Sunday, March 28, 2010

ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၁၁)


အျပန္ခရီး


အျပန္မွာလည္း အလာတုန္းကအတိုင္းပဲ ခရီး ႏွစ္ဆင့္။ မံု႐ြာမွာ transit ။
ေမေမတုိ႔ အသိ အန္တီက ၾကားထဲမွာ လပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ လာေစာင့္ေပး၊ ေန႔လည္စာ လာေကၽြးတယ္။ အဲဒီ အန္တီကို ေက်းဇူးလည္းတင္၊ အလုပ္တဖက္နဲ႔မို႔ အားလည္း နာမိတယ္။

မံု႐ြာေရာက္ေတာ့ ဖုန္းက ျပန္ရတယ္။
ကားမထြက္မခ်င္းဟာ ေမေမနဲ႔ သူကေခၚလိုက္ ကိုယ္ကေခၚလိုက္နဲ႔ ထပ္ေျပာၾကျပန္ေသးတယ္။

တကယ္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း
ခရီးသြားဖို႔ အခြင့္အေရး အရင္က တခါမွ မရဖူးပါဘူး။
လူႀကီး တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ အနားမွာ ပါတာခ်ည္းပဲ။
လူႀကီးေတြပါေတာ့ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ အဆင္သင့္ရတာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ေခါက္ ဒီေလာက္ ခရီး႐ွည္ႀကီး တစ္ေယာက္တည္း သြားရေတာ့လည္း စိတ္ထဲ ဘာမွ မထူးျခားသလိုပဲ။ အရင္ကတည္းကပဲ ဒီလို သြားခဲ့ဖူးသလိုလိုနဲ႔။

ေျပာသာ ေျပာရတာ အသြားေရာ အျပန္ေရာ စီးလာတဲ့ ကား owner က အိမ္ေဘးက အသိ။ ဒါ့ျပင္ သူေရာ သူ႕အမ်ိဳးသမီးေရာ ကားနဲ႔ လုိက္ၾကတာဆုိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားတယ္လုိ႔ေတာင္ မဆုိသာျပန္ဘူး။ ထိုင္စရာလည္း ေ႐ွ႕ဆံုးက VIP အတြက္ ခ်န္ရတဲ့ ခံုကို အသိမို႔ အထူးႏႈန္းနဲ႔ ေပးၿပီး ႏွစ္ခံုတြဲကို တစ္ေယာက္တည္း စီးလာရတယ္။

မိတၳီလာ မေရာက္ခင္ ထင္ပါရဲ႕ ကားပ်က္တယ္။ ကံ ေကာင္း လို႔။
တကယ္ ကံေကာင္းတာ။ ဘာလို႔ဆုိ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ေနျပည္ေတာ္ အျမန္လမ္းမသစ္ႀကီးကေန ေမာင္းတာဆုိေတာ့ ရန္ကုန္ကို မနက္ ေနမထြက္ခင္ အေစာႀကီး ဝင္မွာမို႔လို႔။ ပ်က္ေနေတာ့ လင္းမွ ဝင္မယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ။

20th Feb 2010 Saturday လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းႀကီးမွာ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တယ္။

***
ေမခလာ

ကိုယ့္ႏိုင္ငံေလးမွာ ေမခလာ ေဆးခန္းေလးကစ ခ်စ္တယ္။ (ဒါလည္း ေဈးေပါလို႔ပဲ)
(ေဈးေပါတယ္ ဆုိတာလည္း၊ ဟိုမွာေနတုန္း ရတဲ့လခနဲ႔ ေပါတာ မဟုတ္။)


မ်က္ႏွာက ဝက္ၿခံေတြ ဆရာဝန္နဲ႔ ျပမယ္ ဆုိေတာ့ ပတ္ခ်ာလည္ေအာင္ လုိက္စံုစမ္းၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ႐ံုးက အစ္မေတြကပဲ ဆရာဝန္ ေ႐ြးတာ အစ ေဆးခန္းကို လွမ္းၿပီး book လုပ္တာ အဆံုး ႐ံုးကေန လွမ္းလုပ္ေပးၾကတယ္။ ဘာမွ မသိတာတို႔၊ ဘာမွ မလုပ္တတ္တာတုိ႔ ဆိုတာ နာမည္သာ ဆုိးတာ လူေတာ့ အေတာ္ ဇိမ္က်တယ္။

ညေနပိုင္းက် ေဆးခန္းတူတူသြားတယ္။
ဆရာဝန္က ေဒါက္တာ ေဆြျမင့္။ အသက္ႀကီးႀကီး ဝဝ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း။
စကားကို သူလိုမွ ေျပာမယ့္ စတိုင္လ္နဲ႔။ ၿဖံဳစရာ ပံုစံ။
:chna:
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ sense အရ ႏွစ္လုိယံုၾကည္စရာေကာင္းတယ္ လို႔ ခံစားမိတယ္။
(ကိုယ္လုိ လူမ်ိဳးလို႔ ထင္တာကိုး)

***
စူစကာပုဏၰား

ေနာက္တရက္က်ေတာ့ ႐ံုးကို ထပ္သြားျပန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ မျပန္ခင္မွာ ေနာက္တေခါက္ အျပင္မွာ ထပ္စားၾကဖို႔ ခ်ိန္းၿပီးသား။
ခ်ိန္းတဲ့ေန႔မွ ေတြ႕လည္း ရေပမယ့္ အဲဒီေန႔က စားစရာေတြ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ ဆိုတာနဲ႔။ :D



အကုန္ ႐ံုးကပဲ ေပးလိုက္တာ။

အျပန္မွာ ကီလို ပိုတာလည္း မေျပာနဲ႔။ ပုစြန္ေျခာက္က ၅ဝ သားေလာက္႐ွိလား မသိပါဘူး။ ဒီေရာက္ေတာ့ ဟင္းခ်က္မစားခ်င္တဲ့ ငပ်င္း ဆုိေတာ့ ပုစြန္ေျခာက္ထုတ္ကို ေဖာက္ေတာင္ မေဖာက္ရေသးဘူး။ က်န္တာေတြလည္း ခုထိ စားမကုန္ေသးဘူး။ ေမေမ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ (၃) မ်ိဳးထဲကလည္း (၂) မ်ိဳးကို မေဖာက္ရေသးဘူး။

အဲဒါေတြ သြားယူတဲ့ေန႔က ႐ံုးမဆင္းခင္ သြားၿပီး၊ ႐ံုးဆင္းေတာ့ အတူတူ ျပန္လာၾကတယ္။
အဲဒီမွာ လုပ္ခဲ့တုန္းက feeling မ်ိဳး ျပန္ဝင္လာၿပီး၊ ကုန္သြားတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္သတိရမိျပန္တယ္။ အတိတ္ဆိုတာ ရထားတစ္စင္းလိုပဲ တဲ့။ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနရာေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔ မရဘူး။

***
ငါးရံ႕အူ

ကိုယ္ ဘာမွ မခ်က္ခ်င္ မျပဳတ္ခ်င္ဘူး၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ မေနခ်င္ဘူး ဆုိေတာ့ အဲဒါ ျပႆနာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွာႏိုင္လုိ႔ ဟိုတယ္မွာ ေန႔တုိင္း တက္စားႏိုင္တဲ့ အေျခအေန႐ွိလည္း၊ တခါတရံမွာေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေပးတာကိုမွ စားခ်င္ပါတယ္ လို႔ ျဖစ္မိမွာပဲတဲ့။

:chna:
"ဒါဆို ကိုယ္ဘာေတြ ခ်က္ထားၾကည့္ရမလဲ ခုတည္းက။ ေျပာ"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ကိုယ္မွ ဂ်ီးမမ်ားတတ္တာ။ ေကာင္းမယ္ထင္တာေတြ စမ္းထားၾကည့္ေပါ့။"
(အဲဒါ အမွန္ပဲ။)

"ဟုတ္ဘူးေလ။ မင္းႀကိဳက္တာ ၃/၄ မ်ိဳးေလာက္ကို expert ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားမွာေပါ့။"
(ေက်ာင္းတုန္းက စာေမးပြဲေတြမွာ စေပါ့႐ုိက္ၿပီး စာက်က္သလို)

နည္းနည္း စဉ္းစားေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ "ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ီးမမ်ားတတ္ပါဘူးဆို။ အိမ္လိုက္ေမးၾကည့္ပါလား။ ဘာမဆို စားပစ္တာပဲ။"

"ဒါကေတာ့ မင္းအိမ္ကလူေတြ ဟင္းခ်က္ေကာင္းလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့။ ကိုယ္ခ်က္ေတာ့မွ စိတ္ကုန္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ေျပာပါဆို။ ဟို မျပန္ခင္ သင္သြားမယ္။ ခု အိမ္ေရာက္ေနတဲ့ အေဒၚေတြက ဟင္းခ်က္ expert ေတြ"

"တကယ္ေျပာတာ။ ကိုယ္က ဇီဇာကို မေၾကာင္တတ္ဘူး။ သင္ခ်င္တယ္ ဆုိလည္း ငါးရံ႕အူ တို႔ ဘာတို႔ သင္ထားေပါ့။ အဲဒါ အရမ္းႀကိဳက္တာ။"

"ဟမ္... ငါးရံ႕အူ။ မင္းဟာက ခက္တဲ့ ဟင္းႀကီး။"

"ေဟာဗ်ာ အဲဒါဆိုလည္း ဘာလို႔ လာေမးေနေသးလဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်က္ခ်င္တာပဲ ခ်က္၊ သင္ခ်င္တာပဲ သင္ေတာ့ေပါ့။"

"စိတ္ညစ္ေအာင္ပဲ လာေျပာေနတယ္"
:anr:
တခန္းရပ္။

(တကယ္လည္း ဘာမွ မသင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္မွ မ႐ွိတာ။ ၿပီးေတာ့ ဟင္းခ်က္တာမ်ား သင္မွ တတ္ရမယ္လို႔။ ရာဇဝင္႐ိုင္းတယ္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္း စကား ငွားသံုးလိုက္ဦးမယ္။ ၾကားကာ ျမင္ကာမွ်နဲ႔ တတ္တယ္ မွတ္ထား။)
:mt:
***

ဆံပင္ျဖဴ


ကိုယ့္ေခါင္းမွာ ဆံပင္ျဖဴ ႐ွိတယ္။
ေက်ာင္းမၿပီးခင္ကတည္းက ထိပ္ဆံစပ္မွာ တစ္ပင္တစ္ေလကေန ႏႈတ္ရင္း ပြားလာတာ။

(ေခါင္းမွာ ဆံပင္ျဖဴ တပင္တေလ ေတြ႕လို႔မ်ား လံုးဝမွ မႏုတ္မိပါေစနဲ႔။ ပြားလာတတ္တာ ကိုယ္ေတြ႕ပဲ။ စဉ္းစားမိတာ တစ္ခုက အျဖဴႏုတ္လို႔ အျဖဴပြားတယ္ဆို အနက္ႏုတ္ရင္ေရာ အနက္ပြားလာလား မသိဘူး။ ဆံပင္အနက္ နည္းနည္းပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ လူေတြ အနစ္နာခံၿပီး စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္။)

အဲဒီ ဆံပင္ကို ဘာလို႔ ေဆးမဆိုးတာလဲ။ ဆုိးထားပါလားလို႔ ေျပာတယ္။
ကိုယ္က ေမးတယ္။ ကိုယ့္မွာ ဆံပင္ျဖဴ႐ွိတာ မင္း စိတ္ပ်က္သလား လို႔။
မပ်က္ပါဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က ျပန္ေျပာရတယ္။ ဒါဆုိလည္း တျခားေယာက္်ားေတြ အတြက္ေတာ့ ကိုယ္ ဆုိးစရာ မလုိပါဘူး လုိ႔။

အေတာ္ သေဘာက်သြားပံုရတယ္။ Internet မွာ ျပန္ေရးလိုက္မယ္ လို႔ေတာ့ ေျပာခဲ့တယ္။

(အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ အဲဒါ ေက်ာ္ဟိန္း စကားလံုး။)

***

ယူဂ်ီးနီးယား

ဒီတခါေတာ့ ကိုယ္ ေကၽြးတာ မဟုတ္ဘူး။ လုိက္စား႐ံုပဲ။
ထံုးစံအတိုင္း ေ႐ႊေကာင္း သြားမယ္ ျဖစ္လိုက္၊ ဟိုသြားမယ္ ဒီသြားမယ္ ျဖစ္လုိက္ လုပ္ၿပီးမွ အဲဒီကို ေရာက္တယ္။ အဲလိုမွ မျဖစ္ဘဲ တေနရာရာကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေရာက္ရမယ္ ဆုိရင္ေတာင္ စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္မိမယ္။

သူတို႔က ကိုယ္ ဘာစားခ်င္လဲ ဘယ္သြားခ်င္လဲ ေမးေပမယ့္ ကိုယ္က စားဖို႔က အဓိက မဟုတ္ပါဘူး လို႔။ ဒီလူေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး၊ စကားေျပာဖို႔ ဟီးဟီးဟားဟား လုပ္ဖုိ႔ အဓိကပါလို႔။

လက္တုန္သြားလို႔။

အကုန္လံုး ႐ံုးက လူေတြခ်ည္းပဲ။



ဒါက ဆိုင္ကလူ ႐ိုက္ေပးတာ။ သူလည္း လက္တုန္သြားလို႔။












အမွန္တိုင္း ေျပာရရင္ ဒါေတြ ၾကည့္ၿပီး ျပန္စားခ်င္လိုက္တာလို႔ မျဖစ္မိဘူး။

ဒါေတြစားခ်င္ အင္းေလး သြားလိုက္ရတာပဲ။
အဲဒါေတြ သိလုိ႔ ႐ိုက္ျဖစ္တာ။

ဝက္နံ႐ိုးနဲ႔ တျခား ၂ မ်ိဳး ဘယ္ေရာက္မွန္း မသိဘူး။ ႐ိုက္ပဲ မ႐ိုက္လာခဲ့မိဘူးလား မသိ။
မေတြ႕တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေတြ႕လည္း စားခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ ႐ိုက္လာႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့...

