Saturday, July 30, 2011

လကၤာရည္ေက်ာ္ - သမားလည္ျပန္


လကၤာရည္ေက်ာ္ - သမားလည္ျပန္

လကၤာရည္ေက်ာ္ ဝတၳဳတိုစာအုပ္ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့မွာ ျပန္႐ုိက္တင္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ျဖစ္မိတယ္။

အစဆံုးလံုးခ်င္းနဲ႔ ဝတၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရတုန္းက မဆလေခတ္မွာ တဝက္တိတိ ႀကီးခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာလုိ႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္မိတဲ့စိတ္ေတာင္ တကယ္ေပ်ာက္သြားတယ္။ အေတာ္ မွ်မွ်တတနဲ႔ စိတ္ေကာင္းေစတနာကို ေပၚလြင္ေအာင္ေရးႏိုင္တဲ့ စာေရးဆရာမ်ိဳး။

အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ
ဖတ္ရတုန္းကလို လူ႕ေလာကနဲ႔ ဆရာဝန္ေလာကရဲ႕ ေကာင္းျမတ္မႈေတြကို ျမင္သာလက္ခံႏိုင္ေအာင္ ျပႏိုင္စြမ္းတဲ့ စာေရးဆရာ။ လူ႕စိတ္သဘာဝနဲ႔ ဆရာဝန္စစ္စစ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္သဘာဝကို ဇြတ္ သူရဲေကာင္းမဆန္ေစဘဲ ေလးစားေလာက္ေအာင္ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေရးျပႏိုင္တာ အမွန္ပါပဲ။

(မွတ္ခ်က္။ အကုန္ မၿပီးေသးခင္ ထေရးမိသည္)

***
...
"ဒီလုိလုပ္ေလ ဆရာ၊ ဆရာတို႔ သင္ေပးထားတဲ့ ပညာေတြလည္း အလကားမျဖစ္ရေအာင္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း လခကေလး ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရေလေအာင္ ႏိုင္ငံျခားမွာပဲ ေဆးသြားကုလုိက္မယ္ မေကာင္းဘူးလား"


အားလံုးဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ မိမိလည္း မေနႏိုင္ဘဲ ရယ္လုိက္မိသည္။

"ပညာေတာ္သင္သြားတုန္းကေတာ့ ငါလည္း ႏုိင္ငံျခားမွာ ေဆးကုဖူးတာေပါ့ကြာ။ မင္းေျပာတဲ့ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္လည္း ရဖူးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ငါကေတာ့ ျပန္လာခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လုိ႔လို႔ မင္း ထင္သလဲ"

လူေနာက္ ဆရာဝန္ကေလး မ်က္ႏွာပိုးသတ္သည္။

"ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း အဲဒါကို စိတ္ဝင္စားေနတာပဲ။ ၾကားရသေလာက္ေတာ့ ဆရာ ဟိုမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပခဲ့တာပဲ။ အဲဒါ ဘာလို႔ ဆရာျပန္လာတာလဲ"

...

"ဒီလုိ စဉ္းစားၾကည့္ရေအာင္ကြာ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆုိတာကို မင္းတို႔ ဘယ္လုိ နားလည္သလဲ"

ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားသည္။

"မရယ္နဲ႔ ေဟ့ေကာင္။ ငါ တရားေဟာမလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ငါ ခံစားရတဲ့အတိုင္း ငါ ေျပာျပမလို႔။ ငါ ႏိုင္ငံျခားမွာတုန္းက ငါ့မွာ ဘာသာစကားျပႆနာလည္း ဘာမွ မရွိဘူး။ မင္းတုိ႔အသိ။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ထံုးစံက ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ သူတို႔စ႐ိုက္၊ သူတို႔ဘဝ ေနပံုထုိင္ပံု၊ သူတို႔ ဘာစိတ္ဝင္စားတယ္ အၿမဲေလ့လာတယ္။ ေဒသခံနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနႏိုင္ေအာင္ အၿမဲ ႀကိဳးစားတယ္။ သံုးလ၊ အလြန္ဆံုး ေျခာက္လဆုိရင္ ရၿပီ။ အုိေကၿပီ။ အကုန္သိသြားၿပီ။ ငါနဲ႔ စကားေျပာရင္ သူတို႔ ငါ့ကို လူစိမ္းတစ္ေယာက္လုိ မခံစားရေတာ့ဘူး။ တသားတည္း ျဖစ္သြားၿပီ။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုနဲ႔ ငါနဲ႔ စားအတူ သြားအတူ အဲလို ခင္သြားၿပီ။ ခင္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ငါ ဘာသတိထားမိလဲ သိလား"

...

"ငါ ဒီအတုိင္း တသက္လံုးေနလို႔ မေပ်ာ္ဘူးဆုိတာကိုေပါ့။ ငါ ဒီမွာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြၾကားထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနရတုန္းက ဒီလိုမ်ိဳး၊ အခု မင္းတို႔နဲ႔ ေနသလုိမ်ိဳးေပါ့ကြာ၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းသင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္ အတူတူ အဲသလို ေနရတာ ငါေပ်ာ္တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ ကိုယ္ ေျပာဆုိ ရယ္ေမာေနရတာ ေပ်ာ္တယ္။ ဟိုမွာ မေပ်ာ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု လုိေနသလိုပဲ။ ဒီမွာလုိေတာ့ မေပ်ာ္ဘူး။ တစ္သက္လံုး အဲသလိုႀကီးေနႏိုင္လားလို႔ စဉ္းစားလုိက္ေတာ့ ရွင္းတယ္။ မေနႏိုင္ဘူး။ ဒီမွာပဲ ေနခ်င္တယ္။

ငါ ထင္တယ္ေလ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဆုိတာ အဲသလုိမ်ိဳးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔"

(ေထာင္စုႏွစ္ ျဖတ္ေက်ာ္ ဆရာဝန္ မွ)

