Monday, February 27, 2012

ႏွစ္လုိေစသူ

'တစ္ေယာက္ေသာသူ'

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃/၄ လေလာက္က မ်က္႐ႈ မွာ​ ဝင္းဦး အမွတ္တရ ပို႔စ္ေတြ သြားဖတ္ရင္းနဲ႔ ျမယာ ရဲ႕ တစ္ေယာက္ေသာသူ ကို စဖတ္မိတယ္။

"နင္သိလား။ အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းျပားလွတယ္။"

အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္မဖတ္ဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေပၚယံ သညာသိေတြကို ခံစားမိတာနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ယွဉ္လုိ႔ ခံစားရတာ မတူဘူးမဟုတ္လား။ ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ပ်က္ခံစားေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳး ထပ္တူ တျခားသူက ေရးျပထားတာကို ဖတ္ရတဲ့အခါ...

အဲဒီလိုအေနအထားမွာ စာဖတ္ေနရင္း ျဖစ္လာတဲ့ ခံစားမႈက စာနဲ႔ေရးျပလို႔ ရမယ္မထင္ဘူး။


တခါတေလ အရွိန္တခုနဲ႔ လိမ့္ေနခိုက္မွာ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့မိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးေတြ။ တေနရာရာမွာ ခဏအနားရေတာ့မွ အေတြးထဲ ျပန္ေပၚလာတဲ့အခါ အတိတ္ဆုိတာ ျဖစ္သြားၿပီ။ အတိတ္ကိုက် ျပန္ရခ်င္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ျပန္ဘူး။

"ငါ့စိတ္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မႈကုိ သူသိဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ငါေတာင္ အဲဒီအခ်ိန္က ေကာင္းေကာင္း မသိခဲ့ဘူး။"

"အေဝးေရာက္ယူတဲ့ စာရင္းထဲက သူ႕နာမည္ကုိ အၾကာႀကီး ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း ငါတုိ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနၾကတာနဲ႔ အေသအခ်ာေတာင္ ဖီးလ္မတက္လုိက္ရပါဘူး။"

"ငါ အၿမဲလုိလုိ သတိတရရွိေနသူရဲ႕ အသံလုိ႔ မခံစားမိဘူး။"

သူ႕စာအဆံုးမွာ အထံုးကေလးတစ္ခုပါတယ္။ ႀကိဳးစကေလးနဲ႔။ အဲဒီ အစကေလးကို ဆြဲခ်လုိက္ရင္ရတယ္ ဆုိတာပဲ ျပထားၿပီး တကယ္ ဆြဲေျဖမျပခဲ့ဘူး။ ဖတ္တဲ့သူဟာ သူ႕ဇာတ္ေကာင္အတုိင္းပဲ အထံုးကေလးကို တသသနဲ႔ က်န္ရစ္ရေတာ့တယ္ လို႔ ျမင္မိတယ္။

ခံစားခ်က္ဆုိတာဟာလည္း ႏိႈင္းရသေဘာေဆာင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။

လူ႕ဘဝမွာလည္း တခ်ိဳ႕ေသာအာ႐ံုေတြကို အထူးျပဳၿပီး သြားေနခိုက္ မသိလုိက္မသိဘာသာ ေက်ာ္ခ်လာခဲ့တဲ့ အာ႐ံုတခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မသိလုိက္ဘူး။

***
ရီစရာေကာင္းတယ္ထင္တာတခုက ငယ္ငယ္တုန္းက ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ တြတ္ပီကာတြန္းေတြကို မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြရွိခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္ ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါမွ ငါ ဒါေတြကို ခုထိ စိတ္ဝင္စားေနတုန္းပါလားလို႔ ျပန္သိလိုက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒါေတြကို ႐ိုးသြားမွာ မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုးသြားတယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ထင္ေနခဲ့တာပဲ ရွိတယ္။

အဲဒါ ဇာတ္လမ္းတခုလံုးနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ တခါတေလ ကိုယ့္ဘာသာေက်ာ္ခ်ခဲ့မိတဲ့ အာ႐ံုေတြ ဆုိတဲ့ တခ်က္နဲ႔ပဲ ဆုိင္တာေလးပါ။

"အရင္က ဘယ္ေတာ့မွ မေမ႔ဘူးထင္ထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ခု ေမ့ေနၿပီး အာ႐ုံမွာ မစြဲၿငိခဲ့တဲ့အရာေတြကုိ တသသ ျဖစ္ေနရတာ..." ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေန ကိုယ့္ကို သတိရေစလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုသာ ဆြဲထုတ္ျပရရင္ေတာ့ ဆံုးမယ္ မဟုတ္ဘူး။

