိပါတယ္။ ဆုိလိုရင္းကို တလြဲေကာက္တာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲလုိ ေကာက္ယူတဲ့လူေတြ႐ွိတာကို ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ အေတြးအျမင္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးလို႔မွ မရဘူးလို႔ပဲ ယူဆမိတယ္။ မင္းကိုႏိုင္ ကိုေတာင္ ေယာအတြင္းဝန္လို ေျပာလိမ့္မယ္လို႔ ၾကည္ညိဳစိတ္နဲ႔ ထင္ေနၾကတဲ့လူေတြ ႐ွိေနေသးတာပဲ။ (ေယာအတြင္းဝန္ ျမင္းထိန္းငတာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ လုပ္လိုက္တဲ့ အကြက္ဟာ ကေလးကလားပါလားဆုိတဲ့ အေတြးမ႐ွိဘူး။ ေက်ာင္းျပ႒ာန္းစာမွာေတာင္ ပါလာေသးတာ ဒါထည့္ေျပာလိုက္ရင္ ဟုတ္လွၿပီလို႔ပဲ ေတြးတယ္)
ေနာက္တခုက ေက်းဇူးတရားနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ကိစၥမွာ ဘာလို႔ အဲဒီလို တလြဲေကာက္ၾကသလဲ။ ကၽြန္မစဉ္းစားမိသေလာက္က ဆုိလိုရင္းကို ေသခ်ာမစဉ္းစားႏိုင္တာထက္၊ မစဉ္းစားခ်င္တာ နဲ႔ သူမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္စိတ္ မ်ားေနလို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဥပမာ- ဗမာဝတ္စံု ဝတ္ျခင္း၊ မဝတ္ျခင္း။ ဝတ္တဲ့လူေတြ၊ ဝတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္တဲ့လူေတြဟာ သူတို႔ဘာသာ ဝတ္ခ်င္လို႔၊ ယဉ္ေက်းမႈကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ဆိုတာထက္ ဒါကို နင္းၿပီး မဝတ္တဲ့လူေတြကို ေဆာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ဦးေဆာင္တယ္။ ဒီလိုပဲ ခုကိစၥမွာ သူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္တတ္တာထက္ လိုရာဆြဲၿပီး ေဆာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္က ဦးေဆာင္ေနတယ္လို႔ ျမင္မိတယ္။
ေသခ်ာစဉ္းစားၾကည့္ရင္ ေက်းဇူးတင္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ေပၚဖို႔ (ေက်းဇူးစကားဆိုဖုိ႔ မဟုတ္) ဆုိတာ ဘာခက္သလဲ။ အထူးသျဖင့္ ကိုအင္ဒီေျပာသလို အ႐ိုးစြဲေနတတ္တဲ့ ဗမာေတြမွာ ဘာခက္သလဲ။ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားအရ၊ ဓေလ့ထံုးစံေတြအရ အလိုလို က်င့္သားရေနၾကတာပဲ။ ေနာက္တခု ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ထပ္ၾကည့္လုိက္ပါ။ ေက်းဇူးတင္စိတ္ဟာ ဘယ္ကေန ျဖစ္လာသလဲလို႔။ ပုထုဇဉ္မွန္သမွ်အတြက္ ကိုယ္က်ိဳးအတၱကို ျပည့္စံုေစတဲ့အတြက္ ေက်နပ္မိတဲ့စိတ္က ျဖစ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ စိတ္သေဘာနဲ႔ ေတြ႕တဲ့ အေရးကိစၥေတြ လုပ္ေဆာင္ျပတာ ေတြ႕ရတဲ့အခါ ျဖစ္မယ္ေပါ့။ ဆရာဝန္ေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြကို ေက်းဇူးတင္ၾက ေလးစားၾကတာ အဲဒီသေဘာတရားရဲ႕ အျပင္ကို ထြက္သြားတာ ဘာ႐ွိလို႔လဲ။ ဆိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိဖို႔ တင္တတ္ဖို႔ဆိုတာ အတၱ႐ွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဘာမ်ားခက္လို႔လဲ။ မတင္မိဖို႔သာ ခက္တာပါ။
ညီလင္းဆက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ညီလင္းဆက္ေလာက္မွ မဟုတ္တဲ့ဟာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ညီလင္းဆက္ထက္ မကတဲ့ဟာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ (ဒီေနရာမွာ နာမည္အစား ေနာက္ပိုင္းမွာ နာမ္စားေျပာင္းသံုးလုိ႔ရတယ္။ တမင္ကို အဲဒီနာမည္ကို 3 ခါတိတိ ထည့္ခ်င္လို႔ ထည့္ေရးတာ) သူတို႔ ေက်းဇူးတင္စရာ႐ွိတာ တင္ဖို႔ ဘယ္သူကမွ ေဝဖန္ေစာေၾကာ၊ တြန္းအားေပးေထာက္ျပေနဖို႔မလုိပါဘူး ထင္မိတယ္။