***

Wednesday, July 27, 2011

ဘာလီခရီး

14th Apr ~ 17th Apr 2011

ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္စဉ္းစားၾကည့္တဲ့အခါ ငယ္ငယ္တုန္းက မုန္းေလာက္ေအာင္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့အရာေတြကို ခုခ်ိန္မွာ အၿငီးေငြ႕ႀကီး ၿငီးေငြ႕ေနတတ္တာ ေတြ႕ရတယ္။


တီဗြီ (႐ုပ္ရွင္) ၾကည့္တာ၊ ဖုန္းေျပာတာ၊ နားထဲ နားၾကပ္ထည့္ၿပီး ေဝါ့ခ္မင္းနားေထာင္တာ၊ အဲဒါေတြ ခုခ်ိန္မွာ တစ္ခုမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ relax မျဖစ္ဘဲ ကိုယ့္ဘာသာ အလုပ္တာဝန္ေပးထားရသလို ျဖစ္ေနမိတယ္။

ၿပီးေတာ့ ခရီးသြားရတာ။ ငယ္ငယ္က တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အညာျပန္တာအျပင္၊ ေအာက္တိုဘာလုိ ဒီဇင္ဘာလို ပိတ္ရက္တုိမ်ိဳးမွာ ခရီးတိုသြားျဖစ္တာေတြေရာနဲ႔ ျပန္စဉ္းစားၾကည့္ရင္ မိသားစုနဲ႔ အတူေနတုန္းက အေတာ္ကို ဂဒီးဂဒီး ခရီးသြားခဲ့ရတာ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေတြ ေရာက္ရတာ ႀကိဳက္ေပမယ့္ ခရီးသြားလုိ႔ ပင္ပန္းရတာ၊ အလုပ္႐ႈပ္တာေတြကိုေတာ့ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ေဒသႏၱရကို လံုးဝ စိတ္မဝင္စားတာ။ သူ႕အလုိလိုသာ မွတ္မိသြားခ်င္သြားမယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြရွိၿပီး ဘယ္လုိေခၚမွန္း အားအင္စိုက္ထုတ္ၿပီး မွတ္သား မထားခ်င္ဘူး။

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ပ်င္းၿပီး မေရးျဖစ္တဲ့ ဘာလီထရစ္ပ္ကို သစ္ ေျမႇာက္ေပးတာနဲ႔ ေရးခ်င္သလုိလို ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီကတည္းက ေရာက္ခဲ့တဲ့ temple ႏွစ္ခုကို နာမည္သိေအာင္ လုပ္မထားဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့ ေနာက္လည္း အၿမဲသြားလာေနရမွာမဟုတ္တဲ့ ခဏပဲေရာက္တဲ့ ေနရာက နာမည္ေတြမွတ္ထားၿပီး ဘာလုပ္ရမွာလဲလို႔ပဲ ေတြးမိတယ္။ လုိအပ္ရင္ေတာ့ သိေအာင္လုပ္႐ံုေပါ့၊ မဟုတ္လား။

ဘာလီက ဗမာျပည္နဲ႔ သိပ္မထူးသလို ခံစားရတယ္။
အေနာက္တုိင္းကလာတဲ့လူေတြအဖို႔ေတာ့ အသစ္အဆန္းျဖစ္မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အာဆီယံႏိုင္ငံေတြကေတာ့ ဒီရာသီဥတု ဒီပတ္ဝန္းက်င္ ဒီ႐ုပ္ဒီရည္နဲ႔ ဒီအစားအေသာက္မ်ိဳးပဲ သူမသာ ကိုယ္မသာေတြခ်ည္းပါပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဘာလီတကၽြန္းလံုး လက္မႈပစၥည္းလုပ္တဲ့ေနရာေတြ သိပ္ေပါတယ္။ ဒါလည္း ကိုယ္ေတြအတြက္ေတာ့ ပုဂံေရာက္ေနသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ လူေနအေဆာက္အဦေတြ ဆိုင္ခန္းေတြကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္။ အမ်ိဳးသမီးေတြကလည္း အင္ဒိုနီးရွားပါတိတ္ထမီေတြ ဝတ္ထားၾကတယ္။

တည္းျဖစ္တဲ့ ဟိုတယ္က dekuta, 3 stars ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနရတာ အေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ ဟိုတယ္ဒီဇိုင္းကေတာ့ ဂ်ပန္ပံုစံလို႔ ထင္မိတယ္။ ညပိုင္းကိုေရာက္တယ္။ ေနာက္တေန႔ ဟိုတယ္က ပက္ေက့ခ်္နဲ႔ပဲ ကားငွားၿပီး ၅ ေနရာလား ၆ ေနရာလား တေနကုန္ ပတ္လုိက္တယ္။ ကားငွားခကေတာ့ အလြန္ ေဈးသက္သာၿပီး ကားကလည္း ေကာင္းတယ္။

ေဈးအတင္းေရာင္းတာ၊ သူတို႔ဆုိတဲ့ေဈးထက္ ေခါက္ခ်ိဳးေလာက္ဆစ္ရတာလည္း ဗမာျပည္လုိပဲ။ ငွားလာတဲ့ကားက ေနာက္ဆံုးခရီးစဉ္ကို ကုန္တိုက္တစ္ခု လုိက္ပို႔ေပးေတာ့မွ ေအးေအးသက္သာ ေဈးဝယ္ရတဲ့ အရသာကုိ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ခံစားရေတာ့တယ္။ (ပိုက္ဆံ နည္းနည္း ပိုကုန္တာ ကိစၥမရွိဘူး။ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းဖို႔က အဓိက)။ အဲဒီက ဝယ္လာတဲ့ အေရာင္အဆင္းေမွးေမွးမွိန္မွိန္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ (ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ဝယ္တာ) ပါတိတ္ႏွစ္ထည္ကို ဒီတေခါက္ ရန္ကုန္အျပန္မွာ ေမေမနဲ႔ အေဒၚကို ကန္ေတာ့ေတာ့ "ေရလဲလံုခ်ည္နဲ႔ တူလိုက္တာ" လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။