အဲဒါ 23rd Feb ထင္တယ္။

စားၿပီး အေအးေသာက္ေနတုန္း "ေနာက္ ၂ ရက္ ၃ ရက္ေနရင္ ဒီလုိ ဟီးဟီးဟားဟား ေနရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုေရာက္ၿပီး မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ" လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ကိုယ္ေျပာမိတယ္။ သူတို႔က အတည္ေပါက္ ျပန္မေျပာၾကဘဲ ရီစရာ လုပ္ပစ္တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုတာ ကိုယ္ နားလည္ပါတယ္။


***
ေခါင္းစဉ္နဲ႔ မဆိုင္တာေတြ ထည့္ေရးမိလုိ႔ အားနာပါတယ္။

တကယ္က ျမန္မာျပည္ခရီးစဉ္အေၾကာင္း ေရးတာမွာ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ဘာမွ မေရးျဖစ္ဘဲ၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ျပန္ေရးမိတာ ပိုမ်ားပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းက ဘာမ်ား ေရးစရာ ႐ွိသလဲ။

***


Saturday, March 27, 2010

ပံ့သကူ (၂) - ေမာင္သစ္ဆင္း

"ကိုလူဝ" ႏွင့္ လူငယ္တို႔ကလည္း တိုင္ပင္ထားသလိုပင္ ထိုင္ေနရာမွ ၿပိဳင္တူ ထ ရပ္လိုက္မိၾကသည္။

အဘြားအိုသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္ႏွယ္ က်ိဳးက်ဲေသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ ၿပံဳးလိုက္သည္။ တုန္ယင္ေသာ လက္အစံုႏွင့္ စာအိတ္ကို ဖြင့္လုိက္၏။

စာ႐ြက္ေခါက္ေလး တစ္႐ြက္။
ၿပီးေတာ့...
ဘာမွ မ႐ွိ။

အဘြားအို မ်က္ႏွာ ကြက္ ခနဲ ပ်က္၏။ အၿပံဳးလည္း ႐ုတ္ခ်ည္း ေပ်ာက္ကြယ္သည္။ စာအိတ္ကို ကိုင္လ်က္ အတန္ၾကာ ငိုင္က်သြား၏။ ေနာက္မွ ေဘးဘီကို သတိရသလို ၾကည့္သည္။ သူ႕ကို ရပ္ၾကည့္ေနသူ ႏွစ္ဦးအား ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ အဘြားအိုသည္ မ်က္ႏွာမထားတတ္သလို ျဖစ္သြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လူငယ္က သူ႕ထံ ေလွ်ာက္လာ၏။

"အဘြား နည္းနည္းေလး ေနာက္က်သြားတယ္ဗ်။ ေစာေစာေလးကပဲ ေဟာဒီ အစ္ကို ရသြားတယ္။" အဘြားအိုသည္ အဝတ္တစ္စလို ပံုက်ေနသည့္ ဦးေခါင္းကို ျဖည္းေလးစြာ အားယူေမာ့၍ လူငယ္ကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္
"ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္သည္။ အားယူ၍ ၿပံဳးသည္။

"ေၾသာ္ ေကာင္းပါေလရဲ႕ကြယ္"

"ေနပါဦး အဘြားရဲ႕။ အဘြားက ေစာေစာကတည္းက ဒီ ပံ့သကူ ကို ေတြ႕ခဲ့ၿပီးသားလား။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ခုမွ လာေကာက္ရတာလဲ။"

လူငယ္၏ အေမး၌ အဘြားႀကီး ႐ုတ္တရက္ ထိတ္ပ်ာသြားေလသည္။ လူငယ္ကို ၾကည့္လိုက္
"ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ဘာေျပာရမည္မသိ ျဖစ္ေနဟန္႐ွိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာႏွင့္သပ္၍ အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါးစပ္ကို ျပင္သည္။ မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လုပ္၍ ေခါင္းကို ေယာင္ယမ္း၍ ကုတ္သည္။ လူငယ္က သူ႕ကို စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေန၏။

"ဟိုဒင္း... က်ဳပ္က... အဲဒီ... ဟိုဟာ... အဲ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးကြယ္။"

အဘြားႀကီး ေခါင္းကုတ္ျပန္သည္။

"ဒီလိုကြယ္။ ေျပာရမွာ ႐ွက္ေတာ့ ႐ွက္စရာပါပဲ။ ဒီ ပံ့သကူ က က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဒီေန႔မနက္က ပစ္ခဲ့တာပဲကြယ္"

"ေဟာဗ်ာ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"အဲဒါ ႐ွက္စရာ ေကာင္းတာပ။ ဒီလုိကြယ္... က်ဳပ္တို႔က ေတာကပါ။ ေျမးကေလး မမာလုိ႔ ေဆး႐ံုလာတင္ရတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ႐ွိၿပီ။ အေျခအေနကလည္း သိပ္ မထူးျခား လွတာနဲ႔ အဲဒါ ဒီမနက္ ေဆးထြက္ဝယ္ရင္း ေဗဒင္ဝင္ေမးေတာ့ ဆရာက ယၾတာေခ်တဲ့ အေနနဲ႔ လမ္းဆံု၊ လမ္းခြ၊ လမ္းေဘး၊ သစ္ပင္တစ္ေနရာမွာ ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပ့ံသကူ ပစ္ရမယ္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အင္းခ်ထားတဲ့ စာ႐ြက္ေပၚမွာ စာေရးခိုင္းတယ္။ က်ဳပ္က မေရးတတ္ေတာ့ ဆရာကိုယ္တုိင္ ေရးေပး႐ွာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေဈးထဲက ေဆးဆိုင္ကိုအသြား ေဟာဒီ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ပံ့သကူ ပစ္ခဲ့တာကြယ္"

"ဒါျဖင့္ အခု ျပန္လာယူတာက..."

"ေဆးေဈးေတြ တက္သြားလို႔ကြယ့္။ က်ဳပ္ဝယ္ရမွာ... အဲ... နာမည္ေတာ့ မေခၚတတ္ဘူးကြယ့္။ အသက္ကယ္ေဆး ဆုိလားပဲ။ အဲဒါက သံုး ေလးရက္အတြင္း အမ်ားႀကီး တက္သြားတယ္။ စုစုေပါင္း ေဆးဖိုးတြက္လိုက္ေတာ့ ေငြ ဆယ့္ငါးက်ပ္ လုိေနေရာ... တည္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ျပန္သြားရမွာကလည္း အေဝးႀကီး... ေျမးေလးကလည္း တအား ေမာေန၊ ေဆးကလည္း ခ်က္ခ်င္းရမွ ျဖစ္မွာဆုိေတာ့ မနက္က ပစ္ခဲ့တဲ့ ပံ့သကူေငြ ဆယ့္ငါးက်ပ္ကို ျပန္သတိရလိုက္တာနဲ႔... အင္း စြန္႔ခဲ့ၿပီးေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးကြယ္။ ျပန္ရလိုရျငား လာ႐ွာမိတာပါ။ ျပန္မရတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေျမးကေလး ကုသိုလ္ရတာေပါ့။"

လူငယ္သည္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။

"ေနပါဦး။ အဘြားပစ္ခဲ့တာ ေငြဘယ္ေလာက္"

"ဆယ့္ငါးက်ပ္ေလ။ ေျမးကေလး သက္ေစ့ပဲ။"

"ဟုတ္ရဲ႕လား။"

"ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္။ ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ တစ္႐ြက္ရယ္၊ ေဗဒင္ဆရာ ေရးေပးတဲ့ စာ႐ြက္ရယ္။"

လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ "ကိုလူဝ" ထံမွ တင္းမာေသာ အၾကည့္မ်ားကို ျမင္ရေသာအခါ လူငယ္ အံ့ၾသသြားေလသည္။

"မဟုတ္ေသးဘူး အဘြားရဲ႕။ ပံ့သကူ စာအိတ္ထဲက ဒီအစ္ကို ရတာ ေငြ ၆ဝ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား အစ္ကို။"

လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို လွည့္၍ ေမးလုိက္၏။ "ကိုလူဝ" က လူငယ္ကို စားမတတ္ ဝါးမတတ္ တင္းမာစြာ ၾကည့္ေနဆဲ။ ထို႔ေနာက္ အဘြားဘက္ လွည့္ကာ ေခါင္းညိတ္သည္ ဆုိ႐ံု ညိတ္လိုက္သည္။ အဘြားအိုသည္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကုတ္ျပန္၏။

"ေဟာေတာ္ ေငြေတြက ဘယ္လုိလုပ္ ပြားလာတာပါလိမ့္။ က်ဳပ္ပစ္ခဲ့တာ ဆယ့္ငါးက်ပ္ထဲပါကြယ္။ ဘုရားႀကီး စူးရပါေစရဲ႕။ အဲ ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ အင္းေၾကာင့္မ်ားလား။"

ထိုအခိုက္၌ လူငယ္သည္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးေတာမိဟန္ျဖင့္ စာအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။

"အဲဒီထဲက စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါလား"

အဘြားအိုက စာ႐ြက္ေခါက္ကို ထုတ္ယူၿပီး ျဖန္႔လိုက္သည္။ ဖူးစကတ္အ႐ြယ္ စာ႐ြက္၏ ထိပ္ပိုင္း၌ အင္းကြက္ကေလး တစ္ကြက္႐ွိသည္။ ထိုအင္းကြက္ေအာက္၌ မညီမညာ ေရးသားထားသည့္ စာေၾကာင္းမ်ား။ အဘြားအိုက လူငယ္ကို ေမာ့ၾကည့္၏။

"အဘြားက စာမဖတ္တတ္ဘူးကြယ့္။ လူေလး ဖတ္ျပပါလား။"

"ေပး ေပး က်ဳပ္ ဖတ္ျပမယ္။"

တစ္ခ်ိန္လံုး ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည့္ "ကိုလူဝ" က လႈပ္႐ွားလာကာ အေလာတႀကီး ဝင္ေျပာလိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ စာ႐ြက္က လူငယ္၏ လက္ထဲသို႔ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။

ပထမဦးဆံုး အင္းကြက္ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္ႏွင့္ လူငယ္က အသာအယာ ၿပံဳးလိုက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္သည္။ ထိုသို႔ ဖတ္ေနစဉ္တြင္ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာေပၚ၌ သနားရိပ္... ထို႔ေနာက္ အံ့ၾသရိပ္မ်ား... ထုိ႔ေနာက္ အၿပံဳး အနည္းငယ္... ထုိ႔ေနာက္...

စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာ၌ တင္းမာရိပ္မ်ား ေနာက္ဆံုး က်န္ရစ္သည္။ ထိုမ်က္ႏွာျဖင့္ လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို ၾကည့္လိုက္၏။ "ကိုလူဝ" က ေညာင္ပင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနေလသည္။

"ကဲ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပမယ္။"
လူငယ္က ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ႐ွင္းလိုက္သည္။

ေတြ႕႐ွိသူသို႔ ...

ကၽြန္မ၏ ၁၅ ႏွစ္႐ြယ္ ေျမးငယ္သည္ ေဆး႐ံုေပၚ၌ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ျဖစ္လ်က္႐ွိပါသည္။ ေျမးငယ္ေလး၏ က်န္းမာေရးအတြက္ ရည္စူးလ်က္ ေဆးဖိုးထဲမွ ဖဲ့၍ ဤ ပံ့သကူ အလွဴကို ေဆာင္႐ြက္ပါသည္။ လွဴရေသာ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေျမးငယ္ေလး အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ ေတြ႕႐ွိသူကလည္း အဂၤါသမီးေလးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကပါ။

ေျမးငယ္၏ ဘြားေအ

"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ေဗဒင္ဆရာ ပါးစပ္က ႐ြတ္ၿပီး သူကိုယ္တုိင္ ေရးေပးတာ"

"ေနဦးေလ အဘြားရဲ႕။ ဆက္နားေထာင္ပါဦး။"

"ဟဲ့ ဒါပဲ မဟုတ္လား။"

"ေနာက္ထပ္ ဆက္ေရးသြားၾကတဲ့ လူေတြ ႐ွိေသးတယ္။"

"ဟင္"

"နားေထာင္ အဘြား"

ေတြ႕႐ွိသူသို႔

ဤပံ့သကူကို ဦးစြာ ပထမ ေတြ႕႐ွိဟန္တူသူမွာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာဝန္တစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ေခတ္ေပၚ ဆရာဝန္ေပါက္စတစ္ဦး ပီသစြာပင္ ေဆးကုသျခင္း အလုပ္မွ လြဲ၍ က်န္အလုပ္မ်ား အားလံုးကို စိတ္ဝင္စားပါသည္။ ေဒၚလာကိုမူ စိတ္အဝင္စားဆံုး ျဖစ္ပါသည္။ ဤ မွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ သမီးကေလး အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ ေငြ (၁၅) က်ပ္ ထည့္ဝင္ လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။

ဆရာဝန္တစ္ဦး

ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားအိုသည္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေန၏။

"ဘယ္ ဘယ္လိုကြယ့္။ ဆရာဝန္က ငါ့ေျမးေလး အတြက္ ဆယ့္ငါးက်ပ္ ထည့္သြားတယ္ ဟုတ္လား"

"ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ပင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲ ျဖစ္၏။ ေညာင္႐ြက္မ်ားကို ေရတြက္ေနသည္လား မဆုိႏိုင္။ လူငယ္က ပံ့သကူ႐ွင္ကို ၾကည့္၍ ၿပံဳးလုိက္သည္။

"မၿပီးေသးဘူး အဘြားရဲ႕။ ေနာက္ထပ္ လူေတြ ႐ွိေသးတယ္။ နားေထာင္ပါဦး။"

ေတြ႕႐ွိသူသို႔


မိသားစုအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ငါးပါးသီလ မလံုဘဲ ရ႐ွိေနသည့္ ေငြေၾကးအေပၚ လိပ္ျပာသန္႔ေနမိျခင္းအား လိပ္ျပာမသန္႔ပါ။ ဤမွန္ေသာ သစၥာစကားေၾကာင့္ ေဝဒနာ႐ွင္ အျမန္ က်န္းမာပါေစ။ အလွဴေငြ (၁၅) က်ပ္ ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။

႐ံုးစာေရးႀကီးတစ္ဦး

လူငယ္က မရပ္မနားေတာ့ဘဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္၍ ဖတ္သြားေတာ့၏။ အဘြားႀကီးသည္ ပါးစပ္ ဟကာ ေငးေနဆဲ။ "ကိုလူဝ" က အေပၚေမာ့ေနဆဲ။

ေတြ႕႐ွိသူသို႔

ကၽြန္ေတာ္ သစ္ပင္မစိုက္ပါ။ လူပင္စိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ သား သမီး (၄) ေယာက္ လူျဖစ္ပါ့မလား ေတြးမိတုိင္း အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတတ္ပါတယ္။ စြန္႔စြန္႔စားစား ေငြ (၁ဝ) က်ပ္ ကူခဲ့ပါတယ္။ ေဝဒနာ႐ွင္ က်န္းမာပါေစ။

ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦး

***
ေတြ႕႐ွိသူသို႔

ကၽြန္မမွာ ကေလး (၅) ေယာက္ ႐ွိတယ္။ အငယ္ဆံုးကေလးက ေဆးခန္းျပေနရတယ္။ ဒီ ပံ့သကူကို ကၽြန္မ လုိခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အထက္က ေရးသြားၾက၊ လွဴသြားၾကသူေတြေၾကာင့္ ခ်ီတံုခ်တံု အၾကာႀကီးျဖစ္ေနၿပီးမွ ကၽြန္မ မယူျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဤပံ့သကူကို မယူေတာ့ျခင္းျဖင့္ ကၽြန္မကေလးႏွင့္ ပံ့သကူ႐ွင္၏ ေျမးကေလးတို႔ က်န္းမာၾကပါေစ။

အလုပ္သမတစ္ဦး

"အဘြားေရ ေနာက္ဆံုးလူက ကဗ်ာဆရာဗ်"

သမီးေလးေရ
ဒါေတြဟာ ကဗ်ာကြဲ႕
ငါ့မွာ ရင္ခုန္ရ။
ေလာကႀကီးဟာ
ေနေပ်ာ္ပါေသးရဲ႕လို႔လည္း
အေတြးရ။
ပံ့သကူပြဲ
ငါလည္း ဝင္လို႔ႏႊဲ
အိတ္ထဲက (၅) က်ပ္
အၿပီးသတ္ ထုတ္ယူ
ကဗ်ာဆရာ့အလွဴ
ဇမၺဴမွာ တစ္လူပါကြ
သိၾကားမင္း ေက်ာက္ဖ်ာအခင္း
တင္းေရာ့လဟ။

