ကိုယ္ ႏွင့္ အသံမ်ား

ငယ္တုန္းက လူႀကီးေတြ မာမာေအး အဆိုကို ဘာလို႔ ဒီေလာက္ႀကိဳက္ၾကတယ္ဆုိတာ နားကို မလည္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ေတြအတြက္ေတာ့ ပ်င္းစရာႀကီး ငိုက္ခ်င္စရာႀကီး ျဖစ္ေနတာကုိး။ ေနာက္ စာေတြဘာေတြ ဖတ္လုိ႔ မာမာေအးကို အဆုိဘုရင္မ ဘာညာ စသျဖင့္ ၫႊန္းၾကျပန္ရင္လည္း လုိက္မမီျပန္ဘူး။ ကိုယ္မွ ခံစားမရတာကိုး။ ေျပာသေလာက္ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ထင္မိတယ္။ ေဟမာတုိ႔ ပိုးဒါလီတို႔ ေကာ္နီတို႔ ခင္ရတနာသိန္းတို႔ အသံသာ သာယာသံလုိ႔ ထင္မိတာ။

ေနာက္ ဆုိတတ္တယ္ မဆုိတတ္ဘူးဆိုတာကိုလည္း ခြဲျခားမသိဘူး။ tv မွာ လာသေရြ႕နဲ႔ အေခြေတြ နားေထာင္သေရြ႕ ကိုယ့္နားထဲေတာ့ သီခ်င္းကိုသာ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူးရွိမယ္။ အသံကိုသာ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူး ရွိမယ္။ လူ (အဆုိေတာ္) ကိုသာ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူး ရွိမယ္။ အဆုိပညာကေတာ့ အတူတူေလာက္ေတြပါပဲ ထင္မိတယ္။ ဒီလုိတက္ဆုိမွေတာ့ ဆိုတတ္တာေတြခ်ည္းေပါ့လို႔ ထင္မိတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ tv မွာ စႏၵီခ်စ္စု သီခ်င္းေတြလာရင္ ေမေမက ဒီတစ္ေယာက္ဟာ အသံလည္း မရ၊ ဆိုလည္း မဆိုတတ္ဘဲနဲ႔ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳး ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီအခါ ေမေမက ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး အဲလိုေျပာႏိုင္တာလဲ၊ ဘယ္တုန္းက ဒါေတြသိၿပီး ဘယ္လုိခြဲျခားေျပာေနတာလဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။

ဘယ္သီခ်င္းကေတာ့ ဘယ္လုိ ဆိုရခက္တာ ဘယ္လို ပညာပါတာလို႔ စာေတြထဲမွာ ဖတ္ရလည္း မသိဘူးပဲ။ သီခ်င္းဆိုတာ ဘယ္သူ တက္ဆုိဆုိ နားေထာင္လုိ႔ရေအာင္ေတာ့ အဆင္ေျပတာခ်ည္းပဲလုိ႔ ထင္ေနခဲ့တာ ေနာက္ပိုင္း ကာရာအိုေကေတြေပၚလာေတာ့မွ သီခ်င္းဆုိရတာ ဒီေလာက္မလြယ္ပါလား ဆုိတာ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် နားလည္သြားေတာ့တယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဘယ္သူတက္ဆိုဆုိ အဆင္ေျပမွာပဲဆုိတဲ့ အထင္ကလည္း tv မွာ ဆုိၾကမယ္ ေပ်ာ္ၾကမယ္ေတြ ေပၚလာေတာ့မွ အၿပီး ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။

၁၀ တန္းေအာင္လို႔ ျမန္မာသံေတြ စ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဟမာေနဝင္း ျပန္ဆုိတဲ့ ျပန္ဆုိေတးေတြက ရေအာင္ဆုိထားတာမဟုတ္ဘဲ ရသလို ဆုိပစ္လုိက္တာမ်ိဳးေတြ ဆုိတာ အဆုိပညာဘာလဲ နားမလည္သည့္တိုင္ေအာင္ ခံစားခ်က္နဲ႔တင္ သေဘာေပါက္လာမိတယ္။ အသံအား ေကာင္း၊ မေကာင္းအျပင္ မုဒ္ ဆုိတာကိုပါ ခံစားမိလာေတာ့ သွ်ီ၊ ေခ်ာစုခင္၊ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း တုိ႔ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ျပျပ ရင္ထဲ ထိခ်င္မွ ထိေတာ့တယ္။
ွ
အသံအားေကာင္းတဲ့ အဆုိေတာ္ေတြထဲမွာ တင္ဇာေမာ္ကိုေတာ့ အေတာ္ သေဘာက်ပါတယ္။

ေခတ္ေဟာင္းျပန္ဆုိေတးေတြမွာ စိုးစႏၵာထြန္း ေတာ္တယ္လို႔ ထင္မိေပမယ့္ အသံက သိပ္ခၽြဲေနေတာ့ မူရင္းရွာမရမွသာ သူ႕ နားေထာင္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ အေခြထုတ္ မထုတ္ မသိေပမယ့္ mrtv မွာ ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ အိအိခၽြန္ (သူလည္း ဆုိကေရးတီး အဆုိေရႊတံဆိပ္ ဆုရွင္) ကို အေတာ္ သေဘာက်မိတယ္။ သူ သီခ်င္းဆုိတာကို အလြန္ဆံုး ၾကည့္ဖူးမွ ၃ ခါထက္ မပိုဘူး ထင္တယ္။ ဘာသီခ်င္းေတြ ဆုိသြားသလဲေတာင္ ခု မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မဟာဂီတ ေတြ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အသံက ၾကည္ ျမ ပီ သၿပီး ေဝစည္ေနေအာင္ ေကာင္းတာေတာ့ မွတ္မိတယ္။ (အဲဒီနာမည္ ေပၚမလာလုိ႔ စဉ္းစားလုိက္ရတာ။ ဂူဂဲလ္ေတာင္ လုပ္ၾကည့္မိတယ္။ မေတြ႕ဘူး။ အဲဒီ ၿပိဳင္ပြဲက ဆုရသူေတြရဲ႕စာရင္း အင္တာနက္ေပၚမွာ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေလးေတြ ရွိရင္ အေတာ္ေကာင္းမွာပဲ။)

အဲဒီ ဆုိကေရးတီး ၿပိဳင္ပြဲေတြဟာ (ပြဲလုပ္ရတဲ့ ေခတ္ပ်က္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က ဘာညာဘာညာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အသာထား) အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့၊ တန္ဖိုးႀကီးတဲ့၊ အႏွစ္သာရရွိတဲ့ ပြဲမ်ိဳးေတြလို႔ ယူဆမိတယ္။

***
ေနာက္တစ္ခုက သီခ်င္းေဟာင္းေတြ နားေထာင္ေနရင္းနဲ႔ အဆိုပညာ အသံပါဝါေတြထက္၊ စကားလံုးေတြရဲ႕ အသံထြက္ပီသတာကိုပါ သတိျပဳမိတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အဆုိေတာ္ေတြမွာ အဲဒီအသံထြက္မ်ိဳးေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ ဥပမာ ေခ်ာစုခင္ ဆုိရင္ 'ခ်၊ ျခ' စသျဖင့္ အသံေတြ ပါလာရင္ သတိထားၾကည့္။ ရွင္းျပလို႔ေတာ့ မရေပမယ့္ အရင္က အဆုိေတာ္ေတြရဲ႕ အသံထြက္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တျခားလူေတြေတာ့ မသိ၊ အဲဒီေနရာမ်ိဳးေတြ ေရာက္လာရင္ ကိုယ္ေတာ့ သြားက်ိန္းၿပီး ၾကက္သီးထလာတာပဲ။ (သရက္သီးစိမ္း စားထားတုန္း ဒံအိုးကို ဇြန္းနဲ႔ျခစ္လိုက္ရင္ ခံစားရတာမ်ိဳး။)