ပင္လယ္ကမ္းပါးေစာင္းမွာ ရွိတဲ့၊ ေမ်ာက္ေတြရွိတဲ့ temple ကို သြားရတာလည္း ႀကိဳက္ပါတယ္။ အဲဒီေနရာက ဘိခ်္လည္း မဟုတ္ေတာ့ ေက်ာက္ကမ္းပါးေပၚကေန ငံု႔ၾကည့္ရတဲ့ ပင္လယ္ေရက ၾကည္သန္႔ၿပီး ျပာလဲ့စိမ္းစုိေနတာ ေနပူတာနဲ႔ ေမ်ာက္ေတြလာမွာကိုေတာင္ ေမ့သြားတယ္။

ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ကဗ်ာဆန္ဆန္အေတြးေလး ဘာေလး ေတြးခ်င္ေပမယ့္ သိပ္ ထြက္မလာလို႔ ဒီတုိင္း စိတ္ဗလာပဲ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါ ပိုေတာင္မွ ေကာင္းေသးတယ္။ အတူလာတဲ့ ညီမေလးက ကိုယ့္ ပို႔စ္တစ္ခုက စာသားကို ေသာင္ျပင္မွာ ေရးမလို႔ဆို ေလယာဉ္ေပၚမွာ ေျပာေပမယ့္ မေရးျဖစ္လုိက္ဘူး။ "လြမ္းတယ္ဆုိတာ လႈိင္းေတြလုိပဲ လူကို တျဖည္းျဖည္းတုိက္စားသြားတာ" ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းဆုိလား။

အင္ဒိုနီးရွား သြားလည္မယ္ ေျပာေတာ့ "သြားေပါ့။ အဲဒီဘက္ကမွ တကယ္ သာယာတာ။ မင့္ စင္ကာပူနဲ႔ ဘာမွကို မဆုိင္ဘူး" ဆိုတဲ့ စကားေလးေတာ့ (ခမ်ာ စင္ကာပူကို အေတာ္ စိတ္နာရွာပံုရတယ္ လို႔ ေတြးၿပီး) အဲဒီမွာရွိေနခိုက္ မၾကာခဏ သတိရမိတယ္။

ၿခံဳေျပာရရင္ေတာ့ သြားလည္ရတာ ေပ်ာ္ပါတယ္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာရတာ၊ အလုပ္ မလုပ္ဘဲေနရတာ၊ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ ဆုိဦးေတာ့ မေရာက္ဖူးတဲ့ေနရာေဒသကို ေရာက္ရတာကို ေပ်ာ္ပါတယ္။ စိတ္ထဲ ဘာ ထူးထူးျခားျခား ခံစားရလဲ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ အေနနဲ႔႔ ဘာမွ သိပ္ထူးထူးျခားျခား မခံစားရဘူးပဲ ေျပာရမယ္။ ေအးရွားထက္ ဥေရာပ အေမရိကသြားရမွပဲ ထူးျခားတယ္ထင္ေတာ့မွာ။ ေအးရွားမွာေတာင္ အာဆီယံေဒသတြင္း မဟုတ္ဘဲ ကိုးရီးယား ဂ်ပန္လိုေနရာမ်ိဳးဆုိ ထူးျခားမယ္ ထင္ပါတယ္။

တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ လူ႕သေဘာက အဲဒီေနရာ မေရာက္ခင္သာ စိတ္ကူးနဲ႔ ေတြးၿပီး ေရာက္ရင္ ဟုတ္လွမယ္ ထင္တာ၊ တကယ္တမ္း ေရာက္သြားျပန္ေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူး ျဖစ္တတ္ေသးတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပင္ရဆင္ရ အလုပ္႐ႈပ္တာရယ္၊ ရက္နည္းနည္းပဲ အခ်ိန္ရလို႔ rush ျဖစ္တာရယ္ ဖယ္လုိက္ရင္ ခရီးေတြ သြားရတာ ႀကိဳက္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ အတိအက်ေျပာရရင္ လက္ရွိဘဝက ခဏျဖစ္ျဖစ္ ထြက္ေျပးလုိက္ရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ ခရီးထြက္ရလုိ႔ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး တသသ ျဖစ္ခဲ့ရတာေတာ့ အညာမွာအၿမဲေနတုန္း ကေလးဘဝ ကာလေလာက္ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ ေအာက္ကို ေျပာင္းလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ခဏခဏ ဟိုသြားဒီသြား သြားရပါမ်ားလာေတာ့ ခရီးသြားရတာကို ရင္မခုန္ေတာ့ဘူး။

ဘာလီက က်ယ္တယ္၊ သဘာဝပိုဆန္တယ္၊ နိမ့္ျမင့္ကြဲျပားမႈေတြလည္း ရွိတယ္၊ ဒီမွာလို ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ တပံုစံတည္း မဟုတ္ဘူးဆုိေတာ့
SEA ႏိုင္ငံခ်င္းအတူတူမွာေတာင္ စင္ကာပူကလူေတြအတြက္ေတာ့ ထူးျခားမွာပါ။ အေနာက္အရပ္က လူေတြအတြက္ေတာ့ ဆုိဖြယ္ရာမရွိ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။

ျပန္ေရာက္လို႔ ေလဆိပ္ကထြက္ ခ်န္ဂီ beach ကို ျဖတ္ေတာ့ စင္ကာပူကမ္းေျခသာ သက္ရွိလုိဆုိရင္ ကိုယ့္ဖုန္းထဲမွာ ႐ိုက္ထားတဲ့ ဘာလီကမ္းေျခပံုေတြ ထုတ္ျပၿပီး "ပင္လယ္ကမ္းေျခဆုိတာ ဒါမ်ိဳးကို ေခၚတာ သိလား" လို႔ ေျပာခ်င္စိတ္ေပါက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အေတြးက ကေလးကလားနဲ႔။ စင္ကာပူကို မၾကည္တဲ့ ဓါတ္ကူးသြားတာ။