***
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'

ဟိုရက္က လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္မိေတာ့ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျပန္သတိရလာတယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာ သူ' ကို ျမယာပဲ ေရးခဲ့တာလားလို႔ ျပန္စဉ္းစားမိၿပီး ရွာေတာ့ ဟုတ္ေနတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ဖတ္မိတုန္းက တပုဒ္တေလသာ ထင္လုိ႔ အမွတ္မထားခဲ့မိဘူး။

ဒီတပုဒ္ကိုလည္း အစအဆံုး ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ဖတ္မိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္အပ်က္ေတြကို မ်က္ျမင္ဒိ႒ေတာ့ မႀကံဳဖူးခဲ့ေသးေတာ့ ပထမတစ္ပုဒ္ေလာက္ စိမ့္ဝင္မလာခဲ့ဘူး ထင္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ ျမႇဳပ္စရာရွိတာေလးေတြကို ျမႇဳပ္ပစ္လိုက္ၿပီး တုိ႔ထိ႐ံု ေရးသြားတဲ့ အေရးအသားကို သိပ္သေဘာက်မိတယ္။ ဘယ္လို ထူးတဲ့ ပါရမီပါလိမ့္။ တခ်ိဳ႕စာေရးသူေတြ ေတာ္မွန္း သိေပမယ့္ ကိုယ့္အေနနဲ႔ စိတ္အာ႐ံုထဲ ေရွာေရွာ႐ႉ႐ႉဝင္လာဖို႔ခက္၊ စြဲလမ္းၿငိတြယ္ဖုိ႔ ခက္တယ္။ ျမယာကို ဖတ္မိေတာ့ တုိက္႐ိုက္ဝင္လာသလုိ စိတ္ထဲလည္း စြဲၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။

အဲဒီ ဝတၳဳကေန တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မျဖစ္မေန သတိရျပရမယ္ဆုိရင္ ငယ္ငယ္တုန္းက (9 တန္း 10 တန္းေလာက္က) ကိုယ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြ အေတာ္ကို စိတ္ဝင္တစား အႀကိဳက္ညီခဲ့တဲ့ (ခုထိလည္း သက္ရွိထင္ရွားရွိေသးတဲ့) ေမာ္ဒန္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကိုပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းကို အကၽြမ္းတဝင္ မသိပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေျပာင္းလဲႀကီးေျပာင္းလဲ မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ မႀကိဳက္ႏိုင္တာေတြ ေတာ္ေတာ္လုပ္ျပခဲ့ေတာ့ တအံ့တၾသ စိတ္ပ်က္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကိဳက္တာတခ်ိဳ႕လည္း လုပ္ျပႏိုင္တုန္းပဲ။

ေနာက္တစ္ေယာက္ဆုိရင္ေတာ့ ေဒါက္တာ မတင္ဝင္း ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ 'နပိုလီယံ'။

'သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးက ေမြးဖြားလိုက္တဲ့လူ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရကိုေရာ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကိုေရာ သူက ေသြဖည္ခဲ့တာကိုး။ ေဒစီေရးလုိ ဘူဇြာမိသားစုထဲက မိန္းကေလးကို မယူႏိုင္ဘဲ ဂ်ိဳးဇက္ဖင္းလို မဟာႏြယ္ မိန္းမလည္ကိုယူတယ္ ဆုိတည္းက သူဟာ တယ္ၿပီး မဟာႏြယ္မ်ား အလယ္မွာ တြင္က်ယ္လိုသူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ျပတာပါပဲ။ မာရီယာလူဝီဇာကို ထပ္ယူျပန္ေတာ့ သူ႕ မဟာဆန္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ မဟာဆီ မဟာေသြးမ်ားအလယ္မွာ တင့္တယ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ထားဟာ ပိုၿပီး ေပၚလြင္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။'

(နပိုလီယံ)


(မွတ္ခ်က္။ ကိုယ္က သမုိင္းကို မသိ၊ စိတ္လည္းမဝင္စားေတာ့ ဖတ္ရင္ အခ်က္အလက္ေတြထက္ ေဒါက္တာမတင္ဝင္းတို႔လို စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္ ေရးတတ္တဲ့သူေတြ ေရးတာကို ဖတ္မွ ဆံုးေအာင္ ဖတ္လို႔ရတယ္။ သူ႕စာေတြထဲမွာ အဂတိေတြပါတယ္လုိ႔ ခံစားရေသာ္ျငားလည္း ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာကို စိတ္မဝင္စားတဲ့သူအတြက္က အဂတိေလးနဲ႔ စာေရးသူရဲ႕သံုးသပ္ထင္ျမင္ခ်က္ေလးပါမွ စိတ္ဝင္စားႏိုင္ေတာ့သလုိပဲ။ သမိုင္းလိုကိစၥမွာ အဂတိပါရင္ ပညာရပ္ဆုိင္ရာတန္ဖိုးက်တာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ႀကိဳက္တာေတြ လူ႕သဘာဝမွာ အမ်ားသားမဟုတ္လား။ ဓညင္းသီးနဲ႔ဆုိ ပို ထမင္းစားဝင္တဲ့လူမ်ိဳးေတြလိုေပါ့။

