လူႏွစ္ေယာက္၊ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတာင္တန္းမ်ား (၂) - ေမာင္သစ္ဆင္း

ကၽြန္ေတာ္ စတင္ လႈပ္႐ွား၏။
ပထမလ... အေၾကာင္းမထူးပါ။
ဒုတိယလ... သိပ္မဟုတ္ေသး။
တတိယလ... တစ္ခုခုေတာ့ လိုေနၿပီ။
စတုတၳလ... ငါ ဘာမွားေနသလဲ။
ပဉၥမလ... ဆ႒မလ....
စိတ္ဓါတ္သည္ ေအာက္အဝီစိကို ေဖာက္ထြက္သြားေတာ့မည္ ထင္ရ၏။

ေဆး႐ံု အဖြဲ႕၏ သနားေသာ အၾကည့္ကို ျပင္းျပစြာ ခံယူေနရခ်ိန္၊ မေအာင္ျမင္မႈျဖင့္ ေျခကုန္လက္ပမ္း က်ေနခ်ိန္၊ မိမိ၏ စိတ္ကူးယဉ္မႈအေပၚ ေနာင္တ တရား ရလုလု ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ ဆံုဆည္းခဲ့ရေလသည္။

ေလႀကီးမိုးႀကီး က်ေရာက္လ်က္႐ွိေသာ ညတစ္ည၌ ကၽြန္ေတာ့္ေဆး႐ံုသို႔ ထမ္းစင္တစ္ခုျဖင့္ သူ ေရာက္႐ွိ၍ လာ၏။ ေတာလည္သြားရင္းက ထူးဆန္းသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရကာ သူေခၚသြားသည့္ ေခြးက သူ႕ကို ျပန္ကိုက္လုိက္သျဖင့္ ေျခေထာက္တြင္ ျပင္းစြာ ဒဏ္ရာ ရ႐ွိခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သူ႕႐ြာမွ လူေတြက ေတာေမွာက္သည္ဟု ဆိုကာ နတ္ဆရာႏွင့္ ကုသရန္ ျပင္ဆင္ၾက၏။ သူက ေဆး႐ံုသို႔ ဇြတ္အတင္း ပို႔ခိုင္းသျဖင့္ လာပို႔ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူကံေကာင္းပါသည္။ ဒဏ္ရာက အေရးႀကီးေသာ ေသြးေၾကာမ်ားကို မထိ။ ထို႔ျပင္ ေခြး႐ူးကာကြယ္ေဆး၊ ေမးခိုင္ကာကြယ္ေဆးႏွင့္ ပဋိဇီဝေဆးအခ်ိဳ႕ ေဆး႐ံုမွာ က်န္႐ွိေနသည္။ သံုးပတ္ခန္႔ၾကာေသာ္ ေဆး႐ံုမွ သူ ေကာင္းမြန္စြာ ဆင္းႏိုင္ခဲ့သည္။

ေဆး႐ံုေပၚ ႐ွိေနစဉ္ အတြင္း သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူသည္ ထူးျခားသူတစ္ေယာက္မွန္း သိ႐ွိလာခဲ့ရ၏။ သူ၏ ေျပာဆုိပံု ဟန္ပန္၊ စကားလံုးေ႐ြးခ်ယ္မႈ၊ ထူးဆန္းေသာ အေတြးမ်ား၊ နက္႐ႈိင္းေသာ ဟာသမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္သက္စြာ အံ့အားသင့္ေစမိေတာ့သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာညမ်ား၌ ညလံုးေပါက္နီးနီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားေျပာျဖစ္ၾက၏။ အေတြးအျမင္ျဖင့္ ဌာပနာေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာဆုိရ၊ ၾကားနာရလွ်င္ ႐ႊင္လန္းသြားတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ သူႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ ကတၱီပါစေပၚ လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ႏွယ္ အရသာ႐ွိလွသည္။ သူ႕႐ြာက လူေတြကေတာ့ သူတို႔၏ ေက်ာင္းဆရာ ဤမွ် စကားေျပာသည္ကို ယခုမွပင္ ေတြ႕ျမင္ဖူးဟန္ျဖင့္ အံ့ၾသတႀကီး ႐ွိၾကေလသည္။

