အေပါင္း၊ အႏုတ္ နဲ႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း

ေက်ာင္းၿပီးခါနီး၊ ေက်ာင္းၿပီးကာစ အခ်ိန္ေတြမွာ လုပ္ငန္းနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ေတြအေၾကာင္း ဖတ္ျဖစ္လာပါတယ္။

ဖတ္ခဲ့ရတာေတြ တခ်ိဳ႕လည္း ေမ့ကုန္ပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕သေဘာတရားေတြက် ေမ့သြားတယ္ ထင္ေပမယ့္ တကယ္က မသိစိတ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့ၿပီး၊ ဆက္ apply လုပ္ေနမိတယ္။ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြက် ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘဲ အၿမဲသတိရေနတတ္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် apply လုပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ႐ွိခ်င္မွ ႐ွိမယ္။ ႐ွိလည္း လုပ္ႏိုင္ခ်င္မွ လုပ္ႏိုင္မယ္။

အၿမဲသတိရေနမိတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခု စိတ္ထဲမွာ ႐ွိေနတယ္။
အဲဒါဟာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ဖတ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္တယ္။ source ေတြ သိပ္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ "အခြင့္အလမ္း" ဂ်ာနယ္ ျဖစ္မယ္။ ေနာက္ 2004 ပတ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္မယ္။ ေရးသူက ဓန မွာလား၊ ျမန္မာ့ဓန မွာလား "စြန္႔ဦးတီထြင္" ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့တဲ့ ဦးရဲျမင့္ (ရဲျမင့္ - စြန္႔ဦးတီထြင္) ပါ။

လုပ္ငန္းခြင္ေတြရဲ႕သေဘာ နဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲက လူမႈဆက္ဆံေရးေတြအေၾကာင္းပါ။
ျမန္မာျပည္မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ဟိုကုမၸဏီကေန ဒီကူး၊ ဒီကေန ဟိုကူး ျဖစ္ၾကတာေတြနဲ႔ ပတ္သတ္ပါတယ္။

ဘာမွမသိနားမလည္ေသးတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ခန္႔လိုက္တယ္၊ ကိုယ့္ကုမၸဏီက အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး သင္ေပးလိုက္တယ္၊ အဲဒီေနာက္ တတ္သြားလို႔ အားကိုးရမယ္မွ မႀကံေသးဘူး၊ ပိုရတဲ့ ေနာက္အလုပ္တစ္ခုကို ေျပာင္းသြားေရာဆုိတာကို ဘယ္လုပ္ငန္း႐ွင္မွ လိုလားမယ္မဟုတ္ဘူး။ (ဒါေပမဲ့ အလုပ္လုပ္တဲ့ လူငယ္ေတြ ေနရာက ၾကည့္ေတာ့လည္း ဒါကို အျပစ္ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ျပန္ဘူး။)

ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့တဲ့ အေၾကာင္းက စာေရးသူ ဦးရဲျမင့္ လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီကလား၊ တျခား ပတ္သတ္ရာ ပတ္သတ္ေၾကာင္း ကုမၸဏီကလား လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကားပါ။ သူဟာ သူ႕ကုမၸဏီက ထြက္သြားတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ကို တတ္သြားၿပီးမွ ထြက္သြားတာကိုပဲ လုိလားပါတယ္တဲ့။

သူ႕ကုမၸဏီက သင္ေပးလိုက္ရေပမယ့္၊ တတ္သြားၿပီး ထြက္သြားတဲ့အခါ ကုမၸဏီအတြက္ ဆံုး႐ႈံးတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ အဲဒီလူငယ္ဟာ ဒီအဖြဲ႕အစည္းထဲမွာပဲ ဆက္႐ွိေနတာျဖစ္လုိ႔၊ ဒါကို အႏုတ္လကၡဏာအျဖစ္ သူ မယူဆပါဘူး။ အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာ တတ္တဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ ႐ွိေနတာဟာ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အေပါင္းလကၡဏာျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။ ေနာက္ဆံုး အဲဒီလူငယ္ကေလး ျမန္မာျပည္ထဲမွာ မေနေတာ့ဘဲ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားတယ္ ဆုိရင္ေတာင္၊ ႏိုင္ငံတကာမွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္တဲ့ လူငယ္ေတြ႐ွိတာဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အေပါင္းလကၡဏာပါပဲ တဲ့။