အဲဒါေၾကာင့္ နားမေထာင္ဘူးလား ဆုိေတာ့ ေထာင္တာပဲ။ ေခ်ာစုခင္ သီခ်င္းေတြထဲလည္း ႀကိဳက္တာေတြ အမ်ားႀကီးကိုး။ ဟိုး ပထမဆံုးအေခြထဲ "ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ အနမ္း" က စလို႔ ႀကိဳက္မိတာ။ အေခြနာမည္ကလည္း အဲဒါပဲ။

ၿပီးေတာ့ စလံုးသံနဲ႔ ဆလိမ္သံ။
ေမဆြိရဲ႕ "အတၱ" ကို ေခ်ာစုခင္ပဲ ျပန္ဆုိေတာ့ အဆိပ္ ဆိုတဲ့ အသံကို "အစိတ္" လို႔ပဲ ထြက္သြားတယ္။ ေမဆြိ ဘယ္လိုဆုိလဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ထို႔အတူပဲ မ်ိဳးႀကီး "အဆိပ္ခြက္" မွာလည္း "ကိုယ္ဟာေလ မင္းအတြက္ အစိတ္တစ္ခြက္ ပါပဲ" ပဲ။

အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲေမးရင္ ဘာမွ မသိရင္ေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ တခုခု သိေနရင္ေတာ့ နားထဲမွာ တခုခုျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။

အဆိုေတာ္ေတြတင္လား ဆုိေတာ့ သတင္းေၾကညာသူေတြထဲမွာလည္း အဲဒါမ်ိဳးေတြ ရွိတယ္။
ဥပမာ - ေဆာက္လုပ္ေရး ဝန္ႀကီးဌာန ဆုိတာကို ဆလိမ္သံ မပီဘဲ စလံုးသံနဲ႔ ေျပာတာမ်ိဳး။

တခါတေလေတာ့ သိျခင္းသည္ ဒုကၡပဲ။

***
ဟိုရက္ပိုင္းက ျဖဴသီ ျပန္ဆိုတဲ့ ခ်စ္မိုးႀကီး ကို တစိမ့္စိမ့္ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ခုရက္ပိုင္းေတာ့ မာမာေအးရဲ႕ ႏွင္းေပ်ာက္တဲ့ ေႏြ နဲ႔ ေမ့ကြက္ကို ရွာ နားေထာင္ျဖစ္ေနၿပီး မာမာေအးဟာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေျပာစမွတ္ျပဳရေအာင္ ျဖစ္ရသလဲဆိုတာ နားလည္လာမိတယ္လို႔ ထင္တယ္။

***

ေမ့ကြက္ကို ရွာ


ႏွင္းေပ်ာက္တဲ့ ေႏြ

Such a disaster week!

ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဒီမွာ ပ်င္းေန။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခရီးသြားရဖို႔ အေၾကာင္းေပၚ။

ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ဘတ္ဂ်က္ေလယာဉ္လိုင္းေတြ ေဈးမခ်။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘတ္ဂ်က္မဟုတ္တဲ့လိုင္းက ေဈးခ်တာကိုရ။ လက္ေဂ့ခ်္ေတာင္ သယ္လို႔ရ၊ ေန႔လည္စာလည္းပါ။

ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အဲဒီရက္ပိုင္း အျပင္က အလုပ္ေတြ လာအပ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေခါင္းေတာင္ မေဖာ္အား။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ခရီးစရိတ္ ကာမိတာေပါ့။

ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သြားမယ့္ေနရာမွာ ဆိုးဆုိးရြားရြား ေရႀကီး။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေရလြတ္တဲ့ေနရာက အသိႏွစ္ေယာက္က လာေခၚထားမယ္လို႔ေျပာ။

ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ မိေက်ာင္း အေကာင္ 100 လြတ္ေန။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေလယာဉ္႐ံုးက သြားမယ့္ရက္ကို ေရႊ႕လို႔ရတယ္လုိ႔ အေၾကာင္းျပန္။

ပိုၿပီး ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ရ။

***
ေနာက္ေန႔ ဘာျဖစ္ဦးမလဲ။ ဘယ္သူမွ မသိဘူး။

***

Xiao Huan in 'Brilliant Legacy'

Xiao Huan in 'Brilliant Legacy'

ေလာေလာဆယ္ channel U က ကိုရီးယားကား "Brilliant Legacy" ကုိ ၾကည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီကို ေရာက္ၿပီးမွ ပထမဆံုး ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ tv ဇာတ္လမ္းတြဲ။ Xiao Huan ဆိုတာ အဲဒီထဲက မင္းသားကေလးရဲ႕ နာမည္။ (တ႐ုတ္သံနဲ႔ ဖလွယ္ထားတယ္လို႔ ထင္တယ္)

ကုိရီးယားကားေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။
ယုတၱိမရွိတာေတြပါလည္း စိတ္ပါလက္ပါ ခြင့္လႊတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ တင္ျပပံုနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းၾကတယ္။ သူတို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းပံုက အကုန္လံုး သိပ္ဘက္ညီၿပီး အေပးအယူမွ်တယ္ ဆုိရမယ္။ အဲဒီေတာ့ ဇြတ္အတင္း ဇာတ္လမ္းဆန္ထားတဲ့အပိုင္းေတြ ျပေနတာေတာင္ ၾကည့္တဲ့လူမွာ အဲဒီဇြတ္ေတြက မတိုးေတာ့ဘဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႔ အျပေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါရေတာ့တာပဲ။

ဟိုမွာတည္းက tv မွာ လာသမွ် မၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ ၾကည့္မိသမွ်မွာဆုိ ဇာတ္လမ္းအသြားေတြက ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ ဥပမာ - ဇာတ္နာခ်င္ရင္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး စီးပြားပ်က္ျပတာမ်ိဳး၊ ယုတ္မာတဲ့လူက ဇြတ္ႀကီးကုိ ဉာဏ္ကစားၿပီး အကြက္ဆင္၊ ခံရတဲ့လူကလည္း ဘာဆုိ ဘာမွ မသိ မရိပ္မိ။ တုိက္ဆိုင္ခ်င္ရင္လည္း ဇြတ္၊ ေတ့လြဲခ်င္ရင္လည္း ဇြတ္။ ေတာ္ခ်င္ရင္လည္း စြတ္ေတာ္၊ ညံ့ခ်င္ရင္လည္း စြတ္ညံ့ေတြေရးတဲ့ ဗမာျပည္က best seller ဇာတ္လမ္းေတြနဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္။ ဒါေတြကိုပဲ ျပကြက္ေလးေတြကို အေသးစိတ္ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ပစ္ေတာ့ ပရိသတ္မွာလည္း တည့္တည့္ထိျပန္တယ္။ (အမွန္ေတာ့ သိသိႀကီးနဲ႔ အ႐ူးလုပ္ခံေနၾကတာ)

