ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကရင္ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေဆာက္မည္။ ထိုအိမ္ကေလးသည္ ေရျပင္က်ယ္က်ယ္တစ္ခုႏွင့္ နီးေသာေနရာ ျဖစ္လွ်င္ေကာင္းမည္။ ဒါမွ ထိုအိမ္ကေလးကို ျမကန္သာဟု နာမည္ေပးလို႔ ရမည္။
(ေရျပင္ကိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ႀကိဳက္တယ္။ အိမ္ေနာက္ဘက္က အင္းလ်ားကန္ဆို ေကာင္းမယ္။ ဒါေပမဲ့ လာလည္တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ အိမ္က ကေလးေတြ လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ သြားေဆာ့ၿပီး တခုခုျဖစ္မွာ ပူေနရဦးမယ္။ ေနပေစေတာ့။ အိမ္ေ႐ွ႕မွာတင္ ေရကူးကန္ အဝိုင္းေလး ပါရင္ေတာ္ၿပီ။
အိမ္ကုိေတာ့ ျမကန္သာ လို႔ နာမည္ မေပးခ်င္ပါ။ ၁၀ တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ကုိယ္ေနမယ့္ အိမ္ ကုိယ့္ဘာသာေဆာက္ၿပီး နာမည္ေပးၾကဖို႔ စိတ္ကူးယဉ္ဖူးတယ္။ အိမ္ကေလးကို ကိုယ္ေပးခ်င္တဲ့ နာမည္က "ေဒါင္းဖလ္ဝါ"။ ၿပီးေတာ့ ေခြးကေလးတစ္ေကာင္ ေမြးခ်င္ခဲ့တယ္။ ေခြးကေလးရဲ႕ နာမည္က ဟီလီယို (helio)။ အဲဒီတုန္းက ေၾကာင္မခ်စ္တတ္ေသးဘူး)
အိမ္ကေလးသည္ သစ္သားအိမ္ကေလးပဲ ျဖစ္ဖ႔ိုမ်ားသည္။
(ကိုယ္ကေတာ့ အညာမွာေမြး၊ ေအာက္အရပ္မွာႀကီးၿပီး၊ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနခဲ့ဖူးေတာ့ အိမ္အမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ ဘယ္အိမ္ကိုမွ ကိုယ္ၾကာၾကာေနရမယ့္ အိမ္လို႔ မမွတ္ခဲ့ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဘာမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူး။
ေက်ာက္တံုး ေက်ာက္ခ်ပ္ေတြနဲ႔ စီၿပီးေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ပံုစံမ်ိဳးကို သေဘာက်တယ္။
သစ္သားအိမ္...
အင္း ေနခ်င္ပါတယ္။ ၿခံဝန္းက်ယ္က်ယ္ထဲမွာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ထည့္ေဆာက္ထားႏိုင္ရင္ ေကာင္းမယ္။
သား ေ႐ႊအိုး ထမ္းလာတာ ျမင္ရေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့)
စိမ္းလန္းေသာ အိမ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ မွန္ေတြၾကားမွာ သစ္ပင္ေတြကို စိုက္ပ်ိဳးထားမည္။
သစ္ပင္ကေတာ့ ဘယ္ေနရာမဆို မ်ားမ်ား႐ွိေစခ်င္တယ္။ အိမ္ေ႐ွ႕နဲ႔ အိမ္ပတ္ပတ္လည္မွာ ေပ ၃၀ စီေလာက္ ေျမပို႐ွိခ်င္တယ္။ (ေျမေဈးကို ခဏ ေမ့ထားသည္။ မေမ့လည္း ကိစၥမ႐ွိပါ။ ကိုယ္မွ မဝယ္ႏိုင္တာ) ၿပီးေတာ့ ကြန္ကရစ္ခင္းထားတဲ့ ၿခံဝန္းထက္ ေျမႀကီးေတြပဲ ႐ွိတဲ့ ၿခံဝန္းကို ပိုႀကိဳက္တယ္။ ဒါမွ သစ္ပင္ေတြ အမ်ားႀကီး စိုက္လို႔ရမယ္။ သစ္ရိပ္နဲ႔ ေအးေနတဲ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဖိနပ္မပါဘဲ လမ္းေလွ်ာက္မယ္။
ပန္းပင္ေတြထက္ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ အပင္ႀကီးေတြ ပိုစိုက္မယ္။ အိမ္ထဲမွာေတာ့ ကရိကထ မမ်ားတဲ့ ႐ွားေစာင္းပင္ကေလးေတြ အ႐ြယ္စံု ပံုစံစံု စိုက္ထားမယ္။ ယုန္နား႐ြက္ကေလးေတြနဲ႔ တူတဲ့ ႐ွားေစာင္းပင္ပုကေလးေတြ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။)
အတိတ္ကို ျပန္စဉ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း လက္ထပ္ျခင္းကို တားဆီးထားသည့္ အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲ ဘာမွမရွိခဲ့။
