Wednesday, December 29, 2010

စိတ္ကူးယဉ္ေကာင္းကင္



လြန္ခဲ့ေသာ 14 ႏွစ္ ေလာက္ဆီက သူ အေတြးထဲ ဝင္လာခဲ့သည္ ထင္၏။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒါကို ေတြးဖို႔ သိပ္ေစာခဲ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပံုမွန္ပဲေလလား ကုိယ္ မသိပါ။ ေစာသည္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္က်သည္ျဖစ္ေစ၊ ပံုမွန္ျဖစ္ေစ ဒါကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မည့္ ပညာ႐ွင္တို႔အတြက္သာ ဒီအခ်က္က အေရးႀကီးခ်င္ႀကီးမည္။ စိတ္ကူးထဲက ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေရးမည့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အေတြးထဲ ဝင္လာသလဲဆိုတာသာ
အဓိကက်ေတာ့သည္။

ျပာလြင္ေသာ အိပ္မက္တစ္ခုလို႔သာ တင္စားခ်င္မိ၏။
ပန္းေရာင္လႊမ္းေသာ ကိုယ္ပိုင္အခန္းထဲ ခ်ဉ္းနင္းလာမည့္ ေကာင္းကင္မ်က္ႏွာက်က္ေလးတစ္ခုလိုေပါ့။ ကိုယ့္ကမၻာထဲ ေနာက္ထပ္ဝင္လာမည့္ အေသြးအေရာင္ကေလး။ အသစ္အဆန္း အေျပာင္းအလဲကိုသာ အလုိ႐ွိတတ္လို႔ ကိုယ္ဟာ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ကေလးအျဖစ္ စိတ္ကူးေတြးထင္လိုခ်င္ခဲ့မိသည္လား မသိ။

ႏူးညံ့ေပ်ာ့အိကာ ေမြးညင္းႏုမ်ားဖံုးေနမည့္ လက္တဖက္ကို ဖြဖြ ပြတ္သတ္ၾကည့္မိလွ်င္ အနည္းငယ္ ၾကမ္း႐ွေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔ေလမည္လား။ သူ ဆတ္ခနဲ လႈပ္သြားမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ပါ ေရာေယာင္လန္႔ကာ ခဏၾကာမွ် မထိရက္ မတို႔ရက္ မထိရဲ မကိုင္ရဲ ျဖစ္ေနဦးမည္။ အလင္းေရာင္ကို က်င့္သားမရေသးသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ကိုယ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ေလမည္လား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ကိုယ္အပိုင္ရလိုက္သလုိ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႕အသံသဲ့သဲ့အားျဖင့္ တညီးညီးေတာက္ေလာင္ခ်င္ေသာ ဘဝင္စိတ္မ်ားၿငိမ္းသြားေပလိမ့္မည္။ ကိုယ့္ လက္သန္းကေလးတစ္ေခ်ာင္းကို သူလက္ဖဝါးျပင္ထဲထည့္ကာ ဆုတ္ကိုင္ေစခ်င္မိသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႏုအိေႏြးေထြးေလမလဲ။

ကိုယ္ႏွင့္တူသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ား႐ွိလိမ့္မည္။ မဟုတ္လွ်င္ေတာ့ ခပ္စူစူ ထူတြဲသည့္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးႏွင့္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ႏွာတံေပၚေပၚ... ဒါေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ႏွင့္ မတူလွ်င္ နဖူးျပင္က်ယ္လိမ့္မည္။ ကိုယ္နဲ႔ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ တူမွာလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းက မတူဘဲ ျဖစ္မွာလဲ၊ ဘယ္ႏွစ္ရာႏႈန္းေလာက္ တူမွ ဒါမွမဟုတ္ မတူဘဲေနမွ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္းကင္ေလးျဖစ္မွာလဲဟု တစိမ့္စိမ့္ ေတြးမိျပန္သည္။

အင္းေလ ဒါေတြ သိပ္အေရးမႀကီးပါဘူး။ ကိုယ္နဲ႔ မတူလည္း ခ်စ္ရသူနဲ႔ တူေနမွာေပါ့။ သူ႕မွာ ဘာမ်ား ေ႐ြးစရာ႐ွိလို႔လဲ။ တစ္ခုပဲ၊ မ်က္ခံုးထူထူေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။

ကိုယ္ လံုးဝ မႀကိဳက္သည့္ သၾကားလံုး၊ ေခ်ာ့ကလက္ေတြကို သူ သိပ္မ်ားႀကိဳက္ေနမလား။

အစဦးဆံုးေန႔ရက္ေတြမွာ သူ လုိအပ္တာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ ကိုယ့္အတြက္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိလိမ့္ဦးမည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒါေတြ ေတြးလို႔ မစိုးရိမ္ခ်င္ေသး။ ကိုယ့္ကို ဘာမွန္းမသိသည့္ တစိမ္းသက္သက္ကေန သိသိမွတ္မွတ္ၾကည့္ကာ မွတ္သားၿပီး၊ မွတ္မိလာတဲ့ အၿပံဳးကေလးေတြလည္း ၾကည့္ျမင္ရလိမ့္မည္။ တကယ့္ကိုပဲ ကိုယ့္လိုအင္ဆႏၵေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေစလိမ့္မလားကြယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲကေန ထြက္ခြာခ်ိန္က်ေလမည္။

သူကေလးဟာ ေပ်ာ္ျမဴးစရာကိုသာ ႐ွာတတ္ေလမည္လား၊ ကိုယ့္ အႏွစ္သက္ဆံုး စာအုပ္ထဲက Tai-chan (Taiji Yamanouchi) လို စူးစိုက္တည္ၾကည္ကာ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးေလမည္လား။

သူဘာလဲဆိုတာ ေစာစီးေသခ်ာစြာ ရိပ္မိသိ႐ွိႏိုင္ဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ထိေရာက္စြာ ေဖးမေပးႏိုင္သူ ကိုယ္ ျဖစ္လိုလွသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုအခိုက္အတန္႔မွာေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မသက္ဆိုင္သလုိျဖစ္ေနခဲ့သည့္ ပစၥည္းပစၥယမ်ား၊ ကစားကြင္း နဲ႔ ပန္းၿခံ၊ ဆီးေဆာ၊ ေလွ်ာ နဲ႔ ဒန္းလို ပစၥည္းမ်ားက သူႏွင့္တြဲကာ ကိုယ့္ကို တရင္းတႏွီး ပတ္သတ္လာေလဦးမည္။ အမွတ္တမဲ့ျဖတ္ေက်ာ္လာေနက် ထုိပစၥည္းမ်ားအား အမွတ္ထင္ထင္ ၿပံဳးရယ္ ေငးၾကည့္မိေစဦးမည္။