ကိုရီးယားမင္းသားေတြေတာ့... အင္းးး မႀကိဳက္လွဘူး။
တကယ္ မႀကိဳက္ဘူးလား ဆုိေတာ့လည္း အင္းးး အဲလုိလည္း မဟုတ္ဘူး။
ၾကည့္ရတာေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ထဲေတာ့ ႏြဲ႕ၾကတယ္ ထင္တာပဲ။ မ်က္ႏွာေလးေတြဆုိလည္း ေခ်ာလိုက္ထာ လြန္ေရာ။ သူတို႔ ေခ်ာပံုက မိန္းကေလးဆန္ၿပီး မိန္းမေခ်ာေခ်ာေနတာမ်ိဳး။ (စိတ္ထဲမွာ ေခ်ာတယ္လို႔ ထင္ရင္၊ အသားကလည္း ျဖဴေနတယ္ဆိုရင္) ကိုယ့္ေပတံနဲ႔ကိုယ္တုိင္းၿပီး ေယာက္်ားမပီသဘူးထဲ ထည့္ပစ္မိတယ္။ (ေယာက္်ားေလးပါဆုိမွ ႐ုပ္ရည္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ၾကမ္းတမ္းဦးမွ၊ အသားကလည္း ညိဳဦးမွေပါ့)

ခုၾကည့္ျဖစ္ေနတဲ့ ကားထဲမွာေတာ့ မင္းသား ႏွစ္ေယာက္၊ မင္းသမီး ႏွစ္ေယာက္။
ေခါင္းစဉ္တပ္ထားတဲ့ Xiao Huan ကေတာ့ အဓိကေပါ့။ ကိုးရီးယား စံနဲ႔ဆို မင္းသားႏွစ္ေယာက္လံုး ႐ုပ္ခပ္ဆိုးဆိုးထဲပါေတာ့ စၾကည့္ေတာ့ တမ်ိဳးေတာင္ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဇာတ္က စဖြင့္ကတည္းက နာေနၿပီ။ မေရွာင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။

Xiao Huan ဇာတ္႐ုပ္က စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အမ်ားႀကီးဖြင့္ထားတဲ့ သူေဌးမႀကီးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမး။ သားသမီးကို အလုိလိုက္ဖို႔ကလြဲၿပီး ဘာမွ မသိနားမလည္ အေျခခံမပါတဲ့ အေမျဖစ္သူရဲ႕ ေမာက္မာတတ္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးေအးစက္တဲ့ သား။ စစခ်င္း ေဘးပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္ႏွလံုး မေႏြးေထြးႏိုင္တဲ့ပံု လုပ္ျပထားတာ ၾကည့္ရတာကို စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာေစတယ္။

ဥပမာ - US မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း အဘြားလုပ္သူက သူ႕လုပ္ငန္းေတြအေၾကာင္း သင္ယူဖုိ႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျပန္ေခၚလို႔ ေရာက္လာၿပီး၊ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာနဲ႔ ျပႆနာတက္တဲ့ အခန္း၊ မန္ေနဂ်ာကို ဆြဲထိုးၿပီး၊ ေလ်ာ္ေၾကးပစ္ေပးတဲ့ အခန္း။ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ အတူရွိေနတုန္း အနီးကပ္ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး လာႏႈတ္ဆက္တဲ့ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးကို မတူမတန္သလုိ တြန္းထုတ္တဲ့ အခန္း။ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ေတာင္ ထ႐ိုက္ခ်င္တယ္။ စိတ္ထဲ ဒီမင္းသားေတာ့ ေနာက္အခန္းေတြမွာ ဘာပံုစံေလး လုပ္ျပျပ ၾကည့္မရေတာ့ဘူးလို႔ပဲ။ သူ႕အဘြားလုပ္သူနဲ႔ အတူ ဒီေကာင္ေလးဟာေတာ့ ဘယ္လုိမွ ျပဳျပင္လုိ႔မရေအာင္ ပစ္လုိက္ရပါၿပီလို႔ ထင္လာမိတယ္။ ႐ုပ္က မရွိရတဲ့ၾကားထဲ တင္းမာ ေအးစက္ ျပင္းထန္ ႏွလံုးသား ခံစားခ်က္မရွိပံု လုပ္ျပထားတာ ေမတၱာကို ေတာ္ေတာ္တံုးေရာ။ ဒါလည္း ဆက္ၾကည့္တာပဲ။

အဲဒီထဲမွာ ဇာတ္႐ုပ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီး၊ စ႐ိုက္ေတြကလည္း မ်ိဳးစံုပါပဲ။ အားလံုးလည္း သူ႕ေနရာနဲ႔သူ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပသြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ Xiao Huan ေနရာကေတာ့ တမ်ိဳးထူးျခားတယ္။ ဆိုခဲ့သလို အေျခအေနေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္ ေအးခဲေနတဲ့ ပံုစံကေန တဆင့္ခ်င္း ေလွ်ာ့ခ် ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျပသြားရတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ တသမွတ္တည္း လုပ္ရတာထက္စာရင္ ပိုခက္မယ္ ထင္မိတယ္။ အဲလုိလုပ္ဖို႔ ဇာတ္ကြက္ေလးေတြက တဆင့္ခ်င္း ပံ့ပိုးေပးထားတာ၊ သူကလည္း အဲဒီအတိုင္း ပံုစံဝင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာ အေတာ္ ခ်ီးက်ဴးစရာ၊ ၾကည့္ရတာလည္း ဘဝင္က်စရာ။

အေစာပိုင္း လံုးဝ ေအးခဲေနတဲ့ အေနအထားရယ္၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အရာရာနားလည္ မွ်ေဝတတ္လာတဲ့ စိတ္ႏွလံုးပူေႏြးလာတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ေရာက္သြားၿပီးခ်ိန္ရယ္ထက္ အဲဒီအေျခအေနႏွစ္ခုၾကား ျဖည့္ထားတဲ့ ဇာတ္ကြက္ေတြမွာ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ လြန္ဆြဲတဲ့ ကာလေတြက လုပ္ရပိုခက္မယ္ ထင္တယ္။ ၾကည့္ရတာလည္း ေဒါသထြက္ရမလို၊ ၿပံဳးရမလုိ၊ အျမင္ကပ္ရမလို၊ သနားရမလုိနဲ႔ သူ ျဖစ္ေနသလုိ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့သူသာမက ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ ဖန္တီးတဲ့သူနဲ႔ ဒါ႐ိုက္တာကလည္း အင္မတန္ ေစ့စပ္ႏိုင္လုိ႔။

အဘြားလုပ္သူက တခ်က္လႊတ္အာဏာသံုးၿပီး ကားျပန္သိမ္း၊ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကစ ျပန္သိမ္း၊ ကိုရီးယားမွာ မေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး US ပဲ ျပန္ပါေတာ့မယ္ဆုိေတာ့လည္း ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ သြားႏိုင္ရင္သြား လုပ္လိုက္ေတာ့ အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့ၿပီး၊ အဘြားစားေသာက္ဆုိင္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး စားပြဲထုိးျပန္လုပ္ရ၊ သူ ထုိးခဲ့တဲ့ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ ေဘာင္အတြင္းကေန ပညာေပးတာခံရ၊ သူေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားနဲ႔ ျပန္ထည့္တာ ခံရ၊ ဆိုင္ထဲဝင္လာတဲ့ customer ေတြကို အၿပံဳးနဲ႔ ဦးၫႊတ္ႀကိဳဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ထံုးစံမရွိတဲ့ပံုစံနဲ႔ ဆိုင္မွာလာစားသူေတြနဲ႔ ျပႆနာတက္။ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔အတူ ဆိုင္မွာ မစားဘဲ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္ထြက္စားတဲ့ထိ တသီးတသန္႔ေန။

အဲဒီကေနမွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆိုင္ကလူေတြနဲ႔ စားပြဲထိုးဘက္ မင္းသမီးေလးက တြဲေခၚ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္မပါလက္မပါေပမယ့္ မတတ္သာတဲ့အဆံုး လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း အဆင္ေျပ သင္ယူႏိုင္လာ။ လူ႕ေလာကမွာ ဘယ္တုန္းကမွ လက္ေတြ႕က်က် အတြင္းက်က် သဘာဝက်က် ေလ့လာျမင္ေတြ႕ခြင့္မရဘဲ ေအးခဲေနတဲ့ စိတ္ႏွလံုးက တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ္က်လာၿပီး လူသားဆန္လာခဲ့။