(တခါတခါက် အဲဒီ အေႏွာင့္အယွက္ အခက္အခဲ ဆိုတာက တြန္းအားေပးတာေတာင္မွ ျဖစ္သြားတတ္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘဝမွာ လုပ္တိုင္း မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ၊ ျဖစ္တိုင္း မလုပ္ႏိုင္တာေတြက တခ်ိဳ႕အေရးကိစၥေတြကို သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းပစ္လိုက္တတ္တယ္။
သူငယ္ခ်င္း ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာဖူးတယ္။ မိန္းမေတြဟာ မယူခ်င္ရင္လည္း ေလွ်ာက္စဉ္းစားေနၿပီး၊ သူတို႔ ယူခ်င္ရင္လည္း ဘာမွကို ထည့္မစဉ္းစားေတာ့ပါဘူး တဲ့။ ဒါကေတာ့ မိန္းမမွ ေယာက္်ားမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အကုန္ တူတူပါပဲ)
ေကာင္းကင္ တေနရာရာမွာ ရွိေနသည့္ ၾကယ္တစ္စင္းကို မထိခိုက္ေစဘဲ ကမာၻေျမေပၚက ပန္းတစ္ပြင့္ကို ခူးလို႔မရပါ တဲ့။ သူႏွင့္ကၽြန္မ ခ်စ္ခဲ့မိသည့္အတြက္ တစ္ခုခုကို၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုမ်ား ကၽြန္မ ထိခိုက္မိသြားသလား။
(အဲဒီအေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မေတြးခ်င္ပါ။ အေျဖက ဟုတ္တယ္ လို႔ ထြက္ခဲ့ရင္လည္း မခ်စ္ဘဲ ေနခဲ့မွာမွ မဟုတ္တာေလ။ တခါတခါက် ဘဝမွာ အကြက္ခ်ထားၿပီးသား အရာေတြအတြက္ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါကို အေၾကာင္းျပတာသက္သက္လို႔ ယူဆၾကမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ ကိုယ္ကေတာ့ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး)
ဆင္းရဲျခင္းေတြ ဖိႏွိပ္ျခင္းေတြျဖင့္ ျပည့္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုထဲသို႔ ကိုယ္ရင္ေသြးေလးကို ေခၚယူေမြးဖြားလိုက္ရမွာ ေတာ္ေတာ္ အကုသိုလ္မ်ားသည့္ အလုပ္တဲ့။
(ဒီ post ကို ကိုယ့္ရဲ႕ fb မွာ ယူၿပီး share ေတာ့ ကိုယ္ high light လုပ္ခဲ့တဲ့ စာပိုဒ္ပါပဲ။ ဘဝမွာ ဘာမွ ေတြးမေနဘဲ သမား႐ိုးက်ပဲ သဘာဝက်က် ျဖတ္သန္းသြားခ်င္တဲ့သူေတြ အဖို႔ေတာ့ ဒါဟာ ေၾကာင္ကြက္တစ္ကြက္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ လက္ဖမိုး လက္ဖဝါးကိစၥပါပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း အတြက္ေတာင္မွ ဒီကိစၥက လက္ဖမုိးျဖစ္လိုက္၊ လက္ဖဝါးျဖစ္လိုက္နဲ႔)
အိုကြယ္ တို႔မ်ား ဘယ္ေန႔ပဲ ခ်စ္မိခ်စ္မိ၊ အဲဒီေန႔ဟာ ေၾကကြဲဖြယ္ရာေန႔ေတြထဲမွာ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ ဘယ္ေန႔မွာမ်ား ဆိုးယုတ္မႈတစ္ခုခု မျဖစ္ပြားခဲ့ဘဲ ေနမွာတဲ့လဲ။ သည္ေလာက္ႏွစ္ေတြ ေထာင္ခ်ီေနသည့္ ကမၻာႀကီး၊ ဆိုးယုတ္မႈေတြလည္း ေပါမ်ားလွသည့္ ကမၻာႀကီးတြင္ ေန႔ တစ္ေန႔တိုင္းဟာ တစ္ေနရာရာမွာ ေၾကကြဲမႈ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ပြားေနခဲ့ဖူးမွာပဲ မဟုတ္လား။
(ဂ်ဴး ရဲ႕ အဲဒီလို အေတြးအျမင္ အေရးအသားမ်ိဳးေတြကို သိပ္ကို သေဘာက်မိတယ္။
သမိုင္းမွာ အျဖစ္အပ်က္ထက္ ခုႏွစ္ေတြ ရက္စြဲေတြက ပိုအေရးႀကီးေနၾကတာ မုန္းစရာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ အက်ည္းတန္တဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကို သမိုင္းဝင္ေအာင္ ကိုယ္ ခုခ်ိန္ထိ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီ)