ေက်းဇူးတင္ရတာထက္ ခက္ခဲတာ၊ ေလးနက္တာ၊ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သင့္တာက ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတဲ့ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အမႈကိစၥတစ္ခုကို ကိုယ့္အေပၚ ျပဳဖူးသူအေပၚ သူလိုအပ္ရင္ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ျပန္ဆပ္ႏိုင္ဖို႔ရယ္၊ ကိုယ့္ကို ေက်းဇူးျပဳဖူးသူအေပၚမွာ တိုက္႐ိုက္တုန္႔ျပန္ဖို႔ မလိုရင္ေတာင္ အဲဒီ အမႈကိစၥကို ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ကိုယ္ကေန လက္ဆင့္ျပန္ကမ္းႏိုင္ဖို႔ရယ္သာ ခက္တာပါ။
ညီလင္းဆက္ စလုိက္တဲ့ ကိစၥကေန ေက်းဇူး ေက်းဇူး ေက်းဇူး တင္တတ္ရမယ္လို႔ မိုးမႊန္ေအာင္ေျပာေနတဲ့လူေတြ ကိုယ့္ဘာသာ လြယ္တာပဲ လုပ္ေနသလား၊ မလြယ္တာပဲ လုပ္ေနသလားဆုိတာ ေျပာေနမယ့္အစား စဉ္းစားၾကည့္တာ ပိုေကာင္းမယ္ ထင္မိတယ္။
ကိုအင္ဒီ comment ကို ျပန္ရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာလဲ ျပန္စဉ္းစားမိသြားတဲ့ အတြက္ ပတ္သတ္ရာ ပတ္သတ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေက်းဇူးဥပကာရ အထူးတင္ပါေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။ :)
comment ေရးခဲတဲ့ ကိုအင္ဒီဆီ တကူးတက ေရးသြားတဲ့ comment ရလို႔လည္း တကယ္ဝမ္းေျမာက္မိတာ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
(စာ ေရးပံုေရးနည္းနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ကေတာ့ ကေလးကို ေျပာသလိုပဲ ေရးေရး၊ ဓမၼာစရိယကို ေျပာသလိုပဲ ေရးေရး နားမလည္တဲ့လူက လည္ကို မလည္ဘူး၊ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့လူက စြဲကိုစြဲေနမွာပဲ ျဖစ္လို႔ သိပ္မထူးဘူး ထင္မိပါတယ္။ အတိုက္အခိုက္က ဘယ္လိုေရးေရး ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ လြတ္မွာမဟုတ္တဲ့ တူတူေတာ့ ကိုယ္ အာ႐ံုလာသလိုပဲ ဆက္ေရးမယ္။ အဲဒီ အတြက္ စာဖတ္သူကို မေလးစားတာေတြ၊ ထည့္မတြက္တာေတြ ေျပာလာခဲ့ရင္လည္း ခံပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဘေလာ့ေရးတာ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ပါပဲ။
ဒါျဖင့္ ေရးၿပီး ဘယ္သူ႕မွ ျပမေနနဲ႔။ ကိုယ့္ဘာသာ သိမ္းထားလို႔ ေျပာလို႔လည္း မရဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေရးတာကို သူမ်ား ဖတ္ေစခ်င္တာ၊ ျပခ်င္တာကိုက ေရးသူရဲ႕ အတၱနဲ႔ ယွဉ္တဲ့ ဆႏၵပဲ။ သူရဲ႕ စိတ္ေက်နပ္မႈ အတြက္ပဲ။ ဒါကိုမွ မေက်နပ္လို႔ လာမဖတ္ၾကလည္း ဘာမွ မတတ္ပါ။ မေရးဘဲ မတင္ဘဲေတာ့ ေနမွာမဟုတ္လို႔ ေျပာလိုပါတယ္)
ကိုအင္ဒီရဲ႕ comment ကို ျပန္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ စကားလံုးေတြက ကိုအင္ဒီကို မရည္႐ြယ္ဘူးဆိုတာ နားလည္မယ္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။
ဟားဟား တုိးတုိးေတာက္ေတာက္ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္နဲ႔ စိတ္ထဲရွိတာေတြက တရစပ္သြန္ခ်ႏိုင္တာပဲ..။ ပို႔စ္ဖတ္မိတုန္းက ေက်းဇူးမတင္မိဘူး။ ေကာမန္႔ေတြ တေလွႀကီး ျပန္ခ်လိုက္မွပဲ ေက်းဇူးတင္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။