"ဆရာက ဆရာဝန္ဆုိေတာ့ ဆရာဝန္ စာေရးဆရာေတြကို ႀကိဳက္မွာေပါ့။ ခ်က္ေကာ့တို႔၊ က႐ိုနင္တို႔၊ ဆမ္းမားဆက္မြန္တို႔ "

"ႀကိဳက္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳက္ဆံုးက မိုေရးဗီးယားဗ်၊ ခင္ဗ်ား Two Women ဖတ္ဖူးလား"

"ဖတ္ဖူးတယ္ ႐ုပ္႐ွင္လည္း ၾကည့္ဖူးတယ္၊ အေတာ္ ေကာင္းတာပဲ"

""သူယံုတာ ဘာလဲ"

"လူ႕အသိဉာဏ္တဲ့ဗ်ာ"

"ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ။ ေမတၱာ ေစတနာ မပါဘဲနဲ႔ လူ႕အသိဉာဏ္က ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်ရမလဲ"

"အလို ေက်ာင္းဆရာရဲ႕၊ အသိဉာဏ္ႀကီး တစ္ခုလံုးထဲမွာ ေမတၱာေစတနာဆိုတာ ပါၿပီးသားပဲဗ်"

"မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ ဒါက သီးျခားကိစၥေတြ"

"ဘယ့္ႏွယ္ သီးျခားရမလဲ၊ ေမတၱာ ေစတနာေပၚမွာ အေျခခံၿပီး အသိဉာဏ္ဆုိတာ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာခဲ့ရတာမ်ိဳး"

"သက္ေသျပ"

"ျပမယ္"

ဤကဲ့သို႔ေသာ ေန႔မ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ္ စားဝင္ အိပ္ေပ်ာ္ ျဖစ္ရေလသည္။ ေဆး႐ံုအဖြဲ႕၏ မသိမသာ ေမးေငါ့ ၿပံဳးရယ္မႈမ်ားကိုမူ လစ္လ်ဴ႐ႈထားလိုက္၏။

သူ ေဆး႐ံုမွ မဆင္းမီညတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းသို႔ ပုလင္းတစ္လံုးႏွင့္ ေရာက္လာ၏။ ႏႈတ္ဆက္ပြဲ က်င္းပမည္ဟု ဆိုသည္။

"ကဲ ဆရာသမား ႐ွိတဲ့ အျမည္း ထုတ္ေပေတာ့"

"အင္း ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကေတာ့ ဘဝကို ပါးပါးလွီး အရက္နဲ႔ ျမည္းသတဲ့။ က်ဳပ္တုိ႔က ဘာကိုလွီးၿပီး ျမည္းရပါ့"

"႐ူပေဗဒကို လွီးၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ"

"အရက္နဲ႔ လုိက္ပါ့မလား"

"သိပ္လိုက္တာေပါ့၊ အခုေခတ္ေပၚ ႐ူပေဗဒဆရာေတြ ႀကံစည္ေနၾကတဲ့ တီအိုအီး ဆုိရင္ ခ်ိဳခ်ဉ္စပ္ကေလး၊ ေနာက္ဆံုးမွ ခါးတဲ့အရသာ ေပၚလာတာ။ သိတယ္ မဟုတ္လား တီအိုအီး"

"ဖတ္ဖူးပါတယ္။ Theory of Everything ! စၾကဝဠာမွာ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ အရာအားလံုး မည္သို႔မည္ပံု ျဖစ္တည္ေနပါတယ္ ဆုိတာကို သခ်ၤာဘာသာစကားနဲ႔ ႐ွင္းျပႏိုင္မယ့္ သီအိုရီတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပရမတၱသီအိုရီ လို႔ ဘာသာျပန္တယ္။ သင့္ မသင့္ မေျပာတတ္ဘူး"

"အဲဒီ သီအိုရီ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား"

"အင္း ေသကၩေတာင္ ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကရဲ႕ ပ႑ိတေဝဒနိယက်မ္း အလိုအရ ဆုိရင္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဗ်"

"အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္တယ္"

"ေျပာရဲလွခ်ည္လား ေက်ာင္းဆရာ"

"မဟုတ္ပါဘူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆုိတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ သူတို႔လည္း ျငင္းၾကခုန္ၾကတုန္းပဲ"