ဒါေပမဲ့ အဲဒါကိုပဲ တခ်ိန္လံုး ေအးခဲေနခဲ့သူပီပီ (ဘယ္ေလာက္ ေမာက္မာခဲ့လည္း ႐ိုးေျဖာင့္တဲ့ စိတ္အခံနဲ႔ ေလာကအေတြ႕အႀကံဳ မျပည့္ဝခဲ့ေတာ့) ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သူ႕ခံစားခ်က္ေတြကို သူကိုယ္တုိင္လည္း ေသခ်ာ ထိုးထြင္းမရိပ္မိတဲ့ပံု၊ ငါ့စိတ္ေတြ ဘာျဖစ္ေနတာပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ အတြင္းက ကေလးဆန္ဆန္စိတ္ထားပါ ေပၚလာေအာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပႏိုင္ခဲ့တယ္။

တေယာက္ေယာက္အေပၚ ေကာင္းျပၿပီးရင္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ team work တခုခု ဝင္လုပ္ၿပီးရင္ ေက်းဇူးတင္မခံရေအာင္ ခပ္တည္တည္ လွည့္ထြက္လာတတ္တာ၊ ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာရင္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ မ်က္ႏွာမထားတတ္သလို အသားမက်တဲ့ အူတူတူပံုစံမ်ိဳးေတြက ၾကည့္ရတာ အေတာ္သေဘာတက်နဲ႔ တျဖည္းျဖည္းႏွစ္လိုလာၿပီး သူ႕ဘက္သားလံုးလံုး ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ မေခ်ာလွတဲ့ ႐ုပ္ဆိုးဆိုး ကေလးဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာေပးကိုလည္း ႀကိဳက္လာမိတယ္။

ဒီဇာတ္႐ုပ္ကို ျဖည့္ေပးတဲ့ အကြက္ေလးေတြကလည္း ေစ့စပ္လွတယ္။ ဥပမာ - အျပင္မွာတေယာက္တည္း စားေလ့ရွိတဲ့ သူ႕ကို လက္ထဲ ပိုက္ဆံမရွိေအာင္လုပ္ၿပီး လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ေန႔လည္စာ ဝင္စားခိုင္းတာ။ ကုမၸဏီႏွစ္ပတ္လည္အတြက္ ေၾကာ္ညာစာရြက္ေတြ လိုက္ကပ္ရတာ၊ အသက္ 60 ေက်ာ္လူႀကီးေတြဆီ လုိက္ဖိတ္ရင္း အစီအစဉ္ေတြ ရွင္းျပရတာ။ ပထမေတာ့ မင္းသမီးကေလးကပဲ ဦးေဆာင္လုပ္သြားၿပီး၊ ေနာက္တစ္ရက္မွာ သူကိုယ္တုိင္ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ လူႀကီးေတြကို ဖိတ္၊ အစီအစဉ္ေတြ ဝင္ရွင္းျပနဲ႔ အသက္ဝင္လာတာ။

အဲဒီအထိ အလုပ္မွာ စိတ္ပါတုန္းသာ လႈပ္ရွားေနၿပီး ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း စက္႐ုပ္မ်က္ႏွာလို ျပန္ျဖစ္သြား။

ျဖည့္ထားတဲ့ အကြက္ေတြ အေသးစိတ္ပံုက...
အစပိုင္းမွာ စားပြဲထုိးရင္း သူ႕ေၾကာင့္ ဆိုင္မွာလာစားသူတစ္ေယာက္ အက်ႌ ဟင္းေပသြားတဲ့အခါ သူေဌးေျမးပံုစံနဲ႔ မေတာင္းပန္ဘဲ ပင္မင္းေပးေပးပါမယ္ လို႔ ပဲ ျပန္ေျပာခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္း သူ က်င့္သားရလာခ်ိန္ ဆိုင္မွာ လာစားတဲ့တစ္ေယာက္က အႏိုင္က်င့္လုိ႔ ေခ်ာ္လဲ ေပက်ံကုန္တဲ့အျပင္ ရင့္ရင့္သီးသီး ဆက္ဆံတာ ခံရတဲ့အခါ ရာႏႈန္းျပည့္ မေျပာင္းလဲရေသးတဲ့ စိတ္အခံနဲ႔ ႀကိတ္မွိတ္ သည္းညည္းခံလုိက္ရတဲ့ အခန္း။

ကုမၸဏီႏွစ္လည္အတြက္ အစီအစဉ္တခ်ိဳ႕ ထပ္ျဖည့္တဲ့အခါ သူအႀကံေပးေတာ့ က်န္လူေတြ သေဘာက်ၿပီး ရယ္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာမထားတတ္ ေထာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနတာမ်ိဳး။ အသက္ 60 ေက်ာ္ လူႀကီးေတြဆီ သြားဖိတ္ရတုန္းက သူ ရွင္းျပရတဲ့ အလွည့္မွာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ကို "အဘြား အသက္ 60 ေက်ာ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မယံုဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိုင္စီျပ" လုိ႔ က်ီစားတာမ်ိဳးေလး။ ေနာက္ မင္းသမီးနဲ႔ ေၾကာ္ညာစာရြက္ေတြ လိုက္ကပ္တဲ့အခန္း။ ဆိုင္မွာစားေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ဦးဦးေခၚလုိ႔ ကိုကို ေခၚရမယ္ လုိ႔ ေျပာတဲ့ အခန္း။

ေနာက္ဆံုး ေခ်ာင္က်က် ရပ္ကြက္တစ္ခုက ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ မက်န္းမာတဲ့ ဇနီးသည္ကုိ ျပဳစုေနရတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က ေအာ္ဒါမွာလုိ႔ delivery လုိက္ပို႔ရင္း သူ႕ကို ထုတ္ေပးတဲ့ အိပ္ရာေအာက္က ပိုက္ဆံအႏြမ္းအေၾကေတြနဲ႔ အေႂကြေစ့ကေလးေတြ၊ လာပို႔ရတဲ့ စားပြဲထုိးကေလးကို ဘာ တစ္ပ္မန္းနီးမွ မေပးႏိုင္လုိ႔ သူ ျငင္းေနတဲ့ၾကားက လမ္းမွာ စားဖို႔ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ သၾကားလံုးကေလး ၂ လံုး။ အိမ္ျပင္ေရာက္မွ သူ က႐ုဏာမကင္း ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ... လူမမာဇနီးသည္ကို သူလာပို႔တဲ့ စြတ္ျပဳတ္ တုိက္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီး...

