ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား - Myanmar Books Catalogue

ဒီ post ကို ျပန္တင္မယ္ ဆုိေတာ့ ကိုယ္ အသိဉာဏ္မ႐ွိ ျဖစ္ခဲ့တာကို ႐ွက္မိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အဲဒီလုိ လက္ေတြ႕မက်တဲ့ အေတြးအေခၚ ဝင္သြားရသလဲ မစဉ္းစားတတ္ေအာင္ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဝတၳဳဇာတ္လမ္း နဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကြာျခားမႈကို ကြဲကြဲျပားျပား မသိခဲ့တာ။ သိေအာင္လည္း မစဉ္းစားခဲ့၊ စိတ္မဝင္စားခဲ့တာ။

ေဒါက္တာ မတင္ဝင္းတို႔ ေရးတဲ့ "အို ရာဇကုမာရ္ မင္းသားေလးဟာ ဘယ္လို သိမ္ေမြ႕ ႐ိုက်ိဳးလို႔ ..." ဆုိတာမ်ိဳး၊ "က်န္စစ္သားဟာ ဘယ္လုိ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ အ႐ွင္သခင္ကို သစၥာေစာင့္သိတာ" ဆိုတာမ်ိဳး၊ ၿပီးေတာ့ "ရာမ နဲ႔ လကၡဏ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္မွာ လကၡဏဟာ ဘယ္လုိ" ဆိုတာမ်ိဳး၊ ဒါေတြနဲ႔ အလားတူ အခ်က္အလက္ မွန္ကန္တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္း မဟုတ္ဘဲ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းသက္သက္သာ ျဖစ္တဲ့ ခု "ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ား" လို ဟာေတြဖတ္ၿပီး ဖတ္ေကာင္း႐ံုနဲ႔ ေက်နပ္ေနတာလည္း ပါတယ္။

တကယ္လည္း အဲလို အေရးအသားေတြဟာ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းကို ဇာတ္လမ္းလိုသာ ေရးတာျဖစ္လုိ႔၊ ဇာတ္လမ္းအေနနဲ႔ အေရးအသားေကာင္း ဖတ္ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သမိုင္းအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဘာမွ ခုိင္မာေျချမစ္မႈ မ႐ွိဘူး။ သမိုင္းတန္ဖိုးနဲ႔ ယွဉ္တြက္လို႔ မရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ျဖစ္တယ္။

***
အဲဒီ စာအုပ္ကိုလည္း ေက်ာင္းၿပီးကာနီး ေမွာ္ဘီေက်ာင္း EC Major ရဲ႕ library ကပဲ ငွားဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္က English ဘာသာနဲ႔ ေရးၿပီး ဆရာေသာ္တာေဆြက ဘာသာျပန္ခဲ့တာပါ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔လဲ စိတ္ထဲမွာ စြဲထင္ေနတာေလး တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အေနာ္ရထာနဲ႔ က်န္စစ္သားလို႔ ထင္တယ္။