"ဒါျဖင့္ရင္လည္း သူတို႔ ျငင္းၾကခုန္ၾကဖို႔ ထားခဲ့ပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔က ေ႐ွ႕ဆက္ သြားရေအာင္"

"ဘယ္ကို သြားမွာလဲ"

"ခင္ဗ်ား ႐ြာကိုေပါ့"

ကၽြန္ေတာ္၏ မေအာင္ျမင္ေသာ စီမံကိန္းႀကီးကို ခ်ျပလုိက္ေသာအခါ ပထမ သူ အံ့ၾသသလုိ ျဖစ္သြား၏။ ေနာက္ေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေလသည္။

"ျဖစ္ရေလဗ်ာ၊ ဆရာ့ဟာက ေရလိုက္လြဲေနတာပဲ"

"ဆိုစမ္းပါဦး"

"ဆရာ စည္း႐ံုးရမွာက တျခားလူေတြကို မဟုတ္ဘူး။ နတ္ဆရာကို စည္း႐ံုးရမွာ"

"ေအာင္မေလးဗ်၊ ဟုတ္ေပသားပဲ။ ႏို႔ေပမယ့္ လြယ္ပါ့မလား"

"အညႇာသိရင္ လြယ္ပါတယ္"

"ဒါျဖင့္ အညႇာကိုျပ၊ ပါးပါးေလး လွီးလိုက္မယ္၊ အဲဒီလို လုပ္စမ္းပါ ကိုယ့္လူရယ္၊ က်ဳပ္က ၿမိဳ႕ေပၚမွာ မိႈတက္လာခဲ့တဲ့ အေကာင္၊ ခင္ဗ်ားလည္း အတူတူပဲ၊ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ အလကားေနရင္း မိႈတက္ေနတာ၊ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ မိႈေမြးျမဴေရးႀကီးကို ရပ္ၾကဖို႔ ေတာ္ၿပီ။ ကိုယ္ေပၚက မႈိေတြကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ တုိက္ခၽြတ္ၾကစို႔ရဲ႕"

"အင္း ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ ဝတၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ သတိရလွသဗ်ာ၊ ဝတၳဳနာမည္ကေတာ့ ေမ့ေနၿပီ။ သေဘာေျပာရရင္ေတာ့ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့ ေဒသ တစ္ခုကို ေရာက္သြားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္၊ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြရဲ႕ အသိဉာဏ္ကို ပြင့္လင္း ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေစမဟဲ့ ဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္တုိင္းဟာ အဲဒီလူေတြရဲ႕ ေန႔စဉ္ဘဝနဲ႔ မလိုက္မဖက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ၊ ေနာက္ဆံုး သူ ႐ြာက ထြက္သြားရတယ္။ ဝတၳဳဆံုးပံုေလး သိပ္ေကာင္းသဗ်။ 'ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႐ြာကေလးသည္ မူလအတိုင္းပင္ အေကာင္းပကတိ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္' တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ရယ္လိုက္ရတာ အူကို နာေနတာပဲ"

"က်ဳပ္တုိ႔ ကိစၥကေတာ့ အူနာရမယ့္ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ဝတၳဳထဲက ေက်ာင္းဆရာကို အားက်မေနနဲ႔၊ သူက ခင္ဗ်ားလို အညႇာသိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီကိစၥက ခင္ဗ်ားပါမွ ျဖစ္မွာ၊ ခင္ဗ်ားလည္း အခရာပဲ။ ခင္ဗ်ား႐ြာကို စံျပ႐ြာ သတ္မွတ္ၿပီး စရမွာ၊ ဘယ္ႏွယ့္လဲ"

"ကဲပါေလ ျဖစ္ရပါေစ့မယ္။ ဘယ္ေတာ့ စခ်င္သလဲ"

အစက ဒီေလာက္ လြယ္ကူလိမ့္မည္ မထင္ခဲ့။ နတ္ဆရာ၏ အညႇာမွာ ရမ္တစ္လံုး၊ ေခါင္ရည္တစ္အိုး၊ စီးကရက္ တစ္ဗူးႏွင့္ ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ဤသည္ပင္ မ်ားေနေသး၏။ နတ္ဆရာႏွင့္ အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးရက္တိတိ ဝိုင္းဖြဲ႕လိုက္႐ံုျဖင့္ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ ရ႐ွိၾကေတာ့သည္။