သူ႕ကို သင္ၾကားဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း၊ သူ႕ဆီကလည္း မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ျပန္လည္သင္ယူရေပဦးမည္။ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြနဲ႔ ကိုယ္ဟာ တလြဲတေခ်ာ္ အမွားမ်ားလည္း လုပ္မိဦးမည္။ ခ်စ္ျခင္းဆုိတာကိုက သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ရတာ မဟုတ္လားေလ။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုစိတ္နဲ႔ ယွဉ္ေတာ့ တာဝန္ဆိုတာ သူမတူေအာင္ ခ်ိဳၿမိန္မွာပါပဲဟု ထိုတခဏမွာ ဘယ္သူမွ အတည္ျပဳေပးစရာမလိုေအာင္ ယံုၾကည္မိျပန္၏။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကာလေတြ ကုန္ဆံုး၊ သူဟာ ကိုယ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ရမည့္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစရာ အျဖစ္ကေန၊ အားကိုးတြယ္တာရမည့္ ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားစရာ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလဲသြားမည္။ သြားေလရာ ကိုယ္မပါႏိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ေမတၱာတရားမ်ား ပါသည္ဟူေသာ ယံုၾကည္စိတ္ျဖင့္ သူ႕အား ခုိင္မတ္ေစလုိလွ၏။ သူ နာက်င္ေလတုိင္း ႏွစ္သိမ့္မည့္၊ သူ လဲက်ေလတိုင္း ထူမတ္မည့္၊ သူ ျပန္လာခ်ိန္တိုင္း ႀကိဳဆိုမည့္ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ လံုၿခံဳေစလုိလွ၏။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲကေန ထြက္ခြာ႐ံုသာမက၊ ကိုယ့္မ်က္ေစ့ေအာက္ကေနပါ ထြက္ခြာသြားေပလိမ့္မည္။

တကယ္ေတာ့ ဒီျဖစ္စဉ္ေတြကို လူေပါင္းမ်ားစြာ ႀကံဳဖူးခဲ့ၾကၿပီးၿပီ။
သို႔ေသာ္ ကိုယ့္က်မွ ထူးဆန္းေနေလမည္လားဆိုတာ ထံုးစံအတုိင္း ေတြးမိျပန္သည္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖတ္ေက်ာ္လုိ႔၊ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရပါသလဲ။ ဒါကိုက ဘဝထဲက ျဖစ္ရပ္မွန္အႏုပညာတရပ္ ျဖစ္ေပမည္။

အရိပ္ၾကည့္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရသည့္ အရာတစ္ခုကို လက္လႊတ္ရမည့္အခ်ိန္မွာ ႏွစ္သိမ့္ေျဖသာစရာ အေၾကာင္းတစ္ခု ႐ွိဖို႔ေတာ့ အႏူးအၫြတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္မိသည္။

***
သူ႕ကို တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေတြ႕ျမင္ေထြးေပြ႕ရမည္ဟု စိတ္ကူးျဖင့္ ႀကိဳ႐ူးခဲ့႐ံုမွ်သာ...

***
pic from here

Monday, December 20, 2010

အိုင္စီ / သံမဏိၾကက္ေျခ

႐ိႈးသြားမယ္ ဆုိေတာ့ မ်က္မွန္႐ႈပ္ပါတယ္ေလဆို ထားပစ္ခဲ့တယ္။ ကားဂိတ္မွာ ကားေစာင့္ေတာ့မွ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တယ္။ အေဝးကလာေနတဲ့ကား နံပါတ္ေတြ ဝါးေနလို႔။

လင္းလင္း
လင္းလင္း သီခ်င္းေတြ ဘာမွ မရဘူး။ သြားတဲ့ ၄ ေယာက္ထဲက တေယာက္ေျပာတာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အေတာ္ ေပါက္တယ္ဆိုပဲ။ လင္းလင္းဆိုေနတဲ့စတိုင္က ကေလးေတြ သီခ်င္းဖြင့္ၿပီး လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေနတာနဲ႔ တူတယ္။ ဒါေပမဲ့ IC အစြဲနဲ႔ ဆုိေတာ့လည္း ႏွစ္လိုစရာေလးေတာ့ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အတူသြားတဲ့ ပိတ္ပိတ္က လင္းလင္းခမ်ာ အေခြေပါက္ေပမယ့္ စင္ေပၚမွာက် ဝါႏု႐ွာေတာ့ မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးၿပီး ဆုိေနရတာ သနားလုိက္တာလုိ႔ ဆုိတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ ေသခ်ာ မျမင္ရလို႔ မသနားလုိက္ရဘူး။

ကိုယ္ေတြသာ ဒိတ္ေအာက္ေနလုိ႔ မရတာ။ က်န္တဲ့လူေတြအကုန္လံုးနီးပါးကေတာ့ လင္းလင္း သီခ်င္းေတြ ရပံုပါပဲ။ အကုန္ လုိက္ဆုိႏိုင္ၾကတယ္။