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူ႕ဆီမွာ အထပ္ထပ္ ဖံုးထားတယ္ ထင္ရတဲ့ ေအးခဲတဲ့အလႊာေတြ အကုန္လံုး ေပ်ာ္က်ကုန္ေတာ့တယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ ျပေနတဲ့ အပိုင္းေတြမွာ အဘြားလုပ္သူက ေကာင္မေလးကို ညေန အလုပ္ၿပီးရင္ အိမ္ေခၚခဲ့လို႔ သူ႕ကိုမွာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ အံ့အားသင့္ၿပီး ေကာင္မေလးနာမည္ကို ျပန္ရြတ္ၿပီး confirm လုပ္သလုိ အဘြားကိုလွမ္းၾကည့္၊ သေဘာေတြ႕သြားသလို မ်က္လံုးေလးေတြခ်ည္း ၿပံဳးလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့... ယံုပါတယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့သူမွန္သမွ် အကုန္ က်ဆံုးကုန္ၾကမွာပဲ။

တကယ္ေတာ့ တကားလံုးမွာ သူ႕ေနရာက အခက္ဆံုးပဲ။ မ်က္ႏွာအမူအယာကို အတက္အက် အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ျပရတာ။ သူ အေတာ္ လုပ္ႏိုင္တယ္။

မူရင္းဇာတ္ေက်ာ႐ိုးက အတင္း လုပ္ဇာတ္ဆန္တယ္ ဆုိေပမဲ့ တကားလံုးမွာ အႏုစိတ္ထည့္ထားတဲ့ အကြက္ေတြကေတာ့ ၾကည့္တဲ့သူေတြ ဘဝင္ခုိက္ေအာင္ အေတာ္ ေစ့စပ္တာ အမွန္ပဲ။

ဟိုးေရွ႕မွာ ျပထားတဲ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ေနာက္ပိုင္းအခန္းမွာ အကြက္ေစ့ေအာင္ အံကိုက္ ခ်ိတ္ဆက္ သံုးျပတတ္တာမ်ိဳး။ ဥပမာ - အျပင္မွာ ပင္လယ္စာစားရင္း မင္းသမီးက သူ ဂံုးမစားဘူး ေျပာတာကို ေနာက္ပိုင္း အကြက္ေတြမွာ ျပန္ထည့္သံုးထားတာ။ ကုမၸဏီႏွစ္လည္မွာ ဝန္ထမ္းအခ်င္းခ်င္း အမည္မေဖာ္ဘဲ ကဒ္ျပားေလးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အႀကံေပးစာေလးေတြ ေရးရတဲ့အခါ ဘယ္ကဒ္ျပားက စာကေတာ့ ဘယ္သူေပးတာ ျဖစ္မယ္လုိ႔ အိမ္ေရာက္မွ မွန္းၾကည့္တဲ့အခန္းကို ျပထားၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္လက္ေရးကို တေယာက္ တေနရာမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ၾကေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ကဒ္ျပားေလးေတြ တစ္ခုခ်င္းနဲ႔ ျပန္တုိက္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ကဒ္ျပားက သူ ေရးေပးခဲ့တာေလးျဖစ္မလဲ ျပန္ရွာၾကတာမ်ိဳး။

ေနာက္ Xiao Huan အေၾကာင္း ေရးတာေပမယ့္ အဲဒီထဲမွာ သေဘာက်မိတာ Xiao Huan တို႔အိမ္မွာ butler လုပ္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္။ Xiao Huan အဘြားရဲ႕ လူယံုေတာ္ဆိုလည္းဟုတ္။ သူ တကယ္ ပုိ႔ေပးရတဲ့ အခန္းက ခုခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေနရာပဲ ရွိေသးတယ္။ Xiao Huan အဘြားကို ႐ုတ္တရက္ ေဆး႐ံုတင္လုိက္ရၿပီး ကိုမာဝင္ေနရာက ျပန္ေကာင္းလာၿပီဆုိတာ သိလို႔ ေဆး႐ံုမွာ လာေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ မ်က္ရည္က်တဲ့အခန္းရယ္။ ေဆး႐ံုကမွ ဆင္းမယ္မႀကံေသးဘူး ကုမၸဏီမွာ ျပႆနာအႀကီးအက်ယ္တက္ၿပီး အဘြားႀကီးကုိ ကုမၸဏီဥကၠ႒ေနရာက ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ႀကံတဲ့ ဒါ႐ိုက္တာအစည္းအေဝးကို တက္ရတယ္။ အဲဒီေနရာကို ေဆး႐ံုက ဆင္းစ သူ႕သခင္မကို သူ ကိုယ္တုိင္ အခန္းဝထိ လုိက္ပို႔ၿပီး၊ သူ လုိက္ဝင္လုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အစည္းအေဝးခန္းထဲ တစ္ေယာက္တည္း ဝင္သြားတာကို ပူပန္စိတ္မခ်တဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လုိက္တဲ့ အခန္း။ ခဏေလးပဲ။ တစ္ဇာတ္လံုးကိုလည္း သူ မပို႔ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခန္းေတြအတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို အသက္ဝင္တယ္။

သူတို႔ဆီက သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြက အပို႔ကလည္း အပို႔မို႔လို႔ အရံကလည္း အရံမို႔လို႔ သိပ္ ဘက္ညီတယ္။ Ghost ကားထဲမွာလည္း တကြက္။ Sam ရဲ႕ ေငြေတြထုတ္ဖို႔လုပ္ရင္း Whoopi Goldberg ဘဏ္မွာ စိတ္လႈပ္ရွား ပ်ာယာခတ္ေနေတာ့ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က "ဘာမ်ား ျဖစ္တာပါလိမ့္" သေဘာနဲ႔ နားမလည္ႏိုင္ စိတ္႐ႈပ္တဲ့ အမူအယာနဲ႔ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ ၾကည့္ေပးလိုက္တာေလး။ သူတို႔ဟာ လမ္းႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ အမူအယာမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ထိ ပို႔ေပးႏိုင္တာ အမွန္ပဲ။

ဆိုင္လား မဆိုင္လားေတာ့ မသိဘူး။ သန္းတိုးေအာင္ သူတို႔ေခတ္က ေျပာဖူးတာ သတိရမိတယ္။
"ျမန္မာေဘာလံုးေလာက အဆင့္မီဖို႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးလႈိင္ဝင္းတို႔ေလာက္က အရံခံုမွာပဲ ထုိင္ရေလာက္တဲ့လူေတြ ျဖစ္မွ" ဆုိတာ...။

***
ကိုရီးယားကားေတြမွာ မိသားစုပံုစံေတြ ဦးစားေပး ျပတတ္တာေတာ့ ႀကိဳက္မိတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ခုေခတ္မွာ သူတို႔ကားေတြထဲကလုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆုိလည္းပဲ အဲဒီလုိ မိသားစုပံုစံမ်ိဳးကို သူတုိ႔ ျပန္တမ္းတ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ႐ိုက္ျပတယ္ပဲ ေအာက္ေမ့ရတယ္။ မႀကိဳက္တာကေတာ့ လက္ပါတာကို used to ျဖစ္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ျပတတ္တာပဲ။ ေကာက္က်စ္တာ လွည့္ဖ်ားတာေတြကေတာ့ ဇာတ္လမ္းသေဘာျဖစ္တာရယ္၊ လူ႕သေဘာျဖစ္တာရယ္ေၾကာင့္ ထူး မေျပာလုိေတာ့ဘူး။ ဇာတ္လမ္းကို ဇာတ္လမ္းလိုပဲ ၾကည့္တာေကာင္းတယ္။

ကိုရီးယားကား မၾကည့္ျဖစ္တာလည္း ၾကာေတာ့ ခု ၾကည့္မိတာ ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီကား ခုထိလည္း မၿပီးေသးဘူး။ Xiao Huan ကိုလည္း အေတာ္ ႀကိဳက္ေနမိေတာ့ ညေန ဘာကိစၥရွိရွိ အဲဒီကားမီဖို႔လို႔ ဝီရိယ စိုက္ထုတ္ေနမိတယ္။ လြတ္မ်ားသြားရင္ စိတ္ေတာင္မေကာင္းဘူး။