အထက္က နပိုလီယံ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘယ္စာအုပ္ကေန ဖတ္မိမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ အြန္လိုင္းကေန ဖတ္မိတာ။ အဲဒီစာပိုဒ္ကိုေတာ့ ကူးထားလိုက္မိတယ္။)

***
'ႏွစ္လုိေစသူ'

လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္ ကို ဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ မ်က္႐ႈက ဝတၳဳတိုဆိုတဲ့ label မွာ ျမယာ ဝတၳဳေတြ လိုက္ရွာမိတယ္။ ဒီတပုဒ္ ႏွစ္လုိေစသူ ကို ထပ္ေတြ႕တယ္။

သူ႕စာေတြ ဖတ္ရတာ ဖတ္ၿပီးရင္း ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္းမို႔ အဲဒီဝတၳဳကို တဆက္တည္း ၃ ခါေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ဖတ္လုိက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕နာမည္နဲ႔ google ၾကည့္တယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာ အဲဒီ ၃ ပုဒ္ပဲ တျခား ဆုိဒ္တခုနဲ႔ ရတီ မဂၢဇင္းဆိုဒ္မွာ ေတြ႕ရတယ္။

သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ေနာက္ဆံုးနားမွာ အထံုးကေလးနဲ႔ေပါ့။
'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... ' ဆိုတာရဲ႕ ေနာက္က သူ႕စိတ္ထဲမွာ ထံုးေနခဲ့တဲ့ အထံုးေလးေပါ့။

ဒီလုိ ေရြးခ်ယ္မႈမ်ိဳးကို ေဘးအျမင္နဲ႔ မွန္တယ္ မွားတယ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အေၾကာင္းမရွိဘူးလုိ႔ ယူဆတယ္။ ကာယကံရွင္အေနနဲ႔သာ ကိုယ့္အတုိင္းအဆကို အမွန္အတိုင္းသိႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္ရွိဖို႔ (တနည္းအားျဖင့္) ကိုယ္နဲ႔ ဘာက ကိုက္ညီတယ္၊ ဘာကို ရေအာင္ယူရမယ္ဆုိတာကို ထင္ထင္ရွားရွား သိႏိုင္စြမ္းဖို႔သာ အဓိကပဲ။

မိန္းကေလးေတြ ဘာႀကိဳက္သလဲလုိ႔ ေမးလာရင္ ေျဖစရာ အေျဖရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။
ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ ေမးစရာေမးခြန္း မဟုတ္လုိ႔။

ကိုယ္တသက္လံုး အတူေနသြားရမယ့္သူနဲ႔ ပတ္သတ္သမွ်က ကိုယ့္ ကိုယ္ စိတ္ ႏွလံုးကို ခ်ဳပ္တည္း ၾကပ္တည္းေစတာမ်ိဳး မျဖစ္ဘဲ လႈိက္လွဲ ေႏြးေထြး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစတဲ့ ခံစားမႈမ်ိဳးကိုမွ အေလးထားတဲ့သူမ်ိဳးဟာ အဲဒီဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္မိန္းကေလးလုိ ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုလည္း ဘာမွ အံ့ၾသစရာမရွိဘူးပဲ။

ကိုယ့္ အျမင္မွာေတာ့ အဲဒီမိန္းကေလးမွာ ကိုယ့္အတိုင္းအဆနဲ႔ ဆီေလ်ာ္ရာကို သိတဲ့ ဉာဏ္ရည္တမ်ိဳးရွိတယ္။ အဲလိုဉာဏ္ရွိဖို႔ဟာ မလြယ္ဘူး။ (မိန္းမေတြဟာ သိပ္ စိတ္ကူးယဉ္တယ္ေလ)။ ေနာက္ အဲလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကို ဉာဏ္ရွိတယ္လို႔ အမ်ားစုက မသတ္မွတ္ဘူး (အဲဒါေၾကာင့္ စာေရးဆရာကလည္း ဉာဏ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆိုလိုပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေရးျပမထားဘူး သူ ဝွက္ထားတယ္)။