အဲဒါကိုဖတ္ၿပီး ကိုယ္ဟာ အဲဒီထဲက အလုပ္႐ွင္လို လူမ်ိဳးနဲ႔ သိပ္ကို ႀကံဳခ်င္ခဲ့တယ္။
ကံေကာင္းေထာက္မ, ေတာ့ ႀကံဳရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးနဲ႔ အၾကာဆံုးလုပ္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္က အလုပ္ဟာ အဲလို လူႀကီးမ်ိဳးေတြ ႐ွိတဲ့ ေနရာပါပဲ။ ကိုယ္သိစရာ တတ္စရာေတြ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေတြ၊ လုပ္ပံုကိုင္နည္းေတြ အမ်ားႀကီး သိေစတတ္ေစခဲ့တဲ့ ေနရာပါ။ သူတို႔ေပးသေလာက္ ကိုယ္ မယူႏိုင္ခဲ့တာကေတာ့ တပိုင္းေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ေလယာဉ္ခသီးသန္႔ ေပးလိုက္တဲ့ ေနရာလည္းျဖစ္တယ္။

ထားပါေတာ့... ဒီသေဘာထားဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ စြဲက်န္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲက တစ္ခုပါပဲ။

ကိုယ္ စာဖတ္တာကို ဝါသနာပါတယ္လို႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လူေတြအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားတာပါ။ အဘယ္သို႔ေသာ ကိစၥကို ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လုိ ဘယ္ပံု တုန္႔ျပန္ စီမံၾကသလဲ ဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းအသားေပး ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေနတာေတြထက္၊ စ႐ိုက္သဘာဝကို ပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဖာ္တဲ့ စာမ်ိဳးကို ပိုသေဘာက်မိတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အလုပ္ မဝင္ခင္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း သေဘာတရား ဘာ ညာေတြထက္၊ လုပ္ငန္းခြင္ ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္းေတြ ပိုဖတ္မိခဲ့တာပါပဲ။

ကိုယ္ဟာ ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာေတြနဲ႔ တြက္ရင္ ဒီ့ထက္မက ရင့္က်က္သင့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာဖတ္သေလာက္ ရင့္က်က္တဲ့သူေတာ့ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။ လူခ်င္းတူရင္ ကိုယ့္ေလာက္ စာမဖတ္ခဲ့သူထက္ လူ႕သေဘာေတြကို ကိုယ္ ပိုလို႔ ရိပ္မိခ်င္ ရိပ္မိမယ္။ ရိပ္မိတဲ့အတိုင္း သည္းမခံႏိုင္စရာ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္ေလာက္ မသိတဲ့သူေလာက္မွ ခြင့္လႊတ္တတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားႏိုင္ ျဖစ္ေလ့႐ွိတယ္။ ဒါကလည္း ႐ွင္းပါတယ္။ သူမ်ားစိတ္ကိုသိတာနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္တာဟာ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းကိုး။

ခုေလာေလာဆယ္လည္း online ေပၚမွာ ႀကံဳလာရတဲ့ ကိစၥတခ်ိဳ႕ ႐ွိတယ္။
တခ်ိဳ႕ေတြဟာ တစံုတရာကို ဆန္႔က်င္ဘက္သာ ျပဳေနတာ၊ သူတို႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳေနတဲ့ အရာနဲ႔ သူတို႔ လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ တထပ္တည္း ဆုိတာကို ကိုယ္ အေစာႀကီးကတည္းက နားလည္တယ္။ ဒီလိုပဲ ေ႐ွ႕မွာ ေျဖၾကည့္သူမ်ားေရာ၊ ေဗဒင္ ယၾတာေရာ ေရးခဲ့တာမွာ ဗမာလို ႐ွင္းေအာင္ေရးတာေတာင္ ဆုိလိုရင္း မမိတဲ့ လူေတြ ႐ွိတယ္ ဆိုတာ ႀကံဳၿပီးၿပီ။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘာသာ မၾကည့္ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္လုိ႔ မၾကာခင္ ျဖဳတ္ပစ္မယ္လို႔ ႀကိဳေၾကညာၿပီးမွ ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တဲ့ post ကို print screen ဖမ္းထားတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ အဲဒီလို လူမ်ိဳးဆီမွာ ဘာအာဏာမွမ႐ွိဘဲနဲ႔ေတာင္ ဒီေလာက္ ၿခိမ္းၿခိမ္းေျခာက္ေျခာက္ လုပ္ခ်င္ေနတာ ဆိုတဲ့ point ကို ေထာက္ျပခ်င္မိတယ္။

