၃ ရက္တာ...

ပထမေန႔

အေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္။
စေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘူး။
တကယ္ေတာ့ နည္းနာေတြက တခါမွသာ မလုပ္ဖူးတာ စာအုပ္ေတြထဲကေန နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အလြတ္ေတာင္ ရေနၿပီ ဆုိရမယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း တကယ္လုပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဘယ္ကစလုိ႔ ဘာလုပ္ရမယ္ မသိဘူး။ ဒီတိုင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ ထုိင္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတြက လြင့္ေနတယ္။

"လူက ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနေပမဲ့ ကိုယ့္စိတ္ေတြ လြင့္ေနတယ္" ဆုိတဲ့ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ လြမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုေတာင္ သတိရမိတယ္။

ဝင္လာတာေတြဟာ အမ်ားႀကီးပဲ။ တခါမွ မေတြးခဲ့ဖူးဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေတာင္မွ ဝင္လာတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက 0 1, 1 0 ေတြလည္း ပါေသးတယ္။ အေတာ္ စြဲခဲ့တာကိုး။

၁ဝ နာရီမွာ ဆရာေတာ္ တရားေဟာၿပီး၊ အသစ္ေတြကို သပ္သပ္ ထိုင္နည္းေျပာျပတယ္။ ကိုယ္သိၿပီးသားဆိုလည္း ဆရာေတာ္ေျပာမွ လိုက္လုပ္တတ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။

စႀကႍေလွ်ာက္ေနတုန္း "ခုေနာက္ပိုင္း game ေတြ မကစားျဖစ္တာ ေတာ္ေသးတယ္" လို႔ ေတြးမိတယ္။ ၁ဝ တန္းေအာင္ၿပီး game ေတြ သဲႀကီးမဲႀကီး ေဆာ့ေနတဲ့ကာလမွာ ဥပုသ္ေစာင့္ေတာ့ နားေနတဲ့ခဏမွာ မ်က္ေစ့ထဲ game အကြက္လိုက္၊ အေကာင္လုိက္ေတြ ျမင္လာတာကိုး။

ေနာက္ပိုင္းမွာ game နဲ႔ မပတ္သတ္မိေအာင္ ေနခဲ့တာ fb က game ေတြေတာင္ သြားမစဘူး။ invitation ေတြ ရာခ်ီ ေရာက္လဲ အကုန္ ignore လုပ္ခဲ့တယ္။ ခုဆို မသိတဲ့လူေတြကိုေတာင္ friend list ကေန အကုန္ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီ။ fb က check ခ်င္တဲ့လူကို check ဖို႔ထား႐ံုမွ်သာပါပဲ။ :)

ပတ္သတ္ဆက္စပ္ခဲ့တာေတြ မ်ားတာဟာ မေကာင္းဘူး။ ကိစၥဝိစၥေတြ မ်ားတာဟာ မေကာင္းဘူး။ ကိစၥမ်ားေတာ့ အေတြးမ်ားတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ ဒုကၡေပးတာပဲ။ ေလာေလာဆယ္ မပတ္သတ္တဲ့ game ကိုေတာင္ အရင္က ပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတာ ျပန္ေတြးမိၿပီး ေခါင္းထဲ ေပၚျဖစ္ေအာင္ ေပၚလာေသးတယ္။

အဲဒီေန႔က ပထမဆံုးေန႔ ျဖစ္တာေရာ၊ ထမီဝတ္ထားရတဲ့ tension ေၾကာင့္ေရာ အေတာ္ကို ခံစားရတယ္။ လူတကိုယ္လံုးက မီးထေတာက္ေတာ့မယ့္ အတုိင္းပဲ။ ထိုင္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္မွ မထိုင္ႏိုင္ဘူး။ ေလွ်ာက္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္မွ မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ထုိင္လုိက္၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ကို ဂဏာမၿငိမ္ပါလားလို႔ ေတြးမိတယ္။

ထိုင္တဲ့အခါ လက္ကို ေခြၿပီး တင္ထား၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဒူးေပၚ ဆန္႔ထားတယ္။ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေအာင္ လက္ထဲက ေအာင့္လာတယ္။ ေဝဒနာကို ႐ႈဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မလြယ္တဲ့ အလုပ္ပဲ။ ဒါေတာင္ အက်င့္မ႐ွိတဲ့ ကိုယ္အမူအရာကို အၾကာႀကီး လုပ္ေနရလို႔ ျဖစ္တဲ့ ေဝဒနာ။ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့၊ အားအင္ကုန္ခန္းၿပီးမွ ရတဲ့ ေဝဒနာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္မွသာ ဒီအလုပ္ စလုပ္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ဘယ္ေနရာကေဝဒနာကို စူးစုိက္ၿပီး ႐ႈရမယ္မွန္း မသိေအာင္ကို တကိုယ္လံုးက ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ နာေနတယ္။ ကိုယ္ အရမ္းျပန္ခ်င္တယ္။ လွဲအိပ္လိုက္ခ်င္တယ္။

ျပန္ရေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ အေတာ္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးၿပီး ေပ်ာ္သြားတယ္။
လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ ခုနက ေဝဒနာေတြ အလုိလုိ ေပ်ာက္သြားတယ္။

မမသီတာ၊ အကိုဧရာတို႔နဲ႔ေတြ႕တယ္။ ခဏေလး ႏႈတ္ဆက္႐ံုေလးပါပဲ။

ညဘက္ ဆာေပမယ့္ ေနႏိုင္ပါတယ္။ ေမ့ၿပီး သီခ်င္းဖြင့္မိတယ္။ အဲဒါကိုလည္း သတိမထားမိဘူး။

***
ဒုတိယေန႔

ထမီ ဘယ္လိုမွ ဆက္မဝတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဝတ္ထားတဲ့ ေနရာက ပူၿပီး၊ ဆုတ္ဆြဲထားသလို ခံစားရတယ္။ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီေတြ ႐ွိေတာ့ အဲဒါေတြနဲ႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။

I don't know why our ancestors adopted the others' culture, ထမီ!