အဲဒီေန႔က ကၽြန္မႏွင့္သူသည္ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ခုမွာ ရွိခဲ့သည္။ ေလေအးစက္ဖြင့္သည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္မဟုတ္။ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြျဖင့္ ျပည့္လႊမ္းေနသည့္ ဆိုင္လည္းမဟုတ္။ ၿခံဝန္းတစ္ခုထဲက သစ္ပင္ေတြၾကားမွာ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္ေတြ ခ်ထားသည့္ ေအးခ်မ္းသည့္ ဆိုင္ကေလးျဖစ္သည္။
(MICT Park ကေတာ့ အရမ္းကို ပူတယ္။ ေႏြရာသီ တေန႔လည္ အဲဒီထဲသြားၿပီး ဖ်ားေတာင္ယူတယ္။)
သူထိုေန႔က ဖတ္ေနေသာစာအုပ္က ခါလိဂ်ီဘရန္ ၏ "ပုေရာဟိတ္" ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္က ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထုတ္ ''လိပ္ျပာတို႔၏ တခ်ိန္တုန္းက'' ဝတၳဳစာအုပ္ ျဖစ္ေနခဲ့တာမို႔ ဘာကိုမွ ျပန္မေျပာင္းခ်င္ပါ။
(ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္က Cronin စာအုပ္ေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ႀကိဳးစားပမ္းစား လိုက္ဖတ္ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သူ႕စာအုပ္ကေတာ့ ပဲစင္းငံု အေၾကာင္း ျဖစ္မွာပဲ)
အဲဒီေန႔က သူဝတ္ထားသည္က စက္ဆိုင္မွာ ခ်ဳပ္ထားသည့္ ခ်ည္ထည္စစ္စစ္ အက်ႌျဖစ္ေနခဲ့သည္။
(ကိုဝတုတ္တို႔ရဲ႕ Zizawa's Refuge မွာ မတရားမႈနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ကို ဖတ္ၿပီး မၾကာခင္ ဂ်ဴးရဲ႕ ဒီစာေၾကာင္းကို ဖတ္ရေတာ့ ပိုၿပီး အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္မိတယ္)
ကၽြန္မက ခ်င္းျပည္နယ္ ဖလမ္းၿမိဳ႕မွ လက္ေဆာင္ရေသာ ခ်င္း႐ိုးရာ ဆြဲႀကိဳးေသးေသးေလးတစ္ခုကို ဆြဲထားသည္။ ထိုဆြဲႀကိဳးေလးသည္ ကၽြန္မကူညီလိုက္လို႔ ဆယ္တန္းေအာင္သည္အထိ ပညာသင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ကေလးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အဖြဲ႕တစ္ခုမွာ အလုပ္ရသြားသည့္ ကေလးမကေလးတစ္ေယာက္က လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဆြဲႀကိဳးကို ကၽြန္မကိုေပးဖို႔ သူကိုယ္တိုင္ သီကံုးထားခဲ့သည္။
(ဒီစာပိုဒ္ကို ဖတ္ရေတာ့ "သူ မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ" ကို နက္နက္နဲနဲ သတိရမိတယ္။ ဘေလာ့ေတာင္မေရးေသးဘူးလား၊ ေရးကာစကလား မသိ ေတာေက်ာင္းဆရာ ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ comment ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးခဲ့ၾကတာကိုလည္း သတိရမိတယ္။ မွန္တာေျပာရရင္ အဲဒီ ဝတၳဳက အမွတ္တရ လို၊ ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကား လို ကိုယ့္ကို တစြဲတလမ္း မႏွစ္ၿခိဳက္ေစခဲ့ေပမယ့္ ဂ်ဴး ဆိုတာကို ပိုၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ျမင္မိေစခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါပဲ။
အဲဒီ ဝတၳဳမွာ အႏုပညာေတြ၊ ခံစားမႈေတြ ဆိုတာထက္ စိတ္ေစတနာ ဆုိတာကိုပဲ ပိုၿပီး ျမင္ခဲ့မိလို႔ review ေတြဖတ္ၿပီး (ဝတၳဳေတာင္ မဖတ္ရေသးဘဲ) ဂ်ဴးဘက္က ဝင္ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီ ဝတၳဳကို ဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ မဖတ္ရေသးဘဲ ဝင္ေရးခဲ့တာအတြက္ လံုးဝမွ ေနာင္တရစရာ မ႐ွိတာ ေသခ်ာသြားျပန္တယ္)
