မီ - Myanmar Books Catalogue

အဲဒီ စာအုပ္ကေတာ့ ကိုယ့္မွာ ကိုယ္ပိုင္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးကာစ အလုပ္မဝင္ခင္မွာ ဖတ္ခဲ့ရတာ။ ၾကည္ေအးစာေတြကိုေတာ့ စြဲလမ္းႏွစ္သက္မိပါတယ္။(အျပင္ကလူ ကလြဲရင္။ အဲဒီ အျပင္ကလူ ကို ခံစားလို႔ မရဘူး)
(Camus ရဲ႕ The Outsider လို စာမ်ိဳးလည္း မႀကိဳက္ခဲ့ဘူးကိုး)
မီ ကေတာ့ တအုပ္လံုး စာလံုးေတြ အားလံုးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ျပန္ ျပန္ ဖတ္ခ်င္ေသာ္လည္း အဲဒီလို ဖတ္ရမွာကို ေၾကာက္ ေၾကာက္ေနမိတဲ့ ဝတၳဳလဲ ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ (ေၾကာက္ ေၾကာက္ေနမိတယ္ ဆုိေပမယ့္ ျပန္ ျပန္ဖတ္မိတာပါပဲ)
ပထမဆံုး တစ္ေခါက္ ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ လူက ေမာၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ မီ က ပူးဝင္ၿပီးေတာ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္တိုင္လဲ စိတ္က နည္းနည္း depress ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္...မိုးတြင္းႀကီး မိုးေတြ ေစြၿပီး ရြာေနတဲ့ အခ်ိန္။ (မိုးရာသီက ကိုယ့္စိတ္အာ႐ံုအေပၚမွာ လႊမ္းမိုးႏိုင္တာေတာ့ အမွန္ပဲ)။ ၿပီးေတာ့ ေဘးနားမွာ ဘယ္သူမွ ႐ွိမေနဘူး လို႔ ခံစားေနမိတဲ့ အခ်ိန္...

ခု review သေဘာေရးတာေတာင္ အဲဒီ စာအုပ္ဖတ္မိတဲ့ feeling နည္းနည္း ျပန္ရေနေသးတယ္။ ဒီစာအုပ္မွာေတာ့ စြဲက်န္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခု ေျပာဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ့ တအုပ္လံုးကို စြဲေနခဲ့မိလို႔ပါ။

ေနာက္တခုက စာေရးသူနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ပါ။ ၾကည္ေအးဟာ သိပ္ကို pioneer ျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ္ေတာ့ ထင္မိပါတယ္။ ၁၉၄ဝ ေက်ာ္ ၁၉၅ဝ ပတ္ဝန္းက်င္ တဝိုက္က အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ေရးတဲ့စာ ဆိုၿပီးေတာ့လဲ တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ အဲဒီ မီ ဖတ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ၾကည္ေအး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဖတ္ၿပီး ရင္းႏွီးေနပါၿပီ။ သူ႕စာေတြ ဖတ္ၿပီးတိုင္းလဲ အဲလိုပဲ အၿမဲ အ့ံၾသရတတ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး မီ ဆံုးကာနီး အေရးအသားနဲ႕ အမည္တစ္ခုကို မီ ေရရြတ္သြားပံုေရးထားတာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေတြ ဆြဲခါလႈပ္ယမ္းပစ္တာ ခံလိုက္ရသလိုပဲ။ ဒီနာမည္က မီ့ခ်စ္သူ ခင္ပြန္း (ဦးေသာ္ေဆြ) ေတာင္ မသိတဲ့ နာမည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒါေတြ ဘာမွလဲ အေရးမႀကီးေတာ့ဘူးေလ။

"ေနာင္ဘဝမွာ မီ ျပန္မျဖစ္ရေအာင္သာ ေမာင္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါရဲ႕" ဆိုၿပီး ဇာတ္သိမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေတာ့ ေခြက်သြားတာပဲ။ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာထိ အဲဒီ feeling က စြဲၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေသးတာ။
(Update : မစြဲခ်င္ဘဲ စြဲက်န္ေနရစ္ခဲ့ရတဲ့ feeling မ်ိဳးဆုိရင္ ပိုၿပီး မွန္လိမ့္မယ္။)

မီ ကို ဖတ္ရင္း သတိရမိတဲ့ ဝတၳဳကေတာ့ ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕ ေမ ပါပဲ။
ၾကည္ေအးဟာ မီ ကို ႏိုင္ငံျခား ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္က အနည္းငယ္ မွီးခဲ့တယ္ လို႔ ဒဂုန္တာရာရဲ႕ အမွာ မွာ ဖတ္ရပါတယ္။