***
တခုေတာ့ ရွိတယ္။ ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ ဇာတ္႐ုပ္ပီျပင္ၿပီး ေကာင္းတယ္ဆုိဆို ဇာတ္လမ္းက လုပ္ယူထားတာေတြဆုိေတာ့ ၾကည့္တုန္း ခဏပဲ။ ၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွ မက်န္ခဲ့တာ အမွန္။ ဇာတ္လမ္းအားျပဳတဲ့ ကားေတြျဖစ္လုိ႔ ေနာက္ဘယ္ႏွစ္ခါ ထပ္ၾကည့္ၾကည့္ဆုိတဲ့ထဲ မပါတာလည္း အမွန္။ စံုေထာက္ဝတၳဳေတြလိုေပါ့။ ဇာတ္လမ္းသိၿပီးသြားရင္ ေနာက္တခါ ျပန္ဖတ္ ဘယ္အရသာ ရွိေတာ့မလဲ။

***
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ေတာ့ ေကာင္းခန္း။ ဗီဇာေလွ်ာက္ထားတာ ဖုန္းလွမ္းဆက္ရင္ေတာင္ ေနာက္ေန႔မွ လာယူေတာ့မယ္ ေျပာဖို႔ ႀကံထားတာ။ ခုထိေတာ့ မလာဘူး။ ေအးတာပဲ။ အိမ္တန္းျပန္မယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ေတြတုန္းက ခိုင္းေတာ္မူထားတာေတြ လိုက္လုပ္ရင္း၊ လူႀကံဳလုိက္ေပးရရင္း ႏွစ္ရက္ေတာင္ လြတ္သြားတယ္။ $10 ပိုရလုိက္တယ္ဆုိေတာ့ လြတ္သြားတဲ့ ၂ ရက္အတြက္ တစ္ရက္ကို ငါးေဒၚလာေပါ့။ တန္သလား ကိုယ့္ Xiao Huan နဲ႔ လဲဖို႔။

***
♥ u Xiao Huan!
***

ဓါတ္ပံုမ်ားႏွင့္ စကားေျပာျခင္း

နဖူးပိုက်ယ္လာတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းကလို ဆံပင္တုိတိုကပ္ကပ္ထားတုန္းေပမယ့္ အရင္ကထက္ ပါးသြားတယ္ (ထင္တယ္)။ ကိုကုိ ဆံပင္ေရာ ျဖဴေနၿပီလား။

ကိုကိုဟာ အျပင္မွာမသိတဲ့လူအဖို႔ ဓါတ္ပံုထဲကေန ျဖဴသလား ညိဳသလား၊ ႏုသလား ရင့္သလား၊ ပိန္သလား ျပည့္သလား၊ ျမင့္သလား နိမ့္သလား ခြဲျခားဖို႔ခက္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔။ ႐ႈေထာင့္နဲ႔ အလင္းအေမွာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ တစ္ေနရာတစ္မ်ိဳးစီ ျဖစ္ေနတတ္လို႔။ သိခဲ့ဖူးတဲ့လူေတာင္ ဘာေတြေျပာင္းလဲသြားသလဲ မွန္မွန္ကန္ကန္ မခန္႔မွန္းႏုိင္ဘူး။

တခ်ိဳ႕ပံုေတြၾကည့္ၿပီး ကိုကို အသက္ႀကီးသြားၿပီ၊ လူႀကီးျဖစ္သြားၿပီ လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ ေတာလမ္းနံေဘးက သစ္ပင္ေရွ႕မွာ ရပ္ေနတဲ့ပံုဆိုရင္ လြန္ခဲ့တဲ့ 17 ႏွစ္ စေတြ႕ၾကတုန္းကထက္ေတာင္ ဘာမွ ပိုမႀကီးေသးဘူးလို႔ ထင္ရျပန္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ၿပံဳးရယ္ေနတဲ့ ပံုေတြေပါ့။ ေသခ်ာတာေတာ့ အရင္ကလုိ မ်က္ႏွာျပည့္ျပည့္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အလုပ္ပင္ပန္းလုိ႔ ျဖစ္မယ္။ ကုိကုိ ရယ္ေနတဲ့ပံုေတြကို ျမင္ရတာ ဟုိးအရင္ စေတြ႕တုန္းကအခ်ိန္ေတြကို သတိရမိတယ္။

ကိုကို႔ကို ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ တခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းကလည္း ျမန္မာလိုကလြဲလုိ႔ တျခားဘာမွ မဝတ္ဘူး၊ ကိုယ္ မွတ္မိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ခု ျမန္မာဝတ္စံုနဲ႔မဟုတ္တဲ့ပံုေတြခ်ည္းပဲေတြ႕ေတာ့လည္း ဟိုးအရင္ကတည္းက ျမင္ေနက်လိုပဲ။ ကိုကို ခုထိ jean ကို ကိုယ္ေပၚမတင္ခ်င္ဘူး လုပ္တုန္းလား။ holiday သြားတဲ့ပံုေတြမွာကိုပဲ jean pants ေလးေတာင္မွ မေတြ႕မိဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ၾကည့္ရတဲ့ ပံုေတြထဲမွာပဲ မပါတာလား။ တခ်ိန္လံုး ကိုကို႔ကို သံေယာင္လုိက္ၿပီး၊ တေလသံတည္းလုိက္ထြက္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့၊ ကိုကို႔ေနာက္လိုက္သာ လုပ္လာခဲ့ဖူးတဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ jean ကလြဲလို႔ ဘာမွေတာင္ ကိုယ္ေပၚမတင္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ သိရင္ အံ့ၾသမလား။ အံ့ၾသမယ္ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကို ကိုကို သိၿပီးသားပဲ။

အရြက္ေတြမရွိတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ပံုလည္း ငယ္႐ုပ္မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ေျခာက္ေသြ႕ေအးစက္မယ္ ထင္ရတဲ့ ေနာက္ခံပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဲဒီသစ္ပင္ေရွ႕မွာ ကိုကို တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနတာေတြ႕ရေတာ့...

ကိုယ္ ဘာဆက္ေျပာရမလဲ ကိုကို။
သူတပါးကို သနားၾကင္နာသလုိ ခံစားမိတဲ့အခါတိုင္း ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ လိပ္ျပာမလံုသလုိ ခံစားရတတ္တယ္။ ဒီလုိေျပာရင္ ကိုကိုကေတာ့ သဘာဝမက်တဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ ခံစားမႈေတြလို႔ ေျပာဦးမယ္။ ခုဆုိ ကိုယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုပါ စစ္ၾကည့္ခ်င္မိဦးမယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ သူမ်ားကို သနားပါတယ္ေနာ္လုိ႔ ေျပာရမွာ အေပၚစီးဆန္သလုိလုိ ကိုယ့္ဘာသာ ဘဝင္ျမင့္သလုိလုိ ပံုစံမ်ိဳးလို႔ ထင္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္သနားၾကင္နာတာကို ခံလိုက္ရတဲ့ လူရဲ႕ျဖစ္တည္မႈကို ထိပါးသလုိထင္လို႔ ေျပာထြက္ဖို႔ အင္မတိ အင္မတန္ ဝန္ေလးတာပဲ။

ဒီေလာက္ေျပာရင္ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ကိုကို သိမယ္မဟုတ္လား။ ကုိယ္က ဘယ္ေနရာမွာမွ ကိုကို႔ထက္ ပိုသာေနလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို႔အတြက္ ဘယ္ေနရာမွာမွ ကြက္လပ္ မရွိေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။