ေနာက္ၿပီး အဲဒီေန႔က သူသည္ ကၽြန္မအား ကတိတစ္ခု လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ အဲဒီကတိကေတာ့ သူ တစ္သက္လံုး ျမန္မာႏိုင္ငံကေန ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ထြက္ခြာမသြားပါတဲ့။ စာသင္သြားဖို႔၊ အစည္းအေဝးသြားဖို႔ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ခရီးေတြ ထြက္ေနရမွာပါ။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံကို စြန႔္ခြာၿပီး ထြက္ခြာရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳး ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ေအာင္ သူ ႀကိဳးစားပါမည္ တဲ့။
:)))
(ႏိုင္ငံျခားကို မျဖစ္မေန ထြက္ရတယ္ဆိုတာ ေတာ္လို႔လား ညံ့လို႔လား ကိုယ္ ခုထိ မေသခ်ာေသးပါ။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဒုတိယတစ္ခု ျဖစ္ဖို႔ ပိုမ်ားပါတယ္)
ကမၻာႀကီးကို ပိုၿပီး ေကာင္းမြန္ေအာင္ ေရွ႕သို႔ တြန္းပို႔ေပးေနေသာ အင္အားေတြထဲမွာ အေကာင္းျမင္ျခင္းဆိုသည့္ အင္အားလည္း ပါဝင္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
(ကိုယ္ကေတာ့ အ႐ွိအတိုင္း ျမင္ရတာကို ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ အေကာင္းျမင္ႏိုင္႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ထူး မထင္ပါ။ ေကာင္းတာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္မယ္။ ဒါဆုိ ရၿပီ။ ေကာင္းတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ႀကီးနဲ႔ လုပ္စရာ႐ွိတာေတြ လုပ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြကိုယ္တုိင္ မေကာင္းတာကို အေကာင္းျမင္ေပးဖို႔ထိေတာ့ ကိုယ္ စိတ္မဝင္စား)
ကၽြန္မ မလွမ္းျဖစ္ခဲ့သည့္ ေျခလွမ္းေတြ၏ ထိခိုက္မႈအက်ိဳးဆက္ကိုလည္း သူသိခြင့္ရခဲ့သည္။
...
ကၽြန္မသာ စာျပန္ေရးၿပီး သူ႕အတြက္ လမ္းၫႊန္သူတစ္ေယာက္ အနည္းဆံုးေပါ့ေလ အေဖာ္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ သူ ယခုလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေအာင္ျမင္စြာ ေသေၾကာင္းႀကံမိပါ့မလား။
("တစ္စံုတစ္ေယာက္မွာ ကိုယ့္ ပေယာဂနဲ႔ ထိခိုက္သြားရတယ္လို႔ ထင္မိတဲ့အခါ..." အဲဒီ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကို ဂ်ဴး ေရးတာ တစ္ခါမက ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ တိမ္နဲ႔ခ်ည္တဲ့ႀကိဳး မွာလည္း ထင္ထင္႐ွား႐ွား တစ္ခါ...
စာေရးသူေတြဟာ သူတို႔ဘဝမွာ နက္နက္နဲနဲ ေတြ႕ႀကံဳခံစားခဲ့ရတာေတြကို သူတို႔စာမွာ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ျပန္ထင္ဟပ္ၾကတယ္ ထင္တယ္။ Cronin လည္း ေက်ာက္မီးေသြးတြင္းၿပိဳတဲ့ကိစၥကို တစ္ခါမက ေရးတာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခံစားဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ အန္ထုတ္ျခင္းအားျဖင့္ အဲဒီ ခံစားမႈေတြဆီကေန ေက်ာ္လြန္ဖုိ႔ သူတို႔ ႀကိဳးစားၾကတာမ်ားလား မသိ)
ဒီလို ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔မွာ ကၽြန္မထံ ဖုန္းဆက္ေနက်ျဖစ္သည္။ ေနေကာင္းလား ဟု သူ ေမးသည္။ ဘာေတြတိုးတက္ေနလဲ ဟု သူ ေမးသည္။ ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနလဲ ဟု သူ ေမးသည္။ ကိုယ့္ကို သတိရရဲ႕လား ဟု သူေမးသည္။ ကၽြန္မလည္း သူ႕ကို ေမာင္ ဒီအတိုင္းႀကီးပဲ ေနသြားေတာ့မွာလား ဟု ေမးလိုက္မည္။
အို... မင္းေတာင္ အပ်ိဳႀကီးဘဝနဲ႔ ေနႏိုင္ေသးတာ။ ကိုယ္က ဘာလ႔ို မေနႏိုင္ရမလဲ။ ကိုယ္ မင္းကို ခ်စ္တယ္ေလ။ အဲဒီအခါက် ကၽြန္မ ေျပာေနက်အတိုင္း ျပန္ေျပာဦးမွာ။
ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကရင္...