'အဓိကအခ်က္တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ ... '
ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဝတၳဳရဲ႕ အသက္က အဲဒီ စာေၾကာင္းေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးပဲ။
ဒီတခါေတာ့ အထံုးကေလးကို ျပ႐ံုမွ်မကဘဲ ဇာတ္ေကာင္ကိုယ္တုိင္က သူ႕အထံုးကို သူ ျပန္ေျဖသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ေျဖပံုေျဖနည္းေၾကာင့္ပဲ တခ်ိဳ႕ေသာ စာဖတ္သူေတြရဲ႕အာ႐ံုမွာ အထံုးတစ္ခု ျပန္ထံုးသြားေစမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ကေတာ့ ဖတ္ၿပီး ဘဝင္က်သြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘာနာမည္မွ မတပ္၊ ဘယ္သူမွန္း မသိလည္း အဲဒါ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူတစ္ေယာက္ ေရးထားတယ္ဆုိတာ သိသာႏိုင္တဲ့ ေရးဟန္မ်ိဳးကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူနဲ႔ အမ်ိဳးသားစာေရးသူေတြမွာ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္တဲ့ ခံစားမႈ၊ ဖန္တီးမႈ အာ႐ံုေတြ ရွိၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။ တူစရာလည္း မလိုအပ္တဲ့ အာ႐ံုေတြေပါ့။ ကြဲျပားေနမွသာ အရသာခံႏိုင္မယ့္ အာ႐ံုေတြေပါ့။

၃ ပုဒ္လံုး ရတီမဂၢဇင္းမွာ ပါတဲ့ ဝတၳဳတုိေတြပါ။

 
***
သာဓုေခၚတာ အမွ်ေဝတာတုိ႔ဆုိတဲ့ ေမြးကတည္းက အ႐ိုးစြဲလာတဲ့ အေလ့အထေတြကို ခုမွ ျပည့္ျပည့္ဝဝ လုိလိုလားလား လုပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာမိတယ္။

ဖတ္လုိက္ရလို႔ ဘဝင္က်သြားတဲ့ စာမ်ိဳးေတြ႕ရင္ ကိုယ့္မွာ သာဓုေခၚခ်င္လာတာ တကယ္။ 'တစ္ေယာက္ေသာသူ' စဖတ္ကတည္းက "ေကာင္းလုိက္တာ" ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို ၃ ႀကိမ္ ၃ ခါေရးၿပီး facebook မွာ တင္မိတယ္။ သာဓုရဲ႕ အနက္ကလည္း "ေကာင္းေလစြ" လို႔ ႏွစ္ေထာင္းအားရတာပဲ မဟုတ္လား။ ေနာက္ ကိုယ္ ဖတ္သလို သူမ်ားကိုပါ ဇြတ္ ဖတ္ေစခ်င္လာတဲ့အခါ facebook မွာတင္ မက gtalk ကေနပါ တဘက္လူ အားလား မအားလား မစဉ္းစားႏိုင္ဘဲ လင့္ခ္ ေပးမိတယ္။ ဒါတင္အားမရလို႔ စာေရးၿပီးပါ တင္ရတယ္။ ေဝမွ်တယ္ဆုိတာလည္း အမွ်ေဝျခင္းတမ်ိဳးေပါ့။


ကိုယ္ ႀကိဳက္တဲ့စာေတြ၊ စာေရးသူေတြ မနည္းဘူး ရွိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သာဓုေခၚၿပီး အမွ်ေဝခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဘဝင္က်သြားတဲ့ထိ ျဖစ္ရတာေတာ့ သိပ္မမ်ားလွဘူး။ ဟိုအရင္ႏွစ္ေတြဆီက မပါဘဲ၊ ဒီေရာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာဆုိရင္ေတာ့ 'ေတဇာ' နဲ႔ 'ျမယာ'။

***
မ်က္႐ႈဆိုဒ္က ခုေလာေလာဆယ္ ဝင္မရျဖစ္ေနတယ္။ ေအာက္ကလင့္ခ္ေတြက တျခားဆုိဒ္ေတြက လင့္ခ္ေတြ။ 

'တစ္ေယာက္ေသာသူ'
'လွေနဆဲ ညေနပံုျပင္'
'ႏွစ္လုိေစသူ'

***

Friday, February 24, 2012

120213 1857

မီးေရာင္လင္းတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာေပါ့
ၫႊတ္ေကြးမိတဲ့ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ
အၿပံဳးတစ္စ ခို

ေလျပည္ညင္းနဲ႔ ပန္းခင္းေလးေတြနား
ဆည္းလည္းသံခ်ိဳခ်ိဳလည္း ၾကားလုိက္တယ္

Sunday, February 19, 2012

All-Time Favourite



ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ဘယ္နားက ျပန္ဖတ္ဖတ္ ဘယ္ေတာ့မွ ႐ိုးမသြားဘဲ မၿပီးမခ်င္း လက္က မခ်ခ်င္ရတဲ့ စာအုပ္။

မမွာဘဲ ပို႔ေပးလိုက္တဲ့သူကို ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္။