အဲဒီ blog မွာ တင္ထားတဲ့ ပံုေတြကို ပိုင္႐ွင္နဲ႔ ညႇိၿပီးတင္၊ ကိုယ့္ blog ကို credit ေပးထားတာကို ျဖဳတ္လို႔ ႐ွင္းေအာင္ ေရးပါရက္နဲ႔ အဲဒါ ပံုေတြ မတင္နဲ႔ လို႔ ေျပာတာ၊ သူ႕ဓါတ္ပံုလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဆိုၿပီး လိုရာအဓိပၸါယ္ေကာက္တာေတြကို စတင္ကတည္းက အီးေမးလ္ထဲေရာက္လာတဲ့ post အေဟာင္းကို ျပၿပီး တလြဲေျပာတဲ့သူ၊ တလြဲေတြးတဲ့သူ တသက္လံုး ကၽြန္ခံေၾကး၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ဘာသာ သတ္ေသေၾကး ေလာင္းေၾကးထပ္ရဲလား ေမးခ်င္မိတယ္။

ဒီေနရာမွာ လိုအပ္လို႔ ကိုယ့္အျမင္ကိုေတာ့ ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ comment လာေရးတဲ့ လူကမွ တိုက္႐ိုက္က်လို႔ ေယာက္်ားပီသေသးတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ကိုယ္မသိဘဲ ေနာက္ကြယ္မွာ အတင္းေျပာတာနဲ႔ တူတာကေတာ့ ေယာက္ျပားပီသတယ္လို႔ပဲ ေျပာလို႔ရမယ္။ မမ KOM သာ email နဲ႔ အဲဒီ blog က link ကို လာမေျပာရင္ သိေတာင္ သိလုိက္မွာ မဟုတ္ဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဓါတ္ပံုျဖဳတ္လို႔ ေရးတာမဟုတ္ဘဲ ဓါတ္ပံုပိုင္႐ွင္နဲ႔ ညႇိ ဆုိတာနဲ႔၊ ေပးထားတဲ့ credit ကို ျဖဳတ္ဆုိတာ ဒီေလာက္ ႐ွင္းေအာင္ ေရးထားတဲ့ဟာကို တလြဲျဖစ္ေအာင္ ဖတ္တာ၊ အဓိပၸါယ္ေဖာ္တာ ဘယ္လုိမွ စဉ္းစားလို႔ကို မရဘူး။ ဒါ့ထက္မက ဓါတ္ပံုပိုင္႐ွင္နဲ႔ ညႇိရန္ ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းပါ အတိအက်ပါေသးတယ္။ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ ေျပာသြားတဲ့ ငါေတာ့ ဉာဏ္ကို မမီဘူး ဆုိတာ ခဏခဏ သတိရတယ္။

ကိုယ့္ဘေလာ့က ကိုယ္ပိုင္စာ ကိုယ္ပိုင္ပံုေတြကိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရး အမည္ခံ ဘေလာ့ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္ျပဳမွာ မဟုတ္လို႔ ခြင့္ကို လာမေတာင္းနဲ႔ လို႔ ေရးတာက ေနာက္ကိစၥ တပိုင္း။ သႀကၤန္တုန္းက ေရကစားေနတဲ့ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ပံုရဲ႕ ေအာက္မွာ "... ကိုေတာ့ မေၾကာက္ဘူး" ဆုိတဲ့ caption နဲ႔ တင္လိုက္လို႔ ျပႆနာတက္တာ ဘယ္လို ဘေလာ့ အမ်ိဳးအစားလဲဆုိတာ ေတြးၾကည့္လိုက္ဦး။ impressive ျဖစ္စရာမဟုတ္လို႔ ယူဆရင္ ပတ္ကို မပတ္သတ္ခ်င္ဘူး။ ဒါ ကိုယ့္ အခြင့္အေရးပဲ။