(ေလွ်ာခ်ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ျငင္းခုန္ အႏိုင္လိုျခင္း ထက္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အျမင္ကို ဖလွယ္ရံုသက္သက္ဆိုတာ နားလည္ထားၾကပါတယ္။)
ေက်ာင္းတုန္းက ကဗ်ာကို စကားေျပ ျပန္ေရးသလို post တစ္ခုလုံးကို comments ေတြနဲ႕ျပန္ရွင္းထားသလိုျဖစ္ေနတာလဲ တစ္မ်ိဳးဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးပါ။ း)
အစ္မခင္ဦးေမဆီကေရာက္လာတာပါ။ကိုညီလင္းဆက္ ဘေလာ့မွာကတည္းကသတိထားမိေပမယ့္ တတန္တက
ေတာ့မေရာက္ၿဖစ္ပါ။ေနာက္ပိုင္းေတာ့မွန္မွန္ေရာက္ၿဖစ္မယ္
ထင္ပါတယ္။ဘာလို့လည္းဆိုေတာ့ဂ်ူးစာေတြ တင္ထားတယ္ဆိုလို့။ ဂ်ူး ႀကိုက္တာ၊
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ့ သူလိုလူ ကိုမႀကိုက္တာ၊
ကၽြန္ေတာ္နဲ့သေဘာခ်င္းတိုက္ဆိုင္တယ္ဗ်။တေန့ကပဲ
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ့ၿငင္းရေသးတယ္။ဂ်ူး စာေတြ
အေႀကာင္းေၿပာၿဖစ္ေတာ့ သူက အခ်စ္ဝတၳုေတြ မဖတ္ဘူးဆိုဘဲ၊ဂ်ူး ဝတၳုေတြ ကို အခ်စ္ဝတၳုသီးသန့္
ေတြလို့ ဘယ္သူေၿပာလဲ၊ဘာအေထာက္အထားနဲ့
ေၿပာႏိုင္လဲလို့ေမးေတာ့ တစ္အုပ္မွမဖတ္ဘူးေတာ့မေၿပာ
ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ဖတ္တတ္ရင္ စာေရးသူေတြရဲ့ ေစတနာ
ကိုၿမင္ႏိုင္တယ္ လို့ကၽြန္ေတာ္ထင္မိတယ္။ကၽြန္ေတာ့
ကြန္မန့္ကအစ္မရဲ့ပို့စ္ နဲ့ ဘာမွမဆိုင္သလိုၿဖစ္သြားရင္
ခြင့္လႊတ္ပါခင္ဗ်ာ။ပို့စ္ထက္ အစ္မရဲ့ ကြန္မန့္ကို
ပိုသေဘာႀကမိေႀကာင္းပါခင္ဗ်ား
ကိုေမာင္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကိုယ္တိုင္လည္း ပို႔စ္ထက္ ကိုအင္ဒီနဲ႔ ေျပာျဖစ္တဲ့ ကြန္မန္႔ေတြကို ပိုအားရမိပါတယ္။
ပို႔စ္ကေတာ့ cbox မွာ ရင္းႏွီးၿပီးသားလူေတြ အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကတာမို႔ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေနာက္သလိုေတာ့ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးနားမွာဆို ေနာ္မန္ (ခ) ေပါက္စီ နဲ႔ အားခြာကို ေက်းဇူးမတင္ပါဘူး ဘာညာေျပာထားတာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ေနာက္ထားတာေတြပါပဲ။
ရီတာ...
ကြန္မင့္ေတြအားလုံးကုိ ဒီေန႔မွ အျပည့္အစုံ ဖတ္မိလုိ႔ အရမ္းသေဘာက် ႏွစ္သက္ေနမိပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပုိ႔စ္အေနနဲ႔ တင္လုိေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားပါတယ္။ သုံးခြင့္ျပဳပါ။ (အရင္သုံးလုိက္ေတာ့မယ္။ သေဘာမတူရင္ေတာ့ ျပန္ျဖဳတ္ေပးပါမယ္။)
ကုိေပါ။
တူပါတယ္ တူပါတယ္ ကိုေပါ
သံုးပါ
ဟုတ္တယ္... ကုိယ္လည္း ခုမွ ရီတာျပန္ထားတဲ့ comment ေတြ ဖတ္ၿပီး ပုိသေဘာက်သြားတယ္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး၊ ရီတာပုိ႔စ္ဆုိ ၿပီးၿပီးေရာ မဟုတ္ဘဲ ေသခ်ာဖတ္ခ်င္တယ္။ အေပၚယံသေဘာမ်ိဳး ရွပ္မဖတ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ တစ္ခ်ိဳ႕ စာေႂကြးေတြ မရွင္းရေသးတာ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေသခ်ာဖတ္ခ်င္လုိ႔။
I've just traced from Ko Paw Blog related Ritako's post item........