တကယ္ဆုိ စင္ကာပူကို ဒီေလာက္ ၾကည့္မရစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း လာေနရတယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္လာလုပ္ရတယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ အျပင္တေနရာကေန ဒီကို ျပန္ဝင္ရတဲ့အခါ ရန္လုိတဲ့အေတြးမ်ိဳး ေတြးမိတာ။ တကယ္လို႔မ်ား စင္ကာပူကို အလည္လာရတာ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း စင္ကာပူက ကိုယ္ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ေနရာသာ ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိမယ္ ထင္တယ္။ သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပတာ၊ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ရွိတာ၊ ရာသီဥတု မပူလြန္း မေအးလြန္းတာ၊ သစ္ပင္ေတြမ်ားမ်ားရွိတာ၊ အေဆာက္အဦနဲ႔ လမ္းေတြ စနစ္တက်ရွိတာကို ႀကိဳက္တယ္။


***
ုျမန္မာျပည္ကေတာ့... အင္း... မေျပာေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ တသက္လံုးေနလာခဲ့ရတဲ့ ေနရာမို႔လုိ႔သာပဲ။ မဟုတ္ရင္ တစက္မွကို ကသရ ရွိတယ္လို႔ ေတြးမိမယ္မထင္ဘူး။

ခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္လြမ္းနာက်ေနတယ္။ ဘာလုပ္လုပ္ ျမန္မာျပည္ ဘယ္ေတာ့ ထပ္ျပန္ရမလဲဆုိတာပဲ ေတြးေနမိတယ္။ ခုေန ဘယ္လိုမွ ေနာက္အလုပ္ထပ္ရွာလို႔ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ထိ အလုပ္ျပဳတ္သြားရင္ အေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာလို႔ခ်ည္း ေတြးေနမိတယ္။ (႐ိုး႐ိုးျပဳတ္ရင္ မျပန္ျဖစ္ေသးဘဲ ေနာက္အလုပ္တစ္ခု ထပ္ရွာေနမိဦးမွာမုိ႔လို႔)

ကိုယ့္ဘာသာ ေဖာင္ဖ်က္ရေလာက္ေအာင္ မျပတ္သားေတာ့ ေဖာင္ သူ႕ဘာသာ အလုိလုိ နစ္သြားရင္ေကာင္းမွာလို႔ စဉ္းစားမိတာေပါ့။

***
ဒီေန႔ ျမန္မာျပည္က ျပန္လာၿပီး အလုပ္ျပန္ဝင္တဲ့ တတိယေျမာက္ေန႔။
အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆုိးေနတယ္။ ပိတ္ရက္မွာ တစ္ခုခု လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ၾကာရင္ မလြယ္ဘူး။

***

Tuesday, July 26, 2011

in Bali

(14th Apr ~ 17th Apr 2011)




sea, sky, horizon, cliff, temple





ေျပာင္းသစ္ၿမိဳ႕ရြာ တဘက္ကမ္း





မိုးအဆံုးနဲ႔ ေရအဆံုးလို မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းဆုိလား လွည့္စားထားတဲ့ ျမင္လႊာေအာက္က ဘယ္လုိမွ မေရာက္ႏိုင္တဲ့ တစ္ေနရာမွာ


Sunday, July 24, 2011

ငါ နဲ႔ ဝိပႆနာ

၂၉ ဇြန္မွာ ျပန္ေရာက္ၿပီး၊ ဇူလိုင္ ၁ ရက္ေန႔ ညေန ၆ နာရီမတိုင္ခင္ ဦးဂိုအင္ကာရိပ္သာဆီ လာခဲ့တယ္။ တခါမွ အေလ့အက်င့္မရွိ၊ စိတ္ဆႏၵမျပင္းျပတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ဖို႔ ငါ ဘာမွ ႀကိဳေတြးမေနဘူး။ ေနာင္ခါလာ ေနာက္ခါေဈးပဲ သေဘာထားၿပီး ၂၉၊ ၃၀ နဲ႔ ၁ ရက္ေန႔ထိ ဟိုသြားဒီသြား ဟီးဟီးဟားဟားနဲ႔ပဲ ရိပ္သာ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။

ရိပ္သာဝင္ဖို႔ တုိက္တြန္းသူက သူ၊
အစစ အရာရာ (ယူသြားရမယ့္ ပစၥည္းအေသးအမႊားေလးကစ) မအားတဲ့ၾကားက သန္းေခါင္ေက်ာ္ထိ ျပင္ဆင္ထည့္ေပးတဲ့သူက ငါ့ အေဒၚ၊
ဘာရယ္ညာရယ္ သိပ္မေတြးဘဲ ဝင္ဆုိလည္း ဝင္လုိက္တာေပါ့ ဆုိတဲ့သူကေတာ့ ငါ။

တိုက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ အိမ္က အခန္းေဖာ္ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ဇန္နဝါရီေလာက္မွာ ျမန္မာျပည္ျပန္တုန္းကလည္း အဲဒီရိပ္သာမွာပဲ ဝင္ခဲ့ေသးတယ္။ သူကလည္း ငါ့ကို တုိက္တြန္းတယ္။

သယ္သြားတဲ့ ပစၥည္းေတြက လက္ေဂ့ခ်္ အေသးတစ္၊ လက္ဆြဲအိတ္ တစ္၊ ဆြဲျခင္းအႀကီး တစ္။
အထဲမွာ ေစာင္ ၃၊
ေခါင္းအံုးဖံုး ၂၊
မိုးေအးရင္ ဝတ္ဖို႔အေပၚဝတ္အက်ႌအပါး ၂၊
မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အေသး ၂၊
ျခင္ေထာင္ ၁၊
ေခါင္းအံုး ၁။ (မွတ္ခ်က္။ အကုန္မဟုတ္ေသး)

