Pic from Hereယခင္ post မွ အဆက္..
"အခ်စ္ သည္ စိတ္ခံစားမႈ သက္သက္ မဟုတ္ဘဲ အတတ္ပညာတစ္ခု ျဖစ္သည္" ဟူေသာ ဂ်ဴး၏ အဆိုကို တဆိတ္ ကိုးကားလိုပါသည္။
"ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ" ဝတၳဳတို၌ အခ်စ္၏ အတတ္ပညာကို သစ္ပင္စိုက္ပ်ိဳးျခင္းႏွင့္ နိမိတ္ပံုျပဳကာ အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ presentation ကို ျပသခဲ့သည္။ "ခ်စ္ျခင္း" ကို သေကၤတျပဳဖို႔ရာ သစ္ပင္ထက္ ဆီေလ်ာ္သင့္ျမတ္ေသာ နိမိတ္ပံု မရွိႏိုင္ ဟုထင္ပါသည္။
သစ္ပင္တစ္ပင္ကို စိုက္ပ်ိဳးရတာႏွင့္ တူသည္။ အခ်စ္၌ အတတ္ပညာ ရွိရသည္။
အႏုပညာကို ဖန္တီးရတာႏွင့္ တူသည္။ အခ်စ္၌ အတတ္ပညာ ရွိရသည္။
*
သက္ရွိပင္ ျဖစ္ေစ ၊ သက္မဲ့ပင္ ျဖစ္ေစ...မိမိ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးေသာ အရာကေလးတစ္ခုကို တိုးတက္ျမင့္မားလာေအာင္ .. သူ႕ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ မွန္သမွ်ကို လိုေလေသးမရွိ ျဖည့္စြမ္းေပးရန္ တတ္သိနားလည္ ၿပီး ေျမေတာင္ေျမာက္ေပးႏိုင္ျခင္းမွာ အခ်စ္၏ အတတ္ပညာပင္ ျဖစ္သည္။ ၄င္းအခ်က္သည္ပင္ "ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ" ၏ Theme ျဖစ္၏။
စိတ္ခံစားမႈ သက္သက္သာ ရွိမည္ ဆိုလွ်င္ ထို ခ်စ္ျခင္း၌ တာဝန္ယူလိုစိတ္ ကင္းလိမ့္မည္။
အခ်စ္သည္ တာဝန္ (အခ်စ္=တာဝန္) ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုရင္းမဟုတ္ပါ။
အခ်စ္စိတ္ကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
အက်ဉ္းအားျဖင့္ ဆိုရေသာ္.. (မည္သူႏွင့္ မည္သူ႕ၾကားတြင္မဆို ရွိေသာ) အခ်စ္သည္ တာဝန္ယူ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ျဖည့္ဆည္း ျမွင့္တင္ ေပးလိုသည့္ ဆႏၵကေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။
*
အခ်စ္သည္ ပကတိ အျဖဴေရာင္ပင္ ျဖစ္သည္။
*
ခ်စ္သူ၏ ဘဝတြင္ ကိုယ္မွ မရွိမျဖစ္ပါဘူးဟု ကိုယ့္ဘက္က ယံုမွတ္လာေသာ အခ်ိန္တြင္ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုေသာ ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။ ဤသည္မွာ သူ႕အတြက္ အေကာင္းဆံုး မွန္သမွ် ကို္ယ္ကသာ ဖန္တီးေပးႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။
ကိုယ့္ခ်စ္သူကို ကိုယ္ကသာ ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးလိုျခင္းမွာ ခ်စ္သူေတြ၏ တကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။
သို႕ေသာ္ ...
ထို တကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈသည္ပင္ အလြန္တရာ ျဖဴစင္ေသာ အတၱ
အလြန္တရာ လွပေသာ ေစတနာ
အလြန္တရာ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အထင္ႀကီးမႈ လည္းျဖစ္၏။
*
အခ်စ္သည္ ကမၻာတည္သေရြ႕ ရွည္လ်ားမည့္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။
*
စာႂကြင္း
(ေလာကမွာ ေသခ်ာမွသာ ေျပာၾကစတမ္း ဆိုလွ်င္ေတာ့ လူ႕စကားသံေတြ ဆိတ္သုဉ္းကုန္လိမ့္မည္။
အခ်စ္ဆိုတာကို မသိပါ။ သို႕ေသာ္...