ကၽြန္မ ေမာင္သစ္ဆင္းစာေတြ ႐ိုက္တင္ေတာ့ တျခားစာေတြထက္ လာဖတ္သူနည္းတာပါပဲ။
How to measure more come or less come on above related item?
That is improper way if you count base on comments.
I want to discuss Mg Thit Sin's articles on your post.
I had read his articles (Nearly all) a long time
ago.
I've read on your blog (ေမာင္သစ္ဆင္းစာ) in detail.
But I'm afraid to discuss for that item.
If something going wrong or misunderstand due to my poor English..........
I worry that my comment related (ေမာင္သစ္ဆင္းစာ) caused a furor to blog reader.
Nobody knows how many reader come in that item.
Bearing in mind,
Some are real readers, never give a comment.
BINO
counter ကေန ၾကည့္ပါတယ္။ comment နဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။
အဓိက ေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တယ္ ဆိုတာပါ။ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းစာ လူဝင္နည္းတယ္လို႔ အဓိက ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
အဝင္နည္းတယ္ဆိုရင္ အဖတ္က ဒီထက္မက နည္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳအရ သိတာပါ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဝင္ၾကည့္ၿပီး စိတ္မဝင္စားရင္ ၾကည့္႐ံုၾကည့္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တာပါပဲ။ ဝင္တိုင္းဖတ္တယ္လုိ႔ ယူလို႔ မရေတာ့... အဝင္နည္းရင္ အဖတ္က ဒီ့ထက္မကကို နည္းမွာ က်ိန္းေသပါပဲ။
ရီတာေရ
ဒီကြန္မန္႕ေတြ ၿပတ္တယ္ ေကာင္းတယ္။
ဆိုလုိတာကိုသေဘာေပါက္တယ္။
သည္တခုေတာ႕စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္။
ကိုယ္တိုင္ ဘေလာ့ေရးေနေတာ့ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြ ေနရာကပဲ ေျပာထားပါတယ္။ ကၽြန္မ ေရးခ်င္လို႔ ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ စိတ္ေက်နပ္မႈအတြက္ပဲ ေရးတယ္။ အက်ႌတစ္ထည္ ဝတ္တာနဲ႔ ဘာမွ မထူးဘူး။
@KNSL
ရပါတယ္။
ခုမွ သတိထားမိတယ္။ ဘေလာ့ေရးသူေတြ ေနရာက ဆုိတာမွာ က်န္တဲ့လူေတြကို ဆြဲမထည့္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ အဓိက ေရးလိုက္သင့္တာ။ ဒါေပမဲ့ ကိုအင္ဒီေမးတာကို ျပန္ေရးတုန္းက ႐ံုးမွာျဖစ္တာရယ္၊ နဲနဲ ေလာေနတာရယ္နဲ႔ သတိမထားျဖစ္လုိက္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းလည္း အမွတ္တမဲ့ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က အားလံုးကို ကိုယ္စားျပဳေျပာလုိ႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ KNSL မွန္ပါတယ္။
ကိုယ့္အေနနဲ႔က်ေတာ့ ဥပမာ စာဖတ္သူကို အင္ေဖာ္ေမး႐ွင္း ေပးတဲ့ post ေရးတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ ကိုယ္ေရးခ်င္လုိ႔ ေရးလိုက္တာ လုိ႔ပဲ ခံယူမိတယ္။ အဲဒီလို ေရးတဲ့ေနရာမွာ ဘာအေတြးမွ မ႐ွိပါဘူး လို႔ ေျပာထားတာပါ။ :)
(ရီတာေၿပာမွ ဘေလာ႕ေရးသူေတြ ဆိုတာ သတိထားမိတယ္။
နားလည္ေပးတဲ႕အတြက္ေက်းဇူးပါရီတာ။