ကဗ်ာဝါသနာ႐ွင္တစ္ဦး

လူငယ္သည္ ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ စာ႐ြက္ကို လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ပံ့သကူ႐ွင္သည္ စာ႐ြက္ကို လက္တြင္ ကိုင္လ်က္ ေတြေတြႀကီး ေငးစိုက္ ၾကည့္ေနေလသည္။ တုန္ယင္ေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ သူ မဖတ္ႏိုင္ေသာ စာေၾကာင္းမ်ားကို အသာအယာ ပြတ္သတ္လ်က္႐ွိ၏။ ေဝသီ မ်က္လံုးအစံု၌ မ်က္ရည္စမ်ား ေဝ့တက္လာၾကသည္။ မ်က္ေတာင္တို႔ကို ပုတ္ခတ္၍ မ်က္ရည္ကို ထိန္းသည္။ တြန္႔႐ႈံ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တ႐ြ႐ြ တုန္လႈပ္သည္။

"သာဓု သာဓု သာဓုပါေတာ္။ ဆရာဝန္ႀကီးတို႔၊ စာေရးႀကီးတို႔၊ ဆရာႀကီးတို႔ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။ လိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝ ၾကပါေစ။ ေျမးေလးေရ ေျမးေလးရဲ႕ ကုသိုလ္အတြက္ ဝိုင္းၾက ဝန္းၾကသကြဲ႕။ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးႀကီးပဲကြယ္။"

လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။

"ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ျမစ္ေပၚ၌ ေအးေဆးစြာ ထိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။

"ဒီမွာ ဒီမွာ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိ သေဘာရသလဲ။"

"ကိုလူဝ" က ေအးေဆးစြာ ေမာ့ၾကည့္သည္။

"ဘာလဲကြ"

"ဒီက အဘြားႀကီး ကိစၥ"

"အဲဒါ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ"

လူငယ္သည္ "ကိုလူဝ" ကို အတန္ၾကာ စိုက္၍ ၾကည့္၏။ ထို႔ေနာက္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အသာ ကိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္သာ ဒီ ပ့ံသကူကို ရခဲ့မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့မယ္ ဆုိရင္... ဒီက အဘြားကို ပံ့သကူ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ ျပန္ေပးလိုက္မွာပဲ"

"အင္း ဟုတ္မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခုဟာက မင္းရတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါကလည္း မင္း မဟုတ္ဘူး။"

"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားက ျပန္မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့"

"ကိုလူဝ" က ၿပံဳးလုိက္သည္။

"ဒီေနရာမွာ သေဘာတစ္ခု ႐ွိတယ္ကြ"

"ဘာသေဘာလဲ"

"ပံ့သကူ သေဘာေလ။ ကဲ ဒီမွာ အဘြားႀကီး က်ဳပ္ေမးမယ္။ ဒီ ပံ့သကူေငြ (၁၅) က်ပ္ဟာ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ စြန္႔ခဲ့တာ အမွန္ပဲေနာ္"

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၾကား၌ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္လ်က္႐ွိေသာ ပံ့သကူ႐ွင္က အလ်င္အျမန္ ေခါင္းညိတ္၏။

"ဒါျဖင့္ ဒီေငြဟာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဆုိင္ေသးရဲ႕လား"

"မဆိုင္ပါဘူးေတာ္"

"ဒါဆုိရင္ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ဒီေငြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တိုးပြားလာတဲ့ ေငြ ဆုိတာေတာ့ ေျပာစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္ရဲ႕လား"

"ဟုတ္ပါတယ္ေတာ္"

"ဒါဟာ ပံ့သကူသေဘာပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ မလုပ္ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေထြးၿပီးသား တံေတြးကို ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္မ်ိဳခ်င္ရတာလဲ"

"ေၾသာ္ ေဆးဖိုးဝါးခ မျပည့္စံုေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္တဲ့ အဆံုး..."

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ ဒါမ်ိဳးဟာ အင္မတန္ အျပစ္ႀကီးတယ္။ ကိုယ့္အံဖတ္ ကိုယ္ ျပန္စားခ်င္တဲ့..."

"ေဟ့လူ"

လူငယ္က ၾကားျဖတ္၍ ေအာ္လိုက္၏။

"ခင္ဗ်ား လူတစ္ဘက္သားကို ဒီေလာက္ ေျပာေနစရာ မလုိပါဘူး။ ပံ့သကူ ပစ္တာလည္း သူ႕ေျမးေလး အတြက္ပဲ။ ေဆးဖိုးလိုလို႔ ျပန္ယူခ်င္တာလည္း သူ႕ေျမးေလးအတြက္ပဲ။ သူတရားတယ္ဗ်။"

"ဒါေပမဲ့ သေဘာကို ငါေျပာၿပီးၿပီ"

"ခင္ဗ်ား သေဘာႀကီးက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"

"ဟဲ့ ဟဲ့ ေမာင္ရင္ေလးတို႔ရဲ႕ ေတာ္ၾကပါေတာ့ကြယ့္။ က်ဳပ္ကလည္း ျပန္ေတာင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ့္"

"ခင္ဗ်ား သူ႕ကို မူလေငြ (၁၅) က်ပ္ေတာ့ ျပန္ေပးသင့္တယ္။"

"အို မလုိခ်င္ပါဘူးကြယ္"

"ေဟ့ေကာင္ ဒီေငြ (၆ဝ) ဟာ ငါ့အတြက္ ဘာမွ ျဖစ္ေလာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေငြကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ သေဘာကိစၥကြ။"

"မဟုတ္ဘူး။ ဘာသေဘာကိစၥမွ မဟုတ္ဘူး။ ဒါဟာ ေစတနာကိစၥ။ ခင္ဗ်ားသေဘာႀကီးက မွန္ခ်င္မွန္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေစတနာမမွန္ဘူး။ လုပ္ရပ္မမွန္ဘူး။ အံ့ၾသတယ္ဗ်ာ။ ႐ွားတယ္"

"ကိုလူဝ" သည္ ႐ွဴး႐ွဴး႐ွား႐ွား ျဖစ္သြား၏။

"ေအာင္မာ လူကျဖင့္ လက္မေလာက္႐ွိေသး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္"

"မဆိုင္တာေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဒီမွာ ခင္ဗ်ား ျပန္မေပးႏိုင္ဘူး ဆုိပါေတာ့"

"ျပန္မေပးေတာ့ မင္းက ဘာလုပ္မလဲ"

"ခင္ဗ်ား လူမိုက္စကား မေျပာနဲ႔။ ဒီမယ္ အဘြား လိုတဲ့ေငြ ကၽြန္ေတာ္ေပးမယ္။ ေဈးထဲမွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အသိ ေဆးဆိုင္႐ွိတယ္။ လုိက္ပို႔ေပးမယ္။"

ပံ့သကူ႐ွင္က မ်က္ႏွာ အံု႔မိႈင္းလာၿပီး ေခါင္းယမ္းေလသည္။

"မလုိပါဘူးကြယ္။ ေဆးဖိုးေငြက ႀကံဖန္႐ွာရင္ ရပါတယ္။ ဒီစာ႐ြက္ေလာက္ေတာ့ ဘာမွ တန္ဖိုးမ႐ွိပါဘူး။ ေဆး႐ံုက်ေတာ့ ေျမးေလးကို ျပရင္ သိပ္ကို ဝမ္းသာ႐ွာမွာ"

ပံ့သကူ႐ွင္သည္ စာ႐ြက္ကို တ႐ိုတေသ ေခါက္၍ အက်ႌရင္ဘတ္ၾကားသို႔ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိး ထည့္လိုက္၏။

"အဘြားႀကီး လူေတြကို သိပ္မယံုနဲ႔ေနာ္။ ဒါ ေတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕ႀကီး ျပႀကီး။ နားလည္လား။ တစ္ေနရာေခၚသြားၿပီး ႐ိုက္လုတာတို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ႐ိုးေနၿပီ။"

"ဟင္ ခင္ဗ်ား"

လူငယ္သည္ ႐ုတ္ခ်ည္းပင္ မ်က္ႏွာ ရဲတက္လာကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေဒါသျဖင့္ တုန္လႈပ္လ်က္ "ကိုလူဝ" ဘက္လွည့္ၿပီး အက်ႌေကာ္လာကို ဆြဲေဆာင့္လိုက္၏။

"ကိုလူဝ" ၏ လက္သီးက လူငယ့္မ်က္ႏွာေပၚသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ က်ေရာက္သည္။

"ဘာလဲ မင္းက"

လူငယ္က "ကိုလူဝ" ကို ခုန္အုပ္လုိက္၏။

"ဟဲ့ ဟဲ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔။ ဟဲ့ ေတာ္ၾကပါဟဲ့။ ဟဲ့ ငါ့တူ... ဟဲ့ ငါ့ေျမး အုိ ဒုကၡပါပဲ... လာၾကပါဦး အရပ္ကတို႔ေရ ေဟာဒီမွာ သတ္ကုန္ၾကပါၿပီေတာ့..."

ေျမျပင္ေပၚတြင္ လူႏွစ္ေယာက္ လံုးေထြး သတ္ပုတ္ေနၾကစဉ္ ပံ့သကူ႐ွင္ အဘြားသည္ ေနရာတြင္ ဒူးေလးတုပ္၍ ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး ဝမ္းနည္းေၾကကြဲစြာ ငိုခ်လိုက္ေလသည္။


ေမာင္သစ္ဆင္း (မေဟသီ မဂၢဇင္း)

***
မေန႔ညက ၿပီးေအာင္ မ႐ိုက္လိုက္ႏိုင္လို႔ ႏွစ္ရက္ ခြဲတင္လိုက္ရတယ္။

***

Friday, March 26, 2010

ပံ့သကူ (၁) - ေမာင္သစ္ဆင္း

ထိုေန႔က...
ေနသည္ ယခင္ ေန႔ရက္မ်ားထက္ ပိုမို ေတာက္ေလာင္လာကာ သည္းထန္လွသည့္ အပူစြမ္းအင္တို႔ကို ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ မႈတ္ခ်လ်က္႐ွိသည္။

သစ္႐ြက္ကေလး တစ္႐ြက္မွ် မလႈပ္႐ွားသာေအာင္ ေလကလည္း ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ဤရာသီမ်ိဳး၏ ဤသို႔ေသာ ေန႔လည္ခင္းမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕သည္ ထုိင္းမႈိင္းေလးလံသြားတတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။

နံနက္ခင္းက လူသူေလးပါး၊ ကားႀကီး၊ ကားငယ္၊ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္တို႔ျဖင့္ ခုန္ေပါက္သြက္လက္ခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕၏ လမ္းမမ်ားသည္ နာရီႏွင့္အမွ် တရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္လာခဲ့သည့္ အပူ႐ွိန္ေအာက္၌ တစတစ ေပ်ာ့အိေစးတြဲကာ အသြားအလာသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ဲပါးသြားေတာ့သည္။

ကားတစ္စီးတစ္ေလ နင္းျဖတ္ေမာင္းႏွင္သြားတုိင္း အရည္ေပ်ာ္လမ္းမတို႔က တျဖန္းျဖန္း ေအာ္ျမည္ၾက၏။ ႐ုပ္ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနႀကီး တစ္ခုလံုးက ဘိြဳင္လာအိုးတစ္လံုးကို သတိရမိေစေတာ့သည္။

ပ်င္းရိဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ရပ္ကြက္ကို ျဖတ္သန္းသြားေသာ လမ္းမသည္ အမွတ္ (၁) လိုင္းကား ေျပးဆြဲရာလမ္းေၾကာင္း၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခု ျဖစ္၏။ လမ္းေဘးတစ္ေနရာ႐ွိ ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ ကားမွတ္တိုင္တစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ "ေဆး႐ံုမွတ္တိုင္" မွ လြန္၍ လာလွ်င္ "ေညာင္ပင္ ပါလား" ဟု လက္မွတ္ေရာင္းသူက ေအာ္ဟစ္ေမးျမန္းလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။

"ေညာင္ပင္မွတ္တိုင္" တြင္ လူႏွစ္ေယာက္ ႐ွိေန၏။

တစ္ေယာက္မွာ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ခန္႔ ခပ္ဝဝ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၍၊ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ၁၈ ႏွစ္ခန္႔ လူငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေညာင္ပင္ရိပ္၌ ရပ္လ်က္ ေဆး႐ံုဘက္မွ လာမည္ျဖစ္ေသာ လုိင္းကားကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။

ေနသည္ ဆက္လက္ ပူျပင္းလ်က္​ ႐ွိ၏။ လိုင္းကားသည္ မလာေသး။

ခပ္ဝဝ လူသည္ တစ္ခ်က္ သမ္းေဝလုိက္၏။ "ေနကလည္းပူ... ကားကလည္း လာခဲလုိက္တာကြာ" ဟု တစ္ကိုယ္တည္း ညည္းညဴသလို ေျပာလုိက္သည္။ "ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလုိပဲဗ်" ဟု လူငယ္က ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး၊ ေဆး႐ံုဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ ခပ္ေဝးေဝးတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေညာင္ပင္ဆီသို႔ သုတ္သုတ္ လာေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ လိုင္းကားကိုမူ မျမင္ရ။

လူငယ္သည္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ သြားကာ ျဖာထြက္ေနသည့္ ေညာင္ျမစ္ဆံု တစ္ခုေပၚတြင္ ထုိင္လိုက္သည္။ ခပ္ဝဝ လူကလည္း အျခား ေညာင္ျမစ္ဆံု တစ္ခုေပၚသို႔ သြား၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ပါးစပ္မွ "ဟူး" ခနဲ တစ္ခ်က္ ျမည္သည္။

"ညီေလးက ဘယ္သြားမွာလဲ"

"ဘူတာႀကီးဘက္ ခင္ဗ်"

"ေၾသာ္ သိပ္မေဝးပါဘူး။ ငါက ဘုရားသြားမွာ။ ဒီေန႔ အဓိ႒ာန္ ပုတီးပတ္ ျပည့္မယ့္ေန႔ေလ။ ၉ ရက္တိတိေပါ့။"

"ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့"

"ငါ့ဆရာကလည္းကြာ ညေန ၂ နာရီက ၄ နာရီ အတြင္း စိတ္ရမွာတဲ့။ ဓါတ္က်တဲ့အခ်ိန္လို႔ ေျပာတာပဲ။ သူ႕ဓါတ္ကလည္း ဘယ့္ႏွယ္ဟာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ႀကီးက်မွ က်ေနမွန္းမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထူးေတာ့ ထူးျခားပါတယ္"

လူငယ္က ၿပံဳး၍ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္သည္။

"ကိုလူဝ" သည္ အိပ္ထဲက လက္ကိုင္ပုဝါကို ထုတ္၍ ျဖန္႔လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို သုတ္သည္။ လည္ဂုတ္ကို သုတ္သည္။ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီး ႏွစ္လံုးျဖဳတ္၍ ပုဝါျဖင့္ ယပ္ခတ္သည္။ ႏွာတစ္ခ်က္ ေခ်သည္။ ထို႔ေနာက္ တံေတြးေထြးရန္ ညာဘက္သို႔ ငံု႔၍ လွည့္လိုက္သည္။