အမွန္ေတာ့ အိမ္က တစ္ခုစီပဲ ထည့္ေပးထားတာေတြကို သြားခါနီး ငါ့ဘာသာ ထပ္ျဖည့္လိုက္တာ။ ရိပ္သာဝင္တာေတာင္မွ ဇာခ်ဲ႕ခ်င္ေနေသးတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္လည္း ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ရိပ္သာရဲ႕ အေနအထားကိုလည္း ငါ မသိရေသးဘူး။ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးရင္လည္း ေခါင္းအံုးဖံုးနဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါက လဲပစ္ခ်င္ေသးတာ။ ေစာင္ ၃ ထည္ဆုိတာကလည္း ခင္းတာတစ္ထည္၊ ၿခံဳတာက ေအးရင္ အထူ၊ မေအးရင္ အပါး။

ဘယ္မလဲ အပို၊ အားလံုးကြက္တိပဲ။

***
ဟိုေရာက္ေတာ့ ရိပ္သာက အေဒၚရဲ႕အသိ ရိပ္သာကိစၥေဆာင္ရြက္တဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အသင့္ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ အဲဒီတရားပတ္မွာ တရားျပမယ့္ဆရာမကလည္း အေဒၚရဲ႕အသိပဲလုိ႔ ဆုိတယ္။ ငါ့မွာ ငါ့အေဖရဲ႕ အသိ၊ ငါ့အေဒၚရဲ႕ အသိေတြနဲ႔ ဘယ္သြားသြား ဘယ္ေနရာမွ ဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္တာပဲ။ ထားပါေတာ့။ မလြတ္လည္း တည့္တည့္ဝင္တုိး႐ံုေပါ့။

ငါ ေနရမယ့္ အေဆာင္က အစြန္ဆံုးေနရာမွာ။ လုိက္ပို႔တဲ့သူေတြ ျပန္သြားေတာ့ အခန္းေဖာ္မေရာက္ေသးတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ခန္းထဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပဲ က်န္ရစ္တယ္။ ငါ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေနရာ ေရာက္လာတာလဲ၊ တလေတာင္ မျပည့္တဲ့ ခြင့္ရက္နည္းနည္းမွာ ၁၀ ရက္ေတာင္ ဘာလုိ႔ အခ်ိန္ကုန္ခံရတာလဲ၊ စကားေတာင္ ေျပာခြင့္မရွိဘူးဆုိတဲ့ေနရာမွာ ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး လာတာလဲ။

ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေနရာကို ေရာက္လာတာလဲဆုိေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ သူက ဝင္ေစခ်င္လုိ႔ ​ဝင္ခုိင္းလုိ႔ေပါ့။ နားေအးရင္ ၿပီးတာပဲ။

ဘာျဖစ္လုိ႔႔
၁၀ ရက္ အခ်ိန္ကုန္ခံရတာလဲဆုိေတာ့ ၁၅ ရက္ထက္ နည္းလုိ႔ေပါ့။ ေနာက္ ၁၀ ရက္ထက္ နည္းတာ မရွာႏိုင္ခဲ့လုိ႔ေပါ့။

ဘာကို ေမွ်ာ္လင့္သလဲဆုိေတာ့ ဘာမွ မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိ ငါ့မွာ သညာသိကလြဲလို႔ သဒၶါတရားမွ ျပည့္စံုေအာင္ မရွိတာ ဘာကို ယံုၾကည္ၿပီး ေမွ်ာ္လင့္မွာတဲ့လဲ။

ခဏေနေတာ့ အခန္းေဖာ္ေရာက္လာတယ္။ သူက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ မိန္းကေလး။ ၂၄ ႏွစ္ရွိၿပီ။ စခန္းအစစ္က ၂ ရက္ေန႔မွ စမွာဆုိေတာ့ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေတာ့ ငါတို႔ သူ႕အေၾကာင္း ကိုယ့္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

သူက တခါမွ ဒါမ်ိဳး မဝင္ဖူးေသးဘူး ေျပာတယ္။ ငါနဲ႔ တူတူပဲ။
ေနာက္ေတာ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ထမင္းစားေဆာင္မွာ သြားနားေထာင္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔ ငါ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ စကားေျပာလို႔ရတဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ မတိုင္ခင္ထိေပါ့။

သူ ဘာလုိ႔ ဝင္တယ္ဆုိတာေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထူးေတာ့ မထူးဆန္းပါဘူး။ အဲဒီရိပ္သာက အင္တာေနရွင္နယ္ရိပ္သာပဲဟာ။ ဘာသာျခားေပါင္းစံု ဝင္ေနၾကတာပဲဟာ။
ငါကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ထံုးစံအရလုိလုိ ဘာလုိလုိ ေပါ့့ေလ။

ည မအိပ္ခင္ နိဗၺာန္ ဆုိတာကို ငါ စဉ္းစားမိတယ္။
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန္မာနနဲ႔ ေလာကကို တြယ္ဖက္ခ်င္တုန္း အခ်ိန္မွာ အဲဒီအရာက ငါ့ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဆြဲေဆာင္ႏိုင္မွာလဲ။ အဲဒီအရာကို ငါ လံုးဝ (လံုးဝ) စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဆုိပါစို႔... ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က အဲဒီဆု ေပးခဲ့ရင္ေတာင္ ငါေတာ့ ဘဝေပါင္း ၇၀၀ ေလာက္ေနပါရေစဦးလုိ႔ ေဈးဆစ္မိမွာပဲ။