သူ၏ ကုသမႈကို ကၽြန္ေတာ္က ပိတ္ပင္သည္မဟုတ္ဘဲ ကူညီေဆြးေႏြး အႀကံေပးျခင္းျဖင့္ သိပၸံေဆးပညာအေပၚ သူ စိတ္ဝင္စားစ ျပဳလာသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တကုိယ္ေရ က်န္းမာေရး အေၾကာင္းမွ စကာ ပိုးမႊားသန္႔စင္နည္း၊ အနာေဆးထည့္နည္း၊ ပတ္တီးစည္းနည္း အစ႐ွိသည္တို႔ကို သင္ျပေပးရသည္။ သူ႕ထံမွလည္း အနီးတဝိုက္ အလြယ္တကူ ရ႐ွိတတ္ေသာ ေဆးပင္ ေဆးျမစ္တို႔၏ အံ့မခန္းအာနိသင္တို႔ကို သိ႐ွိရျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ မွတ္တမ္းျပဳထားပါ၏။ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေဆးေလာကအတြက္ အက်ိဳး႐ွိလာမည္ ျဖစ္သည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဦး ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ အက်ိဳးထူးပံုကို လက္ေတြ႕ သိျမင္လာေသာအခါ နတ္ဆရာသည္ ေဆး႐ံုပို႔သင့္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ အႀကံျပဳေသာ လူနာမ်ားအား ေဆး႐ံုသို႔ တြင္တြင္ ပို႔ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ငန္းစ၍ ႏွစ္လေလာက္ အတြင္း၌ပင္ သားဖြားလူနာ၊ လည္ပင္းႀကီးလူနာ၊ ငွက္ဖ်ားလူနာမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆး႐ံုသည္ စည္စည္ကားကား ျဖစ္လာေလသည္။ အံ့ၾသေနၾကသည့္ ေဆး႐ံုအဖြဲ႕အား ကၽြန္ေတာ္က ႂကြားႂကြားႀကီး ၿပံဳးျပလိုက္၏။ ေတာင္ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ယခုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ၏ စံျပ႐ြာသို႔ တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္ မွန္မွန္သြားရင္း ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားသည္ ပိုမို လွပလာသည္ ထင္ရ၏။

***
ေတာအုပ္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ စတင္ ျဖတ္သန္းေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ေျမနီလမ္းသည္ အသစ္က်ေရာက္ေသာ ႏွင္းတို႔၏ ပတ္ဖြဲ႕မႈျဖင့္ ေစးထန္းေပ်ာ့အိလ်က္႐ွိကာ နင္းလိုက္တိုင္း ျပတ္သားသည့္ ဖိနပ္ရာတို႔ကို ထင္က်န္ေစခဲ့သည္။ အလင္းေရာင္က အားနည္းစျပဳလာ၏။ ႏွင္းျမဴမ်ား သိပ္သည္းလာသျဖင့္ ေ႐ွ႕ဝါးႏွစ္႐ိုက္ခန္႔အကြာေလာက္ကိုပင္ သိပ္ ကြဲကြဲျပားျပား မျမင္ရေတာ့။ ဦးထုပ္ျဖဴေဆာင္းေတာင္ထြတ္မ်ားမွာ ႏွင္းျမဴတို႔ၾကား၌ ေပ်ာက္ကြယ္ေနေလသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သစ္ႏြယ္ၿခံဳတန္းတို႔ကို အရိပ္အေယာင္အျဖစ္မွ်သာ ျမင္ရ၏။ ႐ုတ္တရက္ လႈပ္ခတ္လိုက္သည့္ ေလထုေၾကာင့္ စိမ့္တက္လာသည့္ အေအးဓါတ္သည္ ခြဲစိတ္ဓါးတစ္ေခ်ာင္းကို သတိရေစေတာ့သည္။

ဂ်ာကင္အက်ႌေကာ္လံကို နား႐ြက္ဖံုးေအာင္ ေထာင္မတ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လာသည္။ တေခၚေလာက္ဆီ႐ွိ ကညင္ပင္ႀကီး တစ္ပင္ေပၚက ေမ်ာက္တစ္အုပ္၏ အထိတ္တလန္႔ ဆူညံေအာ္ဟစ္သံမ်ား ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေတာအုပ္သည္ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းမ်ားထဲက ပုစဉ္းရင္ကြဲ ေအာ္ျမည္သံမ်ား ျပန္လည္ထြက္ေပၚလာသည္။

လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို တစိမ့္စိမ့္ စၿမံဳ႕ျပန္ရင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတၱသည္ အေတာ္ကေလး ေနလို႔ ထုိင္လုိ႔ ေကာင္းေနသည္။ မီးဖြားရာတြင္ အခ်င္းကပ္ေန၍ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည့္ နတ္ဆရာ၏ တူမသည္ ရင္ေသြးကို ပိုက္လ်က္ ေဆး႐ံုမွ က်န္းမာပကတိ ဆင္းလာေသာအခါ အံ့ၾသဝမ္းသာသြားခဲ့သည့္ နတ္ဆရာ၏ မ်က္ႏွာႀကီးကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ေက်ာင္းဆရာ၏ အံ့မခန္း စာအုပ္ပံုႀကီးအား သတိရလုိက္သည့္အခါတြင္ကား ရယ္႐ႊင္ျမဴးဖြယ္ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကို ေလခၽြန္မိရက္သား ျဖစ္သြားေတာ့သည္။

ေ႐ွ႕မွာ ေတာအုပ္၏ အဆံုးကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။

ေလခၽြန္သံကို စည္းခ်က္လုိက္ေနသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ေႏွးေကြး၍ လာၾက၏။ ကၽြန္ေတာ့္ေလခၽြန္သံကလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးညင္း၍လာကာ ေနာက္ဆံုး လံုးဝ ထြက္ေပၚမလာေတာ့။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္တုိ႔က ရပ္တန္႔ၿပီး ျဖစ္ေနသည္။

ထူးဆန္းစြာပင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္လာ၏။ ႐ုတ္ခ်ည္းေပၚေပါက္လာေသာ ျဖန္းကနဲ ၾကက္သီးထမႈကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ပါ။

တစ္ေနရာရာမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္၏ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္႐ႈေနျခင္းကို ခံစားသိ႐ွိေနရသလိုလို။

ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေက်ာမလံု ျဖစ္လာ၏။
ကိုယ္ကို တပတ္ျပည့္ေအာင္ လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဝဆိုင္းေနေသာ ျမဴႏွင္းမ်ား၊ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္မည္းမည္းမ်ား၊ ခ်ံဳပုတ္ခင္တန္းမ်ား၊ ေျမနီလမ္းကေလး။ ၿပီးေတာ့ ပုစဉ္းရင္ကြဲ မေအာ္ျမည္ေတာ့သည့္ တိတ္ဆိတ္ဝန္းက်င္။

ဘာလဲ။ ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဘာမွလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔။ စိတ္ခႏၶာကို အားတင္းထိန္းသိမ္းလ်က္ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ ေလးလံေသာစိတ္က သိသိသာသာႀကီး ေလ်ာ့ပါးမသြား။ ဘယ္လုိလဲကြာ၊ ဒုကၡပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ွ႕သို႔ ဆက္၍ လွမ္းသည္။
ကိုးလွမ္း၊ ဆယ္လွမ္းအေရာက္တြင္ ေလခၽြန္မည္ျပဳသည္။ စုခၽြန္လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ ျပန္လည္ျပားကပ္၍ သြား၏။

အလို... ေ႐ွ႕မွာ ေ႐ွ႕မွာ...
ကၽြန္ေတာ့္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ဝါးႏွစ္႐ိုက္အကြာ ေျမနီလမ္းေပၚတြင္ သဏၭာန္ႀကီးတစ္ခုကို ဘြားခနဲ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရ၏။

ေျခလွမ္းမ်ား တံု႔ဆိုင္းကာ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္ေန၏။ ျမဴႏွင္းမ်ားေၾကာင့္ သဲကြဲစြာ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရ။ ဘာလဲ ဘာႀကီးလဲ။

ေလက သုတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ ျဖတ္တိုက္လိုက္သျဖင့္ ျမဴႏွင္းတို႔ ေခတၱခဏ လြင့္ပါးသြားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုသဏၭာန္ကို ပီျပင္စြာ ေတြ႕လုိက္ရ၏။