သူ႕ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္နဲ႕သာ ရွင္သန္လႈပ္ရွား ေနခ်င္တယ္။
သူ႕ကို ခ်စ္ေနတဲ့သူအျဖစ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္မွတ္ထားခ်င္တယ္။
သူ႕ကို ကိုယ္ခ်စ္ေနတယ္လို႕ (သူအပါအ၀င္) တေလာကလံုးကို အသိအမွတ္ျပဳခိုင္း ထားခ်င္တယ္။
သူ႕ကိုပဲ အျမတ္တႏိုး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ခ်စ္ေနခ်င္တယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ မေဟာင္းႏိုင္တဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုအျဖစ္ ထပ္ခါထပ္ခါ အိပ္မက္ေနခ်င္တယ္။
အင္မတန္ တင္းၾကပ္တဲ့ ဥပေဒကို ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ...ခ်ိဳးဖ်က္ဖို႕ ခဲယဥ္းၿပီး ႀကီးေလးတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ က်ခံရေစႏိုင္တဲ့ စာခ်ဳပ္တစ္ခုေပၚမွာ သူ႕ကို ကိုယ္ ခ်စ္ေနေၾကာင္း ခံဝန္ခ်က္ထားခ်င္တယ္။
အဲဒီ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္
(ေသခ်ာသည္ျဖစ္ေစ.. မေသခ်ာသည္ျဖစ္ေစ)
သူ႕ကို
ခ်စ္တယ္
***
2ooo ခုႏွစ္ အလယ္ ေလာက္မွာ ေရးျဖစ္တယ္... စာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာေတာ့ နည္းနည္း hot ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့..ဒီစာေလးကို ျမန္မာျပည္ကေန တကူးတက သယ္လာခဲ့မိတာ..Identity ျပသလိုျဖစ္ေနတဲ့ စာပိုဒ္တခ်ိဳ႕ကိုပဲ ျဖဳတ္ၿပီး အရင္းအတိုင္းနီးပါးပဲ တင္ထားပါတယ္..
ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ .. ေရးၿပီးကာစ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဟုတ္လွၿပီ..ငါကြ ဆိုၿပီး လက္မေထာင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ အေရးအသားေတြေပါ့ေလ... ခုေနျပန္ဖတ္ေတာ့ ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး.. ရီလဲ ရီခ်င္တယ္..
၁ဝ စုႏွစ္ တစ္ခုစာ နီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီေလ။
ရွည္တာ အျပင္ တကယ္တမ္း တစုတစည္းတည္း ဖတ္ရင္ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႕ harmony မျဖစ္တာမို႕ တူရာစာပုိဒ္ေတြ ခြဲစုၿပီး အပိုင္းလိုက္ပဲ တင္လိုက္ရတယ္။ (လုပ္စားတာ .. တေပါင္းတည္း သြားမဖတ္ၾကနဲ႕ေနာ္ ..မွားမယ္)
ျပန္တင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပင္ေတာ့ ျပင္ခ်င္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ idea ေတြ လံုးဝကို ခန္းေျခာက္ေနၿပီ..
(အခ်စ္ ဆိုတာ အရင္ကလို ႏွလံုးသားကို လိပ္ျပာကေလးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေအာင္ မတတ္စြမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူးကြယ္)
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..ငယ္ငယ္က အေရးအသားေတြဟာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္ေပမယ့္ အေတြးေနာက္ကို အေရးက လိုက္ႏိုင္ခဲ့ေသးတယ္..ခုေတာ့ ေတြးမိတာတစ္ခုကို ဘယ္လို presentation နဲ႔ ျပရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားရင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိတ္စက္ထဲက ထြက္လာတဲ့ ႀကံဖတ္ေတြသာ ေျပးျမင္မိေတာ့တယ္။
(ေအာ္ .. အသက္ ၂ဝ ေလာက္တုန္းကေတာ့ အခ်စ္ကို အဲဒီလို ............... ခဲ့ဖူးတယ္)
***
PS - ဂ်ဴး ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ ကိုေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ယံုၾကည္စြဲလမ္း ေနတုန္းပဲ။
အတိအက်ေျပာရရင္ ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ ကေန ကိုယ္ရလိုက္တဲ့ message ကို...
အဲဒီ အေၾကာင္းကို ဒီ post မွာ နည္းနည္း ထည့္ေရးထားမိတယ္။
ဒီ ေနာက္ဆံုးပိုင္းကေတာ့ ခ်စ္ျခင္း၏ အႏုပညာ ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈ အေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ေရးျဖစ္ထားတာပါ။
(20th Dec 2009)
***