ငါ ဘာျဖစ္လုိ႔ ပန္းတိုင္မရွိတဲ့ (ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိၾကတဲ့ ပန္းတုိင္ကိုလည္း
မယံုၾကည္ႏိုင္ေသး မသြားခ်င္ေသးဘဲနဲ႔) ဒီလမ္းေပၚကို ေလွ်ာက္ျဖစ္တာလဲ။ သူ ဝင္ခုိင္းလို႔ဆုိတာ ရာခုိင္ႏႈန္းတခ်ိဳ႕တဝက္ေလာက္ေသာ အေၾကာင္းေပါ့။ အစျပဳေပးတဲ့ တြန္းအားေလးတစ္ခုေလာက္သာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ငါ မလုပ္ခ်င္ရင္ သူလည္း ဘာမွ တတ္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။

ျပင္းျပတဲ့လုပ္ခ်င္စိတ္ မ႐ွိဘဲ ဗုဒၶဘာသာ ထံုးတမ္းစဉ္လာအလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ျဖစ္တာက တျခားအေၾကာင္းေတြ အတြင္းထဲမွာ ရွိေသးတယ္။

ငါ့ ကိုယ္နဲ႔ စိတ္ကို စည္းနဲ႔ ကမ္းနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ၊
ငါ တကယ္ တန္ဖိုးမသိတဲ့အရာကို ရဖို႔ ႀကိဳးစားရမွာ၊
ရမယ္ မရမယ္ မေသခ်ာ မေရရာတာႀကီးကို စိတ္ကူးနဲ႔ ပံုေဖာ္ၿပီး အဲဒီအရာနဲ႔ ဆက္စပ္ဖို႔ ငါ ဉာဏ္မမီတဲ့ အလုပ္ကို ဒုကၡခံၿပီး လုပ္ရတာကို ငါ မႀကိဳက္ဘူး။ လုပ္လည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး။

ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုအေတြးကို လူတိုင္းေတြးႏိုင္တယ္။
မလုပ္ဘဲေနရတာကိုလည္း လူတိုင္း တတ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါကို မလုပ္ဘဲေနရတာ ဘာမွလည္း မခက္ဘူး။ မလုပ္ခ်င္တာကို မလုပ္ဘဲေနတာ လြယ္လြယ္ေလးပဲ။

ဒါေပမဲ့ အဲဒါကိုပဲ လုပ္တဲ့လူတခ်ိဳ႕ကလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။

ထံုးတမ္းစဉ္လာအရ သူမ်ားေတြလုပ္လို႔ ရသြားတဲ့ အရာတစ္ခုကို ငါ မလုပ္ျဖစ္လုိက္လို႔ မရလိုက္မွာ စိုးတဲ့စိတ္၊ ငါ လုပ္ရင္ ရႏိုင္ရက္သားနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာ ညႇာတာေနလုိ႔ မရလိုက္၊ မသိလုိက္ျဖစ္မွာ စုိးတဲ့စိတ္နဲ႔ ထံုးတမ္းစဉ္လာဆုိတာကို အေျခခံၿပီး ဝင္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။

အဲဒါဟာ သင့္ေလ်ာ္ေလ်ာက္ပတ္ ေကာင္းျမတ္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မဟုတ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒါ တကယ့္ အျဖစ္မွန္ပဲ။ လက္ခံ႐ံုပဲ။ ငါ့ဘာသာ ငါေတာ့ ညာစရာအေၾကာင္း မရွိဘူး။ ေစာဒကတက္စရာအေၾကာင္း မရွိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာ/ ဝမ္းသာစရာလည္း မရွိဘူး။

ေက်ာင္းတက္တုန္းကလုိေပါ့။
အခ်ိန္တန္ ေက်ာင္းတက္ ဘြဲ႕ယူရမွာ ထံုးစံလို႔ ငါ ယူဆခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ လုပ္ခ်င္ခ်င္ မခ်င္ခ်င္၊ စိတ္ဝင္စားစား မစားစား၊ အဲဒီေက်ာင္း၊ အဲဒီေက်ာင္းက သင္တဲ့ စာေတြနဲ႔ အဲဒီစာေတြ က်က္ရမွတ္ရတာဟာ အသံုးက်လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကည္ မၾကည္ၾကည္ လုပ္စရာတစ္ခုကို လုပ္လုိက္ရတာပဲ မဟုတ္လား။ မလုပ္ရင္ သူမ်ားရသြားတာ ငါ ဘယ္ရမလဲ။

သူမ်ား သူမ်ား သူမ်ား ဆိုတာကို အေျခခံၿပီး အဲေလာက္ လုပ္ေနခဲ့မိမွန္း ခုမွပဲ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း သိေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါလည္း ငါ့ကိုယ္ငါ ခြင့္လႊတ္တယ္။ ငါက သူမ်ားေတြၾကား ေနေနတုန္းရွိေသးတာပဲ။ သူမ်ား ထည့္မတြက္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့တစ္ေန႔မွာ ဒီအေၾကာင္းေတြ မွတ္တမ္းေတာင္ ေရးေနစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ လုိသေလာက္ေတာ့ သူမ်ား ဆုိတာ ငါ့ေခါင္းထဲ ရွိေနမွာပဲ။ လုိတာထက္ ပိုမရွိရင္ ေတာ္ၿပီ။

မလုပ္ဘဲေနရတာ လူတုိင္း တတ္ႏိုင္တယ္။ ဘာမွမခက္ဘူး။ လုပ္ရတာသာ ခက္တာ။ ေနာက္ဆံုး အနည္းဆံုးေတာ့ အဓိပၸါယ္ ရွိရွိ မရွိရွိ၊ ခက္တာတစ္ခုကို ငါ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့ အျဖစ္ကို ရရင္ ေတာ္ၿပီ။ အဲဒီစိတ္က ငါ ရိပ္သာဝင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တကယ့္ အေျခခံစိတ္ပဲ။