လံုးဝန္းေသာ ဦးေခါင္း၊ တိုဝိုင္းေသာ နား႐ြက္၊ စူးလက္သည့္ မ်က္လံုးအစံု၊ ႐ွည္သြယ္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚက အဝါေရာင္ အစင္းႀကီးမ်ား၊ ေျမျပင္ကို တဘုတ္ဘုတ္ ပုတ္ေနသည့္ အၿမီး တုတ္တုတ္ႀကီး။

ဟာ အဲဒါ က် က် က်ားႀကီး က်ားႀကီး။
႐ုတ္တရက္ပင္ မ်က္လံုးမ်ား ျပာေဝကာ ေခါင္းထဲက မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ဒူးအစံုသည္ ေခြၫႊတ္သြားမတတ္ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္၍ လာၾကသည္။ အာေခါင္မ်ားလည္း ေျခာက္ေသြ႕လာ၏။ ေျမနီလမ္းက်ဉ္းကေလးေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ က်ားႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ ေတြ႕ႀကံဳေနရပါၿပီ။

က်ားဆုိသည့္ သတၱဝါကို တိရစၦာန္႐ံု ေလွာင္အိမ္မ်ားအတြင္း၌သာ အမွတ္တမဲ့ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယခုကဲ့သို႔ လမ္းက်ဉ္းကေလးေပၚ၌ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ႀကံဳေနရသည့္ က်ားႀကီးတစ္ေကာင္ႏွင့္ မည္သို႔မည္ပံု ဆက္ဆံရမည္ကို လံုးဝ မသိ႐ွိပါ။

ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းကေလးမွ မလႈပ္႐ွားဘဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနမိ၏။

က်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ က်ားကို ၾကည့္ေန၏။
သူ ဘာလုပ္ေတာ့မွာလဲ။ ငါ့ကို ခုန္အုပ္ေတာ့မွာလား။ သြားခၽြန္ခၽြန္ႀကီးေတြက ငါ့လည္ပင္းကို...။ အမေလးေနာ္၊ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ။

က်ား၏ စိုလက္နီရဲေသာ လွ်ာႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္ခ်က္သပ္လိုက္၏။ အစြယ္ႀကီးမ်ားကို လွစ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္။ ေခါင္းထဲတြင္ ညိဳးညိဳးညံညံ အသံမ်ားျဖင့္ ဆူေဝေန၏။ နားေတြ အူလာသည္။ ေျခေထာက္ေတြ ယိုင္လာသည္။ အို... ဘုရားသခင္။

ခုန္အုပ္ဖို႔ ေနာက္ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၫႊတ္ခ်အားယူလိုက္ၿပီလား။ သူ႕မ်က္လံုးေတြ ဝင္းေတာက္လာၿပီလား။ ငါ ေသရေတာ့မွာလား။ အား... မေသဘူး။ ငါ လံုးဝ မေသခ်င္ဘူး။ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ရာက လက္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။

"ထန္ေမာင္"

အမည္တစ္ခုသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ဖ်ားက လြင့္ထြက္၍ လာ၏။ က်ားသည္ ေနရာက ႐ုတ္တရက္ ထလိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ွ႕သို႔ တစ္လွမ္းတိုးလုိက္သည္။
က်ားသည္ ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းဆုတ္သြား၏။

"ထန္ေမာင္"
ကၽြန္ေတာ္ ေ႐ွ႕သို႔ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလိုက္သည္။

က်ားသည္ ေနာက္သို႔ အျမန္ ဆုတ္သြား၏။ ဟင္းကနဲ မာန္သြင္းသံႀကီးကိုလည္း ၾကားလုိက္သလို ႐ွိ၏။

"ထန္ေမာင္... ထန္ေမာင္... ထန္ေမာင္... "

ေနာက္ပိုင္း ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အေသးစိတ္ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

"ထန္ေမာင္" ဟူေသာ အမည္ကို ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းလ်က္ က်ားႀကီးထံသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးဝင္သြားျခင္း၊ က်ားႀကီး ဒေရာေသာပါး ေနာက္သို႔ဆုတ္ကာ ခ်ံဳပုတ္တစ္ခု၏ ေနာက္သို႔ ကၽြမ္းပစ္၍ ေျပးဝင္သြားျခင္း၊ လမ္းကေလးေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေမာဟိုက္တုန္ရီလ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့ျခင္း၊ ေဘာင္းဘီ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ရစရာ မ႐ွိေအာင္ စို႐ႊဲေနျခင္းတို႔ကိုသာ ျပန္လည္ အမွတ္ရမိပါေတာ့သည္။

