ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၁၂) - အဆံုး

24th Feb 2010

တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တယ္။
ဒီတေခါက္ျပန္တာမွာ ခရီးထြက္မသြားခင္တည္းက တစ္ေယာက္တည္းပဲ ၄/၅ ခါ မက ဟိုဟိုဒီဒီ သြားခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနီးမွာ႐ွိေနတာဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ အေဝးေရာက္ေနတာဆုိတဲ့ အသိ မတူဘူး။

***
ဝက္သားတုတ္ထိုး :D


တစ္ခါတည္းပါ...

ျမန္မာျပည္ေရာက္ရဲ႕သားနဲ႔မွ တခါေလးေတာင္ မစားရရင္ ကိုယ္ေတာ့ ေသမွာပဲ။

ညေနဘက္မွာ အလံုက အမ်ိဳးေတြဆီ သြားတယ္။
ကိုယ့္ဦးေလး ဝမ္းကြဲမိသားစုက ကေလးေတြ ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ လာေန။
ေဆးလာျပတဲ့ ကိုယ့္အဘိုးေလး၊ အဘြားေလးကို သြားေတြ႕တာ...

ငယ္ငယ္တုန္းကလို႔ အစခ်ီၿပီး ေျပာေတာ့ စိတ္က အတိတ္ကို ျပန္ေျပးတယ္။

အဘြားေတြ ရင္ခြင္ထဲ ျပန္ဝင္လုိ႔ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္ေတြ နားေထာင္ခ်င္ေသးေပမဲ့လည္း ေနပါေစေတာ့... သူငယ္တန္းကစၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေနရဦးမယ္။
ဘာကိုမွ ဆုတ္ကိုင္မထားခ်င္ပါဘူး။ လက္ေညာင္းလို႔ ဆိုတာလိုျဖစ္ေနၿပီ။

***
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈး


၁ဝ တန္းေလာက္အထိေတာ့ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ေဈးလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါလား...


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးက ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သိပ္ေရာက္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ ေဈး မဟုတ္ဘူး။


စင္ကာပူ႐ံုးက လူေတြအတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္ဖို႔ သြားတာပါ။ Jade key chain ဝယ္ေတာ့ လုပ္ေပးတာကို ေစာင့္ဝယ္ျဖစ္တယ္။ ခဏထိုင္ေနရင္း ဆုိင္နီးနားခ်င္းေတြ စကားေျပာၾကတာ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။

"သမီး ဒီႏွစ္ ဘယ္အခန္းရလဲ"
"A ခန္း မရဘူး"
"ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္။ သူ႕ထက္ လပတ္ေတြမွာ အမွတ္နည္းတဲ့ ကေလးေတြက A ရၾကလို႔... ဒါနဲ႔ သမီးကို ေျပာရတယ္။ သမီးေရ မာမီ သမီးတို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ရင္ တခ်က္ပဲ။ ေက်ာင္းတုန္းက ကိုယ့္ထက္ အငယ္တန္းကေလ။ ကိုယ္က သူ႕စီနီယာ။ ဒါေပမဲ့ မာမီ ဒါမ်ိဳးကို အရမ္း႐ွက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူးလို႔။"

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ အဲလို အေရးကိစၥေတြနဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ တံု႔ျပန္စီမံပံုကို စိတ္ဝင္စားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာစဉ္းစားၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလုပ္မဟုတ္တာ အေရးမပါတာေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတာပဲ။ လြယ္တာကို မခက္ ခက္ေအာင္ လုပ္ေနၾကရတယ္။ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္။

စိတ္ကုန္...





ဒီတခါေတာ့ ဘယ္သူ႕မွ hate လို႔ မရဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာပဲ hate တယ္။
တေယာက္တည္း သြားခဲ့ရေတာ့ ဘယ္နား ဘာ႐ွိမွန္းလဲ မသိဘူး။ သိလဲ မသြားခ်င္ဘူး။
ဗိုက္ျပည့္ၿပီးေရာပဲ စားရေတာ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ Beauty Saloon ကို တခါ ထပ္သြားတယ္။ တာေမြဘက္မွာ။ အဲဒါလည္း ႐ံုးက အစ္မေတြ သြားေနက်ဆိုင္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးေတြနဲ႔ အစားအေသာက္ကိစၥေတြဆို သူမ်ားေနာက္ပဲ လိုက္တယ္။ ဘယ္သူ႔ေနာက္ပဲ လိုက္လိုက္ သိပ္ျပႆနာ မ႐ွိလွဘူး။ ဘာမွ ဇီဇာမေၾကာင္တတ္လို႔။