***
အဲဒီည ၉ နာရီေလာက္မွာ အိပ္ရာဝင္ရၿပီး မနက္ ၄ နာရီမွာ အေဆာင္တုိင္းေရွ႕ကို ေၾကးစည္တီးၿပီး ႏႈိးတယ္။

ငါ့ တသက္မွာ ျမင္ရခဲတဲ့ မနက္ ၄ နာရီ။
မနက္ ၄ နာရီကေန ည ၉ နာရီခဲြထိ တင္းၾကပ္တဲ့ အခ်ိန္ဇယားမ်ိဳးနဲ႔ ၁၀ တန္းလို အတန္းမွာေတာင္ ငါ အလုပ္မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလားလုိ႔ ေတြးမိေပမယ့္ ၿပီးတဲ့ထိ လုပ္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ ေသခ်ာေနတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခ်င္တယ္ ဆုိတဲ့ ဆႏၵလည္း မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတာက ေသခ်ာတာပဲ။

ဒါလည္း ေက်ာင္းတက္တုန္းကလိုပဲ။ ငါ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးမွာ ဘြဲ႕ရတဲ့ထိ ႏွစ္ခ်ီေနဖို႔ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလားဆုိတာ စဉ္းစားမိေပမယ့္ ၿပီးတဲ့ထိ လုပ္ျဖစ္မယ္ဆုိတာ အဲဒီကတည္းက ေသခ်ာတယ္။

***
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ ႏိုဝင္ဘာေလာက္တုန္းက ျပန္လာၿပီး သူ ဝင္တဲ့ တရားရိပ္သာတစ္ခု လုိက္ဝင္လွည့္လို႔ အာဏာသံုးၿပီး ေခၚတဲ့ YN ကို သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕ရိပ္သာက ၁၅ ရက္မို႔လို႔ ရက္နည္းတဲ့ ဦးဂိုအင္ကာဆီမွာ ဝင္ခဲ့တာ။

ေနာက္ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး အညာမွာ ၃/၄ လေလာက္ ျပန္ေနတုန္း ေမေမ့ဘက္က အဘြားက မိုးကုတ္မွာ အၿမဲလို ရိပ္သာဝင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အဘြားအပါအဝင္ လူတိုင္းက တုိက္တြန္းေပမယ့္ ငါ မဝင္ျဖစ္ဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ငါ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို ဘယ္သူကမွ အတင္းအၾကပ္ ဇြတ္မလုပ္ခုိင္းခဲ့ၾကတာ အေတာ္ ႀကီးတဲ့ ေက်းဇူးပဲ။ တကယ္လုိ႔မ်ား အဲဒီအခ်ိန္က ဝင္ခဲ့ရရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အက်ိဳးမရွိခဲ့႐ံုတင္မကဘူး၊ ခုအခ်ိန္မွာ ဝင္မယ္ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း ငါ ခ်ျဖစ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။

***

Saturday, July 23, 2011

Books!

၁) ၾကည္ေအး - ေမတၱာမီးအိမ္ (အေဟာင္းဆုိင္မွ) (ဖတ္ဖူးၿပီးသား)
၂) ၾကည္ေအး - ဤမာန
၃) ၾကည္ေအး - ေကဖြဲ႕ဆုိသီ ဖူးငံုပြင့္သစ္ (ဖတ္ဖူးၿပီးသား)
၄) ခင္ခင္ထူး - ပန္းၾကာဝတ္မႈန္
၅) ခင္ႏွင္းယု - လမင္းႀကီးသာစမ္းပါ (အေဟာင္းဆိုင္မွ) (ဖတ္ဖူးၿပီးသား)
၆) ခင္မ်ိဳးခ်စ္ - ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္
၇) မ်ိဳးၿငိမ္းေဆြ - ၾကည္လင္ေသာ ေရ (ဝတၳဳတုိမ်ား)
၈) ျမေႏွာင္းညိဳ - ရြက္ဝါေႂကြေသာ ေႏြရက္မ်ား
၉) မင္းလူ - ျပန္ေခၚသက္ေသ
၁၀) ျမသန္းတင့္ - လြမ္းေမာခဲ့ရေသာ တကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား (ဘာသာျပန္)
၁၁) ျမသန္းတင့္ - မိန္းမတို႔အေၾကာင္း (ဘာသာျပန္)
၁၂) လကၤာရည္ေက်ာ္ - ခ်စ္စရာ့အိမ္ကေလး
၁၃) လကၤာရည္ေက်ာ္ - ေဒါက္တာေရႊေသြး ႏွင့္ မပန္းမႈံ
၁၄) လကၤာရည္ေက်ာ္ - ေနဝင္ အိပ္တန္းတက္
၁၅) လကၤာရည္ေက်ာ္ - သမားလည္ျပန္ (ဝတၳဳတိုမ်ား)
၁၆) ဝင္းဝင္းလတ္ - ေအာက္ေမ့ဖြယ္ သူ
၁၇) ဘႏွင္း - ႏိုဘယ္ဆုရ စာေရးဆရာႀကီး ၅ ဦး၏ ဘဝႏွင့္စာေပ (စာအုပ္ဆိုင္မွ အေဟာင္း)
၁၈) အ႐ိုး - ဆိုသည္မွာ
၁၉) xxx - တစ္ေခတ္ တစ္ေယာက္ဆုိေလာက္သူ ေဒါက္တာသန္းထြန္း

***
ဖတ္ဖူးၿပီးသားထဲမွာ ခင္ႏွင္းယု (လမင္းႀကီးသာစမ္းပါ) က ေပ်ာက္သြားလို႔ ျပန္ဝယ္တာ။ ၾကည္ေအး ႏွစ္အုပ္ကေတာ့ ငွားဖတ္ၿပီး မဝယ္ျဖစ္တာ၊ ခုမွ ဝယ္တာ။

ခင္မ်ိဳးခ်စ္ ဝတၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ထဲက စာနည္းနည္း ျမည္းၾကည့္မိတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးနဲ႔ ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ ေရးဟန္တူသေယာင္ေယာင္ ခံစားရတယ္။ စာေရးသူဘက္က အေျပာမ်ားတဲ့ေရးနည္းမ်ိဳးခ်င္း တူေနလို႔လားေတာ့ မသိ။ သူတို႔ေရးတဲ့စာေတြဖတ္ရရင္ ဇာတ္ေကာင္ထက္ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္လမ္းထက္ ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာသူ (စာေရးဆရာ) က ပုိ ေပၚေနသလိုပဲ။