ထိုစဉ္မွာပင္ တစ္စံုတစ္ရာကို သူ ေတြ႕႐ွိသြားေလသည္။

တံေတြးေထြးရန္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား စုခၽြန္ထားေသာ "ကိုလူဝ" သည္ သူႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အကြာ႐ွိ အရာဝတၳဳကို စူးစိုက္ ၾကည့္႐ႈလ်က္႐ွိ၏။ ထိုအရာမွာ စာအိတ္ကေလး တစ္အိတ္ ျဖစ္သည္။

ေညာင္ျမစ္ေသးေသးေလး ႏွစ္ခု အၾကား၌ ေက်ာက္စရစ္ခဲငယ္ တစ္လံုးျဖင့္ အေသအခ်ာ ဖိထားလ်က္ ႐ွိသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံမွ မေတာ္တဆ က်က်န္ရစ္ေနခဲ့ျခင္း မဟုတ္ဘဲ တမင္ ေသခ်ာခ်ထားခဲ့ေၾကာင္း ျမင္႐ံုႏွင့္ သိသာေနသည္။

"ကိုလူဝ" သည္ စာအိတ္ကေလးကို ေခတၱမွ် စူးစိုက္ၾကည့္႐ႈၿပီးေသာ္ အသာ ေကာက္ယူလိုက္၏။ စာအိတ္က အတန္ငယ္ ေဖာင္းႂကြေနသည္။ စာအိတ္အဖံုးသည္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္ေန၏။ "ကိုလူဝ" က လိပ္စာေရးသည့္ဘက္သို႔ လွန္ၾကည့္လိုက္သည္။

"ပံ့သကူ" ဟူေသာ မညီမညာ လက္ေရးျဖင့္ ခပ္ႀကီးႀကီး ေရးထားသည့္ စာသံုးလံုးကို ျမင္လုိက္ရသည့္အခါ စုခၽြန္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား အနည္းငယ္ ဟ, သြား၏။ ထို႔ေနာက္ အဖံုးကို အသာ လွစ္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။

ေငြစကၠဴေခါက္ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လုိက္ရသည့္ "ကိုလူဝ" ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ လက္ခနဲ ျဖစ္သြားေလသည္။ ေနရာမွ ထ, ရပ္မလိုလည္း ျဖစ္သြား၏။

"ဟ တကယ္ ပံ့သကူဟ။ ပြတာပဲ"

အမွတ္မထင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေရ႐ြတ္လိုက္မိသျဖင့္ ပါးစပ္ကို အျမန္ပိတ္ကာ လူငယ္ဆီသို႔ "ကိုလူဝ" ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ လူငယ္ကလည္း သူ႕ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္သျဖင့္ "ကိုလူဝ" သည္ စာအိတ္ကို လက္တြင္ ကိုင္လ်က္ ခပ္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားေလသည္။

"ဘာလဲ အစ္ကိုႀကီး။ ဘာေျပာတာလဲ"

"ကိုလူဝ" က ႏႈတ္ခမ္း တစ္ခ်က္ ကိုင္လိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ၿပံဳးလုိက္သည္။

"ဒီမွာ ပံ့သကူ ပစ္ထားတယ္ကြ။ ငါေတြ႕တာ... "

"ဟုတ္လား။ ဘာေတြ ပစ္ထားတာလဲ။"

"ပိုက္ဆံေတြကြ"

"ဟာ အစ္ကို ကံေကာင္းတာေပါ့"

"ဘယ္ေလာက္လဲ မသိဘူး။ ေရၾကည့္ရဦးမယ္"

"ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ကို ဆြဲထုတ္၍ တစ္႐ြက္ခ်င္း ျဖန္႔ကာ ေရတြက္ေတာ့သည္။ လူငယ္က ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေန၏။

တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ သံုး႐ြက္၊ တစ္ဆယ္တန္ တစ္႐ြက္၊ ငါးက်ပ္တန္ တစ္႐ြက္။

"ေျခာက္ဆယ္ အတိပဲေဟ့။ ဟားဟားဟား အဓိ႒ာန္ပုတီးဝင္တဲ့ အက်ိဳးေတြ... ထီထိုးရမယ္။ မဂၤလာစံုတြဲ ထုိးရမယ္ကြ။ ခ်မ္းသာေတာ့မယ့္ နိမိတ္ေတြ ျပတာပဲ။ သိန္းေျခာက္ဆယ္၊ သိန္းေျခာက္ရာ အားလံုး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။"

သူ႕မ်က္ႏွာႀကီး ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ၿပံဳး႐ႊင္ေနပံုမွာ ေဘးလူပင္ မၿပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရသည္။ လူငယ္သည္ တစ္ခ်က္ရယ္လုိက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလိုပင္ "ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီေျမႇာက္၍ နဖူးထက္သို႔ တင္လုိက္ကာ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး တတြတ္တြတ္ ေရ႐ြတ္ေနေလသည္။

"ဆရာသမား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ကံဇာတာမ်ား တက္ေနပါၿပီ။ ဆက္လက္၍ သိန္းရာေပါင္း ေထာင္ေပါင္း..."

မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ဖြင့္လုိက္သည့္အခါ ၿပံဳးၾကည့္ေနေသာ လူငယ္ကို ေတြ႕ရသည္။ "ကိုလူဝ" က ေငြစကၠဴေခါက္ကို အက်ႌအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္၏။

"အင္း အစ္ကို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုတီးစိတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာၿပီဗ်ာ။ စိတ္နည္းေလး မ, စခဲ့ပါဦး။"

"ဟ ဟ ေနဦးဟ။ အိတ္ထဲမွာ က်န္ေသးတယ္။"

စာအိတ္ကို ဖြင့္ျပန္၏။ စာ႐ြက္ေခါက္တစ္ခု ထြက္လာျပန္သည္။ "ကိုလူဝ" က စာ႐ြက္ကို ျဖန္႔လုိက္သည္။

"ေအာင္မယ္ စာေတြဘာေတြ ေရးလုိ႔ပါလား။"

စာ႐ြက္ကို ဖတ္ေနစဉ္ ၿပံဳး႐ႊင္ေနသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တည္သြားကာ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ခု တြန္႔႐ႈံ႕၍လာ၏။ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေနပံုရသည့္ သူ႕အမူအရာမွာ စာ႐ြက္ကို ဖတ္ၿပီးသြားေသာအခါ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္သည့္ ဟန္မ်ိဳးသို႔ ကူးေျပာင္းသြားေလသည္။

"ဟင္း ဟင္း ေစတနာ႐ွင္ႀကီးေတြေပါ့ေလ။"

သူက အမွတ္မထင္ ေရ႐ြတ္လုိက္ျပန္၏။

"ဘာေတြ ေရးထားတာလဲ အစ္ကို"

လွမ္း၍ ေမးလိုက္ေသာ လူငယ္ကို သူက ေစြ၍ ၾကည့္သည္။ ထိုေမးျမန္းမႈကို သူ ႀကိဳက္ပံုမရ။ စာ႐ြက္ကို ျပန္ေခါက္၍ စာအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္လုိက္သည္။

"ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မပါပါဘူးကြာ။ ပံ့သကူ ေတြ႕႐ွိသူ ကံေကာင္းပါေစ။ ဘာညာေပါ့။"

"ဟုတ္လား ျပစမ္းပါဗ်ာ။ ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။"

သူက လူငယ္ကို ျပဴး၍ ၾကည့္လိုက္၏။ စာအိတ္ကို လက္ထဲတြင္ လံုးေျခလုိက္သည္။

"စပ္စုလွခ်ည္လားဟ။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဆုိေန။"

လူငယ္က ေခတၱမွ် ေၾကာင္ၾကည့္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္သြားေတာ့သည္။

"ကိုလူဝ" သည္ ေငြစကၠဴေခါက္ကို အက်ႌအိတ္ထဲသို႔ လွ်င္ျမန္စြာ ထည့္လုိက္၏။ တစ္ဘက္လွည့္ေနသည့္ လူငယ္ကို ဖ်တ္ခနဲ ၾကည့္ၿပီး၊ စာအိတ္ကို ခါးၾကားသို႔ ထိုးထည့္သည္။ ေနရာမွ ထရပ္သည္။ ေညာင္ပင္ရိပ္ အစြန္းနားသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေဆး႐ံုမွတ္တိုင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ အပူလြန္လမ္းမေပၚ၌ တံလွ်ပ္ခိုးမ်ား ထေနသည္။ ေဆး႐ံုဘက္သို႔ သြားေနသူ သံုး ေလးဦးႏွင့္ ေညာင္ပင္ဆီ လာေနသူ တစ္ဦးကို တံလွ်ပ္မ်ား အၾကားမွ ျမင္ရသည္။ လိုင္းကားကိုမူ အရိပ္အေယာင္မွ် မေတြ႕ရေသး။

"ေတာက္ ကားကလည္း ၾကာပါ့ကြာ"

လူငယ္က သူ႕ကို လွည့္မၾကည့္။ တံု႔ျပန္စကားလည္း မဆုိ။ "ကိုလူဝ" သည္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ လူငယ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ထုိင္ခ်လိုက္ျပန္၏။ ခါးၾကားထဲမွ စာအိတ္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္သည္။ ေခတၱမွ် စဉ္းစားေန၏။

ထို႔ေနာက္ လံုးေၾကေနသည့္ စာအိတ္ကို ျပန္ျဖန္႔သည္။ မူလေနရာ ေညာင္ျမစ္ႏွစ္ခု အၾကားတြင္ အသာ ျပန္ခ်လိုက္သည္။

အေပၚမွ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးကို မူလအတိုင္း ျပန္တင္ေပးလိုက္သည္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို အသာ ခ်လိုက္သည္။ ပူေလာင္ျပင္းထန္လွသည့္ ဝန္ထုတ္ႀကီး တစ္ခုမွ လြတ္ေျမာက္ေပါ့ပါးသြားဟန္ျဖင့္ "ကိုလူဝ" သည္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ ၿပံဳးလိုက္၏။

လမ္းမေပၚ၌ ကားငယ္ သံုး ေလးစီး ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ သြားၾက၏။ တျဖန္းျဖန္း ျမည္သံ ၾကားရ၏။ တစ္ေနရာမွ မ်က္ေစ့လည္လာဟန္တူသည့္ ေလျပည္တစ္ခ်က္ ေဝ့၍ တုိက္လုိက္သည္။

ေညာင္ပင္သည္ ႐ွဲ႐ွဲျမည္၍ ေညာင္႐ြက္ကေလးမ်ား အနည္းငယ္ ယိမ္းထိုး လႈပ္႐ွားသြားၾကသည္။ "အား အရသာ ႐ွိလုိက္တာ" ဟု "ကိုလူဝ" က ေရ႐ြတ္သည္။

ထိုစဉ္မွာပင္ ေညာင္ပင္ရိပ္သို႔ လူတစ္ေယာက္ အေမာတေကာ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အသက္ (၇ဝ) ခန္႔ အဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ ကိုယ္ခႏၶာ။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း အဝတ္အစား။ မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား သည္းထန္လ်က္။

ေနပူမွ လာခဲ့ရသူသည္ ေညာင္ပင္ရင္း၌ ထုိင္ေနၾကသူ ႏွစ္ဦးကို ယခုမွ ေတြ႕ျမင္လုိက္ရဟန္ျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတုန္႔သြား၏။ မ်က္လံုးမ်ား၌ အရိပ္အေယာင္မ်ိဳးစံု ေပၚေပါက္ ျဖတ္သန္း သြားၾကသည္။ တစ္စံုတစ္ရာေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေပၚ၌ စိတ္မခ်ရမႈ၊ ေဝခြဲမရမႈ ပံုစံသြင္ျပင္မ်ိဳးမ်ားျဖင့္ အဘြားအိုသည္ ေခတၱခဏ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနေသး၏။ ေနာက္ျပန္လွည့္ေတာ့မလို၊ ေ႐ွ႕ဆက္လွမ္းရေတာ့ မလုိျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမည္မသိ ျဖစ္ေနဟန္႐ွိသည္။

ထို႔ေနာက္ေတာ့ အဘြားအိုသည္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကို တင္းတင္းဖိလ်က္ ေညာင္ပင္ရင္းသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာေတာ့သည္။ ထိုင္ေနသူႏွစ္ဦးကို အကဲခတ္သလို ၾကည့္သည္။ ေညာင္ပင္ရင္းတဝိုက္လည္း ေဝ့ဝဲ၍ ၾကည့္သည္။ တစ္စံုတစ္ရာကို မသိမသာ ႐ွာေဖြေနသည့္ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေသာ္လည္း အမူအရာမ်ားက သိသာလြန္းေန၏။ အဘြားအို၏ ထူးျခားမႈေၾကာင့္ ထိုင္ေနသူ ႏွစ္ဦးကလည္း အကဲခတ္ ၾကည့္႐ႈလ်က္ ႐ွိၾကသည္။

အဘြားအိုသည္ ဟိုလိုလို သည္လုိလုိႏွင့္ "ကိုလူဝ" အနီးသို႔ ခ်ဉ္းကပ္ေရာက္႐ွိသြား၏။ မ်က္လံုး အၾကည့္မ်ားက ေညာင္ျမစ္ဆံု အႀကိဳအၾကားမ်ားေပၚသို႔ ေရာက္႐ွိသြားေလသည္။

"ေဟာ ႐ွိေသးတယ္ ႐ွိေသးတယ္။"

႐ုတ္တရက္ ထြက္ေပၚလာသည့္ အံ့ၾသဝမ္းသာသံႀကီးႏွင့္အတူ အဘြားအိုသည္ ေညာင္ျမစ္ၾကားမွ ပံ့သကူ စာအိတ္ကေလးကို ေျပး၍ ေကာက္လုိက္၏။


(to be continued)

***
(မေဟသီ မဂၢဇင္း)

Wednesday, March 24, 2010

ေမာင္သစ္ဆင္း ဝတၳဳတုိမ်ား





'94 ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ေမာင္သစ္ဆင္း ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေတြကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီစာအုပ္ကို 27.11.2000 ရက္စြဲနဲ႔ ဝယ္ခဲ့တယ္။


ေရးခဲ့သမွ် ဝတၳဳတိုေပါင္း (၁၄) ပုဒ္ပဲ ႐ွိတယ္။ ဒီစာအုပ္ထဲမွာ (၈) ပုဒ္ပဲ ပါတယ္။

တခါတည္း အကုန္လံုး ထုတ္လုိက္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွာလဲလို႔ မခ်င့္မရဲ ေတြးမိပါတယ္။
ကိုယ္ လံုးဝ မဖတ္ဖူးတာ (၄) ပုဒ္႐ွိတယ္။

၁) ေ႐ွ႕ဆံုးကလူ

၂) ထန္းေခါက္ေတာင္း ပံုျပင္

၃) ေသာႏုတၳိဳပံုျပင္သစ္

၄) ဆရာဝန္ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း
... ဆုိတာေတြ ...