ကိုယ္က ရီတာဘေလာ႕ဂ္ကိုဖတ္တဲ႕တေယာက္အေနႏွင္႕ ဘေလာ႕ဂ္ကို ဒီအေတြးနဲ႕ေဆာက္ထားတယ္ ဆိုတာကို စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတာပါ။
ဒါေပမဲ႕ ရီတာကလည္း တုတ္ထိုးအိုးေပါက္သမားမို႕ ရီတာေၿပာတာလည္းမွားတယ္လုိ႕ေတာ႕ မထင္မိဘူး။
အဆုံးသတ္က ကိုယ္႕အတၱမွာဆုံးတာကိုး။
သို႕ၿငား ကိုယ္႕အတၱတခုတည္းေတာ႕မဟုတ္ဘူးဟုတ္။
အဲဒါေလးကုိပဲ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားတာပါ။
:))
(ေၿပာရရင္ ေလာဘၾကီးတယ္ဆိုမလား။
ရီတာ႕ဆီက အဲဒီထက္နည္းနည္းပိုလိုခ်င္
ေမွ်ာ္လင္႕ခဲ႕မိတယ္ ထင္တယ္။
:P
မေပးႏိုင္လည္း ေနပါေစကြယ္
:D)
ေက်ာ္ႏွင္းဆီလြင္
@KNSL
ကိုယ့္အေနနဲ႔ေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေရးခ်င္ပါတယ္။
စာေရးသူက စာဖတ္သူကို ပညာေပးဖုိ႔၊ ဗဟုသုတ ျဖန္႔ေဝဖို႔၊ ထိန္းကြပ္ဖို႔၊ ဆံုးမပဲ့ျပင္ဖို႔ဆိုတာ ကိုယ့္အေနနဲ႔ မ႐ွိပါဘူး။
အဲဒါေတြကို မဆလေခတ္က အေတြးအေခၚေဟာင္းေတြလို႔လည္းထင္မိတယ္။ အဲဒီေခတ္က အဲဒီအခ်က္ေတြနဲ႔ တိုင္းတာခဲ့ၾကလို႔ "အမွတ္တရ" တို႔၊ "နမ္းမွာလားေမာင္ရဲ႕ ေမႊးတယ္႐ွင္" တုိ႔ ဆိုတာေတြက ပက္ပက္စက္စက္ကို အေဝဖန္ခံခဲ့ရတာ။ အဲဒီလို (ေဝဖန္တယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း စာေရးသူေတြရဲ႕ အလုပ္ (စာအုပ္) ေတြကိုတင္မကဘဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြထိ ပါခဲ့တယ္။)
အဲဒီမွာ ခါေတာ္မီလုပ္စားတတ္တဲ့ စာေရးဆရာ(ေယာက္်ားရင့္မႀကီးေတြ) တခ်ိဳ႕ စာဖတ္သူကို လမ္းၫႊန္မႈေပးရမယ္၊ လမ္းမွားမေရာက္ေအာင္ ပညာေပးရမယ္ေတြ ဘာေတြ အသံေကာင္းဝင္ဟစ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဆိုခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာမေတြကို နင္းၿပီး စင္ေပၚတက္ခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမွတ္တရ က ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲ။ နမ္းမွာလားေမာင္ရဲ႕ က ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲ။ အခ်ိန္ကာလေတြ ျဖတ္ၿပီး ခုခ်ိန္ထိ ထင္က်န္ရစ္တုန္းပဲ မဟုတ္လား။
ေနာက္ ဂ်ဴး ကိုယ္တုိင္က ဘာျဖစ္ေနၿပီး၊ ဘာေတြကို စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့လို႔၊ ဂ်ဴးကို နင္းတက္ၿပီး အသံေကာင္းဟစ္ေနရာယူခဲ့တဲ့၊ စာဖတ္သူေပၚထားတဲ့ ေစတနာဆုိတာကို တြင္တြင္ေျပာလာတဲ့ စာေရးဆရာေတြ (အဲဒီ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကို ကိုယ္ သိေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး) သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာျဖစ္ေနခဲ့သလဲ။
စာေရးသူတစ္ေယာက္က စာဖတ္သူအေပၚ ပဲ့ျပင္ထိန္းကြပ္ရမယ္၊ လမ္းမွန္ျပရမယ္ ဆုိတဲ့ အယူအဆကို ႏွစ္သက္တဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္မပါဘူး။ ကိုယ္ ဘေလာ့မွာ စာေရးေနလို႔ လာဖတ္သူေတြကို မွန္ကန္တဲ့လမ္းေၾကာင္းေပၚတင္ေပးဖို႔ ကိုယ့္မွာ တာဝန္႐ွိပါတယ္ေတြ ဘာေတြ ေျပာမွ လူေပါင္းမ်ားစြာက ေက်နပ္ႏွစ္သက္ၿပီး ဖတ္ၾကမယ္ ဆုိရင္ေတာင္မွ ကိုယ္ကေတာ့ မေျပာဘူး။ ဘာလို႔ဆုိေတာ့ ကိုယ့္အျမင္အရ အဲဒါ စာဖတ္တဲ့သူအေပၚမွာ look down ျဖစ္လို႔၊ ေလွ်ာ့တြက္လို႔ ေျပာေနတာနဲ႔ တူလို႔ပဲ။ စာေရးသူနဲ႔ စာဖတ္သူမွာ စာေရးသူက ပိုျမင့္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူရဲ႕ အေတြးအေခၚကို ျပဳျပင္ရမယ္ လို႔ ဘယ္လိုအခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ သတ္မွတ္မွာလဲ။ စာေရးေနသူမို႔ ဖတ္သူကို guide လုပ္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚဟာ reader ကို တဆင့္ႏွိမ့္ေတြးလိုက္တဲ့ အေတြးလို႔ ယူဆမိလို႔ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ridiculous ပဲ။ ဒါကလဲ လက္ဖမိုး လက္ဖဝါး ကိစၥေတြပါပဲ။
@KNSL
ဂ်ဴး နဲ႔ ဝင္းၿငိမ္း အင္တာဗ်ဴးမွာ ေျပာသြားတဲ့ ဂ်ဴးရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းကို ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ကိုးကားခ်င္မိတယ္။
"႐ုပ္႐ွင္ တစ္ခု၊ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ လမ္းမွားကို လိုက္သြားရေလာက္ေအာင္ တံုးတဲ့ မိန္းမမ်ိဳး (ဒီေနရာမွာ ကိုယ္ကေတာ့ စာဖတ္သူလို႔ ျပင္ခ်င္တယ္) သိပ္မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။
...
အခု စာဖတ္ပရိသတ္ဟာ ခပ္ညံ့ညံ့ မဟုတ္ၾကဘူး။
စာဖတ္ပရိသတ္ကို ညာလို႕ ရမယ္ မထင္နဲ႕။ သူတို႕ အေတြးအေခၚေတြ ျပတ္သားလာတာ၊ ရဲရင့္လာတာ၊ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု အေပၚမွာ နက္႐ႈိင္းစြာ ခ်ဥ္းကပ္ ေလ့လာတတ္လာတာ ... ဒါေတြဟာ ၀တၳဳေတြေၾကာင့္ခ်ည္းလဲ မဟုတ္ဘူး။ ႐ုပ္႐ွင္ ဂီတေတြေၾကာင့္ခ်ည္းလဲ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႕ဟာ New Generation ျဖစ္ေနလို႕ပဲ။
ဒီေတာ့ မိန္းကေလးေတြ အတုယူ မွားေလာက္တာေတြ၊ မမွားေလာက္တာေတြနဲ႕ ညာမေနပါနဲ႕ေတာ့။ ဖံုးကြယ္ထားလို႕ မရတဲ့ ကိစၥေတြကို ဖံုးကြယ္ မထားခ်င္ပါနဲ႕ေတာ့။ အ႐ွိကို အ႐ွိအတိုင္းပဲေပါ့။ လူဆိုတာ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ျမတ္ႏိုးတာပဲ။ တစ္ပါးသူရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို မေႏွာင့္ယွက္ဘူး ဆိုရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြးေခၚပါေစလား။ လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚၿပီး ရဲရင့္စြာ ယံုၾကည္တတ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္မ်ိဳးကို ဖန္တီးမိတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရမွာ မဟုတ္ဘူး။"
အဲဒီလုိ ခံယူတဲ့အတြက္ ဂ်ဴးက စာဖတ္ပရိသတ္ အေပၚမွာ ေစတနာမထားသူလား။ ယံုၾကည္သိမွတ္သူလား ဆုိတာကို ခြဲျခားႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ :)
ကိုယ္ကေတာ့ ဂ်ဴးဟာ ေစတနာဆိုတဲ့စကားလံုးကို အလြဲသံုးၿပီး၊ စင္ေပၚတက္ခဲ့သူ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေလးစားမိတယ္။
အေျခအေနတိုင္း၊ အယူအဆတိုင္း၊ ရပ္တည္မႈတိုင္းအတြက္ကေတာ့ ေထာက္ခံသူနဲ႔ မေထာက္ခံသူဆိုတာ ႐ွိမွာပါပဲ။
ကိုယ့္ အယူအဆကို ေရးျပၿပီးပါၿပီ။
"ဘယ္သူ႕ကိုမွ ကိုယ့္ အာေဘာ္ေတြ အတင္း သြင္းေပးဖို႔ စိတ္မဝင္စားဘူး။
ကိုယ့္ကို လာသြင္းေပးလည္း မႀကိဳက္ဘူး။" ဆိုတာ
ကိုယ္ တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္မယ့္ အလုပ္က ကိုယ့္အယူအဆကို ခ်ျပ႐ံုပဲ။ ဒါပါပဲ။