***
ေဆး႐ံုအဖြဲ႕သည္ အလြန္တရာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္သြားၾကေလ၏။ ဘုရားတသူတ၊ ရင္ဘတ္ဖိသူဖိႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို က႐ုဏာေဒါေသာ အျပစ္တင္ၾကေတာ့သည္။ စံျပ႐ြာသို႔ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေသာအခါမွ မသြားေတာ့ရန္လည္း တညီတၫြတ္တည္း ဝိုင္းဝန္း တားျမစ္ၾကေလ၏။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ထုိအျဖစ္အပ်က္ကို တစ္ပတ္လံုးလံုး စဉ္းစား အေျဖ႐ွာၾကည့္ေနမိသည္။ အထူးသျဖင့္ ထုိအခ်ိန္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတၱေဗဒကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္၏။

အဘယ့္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထန္ေမာင္ဟု ေခၚလုိက္ရသလဲ။

ထန္ေမာင္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ က်ားဘဝ ကူးေျပာင္းသြားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လက္ခံ သြားခဲ့မိ၍လား။

ထိုသို႔လည္း မဟုတ္ပါ။ ထန္ေမာင္ က်ားျဖစ္၊ မျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မဝင္စားပါ။ ယံုလည္း မယံုၾကည္ပါ။

ဒါျဖင့္ အဘယ္ေၾကာင့္ ထန္ေမာင္ အမည္ကို သံုးစြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ္ က်ားဆီ ေျပးဝင္ခဲ့ရပါလိမ့္။ က်ားႀကီး ထြက္ေျပးသည္ကေတာ့ ဤကဲ့သို႔ အေျခအေနမ်ိဳးႏွင့္ မႀကံဳႀကိဳက္ဖူး၍ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ဖ်တ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားျခင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဆန္းသည္ဟု မဆိုသာ။ ေျပာစရာ႐ွိသည္က ကၽြန္ေတာ့္ အျပဳအမူပင္ ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖတစ္ခု ရလုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ကန္ကန္ၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္လုိက္မိသည္ပင္ျဖစ္ေစ၊ ထိုအျပဳအမူသည္ မွန္ကန္ေၾကာင္း အသက္မေသ ႐ွိေနျခင္းက သက္ေသျပလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းဆရာကို ေျပာျပလွ်င္ သူ မည္သို႔ တုန္႔ျပန္မည္လဲ။ သိခ်င္စမ္းပါဘိ။

ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ က်ားႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ သတင္းမ်ားမွာ ဆိုးဝါးၾကမ္းတမ္း၍ လာပါသည္။ စံျပ႐ြာသို႔ သြားရမည့္ရက္တြင္ မသြားႏိုင္ေတာ့။ တစ္ပတ္ ေက်ာ္သြားၿပီ။ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္။ ေက်ာင္းဆရာကေတာ့ ေမွ်ာ္ေနမွာပဲ။ သံုးရက္၊ ေလးရက္။ သူလည္း က်ားသတင္း ၾကားရမွာပါ။ ငါးရက္၊ ေျခာက္ရက္။ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိေသာ ေတာင္တန္းမ်ား၊ လူနာမ်ား၊ ဝန္ထမ္းမ်ား၊ စကားမ်ား၊ ႏွင္းျမဴမ်ား၊ အရက္ပုလင္းမ်ား၊ ၿငီးေငြ႕မႈက ျပန္လည္ ေလာင္ၿမိဳက္စ ျပဳလာ၏။

ႏွစ္ပတ္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ရက္။ က်ားႀကီးသတင္း ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္စ ျပဳလာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက ၿငီးေငြ႕မႈ က်ားကေတာ့ မၿငိမ္မသက္ ဟိန္းေဟာက္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္။ က်ားႀကီးကို အေသမိသြားသလုိလို သတင္းမ်ား ေပၚထြက္လာျပန္သည္။ ေလးရက္၊ ငါးရက္။ ထုိက်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေသာင္းက်န္းေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္ေတြ ယားေနၿပီ။ ေျခာက္ရက္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ပတ္။ ေဆး႐ံုအဖြဲ႕အား မေျပာခဲ့ေတာ့ဘဲ စံျပ႐ြာသို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

***
ဟန္သစ္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၂၄)

***