ကိုယ့္ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ လင္းလင္း။

အာဇာနည္
ဇာနည့္ကိုေတာ့ "မိုးလင္းသြားေအာင္ ည ည ဖုန္းဆက္ဖို႔ ကိုယ္ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ အိပ္ေရးပ်က္မယ္ ဒါပါပဲ" ဆုိေစခ်င္မိတာ။ ဆိုမသြားဘူး။ "ကိုယ့္အနား႐ွိေစခ်င္" ေတာ့ ဆုိသြားတယ္။ ဒါကလည္း ႏိုင္ငံျခားပြဲဆို မပါမျဖစ္မ်ားလား မသိ။ စစခ်င္း "စည္းတဘက္ျခား" ဆိုတယ္။

~~~ တားဆီးတဲ့ စည္းမ်ားရဲ႕ ၾကားမွာ ျခားနားခဲ့ၿပီမဟုတ္လား ~~~

ညက အိပ္မက္ဆုိးမက္တာ သူ႕ေၾကာင့္ေနမွာ။

ဝိုင္ဝိုင္း
စစခ်င္း အဲဏီ ဆိုတယ္။ အဲဒီ ပထမအေခြထဲက သီခ်င္းေတြ နားစြဲေပမယ့္ မႀကိဳက္လွဘူး။ အဲဒီအေခြ စနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ဒီအဆိုေတာ္ "ျမစ္" ဆိုတဲ့ အသံ ပီေအာင္လည္း မဆုိႏိုင္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ေသးတယ္။ long long ago ေက်ာင္းတုန္းက သီခ်င္း။

နန္းညီ ထင္တာ မွန္တယ္။ "ထာဝရ" ဆုိလိမ့္မယ္ဆုိတာ...
အဲဒီသီခ်င္းက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ျဖည္းျဖည္းဆုိမွ ပိုအရသာ႐ွိမွာ၊ ဒါေပမဲ့ ဆူေနသလိုပဲ။ chorus ပိုဒ္ေရာက္မွ အဲဒီသီခ်င္း ထာဝရမွန္းသိတာလည္း ပါတယ္။ သိပ္အရသာ မခံလုိက္ရဘူး။ နည ေျပာတာေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းဆုိရင္ ႏွစ္ေယာက္လက္ခ်င္းတြဲၿပီး နားေထာင္မွ အရသာပို႐ွိဆုိပဲ။ ေ႐ွ႕ကအတြဲေတာ့ ပိုကပ္သြားၾကတယ္ (စတည္းကလည္း ကပ္ၿပီးသားပါ သူတို႔က) =D

ဝိုင္ဝိုင္း မဆုိသြားဘဲ နားေထာင္ခ်င္မိတာ "စည္း"၊ "နင္႐ွိေနေသးတယ္"။

မ်ိဳးႀကီး
ဘယ္သူမွ ဝိုင္းမဆဲၾကပါဘူး။ သတိေတာင္မွ မရၾကပါဘူး ထင္တယ္။ အေခြသစ္ထဲက သီခ်င္းေတြ ဆိုသြားတယ္။ "ယူလိုက္" "လက္ခံေပးပါ" ကလြဲလို႔ သိပ္မက်က္မိဘူး။ အေဟာင္းေတြက်ေတာ့လည္း ဆူဆူညံညံေတြ ဆိုသြားတယ္။

ဆိုပါလားကြယ္ "ရန္သူတစ္ေထာင္" တို႔၊ "လမင္းနဲ႔ ၾကယ္စင္မ်ား" တို႔၊ "မင္းသိဖို႔ေကာင္းတယ္" တို႔၊
"ဆန္႔က်င္ဘက္" တို႔။ ကိုယ္လည္း အေဟာင္းထဲကကို မထြက္ပါလား။ အဲဒီအေဟာင္းေတြ ထြက္စ အသစ္တုန္းကလည္း တခါနားေထာင္တာနဲ႔ တန္းၿပီး နားစြဲသြားတာ။ ေနာက္ပိုင္း အသစ္ေတြက် အဲလို မစြဲလြယ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ကပဲ ေျပာင္းသြားတာေနမယ္။ လာသမွ်လူ အကုန္နီးပါး လုိက္ဆိုေနၾကတာပဲ။

အငဲ
အငဲ သီခ်င္းေတြက စတည္းက သိပ္အမ်ားႀကီး မသိတာ။ "လမ္းျပပါဦး" ဆိုသံ ၾကားရေတာ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ငယ္သြားသလိုပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္က သီခ်င္းကိုး...
9 ထဲက သီခ်င္းေတြ တခါနားေထာင္ၿပီး ဘာမွ မစြဲတာနဲ႔ ဆက္နားမေထာင္ဘူး။ အဲေတာ့ ဘာမွ မရဘူး။ "အိမ္" သီခ်င္းကေတာ့ မဆိုးပါ။ ေကာင္း႐ွာသား။ ျပန္႐ွာၿပီး နားေထာင္ၾကည့္ဦးမယ္။

ေလးျဖဴ
ဆံပင္အတိုနဲ႔လို႔ ထင္ထားတာ၊ ဆံပင္ေတြ အေတာ္႐ွည္ေနၿပီ။

"အမဲလိုက္အက" နဲ႔ စတက္ေတာ့ မတ္တပ္ထရပ္မိတယ္။ ထိုင္ရတာ ေညာင္းေနတာေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ "စုန္းမ" ဆုိေတာ့ အငဲ "လမ္းျပပါဦး" ဆုိလိုက္တုန္းကလိုပဲ။ ဪ အဲ့ထက္ ပိုငယ္တာေပါ့။ ၁၂ ႏွစ္/ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ "သံေယာဇဉ္" "အိပ္မက္ကဗ်ာ" လည္း ဆိုတယ္။ ေနာက္ "အလင္းေရာင္"။ ကိုယ့္တြက္ေတာ့ "အလင္းေရာင္" က နားေထာင္ရပါမ်ားလုိ႔ ဟုန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ သီခ်င္း။

"ငါ့ရဲ႕ လမင္း" အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အတူလာတဲ့ထဲက ညီမေလးႏွစ္ေယာက္က စင္ကာပူသီခ်င္းေတာ့ မဆုိဘူးလို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ "တန္ဖိုး" ကိုေျပာတာ။

"စာမ်က္ႏွာ ၁၅" ဆုိေစခ်င္တာ။ ဆိုမသြားဘူး။
အဲဒီသီခ်င္းသာ အနားမွာ တေခါက္ေလာက္ လာဆိုျပရင္ မၿပီးေသးတဲ့ ပန္းခ်ီကားကုိ တထိုင္တည္း အၿပီး ဆက္ဆြဲပစ္လိုက္မယ္ တကယ္။

ပြဲသိမ္းခါနီးမွာ အငဲေျပာသလား ေလးျဖဴေျပာသလားမသိ။
ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာက ဝေအာင္မဆုိရပါဘူးဗ်ာ... တဲ့။

ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ...ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ...ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာ...

ျမရဲ႕လ ထဲက အေၾကာင္းအရာတခုကို သတိရမိတယ္။

ျမသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးနဲ႔ ပတ္သတ္သမွ် မေကာင္းသည့္အရာမ်ားအေၾကာင္း ေျပာလုိသည့္အခါတိုင္း ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆုိင္သကဲ့သို႔ စြပ္စြဲတတ္သည္။
အစ္ကိုတို႔ၿမိဳ႕ႀကီး... တဲ့။

***
မမခ်စ္ၾကည္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ၿမိဳးနဲ႔ ေတြ႕တယ္။