"ေ႐ွ႕ဆံုးက လူ"
ဆုိတဲ့ ဝတၳဳဟာ ေတာ္ေတာ္ လူေျပာမ်ားတဲ့ ဝတၳဳလို႔ မွတ္မိေနတယ္။
မေဟသီမွာ ဟိန္းလတ္က စာေပအင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ အဲဒီအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ ေျပာသြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ မဖတ္ဖူးဘူး။ :(

ဆရာ့စာေတြ ဘေလာ့မွာ ျပန္တင္ဖို႔ စဉ္းစားေနတယ္။

ကိုယ္ ႀကိဳက္မိတာေတြဆိုရင္
၁) က်ိန္စာ
၂) ေလးသည္ေတာ္
၃) လူႏွစ္ေယာက္ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတာင္တန္းမ်ား
၄) တရား
ဆိုတာေတြ

တရား က ဒီစာအုပ္ထဲမွာ ပါမလာဘူး။ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။

နီကိုရဲ ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ခ်စ္ျခင္း၏ နဂၢတစ္မ်ား (ၾကည္ျပာေရာင္ နဂၢတစ္မ်ား) ဝတၳဳရဲ႕ အဖြင့္ စာသားဟာ ေလးသည္ေတာ္ ကေန မနီးယိုးစြဲ ယူထားတယ္ လို႔ နီကိုရဲ ရဲ႕ အမွာစာ မွာ ေရးထားတယ္။ :)

ပံ့သကူ
ဆုိတာလည္း ထူးျခားတဲ့ တစ္ပုဒ္ပါပဲ။

***
ရင္ေမာင္၊ ေမာင္သစ္ဆင္း နဲ႔ ေဖျမင့္ တုိ႔ရဲ႕ ဝတၳဳတို တင္ျပပံုအတတ္ကေတာ့ အံ့မခန္းလို႔ ထင္မိပါတယ္။
သူတို႔စာေတြ ဖတ္တဲ့အခါမွာ သူတို႔ ေျပာခ်င္တာကို ကိုယ္ ရ၊ မရ... သေဘာတူ၊ မတူ ဆုိတာထက္
သူတို႔ ေျပာခ်င္တာကို ေျပာဖို႔ ဖန္တီးထားတဲ့ အခင္းအက်င္း၊ သိုင္းဝိုင္းပံုေဖာ္ထားတဲ့ အတတ္ပညာ၊ စကားလံုး နဲ႔ ဇာတ္ကြက္ေ႐ြးတဲ့ပံုေတြကို သတိမျပဳဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။

အမ်ိဳးသားစာေရးသူေတြဆီက ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္တတ္တဲ့ အရာကို သူတို႔ဆီက အၿမဲတမ္းရတယ္။

***
ဒီစာအုပ္ကို ေနာက္မွ Myanmar Books Catalogue မွာ တင္ရမယ္။
အဲဒီ site မွာ review တခ်ိဳ႕သာ ေရးခဲ့မိတာ။ တခါမွ စာအုပ္ မတင္ဖူးေသးဘူး။

***

Tuesday, March 23, 2010

ဖရက္႐ွာ ဂ်ီေဟာသူ







ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၉)၊ ၁၉၇၈-၈ဝ။

***

မစႏၵာ
ရဲ႕ ဂ်ီေဟာသူ ကို လံုးခ်င္း မဖတ္ခဲ့ဖူးခင္မွာ ပန္းေဝသီ မွာ ပါတဲ့ ဝတၳဳ႐ွည္ကို အရင္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၄ တန္း/ ၅ တန္း။ ဝတၳဳ႐ွည္မွာက် အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမပါဘူး။ ဒႆဂီရိ နဲ႔ ေခါင္းမဆံ့ ေတာ့ပါတယ္။ က်န္တာက ဘ႐ုတ္က်တာေတြခ်ည္းပဲ။ အရမ္း အရမ္းကို ရီရတဲ့ ဝတၳဳ။

သိပ္မၾကာခင္ပဲ ဒါ႐ိုက္တာ ၾကည္စိုးထြန္းက ေက်ာ္ဟိန္းသမီးရယ္၊ သူ႕သမီးေတြရယ္နဲ႔ ဗြီဒီယို႐ိုက္ထားတာကိုလည္း တီဗြီကေန ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လံုးခ်င္းဝတၳဳကို ႐ိုက္တာ။ မင္းသားက မင္းဦး။ အာရ္အိုင္တီ စြယ္ေတာ္ရိပ္ အၿငိမ့္က ခၽြန္စက္ နဲ႔ ခ်စ္စရာ က ဒႆဂီရိ နဲ႔ ေခါင္းမဆံ့ ေပါ့။ ေက်ာ္ဟိန္းသမီးကို ကိုယ္ေတာ့ ႀကိဳက္တယ္။ သ႐ုပ္ေဆာင္တာေရာ၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ သူ႕႐ုပ္မ်ိဳးကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လုိ႐ုပ္မ်ိဳးလဲ ဆိုတာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
(Update : သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္လို၊ ေရဗကၠာဝင္း တုိ႔လို မ်က္ႏွာမ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက ပုိ ေျပျပစ္ၾကည့္ေကာင္းတယ္။)

လံုးခ်င္းကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က ေက်ာင္းၿပီးခါနီးမွလား မသိဘူး။

၄/၅ တန္းမွာ အဲဒီဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီး ၾကည့္ၿပီး "ငါႀကီးရင္ေတာ့ အဲဒီလို ဘ႐ုတ္သုတ္ခလုပ္လုိ႔ ရတဲ့ ေက်ာင္းပဲ တက္မယ္" လုိ႔ ႀကီးမားတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ စဉ္းစားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာပညာနဲ႔ လုပ္စားမယ္ ဆုိတာမ်ိဳးကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါကမွ မေတြးခဲ့တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္တယ္။ စာႀကိဳးစားရတာလည္း ဝါသနာ မပါဘူး။ ဘာဝါသနာပါလဲဆုိ ဘာမွ ပါပံု မရဘူး။ ကိုယ္ ေဈးသည္ပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ပြဲစားပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဘြဲ႕ေတာ့ လူ႐ိုေသ ႐ွင္႐ိုေသ အမ်ိဳးအစားကို လုိခ်င္တယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။

(Update: ၇ တန္းႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ ဗိသုကာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ လို႔ ထင္ခဲ့ဖူးတယ္။)


၉ တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့ စိန္ရတုမွာ RIT ကလည္း ျပကၡဒိန္ ထုတ္တယ္။ အဲဒီထဲမွာ ထိပ္ဆံုး ျပကၡဒိန္စာမ်က္ႏွာက Archi က ေခ်ာကလ်ာ... သူ႕ကို သေဘာေတြက်ၿပီး သူ႕လို ေခ်ာေခ်ာလွလွ Architect ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးယဉ္ခဲ့ေသးတယ္။ (ျပန္ေတြးၾကည့္ေလ အဲဒီ ရည္မွန္းခ်က္က ဘာမွ မဆုိင္ေလပဲ။)
ခုမွ သေဘာေပါက္သြားတာ။ တကယ္က ပညာေရးနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဘာမွ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပံု မရဘူး။
အဲလိုလူမ်ိဳး ခု ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတာပဲ ေတာ္လွၿပီ။

***
G Hall

ငယ္ငယ္တည္းက ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ဖူးတဲ့ေနရာ၊ သြားလာပတ္သတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာ၊
သိပ္ေကာင္းမြန္ခိုင္မာတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ မဟုတ္ေပမယ့္ ေနာက္က်ရင္ ကိုယ့္ေနရာျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မွတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရာ...

ဒါေပမဲ့ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။


***

Saturday, March 20, 2010

ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၁ဝ)



မီး

ဒီပံုကို ႐ိုက္ေတာ့ ညေနတေစာင္း မီးမလာဘူး။

ဒီမီး (လာလိုက္ ပ်က္လိုက္) နဲ႔ ေရခဲေသတၱာေတြေရာ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား လို႔ ကိုယ္ေမးမိေတာ့... "ေကာင္းပါတယ္။ မီးမွ မလာတာ ေရခဲေသတၱာက ဒီတုိင္း တင္ထား႐ံုပဲ" လုိ႔ပဲ ေျပာၿပီး ဟားေနၾကတယ္။

လူေတြ အရမ္းကို ျပည့္သြားၾကၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟား ေနၾကေတာ့တာပဲ။
<<< TZA style


အဲဒီေန႔ကေတာ့ ၆ ေယာက္ ဆံုျဖစ္တယ္။ အိမ္က အရင္ post ေတြမွာ ဆိုင္ကယ္စီးေနတုန္းပံုတင္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အိမ္မွာ...။ ဟိုဟာထြက္ဝယ္လုိက္ ဒီဟာထြက္ဝယ္လုိက္ လုပ္ၾကတာေရာ... မီးပ်က္ေနတာေရာနဲ႔ လူစံုပံုကို မ႐ိုက္မိခဲ့ဘူး။

***
2010

"2010 က ေနာက္ႏွစ္ေ႐ႊြ႕တယ္ဆို"
"ဟမ္ ေ႐ႊ႕တာ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ကို လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ထင္မေနနဲ႔။"
"ဟဲ့ေကာင္ရဲ႕ ေယာက္်ားကတိကြ"

အဲဒီအခ်ိန္ အိမ္ကို အလည္ေရာက္လာတဲ့ အန္တီတစ္ေယာက္က နားစြန္နားဖ်ားနဲ႔...

"ဟင္ ေ႐ႊ႕တယ္တဲ့လား။ ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္။ ငါ့မွာ ကေလးေတြ ေက်ာင္းတုိးလို႔တန္းလန္း ျဖစ္မွာ ရင္ေမာလြန္းလို႔။ ေ႐ႊ႕တယ္ဆုိ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ပဲ။"

သူ႕ကေလးက ေနာက္ႏွစ္ ၁ဝတန္းမို႔။ :D

"ဘာမွ ေယာက္်ားကတိမေနနဲ႔။ ငါေတာ့ မထင္ဘူး။"
"အစ္မ အစ္မ ခဏေလာက္လိုက္ခဲ့ပါ။ စခန္းကို"

ဟီးဟီးဟီး ဟားဟားဟား
လူေတြ အရမ္းကို ျပည့္သြားၾကၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟား ေနၾကေတာ့တာပဲ။ (ေနာက္တေခါက္)

"အာလူးစိမ္းသုတ္က အရမ္းေကာင္းတယ္ေနာ္။ မထင္ရဘူး။"
ကိုယ္အဲဒီေရာက္မွ စားဖူးခဲ့တာ။ ေကာင္းတယ္။ အစကေတာ့ အာလူးစိမ္းသုတ္ဆုိေတာ့ ဘာႀကီးလဲလို႔။ လွ်ာေတြ ယားမလားမွတ္တာ။ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။

***
ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္ နဲ႔ လူ႕ျပည္က အပ္

ဒါနဲ႔ မီးကိစၥ ဆက္ေျပာပါရေစဦး။ ေန႔ခင္း မီးကို မျမင္ရတာ ၾကာလွၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ေန႔ဘက္မလာတဲ့ မီးက တစ္ရက္မွာ ၇ စကၠန္႔ေလာက္ လာသြားတယ္တဲ့။ အဲဒီမွာ ေရစိုနဲ႔ မီးခလုတ္သြားကိုင္မိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဓါတ္လိုက္ၿပီး ဆံုးတယ္။

ေန႔ဘက္ ဘယ္ေတာ့မွ မလာတဲ့ မီး
၇ စကၠန္႔
ေရစို
လူတစ္ေယာက္
မီးခလုတ္သြားကိုင္
ဓါတ္လိုက္

ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား အေၾကာင္းေတြက ဒီေလာက္တုိက္ဆုိင္ရပါသလဲ။
ကိုယ္သိတဲ့လူ မဟုတ္လုိ႔ ဝမ္းေတာ့ မနည္းပါဘူး။

***
ပံုမွန္၊ ေနသားတက်၊ က်င့္သားရ

တခ်ိဳ႕ေတြ သူတုိ႔ကေတာ့ ဘယ္မွ မသြားဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ ေမာင္၊ အစ္ကို၊ ဦးေလး စသျဖင့္ မိသားစုဝင္ေတြထဲက အ႐ြယ္ေကာင္း အနည္းဆံုး တေယာက္ေယာက္ေလာက္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ ႐ွိတတ္ၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ မီးကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ "စင္ကာပူမွာ မီးေတာ့မွန္တယ္ေပါ့" ဆုိတဲ့ စကားကို ၃/ ၄ ေယာက္ထက္မနည္း ေမးတာခံရတယ္။

အဲဒီေနရာမွာ အဲဒီလုိျဖစ္ေနတာကို ပံုမွန္လို႔ ထင္ေန႐ံုမကဘူး။ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာပါ ဒီအတိုင္း ျဖစ္ေနတယ္ လို႔ ထင္ေနၾကေတာ့တာ။ တကယ္က သူတို႔ သိပါတယ္။ မသိလုိ႔ေမးတဲ့ ေမးခြန္း မဟုတ္ဘူး။ မသိစိတ္ထဲမွာ စြဲေနလို႔ လႊတ္ခနဲ ေမးထြက္မိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ိဳး။

လူေတြ အင္မတန္ က်င့္သားရကုန္ၾကၿပီ။ ဒါတင္မကေသးဘူး။
သူမ်ားေတြမွာပါ သူတို႔လို ဒုကၡမ်ိဳး႐ွိတယ္လုိ႔ (အနည္းဆံုးေတာ့ မသိစိတ္ထဲမွာ) ထင္ကုန္ၾကၿပီ။

***

ေပးစာမ်ား


အမွတ္ရမိေသးတယ္။

စတုတၳတန္းအေရာက္မွာ အဲဒီက ေျပာင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေတြ စာေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေရးခဲ့ၾကတာ။ ၆ တန္း၊ ၇ တန္းေလာက္ေရာက္တဲ့ထိပဲ။ ၈ တန္း၊ ၉ တန္းက်ေတာ့ အေတာ္ စာေရးက်ဲသြားၿပီ။

၉ တန္းေရာက္ေတာ့ ျဖဴးက ေျပာင္းရျပန္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ ျဖဴးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆက္ေရးၾကျပန္ေရာ။ ၁ဝ တန္းထိ။
အဲဒီၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေရးခဲ့ျပန္ခဲ့ၾကတဲ့ စာေတြဟာ ကိုယ့္ စာအုပ္ဗီ႐ိုထဲမွာ ခုထိ အထုတ္လိုက္ ႐ွိေနတုန္းပဲ။ ခုေတာ့လည္း email မ႐ွိတဲ့သူေတြနဲ႔ စာ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ကုန္တာပါပဲ။ ဖုန္းေတာ့ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဆက္ျဖစ္တယ္။ သတင္းေတြ နားေထာင္ျဖစ္တယ္။

ဘယ္အေၾကာင္းအရာကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ေျပာရမယ္၊
ဘယ္စကားကို ဘယ္လိုေရးၿပီး ေျပာရတယ္၊
ဘယ္ျမင္ကြင္းကို ဘယ္ဝါက်နဲ႔ တန္ဆာဆင္ရမယ္ ဆုိတာေတြကို ေလ့က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ကြင္းႀကီးဟာ ကိုယ့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးပဲေပါ့။