(ဂ်ဴး)
***
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္က ဒီ ေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း fb မွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ share မိတယ္။
မူရင္းေဆာင္းပါးကို စာျပန္႐ိုက္ၿပီး ဂ်ဴး ပရိသတ္အတြက္ ျပန္တင္ေပးတဲ့ Juu ရဲ႕ FaceBook စာမ်က္ႏွာ က admin အဖြဲ႕ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
***
14 comments:
အိမ္နံမယ္က ေဒါင္းဖလ္၀ါ၊ ေခြးနံမယ္က helio။ မုိးေပၚကကုိ ဆင္းခ်င္ပုံမရဘူး။ ဂ်ဴးရဲ ့အဲဒိ ၀ထၳဳကို ေကာင္းေကာင္း ‘သိ’ တယ္။ ေနာက္ဆုံး စာပုိဒ္ကုိလည္း ‘သိ’ တယ္။ ခုတေလာ နက္နက္ရႈိင္းရိႈင္း ခံစားရတာေတြ သိပ္မ်ားေနတယ္။ မေန႔ညကလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း စာေတြဖတ္ေနရင္း ေငြတာရီရဲ ့ကဗ်ာေလးကို အမွတ္မထင္ေတြ႔လုိ႔ ရြတ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ ဆုိ႔မိတယ္။ ဇီဇ၀ါကေတာင္ အံအားသင့္လို႔။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကုိသတိရသလို ေငြတာရီကိုလည္း သတိရမိလုိ႔ထင္တယ္။ ခုဂ်ဴးတေယာက္ တုိးလာျပန္ပေကာ။ အမွတ္တရကုိ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ ခံစားမႈ နက္နက္ရိႈင္းရႈိင္းရလုိ႔ သိပ္သေဘာက်တယ္။
(ႏိုင္ငံျခားကို မျဖစ္မေန ထြက္ရတယ္ဆိုတာ ေတာ္လို႔လား ညံ့လို႔လား ကိုယ္ ခုထိ မေသခ်ာေသးပါ။)
အဲဒါကို ခဏခဏ ေတြးမိတယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဂ်ဴး..ကိုအမ စသိေတာ့ ေၾကမြသြားေသာတိမ္တိုက္မ်ားအေၾကာင္း။
အဲ့မတိုင္ခင္က အမကို သူင္ခ်င္းေကာင္ေလးအခ်ိဳ႔ကေျပာသည္ ၀တၱဳထဲကစာသားေတြခိုးမခ်နဲ႔တဲ့။ ကိုယ္ကေျပာသည္ ငါ့ကိုယ္ပိုင္စကားလံုးေတြလို႔..သူတို႔ကမယံု။ကိုယ္ကတကယ္လဲ ဂ်ူးဆိုသည္ကို နာမည္သာၾကားဖူးပီး မဖတ္ဖူးခဲ့။ ဖတ္မဲ့ဖတ္ေတာ့ အေပၚကစာ။ ဒီလိုႏွင့္ ကိုယ္ဂ်ဴးကို အံ့ၾသခဲ့သည္။ ဇာတ္ေကာင္ထဲကစရီုက္ေတြကပီျပင္သလို ကိုယ္ရဲ့အေတြးေတြႏွင့္တထပ္တည္းက်ေနသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကို အံ့ၾသမိခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ဂ်ူးခေရစီျဖစ္သြားသည္။ အမွတ္တရကို ရေအာင္ျပန္ရွာဖတ္မိသည္။ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ အမွတ္တရအတိုင္း ပံုစံကြဲပီး ကိုယ္လက္ေတြ႔ၾကံဳခဲ့သည္။ အခုခ်ိန္ထိ ျပန္ဖတ္တိုင္း သတိရေၾကကြဲရသည္။ ဂ်ဴး ၏အေတြးအေခၚကို ကိုယ္ၾကိဳက္သည္ သို႔ေသာ္အားလံုးေတာ့မဟုတ္။
အင္း..အမလဲ ငယ္ငယ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးသည္။
အမအိမ္ေလးက မနိမ့္မျမင့္ေတာင္ကုန္းျမင့္ကေလးေပၚမွာ ေလ်ွာတံခါးေတြအကုန္တပ္မည္။ မွႏ္ပတ္လည္ႏွင့္..ေအာက္ေျခမွာ ပန္းပင္ေလးေတြ စီရရီပံုေဖာ္ထားမည္။ အသင့္အတင့္က်ယ္၀န္းေသာျခံကေလးေပါ့။ ျခံကိုျဖတ္ရန္ ၾကိဳးတံတားေလးလဲ ရိွရမည္။ စမ္းေခ်ာင္းကေလးက အိမ္ပတ္လည္မွာ ရိွေနမည္။ ဟီးးးး...ငယ္ငယ္က အမရဲ့အိမ္။