***
25th January 2009 တုန္းက ဒီစာအုပ္အေၾကာင္းကို Myanmar Books Catalogue ရဲ႕ ဒီေနရာမွာ ေရးခဲ့တယ္။ (အဲဒီတုန္းက စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းေရးတာမွာ အရမ္းကာေရာ အေပၚယံ႐ွပ္ၿပီး ေရးခဲ့မိသလိုပဲ။)

"ေနာင္ဘဝမွာ မီ ျပန္မျဖစ္ရေအာင္သာ ေမာင္ ဆုေတာင္းလိုက္ပါရဲ႕" လို႔ ဝတၳဳမွာ ဆုိေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ ျပန္ဖတ္တိုင္း ဖတ္တိုင္းမွာ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ မီ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။

ဦးေသာ္ေဆြနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး မီ က ဒီအခ်ိန္ဟာ သူ႕ရဲ႕ အေပ်ာ္႐ႊင္ဆံုးအခ်ိန္၊ အထြတ္အထိပ္အခ်ိန္မို႔ ဒီအခ်ိန္မွာ သူေသသြားရင္ေတာ့ ဘဝကို အႏိုင္နဲ႔ ပိုင္းလိုက္ရသလို ေနမွာပဲလို႔ ေျပာတဲ့ ဒႆနကို ႀကိဳက္မိတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္ကေတာ့ ေသြးေၾကာင္သူ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘဝမွာေနေပ်ာ္တယ္ ထင္မိတဲ့ အခိုက္မွာ ေသ ခ်င္ ရဲ ဖို႔ မေျပာနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို သတိေတာင္မွ မရတတ္ဘူး။

လကို ေၾကာက္တယ္ လို႔ မီ ေျပာတဲ့စကား...
ၾကယ္ေတြကလည္း သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစ့မွိတ္ျပေနသလိုပဲ လို႔ မီ ေျပာတဲ့စကား...
အဲဒီစကားလံုးေတြက စာနည္းနည္းကေလးနဲ႔ အထီးတည္းျဖစ္လာခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္႐ွိေစတယ္ လို႔ ခံစားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အထီးတည္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ မွတ္ယူေနမိတဲ့ အခ်ိန္မွာျဖစ္ေတာ့ ပိုလို႔ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

***
သူ႕ ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းကို မ်ိဳးစံုေျပာၿပီး အသိရခက္တဲ့၊ ေလာကအလယ္မွာ အထီးတည္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမဆိုးေလး။

မီ လူသတ္ခဲ့တဲ့ ေသနတ္ သက္ေသခံပစၥည္းကို ဦးေသာ္ေဆြ ေရထဲ လႊင့္ပစ္ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ ထိန္းခ်ဳပ္ေဆာက္တည္ရာခက္ၿပီး ငိုတဲ့ အခန္း။

ဦးေသာ္ေဆြနဲ႔ အဆက္ျပတ္ၿပီး၊ တခါ မီ တက္ေနတဲ့ ေဆး႐ံုမွာ လာေတြ႕လို႔ ျပန္ဆံုတဲ့အခိုက္ ခ်စ္သူေျပာတဲ့ မယံုသကၤာစကားတစ္ခြန္းမွာ စိတ္ထိခိုက္တဲ့ အခန္း။ (အလံုးစံုကိုေတာ့ ကိုယ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး)

ကိုယ္ေတာ့ မီ ဆိုတာကို အဲဒီ ႏွစ္ခန္းမွာပဲ ေသခ်ာ ေတြ႕ခဲ့တယ္ (လို႔ ထင္တယ္)။

***
ၿပီးေတာ့ အေရးအသားပိုင္းမွာ ထူးျခားတယ္ ျမင္မိတာ တစ္ပုဒ္လံုး ဦးေသာ္ေဆြ ေနရာက ေရးလာေပမယ့္ စာဖတ္သူအာ႐ံုထဲမွာ မီ ကိုသာ တခ်ိန္လံုး ခံစားမိေစတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဇာတ္လမ္း နဲ႔ ဇာတ္ေကာင္အေၾကာင္းမွာ ဘာကိုမွ အထူးတလည္ တ႐ွည္တလ်ား ေရးထားတာ မ႐ွိဘဲ တို႔ထိ႐ံုနဲ႔ ႏွလံုးသားကို ဆုတ္ညႇစ္သြားႏိုင္တယ္ လို႔ ခံစားရတယ္။