***
- ပထမအႀကိမ္ (ဝင္း စာေပ - ၁၉၉၇ ခုႏွစ္)
- ဒုတိယအႀကိမ္ (
ဝင္း စာေပ - ၁၉၉၉ ခုႏွစ္)
- တတိယအႀကိမ္ (ယံုၾကည္ခ်က္ စာေပ - ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)
- စတုတၳအႀကိမ္ (ေရႊသစၥာ စာေပ - ၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ)

Wednesday, February 15, 2012

စာသင္ခန္း အင္ျဂင္နယာရင္း အဂၤလိပ္စာ တုိက္တန္းနစ္

စာသင္ခန္း အင္ျဂင္နယာရင္း အဂၤလိပ္စာ တုိက္တန္းနစ္

ကိုယ္ေတြႏွစ္က ေက်ာင္းက အဂၤလိပ္စာမွာ အေစာပိုင္းသင္ရတာေတြက အဂၤလိပ္စာလုိ႔သာ ေျပာတာ၊ တကယ္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းဘာသာရပ္မ်ိဳးစံုကို စုၿပံဳထည့္ထားတာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ သိပ္ေကာင္းတယ္ မထင္ဘူး။ ကားတို႔ အဝတ္ေလွ်ာက္စက္တို႔ တယ္လီဖုန္းတုိ႔ တြင္ခံုတို႔ ပိုင္႐ိုက္တာတို႔ ဒိုင္နမိုတို႔ အေၾကာင္းေတြ... ေျပာရတာေတာင္ ေလပါတယ္။ ေကာင္းတာကေတာ့ ပညာရပ္ဆုိင္ရာ အကဲဒမစ္စာလံုးေတြေတာ့ သိႏိုင္တာ။ ေနာက္ resume နဲ႔ application letter ေတြ ဘာေတြ ေရးခဲ့ရတာ။ ၿပီးေတာ့ ေမဂ်ာဘာသာေတြက ကိုယ္ အထူးျပဳရာပဲ သင္တာေပမယ့္ အဂၤလိပ္စာမွာေတာ့ ရွိ ရွိသမွ် အထူးျပဳကဟာေတြ အကုန္စုၿပံဳထည့္ထားေတာ့ စိတ္ဝင္စားတဲ့သူအတြက္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ စိတ္မဝင္စားတဲ့သူအတြက္လည္း ေကာင္းတာပါပဲ (စိတ္ညစ္ဖို႔)။

အဲဒီမွာ အံေခ်ာ္ေနတာ တစ္ခုရွိတယ္။ engineering maths ကို သခ်ၤာက ဆရာ/မေတြသင္တာ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္၊ အဂၤလိပ္စာထဲက အင္ဂ်င္နီယာဆုိင္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြကို အဂၤလိပ္စာက ဆရာ/မေတြသင္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ သူတုိ႔လည္း ခက္၊ ကိုယ္ေတြလည္း ခက္။ (စိတ္ဝင္စားၿပီး ေတာ္တဲ့လူေတြအတြက္ကေတာ့ မခက္ဘူးေပါ့။ စကားမစပ္ အင္ဂ်င္နီယာပညာဟာ တကယ္တမ္းက် သင္စရာ သိပ္မလုိတဲ့ ပညာပဲ။ စဉ္းစားၾကည့္။ စိတ္ဝင္စားတဲ့လူေတြက စာဖတ္႐ံုနဲ႔ 75% ေလာက္ကို အလုိလုိ သေဘာေပါက္ၿပီးေနၿပီ၊ ျမင္ၿပီးေနၿပီ။ စိတ္မဝင္စားတဲ့လူေတြက် ဘယ္ေလာက္သင္သင္ ဘယ္လိုသင္သင္ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ အကုန္ ကုန္ေရာ။ ဘာမွကို မက်န္ဘူး။ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားလံုးအတြက္က ေက်ာင္းတက္ၿပီး သင္ၾကတယ္ဆုိတာ ဘြဲ႕႔အတြက္မွ်သာပဲ။)

တခါတေလ စီနီယာ့ စီနီယာ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားနဲ႔ စကားေျပာရရင္ အေတာ္ေလးကို ကိုယ့္အတိုင္းအတာ ကိုယ္ျပန္ျမင္လာမိတယ္။ စာထဲက ခက္ခဲ က်ပ္တည္းလွတယ္လို႔ ထင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို သူတို႔က ခဏ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ပဲ အလံုးစံု သိျမင္ကုန္ၿပီ။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ အထက္လူႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း အဲဒီဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြ ေရာက္လာရင္ ဘယ္လို ထြက္ေျပးခ်င္မွန္း မသိဘူး။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ သန္ရာ သန္ရာဆုိေတာ့ ေနာက္ေပါက္ေတြကို သိပ္ေျပာျပခ်င္တာ။