ကြင္းျပင္ထဲမွာ ကိုကို႔ေနာက္ေက်ာဘက္ကို အေဝးက လွမ္းျမင္ရတဲ့ပံုကို အၾကာႀကီးၾကည့္ရင္း အဲဒီေက်ာဘက္မွာ တကယ္ပဲ ရပ္ေနရသလို ထင္လာမိတယ္။ အဲလိုအေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ တခါ ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ အဲသည္ေလာက္က်ယ္တဲ့ ကြင္းျပင္ထဲမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ အဲသည္လို ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေလၾကမ္းတိုက္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ပံုထဲမွာေတာ့ ကိုကို႔ ကုတ္အက်ႌရွည္ရဲ႕ အနားေတြေတာင္ လြင့္ပါးလို႔ေနတယ္။

ဟိုးတုန္းကအခ်ိန္ေတြကို ျပန္စဉ္းစားမိရင္ အဲဒီတုန္းက သိကၽြမ္းရင္းႏွီးခဲ့ၾကတဲ့ အစုအဖြဲ႕ကေလး တခ်ိန္မွာ တေယာက္တေနရာစီ ေဝးလံလြင့္ပါးၿပီး ျပတ္ေတာက္ကုန္ၾကမယ္ မထင္ခဲ့ရဘူး။ လူေတြဟာ အနာဂတ္မွာ ဘာေတြျဖစ္မယ္ဆုိတာ ႀကိဳသိခြင့္မရလုိ႔သာ ပစၥဳပၸန္မွာ ေနသာထုိင္သာရွိႏိုင္တယ္ဆုိတာ ဟုတ္မွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘာမွ ဖဲ့ထုတ္လို႔မရတဲ့ ျဖစ္စဉ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ ျပန္စခြင့္ရလည္း အဲဒီ အပိုင္းအျခားကာလကို အဲဒီအတုိင္းသာ တေသြမတိမ္း လက္ခံရမွာပါ။

ကိုကိုေျပာဖူးသလုိပဲ ကိုယ္ဟာ တသက္လံုး ေလ့က်င့္ကၽြမ္းဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေလ့အထေတြကို တစ္ရက္ တစ္မနက္မွာတင္ စြန္႔လိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့သူ၊ ခုတခဏမွ ေတြ႕ထိသိျမင္တဲ့ အေလ့အထတခ်ိဳ႕ကုိလည္း ခ်က္ခ်င္း ေလ့က်က္သိုမွီးၿပီးသားလိုျဖစ္ေအာင္ အညႇာလြယ္တဲ့သူ။ ထသြားၿပီးရင္ ျပန္မၾကည့္ခ်င္တဲ့သူ။ ကိုယ္ အမွတ္ရမယ့္ အေျဖလႊာက ကိုယ့္လက္ေရးကိုေတာင္ ေနာက္တခါ ျပန္မစစ္ေဆးခ်င္တဲ့သူ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ အရင္းအတိုင္း မျမင္ႏိုင္စြမ္းဘူးေနမွာေပါ့။ ေလယူရာတိမ္းၿပီး ယိမ္းခ်င္တတ္တဲ့သူသာ ျဖစ္မွာေပါ့။

လူေတြရဲ႕ အထင္အျမင္ေတြဟာလည္း inertia ေတြ သိပ္မ်ားတယ္ေနာ္ ကိုကို။ သူတို႔ေရွ႕မွာ တေလွ်ာက္လံုးက ေလႏွင္ရာလြင့္ခဲ့ဖူးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အတည္တက် အျမစ္တြယ္ခြင့္ မေပးခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ေလတိုက္ထဲမွာပဲ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ ကိုကိုကေတာ့ ေစာဒကမတက္ဖို႔သာ ေျပာမွာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ေစာဒကတက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကို႔ကို တိုင္တည္ခ်င္႐ံုပါပဲ။

ကိုကို႔ ေနပံုထုိင္ပံု ဝတ္ပံုစားပံုေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းလည္း ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ျမင္သားတက်ရွိေနတာပါပဲ။ အေပၚယံေတြ ေျပာင္းသြားေပမယ့္ မေျပာင္းတာေတြ ရွိေနေသးတာကိုး။ အဲသည္မ်က္လံုးေတြ၊ အဲသည္အၿပံဳးေတြနဲ႔ အဲသည္အၾကည့္ေတြေပါ့။ ဟိုတုန္းကတည္းကလို မေျပာင္းလဲေသးတဲ့၊ ကိုယ္တုိင္ေရာ သူတပါးကိုပါ ေက်နပ္ စိတ္ခ် ႏွစ္လို ယံုၾကည္စိတ္ကုိ ကူးစက္ေစၿမဲ ကိုကို႔ မူပိုင္အရာေတြေပါ့။ ဘယ္လိုအရာမ်ိဳးကမွ ေျပာင္းလဲပစ္ႏိုင္မွာမဟုတ္တဲ့ ခိုင္ၿမဲတဲ့ ဂုဏ္သတၱိေတြေပါ့။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ ၾကားကာလအခ်ိန္ေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျခားနားမေနႏိုင္တာ။ ဘယ္လုိစိတ္နဲ႔မွ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ ဘဝေပးအေျခအေနရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ ေျပာပါရေစဦး။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း မွန္ရာကိုေျပာဖို႔ ခ်င့္ခ်ိန္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ကိုကိုနဲ႔က်မွ ႀကံဳေနရတာလည္း ဒီဘဝမွာေတာ့ မေရွာင္လြဲႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။

ၾကည့္မိသမွ်ပံုေတြထဲမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ေဘးနားမွာ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ မရွိေသးတာလဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ တစ္ေယာက္တည္း ေနေနေသးတာလဲ။ mid-30s ဆိုတဲ့ အသက္အရြယ္ဟာ ဘဝမွာ အစစအရာရာ ျပည့္စံုေအာင္ျမင္ၿပီးသား၊ အေျခတက် ရပ္တည္ႏိုင္ၿပီးသား ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဖို႔ တစ္ေယာက္တည္း မလံုေလာက္ႏိုင္စေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္အခါမဟုတ္လား။ ဒီေလာက္ အေျပာင္းအလဲျမန္ၿပီး၊ ေအးစက္ သက္မဲ့တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ေႏြးေထြးႏွစ္သိမ့္မယ့္၊ ၾကင္နာယုယမယ့္၊ မွ်ေဝခံစားမယ့္သူ မပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္း မေနပါနဲ႔။

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုထင္ျမင္လည္း ဒီစကားေတြကို ကိုယ္ အရွင္းလင္းဆံုးေသာ စိတ္ထားနဲ႔ ေျပာတယ္ဆိုတာ ကိုကိုကေတာ့ ယံုႏိုင္မွာပါ။ ကုိကုိ ယံုမွာကို ေသခ်ာသိေပမယ့္၊ ယံုၾကည္ၿပီးမွ ခါးသက္ေနရမွာ စိုးလုိ႔ အဲဒီမွန္ေသာစကားေတြကို ကိုယ္ မဆုိခ်င္တာပဲ။

ကုိယ္ကေတာ့ ဒီလိုပါပဲ။ အတိတ္ကလူေတြကို ျမင္ရင္၊ သတင္းၾကားရရင္ အတိတ္ကို မွန္းၿပီး လြမ္းမိတယ္။ ကြယ္ရင္ေမ့ၿပီး ေတြ႕ေသေအာင္လြမ္းတယ္လုိ႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္မကတဲ့ သူေတြက ေျပာခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ တခါတရံ၊ အေၾကာင္းတစံုတရာေလးသာ မဟုတ္ဘဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ကြယ္ခဲ့ ခ်န္ခဲ့ရတာေတြကို မသိလုိက္ မသိဘာသာ ေမ့ထားလို႔သာ မရခဲ့ရင္ ကိုယ္ ဘယ္လုိမ်ားေနရမွာပါလိမ့္။ တကယ္ေတာ့ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ တည့္တည့္ေနႏိုင္ေအာင္ အလုိေလ်ာက္ ႀကိဳးစားလိုက္မိတာ ျဖစ္မွာပါ။