ေအာင္ဆန္းကြင္းေဘးက ျဖတ္သြားတုန္း တခုခုကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္တယ္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အာ႐ံုက ပ်ံ႕လြင့္ေနသလဲဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဘာကို သတိရလိုက္တာလဲဆိုတာ သတိမရေတာ့ဘူး။ ခုျပန္စဉ္းစားလဲ မသိေတာ့ဘူး။

***
ေ႐ႊတိဂံု


ဆံပင္ကိစၥၿပီးေတာ့ ညေန ဆရာဝန္ျပဖို႔႐ွိတယ္။
အဲဒီသြားဖို႔ကလည္း ေစာေနေသးေတာ့ ဘုရားကို ေရာက္တယ္။


ဆြမ္းဆန္စိမ္းအတြက္ ေငြလွဴခဲ့တယ္။
ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္ကို လွဴတာ၊ ဘယ္လိုအလွဴမ်ိဳးကို ျပဳတာေတြက ဘယ္လိုပိုလို႔ အက်ိဳး႐ွိတယ္ဆိုတာေတြ ဘယ္လိုဖတ္ခဲ့ဖူးလဲပဲ ေ႐ႊသကၤန္းကပ္ရတာထက္ ဆြမ္းဆန္စိမ္းလို အလွဴမ်ိဳးကို လုပ္ဖို႔ ပိုၿပီး စိတ္အားထက္သန္တယ္။ လွဴၿပီးသြားရင္လည္း စိတ္ထဲမွာ ပိုအားရေနမိတယ္။

ဒီတေခါက္အျပန္ခရီးမွာ ကိုယ္ ေက်ာင္းတုန္းက ကိုင္တဲ့ 992S - scientific calculator ကို မႏၱေလး - ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ တကယ္ကို လိုေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ႏိုင္တာကိုလည္း စိတ္ထဲ သိပ္အားရေနမိတယ္။

တကယ္ေတာ့ အသိ(နားလည္မႈ)နဲ႔ လုပ္ရပ္ဟာ တထပ္တည္းက်ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆိုးအေကာင္း သေဘာတရားေတြသိလည္း မ်က္ေစ့ေ႐ွ႕မွာ သိသိသာသာ အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္ခု (အဲဒီအက်ိဳးဟာ ကိုယ့္အတြက္ ျဖစ္စရာမလိုဘူး) ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ရသြားတာ၊ ရမွာ ေသခ်ာတာကိုပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါဆို ကိုယ္က ႐ုပ္ဝါဒီလား။











1999 မွာ ေလ့လာခဲ့တယ္။ ခုထိ နားလည္တယ္ မထင္ဘူး။


အဲဒီေနရာမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထုိင္ေနရင္း စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တာကို အလိုမက်တဲ့စိတ္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ (တကယ္ေတာ့ တစ္လလံုး ခရီးသြားရမယ့္ အေျခအေန။ ကိုယ္ကလည္း ဒီလပဲ ျပန္လာမယ္ ဆုိေတာ့ ေနာက္အက်ဆံုး ေ႐ႊ႕ေပးထားတာ။ သြားပါ လို႔လည္း ေျပာခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း...)

အရာရာကို ခြင့္လႊတ္ခ်င္လာတယ္။ ဒီ့ထက္ပိုၾကာၾကာေနရင္ ခြင့္မလႊတ္ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတာေတြကို ခြင့္လႊတ္မိသြားမွာစိုးလို႔ ဘုရားေပၚက ျမန္ျမန္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။
အဝိဇၨာေတြ...

***
ေၾကးအိုး


ေ႐ႊဘံုသာလမ္း ေနာက္ေဘးလမ္းက ဘာလမ္းလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီက...