ထားပါေတာ့။ ဘုရင္နဲ႔ တစံုတေယာက္ ရဲ႕ dialogue ေလး (လူေတြရဲ႕ အစြဲေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ၿပီး ေရးထားတာလို႔ ခံစားရပါတယ္) ျမစ္ကမ္းစပ္မွာ ရွည္ေမ်ာတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ ကေလးေတြ အမ်ားအျပားရွိသတဲ့။ အဲဒီ ေဒသက လူေတြက ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ဘုရားရွင္နဲ႔ ေနာက္ပါ သံဃာမ်ား အဲဒီ ျမစ္ကမ္းေရာက္တဲ့ အခိုက္ သပိတ္ေတာ္မ်ား ေရေဆးေၾကာရင္း က်န္ခဲ့တဲ့ ဆြမ္းဆန္ေတြက ၾကာလာေတာ့ ေက်ာက္ျဖစ္သြားတာလို႔ ယံုၾကည္ၾကတယ္ ဆိုတာပါ။
ဒီေတာ့ ဘုရင္က ေျပာပါတယ္။ "ေမာင္မင္းရယ္ ငါ ကိုယ္ေတာ္လဲ ဘုရင္ ဆိုတဲ့ စည္းစိမ္ထက္ ေဟာဒီ ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဆြမ္းဆန္ေတာ္ေတြလို႔ ယံုၾကည္စြဲမွတ္ၿပီး ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားေနရတဲ့ လူသာ ျဖစ္ခ်င္စမ္းပါဘိ" တဲ့။ (စာသားမ်ား အတိအက် မဟုတ္ပါ)
ဒါနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး စဉ္းစားမိတာ တစ္ခုေျပာရရင္ သုေတသန သမားမ်ား၊ အမွန္စင္စစ္ကိုသာ လိုလားသူမ်ားနဲ႔ ထသတ္ ရခ်င္ သတ္ရႏိုင္ပါတယ္။
ခုေနာက္ပိုင္း က်န္စစ္သား ေကာင္းတာ မေကာင္းတာ ဘာညာ ဘာညာ ျငင္းၿပီး အဲဒီ က်န္စစ္မင္း မေကာင္းတာကို မေကာင္းပါဘူးလို႔ အမွန္တရားႀကီး ဘြားကနဲ သိလိုက္ရၿပီ ထားပါေတာ့။ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ ျပင္လိုက္ရၿပီ ထားပါေတာ့။ ဒီေန႔ေခတ္ကို ဘာမ်ား ေကာင္းက်ိဳးေတြ ရရွိေစႏိုင္မလဲ လို႔ စဉ္းစားမိပါတယ္။ (ကိုယ့္ ဉာဏ္ႏွင့္ မမီေလာက္၍လည္း ေသခ်ာ မစဉ္းစားႏိုင္တာ ျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းပါသည္။ အက်ိဳးရွိႏိုင္သည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့လည္း ဆက္လက္ေဖာ္ထုတ္ သုေတသနျပဳသင့္ပါသည္)
အမွန္ကို သိလို႕ အက်ိဳးမမ်ားႏိုင္သည့္ အတူတူ (မွန္ မမွန္ မေသခ်ာသည့္ အတူတူ) သမိုင္းဟာ ဒီလိုေလးလို႕သာ ယံုၾကည္သြားတာေကာင္းမယ္ ထင္မိပါတယ္။ ဟင္ ဒီမင္းက ဒီလိုႀကီးတဲ့ လို႔ ေျပာင္းၿပီး ယံုရမွာ ခက္လွပါသည္။ (တဦးတည္း အေတြးမွ်သာ) ကိုယ္တုိင္ကိုက လက္ေတြ႕မက် စိတ္ကူးသာ ယဉ္ခ်င္သူမို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
အမွန္ကို အမွန္ အတိုင္း စကတည္းက သိခဲ့ရင္လည္း ေကာင္းသား။ မျပင္ႏိုင္သည့္ အတူတူ ျပင္လည္း ထူးၿပီး အက်ိဳးမမ်ားႏိုင္ဘူး ဆိုရင္ ဒီတိုင္းသာ ထားလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

(ဒီ post ကို 24th Jan 2009 မွာ Myanmar Books Catalogue ရဲ႕ ဒီေနရာ မွာ ေရးခဲ့တယ္။)
***
တကယ္ေတာ့ သမိုင္းဆုိတာ နားေထာင္ေကာင္း႐ံု ေရးရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ သမိုင္းေၾကာင္းကို အခ်က္အလက္ မွန္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ လတ္တေလာ အက်ိဳး႐ွိ၊ မ႐ွိကို တိမ္တိမ္ေလး စဉ္းစားလုိက္လို႔လည္း မရဘူး။
မွားတာကို မွားတဲ့အတိုင္း၊ မေကာင္းတာကို မေကာင္းတဲ့အတိုင္း လက္ခံႏိုင္စြမ္းဟာ လုိကို လိုတယ္။ က်န္စစ္သား ေကာင္းတယ္လို႔ တေလွ်ာက္လံုး သင္လာခဲ့ရတာဟာ မွားတယ္ ဆုိရင္ မွားတယ္လုိ႔ အမွန္တိုင္း သိခ်င္တယ္။ က်န္စစ္သား မေကာင္းရင္လည္း မေကာင္းတဲ့အတိုင္းပဲ သိခ်င္တယ္။ ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အတိုင္းပဲ သိခ်င္တယ္။
သမိုင္းဟာ အမွန္ျဖစ္ဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္တယ္။
***