သူတို႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ကားတစ္စီးေကြ႕လိုက္တာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ ကြန္တိန္နာထဲက ဂ်င္နေရတာတလံုးကို မ, ထားတဲ့ ကရိန္းႀကိဳးမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ။ (applied mechanic ဆုိတာကို အဲဒီလို လက္ေတြ႕နဲ႔ ယွဉ္ေတြးလို႔ ရပါလားလုိ႔ အဲဒီေတာ့မွ သိခဲ့ရတာ။ သိရတဲ့အခ်ိန္မွာ သိပ္ကို ေနာက္က်သြားၿပီ)။ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းနဲ႔ အေပၚပိုင္း ဘယ္အပိုင္းကို ေရ အရင္ စ ေလာင္းသင့္တယ္ဆုိတာမွာလည္း အင္ဂ်င္နီယာပညာ၊ သူတို႔အတြက္ ျမင္ျမင္သမွ် ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးက အင္ဂ်င္နီယာပညာ (ပ်င္းစရာႀကီး)။

တကယ္ဆုိရင္ ဘယ္စက္ေတြ ဘယ္သူေတြကို ဘယ္ေဈးနဲ႔ေရာင္းထြက္တယ္၊ ဘယ္သူေတြဝယ္ထားတဲ့ ဘယ္စက္ေတြရဲ႕ ဘယ္စပယ္ရာပါ့တ္ေတြ ဘယ္ခ်ိန္ေလာက္ႂကြလို႔ ကိုယ္က ဘာေတြ ႀကိဳဝယ္ေလွာင္ၿပီး ဘယ္ေဈးနဲ႔ ေရာင္းလို႔ရတယ္ဆုိတာက ပိုစိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းပါလား။ (အမွန္ေတာ့ ဒါေတြလည္း သူတို႔ဆီကပဲ သင္လာခဲ့ရတာပါပဲ။ ကိုယ္သိတာ သူတို႔သိတာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေလးပဲ ရွိတာပါ)

***
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာက်ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယားရင္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းတုိ႔၊ အေရာင္ (colors) ေတြနဲ႔ လူ႕စိတ္သဘာဝ အေၾကာင္းတို႔ ေနာက္ေတာ့ ဘာေတြလဲ မသိ။ အဲလိုဆန္ဆန္အေၾကာင္းေတြဆုိေတာ့ နည္းနည္း အပ်င္းေျပလာတယ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ ေမဂ်ာဘာသာႀကီး မဟုတ္လား။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ိန္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ သင္ရတဲ့ဘာသာ။ ေနာက္ေတာ့ အဂၤလိပ္စာဆုိတာ မိုင္နာဘာသာ၊ ေမဂ်ာေတြ သင္ၿပီးလို႔ ေခါင္းပူေနတဲ့အခ်ိန္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သင္လုိ႔ရတဲ့ ဘာသာ။ ဘယ္ကေရာက္လာမွန္း မသိတဲ့ အီေကြးရွင္းေတြ လာသင္တဲ့ သခ်ၤာထက္ေတာင္ ေပါ့ပါးေသးတယ္။

ဒါနဲ႔ ဘယ္သန္ ညာသန္အေၾကာင္းဆုိ အရင္တုန္းက ေသခ်ာ မသိဘူး။ ဖတ္မိတဲ့စာေတြထဲ မပါသလား သတိပဲ မထားမိသလား မသိ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ဘယ္သန္၊ ညာသန္ဟာ ေမြးရာပါ သဘာဝလို႔ မထင္တာ။ ကိုယ္ ညာသန္ခဲ့တာဟာ ငယ္တည္းက ညာဘက္နဲ႔လုပ္လာတာ အက်င့္ပါေနလို႔လုိ႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သန္ေတြဟာလည္း ဒီလိုသေဘာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီအေၾကာင္းအရာ မသင္ခင္ကေလးတင္မွ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ Knowledge Computer Journal ထဲက (အဲဒီစာေစာင္အေၾကာင္း ဒီမွာ ေရးဖူးတယ္) မင္းခိုက္စိုးစန္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကေနမွ ဘယ္သန္ ညာသန္ဆုိတာ ေမြးကတည္းက အလုိလုိသန္လာၾကတယ္ဆုိတာ သိေတာ့တယ္။

သူက ဘယ္သန္ ညာသန္ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြရဲ႕ ထူးျခားမႈအေၾကာင္း စသျဖင့္ကေန ကေလးေတြ ဘယ္နဲ႔ေရးရင္ ညာနဲ႔ အတင္းေျပာင္းခိုင္းတဲ့ လူႀကီးေတြအေၾကာင္းမ်ိဳးေတြ ေရးထားတယ္။ အဲဒါေတြ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