ပိတ္ပိတ္က ကင္မရာေတြ႕တိုင္း လန္႔ေနတယ္။ (သူ ခိုးလုပ္တာ လူမိမွာစုိးလို႔)
ညီမေလးတေယာက္ယူလာတဲ့ ပဲျပားအဆာသြပ္ အရမ္းေကာင္းတယ္။ (သူမ်ားလုပ္တာဆို အကုန္ေကာင္းတာခ်ည္းပဲ)
စတိတ္ေနာက္ခံမွာ စပြန္ဆာနာမည္ထည့္တာ ပို ေပၚေနတယ္။ IC show လား One Tea show လား ျဖစ္ေနတယ္။

6~10 ေၾကညာေပမယ့္ 6:30~10:30 ျဖစ္တယ္။ 11 နာရီ ေလာေလာဆယ္ေနတဲ့ mrt ကို ေရာက္တယ္။ taxi stand မွာ လူေတြ မ်ားတယ္။ on call ေခၚေနၾကတယ္။ အနည္းဆံုး မိနစ္ 20 ေလာက္ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ဆက္ၿပီးမွ comfort ကို ဝင္တယ္။ ဝင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာပါဘူး။ ကားေရာက္လာတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ 12 နာရီ။ အင္း အိမ္႐ွင္႐ိုက္တာေတာ့ ခံရေတာ့မွာပဲ။

12 နာရီေက်ာ္မွ ေရခ်ိဳးၿပီး အိပ္လိုက္တာ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္တယ္။ (အိပ္မက္ထဲမွာ ေနပါဦး။ ခဏေလာက္ ေစာင့္ပါဦး လုိ႔ ေျပာခ်င္မိတယ္။ ေျပာလုိ႔မရဘူး)

***
ဒီလို အေပ်ာ္အပါးေတြ စိတ္မဝင္စားေတာ့ပါဘူး။ အေဖာ္ေကာင္းလို႔သာ။ သီခ်င္းသစ္ေတြ ဘာမွ မရေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္အေျခအေန ကိုယ္သိသင့္ၿပီ။

***
(စာႂကြင္း။
ေမ့လို႔။ ျမရဲ႕လ စာသားေတြရဲ႕ေနာက္မွာ "အို ဘုရားေရ ကၽြန္မ ရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ" ဆုိတာေလး ထည့္ဖတ္လုိက္ေနာ္။ တဆက္တည္း ေယာက္ျပားသံႀကီးပါ ၾကားေယာင္လုိက္ပါဦး။)

Thursday, December 16, 2010

Sweet December! 16th December!


(၁)

အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ကို လက္ခ်ိဳးေရမိတယ္။
'98 မွာ အသက္ 18 ႏွစ္။ 2010 မွာ 30။
12 ႏွစ္ၾကာတဲ့ အခ်ိန္ေတြ... က်န္ေနခဲ့ၿပီဆိုေတာ့လည္း ဖ်တ္ခနဲပဲ။

ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ တတြဲတြဲေနခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမွာလည္း တတြဲတြဲ မေနျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ အနီးဆံုး႐ွိပါတယ္။ တခုခုဆုိ ေကာင္းတာႀကံဳႀကံဳ ဆုိးတာႀကံဳႀကံဳ သတိတရေတြးမိ တိုင္ပင္မိ နားညည္းေအာင္အေႏွာင့္အယွက္ေပးမိတတ္တယ္။

ေက်ာင္းတုန္းကေတာ့ သူက ဆရာႀကီးေပါ့။ စာအၿမဲ ႐ွင္းျပတတ္တယ္။ စာ႐ွင္းလည္း ေကာင္းပါတယ္။ (ေကာင္းပင္ေကာင္းေသာ္ျငား ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး)

ဒီေရာက္ၿပီး ရည္းစားနဲ႔အေျခအတင္ျဖစ္တဲ့ ကိစၥတခု ျပန္ေျပာျပမိတဲ့တခါတုန္းက "နင္က မိန္းကေလးပဲ၊ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါ" လို႔ ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ အတည္ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး "အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ..." ထဲက စကားတခြန္းကို ေျပးၿပီး သတိရမိေသးတယ္။ အဲလုိႀကီးေျပာလိမ့္မယ္ မထင္ထားေတာ့ အူတူတူ ျဖစ္သြားရာက"ငါသာ နင့္ညီမဆို နင္ ဒီလို ေျပာမလား" ဘာလားနဲ႔ ထေအာ္မိတယ္။ "ငါ့ညီမသာဆို နင့္ကို ငါကိုယ္တုိင္ေတာင္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လုိက္ပို႔လုိက္ဦးမယ္" တဲ့။

"အဲဒီလိုလူတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သတ္တယ္ဆိုရာမွာ ေတာ္ေတာ္ကို သည္းညည္းခံႏိုင္မွျဖစ္မွာ .... ရဲ႕" လို႔ မွတ္ေလာက္သားေလာက္တဲ့ လက္ခ်ာေပးဖူးတယ္။

ဘုရား ဘုရား။ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေယာက္်ားေလးသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာေတာ့ဘူး ေတြးမိတယ္။ (ဒါေပမဲ့ မေနႏိုင္ပါဘူး)

အဲဒါေတြ ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့တုန္းက အမွတ္တမဲ့ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္း ျပန္သတိရေနတတ္တယ္။ သတိရတိုင္းလည္း ရီခ်င္တယ္။

မႏွစ္ကေတာ့ သူ႕ေမြးေန႔အၿပီးမွာ အေတာ္ကို စိတ္အခန္႔မသင့္စရာတခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူေျပာတဲ့စကားကို အေတာ္မေက်မနပ္ျဖစ္ၿပီး "ဒီလို လူမ်ိဳးကို ဘာလို႔မ်ား ခင္မင္သံေယာဇဉ္႐ွိေနတာလဲ" လို႔ ေတြးမိတယ္။ "ဘယ္ေတာ့မွ ဒင္းကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး" ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၃/၄ ရက္႐ွိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေျပလာၿပီ။ christmas ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္ဘက္မွာ သူမ်ားပို႔ေပးတဲ့ fwd msg ေလး ဖုန္းနဲ႔ လွမ္းပို႔မိတယ္။