(သည္တခုေတာ႕စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္။
ကိုယ္တိုင္ ဘေလာ့ေရးေနေတာ့ ဘေလာ့ေရးတဲ့သူေတြ ေနရာကပဲ ေျပာထားပါတယ္။ ကၽြန္မ ေရးခ်င္လို႔ ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ စိတ္ေက်နပ္မႈအတြက္ပဲ ေရးတယ္။ အက်ႌတစ္ထည္ ဝတ္တာနဲ႔ ဘာမွ မထူးဘူး။ KNSL)
:)))
အဲဒါေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာ အ႐ွင္းလင္းဆံုး အဲဒီလို ေရးမွကို ကိုယ့္ဆိုလိုရင္းက ေရာက္မွာပါ။
ဆိုလိုရင္းေရာက္ေအာင္ ေရးတာနဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ဥပမာတစ္ခု ေျပာမယ္ေနာ္။ ဝင္းဝင္းလတ္ ရဲ႕ အခ်စ္၏ ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ ကို ရီဗ်ဴးေရးေတာ့ "သူ႕စာကို ဖတ္ၿပီး စာေရးဆရာလုပ္ဖို႔ ေနာက္ဆုတ္သြားေစတာပဲ" ဆုိတဲ့ စကားလံုးပါတယ္။ အဲဒါက ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ ကိုယ္ေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို ျမင္သာထင္႐ွားေအာင္ တင္လုိက္တာလဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါျဖင့္ ဒါမမွန္ဘူးေပါ့၊ ညာတာေပါ့လို႔လည္း ေျပာလို႔မရျပန္ဘူး။ သူ ေရးျပလုိက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ လန္႔သြားေစ (တုန္လႈပ္သြားေစ) ေလာက္တဲ့အထိ စြဲလမ္းစရာ အေရးအဖြဲ႕မ်ိဳးျဖစ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ စာေရးဆရာလုပ္ဖို႔ မေ႐ြးခ်ယ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္မိတာကေတာ့ တျခား အခ်က္အလက္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆို အေၾကာင္းအရာကို မူတည္လုိ႔ သံုးလုိက္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ဆုိလုိခ်င္တာကို သေဘာေပါက္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိပဲ ေတြးေတြး ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေရးခ်င္လို႔ေရး၊ လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ထဲမွာ စာေရးတာလဲ ပါပါတယ္။ ဘေလာ့ေခတ္ေရာက္လို႔၊ လြယ္လြယ္ကူကူလဲ သံုးႏိုင္လုိ႔ ဘေလာ့မွာ စာေရးေပမယ့္ ကိုယ္ 13 ႏွစ္ေလာက္တည္းက ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမွန္သမွ်ကို ခ်ေရးက်င့္ ႐ွိလာခဲ့တာပါ။ ဘယ္စာနယ္ဇင္းမွလည္း မပို႔၊ လူအမ်ားကိုလည္း ထုတ္မျပဘဲ ေရးလာခဲ့တာ။ ဒီလိုနဲ႔ ဘေလာ့ကို အလြယ္သံုးႏိုင္ေတာ့ ဘေလာ့ေပၚေရာက္လာေရာ။ မသံုးႏိုင္ရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာ စာ႐ြက္ေပၚမွာ ဆက္ေရးေနမိမွာပါပဲ။ အဲဒီအခါမွာ ဘယ္သူ႕အတြက္ဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး။
စိတ္ဝင္စားတာ၊ ဖတ္ခဲ့ဖူးတာ၊ ေျပာျပခ်င္တာ၊ ဝမ္းသာတာ၊ ဝမ္းနည္းတာ၊ ေဒါသထြက္တာ အားလံုးက ကိုယ့္ဘာသာ ေရးခ်င္လို႔ကို ေရးခဲ့တာေတြပါပဲ။ လိုခ်င္တဲ့သူက လိုခ်င္တဲ့ အပိုင္းကို ျဖတ္ယူသြားပါလိမ့္မယ္။ ေက်းဇူးဆုိတာကလည္း သူ႕အႀကိဳက္နဲ႔ကိုက္ရင္၊ အက်ိဳး႐ွိရင္ ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုတာ ျဖစ္လာႏိုင္တာပါပဲ။ အႀကိဳက္နဲ႔ မကိုက္ဘဲ ေက်ာ္သြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ညာေနတာ ေသခ်ာၿပီ။