ထုိင္ရတာ မေန႔ကထက္ ပို အဆင္ေျပလာတယ္။ မနက္ပိုင္း တရားမေဟာခင္ထိ ေကာင္းေကာင္းထိုင္ႏိုင္တယ္။

ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းတခြက္က ဒန္႔သလြန္သီးပါတဲ့ သီးစံုဟင္း။ ႐ုတ္တရက္ cbox နဲ႔ kkmg ကို တြဲသတိရၿပီး ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ဘာလို႔မွန္းမသိ ရယ္ခ်င္သြားတာ။ ရယ္ခ်င္ေနတာကို စိတ္ထဲမွာ အမွတ္ထားၿပီး ဆက္စားျဖစ္သြားပါတယ္။

ၾကက္သားဟင္း လံုးဝ မတို႔ပါဘူး။ တျခားဟင္းရံေတြပဲ စားေနမိတယ္။ ေရာင့္ရဲေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္စားခ်င္တာ ေ႐ြးစားတာပါ။ ၾကက္သား၊ ဝက္သားက ကိုယ့္ဘာကိုယ္ စားေနရလို႔။ တဏွာ၊ တဏွာ... ရသတဏွာက အဲဒီထိေအာင္ စြဲေနေသးတယ္။ အလွဴ႐ွင္ေတြက ဟင္းေတြ အတင္းလာထည့္ေပးၾကတယ္။

စားေနတုန္းမွတ္ရတာ ပိုခက္တယ္။ ျမန္ျမန္ ဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ စားေနက်ဆုိေတာ့ အဲလို ခဏခဏ စားမိတယ္။ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး အမွတ္နဲ႔ စားရတာ အေတာ္ခက္ပါတယ္။

စားၿပီး တစ္နာရီျပည့္ေအာင္ ေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္နာရီျပည့္ေအာင္ ျပန္ထုိင္ႏိုင္တယ္။ ပထမေန႔ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ ဖမ္းရခက္တုန္းပဲ။ ရန္ကုန္က တေနရာကို ခဏခဏ ေရာက္သြားတယ္။ အသံတခ်ိဳ႕ကို ၾကားမိတယ္။

အျပန္က် SSC မွာ shopping ၾကေသးတယ္။ ဘာမွေတာ့ ဝယ္မလာျဖစ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူး။ အာ႐ံုအသစ္ေတြကို ထပ္မ႐ွာသင့္တာ။

အဲဒီေန႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္ေတာ့မွ သတိထားမိတယ္။ မေန႔က သီခ်င္းနားေထာင္လုိက္ေသးတယ္ ဆုိတာကို...

***
တတိယေန႔

အိပ္ေရးနည္းနည္း ပ်က္ခဲ့တယ္။
မနက္တပိုင္းလံုး အဆင္ေျပေပမယ့္ ေန႔လည္ ထုိင္ေတာ့ အိပ္ငိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ မ်က္လံုးကို တ​ဝက္ဖြင့္ထားမိတယ္။ မွတ္စိတ္ေတြ သိပ္တုိးတက္လာတယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္မိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ခ်င္စိတ္ ႐ွိေနတယ္။ ကိုယ့္သာသာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ဟာပါလား လို႔ သိလာတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာ ျပန္လွည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အာ႐ံုက လွစ္ခနဲ လြင့္တတ္တယ္။
ေျခလွမ္း ၁ဝ လွမ္းစာ သတိမျပတ္႐ွိေနဖို႔ဟာ မလြယ္ဘူး။
တစ္ေနရာမွာ စူးစိုက္ေနႏိုင္ရင္ က်န္တာေတြက အလိုလို မွိန္သြားတယ္။

အဲဒီေန႔က ေစာၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန႔ ႐ံုးျပန္တက္ဖို႔လည္း ႐ွိေနေတာ့...
ေနာက္ႀကံဳရင္ သြားၾကဖို႔ေတာ့ တိုင္ပင္မိတယ္။

အတူတူထုိင္တဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္က "ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ထဲမွာ ဝင္သက္မဆံုးခင္ ထြက္သက္မဆံုးခင္မွာပဲ ေသသြားႏိုင္တယ္လို႔ ပါေပမဲ့ စႀကႍေလွ်ာက္ေတာ့ ငါ့ေနရာလို႔ စြဲေနတယ္" လို႔ ေျပာတယ္။ ဟုတ္တယ္ တခါတခါ ကိုယ့္အတြက္ အသံုးမဝင္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိရက္နဲ႔ေတာင္ မစြန္႔ႏိုင္တာေတြ ႐ွိေနတယ္။

***
သတိကို အၿမဲ မျပတ္ကပ္လို႔ စိတ္ကို ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ အလုပ္ဟာ လုပ္ဖူးခဲ့သမွ်မွာ အခက္ခဲ အပင္ပန္းဆံုးပဲ။ ထပ္ႀကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္။

***