စေတြ႕ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္အပိုင္းအျခားေတြေလာက္က ၿခံဝန္းက်ယ္တစ္ခုထဲ သစ္ပင္တပင္ကို ပတ္ဝိုင္းထားတဲ့ ခံုတန္းေရွ႕ စားပြဲမွာ ကြန္ပါဘူးေပၚက ထပ်ံေနသလုိဟန္နဲ႔ tweety ႐ုပ္ကေလးကို ျပ႒ာန္းစာအုပ္ေဟာင္းရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဖံုးေပၚမွာ ကိုကို မင္အနက္နဲ႔ ကူးဆြဲခဲ့တယ္။ ကိုယ္ စာလုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ကိုကို စာစစ္ေနတုန္း high light နဲ႔အေရာင္ျခယ္ၿပီး 'ၾကက္ပ်ံမက်' လုိ႔ ပံုအၫႊန္းစာတပ္ေတာ့ ကိုကိုက ယူၾကည့္ၿပီး 'tweety က ၾကက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘဲေပါက္ကေလးပါ' တဲ့။ ကိုယ္က 'မဟုတ္ဘူး ၾကက္ကေလး' လုိ႔။ tv မွာလာရင္ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ၿပီး ႐ံႈးတဲ့လူ ဒိန္ခ်ဉ္တိုက္ေၾကးလို႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ အဲဒီကာတြန္းကားလည္း ေစာင့္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအေလာင္းအစားကလည္း အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ ၾကားအခ်ိန္ေတြမွာလည္း အဲဒီအေၾကာင္းအရာဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲ အမွတ္တရ ရွိမေနခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအေကာင္ေလးဟာလည္း ၾကက္လည္းမဟုတ္၊ ဘဲလည္းမဟုတ္တဲ့ ကေနဒီယန္ငွက္ကေလးလုိ႔ ေနာင္ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ သိတယ္။

ကိုကို မွတ္မိေသးလား။

ခုေတာ့ အဲဒီငွက္ကေလးရဲ႕ ပံုေလးေတြျမင္ရင္ ခဏေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ အတိတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ကိုယ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကအတိတ္ကို ဘယ္စိတ္နဲ႔မွ တမ္းတတာမဟုတ္ဘဲ အဲဒီအခ်ိန္ရဲ႕ ရွင္းလင္းသန္႔စင္ႏိုင္ၾကတဲ့ စိတ္ႏွလံုးသက္သက္ေတြကိုသာ လြမ္းဆြတ္မိတာပါလုိ႔ သူ နားလည္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ ကိုကို။

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုကိုအပါအဝင္ အဲဒီအခ်ိန္က သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးတဲ့ လူတခ်ိဳ႕နဲ႔ အတူဆံုျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္။ စကားေတြလည္း ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ဖုိ႔ ခဲယဉ္းတယ္ဆုိတာလည္း သိပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ အဲဒီဆႏၵကို တကယ္ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္ရဲ႕လားဆုိတာ ကိုယ့္ဘာသာ မေသခ်ာျပန္ပါဘူး။ ကိုယ္ဟာ အရင္တုန္းကလိုပါပဲ။ ဘာကိုမွ မျပတ္သားဘူး။ ဒါေပမဲ့ အစြန္းတဘက္မွာ ရပ္တတ္တယ္။

ခုေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကေတာ့ ဘာမွ မမယ္ရလွပါဘူး။ ကိုကို သိၿပီးတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္မယ္လုိ႔ ကုိယ္ ေမွ်ာ္လင့္စီစဉ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ေျမာက္မလာဘူး။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရင္ ရႏိုင္ေပမယ့္ ဒီတိုင္း ရပ္ေနခဲ့မိတယ္။ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ အေနအထား မရႏိုင္ရင္ မယူဘူးဆုိတဲ့ တယူသန္စိတ္နဲ႔ေပါ့။ ေလာကမွာ တနည္းနည္းနဲ႔ ျဖစ္ေျမာက္ႏိုင္တယ္ ဆိုတိုင္းလည္း ကာယကံရွင္ေတြအဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေရွ႕မဆက္ဘူးလို႔ ခ်လုိက္ရတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ရွိေသးတာပဲလို႔ နားလည္ေစလိုက္တဲ့ အျဖစ္ပါပဲ။ ကိုယ့္ မေခ်ာေမြ႕တဲ့ အတြင္းသေဘာေတြကို တိုက္စားခံလိုက္ရတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳပါပဲ။

လမ္းဆံုလမ္းခြေတြ ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကုိကို႔ဆီက ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုခုကို ကိုယ္တုိင္ မသိလိုက္ဘဲ မွန္းဆၾကည့္မိတတ္တယ္။ တေလွ်ာက္လံုး ကိုကို တန္ဖိုးထားၿပီး ႏွစ္ျမဳပ္ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အရာကို ကိုယ္က အေပၚယံ ပကာသနကိစၥလိုသာ သတ္မွတ္ ရယူခ်င္တဲ့ အေတြးအေခၚမ်ိဳး ရွိေနတုန္းပဲ။

နာခံလြယ္ခဲ၊ ေမ့ေပ်ာက္လြယ္ခဲ၊ မွတ္မိလြယ္ခဲလာၿပီး ဒီႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ အိပ္မက္ေတြလည္း မက္ခဲလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခါတေလ ထင္ထင္ရွားရွား မက္မိတတ္တဲ့ အိပ္မက္ေတြထဲက အဲဒီၿမိဳ႕ကေလး၊ အဲဒီလမ္းကေလး၊ အဲဒီေကာင္းကင္ရဲ႕ အရိပ္အေယာင္ ရနံ႔ေတြနဲ႔ အဲဒီတုန္းက စိတ္ႏွလံုးကုိပါ ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့ထိ ျပန္ခံစားလို႔ ရေနတတ္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ မသိႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ကိုယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေက်းဇူးျပဳဖို႔ ေတြ႕ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကိုေပါ့။ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ေမတၱာေစတနာ မပ်က္လည္းဘဲ ဘာေကာင္းက်ိဳးမွ အျပန္အလွန္ မျပဳႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဘာမွ မရည္ရြယ္ မလုပ္ကိုင္ပါဘဲ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကို ထိခုိက္ေစတဲ့အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။

ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ ဖန္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြပဲေပါ့။

ခုေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာ ကိုကို ၿပံဳးေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းကလိုပဲေနာ္ လို႔ ျပန္ေတြးယူၾကည့္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခြးကေလးေပြ႕လ်က္ပံုရယ္၊ ေခြးကေလးခ်ည္းပဲ အနီးကပ္႐ိုက္ထားတဲ့ပံုရယ္ ကိုယ္ သိမ္းထားလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီေရာက္စတုန္းက ကိုကို႔ dob ကို bank acct. password လုပ္ထားခဲ့ဖူးတယ္။

ျပန္စဉ္းစားၾကည့္ရင္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ဆံု ေတြ႕ ျဖစ္ ပ်က္ ခဲ့ရသမွ်က ေရွာင္လႊဲမရေအာင္ တုိက္ဆုိင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ။ ဒီဘဝကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္စစ အဲဒီျဖစ္စဉ္ေတြအတိုင္းသာ အတိအက် လက္ခံရမွာပါ။

ေနာက္ထပ္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ က်န္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း အေၾကာင္းတုိက္ဆိုင္ ေရွာင္လႊဲလို႔မရရင္ ခဏေလာက္ ျပန္ဆံုၾကတာေပါ့ ကိုကို။