***
ၾကည္ေအး ရဲ႕ လက္ရာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ သူ႕ဝတၳဳတိုစာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝင္လာတဲ့ အေတြးတစ္ခု ႐ွိတယ္။ ဝတၳဳတိုေတြကို ႏွစ္အလိုက္ စီၿပီး ထားေတာ့ ကိုယ္ကလည္း စာဖတ္ရင္ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္းက စလို႔ ဖတ္ခ်င္တယ္။ ဝတၳဳတိုလိုမ်ိဳးကို အဲဒီလို စဉ္ေပးထားရင္ေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာမ႐ွိၿပီပဲ။

ဖတ္တဲ့အခါမွာ စာအုပ္ေ႐ွ႕မွာပါတဲ့ ၾကည္ေအးရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိအက်ဉ္းက ႏွစ္ကာလေတြနဲ႔ ယွဉ္လုိ႔ ဖတ္မိတယ္။ (အဲဒါ လိုတာထက္ ပိုၿပီး စပ္စုတယ္လို႔ ေခၚတယ္)။ အဲဒီမွာ တစ္ခု သြားေတြ႕တာ ဆရာမႀကီးဟာ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ ခပ္ငယ္ငယ္ဘဝမွာ ေရးတဲ့ ပံုစံနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္မွာ ေရးတဲ့ ပံုစံ ကြာ႐ံုသာမက၊ အဲဒီဝတၳဳေတြကေန စာဖတ္သူကို ေပးတဲ့ ခံစားမႈကပါ အေတာ္ ကြာျခားတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

(Update (Sat May 8 2009 11:57 PM) : ပထမပိုင္းေတြမွာ ေလာကထဲက မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြေနရာကေန စိတ္ခံစားမႈေတြနဲ႔ အမ်ားဆံုးေရးခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ ေလာကအျပင္ကို ခဏထြက္ရပ္ၿပီး ၾကည့္ထားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ေနရာကေန အေတြးအျမင္ေတြနဲ႔ ေရးခဲ့တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္)

ဝတၳဳ႐ွည္ေတြမွာပါ အဲဒီလို သက္ေရာက္မႈမ်ိဳး ႐ွိတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။
ဥပမာ - အေစာပိုင္းလက္ရာ ႏြမ္းလ်အိမ္ျပန္ နဲ႔ မီေနာက္ပိုင္းလက္ရာ - ေမာင္ ကိုကို ႏွင့္ ျမနႏၵာ

ပထမ ၂ ပုဒ္ကို မလူးသာ မလြန္႔သာ ခံစားၿပီး ဖတ္ခဲ့ရေပမယ့္၊ ေမာင္ ကိုကို နဲ႔ ျမနႏၵာ က်ေတာ့ လြင့္ေမ်ာေ႐ြ႕လ်ားၿပီး ခံစားခဲ့ရသလိုပဲ။

သူ႕ဘဝရဲ႕ အခ်စ္က ဆရာမႀကီးရဲ႕ စိတ္အာ႐ံုေတြကို အေတာ္ပဲ ေျပာင္းလဲေစႏိုင္ခဲ့သလား ဆိုတာ ဆက္ၿပီး စဉ္းစားမိေစပါတယ္။ (အဲဒါလည္း လိုတာထက္ ပိုၿပီး စပ္စုတယ္လို႔ ေခၚတယ္)

ကိုယ္ႏွစ္သက္စြဲလမ္းတဲ့ စာေရးသူေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းကို တနံတလ်ား သိခ်င္တတ္ပါတယ္။
ၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးေငြ႕စတမ္း စၿမံဳ႕ျပန္လို႔ ေနခ်င္တယ္။ သူတို႔ေရးတဲ့ စာေတြကို ဖတ္တိုင္း သူတို႔ စိတ္ကြန္႔ျမဴးရာ ရင္းျမစ္ကို သိခ်င္တတ္တယ္။

***
မစြဲခ်င္ဘဲ စြဲက်န္ေနရစ္ခဲ့ရတဲ့ feeling မ်ိဳးနဲ႔ စာအုပ္မို႔ ဒီတေခါက္ အိမ္ျပန္ေတာ့ အဲဒီ မီ ကို ယူခ်င္ရဲ႕သားနဲ႔ ခ်န္ထားပစ္ခဲ့တယ္။

***