ေသခ်ာ႐ိုက္ခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိဘူး။
အဲဒီတုန္းမွာ ဖုန္းလာတယ္။

***
ေဆးခန္း


တစ္ေယာက္တည္း.....
ေဒါက္တာ့ကို နက္ဖန္ျပန္ရေတာ့မွာ ေျပာေတာ့ ေဆးဆက္ေသာက္ပါ ေျပာတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေဆးေတြအေၾကာင္း႐ွင္းျပေနေသးတယ္။

ေျပာတယ္မို႔လား စကားကို သူလိုလားမွ ေျပာမယ့္ပံုစံလို႔...
soothing effect တို႔၊ burning effect တို႔၊ ဘယ္ေဆးကေတာ့ ဘယ္လိုတို႔...
chemical term ေတြ၊ medical term ေတြ ကိုယ္ဘာသိမွာလဲ။ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့နဲ႔ လိုက္လုပ္လာတာ။ ေဒါက္တာကလဲ ဆရာဈာန္ဝင္သြားလား မသိဘူး။ စာ႐ွင္းသလို ႐ွင္းေနတယ္။ ကိုယ္လဲ စာသင္ရသလိုပဲ ဘာမွန္းမသိတာေတြကို ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔... (ေက်ာင္းတုန္းကအတိုင္းပဲ။ အက်င့္က)

ခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ ေဆးတစ္လစာ ဝယ္ၿပီး ျပန္လာတယ္။

***


ေဆးခန္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ အိမ္လာေစာင့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔သာ လာမေစာင့္ရင္ လံုးဝ ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ အျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေဘးဆိုင္ ထိုင္ျပန္တယ္။ ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ မီးမွိန္မိွန္နဲ႔... စကားေတြ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ေျပာျဖစ္တယ္။

ေက်ာင္းတုန္းကလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက စိတ္ႏွလံုးကို ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲလူေတြ ဘာကြာလဲေမးရင္ေတာ့ သိခ်င္ရင္ ေက်ာင္းၿပီးၾကည့္လိုက္လုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္။

ဒါ ဝိုင္းက်ဴ႐ွင္နဲ႔ တြဲမိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ...
တျခားတအုပ္စုကိုေတာ့ လံုးဝမွ မေတြ႕ခဲ့ရေတာ့တာ။ တကယ္ပဲ ကိုယ္ဟာ ႏွမ္းျဖဴးတတ္သူပါ။

အဲဒီထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ရင္ထဲကစကား ေျပာခဲ့တယ္။
"ငါ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာရတာ ေပ်ာ္လွတယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဝမ္းနည္းတယ္"

***
ဘိန္းမုန္႔

ဒီက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လွ်ာ႐ွည္ခြာ႐ွည္နဲ႔ စားခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ လွမ္းမွာလို႔... ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ တကူးတကနဲ႔ ဘိန္းမုန္႔ေတြမွာၿပီး ပလပ္စတစ္ထမင္းဗူးနဲ႔ အျပည့္ ၃ ဗူး ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကီလိုမပုိဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ဓါတ္ပံုေတာ့ မ႐ိုက္လိုက္ရဘူး။

***
26th Feb 2010

ေလယာဉ္ေပၚမတက္ခင္ ကိုယ့္ကို တိုက္႐ိုက္ အလုပ္ခန္႔ခဲ့တဲ့၊ ကိုယ္နဲ႔ မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ႐ံုးက ကိုယ့္ဒါ႐ိုက္တာဆီကို ဖုန္းေခၚတယ္။ မေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ အေတာ္ စကားေျပာလိုက္ရပါတယ္။

***
ၿပီးေတာ့... ဖံုးနံပါတ္တစ္ခုကို ထပ္ေခၚတယ္။ မရဘူး။
ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေခၚတယ္။ မရဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ကဒ္ ေျပာင္းထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒါ မွားသြားတယ္ လို႔ ဒီျပန္ေရာက္ၿပီးမွ သိတယ္။ ကိုယ္ေခၚလုိ႔ မရေပမဲ့ သူေခၚေနႏိုင္ေသးတာ မေတြးမိလိုက္ဘူး။ တခါတခါ ဘာမဟုတ္တာေလးကို အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ မေတြးႏိုင္တာ အေတာ္ အ့ံၾသဖို႔ေကာင္းတယ္။


ေနရစ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္...