အဲဒီခ်ိန္ သူ အလုပ္သစ္ ေျပာင္းကာစ။ အလုပ္ထဲမွာ ညလံုးေပါက္ မအိပ္ရေသး၊ စားေတာင္ မစားရေသးဘဲ ခုမွ အိမ္ျပန္ေနတယ္ လို႔ reply ျပန္လာေတာ့ ဖုန္းေခၚၿပီး "ဘာလို႔ မစားတာလဲဟဲ့။ ေကအက္ဖ္စီ မက္ေဒၚနယ္ မွာစားၾကပါလား" ေျပာမိတယ္။ "သေဘၤာေပၚကို ဘယ္ ေကအက္ဖ္စီ မက္ေဒၚနယ္က လာပို႔မွာလဲဟ" လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ (တခ်ိဳ႕သေဘၤာေတြ ေကၽြးေပမယ့္ တခ်ိဳ႕သေဘၤာေတြ မေကၽြးဘူး။ အဲဒီေန႔ကလည္း ေခ်ာ့ကလက္ေတြ ဘာေတြေတာ့ ေကၽြးထားတယ္ ဆုိလား ေျပာပါတယ္)။

ၾကည့္စမ္း။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ေနၿပီး၊ ေဒၚလာေတြလည္း စားေနၿပီး၊ သူမ်ားထက္လည္း လခေတြမ်ားေသး၊ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ မွာစားလို႔ရတဲ့ service ေတြ ႐ွိတဲ့ႏုိင္ငံမွာ...
သူေတာ္ေကာင္းကို ပစ္မွားတာမ်ား... တယ္ ေၾကာက္စရာေကာင္း...

ေတာ္ေတာ့္ကို ဝမ္းသာသြားမိတယ္။ တကယ္ေျပာတာ။ ငါ့ကို ေျပာထားတဲ့ ဒင္း ခုေတာ့ ထိၿပီဆုိၿပီး ေပ်ာ္လိုက္တာ။ အဲဒါကိုလည္း စိတ္ထဲ မထားဘူး။ ထုတ္ေျပာလုိက္ေသးတယ္။ "နင္ ငါ့ကို တခုခု ေျပာၿပီးရင္ အဲလိုထိတာ ၂ ခါ ႐ွိၿပီ" လို႔။


ပထမတခါလည္း အဲလိုပဲ။ ကိုယ့္ကို ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီး သိပ္မၾကာဘူး။ သေဘၤာေပၚမွာ ညဉ့္နက္တဲ့ထိ အလုပ္႐ႈပ္၊ အလုပ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ကမ္းျပန္မယ့္ေလွ မမီလိုက္၊ ေနာက္တေခါက္ကို တနာရီၾကာေအာင္ ျပန္ေစာင့္ရမယ္ လို႔ msg ပို႔ေတာ့ ဘုရား႐ွိခိုးေနရက္က ဝမ္းသာအားရနဲ႔ "အဲဒါ ငါက ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ၊ နင္ မေစာင့္ႏိုင္ရင္ ေရကူးလာေပါ့" လို႔ ျပန္လိုက္တယ္။ "ငါ ခုထိ ထမင္းမစားရေသးဘူး" ေျပာေတာ့ ဖုန္းေကာက္ဆက္ၿပီး "ဝမ္းသာလုိက္တာ နင္ ငါ့ကို ေျပာလုိ႔ ျဖစ္တာ" နဲ႔ ဝါးကူထိုးလိုက္မိတယ္။

မေက်မနပ္ျဖစ္တုန္းမွာ "ဒီလို လူမ်ိဳးကို ဘာလို႔မ်ား ခင္မင္သံေယာဇဉ္႐ွိေနတာလဲ" လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ စိတ္ေျပသြားေတာ့လည္း "ဒီလုိ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေဒါသတႀကီး စိတ္ဆုိးမိပါလိမ့္" လို႔ ေတြးမိတယ္။ "ေနာက္ဆို သူ ဘာေျပာေျပာ စိတ္မဆိုးဘဲ ေနမယ္" လုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲလုိေတြးတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္မွန္းလည္း သိပါတယ္။

***
Bishan အိမ္မွာေနတုန္းက အလုပ္နဲ႔ အိမ္လည္းေဝး၊ ဘေလာ့လည္း ဒီေလာက္ မေရးျဖစ္ေသး၊ အိမ္မွာလည္း အိမ္႐ွင္ထားခဲ့တဲ့ crt desktop တလံုး႐ွိတာမို႔ ကိုယ္ပိုင္ laptop ဝယ္ဖို႔ဆုိတာ မစဉ္းစားခဲ့ဘူး။ AJ ကို ေျပာင္းမယ့္အခ်ိန္က်ေတာ့ ဘေလာ့ေရးတာလည္း နည္းနည္းအ႐ွိန္ရ၊ အိမ္မွာကလည္း အရင္အိမ္လို ကြန္ပ်ဴတာ မ႐ွိတာမို႔ ဝယ္ခ်င္လာတယ္။ အေဟာင္းလဲ မဝယ္ခ်င္၊ လက္ထဲမွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာတလံုး ပက္ခနဲ ဝယ္ရေလာက္ေအာင္ ပိုက္ဆံမ႐ွိ။ အဲဒီေတာ့ သူ ဝယ္ေပးမယ္ ေျပာၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္း မွာေပးတယ္။



အိမ္မေျပာင္းခင္ေလးတင္ laptop တလံုး လက္ထဲေရာက္လာၿပီး၊ ဘေလာ့ကို အ႐ွိန္မပ်က္ ေရးႏိုင္သြားတယ္ (ဒင္းေၾကာင့္ ဒင္းေၾကာင့္)

ေနာက္မွ သူ႕ကို ပိုက္ဆံ ျဖည္းျဖည္း ျပန္ေပးတယ္။ တကယ္ေတာ့ laptop ကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ အိမ္ပိုင္ မ႐ွိလို႔၊ ႐ွိရင္ desktop ပဲ ဝယ္ခိုင္းတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တခ်ိန္မွာ အသစ္လုိခ်င္လုိ႔ ဝယ္မိရင္ေတာင္ ဒီစက္ကိုေတာ့ ျပန္မေရာင္းဘဲထားမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။



အဲဒီအခ်ိန္က ကိုယ့္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ အသစ္တလံုးဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ မ႐ွိတာကို ျပန္ေတြးလိုက္တုိင္း ေက်နပ္မိတယ္။ ပိုက္ဆံသာ႐ွိရင္ သူငယ္ခ်င္းက ကြန္ပ်ဴတာဝယ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့အျဖစ္ဟာ ကိုယ့္အတြက္ ႐ွိလာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ခုလို ႂကြားလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။

အေျခအေနကို စိတ္ႀကိဳက္ျပန္ေ႐ြးခြင့္ ရမယ္ဆုိရင္ေတာင္ လက္ထဲမွာ လိုခ်င္တာ ဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံ႐ွိတာနဲ႔ မ႐ွိတာမွာ အဲဒီအခိုက္အတန္႔အတြက္ မ႐ွိတာကိုပဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မလြဲမေသြ ေရြးပါမယ္။