မွတ္မိေနတာ ႏွစ္ခုပဲရွိတယ္။
တစ္ခုက သူသာ မိဘျဖစ္ခဲ့ရင္ ကေလး ဘယ္သန္ျဖစ္တာ ညာသန္ျဖစ္တာထက္ ကေလးရဲ႕ စိတ္မွာ အနာတရျဖစ္မသြားဖုိ႔ကိုပဲ ဂ႐ုစိုက္ပါမယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြမွာ လက္နဲ႔ ေျခေထာက္တင္ မကဘဲ ဦးေႏွာက္ မ်က္ေစ့စတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ရွိတယ္ ဆုိတာ စမ္းသပ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ ျပသြားၿပီး "တကယ္လို႔မ်ား ႏွလံုးသားမွာပါ ဘယ္သန္ ညာသန္ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအျဖစ္ကုိ မလိုလားပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ဆုိေတာ့ သူ႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြက ႏွလံုးသားရဲ႕ အျခမ္းတစ္ခုခုမွာ ေလ်ာ့ေနတာမ်ိဳး လက္မခံႏိုင္လို႔ပါ" ဆိုတာရယ္ပဲ။

အဲဒီႏွစ္က အဂၤလိပ္စာထဲမွာ တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။
အဲဒီႏွစ္က်မွ ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာက ဘာသာရပ္လည္း ကၽြမ္းတယ္။ ဟာသဉာဏ္လည္းရွိတယ္။ သူ႕အခ်ိန္ဆို relax ျဖစ္တယ္။ (မိုင္နာဘာသာခ်င္းအတူတူ သခ်ၤာတို႔၊ အီးပီခ်ိန္တို႔ဆို ကိုယ္ကေတာ့ အေတာ္ပ်င္း။ အီးပီေတြကလည္း သူတို႔ မုိင္နာသင္ရတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္မင္းခ်ိန္ဆုိ တြန္႔လိန္ေနတယ္ ၾကားဖူးတာပဲ။)

ဆရာက ပိန္ပိန္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ တ႐ုတ္ေသြးပါတယ္လုိ႔ ထင္ရတယ္။ မသပ္မရပ္လုိ႔ ေျပာမရေပမယ့္ သပ္ရပ္ေက်ာ့ေမာ့လည္း မေနဘူး။ ဆရာနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ထူးျခားတာက စေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ မိန္းကေလးေတြ အုပ္စုလိုက္ အတန္းျပင္ထြက္ၿပီး ေျပာဆုိ ရယ္ေမာ စကားမ်ားေနရင္ ေသခ်ာ (သတိထားမိေလာက္ေအာင္ကို ေသခ်ာ) ၾကည့္သြားေလ့ ရွိတယ္။ ဆရာ့ပံုၾကည့္ရတာ ကြန္ဆာေဗးတစ္ျဖစ္တဲ့ပံု တစ္စက္မွ မရွိဘဲ အဲဒီလိုေက်ာင္းမ်ိဳးအေနနဲ႔ ဘာမွ ထူးဆန္းေျပာပေလာက္ဖြယ္မရွိတဲ့ ကိစၥကို ဘာလို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့ပံုျပသလဲ ခုထိလည္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါကို သတိထားမိတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္း ဆရာက ဘာလဲ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲလိုၾကည့္တာလဲ၊ ေအး ဟုတ္တယ္ ဒီလိုေနတာ သူႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ၾကည့္တာေနမွာ လုိ႔ ေျပာျဖစ္တယ္။

ဒါေပမဲ့ တသက္လံုးက အဲလိုပဲ အားရင္ အတန္းျပင္ထြက္ ရပ္ခ်င္ရပ္ ထုိင္ခ်င္ထိုင္ စကားမ်ားခ်င္မ်ား လုပ္လာၾကတာ ဘယ္ဆရာ ဆရာမနဲ႔ ဘယ္ေက်ာင္းသားကမွ အထူးအဆန္းလုပ္ ၾကည့္တာမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သေကာင့္သမီးကမွလည္း အဲဒီအခ်ိဳးကို မျပင္ဘူး။ ထုိင္ၿမဲ ရပ္ၿမဲပဲ။ ကိုယ္တုိင္ ဆရာနဲ႔ အဲလိုႀကံဳတာ ၃/၄ ခါထက္ မနည္းပဲ။ အတန္းထဲမွာ စာသင္ျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအေၾကာင္း လံုးဝ မေျပာဘူး။ ဗဟုသုတရွိၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ရယ္စရာလည္း ေျပာတတ္တယ္။ တပည့္ေတြကို ဟိုးအရင္တည္းက သင္လာခဲ့ၿပီး အသားက်ၿပီးသားလို ေျပာဆုိဆက္ဆံၿပီး သင္ေနတာပဲ။ ...ဆိုေတာ့ အတန္းျပင္ထြက္ထိုင္ၿပီး ဟားေနရင္ ႐ႈတည္တည္ၾကည့္တယ္ ဆုိတာလည္း ဆရာ့ပံုစံနဲ႔ မလုိက္လို႔ ပေဟဠိလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အဖုအထစ္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။