ဂ်ဴးစာသားေတြကို အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ မွ်ေ၀တာေက်းဇူးးးး
အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ စာသားေလးေတြကို ရီတာ႕အေတြးနဲ႕ေပါင္းစပ္ၿပီး reviewမဆန္တဆန္ေလးေရးထားေတာ႕ အရသာတမ်ိဳးပဲ ဖတ္လို႕သိပ္ေကာင္းတယ္
@ Bro Watote, မိုးေပၚက မဆင္းခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိပၸါယ္တမ်ိဳးတည္းကို လွည့္ပတ္ၿပီး ေပးရတာ သေဘာက်ခဲ့လို႔။ အဲဒီတုန္းက ေၾကာင္ေမြးဖို႔ပါ စိတ္ကူးမိခဲ့ရင္ နာမည္က "solar" ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ :D
@ naychi, ဟုတ္တယ္။ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးပါပဲ။ "ႏိုင္ငံကို စြန႔္ခြာၿပီး ထြက္ခြာရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳး" ဖတ္ရေတာ့ အေတာ္ပဲ ထိသြားတယ္။ (မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဘာညာဘာညာ စကားလံုး အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။)
@ အစ္မျမတ္ႏိုး, ဟုတ္တယ္ အစ္မ။ ဂ်ဴးကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရးသမွ် ႀကိဳက္တယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရးတဲ့စာေတြမွာ ခံစားမႈအရ မႀကိဳက္တာ ပါရင္ေတာင္ သူ႕ကိုေတာ့ impressive ျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။
သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ေတြးမိတာ တစ္ခုလည္း ႐ွိတယ္။ "ႏိုင္ငံကို စြန႔္ခြာၿပီး ထြက္ခြာရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳး" မေရာက္ခ်င္ဘဲ ေရာက္ရတာမ်ိဳး (အတိအက် ေျပာရရင္ ညီမလိုလူမ်ိဳးမွာ) မျဖစ္ခ်င္ရင္ သူ႕လို ပညာသိပ္ေတာ္ သိပ္တတ္ေနဖို႔၊ သူ႕လို အားထုတ္ႀကိဳးစားႏိုင္ဖို႔ လိုတယ္ လို႔ ေတြးမိတာ။ ပညာတတ္တယ္ဆိုတာ ဘာဘြဲ႕ေတြရတာ မရတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မွန္တာ ေျပာရရင္ ညီမ ငယ္ငယ္တည္းက ပညာတတ္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အထင္ႀကီးလဲ အားမက်ခဲ့ဘူး။ ညီမ အားက်တဲ့လူတန္းစားက တမ်ိဳး၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ ႐ွာတတ္ေဖြတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ။ စီးပြားေရး ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ။