အဲဒီစက္ ဝယ္ျဖစ္တာလည္း ဒီလိုခ်ိန္မွာေပါ့။ ဒီဇင္ဘာလႀကီး။ သူ ျမန္မာျပည္ မျပန္ခင္ေလးမွာ မွာေပးသြားတာ။ ေနာက္ တပတ္ဆယ္ရက္႐ွိေတာ့ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႕ေမြးေန႔ဆုေတာင္းကို ဘေလာ့မွာ ဖားၿပီး တင္ေပးလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒါ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္။

ဒုတိယအႀကိမ္တုန္းကေတာ့ သူ တင္းသြားေသးတယ္။ ဥ နဲ႔ ဉ ခြဲမသိဘူး ေျပာမိလုိ႔။ အဲဒီ ပို႔စ္ကို အီးေမးလ္နဲ႔ ပို႔ေပးေတာ့မွ ဖတ္ၿပီး "ငါ ျမန္မာစာ အရမ္းေတာ္တာ" ဘာညာနဲ႔ လာလုပ္သြားေသးတယ္။ "နင္ ေက်ာင္းတုန္းက ငါ့ စာအုပ္ထဲမွာ နင့္နာမည္ကို ဉ နဲ႔ မေပါင္းဘဲ ဥ နဲ႔ ေပါင္းထားတယ္" လို႔ ျပန္ျငင္းရေသးတယ္။

ပထမအႀကိမ္တုန္းက schedule နဲ႔ အခ်ိန္ကိုက္ၿပီး တင္ခဲ့တာ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ႀကိဳေရးဖို႔ အခ်ိန္မရလို႔၊ ႐ံုးမွာ မအားတဲ့ၾကားက မျဖစ္မေနေရးရတယ္။

"မဂၤလာ ေမြးေန႔ပါ သူငယ္ခ်င္း"
"နင္ တျဖည္းျဖည္း အိုလာၿပီေနာ္"


*********************************************
(၂)

"ေရစက္ဆုိတာ အံ့ၾသစရာေကာင္းသလား" ေမးရင္ "ေကာင္းတာေပါ့" လို႔ပဲ မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖမိမယ္။

"မျမင္ဖူး မေတြ႕ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို သူေရးတဲ့ စာကေလးဖတ္ၿပီး ႏွစ္လိုခင္မင္ႏိုင္သလား" ေမးရင္ "ဒါေပါ့" လို႔ပဲ ျပန္ေျဖမိမယ္။

သူ ငယ္ငယ္က ႐ႈပ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေလး ေရးထားတာ ဖတ္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ထဲ သေဘာတက်နဲ႔ ႏွစ္လိုမိတယ္ဆုိတာ ျပန္ေတြးရင္ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ အ့ံၾသမိေသးတယ္။

(ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳအရေတာ့ ရီးစားမ်ားတဲ့လူေတြဟာ အေတာ္ႏွစ္လုိစရာေကာင္းတယ္။ ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ ႐ွိမွာပါ။ အံု႔ပုန္း႐ႈပ္တဲ့ မလည္႐ႈပ္ေတြကို ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပၚေပၚတင္တင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမ်ားတဲ့လူေတြကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ့္အထုပ္လည္း ကိုယ္ေျဖရဲတယ္၊ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူ ဘာထင္ထင္ (ဘာအတင္းခ်ခ်) စိတ္ထဲမထည့္ဘူးဆိုတဲ့ လူေတြက (ကိုယ့္အတြက္) ပိုလုိ႔ ႏွစ္လိုစရာေကာင္းတယ္)


ေအာ့ဖ္လိုင္း နဲ႔ အြန္လိုင္းက ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လုိတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေမြးေန႔တူေနတာလည္း ေက်နပ္စရာပါ။ (တခါတည္း ေပါင္းေရးလိုက္လို႔ ရတာေပါ့)

"မဂၤလာ ေမြးေန႔ပါ မမ"
"တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ မမနဲ႔ လူခ်င္းေတြ႕မွာပဲ လို႔ စိတ္ထဲ ထင္ေနတယ္"

***

Sunday, December 12, 2010

ေယာက္မ

ေယာက္မ
(ေရး - ၿမိဳ႕မၿငိမ္း၊ ဆို - ေလဘာတီ မျမရင္၊ မာမာေအး၊ ျဖဴသီ)



ေျခဆင္း
(မေကာင္းျမစ္တာ ေကာင္းရာၫႊန္ပါတဲ့ မိခင္

နားဝင္ၿငိမ့္ေညာင္း သံခ်ိဳေလာင္းရင္
သံျပားေက်ာက္ေစာင္း က်ိဳေပ်ာ့ေပ်ာင္းသတဲ့႐ွင္
ကိုယ့္သမီး ဆင္စီးျမင္းရံ ေ႐ႊဘုံေပၚစံေစခ်င္)

မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ အၿမဲျမင္ခ်င္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ သမီးကိုပင္
မိခင္တိုင္းတြင္ အ႐ြယ္ကေလး ငယ္ေသးတယ္ထင္
ေမာင့္အေပၚ ခင္မင္တြယ္တာ သနားမၫႇာ
ေမတၱာဧကန္ ေသြလွန္ေဖါက္ျပား ေယာက္်ားတစ္ပါးမျမင္
ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

အေမကေတာ့ သေဘာတူပါတယ္႐ွင္
ဒါေပမဲ့လည္း သူငယ္ႏွပ္စား ကေလးထင္
ေမတၱာ႐ိွရင္းစြဲမို႔ လြဲႏုိင္ပါဘူးေမာင္ရယ္
တကယ္ပင္ မပယ္ခ်င္ ယံုပါ႐ွင္
သီးခ်ိန္ ပြင့္ခ်ိန္ ေမာင္ကေျပာေတာ့
မိဘ သေဘာတူတာ
မတူတာႏွင့္စာရင္ ေပါင္းဖို႔ရန္ ထင္သေလာက္မလြယ္ေပဘူး႐ွင္
ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

စတန္႔မင္းသားေတြလုိ ဒိုင္ဗင္ထိုးဖို႔မလို
ကားႏွင့္ခိုးဖို႔ လိုမယ္ ပ်ိဳမထင္
အေမ့ကိုပင္ ကၽြန္မတို႔အ႐ြယ္ မငယ္ပါဘူးလို႔
ႏႉးရဦးမယ္႐ွင့္

ဂ်ာမဏီတြင္ အ႐ြယ္မေႏွာင္းေစခ်င္

အာဏာ႐ွင္ဟစ္တလာက ပ်ိဳ႐ြယ္သူေတြ စံုကာဖက္လို႔
လက္ဆက္ေနသတဲ့ အလိုျပည့္ဖို႔ ဟိုေ႐ႊ႕စို႔ ေမာင္မယ္အတူပင္
ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

သူေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာပဲ႐ွင္
ဟိုယခင္ ခ်စ္စတုန္းက စာေပး ေပးတဲ့
မိေခြးေလးေတာင္ပင္ လင္နဲ႔ေျပး ကေလးႏွစ္ဒါဇင္

ေညာင္ပင္ႀကီးကလည္းပဲ လင္ယူဦးမွေပါ့တဲ့

သူ႕မွာ သားဆုေပးဖို႔ ေစာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီထင္
ပုဆိုး ႏွစ္ပတ္ေလာက္႐ိွတဲ့အျပင္
႐ုကၡစိုးလည္း ငိုက္လ်က္ပင္
သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး ပင့္ကူေျမႇးဖံုး ျမဴလံုးဖံုေတြတင္
ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

download လုပ္ရန္။

***
ၿမိဳ႕မၿငိမ္း သီခ်င္းေတြ နားေထာင္မိရင္ ၿပံဳးမေနဘဲကို မေနႏိုင္ဘူး။
ဒီသီခ်င္း ငယ္ငယ္တည္းက ဟိုက ဒီက အိမ္က နားေထာင္ဖူးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စာသားေတြ ေသခ်ာ မသိခဲ့ဘူး။

"
အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္" ဆိုတာကလြဲရင္ ဘာမွေသခ်ာမသိဘူး။

ခုမွပဲ
post အေဟာင္းေတြလာဖတ္မိတဲ့ တစ္ေယာက္ email ကေန link ေရာ mp3 file ပါ ပို႔ေပးတာမို႔ တင္လုိက္ပါတယ္။

စာသားေတြ ျပန္မ႐ိုက္ျဖစ္ပါဘူး။ သူေပးတဲ့ ဒီေနရာက ပဲ ယူပါတယ္။

ေစာင့္ရဦးမွေပါ့တဲ့ ကိုယ့္လူရယ္႐ွင္ အေမက ငယ္ေသးတယ္တဲ့
သမီးေခ်ာ လွသဇင္ ေယာက္မ မစီးပါရေစနဲ႔႐ွင္

ဆိုတာေလးေတြ
သူဘယ္လိုမ်ား ေတြးၿပီး ေရးႏိုင္ပါလိမ့္ေနာ္။

အာဏာ႐ွင္ဟစ္တလာက ပ်ိဳ႐ြယ္သူေတြ စံုကာဖက္လို႔
လက္ဆက္ေနသတဲ့ အလိုျပည့္ဖို႔ ဟိုေ႐ႊ႕စို႔ ေမာင္မယ္အတူပင္

ကိုဇက္တီတို႔လိုပဲ။ သူလည္း လတ္တေလာအျဖစ္အပ်က္ေတြ ဆြဲထည့္တတ္ပံုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ့္ကို အံဝင္ခြင္က်ပါပဲ။

သူေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာပဲ႐ွင္
ဟိုယခင္ ခ်စ္စတုန္းက စာေပး ေပးတဲ့
မိေခြးေလးေတာင္ပင္ လင္နဲ႔ေျပး ကေလးႏွစ္ဒါဇင္

ေညာင္ပင္ႀကီးကလည္းပဲ လင္ယူဦးမွေပါ့တဲ့
သူ႕မွာ သားဆုေပးဖို႔ ေစာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီထင္

ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ၾကားမိရင္ အဲဒါ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းလို႔ ေျပာစရာမလိုတဲ့ သေကၤတ တစ္ခုလိုပဲ။
"သူ (အေမ) ေျပာတာလည္း ဟုတ္မွာပဲ႐ွင္" ဆုိတာရဲ႕ ေနာက္မွာ အေမေျပာစကားကို ေထာက္ခံသလိုလိုနဲ႔ ေနာက္က ထည့္လိုက္တဲ့ "ဟိုယခင္ ခ်စ္စတုန္းက စာေပး ေပးတဲ့
မိေခြးေလးေတာင္ပင္ လင္နဲ႔ေျပး ကေလးႏွစ္ဒါဇင္" ေငါ့လံုးကေလးကို နားေထာင္ရေတာ့ တကယ္လို႔မ်ား သီခ်င္းေရးစားဖို႔ စိတ္ကူးမိၿပီး၊ ဒီစာသားေတြ နားေထာင္မိရင္ ေ႐ွ႕ဆက္ဖုိ႔ တြန္႔သြားေတာ့မွာပဲလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။

"ဟိုယခင္ ခ်စ္စတုန္းက စာေပး ေပးတဲ့
မိေခြးေလးေတာင္ပင္ လင္နဲ႔ေျပး ကေလးႏွစ္ဒါဇင္ " ဆိုတာ... ခ်စ္သူကလည္း ပူဆာေနၿပီ၊ သူကလည္း ပါေနၿပီမွာ အေမက ငယ္ေသးတယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ပါဦးေျပာေနတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕ အတြင္းက မေက်နပ္စိတ္ကေလးမ်ားလား ေတြးမိတယ္။

အေမ့ကိုပင္ ကၽြန္မတို႔အ႐ြယ္ မငယ္ပါဘူးလို႔
ႏႉးရဦးမယ္႐ွင့္

***
သီခ်င္း နဲ႔ စာသားအတြက္ link ပို႔ေပးတဲ့ စာဖတ္သူကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။


***

Thursday, December 9, 2010

ေရအိုး

((KOM said: ေသာက္ေရအိုးေပၚzif ခုထုိင္တာေတာ႕မေကာငး္ပါဘူး နုိင္ငံၿခားသားမ်ားက ေမးခဲ႕ရင္ဘယ္လိုရွငး္ၿပရမလဲ။။ ထြင္တာကေတာ႕ထြင္ႀကပါ. ဒါေပမဲ႕ ၿမန္မာရိုးရာကုိ ထိပါးသလိုဘဲခံစားရပါတယ္။ အဲဒီထဲကေရက အမြန္တၿမတတ္နဲ႕ထားၿပီးခတ္ေသာက္ရတဲ႕ေရပါ။ ႀကည္႕လုပ္ႀကပါဦး ပံု ႀကီးေတာ္ႀကီး.))

***
နည္းနည္းဝင္ၿပီး လွ်ာ႐ွည္ပါရေစ။ =D

ေန႔လည္က စီေဘာက္မွာ တေယာက္ေျပာသြားသလိုပဲ။ ေရေလာင္းအိမ္သာထဲမွာ ထည့္တာလည္း ဒီလုိအိုးမ်ိဳးပါပဲ။ အရင္ကဆို နယ္ေတြမွာ ထမင္းရည္ငွဲ႔ခ်က္ေတာ့... အဲလိုအိုးေဟာင္းထဲမွာ ထမင္းရည္ကို ထည့္၊ ဝက္ေမြးတဲ့လူေတြက လာသယ္တတ္တယ္။

ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ ဘာမွ ေတြးမယ္မထင္ပါဘူး။ ေယဘုယ် အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခုကို အမြန္အျမတ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ တြဲေျပာမွသာ နား႐ႈပ္သြားရင္သြားမွာ။

ဒီလိုပါပဲ။ သစ္သားကေန တံတားခင္းေတာ့ နင္းေလွ်ာက္၊ ဆင္းတုေတာ္ထုေတာ့ ထုိင္႐ွိခိုး။
အိုးထဲ ေသာက္ေရထည့္ေတာ့ ခပ္ေသာက္၊ ထမင္းရည္ထည့္ေတာ့ ဝက္စာ၊ အိမ္သာေရထည့္ေတာ့ အိမ္သာေရအိုးပါပဲ။ တက္ထိုင္ေတာ့ ထိုင္ခံုျဖစ္ေရာ။

အဲဒီပံုကို ၾကည့္တာ ဘာဖီလင္ရလဲဆို တစ္ခုပဲ။
ေအာက္က အိုးမ်ား မေတာ္လို႔ ကြဲသြားရင္ ဒုကၡ။ =D

Ref: http://www.facebook.com/photo.php?fbid=472462599554&set=a.472458389554.261028.780329554

***

Friday, December 3, 2010

ထိခိုက္လာေသာ စကားလံုးမ်ား




"... တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အကဲခတ္ရင္း ၾကည့္ေနၾကသည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနၾကသည့္ မ်က္လံုးေတြကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးက မခြာႏိုင္ဘဲ ႐ွိၾကေလသည္။ သည္တဒဂၤသည္ပင္ မအိမ္ကံ၏ ဘဝတြင္ အရိပ္မ်ားစြာ ထုိးခဲ့ပါ၏။ ဘဝ ဘဝက ျပဳခဲ့ဖူးၾကေသာ ေမတၱာပါရမီသည္ ထိုခဏအတြင္း၌ပင္ ဝင္းကနဲ ျပက္လိုက္ေသာ လွ်ပ္စီးကဲ့သုိ႔ ႐ွိေလၿပီ။...