***
ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ (သို႔) အေလ်ာ္အစားမ်ား

သူတို႔နဲ႔ ေျပာရင္ အရင္က အေၾကာင္းေတြ ေျပာတယ္။ personal affair ေတြ သူတို႔ေျပာတာ နားေထာင္တယ္။ ဒီကအေၾကာင္း သူတို႔ေမးရင္ ေျပာျပတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္လဲ ဟာသလုပ္ၿပီး ဟားေနမိတာပါပဲ။

တကယ္တမ္း သူတို႔လက္႐ွိဘဝ ကိုယ့္လက္႐ွိဘဝကို သတင္းစကားျဖစ္႐ံုေလာက္ပဲ ေျပာလို႔ရတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ သူတို႔ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းေၾကာင္းရဲ႕ အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆိုးအေကာင္းကို ကိုယ္မသိသလို၊ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းက အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆုိးအေကာင္းကိုလည္း သူတို႔ မသိဘူး။

ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြမွာ အမွတ္ရစရာေတြနဲ႔ သံေယာဇဉ္ေတြ ပိုမ်ားေကာင္းမ်ားမယ္။ ဒါေပမဲ့ ႀကီးမွေတြ႕ျဖစ္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းတူတူ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ နားလည္မႈေတြ ပိုမ်ားတယ္။

ကိုယ္ေျပာခ်င္တာတစ္ခုကို နိဒါန္းမပ်ိဳးဘဲ၊ မဆိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကေန ဖ်တ္ခနဲ ေျပာခ်လိုက္လဲ ဒက္ခနဲ နားလည္ႏိုင္တာမ်ိဳးကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း တြဲျဖစ္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းမွာပဲ ေတြ႕ရမယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စည္းဝိုင္းထဲက မမ်ားလွတဲ့ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြကို ကိုယ္ တကယ္ပဲ ခ်စ္ခင္ပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ခုခ်ိန္ထိ ခင္မင္မပ်က္ ႐ွိႏိုင္ခဲ့တာကိုလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ေက်နပ္မိပါတယ္။

***
18th
Feb 2010 (Thur)

အဲဒီေန႔က ဘုရားေပၚတက္ၿပီး ျမစ္ကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့တဲ့ေန႔။ ရန္ကုန္ကို မျပန္ခင္တရက္။

ဒီေနရာေတြ ဒီလူေတြနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ျပန္လာလိုက္၊ ျပန္သြားလုိက္၊
ေတြ႕လိုက္ ႀကံဳလိုက္၊ ဆံုလိုက္ ခြဲလိုက္၊ ဝမ္းနည္းလိုက္ ဝမ္းသာလုိက္။
ဘဝမွာ ေတြ႕ဆံု ႀကံဳကြဲေတြ အမ်ားႀကီးကို ခဏခဏ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ ၾကာေတာ့လည္း ကိုယ္ ဘာကိုမွ အသစ္အဆန္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ေနရာေဟာင္းတခုကို စြန္႔ရတယ္။ ေနရာသစ္တစ္ခုကို ေရာက္မယ္၊ အဲဒီမွာ အသားတက်ျဖစ္ၿပီးရင္ ေနာက္အသစ္တခုနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ဒါေတြကို ခ်န္ထားခဲ့ဖို႔ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္။ ခြဲလာခဲ့ရတဲ့ ေနရာကို ျပန္သြားရတယ္၊ ေနာက္ ျပန္ခြဲလာရျပန္တယ္။ ဘဝမွာ ဒါေတြနဲ႔ပဲ အသားက်ခဲ့ရတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်န္ခဲ့ရတာေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ရင္ စိတ္ကို သိပ္လႊတ္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္လိုက္မိတာမ်ိဳး မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ သတိမထားလိုက္မိခင္မွာပဲ အလုိလို သတိ႐ွိသြားၿပီ။ အဲဒီလုိျဖစ္လာေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ ခ်န္ရစ္ခဲ့ရျပန္ရင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံစားမိေတာ့ဘူး။ ဟုန္ သြားတာလည္းပါမွာေပါ့။ ကေလးဘဝကေတာ့ ဒါေတြ နားမလည္ဘူး။

ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ႀကံဳခဲ့ရသမွ်မွာ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေလာဘႀကီးလည္းပဲ အရာရာတိုင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ အေလ်ာ္အစားပံုစံနဲ႔ပဲလာတယ္။ အသစ္ အသစ္ေတြကို ပိုင္ဆုိင္ဖို႔ဆို ဆုပ္ကိုင္မိၿပီးသား အရာေတြကို အၿမဲ လက္လႊတ္ရတယ္။ အဲဒီထဲမွာ သံေယာဇဉ္ေတြက အမ်ားဆံုးပဲ။

ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ရတာ၊ ဇာတိၿမိဳ႕ကို ျပန္လာရတာ ေပ်ာ္သလား လုိ႔ ေမးရင္ ဒီလုိပါပဲ လို႔ ကိုယ္ ေျဖမိမယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေစ့လုိ႔ အဲဒီက ျပန္သြားရေတာ့မယ္ ဆုိေတာ့ ဝမ္းနည္းတယ္။

ပိုၿပီး ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာက အဲဒီမွာ ကိုယ့္ဘဝ မ႐ွိဘူး လုိ႔ ခံယူမိတာပဲ။

***
ဝတၱရားမေက်တဲ့သူ

သူတို႔ကေျပာတယ္။ ဖုန္းေတာ့ မၾကာခဏ လွမ္းဆက္ပါဟာ တဲ့။ ေအးပါ လုိ႔ ကိုယ္ေျပာခဲ့တယ္။ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေဖကို စကားနဲ႔ပဲ ႏႈတ္ဆက္စကားပါးရတယ္။

အဲဒီညက ညဉ့္နက္မွ ထမင္းထပ္စားေသးတယ္။ ညေနပိုင္း အျပင္မထြက္ခင္ကတည္းက ရန္ကုန္ကို ဘယ္ေန႔ျပန္လာမယ္ ဖုန္းဆက္ထားေတာ့ အဲဒီညမွာေတာ့ ခါတိုင္းညေတြလို ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး အေမွာင္ထဲမွာ ဖုန္းထိုင္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အိမ္မွာေနတဲ့အခ်ိန္ ေမေမနဲ႔ပဲ တူတူအိပ္ေတာ့ မအိပ္ခင္ထိ စကားေျပာမိေနေသးတယ္။ အိမ္မွာေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ၁ဝ ရက္ပဲ ႐ွိတယ္။ ေမေမနဲ႔ ဆက္ေနခ်င္ေသးတယ္ လို႔ ကိုယ္ေတြးမိတယ္။

***
19th Feb 2010 (Friday)

အဲဒီေန႔ မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ 24th က်ရင္ သူ ခရီးထြက္ရမယ္။

***

Thursday, March 18, 2010

ဥဒိၶစၥမ်ား

မမခ်စ္ၾကည္ tag လို႔ပါ။ ေတြးမိတာေတြဆိုလုိ႔ စိတ္ထဲ ေရာက္ေနတာေတြ ခ်ေရးလိုက္မိတယ္။

***
၁) လြမ္းေနတုန္း အိပ္မက္



အဲဒီသီခ်င္းကို ထပ္ကာထပ္ကာ နားေထာင္ေနမိတယ္။

သီခ်င္းထက္ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုစံေလးက ပိုထိပါတယ္။

အႏုပညာကို အတံုးလုိက္ အတစ္လုိက္ ျပတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သိပ္ကို ဖံုးကြယ္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ သြယ္ဝိုက္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ မႀကိဳက္တတ္ပါလား လုိ႔ ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီ သီခ်င္းေလးလို ခပ္ပါးပါးေလးနဲ႔ ခံစားသူေတာင္ မရိပ္မိေလာက္ေအာင္ လွစ္ခနဲ ရင္ထဲထည့္သြားတာမ်ိဳး ႀကိဳက္ေနမိတယ္။


ပရိသတ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အျပည့္မေပးရဘူး ဆုိတာကို သေဘာတူမိတယ္။

ရဲေလး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွာ ျမန္မာဗြီဒီယို ဇာတ္လမ္းႀကီးလို သူက ေသြးကင္ဆာျဖစ္ျပ ေကာင္မေလးကို စိတ္နာေအာင္ တမင္လုပ္၊ ၿပီးမွ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ၾကည့္ေတာင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

လြမ္းေနတုန္းအိပ္မက္ ကေလးကေတာ့ မိုက္ေနတာပဲ။
အဲဒီထဲက သ႐ုပ္ေဆာင္ ေကာင္ေလးကိုလည္း သေဘာက်မိတယ္။
သူ႕႐ုပ္ကေလးနဲ႔ အမူအယာေလးေတြလည္း ႀကိဳက္မိပါတယ္။
အရမ္းႀကီး မေခ်ာေပမယ့္ ရယ္လိုက္ရင္ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။

အသက္ႀကီးလာလို႔လား မသိ။ ငယ္တဲ့လူေတြပဲ ၾကည့္ခ်င္ေနေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ cbox မွာေတာ့ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ အသက္ ၄ဝ တန္းေတြနဲ႔ပဲ စကားေျပာေနရတာေပါ့။
ေကာင္ေကာင္မို တို႔၊ ပလံု တို႔၊ ကိုဘ တို႔၊ Simon တို႔။ :(


***
လြမ္းေနတုန္းမို႔ ခဏခဏ အိပ္မက္တယ္။

"ဟို အရင္လို ကိုယ့္အနား တုိးလို႔ စကားေလး ေျပာတဲ့အခါ..."

***

၂) စာေရးသူမ်ား

အေပၚက အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး စိတ္ထဲေပၚလာတာ...
ဟိုးအရင္ကတည္းကလည္း ေတြးခဲ့မိဖူးတာက...

အမ်ိဳးသား စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာေတြအေပၚ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တတ္တဲ့ သေဘာထား...

အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြဆီက ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တတ္တာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ၊ အေရးအသားေတြ မဟုတ္ဘူး။ မိန္းမေတြဆီက ေမွ်ာ္လင့္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ့၊ မိန္းမေတြ လက္လွမ္းမီဖို႔ ခဲယဉ္းတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ အေတြးအျမင္ေတြကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္မိတတ္တယ္။

အမ်ိဳးသမီးစာေရးသူေတြ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ရင္ အပိုမလုိမ႐ွိ ကြက္တိ ခံစားလို႔ ရတတ္ေပမယ့္၊ အမ်ိဳးသားေတြ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ေနရင္ ဖြဲ႕တာမ်ားေလ ဖတ္ရတာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္လာေလပဲ လို႔ ခံစားရတတ္တယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေတြ ေရးတဲ့ အခ်စ္ဝတၳဳေတြ သိပ္မဖတ္ခ်င္တတ္ဘူး။
ခၽြင္းခ်က္ေတာ့ ႐ွိတယ္။ ေနေနာ္ အစပိုင္း ေရးတဲ့ အေရးအသားေတြ (အေၾကာင္းအရာ မပါ) ေတာ့ မဆိုးလွဘူး။ ႀကိဳက္လုိ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ ဟိုးအရင္ ျမားနတ္ေမာင္ မွာ နည္းနည္းပဲ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ဧကံၿဖိဳး ရဲ႕ ဝတၳဳတို/ ႐ွည္ေလးေတြ...

အဲဒီ စိတ္အေျခခံနဲ႔ ဖတ္တဲ့အခါ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ နဲ႔ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) တို႔ရဲ႕ အေရးအသားမ်ိဳးေတြကို ခံစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ (ဒီလုိေျပာလို႔ အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေရးရင္ ဘာေရးေရး မႀကိဳက္ဘူး ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္ဝတၳဳေရးတဲ့အခါမွာ အမ်ိဳးသားစာေရးဆရာေတြရဲ႕ သိပ္ဖြဲ႕ႏြဲ႕တဲ့ စာသားေတြကို ခံစားလို႔မရတာ။)

ခင္ႏွင္းယု အေရးအသားေလး အမွတ္ရမိတယ္။
"ၿပံဳးဖို႔ေမ့ေနတာ ၾကာပါၿပီ" လုိ႔ မိန္းကေလးက ေျပာေတာ့..."ကိုယ့္ကို ျမင္ရင္ေရာ မၿပံဳးခ်င္ဘူးလားဟင္" ဆိုတာ... ၿပီးေတာ့ ခင့္ကို ၿပံဳးေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုလား... အဲဒီစာအုပ္ေပ်ာက္သြားလုိ႔ စကားလံုးေတြ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီ သေဘာေလးေပမယ့္ အဲဒီလုိ ႐ိုးစင္းစင္း ေရးသြားတာ မဟုတ္ဘူး။

ခင္ႏွင္းယု စာေတြ ႀကိဳက္လြန္းတယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကိဳက္တာလည္း႐ွိ မႀကိဳက္တာလည္း႐ွိတယ္။ ႀကိဳက္တယ္ ဆုိတဲ့ထဲမွာကို မႀကိဳက္တာေတြ ပါေနတတ္ၿပီး၊ မႀကိဳက္ဘူး ဆိုတဲ့ထဲမွာလည္း ႀကိဳက္တာေတြ ပါေနတတ္တယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ႕စာထဲက မိန္းကေလးေတြရဲ႕ character အဖြဲ႕ေလးေတြကိုေတာ့ သေဘာက်မိတယ္။ character ကိုေတာ့ သေဘာက်ခ်င္မွ က်မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ပံုေဖာ္ထားတဲ့ အေရးအသားကေတာ့ တို႔ထိ႐ံုနဲ႔ ျပည့္စံုသြားတယ္ လို႔ ခံစားမိပါတယ္။ မိန္းမ စာေရးသူေတြမွာ အဲဒီအရည္အခ်င္း ႐ွိၾကတယ္။

ကိုယ္တုိင္က စာေရးျဖစ္ေနလို႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

စာဖတ္တဲ့အခါမွာ ေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာသက္သက္ကို ခံစားတာထက္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လုိေရးတယ္ ဆိုတဲ့ ေရးပံုေရးနည္းကိုပါ တပါတည္း ၾကည့္ျမင္မိသြားတာ။ ဆိုေတာ့ ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ ေျပာေတာ့မယ္ ဆိုရင္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ အေၾကာင္းအရာအေပၚမွာခ်ည္း တန္းခနဲ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘဲ ဘယ္အပိုင္းက ဘယ္လုိ ဆုိတာေတြ ပါလာေတာ့တယ္။

႐ုပ္႐ွင္ ၾကည့္ျဖစ္ရင္လည္း အဲဒီလိုပဲ။ တင္ျပတဲ့သူ (ဒါ႐ိုက္တာ) ေနရာက ဝင္ၾကည့္ေနမိတတ္တယ္။
"အမွ်င္" ဇာတ္ကားကို ေရးေတာ့လည္း အဲဒီ သေဘာေတြပါသြားတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။

***
၃) Feminist


ကိုယ့္ကို Feminist လို႔ စြပ္စြဲတဲ့ လူေတြ႐ွိတယ္။
အဲဒါ လံုးဝမွားတယ္ ဆုိတာ စာေရးဆရာ နဲ႔ စာေရးဆရာမေတြဆီက မတူညီတဲ့ ကိုယ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ၾကည့္႐ံုနဲ႔ သိႏိုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က Feminist ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေတာင္ ေသခ်ာဂဏ သိတဲ့လူ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔ မသိလဲ ဆုိေတာ့ စိတ္မဝင္စားလို႔။

ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမမွာ မတူတာေတြ ႐ွိကို ႐ွိတယ္၊ အဲဒီ မတူတာေတြဟာ မတူတဲ့အတုိင္း ႐ွိကုိ ႐ွိေနရမယ္ လို႔ လက္ခံတဲ့သူသာ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ေသာ မိန္းမ အခြင့္အေရးေတြ ကိုယ္ လံုးဝ စိတ္မဝင္စားဘူး။

ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ ကိုယ္ Feminist မဟုတ္ဘူး ဆုိတာကို အနည္းဆံုး တစ္ေယာက္ေတာ့ သိပါတယ္။

***
၄) စစ္သားႏွင့္ သေဘၤာသား

ကိုယ္သိတတ္စ အ႐ြယ္ကတည္းက လူမ်ားစု မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ၾကတဲ့လူေတြကို စိတ္ဝင္စားတယ္။

အထူးသျဖင့္ သေဘၤာသားေတြနဲ႔ စစ္သားေတြရဲ႕ life ကို စိတ္ဝင္စားမိတယ္။
သူ႕တို႔ရဲ႕ စြန္႔စားခန္းသက္သက္တင္ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။
သူတို႔ျဖတ္သန္းလာတဲ့ သူမတူတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ အဲဒီအေပၚက ထြက္လာမယ့္ အေတြးအျမင္ေတြ...