ဒါေပမဲ့ ဂ်ဴး အေၾကာင္းေတြးမိရင္ေတာ့ ပညာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အျမင္ဟာ အနဲဆံုး သူ႕တေယာက္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေျပာင္းကို ေျပာင္းသြားရတယ္။ "ႏိုင္ငံကို စြန႔္ခြာၿပီး ထြက္ခြာရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳး" ကို မေရာက္ေအာင္ ေနႏိုင္တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္။ သူ႕လို ဆရာဝန္တေယာက္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ စာသင္၊ ဘြဲ႕ေတြ အမ်ားႀကီး ယူလာၿပီး ျပန္လာေနလည္း ျဖစ္တာပါပဲ။ best seller စာေရးဆရာေတြ စာေရးေန႐ံုနဲ႔လည္း ရပ္တည္ႏိုင္တာ ႐ွိမွာပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဂ်ဴး ကေတာ့ ဒါ့ထက္အမ်ားႀကီး ပိုတဲ့ လူမ်ိဳးလို႔ ခံစားမိတယ္။
@ အနမ္း, ကိုယ္က တဆင့္ ျပန္မွ်တာပါ။ fb က ဂ်ဴး အဖြဲ႕သားေတြ စာ႐ိုက္တင္ၾကတာ။
@ KHSL, :D တကယ္ေတာ့ ဖတ္ၿပီး ထင္ရာျမင္ရာ ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈေတြကို ဒီတိုင္းခ်ေရးခ်င္ခဲ့တာပါပဲ။ review ေရးရတာက် နဲနဲ တာဝန္ႀကီးတယ္ထင္လို႔။
ၿပီးေတာ့ အြန္လိုင္းမွာ ျပန္ၫႊန္းေပးလို႔ရတဲ့ စာမ်ိဳးကို ေရးရတာေတာ့ ပိုေကာင္းတယ္။ မူရင္းစာကို ဖတ္ခ်င္ရင္ အၫႊန္းကေန ခ်က္ခ်င္းသြားဖတ္လုိက္႐ံုပဲ။ အြန္လိုင္းမွာ မ႐ွိတာကို ေရးမိရင္က် မူရင္း ဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြ ခက္ကုန္ေရာ။ ကိုယ္တုိင္လည္း ျဖစ္ဖူးလို႔ပါ။
ညီမ ေရ
ဂ်ဴးစာေတြ နဲ႕ ညီမ အေတြးေလး ေရးထားတာ ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္ မေန႕ည က မန္႕မရလို႕ အခုျပန္လာတယ္
အင္ဥ ဆိုတာ အင္ပင္ ရွိတဲ႔ ဘယ္ေဒသ မွာမဆို ေပါက္ ပါတယ္ စားလည္းစားၾကပါတယ္ ညီမ ေရာက္တဲ႔ အခ်ိန္ေတြက အင္ဥ ေပၚတဲ႔ အခ်ိန္ မဟုတ္လို႕ ထင္ပါတယ္..
ေနာက္ၿပီး သူ႕ကို စား၇ဘို႕ အခ်ိန္က သိပ္တုိလြန္းတယ္ ခဏေန ဆို ရင္႔သြားၿပီ မေကာင္းေတာ႔ဘူး ေပၚဦးေပၚဖ်ားေလးမွ
ေကၽြးခ်င္ပါတယ္ ညီမရယ္ ေနာက္ျမန္မာျပည္ ျပန္ရင္ ဒီလို မိုးဦးက်ေလး ျပန္ခဲ႔ပါ အင္ဥေပၚခ်ိန္ေပါ႔
အမ လည္း တအားႀကိဳက္ေတာ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္
ခင္မင္စြာျဖင္႔
ေရႊစင္ဦး
အမလည္း Kyaw Hnin Se Lwin ေျပာသြားသလိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ငါလည္း ဘယ္လိုဆိုတာပါ လိုက္လိုက္ေတြးမိေစတယ္...း)
It, I mean the first line, was meant to be a joke, Rita..
:)
ကုိယ္မဖတ္ဖူးေသးဘူးထင္တယ္။ fb မွာ သြားျပန္ရွာၿပီး ဖတ္ဦးမွ။
စာေႂကြးေတြ အကုန္မရွင္းရေသးဘူး ရီတာ။
အိမ္လြမ္းေနတာနဲ႔ စာျပန္ေရးဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္အားျပန္ယူေနရတယ္။ :(
@ မေ႐ႊဇင္, အင္ဥ အင္ဥ အင္ဥ လို႔ စိတ္ထဲမွာ တသသ ျဖစ္ေနမိတယ္ :D
@ မမသီတာ, ဟုတ္တယ္ မမ။ အဲဒီ မူရင္းစာကို ဖတ္ရတာ သူနဲ႔တူတူ လိုက္ေတြးမိခဲ့တယ္။
@ Bro Watote, ya, I know what u mean, bro. swimming pool နာမည္ေတာင္ "သူရကန္" ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တကယ္ကို အဲဒီ နာမည္ကို series လိုက္ မွည့္ဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့တာ။ :D
@ ဇြန္, welcome back!