ဘဝတစ္ရာ ႏွစ္ရာ ပုန္းသူကို ခုတခဏ ေတြ႕လုိက္ရသကဲ့သို႔ မ်က္လႊာမခ်စတမ္း ႐ွိခဲ့ၾက၏။"

(ခင္ခင္ထူး ရဲ႕ မအိမ္ကံ)

Bishan မွာေနတုန္း blog ေတာင္ စမေရးခင္မွာ ေ႐ႊအျမဳေတ ဖတ္ျဖစ္တုန္းကေပါ့။

အစကတည္းက မီေပမယ့္ အခန္းဆက္ကို ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ စ မဖတ္ျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္လၿပီး တစ္လ ဝယ္မိရင္းနဲ႔ လနည္းနည္းေက်ာ္ၿပီးမွ အျမည္းဖတ္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၃ ပိုင္းေလာက္ထိ ဖတ္ၿပီး စာအုပ္လည္း ဆက္မဝယ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

အထက္က စာပိုဒ္က မအိမ္ကံ နဲ႔ ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေျပသိမ္း စေတြ႕တဲ့ အခန္းကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ အဖြဲ႕ေပါ့။ 2001 ေလာက္က စလို႔ ခံစားခ်က္နဲ႔ ယွဉ္ၿပီး၊ စာေရာ ကဗ်ာေရာ မေရးျဖစ္ေတာ့တာဆုိေတာ့ ၇ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ အဆက္ျပတ္ေနၿပီ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကုိယ့္ဘာသာ ဒါမ်ိဳးေတြ ျပန္ေရးဖို႔ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနမိတယ္။

အဲဒီအခန္းေလးကို ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ထဲကို ထိထိခိုက္ခုိက္ေရာက္သြားၿပီး စာျပန္ေရးခ်င္စိတ္နဲ႔ ရင္ေတာင္ခုန္လာသလို။

"
ဘဝတစ္ရာ ႏွစ္ရာ ပုန္းသူကို ခုတခဏ ေတြ႕လုိက္ရသလို" ဆိုတာကို မၾကာခဏ သတိရမိတယ္။

ေနာက္ အခန္းဆက္ေရးျဖစ္ေတာ့ အဲဒီစာသားေလး ဖတ္ရတုန္းက emotion ကို ျပန္သတိရၿပီး အခန္းတခန္း ထည့္ေရးမိတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ႏွစ္ေယာက္ စေတြ႕တဲ့ အခန္းမွာ။

***
တခါတခါ ဘာမွဟုတ္တဲ့ အကြက္ေလးေတြက မိမိရရ ထိခိုက္လာတာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအခါ အခ်ိန္ေတြ အၾကာႀကီး ေမ့မသြားဘဲ ျပန္ျပန္သတိရၿပီး၊ စိတ္ထဲစြဲေနေတာ့တယ္။

"
ဘာၿဖစ္မွန္းတစ္ကယ္ကုိယ္မသိခဲ႕ပါဘူး. ႀကာလာေတာ႕စိတ္ထိခုိက္လာတယ္။ ဘာၿဖစ္တာလဲ။ ဘာသေဘာလဲ .တစ္ကယ္နားမလည္နုိင္ပါဘူး. မွတ္မွတ္ရရ..ေက်ာငး္စာသင္ခန္း theater ထဲက စားပြဲခံုတစ္ခုမွ ေမွာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ၿငိမ္သက္ဝမး္နည္းဘူးခဲ႕တယ္။ နားမလည္နုိင္လြနး္လုိ႕။"

အဲဒီ အကြက္ကေလးကိုလည္း ဖတ္ၿပီးကတည္းက ခဏခဏ သတိရမိေအာင္ စြဲေနတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕
ဘာမွ မတတ္သာဘဲ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရတဲ့ အားမလိုအားမရ ခံစားမႈကို အဲဒီ တကြက္တည္းကေန ေဖာက္ထြင္းၿပီး ျမင္ေယာင္လုိက္မိလုိ႔။

***
ေနာက္ ခုေလာေလာဆယ္
Boku No Imoto ဆုိတဲ့ ဂ်ပန္ကားတစ္ကားၾကည့္မိေတာ့ (ကား သိပ္မေကာင္း) ျပကြက္ကေလးတခ်ိဳ႕က လာထိတယ္။

အစ္ကိုျဖစ္သူ surgeon ကို ညီမကေလးက "ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့..." "ဟုိးတုန္းကေပါ့..." "အဲဒီတုန္းကဆိုရင္ေလ..." ဆုိၿပီး အေၾကာင္းအရာတခုခုကုိ ျပန္ျပန္ေျပာတဲ့ အခန္းတခ်ိဳ႕ပါတယ္။

အေဝးမွာေရာက္ေနတုန္း (ကိုယ္တိုင္လည္း အေဝးမွာ၊ ကိုယ္နဲ႔ သိကၽြမ္းပတ္သတ္ခဲ့သူေတြလည္း သိကၽြမ္းခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာဌာနေတြနဲ႔ အေဝးမွာ) ဆုိေတာ့ ဟိုးတုန္းကလုိ႔ အစခ်ီၿပီး လြမ္းလို႔ေကာင္း၊ ေျပာလုိ႔ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ ၾကည့္မိေတာ့ အဲဒီလုိပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ စာျပန္ေရးခ်င္လုိက္တာလို႔ ျဖစ္မိတယ္။

***
တခါတခါ စြဲမိတာေတြက ဘယ္ကဆုိတာ မွတ္မိၿပီး သိေနရင္ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕။
တခါတခါက် စိတ္ထဲမွာ စြဲေနတာေတြကို ကိုယ့္ဟာလို အထင္ေရာက္ၿပီး ထည့္သံုးမိတာ ႐ွိေသးတယ္။

ခုပဲ ဝိုင္ဝိုင္းသီခ်င္း နားေထာင္ရင္းနဲ႔ ဖ်တ္ခနဲ ၾကားမိတယ္။

***
အဲလိုပဲ ၿပီးခဲ့တဲ့ အပိုင္းေဟာင္းေတြထဲမွာ ဝင္းဝင္းလတ္ "အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲ စာမ်က္ႏွာ" ထဲက စကားတလံုး ပါသြားဖူးေသးတယ္။

"လတ္တေလာရထားေသာ ဘဝေပး အသိျဖင့္ ကိုယ့္ နားထဲတြင္ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံမ်ား ျမည္လာခဲ့၏။" ဆုိတာ...

အကုန္လံုး မတူေပမယ့္ အဲဒီသေဘာမ်ိဳးပါပဲ။

***
emotion ေတြ ထိခိုက္ ကူးစက္ၿပီး စာေရးျဖစ္ရတာမွာ အရသာတမ်ိဳး႐ွိတယ္။

***
photo from here