ေျဖၾကည့္သူမ်ား မွာလား မသိ ဆုိလိုရင္းကို တလြဲေကာက္ၿပီး ဂဂ်ိဳးဂေဂ်ာင္လာေရးတဲ့ comment တစ္ခုကို လူကသာ ဒီမို ဟိုမို ေအာ္ေနတာ ဗမာစာေတာင္ အၿမီးမွန္း ေခါင္းမွန္းမသိမွေတာ့ ဘာသြားသံုးစားမလဲ လို႔ ျပန္ေရးခဲ့ဖူးတယ္။

ေနာက္ ညီလင္းဆက္ ရဲ႕ fb မွာ ဒီေန႔ပဲ မင္းသမီးနဲ႔ သတင္းေထာက္ကိစၥကို "သိန္း ၅၀ ေလာက္ ေလ်ာ္လိုက္တာနဲ႔ အဲဒီ သတင္းေထာက္က မမထက္ မမထက္ ျဖစ္သြားမွာ" ဆုိတဲ့ ေယာက္်ားတန္မဲ့ comment လာေရးတဲ့ လူကို သည္းမခံႏိုင္ျဖစ္မိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး မွားၿပီး၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး နစ္နာတဲ့ ကိစၥမွာေတာင္ သူတို႔မွာ မိန္းမေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနာက္ပိုင္း စိတ္အေျခအေနဘယ္လို ႐ွိမယ္ မေတြးတတ္တာကို ဘယ္လုိ နားလည္ေပးရမွန္း မသိဘူး။

ဒါေတြနဲ႔ ႀကံဳလာပတ္သတ္ရင္း အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အဆုိကို ကိုယ္ သတိရမိတယ္။
အေပါင္း၊ အႏုတ္ နဲ႔ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ကိစၥ။

ကိုယ့္ blog နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ကိစၥဟာ ကိုယ့္ကိစၥျဖစ္လို႔ ကိုယ္ဟာ အတၱနဲ႔သာ ယွဉ္စဉ္းစားပါတယ္။
အဲဒါရဲ႕ ေနာက္မွာ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနက ေသခ်ာေပါက္ပါလာၿပီး အဲဒါေတြနဲ႔ စဉ္းစားတယ္။

ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြ အားလံုးက ကိုယ့္ႏိုင္ငံက လူေတြသာ ျဖစ္ေနေတာ့ ႏိုင္ငံလို႔ စဉ္းစားလိုက္တာနဲ႔ ဗမာျပည္အဖြဲ႕အစည္းအေနနဲ႔ေတာ့ အႏုတ္လကၡဏာပဲ လုိ႔ ေတြးမိတယ္။

အဲဒီအႏုတ္လကၡဏာ အေတြးက ေခါင္းထဲေရာက္လာတဲ့ အခါတိုင္း၊ ကိုယ့္ ေဒါသ ေနရာမွာ ဘာကိုမွန္းမသိတဲ့ တစံုတခုကို ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရတဲ့ feeling ဝင္ဝင္လာတယ္။

***
စာေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ လူ႕သေဘာေတြ ႀကိဳၿပီးေတာ့ေတာင္ ရိပ္မိေလ့႐ွိတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာယူဆတဲ့ ကိုယ့္အေနနဲ႔လည္း သိနားလည္ၿပီးသား သေဘာထားေတြကို ေဒါသတႀကီး တုန္႔ျပန္တတ္တဲ့သူ၊ အႏုတ္ေတြကို အေပါင္းျဖစ္လာေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့သူသာ ျဖစ္ေနလို႔ ကိုယ္ ကိုယ္တုိင္လည္းပဲ ဗမာစာ နားမလည္ဘဲ ရမ္းသမ္းေျပာတတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ တန္းတူ ကိုယ့္ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ အႏုတ္လကၡဏာပါပဲ။

***