ဝင္းဝင္းလတ္၊ ျမေႏွာင္းညိဳတုိ႔ အေရးအသားကို ဖတ္ရရင္လည္း ခပ္ဆင္ဆင္လို႔ ခံစားရတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တမ်ိဳးတဘာသာ။ စာေရးသူေပ်ာက္ၿပီး ဇာတ္ေကာင္ေတြခ်ည္း ျမင္ရတယ္။ (ကိုယ့္အႀကိဳက္ဆံုး ေရးနည္းေရးဟန္)။

ခင္ႏွင္းယု စာအုပ္ထဲက ကိုလတ္နဲ႔ ခင္ခင္ႀကီးရဲ႕ ဇာတ္လမ္းအစ အေရးအသားကို အေတာ္ေႂကြခဲ့ဖူးလုိ႔ တကူးတက ျပန္ဝယ္ခဲ့တာ။ အဲဒီလို တို႔ထိ႐ံုအေရးအသားမ်ိဳးနဲ႔ ဖတ္တဲ့သူကို တိုက္႐ိုက္ထိေအာင္ သ႐ုပ္ေပၚျပည့္စံုေအာင္ ေရးႏိုင္တာ အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူေတြထဲကသာ တတ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥလို႔ ခံစားရတယ္။

ေတြ႕ေအာင္႐ွာဝယ္မယ္လို႔ ဒီမွာတည္းက စဉ္းစားသြားတာေတြက
၁) ဝင္းဝင္းလတ္ ရဲ႕ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ သူ
၂) ခင္ႏွင္းယု ရဲ႕ လမင္းႀကီးသာစမ္းပါ
၃) ၾကည္ေအး ရဲ႕ ေမတၱာမီးအိမ္
၄) ျမေႏွာင္းညိဳ ရဲ႕ ငုပြင့္ဝါခိုင္။

ငုပြင့္ဝါခိုင္ ကလြဲလို႔ အားလံုး လြယ္လြယ္ပဲ ရခဲ့တယ္။ ဝမ္းသာလိုက္တာ။ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ သူ ကို မဖတ္ဖူးေသးဘူး။

မ်ိဳးၿငိမ္းေဆြ ကေတာ့ မ်ိဳးေဆြသန္း (ဒီဇိုင္း)။ သူ စာေရးမွန္း အရင္က မသိပါဘူး။ ထူးအိမ္သင္ အမွတ္တရ စာအုပ္မွာေတာ့ သူ ေရးတာ ဖတ္ဖူးၿပီး၊ သေဘာလည္း က်ခဲ့တယ္။ ၾကည္လင္ေသာေရ ဆုိတဲ့တစ္ပုဒ္ပဲ အြန္လိုင္းကေန ဖတ္ဖူးတယ္။ ႀကိဳက္လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ ဝယ္လာခဲ့တယ္။ ၾကာရင္ ေတြ႕ျဖစ္ဖို႔ ခဲယဉ္းမယ့္ စာအုပ္လို႔လည္း ထင္မိလို႔။

လကၤာရည္ေက်ာ္ ကိုလည္း ပထမဆံုး ႀကိဳးၾကာေတာင္ပံေခတ္သံ ကိုပဲ ဖတ္ဖူးေသးတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စဉ္းစားၿပီးမွ ေျပာေၾကးဆုိရင္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္ဘူးကို တခြန္းတည္း ကြဲကြဲျပားျပားေျပာဖို႔ ခက္မွာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ အၾကမ္းဖ်ဉ္းေျပာေၾကးဆုိရင္ေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမယ့္ စာေရးဆရာ။ ေတြ႕ရင္ ဝယ္မယ္လို႔ေတာ့ စဉ္းစားသြားခဲ့တယ္။ ေတြ႕သမွ် အကုန္ေတာ့ မဝယ္ျဖစ္ဘူး။ ဘာလို႔ဆုိ ေနာက္ဖတ္ခ်င္ရင္လည္း အလြယ္တကူ ျပန္ေတြ႕ႏိုင္ဦးမယ့္ စာအုပ္ေတြလို႔ ထင္မိလို႔။

ဘႏွင္း စာအုပ္ကေတာ့ ေတာ္ဝင္စင္တာက (၃ ထပ္လား ၄ ထပ္ကလား မသိ)။ အဲဒီဆုိင္မွာလည္း အေဟာင္းေတြေရာ အသစ္ေတြေရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတယ္။ အဲဒီထဲက ကမူးအေၾကာင္းေတာ့ အရင္ဖတ္လိုက္မိတယ္။

အ႐ိုး ကေတာ့ ျမည္းစမ္းခ်င္လုိ႔ပါ။

ေဒါက္တာသန္းထြန္း ကေတာ့ သူ႕စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ပါတယ္။ မဝယ္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိ ရွင္းပါတယ္။ ကိုယ္က သူ႕အေၾကာင္းသာ စိတ္ဝင္စားတာ။ သူ႕ပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြထိေတာ့ မဝင္စားဘူး။ အလြယ္ေတြ႕ရင္ေတာ့ ေကာက္လွန္မိမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ဝယ္ဖတ္ရေလာက္ေအာင္ အာ႐ံုမရွိ။ အဲဒါေတြနဲ႔ လုပ္စားစရာလည္း ဘာမွမရွိ။

ခုစာအုပ္ကေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းကို သူမ်ားေတြ ေရးထားတဲ့ အမွတ္တရ စာစုေတြ။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ဝယ္ျဖစ္တာ။

***
မွတ္ခ်က္။ ငွားရန္မဟုတ္။