[စကားခ်ပ္။ ။ စိတ္ဝင္စားတာနဲ႔ ႏွစ္သက္တာ မတူ။
က်န္တာေတြ ဖယ္ထားလုိက္ဦး။ ကိုယ့္ ေမာင္ေတြထဲက အဲဒီလိုင္းေတြ လုိက္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာမတူတတ္ဘူး။ အဲဒါ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လည္း မဆုိင္ဘူး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ ဒီလုိျဖစ္ေနလို႔ စစ္ဆိုရင္ ဘာျဖစ္တယ္ ဆုိတဲ့... သတင္းစာကေန အေနာက္မယ္ေတာ္လို႔ လွမ္းရိတာမ်ိဳးနဲ႔ တူတဲ့ အထာနဲ႔လည္း မဟုတ္ဘူး။

ဘယ္ေခတ္ ဘယ္အေျခအေန ဘယ္ႏိုင္ငံမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္နဲ႔ နီးစပ္ ပတ္သတ္သူေတြကို အဲဒီအလုပ္ေတြ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး။ လုပ္တဲ့သူေတြရဲ႕ life ကို စိတ္ဝင္စားတာက တပိုင္းပဲ။

ဘာျဖစ္လို႔ မလုပ္ေစခ်င္ရသလဲ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ သိပ္႐ွင္းပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်စ္လုိ႔ပါ။ သူတို႔ကို ခ်စ္တဲ့ ကိုယ့္မွာ သူတို႔အတြက္ ေတြးၿပီး စိတ္ပူစိုးရိမ္ မေနခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်စ္တဲ့ ငဲ့ၫႇာတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။] ေမာထွာ။ ႐ွင္းရတာ။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ေမာင္ေတြထဲမွာ စစ္သားသာ မ႐ွိတာ၊ အားေန ေရေၾကာင္းပဲ သြားေနၾကတယ္။

ဝင္းဝင္းလတ္ ရဲ႕ ဝတၳဳ႐ွည္တစ္ပုဒ္မွာ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။
"မိန္းမေတြ လုိက္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္တဲ့ ေယာက္်ားမ်ိဳးပဲ အထင္ႀကီးတယ္။ ဥပမာ - စစ္သားတို႔ သေဘၤာသားတို႔" ဆုိတာ။ "ေက်ာင္းသြားေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳမွာ ထင္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးပဲ အထင္ႀကီးတယ္ ဆိုတာေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပိုစိတ္ဝင္စား သိခ်င္႐ံုေလာက္ပါပဲ။

ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ ေယာက္်ားေတြရဲ႕ life ကိုေတာ့ ထူးၿပီး စိတ္မဝင္စားမိဘူး။
(သူတို႔မွာ စိတ္ဝင္စားစရာ မ႐ွိဘူး လုိ႔ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာဝန္မို႔လို႔ အင္ဂ်င္နီယာမို႔လို႔ ဆုိၿပီးေတာ့ေတာ့ စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒီအလုပ္ေတြ မိန္းမလဲ လုပ္လို႔ရတာပဲ။)

စီးပြားေရးသမား လည္း စိတ္ဝင္စားတယ္။

(ဒီလုိေရးလိုက္ရင္ ကိုကိုအင္ဂ်င္နီယာတို႔ ကိုကိုေဒါက္တာတို႔မ်ား စိတ္ခုစရာ ျဖစ္ကုန္မလား မသိ။ ဘေလာ့ဂါေတြထဲ အင္ဂ်င္နီယာက မ်ားပါဘိသနဲ႔။ တခ်ိဳ႕ စိတ္ဆုိးလို႔ comment ပိတ္ပစ္တတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါ အင္ဂ်င္နီယာကိုကိုတို႔ဆို ကိုယ့္ေတာင္ gmail မွာ block ပစ္ခ်င္ပစ္ႏိုင္တယ္။)

***
၅) ႀကိဳးၾကာမ်ား

Cyber English Center
မွာ တက္ေတာ့ ဆရာေတြက အဂၤလန္ျပန္၊ အသက္ ၃ဝ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ။ ဦးၿဖိဳးပိုင္ဦးတို႔ေပါ့။
(ဦးမ်ိဳးမင္းဦးရဲ႕ Mart II ကို ခုထိ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္တုန္းပဲ။ ဦးၿဖိဳးပိုင္ဦးက '96 မတုိင္ခင္တုန္းက Archi မွာ တက္ေနဆဲလို႔ ေျပာတယ္။)

ကိုယ့္မွာ ေတြးမိတယ္။
ဆရာတို႔ႏွယ္ ဟုိမွာ ဘာလို႔မ်ား ဆက္မေနၾကလဲ။
ဘာလို႔မ်ား ျပန္လာၿပီး၊ ဒီေက်ာင္းမွာ စာေတြသင္ေနရလဲ...
ေတြး႐ံုနဲ႔တင္ မၿပီးဘူး။ နီးစပ္ရာကိုပါ လုိက္ေျပာေနေသးတယ္။

ခုေတာ့လည္း ငါ့ႏွယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျပန္လာၾကတာလဲ ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေတြးခဲ့မိပါလိမ့္ လို႔ ျပန္စဉ္းစားမိျပန္တယ္။

႐ံုးက စီနီယာအစ္မက ဒီႏွစ္ထဲ သူ႕အမ်ိဳးသား႐ွိရာ လိုက္ေတာ့မွာ ဆုိေတာ့ ကိုယ္ေျပာမိတယ္။ "အစ္မ လြမ္းေနရမွာေနာ္" လို႔။ သူကလည္း ကိုယ့္လို ေပယ်ာလကံသမား၊ ႐ြက္က်ပင္ေပါက္လို လူမ်ိဳး၊ ဒါ့အျပင္ ခုေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္က ထြက္ရဖို႔ကို ထက္ထက္သန္သန္ ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္ဆုိေတာ့ "ငါေတာ့ သိပ္လြမ္းမယ္ မထင္ပါဘူး။ မလြမ္းတတ္ဘူး။" လုိ႔ ေျပာတယ္။

ကိုယ္ သူ႕ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ "အစ္မ မသြားရေသးလို႔ ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာတာပါ" လို႔။

လူဆိုတာ ကိုယ္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ေနရာ၊
ကိုယ္က်င္လည္ ဝင္ဆန္႔တဲ့ အသိုက္အဝန္း႐ွိတဲ့ေနရာ၊
ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ ကိုယ္ကခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူေတြ ႐ွိတဲ့ေနရာကို စြဲလမ္းဖက္တြယ္ခ်င္တာပဲ။
(အဲဒါကို အတင္းေရာ ဇြတ္ေရာ ကိုယ္သာလွ်င္ ခ်စ္တတ္တဲ့ အာေဝနိက ဂုဏ္တရပ္လို လုပ္ေျပာေနရင္ေတာ့ ေမတၱာတံုးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အယံုအၾကည္မ႐ွိဘူး။ အဲဒါ ဠင္းတေလာက္ေတာ့ ငွက္တိုင္းလွတဲ့ အတၱပဲ။)

***
၆) သူမ်ားေယာင္လုိ႔ေယာင္ အေမာင္ ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ


ဆန္႔က်င္ပါတယ္

ဆန္႔က်င္ပါတယ္
ဆန္႔က်င္ပါတယ္
ဆန္႔က်င္ပါတယ္
ဆန္႔က်င္ပါတယ္

(ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ ေအာ္ၾကည့္တာ။ တခုခုမ်ား ျဖစ္သြားမလားလို႔။
)

***

Tuesday, March 16, 2010

ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၉)


ေနာက္တရက္က်ေတာ့ ခရီးလြန္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။


ေငြကို ဘယ္လို႐ွာ၊ ဘယ္လိုသံုး၊ ဘယ္လိုျဖဳန္းရင္ ဘယ္လိုမြဲ၊ ေတြးပူၿပီး ကပ္ေစးန
ည္း... :D
(ဗ်ဴဟာ - Black Hole)

ျပန္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လူႀကီးေတြထဲက ကိုယ္မသိလုိက္ဘဲ ေလ်ာ့သြားတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
ဆိုင္ကယ္မွီထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေမေမ ဆံုးတယ္။
မသိလုိက္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ လေလာက္က...

အဲဒီသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေမက ဆရာဝန္မို႔ မျပန္ခင္ ေမးစရာ႐ွိတာေတြ ေမးဖို႔ data ေတြ စုသြားတာ...
ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သတင္းၾကားရေတာ့ တုန္လႈပ္မိပါတယ္။
အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ကို ျပန္ခါနီးမွ အဲဒီ တရက္ပဲ ေတြ႕ခဲ့ရတာ။

ဒီၾကားထဲကမွ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေဖဆီကို သြားမယ္ လုပ္ရင္းက မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ကိုယ့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ေခၚမလာသလဲ လို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးတယ္ ဆိုတယ္။
၁ဝ ရက္ေလာက္ ေနခဲ့တာမွာ ဝတၱရားေတာင္ မေက်ခဲ့ပါဘူး။
လူႀကီးေတြ စံုေအာင္ မေတြ႕ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါလည္း ႏွစ္တိုင္း ျပန္တိုင္းပဲ။
ဟိုလူက်န္လိုက္ ဒီလူက်န္လိုက္နဲ႔...

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ႏွမ္းျဖဴးတတ္သူ မွ်သာပဲ။


သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ငန္း လုပ္တဲ့ ၿခံ။ ေနတာကေတာ့ တျခားမွာပါ။
ဒါေပမဲ့ သူ႕အစ္ကိုႀကီး အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေတာ့ အဲဒီအိမ္မွာေနတယ္။
ဖိတ္ခ်င္းဖိတ္ ကိုယ့္ အိတ္ထဲ ဖိတ္ ဆိုၿပီး အုပ္စုထဲက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဝိုင္းေလွာ္ၾကေပမယ့္ ကာယကံ႐ွင္ေတြက တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ေတာ့ ခုေတာ့ သူမ်ားအိတ္ထဲ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ ဖိတ္သြားၿပီ။

ျပန္ေတြးရင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာစရာ အတိတ္ေတြ႐ွိလို႔ ေက်နပ္မိပါတယ္။


ဘုရားေပၚမွာ...

(ဒီဓါတ္ပံုထဲမပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ အသင့္ေစာင့္ေနမယ့္ အိမ္ဆီအသြား၊
ကိုယ္က ျမစ္ကို ဓါတ္ပံု႐ုိက္ခ်င္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ ဝင္ၾကတာ။)


သူတုိ႔ေတြနဲ႔ မူႀကိဳကတည္းက အတူတူ။ စတုတၳတန္းမွာ အဲဒီက ေျပာင္းရတယ္။
ကိုယ္ ႏွစ္တုိင္းလိုလို ျပန္လာတယ္။ ျပန္တိုင္း ေတြ႕တယ္။

"ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္ဝင္း" ရဲ႕ "အေမ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္" စာအုပ္မွာ အေမနဲ႔ သူတို႔တေတြရဲ႕ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ အညာျပန္ခရီးစဉ္အေၾကာင္း ဖတ္ရတဲ့အခါ... ေခတ္ကာလ အေျခအေနနဲ႔ သြားလာရတဲ့ ခရီးစဉ္ေတြ မတူေပမယ့္ သူေရးသြားတဲ့ စကားလံုးတိုင္းကို ကိုယ္ လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ခံစားလို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ သူ႕ အေတြးအေခၚေတြကိုလည္း ကိုယ္ နက္နက္နဲနဲ နားလည္မိတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

သြားေရးလာေရး ခက္တဲ့ၾကားက ေဒါက္တာ့အေမဟာ သားသမီးေတြကို သူ႕ဇာတိ၊ သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြ႐ွိတဲ့ အညာကို ႏွစ္တိုင္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဒါက္တာဟာ သူ႕အေမကို သိပ္ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ လုိ႔ ဆိုတယ္။

ကိုယ္လည္းပဲ...

"ဒါ ကိုယ့္ရဲ႕ မူႀကိဳတုန္းကတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ" လို႔
ဒီအသက္အ႐ြယ္ ေရာက္တဲ့ထိ ဆြဲထုတ္ျပစရာ ႐ွိခဲ့တာအတြက္ အညာကို ႏွစ္တိုင္း ျပန္ပို႔ေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြကို သိပ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***
မအူပင္ GTC မွာ သြားတက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေျပာတာ သတိရမိတယ္။
သူက Mechanical, သူတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကလည္း Mechanical,
သူတို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းေစာင့္ကလည္း ေက်ာင္းေစာင့္သာ လုပ္ေနတာ ဘြဲ႕ရၿပီးသား ဆုိတယ္။ (သူလဲ ခသမဟ ေပါ့)။ Evening သင္တန္းေတြ ေပၚေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းေစာင့္က ေက်ာင္းဆက္တက္တယ္။ ယူတဲ့ေမဂ်ာက Mechanical

ေမဂ်ာေတြ အခ်င္းခ်င္း သူသာတယ္။ ကိုယ္သာတယ္ စကားႏိုင္ လုၾကေတာ့...
အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ေမဂ်ာဘက္က တခြန္းပဲ ဝင္ေျပာလိုက္တယ္ တဲ့။

"ေဟ့ ဘာမွ ေျပာမေနနဲ႔။ ဒီေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္က စလို႔ ေက်ာင္းေစာင့္ထိ Mechanical ေတြခ်ည္းပဲ" လို႔...