ကိုယ္လည္းပဲ ျပန္ေရာက္ကာစက အလုပ္ေတာင္ လုပ္မစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး ျဖစ္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း အသားက်သြားတာပါပဲ။ စာမေရးခ်င္ရင္ ႐ိုက္လာတဲ့ ဓါတ္ပံုေလးေတြနဲ႔ စာနဲနဲ ေပါင္းေရးၿပီး တင္ေလ။ တသက္လံုး ျမင္လာရတဲ့ ျမန္မာျပည္ပံုေတြျဖစ္ေပမယ့္ အေဝးေရာက္ေနေတာ့ ထူးဆန္းျပန္ေသးတာပါပဲ။
ေခ်ာင္းေျမာင္းလုပ္ႀကံဖို႔ထက္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကေန ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ခ်င္တတ္သူသာ ျဖစ္သည္။
ဟဲဟဲ..တူတူပဲ။။ ဒါေပမဲ့ အမက လူသတ္ဖို႔ေလာက္ေအာင္မုန္းသူမရိွေသးဘူး။
ဒါေပမဲ့ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကိုယ့္ကို ဘာ..ဘာ..ဆိုပီးေျပာသူေတြကို ျပံဳးျပံဳးေလးနဲ့ စကားလံုးတလံုးခ်င္း အခ်က္က်က်ေလးျပန္ေျပာရတာကိုၾကိဳက္တယ္။
ေပၚတင္ခ်ဲရတာကို ႏွစ္သက္တယ္။
ေၾသာ္..ညီမ.. အမေတာ့ ညီမေတြးသလို မေတြးဘူး။
အမ အထင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာရိွေနပီး မထြက္လဲ ရတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးပဲေလ။
ပညာနဲ့ေတာ့ သိပ္မဆိုင္ေပမဲ့ အရည္အခ်င္းနဲ့ဆိုင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ပီးေတာ့ .. ဘ၀မွာ ငါ ဘယ္လိုေနထိုင္ခ်င္လဲနဲ့လဲဆိုင္မယ္ထင္တယ္။ အိပ္ခ်င္ပီညီမေရ..အြန္လိုင္းမွာပဲ ေနာက္မွထပ္ေဆြးေႏြးမယ္။
အင္းယားကန္က (ေလွၿပိဳင္ပြဲ)
ေယာင္းမအိမ္ေရွ႕က (ေရကန္ေလးရယ္)
အခိုးခံလိိုက္ရတဲ့ေခြးေလး(အင္းေခြးတဲ့...)
ေၾကာင္အရမ္းခ်စ္တဲ့အက်င့္ရယ္
မွန္လံုခန္းထဲမွာအိပ္ခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေကာင္ေလးရယ္...
ရွားေစာင္းပင္ပုေလးစိုက္တက္တဲ့အက်င့္ရယ္...
အင္ၾကင္းပင္ကေမြးတဲ့ သူၿဖစ္တာရယ္
ဆင္းရဲျခင္းေတြ ဖိႏွိပ္ျခင္းေတြျဖင့္ ျပည့္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုထဲသို႔ ကိုယ္ရင္ေသြးေလးကို ေခၚယူေမြးဖြားလိုက္ရမွာ ေတာ္ေတာ္ အကုသိုလ္မ်ားသည့္ အလုပ္ဆိုတဲ့ စကားကိုဘုရားနဲ႕အတိုက္အခံေၿပာတက္တဲ့အက်င့္ရယ္...
လက္ဖမိုး လက္ဖဝါးကိစၥရယ္
"ပုေရာဟိတ္" "လိပ္ျပာတို႔၏ တခ်ိန္တုန္းက''
MICT Park မွာဆင္းသြားတဲ့ ေကာင္ေလးေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ရယ္...(အဲဒီေန႕က ေၿမနီကုန္းကို စာသင္ဖို႕သြားတာဆိုေတာ့)
တိမ္နဲ႔ခ်ည္တဲ့ႀကိဳးဆိုရင္ ေမေမငယ္ငယ္ကေၿပာေၿပာေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း စာေရးဆရာမေလးဟာ ဆရာမဂ်ဴးမ်ားလားေတာင္မသိဘူးေနာ္...
မသိရင္ သမီးကိုေရးထားတဲ့အတိုင္းပဲ...ဟာဟ
(ကၽြန္မ၏သစ္ပင္စာအုပ္ကို ရန္ေအာင္စိုးကို၀ယ္ခိုင္းဖူးတယ္သူကေတာ့ ယဥ္ယဥ္နဲ႕တူတယ္တဲ့...)
ဖမ္းတဲ့သူထက္အရင္မိတယ္ဆိုရင္...ဟန္ဇာ႕ကိုေတာင္သနားမိတယ္... ခ်င္းမေလးေတြေတာ္တယ္မို႕လား...ေမြးစာရင္းမရိွဘူးေနာ္...ဟိ
Post a Comment