***
မေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြ

1) ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ (ဘယ္သူ႕အိမ္မွ မေရာက္ျဖစ္ဘူး)
လာေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေမက်န္းမာေရး မေကာင္းတာ သိရက္နဲ႔ကို မေရာက္ခဲ့ႏိုင္ဘူး။
2) အီးစီ ဌာနမႉးဆီ
3) စိမ္းလန္းစိုေျပက zephyr
4) MES (သက္တမ္းသြားတို႔ဖို႔ ႐ွိတာကို မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး)
5) Baldwin Library
6) ပခုကၠဴ

***
Nothingness





ဒီေရေမႊး ျမင္တုိင္း ကိုဘ ကို စိတ္နာလြန္းလို႔။


ညဘက္ႀကီး ျပန္ေရာက္တယ္။ ေစာေစာထဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မဝင္စားလို႔ မနက္ေလယာဉ္မစီးဘူး။

ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းက
"အဆင္ေျပခဲ့ရဲ႕လား"
ဘယ္သူေတြနဲ႔လဲ။ ဘာကိစၥလဲ။ ဘာအတြက္လဲ။
ျပန္မေမးပါဘူး။ ျပန္လည္း မေျဖဘူး။

Polar မွာ ထိုင္စားၿပီးမွ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ၁၁ နာရီေလာက္ ႐ွိေနပါၿပီ။

***
Poor Fish

"ျပင္ဦးလြင္မွာ ျမနႏၵာႏွင့္ သားႏွင့္ အနားယူၿပီး နႏၵာအလုိက် တစ္ဘဝေနလိုက္သည္မွာ ေပ်ာ္စရာ မွန္ေပမယ့္ ခြင့္ရသည့္ လကုန္၍ ေဆး႐ံု႐ွိရာ၊ အလုပ္ခြင္႐ွိရာ ျပန္ရမည္ဆိုေတာ့ ကိုကိုသည္ လက္မ်ား တုန္ရီေအာင္ ဝမ္းသာသည္။ အားလပ္ပ်င္းရိေနေသာ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ အလုပ္လုပ္ခ်င္ျခင္းျဖင့္ ယားလွၿပီ။

သူ႕ဘဝမွာ ႏွာေခါင္းယဉ္၍ ေမႊးသည္ဟုပင္ ထင္ေသာ ေဆး႐ံုက ပိုးမႊားကင္းစင္ေသာ အနံ႔တို႔ကို ေမႊးေယာင္လာသည္။ ဘာမွ စဉ္းစားေတြးေတာေနခ်ိန္ မရေအာင္ တဒဂၤမွ ေနာက္တဒဂၤသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ကူးေျပာင္း၍ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားစြာ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ခြဲစိတ္ခန္းသို႔ သူျပန္ခ်င္ၿပီ။"

(ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ - ၾကည္ေအး)

Feb 27 နဲ႔ 28 အလုပ္ျပန္ဝင္ဖို႔ ေစာင့္ေနခ်ိန္ အထက္က စာသားေတြ ျပန္ဖတ္မိေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ သနားလိုက္တာ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေနႏိုင္႐ံု၊ ပိုက္ဆံ႐ွာႏိုင္႐ံုနဲ႔ပဲ ကိုယ္လိုမလုပ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြကို သနားဖို႔အေၾကာင္း ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မလံုေလာက္ေသးဘူး။

ႏိုင္ငံျခား မထြက္ခင္ ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္း သႀကၤန္ပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္တဲ့အခါ ၂ ပတ္ေက်ာ္ ၃ပတ္ေလာက္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ လုပ္ငန္းခြင္႐ွိတဲ့ေနရာ၊ သင္တန္းေတြနဲ႔ ေလ့လာစရာေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာကို တကယ္ကို စိတ္ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ ျပန္ခ်င္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

***
1st Mar 2010


အလုပ္ထဲ ျပန္ေရာက္တယ္။
လူေတြ အသံေတြ ကိန္းဂဏန္းနဲ႔ အတိုင္းအတာေတြ schedule ေတြ...
ကန္တင္းနဲ႔ စားေသာက္စရာ...
ေန႔ရက္ေတြနဲ႔
ျပန္လည္ရမယ့္ သံသရာ...

ေန႔လည္စာ စားၿပီးေတာ့ ေမေမ့ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ရင္း ကိုယ္ ဝမ္းနည္းလာတယ္။

***
1st March မွာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီ။ ညက် ဖုန္းေျပာျဖစ္တယ္။
"ဒီမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း" လို႔။






လူေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေပမယ့္ ကိုယ္ တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။

***
တြက္ေရးခက္တဲ့ ပုစၦာ
ခုခ်ိန္ထိလည္း အေျဖမထြက္ဘူး။

***
(ဒီတပိုင္း ေရးရတာ စိတ္မပါဘူး။)

***