ဥပမာေပါ့။ ေက်ာ္ႏွင္းဆီ ဂ်ပန္စာ/စကားအေၾကာင္းေရးတယ္ ဆုိပါေတာ့။ အဲဒီအခါ ကိုယ့္အေနနဲ႔ ညာေျပာမွသာ ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ေျပာျဖစ္ေတာ့မယ္။
ဒါေပမဲ့ ဥပေဒေၾကာင္း ေရးလို႔ သိရတဲ့ အခါက် ကိုယ့္အတြက္ သံုးဖုိ႔မလုိသည့္တိုင္ေအာင္ သိလိုက္ရတာကိုပဲ ေက်နပ္လို႔ ေက်းဇူးတင္ေနမွာေပါ့။ မေ႐ႊမိ သာ "သူလိုလူ" ကို ႐ိုက္တင္ေနရင္ ကိုယ္ ေက်ာ္ဖတ္သြားမွာပါပဲ။ အဲဒီ ပို႔စ္ေတြအတြက္ ႀကိဳက္တဲ့သူက ေက်နပ္စြာ ႏွစ္သက္စြာ ဖတ္ေနပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီေက်းဇူးလုိပဲ။ ေရးသူက ဘယ္လုိေရးေရး ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္ေရးသလို ခံစားရမွာပါပဲ။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာေတြနဲ႔ ကိုက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ကိုယ္စား ဝင္ေျပာေပးေနသလိုေတာင္မွ ခံစားရေသးတယ္။ ဥပမာ - ေတဇာ ေရးတဲ့ ေတာမီး။
ေနာက္ ဂ်ဴး ေနာက္ပိုင္းေရးတဲ့စာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးလည္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းစာေတြကို အရင္ကစာေတြလုိ မစြဲလမ္းေတာ့ေပမယ့္ ဂ်ဴး ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းကို ေလးစားရင္း ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ေရးခ်င္လုိ႔ကို ေရးေနတဲ့စာေတြ ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ စာဖတ္သူအေနနဲ႔ ႀကိဳက္ခ်င္တဲ့ အပိုင္း၊ ႏွစ္သက္ခ်င္တဲ့ အပိုင္းကို ေ႐ြးလို႔ သူ႕သေဘာနဲ႔ သူ ႏွစ္သက္ေနမွာပါပဲ။ ဘာေရးေရးႀကိဳက္တယ္ဆုိတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဘေလာ့ဂါ ကိုယ့္မွာ မ႐ွိသလို၊ ကိုယ္ ေရးသမွ်ကိုလည္း မခၽြင္းမခ်န္ ႀကိဳက္မယ့္သူ ႐ွိလိမ့္မယ္လုိ႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။
ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ကုိယ့္အာေဘာ္နဲ႔ အေတြးအေခၚကို ခ်ျပ႐ံုသာ ျပမွာျဖစ္ၿပီး၊ ဘယ္ေတာ့မွ သြတ္သြင္းဖို႔ မႀကိဳးစားဘူး ဆုိတာပါပဲ။
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ သေဘာထား႐ွိတဲ့ စာေရးသူမ်ိဳးကသာလွ်င္ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ကိုယ္နဲ႔ တတန္းတည္းထားၿပီး၊ ယံုၾကည္သိမွတ္သူ၊ အမွန္တကယ္ ေလးစားသူလို႔ ကိုယ္က ယူဆလို႔ပါ။
ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေတာင္းဆို၊ တုိက္တြန္း၊ လႊမ္းမိုးမႈမွ မပါဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ခ်င္လုိ႔ကို ေ႐ြးခ်ယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္အတြက္ "ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ခ်င္လို႔ လုပ္တဲ့ အလုပ္၊ ကိုယ့္စိတ္ေက်နပ္မႈအတြက္ လုပ္တဲ့ အလုပ္" ဆုိတာကလြဲၿပီး တျခားေျပာစရာ ကိုယ့္မွာ မ႐ွိပါဘူး။
ေရးသူ၊ဖတ္သူ ေဆြးေႏြးခန္း
(ေဝဖန္ေရးဆရာဆိုတဲ့သူေတြ ေကာ္ဖီနဲ႔ျမည္းဖို႔ေရးထားတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့
(အတိအက်မဟုတ္ပါ၊မွတ္မိသမွ်)ဂ်ဴးရဲ႕
စာသားေလးကို သတိရမိေၾကာင္း)
Post a Comment