(ျမန္မာျပည္မွာလည္း ေကာင္းတာေရာ မေကာင္းတာေရာ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနတဲ့လူေတြ မၾကည့္လုိက္နဲ႔။ ၾကည့္လိုက္မွျဖင့္ အညာကခ်ည္းပဲ။)

***

Sunday, March 14, 2010

ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၈)


အျမစ္ျဖတ္မရဘဲ အသည္းထဲ စြဲကာပင္...
(အေျဖက အသည္းကင္ဆာ မဟုတ္ဘူး)


ထန္းျမစ္


ကိုယ့္ ႏိုင္ငံေလးမွာ ထန္းျမစ္ေလးေတြကစ ခ်စ္တယ္။ (စားေကာင္းတာကိုး)
အႀကိမ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ စားရရင္လည္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံက အျမစ္ေတြပဲ ျပန္စားမယ္။


ကိုယ္ျပန္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သိပ္မေပါေတာ့ဘူး။
ရေအာင္ မွာေပးတဲ့ ေမေမ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
Korea ဂ်င္ဆင္း ေလာက္ေတာ့ ပ်င္းတာေပါ့။
(ေခါင္းစဉ္က ေမ႐ွင္ သီခ်င္း နားေထာင္ေနရင္း ေရးတာမို႔)

***

သလႅာဝတီ









ေရခ်ိဳးဆိပ္






ဘဝေတြဟာ မတိုးတက္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အတိုင္းပဲ။
ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ သနားစရာေကာင္းတယ္ လို႔...
ကိုယ္ (လံုးဝ) လံုးဝ မထင္မိဘူး။
သနားရေအာင္ ကိုယ္က ဘာမွ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေျပာလို႔ရမလား။
ဘဝကို ေက်နပ္ႏိုင္တာျခင္း၊ လြတ္လပ္ ေပ်ာ္႐ႊင္တာျခင္း ယွဉ္ရင္ ကိုယ္က သူတို႔ထက္ သာပါမယ္ လို႔...







အေလာင္းစည္သူမင္းႀကီး တည္ခဲ့ (တယ္လို႔ ထင္ရ) တဲ့ ျမစ္ကမ္းနဖူးက ဘုရား။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္က ထင္တယ္။
ေ႐ွးေဟာင္းဆင္းတုေတာ္ေတြ အခိုးခံရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ နာမည္ႀကီးသြားေသးတယ္။

***

က်ိန္စာမိေနသူမ်ား (သို႔မဟုတ္)
အညာက ဘူဇြာႀကီးမ်ား :D


အညာသူေတြဟာ ဆိုင္ကယ္ကို ဖိနပ္လို စီးတယ္။ :)




အဲဒီေန႔ကေတာ့ ၄ ေယာက္ပဲ ဆံုျဖစ္တယ္။
အျပာေရာင္တစ္ေယာက္ပဲ အိမ္ေထာင္က်ေသးတယ္။

ကိုယ့္ရဲ႕ 3rd cousin တစ္ေယာက္နဲ႔။

က်န္တဲ့လူေတြကို "နင္တို႔ က်ိန္စာမိေနတာ ျဖစ္မယ္" လို႔ ေျပာမိေတာ့ "ဘယ္သူ႕ကိုေျပာတာလဲ။ သူလား က်ိန္စာမိတာ" လို႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသား တစ္ေယာက္ကို လက္ၫႇိဳးၫႊန္ၿပီး ျပန္ေမးတယ္။
"ခသမဟ" ေတြခ်ည္းပါလား။ :D


(ျဖတ္ေျပာရရင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္က်လို႔ သားကေလး တစ္ေယာက္ရေနတာေတြ႕ေတာ့လည္း လံုးဝ အားမက်မိျပန္ဘူး။
အဲဒါက်ေတာ့လည္း ကေလးတြဲေလာင္းနဲ႔ ႐ႈပ္လိုက္တာလို႔ပဲ ေတြးမိျပန္တယ္။ ဒုကၡ)


***

Saturday, March 13, 2010

ေ႐ႊအဆင္း ေနပြင့္တဲ့ အရပ္ေဒသ (၇)




႐ြာသားေလး ရဲ႕ ႐ြာ။

(အရင္ post ေတြတည္းက တင္ရမွာ။ က်န္သြားလို႔။)


တနည္းအားျဖင့္ မံု႐ြာကို ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း သက္ေသျပတာေပါ့။
တကယ့္ၿမိဳ႕အဝင္က "မံု႐ြာၿမိဳ႕မွ ႀကိဳဆုိပါ၏" မုခ္ဦးကို ႐ိုက္ဖို႔ ႀကံတာ အသြားေရာ အျပန္ေရာ လက္ေႏွးေနလို႔ မရလိုက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေတြ႕တာပဲ ေကာက္႐ိုက္လာခဲ့တယ္။

အိမ္ျပန္ခ်င္ေနတဲ့ ႐ြာသား ကိုေတာ့ တခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဓါတ္ပံုၾကည့္ၿပီး "လြမ္းလို႔ က်န္ရစ္ခဲ့မွာ အားနာပါတယ္ေလ"။ :)

***
အလြမ္းမ်ား

ေမေမတို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ဂ်ာမနီေရာက္ နတ္ေမာက္သား ျမန္မာဆရာဝန္တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး ဟိုမွာပဲ ေနတယ္။ ၾကာလွၿပီ။ ကိုယ္ ၄ ႏွစ္ ေလာက္တည္းက ထြက္သြားတာ။


ဟိုေရာက္ကတည္းက သူ အလုပ္မလုပ္ပါဘူး။
အေဖဗမာ၊ အေမဗမာက ေမြးထားတဲ့ ဂ်ာမနီသူ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကေလးတစ္ေယာက္ ႐ွိတယ္။
(အရင္ post မွာ ေရးထားတဲ့ ႀကိဳးၾကာကေလးေတြ
လိုေတာ့ အဲဒီ သမီးေလးက မိုင္ေထာင္ခ်ီၿပီး ျပန္လာမယ္ မထင္မိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆိုေတာ့ သူက ငွက္ကေလး မဟုတ္လို႔ေပါ့။)

အဲဒီ အန္တီကေတာ့ ၄/ ၅ ႏွစ္ တခါေလာက္ေတာ့ ျပန္လာတတ္တယ္။
အညာထိကို ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ သမီးေလး ပါလာတတ္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ သူ႕အမ်ိဳးသားကေတာ့ တခါမွ ျပန္မလာဘူး။

ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ကေတာ့ ကိုယ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေလာက္မွာ ထင္တယ္။
အိမ္မွာ လူစံုၾကတုန္း သူ႕ကို ဟိုျပန္ေရာက္ရင္ အမွတ္တရ ျပန္ၾကည့္ဖို႔ ျမန္မာျပည္ခရီးစဉ္ကို video ႐ိုက္ယူသြားပါလား အႀကံေပးၾကေတာ့ သူက ေျပာတယ္။

"ဟိုျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ပစၥဳပၸန္ကို တည့္တည့္႐ႈၿပီး ေနရတာ။ ဒါေတြၾကည့္ၿပီး ျပန္လြမ္းမေနႏိုင္ဘူး" တဲ့။

အဲဒီကတည္းက သူ႕ feeling ကို ကိုယ္ နားလည္မိတယ္ ထင္ပါတယ္။
သူ ျပန္ မလြမ္းခ်င္႐ွာဘူး...

***
ကိုယ္လည္းပဲ...


























ျပန္ မလြမ္းခ်င္လို႔ ဘာမွ မ႐ိုက္ဘဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေနခဲ့တယ္။
အိမ္ကို မ႐ိုက္ခဲ့ဘူး။ ၿမိဳ႕တြင္းကို မ႐ိုက္ခဲ့ဘူး။ အိမ္က အစားအေသာက္ေတြ မ႐ိုက္ခဲ့ဘူး။
လြမ္းရတာ... တမ္းတရတာ... ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းဘူး။

ဓါတ္ပံုေတြဆိုတာ အတိတ္ရဲ႕ အရိပ္ေတြပဲ။
အတိတ္နဲ႔ ပစၥဳပၸန္က အဟပ္ကြာေနတဲ့အခါ အရိပ္ဆိုတာ ေဝဒနာေတြသာ ေပးတယ္။

***
အညာေဆာင္း

ေရာက္တဲ့ ညေနက ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို အမွတ္တမဲ့ ဝင္လိုက္တယ္။
ေရကေတာ့ ေရေႏြးစပ္ၿပီးသား အသင့္။
စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီး နင္းလိုက္တာနဲ႔ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖစ္သြားတယ္။

အားးးးးးးးးးးးးး
ေအးလိုက္တာ။

ဒါေတာင္မွ ေဖေဖာ္ဝါရီ လလယ္။

***
Starving Queen

မနက္တိုင္းလိုလို မုန္႔တီသုတ္ စားတယ္။ ႀကိဳက္လုိ႔။
ထန္းသီးမုန္႔က ကိုယ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အစားအစာ မဟုတ္ဘူး။
မစားရတာ ၾကာရင္ေတာ့ စားခ်င္မိတယ္။ အဲဒီမွာ တခါပဲ စားခဲ့တယ္။
ဓါတ္ပံု မ႐ိုက္ျဖစ္ဘူး။ ရန္ကုန္အိမ္မွာ အေဒၚဝမ္းကြဲ ႏွစ္ေယာက္ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ ခ်က္ေကၽြးတာလည္း မ႐ိုက္ျဖစ္ဘူး။

အစားအေသာက္နဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ ကိုယ့္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး မွတ္ခ်က္ေပးတာ ခံရမယ္။
ရန္ကုန္မွာ အတူေနတဲ့ အေဒၚကေတာ့ "သိပ္ဂ်ီးမ်ားတာပဲ" လို႔ ေျပာလိမ့္မယ္။
ေမေမနဲ႔ အေဒၚဝမ္းကြဲေတြကေတာ့ "သူက ဘာမွ ဂ်ီးမမ်ားဘူး။ ေကာင္းရင္ အကုန္စားတယ္" လို႔ ေျပာလိမ့္မယ္။

တကယ္က ႏွစ္ခုလံုး မွန္တယ္။ ကိုယ့္ တဦးတည္းေသာ အေဒၚက ဟင္းခ်က္မေကာင္းဘူး။
ဒါေတာင္ ကိုယ္နဲ႔ တူတူေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမ်ားလို႔ လက္ရည္တက္လာေသးတယ္။
ဟင္းခ်က္မေကာင္းတဲ့သူ ခ်က္တာ စားေနတုန္းကေတာ့ ဘာမွ စိတ္တိုင္းမက်ဘူး။
အခ်က္ေကာင္းတဲ့လူေတြ ခ်က္ေကၽြးေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္တဲ့ ငါးဟင္းေတာင္ စားေကာင္းေနတတ္တယ္။

ကိုယ့္ေဆာင္ပုဒ္က "ေကာင္းရင္ေကာင္းပေစေနာ္၊ မ်ားမ်ားေလး"။
(တကယ္က မ်ားမ်ား မစားႏိုင္ပါဘူး။ အသင့္ျပင္ဆင္ ေကၽြးမယ့္သူ မ႐ွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ တကူးတက လုပ္ေနရတာ သိပ္ အလုပ္ပိုတယ္ လုိ႔ ထင္မိတယ္။)


စာအုပ္ဖတ္ၿပီး အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္မိေပမယ့္ ဟိုသြား ဒီသြား မသြားမျဖစ္ေတြလည္း သြားရေသးတယ္။ ေန႔ခင္းဖက္ေတြဆုိ ဆိုင္ကယ္ မစီးခ်င္တတ္ဘူး။ ေနပူပူမွာ ေလတိုးတာ မခံခ်င္လို႔။
ဒါေပမဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီက ေန သိပ္မျပင္းတာမို႔ ေတာ္ေသးတယ္။

အိမ္ျပန္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟုိထြက္ ဒီထြက္ ထြက္လိုက္၊ စာအုပ္ေလး ဖတ္လိုက္၊ အသင့္ျပင္ၿပီး စားစရာ႐ွိတာ စား၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္မေဆးဘဲ ထသြားလုိက္နဲ႔ ဘုရင္မႀကီး တပါးလို စံျမန္းၿပီး ေနလာခဲ့တယ္။

(အီသီယိုပီးယားက ဘုရင္မႀကီး)

***
ဘိုးဘြားရိပ္သာ

ဧည့္သည္ ၁ဝ ေယာက္ပဲ ဖိတ္ခဲ့တယ္။
အဘိုး အဘြား အေယာက္ (၃ဝ) ေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။









အဲဒီလို ေျမသားမာမာမွာ ဖိနပ္မပါဘဲ ေျခဖဝါးခ်ည္း သက္သက္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္မိတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အဲဒီေရာက္တုန္းက ေလွ်ာက္မၾကည့္ခဲ့မိပါလိမ့္။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚ ဖိနပ္မပါဘဲ ဆင္းရင္ ေမေမဆူမယ္။ လူႀကီးေတြ ဆူမယ္။
ဖိနပ္ျပန္စီးခိုင္းမယ္။

ခုေန ကိုယ္ ဆင္းေလွ်ာက္ရင္ ဘယ္သူမွ ဘာမွ ေျပာေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။
ဒါေပမဲ့ အသက္ႀကီးလာေတာ့ တားမယ့္သူ မ႐ွိလဲပဲ လုပ္ခ်င္တာေတြကို စိတ္႐ွိတိုင္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္မ်က္ေစ့မွိတ္လိုက္႐ံုနဲ႔ အဲဒီ ေျမႀကီးရဲ႕ ေအးစက္႐ွတ အထိအေတြ႕ကို ကိုယ့္ေျခဖဝါးေတြဆီက ခံစားလုိ႔ရတယ္ ေျပာရင္ ယံုသလား။







အညာလိုေနရာမွာ ဘုိးဘြားရိပ္သာ လိုအပ္ေနရတာကို ကိုယ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။
အေရအတြက္ နည္းနည္းပဲ ႐ွိတာမို႔ စိတ္သက္သာရာ ရမိပါတယ္။







ေန႔လည္စာ မစားခင္ ဆုေတာင္းေပးၾကတာ ၾကည့္ၿပီး ဘာကိုမွန္းမသိ ဝမ္းနည္းေနမိျပန္တယ္။

မျပန္ခင္ ဖတ္လာခဲ့တဲ့ စိုးျမတ္သူဇာ "Feeling 35" ထဲက "မကလ်ာက feeling သမား" ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သတိရေနေသးတယ္။





ဘယ္လုိပဲ စားဖို႔အသင့္၊ ေနဖို႔အသင့္ နဲ႔ ေနရတယ္ေျပာလည္း လူႀကီးေတြအဖို႔ ျပည့္စံုမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ အဲဒီမွာ စည္းကမ္း သိပ္မတင္းက်ပ္ဘဲ သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ႐ွိရာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လည္ခြင့္ေပးတယ္ ၾကားရေတာ့လည္း စိတ္သက္သာမိပါတယ္။

***
ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ ႐ွိတာ ေကာင္းပါတယ္။
႐ွိဖို႔ မလိုအပ္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲ။


***

ဘာရယ္မဟုတ္ ဝယ္ျဖစ္လုိက္မယ့္၊ စားျဖစ္လိုက္မယ့္
မမ်ားလွတဲ့ ပမာဏနဲ႔ ပိုက္ဆံဆိုတာဟာ အသက္အ႐ြယ္ႀကီးေနတဲ့ ခိုကိုးစရာမ႐ွိတဲ့ လူႀကီး အေယာက္ (၃ဝ) ေလာက္ရဲ႕ တစ္ရက္စာ စားစရိတ္ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကို ဒီမွာ အႏွေမ်ာမ႐ွိ သံုးျဖစ္လိုက္မယ့္ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ သတိရမိေကာင္းပါရဲ႕။

***