တရက္ စာမသင္ခင္ ဘာအေၾကာင္းေျပာမွန္း မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ "ငါကြာ... ဒီေန႔မနက္ ေလွ်ာက္လာတာ မင္းတို႔ ေတာ္ဝင္လမ္းကလည္း ဆုိးလိုက္တာ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ည္းပဲ" ဆုိတယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ "မင္းတုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း မသိဘူးလား" လုိ႔ ေမးတယ္။ ဘယ္ေနရာကို ေျပာမွန္းမသိေတာ့ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖဘူး။ ဆရာက "ဒီလမ္းေလ" လုိ႔ ေက်ာင္းအလည္လမ္းကို လက္ဟန္ျပတယ္။ ေက်ာင္းအဝင္လမ္း ဘယ္တုန္းက ေတာ္ဝင္လမ္း ျဖစ္သြားတာလဲေတြးေနတုန္း "ငါနာမည္ေပးထားတာ ေက်ာင္းထဲေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးဝင္ရလုိ႔ ေတာ္ဝင္လမ္း" တဲ့။

ကိုယ့္မွာ ေနာက္ပိုင္း Baldwin Library သြားတိုင္း အဲဒီ စကားလံုး သတိရေနတတ္တယ္။

တုိက္တန္းနစ္အေၾကာင္း သင္တုန္းက ေျပာခဲ့ၾကတာလည္း အမွတ္ရမိတယ္။
သင္ခန္းစာအၿပီးမွာ ဆရာက ေမးတယ္။

"သူတို႔ေတြ ဒီသေဘၤာ၊ ဒီခရီးစဉ္နဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ အဲဒီလို ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီသေဘၤာႀကီးဟာ မနစ္ႏိုင္ပါဘူးလုိ႔ တထစ္ခ် ယံုၾကည္ၿပီးမွ ျဖစ္ရတာဟာ ကိုင္႐ိုကို အားကိုးမိလုိ႔လား၊ ခရစ္ရွနားမူတီးကို အားကိုးမိလို႔လား"

အတန္းထဲက အေကာင္ေတြက ဒါမ်ိဳးဆုိ မတိုင္ပင္ရဘဲ "စံ-ဇာဏီဘို" လုိ႔ တညီတညာတည္း ထေအာ္တယ္။

ဆရာက ျပန္ေျပာတယ္။

"မဟုတ္ဘူးေဟ့။ ေရငန္ထဲသြားတာ ဦးရွင္ႀကီး တင္မသြားလို႔"

အေတာ္ရြတ္တဲ့ ဆရာ။ အဲလို ေျပာၿပီးေတာ့ ဦးရွင္ႀကီးပင့္တဲ့စာကို ျမန္မာတဝက္ အဂၤလိပ္တဝက္ဖ်က္ဆိုထားတဲ့ စာသားပါ ရြတ္ျပေသးတယ္။ အကုန္ မရေတာ့လို႔၊ ၿပီးေတာ့ သိတဲ့သူေတြ သိၾကမွာမို႔ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။ 'coming to the ေလးတိုင္စင္' စာသားပါတဲ့ တစ္ခု။ ကိုယ္ေတာ့ ဆရာ ရြတ္ျပမွ ၾကားဖူးတာပါ။

အဲဒီေန႔က အတန္းထဲက ဟီးဟီးဟားဟားေန႔ေတြထဲက တစ္ခုေသာတစ္ေန႔ေပါ့။


***
ေက်ာင္းအေၾကာင္းနဲ႔ စာသင္ခန္းအေၾကာင္းက မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ တက္ခဲ့ခ်ိန္ကလည္း ေခတ္ပ်က္ေနၿပီ။ ပ်က္ေနတာကိုပဲ သိခဲ့ရရင္ေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ဘူး။ ေခတ္မပ်က္ခင္က ဘယ္လုိဆုိတာကိုပါ သိဖူးေနခဲ့ေတာ့ ယွဉ္စရာေတြ ယွဉ္ေတြးမိၿပီး စိတ္ပ်က္မိတာ ပိုမ်ားခဲ့တယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဦးေႏွာက္က သိပ္ေမ့တတ္လာလုိ႔ သတိရတုန္းေလး ေရးမွတ္ထားလိုက္တယ္။

***

Tuesday, February 14, 2012

13th Feb 2012 (Mon)

6:57 (pm)

Thursday, February 9, 2012

Figure of Speech


(10th Dec 2011, BKK)